Feiten
Vermoorde familie gedumpt in bos
'Leiders Servië en Kroatië hebben oorlog
nodig om aan de macht te kunnen blijven'
Grootscheepse klopjacht
politie op moordenaar
Servische oppositieleider Draskovic distantieert zich van geweld
BRUSSEL CEES VAN DER LAAN
De Belgische en Franse politie hebben een groot
scheepse klopjacht geopend op de dader van de
moord op twee volwassenen en drie kinderen uit
Frankrijk. De stoffelijke overschotten werden
dinsdag aangetroffen in de bossen van Harchies
bij Beloeil in de Belgische provincie Henegou
wen. In totaal werken ongeveer 250 Belgische en
Franse rechercheurs aan de gruwelijke moord
zaak.
Volgens procureur des konings Guy Poncelet bij
het gerecht in Doornik gaat het waarschijnlijk om
één dader afkomstig uit Frankrijk, uit het gebied
rond de stad Valenciennes. Poncelet vermoedt
dat de dader in ieder geval niet een be
roepsmoordenaar is, gezien de wijze waarop de
slachtoffers zijn vermoord en hoe ze zijn aange
troffen.
Hij opperde twee mogelijke motieven voor de
moorden. Zo zou er ruzie zijn geweest om een
tweedehands auto die een van de slachtoffers,
Frédéric Roucoult, onlangs zou hebben aange
schaft. Bekend is in ieder geval dat de al drie jaar
werkloze mijnwerker in financiële problemen
verkeerde. Overigens stond Roucoult zeer goed
bekend in zijn woonplaats Wallers. Een ander
motief zou een 'crime passionel' zijn geweest.
Poncelet verklaarde dat de vrouw mogelijk een
verhouding met de dader heeft gehad.
Inmiddels werken de Belgische en Franse autori
teiten nauw samen om de moordenaar te vinden.
De korpsen van Doornik, Rijssel en Valenciennes
hebben een ware klopjacht op de moordenaar
geopend. Het spoor leidde na de vondst al snel
naar Frankrijk. Zo waren de vijf lijken verpakt in
blauwe plastic zakken die in Frankrijk worden ge
bruikt. Ook waren de inscripties in de trouwrin
gen van het echtpaar typisch Frans. Bovendien
ligt de vindplaats vlakbij de Franse grens.
KOKANJE
In het ruige achterland van
Porto raakten wij het
spoor bijster dat ons naar
Arie Pos en zijn bruid moest
voeren. Ik dacht aan Rataplan
uit Lucky Luke, de domste hond
uit het Wilde Westen, die ook
nooit zijn doel kon vinden.
„Mostardo de Cête!", riep mijn
vrouw uit het autoraam, maar
de Portugezen wisten niet wat
ze met haar verwilderde kreet
moesten aanvangen.
„Mosteiro de Cête", verbeterde
ik, „je vraagt nu niet naar de
kloosterkerk maar naar de mos
terd van Cête".
„Wat doet dat er nou toe!,
snauwde ze, „als ze ons de goe
de weg maar wijzen".
Vanuit het open veld woei op
eens een vlaag koorzang naar
ons toe. „Daar is het!", riep ze,
gooide het portier open en
sleurde de kinderen van de ach
terbank. „Schiet nou op!"
Even later rende ik achter haar
aan langs de autoweg. We sloe
gen een zandpad in dat naar
een bosschage leidde waaruit
de muziek scheen te komen.
Was dat klooster dan een soort
schuilkerk? Het zweet drupte in
mijn ogen en liep tappelings
over mijn rug en borst. De ge
zichten van de kinderen glom-
n als natte aalbessen. Mijn
dochter bleef plotseling staan
en wees op twee luidsprekers
die aan hoge palen waren be
vestigd en waartussen een
spandoek hing met de tekst:
folkloristisch festival. Het was
ook duidelijk te horen dat er
geen koorklanken over ons wer
den uitgestrooid maar het ein
deloze refrein van een danslied
je.
„Dan zijn ze in dié kerk!", oor
deelde mijn echtgenote en
maakte rechtsomkeert. We hol
den terug naar de weg. Op een
heuveltje aan de overkant stond
een wit kerkje in de zon te blin
ken. Het lag daar in een serene
rust en in een diepe stilte, en
toen we onopvallend naar bin
nen wilden glippen om ons bij
de aanwezigen te voegen, ble
ken alle deuren gesloten. We
waren er zelfs niet in geslaagd
om de verkeerde trouwpartij te
rug te vinden!
Het was inmiddels half drie en
we besloten een eind te maken
aan de hele vertoning. Bij een
koele dronk in het restaurant
kwamen we weer op krachten
en lieten ons vervolgens door
een meneer, die een beetje
Frans sprak, de weg naar Cête
wijzen. Het had overigens nog
heel wat voeten in de aarde
voor we door de poort van de
Quinta das Esmoutadas naar
binnen reden. Daar bleek ook
dat het schetskaartje uitging
van een nieuwe weg die nog
niet op mijn kaart was ingete
kend.
Het tuinfeest, dat tot diep in de
nacht duurde, schoof alle door-
stane ellende echter achteloos
opzij. Onder een baldakijn van
druivenbladeren liepen obers af
en aan om de Portugese en Ne
derlandse gasten van vis, vlees,
gevogelte en edel vocht te voor
zien. Zo proefde ik van zalm uit
de noordelijke provincie Minho,
gebraden speenvarken en kal
koen, gerookte ham, heerlijke
taarten en nipte ik van cham
pagne, de jonge vinho verde,
een belegen rode Dao en na
tuurlijk van de zware portwijn.
Het werd inderdaad een namid
dag en lange avond van convivi-
um, consumptie en conversatie.
Een plaatselijke dansgroep
werkte zich op het erf bij het ge
luid van accordeons, trommel,
raspend wasbord en een koor
van schrille vrouwenstemmen
in het zweet. Het wasbord werd
aangestreken door een
mongool, wiens beperkte ver
mogens op deze wijze toch tot
hun recht konden komen. Het
was een indrukwekkend optre
den, waarbij oogstdans op
vruchtbaarheidsdans volgde, en
waarin de oeroude kracht en vi
taliteit van het oude platteland
duidelijk naar voren kwamen.
Later volgde een prachtige sa
menzang van Arie's oude groep
en nog later gaf hij zelf als gita
rist de toon aan in zijn eigen
rock 'n roll-band. De Portuge
zen waren zeer te spreken over
deze muzikale opluistering van
het feest. Zo kreeg ook de brui
degom zijn zin - hij wilde dit
keer breken met de Portugese
opvatting van feestelijk samen
zijn, die op louter zitten, eten
en drinken pleegt neer te ko
men.
Het echtpaar Pos zal zijn intrek
nemen in het fraai gelegen, een
voudige boerenhuis, dat sinds
kort van electriciteit is voorzien.
Water komt uit de eigen bron.
In zijn schaarse vrije tijd zal de
nieuwe bewoner zich ook met
de wijnbouw op de zes hectare
grote quinta gaan bemoeien.
Misschien wordt Chateau Pos
wel een begrip in Portugal. Mis
schien is het dan in de toekomst
werkelijk voldoende om Arie
Pos tegen een Portugees te zeg
gen, om de weg naar diens
landgoed gewezen te krijgen.
CERRIT JAN ZWIER MEDEWERKER
BELGRADO RUNA HELUNCA
„Dat het staakt-het-vuren lang
houdt, verwacht ik niet, al is het
goed dat het er is. Maar het is
niet de eerste keer dat het Joe
goslavische staatspresidium een
overeenkomst tot ontwapening
of tot een wapenstilstand sluit.
En tot nu toe is er nog nooit wat
van terechtgekomen".
Vuk Draskovic, leider van de
Servische Vernieuwingsbewe
ging (SPO), de grootste opposi
tiepartij van Servië, schudt zijn
lange haren. Met zijn baard en
zijn wilde lokken lijkt hij sterk
op de portretten van beroemde
Servische strijders die de muren
van zijn zeer moderne kantoor
sieren. En dat zijn uiterlijk af en
toe met een Christusfiguur
wordt vergeleken, lijkt de cha
rismatische en zeer godsdiensti
ge politicus niet echt te deren.
Maar Draskovic wil niet graag
geïdentificeerd worden met ex
tremisme. Hij kiest zijn woor
den zorgvuldig en maakt het
nationalisme van zijn partij ook
voor de buitenlandse pers aan
vaardbaar. Niet één keer komt
hij met de in Servië zo geliefde
en voor buitenlanders zo absur
de bewering dat de Serviërs in
Kroatië op dit moment worden
uitgemoord. Ook stelt hij de si
tuatie in de buurrepubliek niet
overdreven voor.
In tegendeel, hij benadrukt her
haaldelijk dat het merendeel
van beide volkeren de oorlog
niet wil, dat het geweld puur het
gevolg is van de politiek.Als je
in de dorpen gaat vragen, zul je
van negentig procent van de
mensen horen dat ze alleen vre
de willen. Maar toch zal dit
staakt-het-vuren een keer wor
den verbroken, twee keer, drie
keer. Dan zullen wij de straat op
gaan om 'de dokters van de oor
log' op te sporen".
Die aanstichters van de oorlog
zitten volgens hem op de rege
ringszetels in Kroatië en Servië.
In beide republieken is de rege
ring ondanks vrije verkiezingen
niet democratisch gezind, en in
Kroatië bestaat volgens Drasko
vic niet eens een democratische
oppositie. Zowel de Servische
president Milosevic als zijn
Kroatische tegenhanger Tudj-
man hebben de oorlog volgens
hem hard nodig om aan de
macht te blijven.
Als een goed acteur zwijgt hij
even voor hij met enig pathos
zijn stem verheft: „Drie dingen
zijn op dit moment het belang
rijkste. Eén: stop het doden.
Twee: stop het doden. Drie:
stop het doden". Beter jaren
aan de onderhandelingstafel
dan een minuut oorlog op het
slagveld, zegt hij vol overtui
ging-
Hij pleit voor openbare onder
handelingen, vrij toegankelijk
voor de pers en tv. Het buiten
land kan daarbij volgens
tenegro en Bosnië.
De door Serviërs inmiddels ge
heel beheerste regio Krajina zou
zich dan bij Bosnië moeten
aansluiten, een aantal stukjes
Slavonië zouden bij Servië moe
ten worden gevoegd en Kroatië
zou als compensatie die delen
van Bosnië moeten krijgen wel
ke in meerderheid door Kroaten
worden bewoond.
„Wij voelen de Kroaten als onze
familie", aldus Draskovic, „We
spreken dezelfde taal, hebben
dezelfde historische wortels.
Maar tegelijkertijd hebben ze in
de Tweede Wereldoorlog een
miljoen Serviërs omgebracht.
Wij hebben als volk onze natio
nale trots. We willen geen oor
log met de Kroaten, maar het is
duidelijk dat we voor dit verlies
een compensatie willen".
Het was overigens wel deze vre
desduif Draskovic die enige tijd
geleden de oprichting van een
eigen gewapende Servische gar
de aankondigde. Die garde zou
onder meer moeten worden in
gezet om de bedreigde Serviërs
in Kroatië en mogelijk ook in
Bosnië tegen hun vijanden te
beschermen. De Servische gar
de is volgens Draskovic nog
steeds niet actief geweest in
Kroatië.
Daar was volgens hem tot nu
toe geen noodzaak toe en ook
geen mogelijkheid: „De Servi
sche politie zou ons tegenhou
den als we proberen Kroatië in
te gaan. De communist Milose
vic wil niet dat er iemand in
Kroatië vecht die niet gehoor
zaamt aan de Tito-generaals
van het Joegoslavische leger.
Milosevic probeert daar een
Servisch leger van te maken,
omdat hij weet de de generaals
hem ideologisch steunen. Onze
garde moet het begin zijn van
een neutraal Servisch leger, dat
aan geen enkele partij gebon
den is".
De SPO wordt volgens Drasko
vic in de opzet van de garde te
gengewerkt, zowel door de re
gering als door de extreem
rechtse Tsjetniks, die volgens
hem eigenlijk in dienst van de
Servische president staan. Afge
lopen zaterdag wist de com
mandant van de garde. Djordje
Bozovic, zich aan arrestatie te
onttrekken door uit een raam
op de tweede verdieping van
een hotel te springen. Een dag
later werd de leider van de orga
nisatie, Branislav Matic, voor
zijn huis doodgeschoten door
onbekenden.
Het voortbestaan van de Servi
sche garde is daarmee volgens
Draskovic op de tocht komen te
staan. „Matic was een van de
rijkste mannen van Europa en
hij financierde de garde met
zijn eigen geld. Of we er nu mee
verder kunnen gaan, is de grote
vraag".
Een aanhanger van
Vuk Draskovic houdt
een portret van de
Servische oppositie
leider omhoog
FOTOEPA
Draskovic een belang
rijke rol spelen. „Het is
de plicht van Europa,
Amerika en de Sovjetu
nie om er voor te zor
gen dat ook de Servi
sche en Kroatische op
posities erbij worden
betrokken. Ik ben er
zeer optimitisch over
dat het ons dan kan
lukken om binnen enkele
maanden tot een vreeu/ame De SPO, enige tijd geleden nog
oplossing te komen". aanhanger van de Grootservi-
Belgisch dorp in de ban van gruwelijke vondst
sche gedachte, heeft
inmiddels voor een an
dere optie gekozen. Er
vanuit gaand dat Bos-
nië-Herzegovina het
zich vanwege de ge
mengde samenstelling
van de bevolking niet
kan permitteren de on-
EN MENINGEN
BELOEIL» THEO HAERKENS
Onwillekeurig beginnen de bezoekers te
fluisteren als ze de eerste honderden
meters bospad achter zich laten en voor
zichtig langs een grote modderpoel lave
ren. Hier ongeveer lagen de lijken van
twee volwassenen en drie kinderen die
dinsdagochtend in het bos van Beloeil
bij de Belgisch-Franse grens werden ge
vonden.
De laatste tientallen meters stappen de
wandelaars haast zwijgend verder, links
en rechts om zich heen speurend om de
plaats te ontdekken waar de ontzielde li
chamen lagen van Frédéric Roucoult
(29), zijn even oude vrouw Anne Marie
Saehr, hun dochtertje Elodie (3) en de
twee neefjes Jonathan Fiorantino (9) en
Davids Saehr (14). Allen waren door een
schot in het hoofd om het leven ge
bracht.
Een regelrechte executie, aldus justitie.
De handen en voeten waren op de rug
bij elkaar gebonden met elektriciteits
draad dat ook nog eens met een lus om
de nek zat. De lichamen waren verpakt
in vuilniszakken.
Het vijftal is afkomstig uit Wallers, niet
meer dan twaalf kilometer over de grens.
Eerder dit jaar werden ook drie n
uit Frankrijk vermoord aangetroffen in
de bossen in het zuiden van België. De
verdachten van deze zaak zitten echter
De Belgische justitie slaagde er niet in de
vondst langer dan één dag stil te hou
den. De dader of daders moeten verrast
zijn dat de lichamen zo snel werden ont
dekt. Naar alle waarschijnlijkheid zijn de
vijf vermoord in de nacht van maandag
op dinsdag en direct daarna naar het bos
gebracht en daar achtergelaten.
De moordenaar heeft zijn best gedaan
om de lichamen zo goed mogelijk te ver
bergen. Hij reed daarvoor driehonderd
vijftig meter het uiterst smalle karres-
poor op en liet de lijken achter op de
plek waar een omgevallen boom de weg
versperde.
„Hier hebben ze gelegen", constateren
journalisten die de plek bezoeken en en
kele meters van het pad tussen het
manshoge groen, geplette varens ont
dekken. Even voorbij de omgevallen
boom, aan de andere kant van het pad,
is nog zo'n plek. Die is een stuk gemak
kelijker te vinden omdat de recherche
hier per ongeluk een roodwit marke
ringslint om de stam van een boom liet
zitten.
De kans dat de lichamen zo ver van de
bewoonde wereld al na één dag zouden
worden gevonden, lijkt op het eerste ge
zicht uiterst klein. Het bos is een verlaten
jachtgebied waar het groen welig tiert.
Kleurige vlinders fladderen van bloem
naar bloem.
Toch is het niet denkbeeldig dat andere
voorbijgangers dan de sporter, wiens
identiteit angstvallig geheim wordt ge
houden, de doden zouden vinden. Het
pad is namelijk onderdeel van een inter
nationale wandelroute van het noorden
van Denemarken, via de lieflijkste plek
jes van Europa, naar het zuiden van
Spanje. Kleine roodwitte streepjes op de
stam van beuken en eiken wijzen de lan
ge afstandswandelaars de weg.
Degenen die nu in het bos lopen, leggen
echter geen grote afstanden af. De dor
pelingen en de bewoners van een nabu
rige camping nemen graag een kijkje op
de plek waar de doden hebben gelegen.
Een roodverbrande man met een sport-
broekje, slippers en een kruk ontvouwt
gevraagd en ongevraagd zijn visie op het
gebeuren. Maar in het bijzonder beveelt
hij een bezoekje aan aan het plaatselijke
In het plaatselijke café knikken de stam
gasten de vreemdelingen die hier bin
nendruppelen welwillend toe. „Het is nu
al twee dagen ontzettend druk", meldt
de eigenaresse. Doorgaans staat de dui
vensport hier centraal in de discussies,
maar de lugubere vondst in het bos aan
de overkant van de weg heeft de praters
zwijgzaam gemaakt. De bevolking is
diep onder de indruk.
In Beloeil is 'de affaire' gesprek van de
dag. De gendarmès kunnen zich nauwe
lijks op straat vertonen of ze worden
aangeklampt door dorpsgenoten die wil
len weten of er schot zit in het onder
zoek. Kranten die ook maar iets over de
zaak te melden hebben, zijn uitverkocht.
Terwijl het personeel van gemeentewer
ken de marktkramen afbreekt en rotte si
naasappels en papier bij elkaar veegt,
bespreken vrouwen met boodschappen
tassen en mannen in witte onderhem
den de laatste ontwikkelingen. De gend
armes zwijgen als het graf. Zij mogen
niets zeggen en houden zich stipt aan
die instructie. Dat neemt niet weg dat ze
de media graag ter wille zijn en aan de
lopende band routebeschijvingen ma
ken. Enkele keren per dag rijden ze naar
de snelweg en passeren stapvoets het
begin van het bospad. Uitstappen doen
zij niet meer.
Journalisten op de plaats waar de vijf vermoorde Fransen in het bos zijn gevonden
Donderdag 8 augustus 1991 Redactie: 023-150225 JANINE BOSMA ALTAN ERDOGAN RONALD FRISART (chef) ONNO HAVERMANS
Vertalingen: MARGREET HESUNGA LUUTJE NIEMANTSVERDRIET Vormgeving: MJTZIE MEUERHOF
