Feiten
Abu Nidal bankierde bij BCCI
'Snelle rijst' maakt tweede
Groene Revolutie mogelijk
Voor Boudewijn hoefde het allemaal niet
Finnen zoeken in Karelië naar verloren dromen
'Het leven is mooi, ondanks
de tegenslagen en pijn'
EN MENINGEN
Financieel schandaal brengt Bank of England in verlegenheid
Beruchte terroristen hebben tien jaar lang hun acties ge
financierd met hulp van de Bank of Credit and Commer
ce (BCCI), de internationale bank die begin juli werd ge
sloten. Dit heeft het Britse zondagsblad The Sunday Ti
mes gisteren onthuld. Volgens de krant gebruikten de
terroristen faciliteiten van twee Londense BCCI-filialen.
rist. In het decennium dat hij
een rekening bij de BCCI had.
zouden onder zijn leiding 250
mensen zijn omgebracht.
LONDEN GPD-Rtr-DPA-UPt
De onthulling brengt de Bank of
England verder in verlegenheid.
Deze Engelse nationale bank,
die al onder vuur ligt omdat zij
te lang zou hebben gedraald
met haar optreden tegen de BC
CI, werd volgens The Sunday
Times begin 1990 al gewaar
schuwd dat internationale ter
roristen rekeningen bij BCCI
hadden. Deze waarschuwing
was destijds afkomstig van de
Britse inlichtingendienst.
Onder de terroristen met een
BCCI-rekening was Abu Nidal,
's werelds meest gezochte terro-
Rapport
De bank werd op 5 juli gesloten
door de autoriteiten van het
Verenigd Koninkrijk en zes an
dere landen. Tweeënzestig an
dere landen volgden dit voor
beeld binnen enkele dagen.
Aanleiding tot deze drastische
maatregel was een rapport, dat
de Bank of England enige dagen
eerder had ontvangen. Dit rap
port was opgesteld met hulp
van Price Waterhouse, het ac
countantskantoor van de bank.
Volgens The Sunday Times had
de Bank of England echter veel
eerder tot actie moeten over
gaan. Begin dit jaar zou de
staatsbank een rapport hebben
ontvangen, dat de band tussen
Abu Nidal en de BCCI onthulde.
In 1990 had de Britse inlichtin
gendienst een soortgelijke
boodschap afgegeven.
Een ander zondagsblad, The In
dependent on Sunday, lichtte
een ander tipje van de sluier op
die nog altijd over de BCCI
hangt Volgens deze krant werd
het accountantskantoor Price
Waterhouse vele jaren om de
tuin geleid met valse leningen
aan Arabische miljonairs.
Om verliezen te verbergen, ver
schenen in de boeken van de
BCCI bedragen van miljoenen
ponden die aan rijke Arabieren
zouden zijn geleend. Pas vele
jaren later ontdekten de ac
countants dat de namen van
deze Arabieren gewoon uit het
telefoonboek van Kuwayt waren
gehaald en dat zij in het geheel
geen geld hadden geleend. In
vele gevallen waren zij zo rijk,
dat zij ook geen geld hoefden te
lenen.
•Lening'
Door deze niet bestaande lenin
gen in de boeken op te voeren,
waren BCCI-directeuren in staat
om gelden aan de bank te ont
trekken voor doeleinden die zij
geheim wilden houden. Daar
mee waren enorme bedragen
gemoeid. Alleen al een 'lening'
aan de Saudische al-Ibrahim-fa-
milie bedroeg 132 miljoen pond
bijna een half miljard gulden
aldus de krant.
Ook in de Verenigde Staten
dreigt een grote rel over BCCI te
ontstaan. Robert Morgenthau,
een openbare aanklager uit
New York, zegt in het laatste
nummer van 'Time Magazine'
dat de Amerikaanse regering
hem tegenwerkt in zijn onder
zoek naar BCCI. De regering
probeert haar betrokkenheid bij
de bank verborgen te houden,
aldus Morgenthau. Een andere
krant berichtte onlangs dat BC
CI een rol heeft gespeeld bij de
levering van wapens aan Iran en
het doorsluizen van gelden naar
de Contra's in Nicaragua.
Vandaag begint overigens in
Londen een gerechtelijke proce
dure over de sluiting van de
Britse filialen van BCCI. Een
grote groep spaarders probeert
deze sluiting uit te stellen. Zij
willen de kans krijgen een red
dingsplan te maken, waarmee
ze hun geld veilig kunnen stel
len.
Spaarders van de BCCI-filialen in Hong Kong protesteerden gisteren te
gen de sluiting van de bank. «foto afp
'Lockerbie
gevolg van
DEA-operatie'
LONDEN Rtr-ANP
De vliegramp met een Pan-Am
vliegtuig dat in 1988 ontplofte
boven het Schotse plaatsje Loc
kerbie 270 doden is wel
licht te wijten aan het feit dat
een agent van de Amerikaanse
drugsbestrijdings-organisatie
DEA door de douane ging zon
der controle van zijn bagage.
Dit schrijft de Britse krant Ti
mes. Deze krant interviewde de
voormalige Amerikaanse ge
heim agent Lester Coleman.
Coleman werkte als geheim
agent in het Midden-Oosten.
Onbekenden zouden in een tas
van een andere DEA-agent,
waarin zich drugs bevonden
voor een undercover-operatie
in de VS, omgewisseld hebben
voor een tas met een bom. De
tas werd volgens afspraak tus
sen de Amerikaanse en Duitse
politie vervolgens niet gecon
troleerd, aldus Coleman.
Maandag 22 juli 1991 Redactie; 023-150225 JANINE BOSMA ALTAN ERDOGAN RONALD FRISART (chef) ONNO HAVERMANS PATRICK VAN DEN HURK HANS JACOBS MARGOT KLOMPMAKER
Vertalingen: MARGREET HESUNGA LUUTJE NIEMANTSVERDRIET Vormgeving: MITZIE MEUERHOF
HELSINKI ERKKISARO
Met duizenden tegelijk komen
ze uit Finland: hoofdzakelijk
oudere mensen die hiermee een
droom in vervulling zien gaan.
Voor het eerst in vijftig jaar zien
ze de huizen en speelplaatsen
uit hun kinderjaren terug. Dit
jaar zullen er naar verwachting
honderdduizend komen, een
verdubbeling ten opzichte van
vorig jaar. Het jaar daarvoor
trotseerde slechts een handjevol
het reisverbod naar het Sovjet
grensgebied dat tot de Tweede
Wereldoorlog deel uitmaakte
van de Finse provincie Karelië.
In 1940 werd Finland door een
invasie van het Sovjet-leger ge
dwongen het grootste deel van
de Karelische provincie aan zijn
oosterbuur af te staan. Er wer
den 430.000 Finnen geëvacu
eerd naar andere delen van Fin
land.
De nieuwe openheid in de Sov
jetunie heeft alles veranderd.
Voor veel Finse pelgrims is de
reis terug naar hun jeugd echter
alles behalve vreugdevol. Ze
herinneren zich het gebied als
een bloeiende, levenskrachtige
landbouwschuur. Vijftig jaar
verwaarlozing door de nieuwe
heer en meester heeft deze ooit
welvarende provincie verwoest.
Veel Finnen kunnen hun ouder
lijke woning niet meer terugvin
den. Voor de gelukkigen die er
wél in slagen hun huis te vin
den, is dit vaak een schokkende
ervaring: de huizen waarin ze
werden geboren zijn ingestort.
De ervaring van de 65-jarige Ei-
la Jaaskelainen is typisch. Ze
was dertien toen ze haar huis
moest verlaten. Pas dit jaar
kreeg ze toestemming haar ge
boortedorp Lahdenpohja te be
zoeken, ruim veertig kilometer
van de grens.
„Ik herkende het gebied niet
meer. Pas toen ik in de verte de
vernielde kerk van Lahdenpohja
zag, besefte ik dat ik mijn oude
woonplaats naderde," vertelt
ze. „Het huis was in vervallen
staat, maar het was mijn huis.
Er woonde een oude Russische
vrouw, die me uitnodigde bin
nen te komen. Binnen was niets
veranderd. Zelfs de kachel die
mijn vader in de jaren dertig
had gekocht, stond er nog. Aan
het eind van mijn bezoek gaf ik
haar dertig Finse mark vijf
tien gulden Later hoorde ik
dat dit de helft van haar jaarlijk
se pensioen was."
Tot Jaaskelainen's verbazing le
ken de meeste Russen in het ge
bied niet te weten dat het ge
bied vroeger aan Finland had
behoord. „De plaatselijke auto
riteiten beweerden zelfs dat het
heldere licht dat üit dorpjes aan
de Finse kant van de grens
kwam, zoeklichten waren van
'spionnen die het vaderland vij
andig gezind waren'. De Sovjet-
autoriteiten hadden geruchten
verspreid onder de bevolking
dat er in Finland voortdurend
hongersnood was."
Het was schokkend voor
Jaaskelainen te zien hoe haar
loosd.Alle huizen stonden op
instorten. Het leek of de men
sen het hadden opgegeven. Het
interesseerde hen niet meer. Er
was bijna nergens voedsel. Ik
vraag me af hoe de mensen
moeten overleven."
Eén produkt leek echter overal
in overvloedige mate voorhan
den. „Telkens wanneer onze
bus in een dorpje stopte, wer
den we onmiddellijk omringd
door illegale drankstokers die
een handeltje met ons wilden
drijven," vertelt Jaaskelainen.
In de Sovjetunie groeit hét besef
dat Karelië met behulp van Fin
se investeringen en know-how
mogelijk tot ontwikkeling valt te
brengen. Er bestaan plannen
voor een vrijhandelsgebied
langs de Finse grens en er wordt
overwogen land te verpachten
aan Finse boeren. Wellicht zul
len volhardende afstammelin
gen van de geëvacueerde Fin
nen de droom van hun ouders
kunnen verwezenlijken door te
rug te keren naar Karelië.
HANS DE BRUUN
CORRESPONDENT
Als het aan hemzelf gelegen
had, dan was de afgelopen week
waarschijnlijk stilletjes voorbij
gegaan. Uitbundig feestvieren
ligt immers niet zo in zijn aard.
Het laatste bal dat hij gaf da
teert al weer van 1958 en dat
was ook al geen spetterend
feest. Maar je bent koning en
dat schept nu eenmaal ver
plichtingen.
En daarom haalde Boudewijn
van Saksen-Coburg Gotha de
afgelopen dagen zijn vrolijkste
glimlach tevoorschijn en liet
zich de felicitaties van zijn on
derdanen welgevallen. Veertig
jaar op de Belgische troon: toch
niet niks. Als regering en volk
dat nou willen vieren, dan moet
je ze daar maar de gelegenheid
voor geven.
De Belgische kranten en week
bladen deden de laatste dagen
verwoede pogingen de indruk te
wekken dat België het afgelopen
weekeinde een kolkende, fees
tende massa was. maar eigenlijk
is het feest nooit op gang geko
men. Het lijkt wel of de Belgen
zich aanpasten aan het karakter
van 'Ie roi triste', zoals hij wel
wordt genoemd.
De parlementaire ontvangst
werd vorige week door heel wat
leden geboycot. Een formele
zitting van beide kamers was
maar achterwege gelaten. Dat
herinnerde teveel aan veertig
jaar geleden, toen een net 20-ja-
rige, zeer bedeesde jongeman
ongewild een kroon kreeg opge
zet terwijl een verwoede com
munist 'Vive la Republique'
riep.
Maar die kreeg enkele dagen la
ter een kogel door zijn hoofd,
terwijl de jongeman de lood
zware last van het koningschap
wel degelijk op zijn te frêle
schouders nam. Belast met de
erfenis van zijn vader Leopold,
die het land aan de rand van de
afgrond had gebracht, omdat
hij niet wilde geloven dat zijn
volk zo weinig vergevingsgezind
Belast ook met een verleden,
dat hem als kind al had gete
kend. Een verleden van droeve
voorvallen: grootvader Albert
Geen koning onder de mensen, maar op gepaste afstand. Er kon gisteren wél een lachje af bij Boudewijn en
zijn vrouw Fabiola tijdens de jubileumviering in Brussel. •fotg belca
viel dood van een rots in de Ar
dennen. Een jaar later reed zijn
moeder, de mateloos geliefde
Astrid wier geest nog altijd door
het paleis van Laken lijkt te wa
ren, zich in Zwitserland te plet
ter.
Angst
Angst tekende zijn jeugd. Angst
voor de dood, waarmee hij zo
jong geconfronteerd was. En
angst voor zijn vader, die hij
moest opvolgen terwijl hij er
nog lang niet aan toe was. Die
koningskwestie tekende de af
gelopen veertig jaar. Hij moest
en wilde immers het symbool
van eenheid zijn van dit altijd
zo verscheurde land.
Dat viel hem in het begin moei
lijk, want hij woonde onder het
zelfde dak als zijn vader en
diens tweede vrouw, die het
haar volk niet kon vergeven dat
het haar man tot troonsafstand
had gedwongen. De grote
staatsman Achille van Acker
nam echter de taak op zich deze
timide jongen tot een waardige
vorst om te toveren.
Ook andere grote staatslieden
namen die taak over en leidden,
of beter: begeleidden hem door
de vele crises die België de
laatste veertig jaar teisterden.
Het loslaten van de Kongo, die
hij bijna beschouwt als het kind
dat hij nooit heeft gehadde
eeuwige taalstrijd en het sociale
oproer van de jaren zestig.
En natuurlijk de definitieve
tweedeling van de Belgische
staat in het voorbije decenni
um, die hem achterliet als het
enige symbool van een eenheid
die er nooit is geweest. Een pe
riode waarin hij, zij het zelden
in de openbaarheid, een hoofd
rol heeft gespeeld waardoor de
Belgische staat wellicht voor
uiteenvallen is behoed.
Lachebek
Het koningsschap is voor hem
niet ceremonieel. Aan lintjes
knippen heeft hij een hekel. Hij
is ook geen lachebek zoals zijn
noordelijke buurvrouw. Een
slechte rug, een zwak gestel en
een kinderloos huwelijk met
zijn dona hebben hem gete
kend, maar ook gesterkt. Hij
lijdt eronder, maar draagt zijn
lot met waardigheid.
Het volk weet dat te waarderen.
Het leeft en lijdt mee. Er is in dit
land ook weinig waar jong en
oud, van benoorden en van be
zuiden de taalgrens, zich eens
gezind achter kunnen scharen.
Zijn misstap van vorig jaar zit
de politici misschien nog dwars,
het volk heeft het hem al lang
vergeven. Koningscrisis? Hoezo?
Boudewijn is nog een vorst als
uit de boekjes. Geen Juliana, die
vorstin tussen de mensen was,
al toont hij zich zichtbaar be
gaan met het lot van de zwak-
sten en misdeelden. Maar hij
daalt zelden af van zijn troon in
Laken om zich tussen het gewo
ne volk te begeven. Er is altijd
die afstand, die verlegenheid
bijna.
Het volk komt echter wel naar
hem, in vele gedaanten. De ene
na de andere groep, politicus of
deskundige wordt in Laken uit
genodigd om de vorst te vertel
len over wat zich 'buiten' af
speelt. Hij luistert als geen an
der, overweegt, analyseert. En
geeft dan advies, vooral aan
Wilfried Martens, zijn steun en
toeverlaat.
Zij lijken bijna bloedbroeders,
met een onwrikbaar vertrouwen
in elkaar en vooral een groot
respect, dat ook na vorig jaar
april, of na zijn tussenkomst in
de Rwandese kwestie, toen hij
aandrong op het sturen van sol
daten om zijn vriend de presi
dent te redden (en zijn zin
kreeg), geen greintje lijkt ge
schokt.
Zeldzaam
Dat waren zeldzame gelegenhe
den dat het volk inzage kreeg in
wat zijn vorst vindt. Naar wat
hem precies beweegt, moeten
zij meestal raden. Hij geeft
nooit interviews, houdt slechts
zo nu en dan een toespraak tot
het volk, met Kerst of zo, waarin
altijd wel een diepe boodschap
verborgen zit.
Over het gezin dat hij tot zijn
onuitsprekelijke verdriet moet
missen de democratie en al
tijd weer over de eenheid, die zo
vermaledijde eenheid. En dat
met een gezicht dat zorg, dat
compassie uitstraalt. Nooit een
spontane lach, hooguit een
grijns. Er zijn belangrijkere din
gen in het leven dan plezier.
Na veertig jaar vraagt België
zich af hoe lang hij nog vol
houdt. Want al is hij pas zestig
en niet eens het langstregeren-
de staatshoofd ter wereld, zoals
wel wordt beweerd, de tijd be
gint toch een beetje te dringen.
Zijn opvolger, zoon Filip van
broer Albert, is er echter nog
lang niet klaar voor. Een wat
sullige jongeman, die het vol
gens de media niet bepaald van
zijn grote intelligentie moet
hebben. Maar Boudewijn was in
juli 1951 ook een sullige, trieste
jongeman. En de omstandighe
den waren toen heel wat moei
lijker.
Indiase wetenschap
pers hebben een nieu
we rijstsoort ontwik
keld, die ongekend snel
groeit en goed bestand
is tegen droogte. De
snelgroeiende rijstsoort
zou een nieuwe 'Groe
ne Revolutie' kunnen
ontketenen waarvan
vooral de kleine boeren
in niet-geïrrigeerde
landbouwgebieden
profiteren.
De nieuwe rijstsoort,
Pu sa Jaldi Dhan ofte
wel snelle rijst Hindi
is ontwikkeld door
onderzoekers van het
Indiase Landbouw On-
derzoeks Instituut (IA-
RI) in New Delhi. De
meeste soorten rijst
kunnen gemiddeld
zo'n 140 dagen na het
planten worden ge
oogst. De nieuwe 'snel
le rijst' kan al na 65 da
gen worden binnenge
haald.
De Pusa is ook bestand
tegen lange periodes
van droogte. De mees
te rijstsoorten hebben
overvloedig water no
dig. Pusa heeft volgens
de onderzoekers van
IARI genoeg aan drie
dagen regen om een
redelijke oogst op te le
veren. Bovendien is de
nieuwe rijstplant resis
tent tegen allerlei in
secten en groeit zij ook
zonder grote doses du
re kunstmest. De op
brengst van de nieuwe
rijst is drie ton per hec
tare, terwijl dat tot nu
toe in niet-geirrigeerde
gebieden maar 0,5 ton
per hectare is.
Proeven met de aan
plant van Pusa-rijst in
Orissa, Madhya Pra
desh en West-Bengalen
zouden succesvol zijn
verlopen. Volgend jaar
zullen grootschalige
experimenten worden
gedaan met de com
merciële verbouw van
de nieuwe rijst. Wan
neer deze experimen
ten goed verlopen, zóu
de rijst wel eens de
redding kunnen zijn
voor miljoenen kleine
rijstboeren in de Derde
Wereld.
Want de 'Groene Revo
lutie' die leidde tot een
enorme stijging van de
rijstproduktie bleef tot
nog toe beperkt tot
geïrrigeerde landbouw.
Er werden nauwelijks
rijstsoorten ontwikkeld
voor niet-geïrrigeerde
gebieden en voor de
terraslandbouw in
heuvelachtige gebie
den. Daar komt wel
een kwart van de rijst
produktie van Azië
vandaan. Ondérzöeks-
organisaties zoals de
IARI hebben zich, met
hulp van het VN-Ont-
wikkelingsprogram
(UNDP) en deVoedsel-
en Landbouw-Organi-
satie (FAO) de laatste
jaren toegelegd op het
ontwikkelen van nieu
we soorten rijst voor
boeren in marginale
landbouwgebieden.
„De nieuwe rijstsoor
ten bieden ongekende
mogelijkheden voor
ontwikkelingslanden,
die hun oogst vaak ver
loren zien gaan door
droogte of overstro
mingen", zegt een van
de onderzoekers van
IARI, S. Chakrabarti.
Hij had tien jaar nodig
voor de ontwikkeling
van de nieuwe snelle
rijst. In India overstro
men elk jaar tijdens de
moesson de rivierer
Ganges en de Brah
maputra, waardoor
duizenden hectaren
land onder water ko-
meh te staan. Hoewel
het water zich in sep
tember weer terug
trekt, krijgt de rijst ver
volgens weinig tijd om
te rijpen voordat de
winter invalt. Als ze de
nieuwe snelgroeiende
rijst planten, kunnen
de boeren echter al in
november de oogst
binnenhalen.
de
BRUSSEL «HANS JACOBS
Met het monogram van de ko
ning geprojecteerd op de bollen
i het Atomium, die dank zij
de nationale drie
kleur hebben aangenomen, en
een uitbundig vuurwerk zijn
vannacht even na twaalven de
Belgische 'koningsfeesten' afge
sloten. Vandaag begint Boude
wijn aan zijn 41ste regeringsjaar
en wordt het weer rustig rond
het koninklijk paleis in Brussel.
De Belgen kijken doorgaans wat
nuchterder tegen hun konings
huis aan dan hun noorderbu
ren, die zich jaarlijks in oogver
blindend oranje uitdossen om
de verjaardag van Trix te vieren.
De 60-ste verjaardag van de ko
ning der Belgen meer dan
eens de 'enige Belg' genoemd in
het door taaltwisten verdeelde
land en het 40-jarig rege
ringsjubileum zijn geen rede
nen om daar vanaf te wijken.
Hier en daar valt er een zwart-
rood-geel hoofddeksel te be
speuren, naast een enkele kin
derballon en een papieren vlag
getje van een Brusselse krant,
maar verder is er weinig uiterlijk
feestvertoon.
De Belgen vlaggen ook niet
zoals de Hollanders. Alleen van
de openbare gebouwen en
dat zijn er in het centrum van
Brussel toch nog heel wat
wappert op de nationale feest
dag de driekleur. Die in de
hoofdstad overigens opvallend
vaak vergezeld gaat van het
blauwe dundoek van de Eu
ropese Gemeenschap, want
Brussel is tenslotte ook 'hoofd
stad van Europa'.
Omdat de nationale feestdag dit
jaar op een zondag valt wordt
het jaarlijkse militaire défilé een
dag eerder gehouden. Bij gebrek
aan indrukwekkend wapentuig
krijgen het Rode Kruis, de
brandweer en de ziekenbroe
ders van Brussel doorgaans het
meeste applaus van het publiek.
De koning en koningin slaan de
langs marcherende troepen als
vanouds gade vanaf een verho
ging voor het paleis.
Boudewijn en Fabiola zijn za
terdag al vroeg in de weer. Per
soonlijk geven zij het startsein
voor de koningsfeesten op de
Heizel. De paviljoens zijn vol
gens verschillende thema's in
gericht en ook tussen de ten
toonstellingsgebouwen van de
Expo'58 valt van alles te bele
ven. Van Belgische warmbloed-
paarden, Europese sport, op
zwepende 'Gilles' uit La Lou-
vain, Bart Peeters en zijn Radios
en de steltenlopers uit
Merchtem tot Toots Thielemans
en Will Tura bij de afsluitende
'Apotheose 60/40'.
Daarvoor, en voor het aanslui
tende vuurwerk, trekken de Bel
gen, en met name de Brusse
laars, met tienduizenden tege
lijk naar het Tentoonstel
lingspark. De spoorwegen laten
extra treinen rijden, de metro
puilt uit, het aanbod kan nau
welijks worden verwerkt. Wan
hopig probeert de politie de
stroom bezoekers in goede ba
nen te leiden. Gelukkig zijn de
Belgen gedisciplineerd en is één
vermanend woordje voldoende
om 'het pakske volk' op het
rechte pad te houden.
Wanneer de minzaam glimla
chende Boudewijn bij het begin
van het concert op het meters
hoge projectiescherm onder het
Atomium verschijnt, klinkt een
warm applaus op.Ah maai,
wat ziet de koningin er schoon
uit", is het commentaar op de
in stemmig rood geklede Fabio
la. 'Het leven is mooi, ondanks
de tegenslagen en pijn' zingt
Will Tura. „Wat toepasselijk",
vindt een Brusselse madam, die
meewiegt met de muziek.
België zou geen België zijn als
niet direct daarna de Franstali-
gen aan bod komen, met de
langbenige Viktor Lazlo. Daarna
is het weer tijd voor het serieuze
werk. Zeven koren zorgen voor
een oorverdovend slotakkoord,
met populaire wijsjes uit de
opera. Het vuurwerk moet er
zelfs voor wachten. De muzikale
hulde valt duidelijk in de smaak
bij de koninklijke gasten. Prin
ses Paola neuriet mee, Albert
broer van de koning beweegt
zijn voeten op de maat van de
muziek.
En dan knalt het boven Brussel,
terwijl laserstralen Kuifje 'Tin
Tin' voor de Franse helft van
het publiek toveren op de
spijlen van het Atomium. Op
kleurrijke wijze wordt een punt
gezet achter dubbele feest. Van
daag kan de plantsoenendienst
aan de slag. Veel bloemen heb
ben het partijtje voor de koning
niet overleefd, maar een keer
per jaar willen de Belgen als
de politie niet kijkt ook wel
eens buiten de paden treden.
