Rtv show
'In alle openheid zing ik over liefde
Die kritiek op mij is
altijd ongefundeerdy
T
P
Vrijdag 5 juli 1991 Redactie: 023-150191/023-150192 JOLANDA OUKES GERARD VAN PUTTEN REINA VAN POPPELEN Voimgeving: MITZIE MEUERHOF
STERREN STAAN alleen aan de hemel. Op aarde ben ik er
nog nooit een tegengekomen. Kortom, ik ben erachter dat
bescheiden mensen het langst meegaan." (Hans de Booij)
De late doorbraak van Bonnie Raitt
CLOSE UP
Gerard van Putten
De naam van het pro
gramma deed al het
ergste vrezen, maar
het kan dus nog erger. De Gek
van de Week-show, iemand kan
zoiets bij z'n volle verstand niet
verzinnen. De Gek van de
Week-show moet welhaast het
gestoorde geesteskind zijn van
een onvoorstelbare mafketel.
Maar nee, die veronderstelling
stemt toch niet helemaal over
een met de werkelijkheid. Joop
van den Ende, groothandelaar
in amusement, kan toch moei
lijk voor een op hol geslagen
dorpsdwaas worden versleten.
Derhalve lijkt in dit geval de
conclusie gerechtvaardigd dat
ook slimme jongens hun zwak
ke momenten hebben.
Met de Gek van de Week-show
beklimt Van den Ende niet al
leen de overtreffende trap naar
zijn rommelzolder, hij maakt
zich tevens schuldig aan het
maken van knieval-televisie.
Van den Ende showt zijn klan
ten (de kijkers naar RTL 4) een
broddellap, maar het ware beter
dat hij zijn gezicht nu even ver
bergt achter de schaamlap.
Want de Gek van de Week-show
heeft weinig te maken met
amusement, nog minder met
vermaak en helemaal niets met
humor. De Gek van de Week-
show geurt naar 'achterin de
bus'-lol, die meestal wordt ge
trapt nadat het onvermijdelijke
potje met vet op de tafel is ge
zet.
Dit is de Gek van de Week-show
Dit is de Gek van de Week-show
Maandagavond om half negen
kom je alleen nog maar dwazen
tegen
Dit is de Gek van de Week-show
Dit is de Gek van de Week-show
De lachspieren krijgen een pret
tige steek
dat doet de Gek van de Week
Zo viel presentator Carlo Bos-
zhard met de deur in huis. Da's
nog eens een binnenkomer!
Van de eeTste tot de laatste mi
nuut nadnikkelijk aanwezig, dat
joch, dat althans qua leeftijd net
volwassen is. Hij imiteert ook,
Carlo. Het ontbreekt er nog
maar aan dat hij zichzelf niet als
volgt aankondigt: „Hallo, ik ben
Carlo Boszhard en ik doe een
bruikikker na."
Heinze Bakker jubileert op Wimbledon
LONDEN MARCEL HOENDERDOS
I ussen de regenbuien
I door vierde Heinze
-JL. Bakker (49) begin
deze week op Wimbledon zijn
25-jarige radio- en televisieju
bileum. Onopgemerkt, zoals
het past bij de bovenal
aardige Fries. „Ik zal zoiets zelf
niet aan de grote klok hangen.
Dat zit niet in m'n karakter.
Tien jaar bij Studio Sport. Ja,
nu je het zegt. Heb ik binnen
kort weer wat te vieren."
Wimbledon is absoluut niet
het favoriete toernooi van Hein-
ze Bakker. Geef hem Roland
Garros in Parijs maar. Veel ge
zelliger is het daar, vindt hij. Bo
vendien kun je daar als verslag
gever makkelijker iets regelen.
„Vorig jaar wilde ik hier Brenda
Schultz interviewen na haar
single. Dat kon niet, omdat ze
ook nog een gemengd dubbel
met een Australiër moest spe
len. Op Wimbledon moet je al
les aanvragen. Ik dus een af
spraak gemaakt. Maar na een
dubbel móét je beide spelers in
terviewen. Dat is een van de re
gels. Ik dus eerst een vraag aan
die Australiër gesteld en daarna
in het Nederlands verder met
Schultz. In Hilversum hebben
ze toen die Australiër eruit ge
knipt en hielden we dus toch al
leen Schultz over. Dat is een
mooi voorbeeld hoe die Engel
sen werken. Regels, regels, re
gels. Als ze daarvan afwijken be
gaan ze een doodzonde."
Aardige stem
De radioloopbaan van Heinze
Bakker begon in Groningen. Hij
studeerde economie en kon wel
een extra centje gebruiken.
Toen iemand van de regionale
omroep hem vroeg een test te
doen omdat hij 'zo'n aardige
stem' had, zat Jiij niet veel later
als omroeper achter de micro
foon. Een paar jaar later de
ziekte van Pfeiffer dreigde een
einde te maken aan de studie
kreeg de Fries een vaste betrek
king als verslaggever algemene
dienst. Groningen, waar hij drie
jaar heeft gewerkt, was het be
ginpunt van een radiotocht die
Bakker langs de regionale om
roep in Leeuwarden (5 jaar), de
NCRV (bijna zes 5 jaar) en de
AVRO (anderhalf jaar), zou voe
ren.
Bijna tien jaar geleden kreeg
die tocht door omroepland een
voor de hand liggend vervolg,
toen Heinze Bakker overstapte
naar de televisie. Hij werd ver
slaggever bij Studio Sport. „Als
ik het terugdraai is het wel een
logische stap geweest. Maar laat
ik vooropstellen dat ik geen
streber ben. Dat zit in m'n ka
rakter opgesloten. Allereerst had
ik het goed naar m'n zin bij de
regionale omroep en had ik niet
de behoefte om naar Hilversum
te gaan. Het kwam er toch van.
Hetzelfde verhaal geldt eigenlijk
voor de overstap naar de televi
sie. Hoefde niet zo nodig, maar
ik ging toch. Dus wat dat betreft
misschien toch een logisch ver
volg. Bovendien heeft meege
speeld dat ik zelf maar één keer
heb gesolliciteerd. Bij de NCRV.
De andere keren ben ik ge
vraagd. Dan is het ook wat mak
kelijker om over te stappen."
De volgende fase: Studio
Sport. In het begin onder lei
ding van Kees Boerhout. „Een
haat en nijd sfeer', zeg* Bakker
over die periode. „Ruzie is een
groot woord, maar het kwam
zeer regelmatig dicht in de
buurt." De komst van Kees
Jansma veranderde dat: „Kees is
uitstekend op het sociale vlak.
De sfeer is nog nooit zo goed
geweest als vandaag de dag."
Dat lijkt ook nodig om de
dreigende concurrentie aan te
kunnen. Bestaande program
ma's (NCRV Sport op 1, AVRO's
Heinze Bakker: „Ik tennis zelf al 25
van."
Sportpanorama) en zenders
(Eurosport, Sportnet) vormen
wat dat betreft volgens Bakker
geen bedreiging. RTL 4 even
min: „Ze hebben daar een groot
budget, maar doen weinig aan
sport. Af en toe pikken ze een
krent uit de pap. Geen pro
bleem wat ons betreft."
Het wordt pas echt anders zo
dra de TROS en Veronica uit het
publieke bestel stappen, com
mercieel 'gaan' en zich meer op
sport gaan richten. „Dat wordt
een directe concurrent", voor
spelt Bakker. „Daarom gaan we
ons steeds meer richten op dat
gene dat we echt belangrijk vin
den. En daar sluiten we langlo
pende contracten mee af."
De NOS heeft zich zodoende
verzekerd van de rechten van
het Nederlandse betaalde voet
bal, schaatswedstrijden, grote
tennistoernooien, de Ronde van
Frankrijk en de Olympische
Spelen.
Kritiek
Bakker zelf zal zich in de toe
komst nog meer op tennis gaan
richten. En dat is maar goed
ook, zullen critici beweren, dan
kan hij zich er eens goed in
gaan verdiepen. Want kritiek is
er de afgelopen jaren in grote
mate geweest op de wijze waar
op Bakker het tennis van com-
aar, dus ik weet er heus wel wat
FOTO ANP
mentaar voorziet. Grootste
klacht: Bakker voegt niets toe
aan datgene de kijkers ook kun
nen zien. De technische infor
matie blijft tot een minimum
beperkt. Gevolg: Tijdens Wim
bledon stemmen honderddui
zenden Nederlanders af op de
BBC, waarvan ze vinden dat de
deskundigheid daar wel aanwe
zig is. Bakker weet dat de kritiek
bestaat en gaat daar op zijn ma
nier mee om.
„Ik heb het nooit begrepen.
Het is altijd ongefundeerd ge
weest. En het doet me ook niks.
Ik speel zelf al meer dan 25 jaar,
dus ik weet er heus wel wat van.
Mensen die maar iets roepen of
schrijven zonder aan te geven
wat ze nou precies bedoelen.
Opbouwende kritiek, daar heb
je iets aan en daar probeer je
ook iets mee te doen."
Voor Bakker is het niet zo
moeilijk aan te tonen hoe juist
hij zoveel kritiek over zich heen
heeft gekregen. „Ik nam het
tennis over na 25 jaar Herman
Kuiphof. Die man was toch een
instituut. Op een opvolger is er
.per definitie veel kritiek. Nu
Herman een paar jaar weg is,
zie je ook dat de kritiek ver
stomt. En zo werkt dat ook. Als
ik weg ga, zal er ook op mijn
opvolger de nodige kritiek ko
men. Daarvan ben ik over
tuigd."
-w- erechtigheid be-
I staat, althans soms.
Vorig jaar kreeg
Bonnie Raitt vier Grammy
Awards op muziekgebied
een onderscheiding die qua
belangrijkheid vergelijkbaar is
met de Oscar voor de filmwe
reld. De Amerikaanse zangeres
ontving de onderscheiding
voor het beste album (Nick of
Time), voor haar vocale pres
taties op zowel pop- als roek-
gebied en voor haar samen
werking met blueslegende
John Lee Hooker (het duet I'm
in the Mood).
Zo kwam voor Bonnie Raitt
komend weekend optredend in
Torhout/Werchter eindelijk
de grote erkenning als een ca
deautje voor haar veertigste ver
jaardag. Bijna twintig jaar had
ze gezwoegd, een tiental
soms buitengewoon mooie
platen opgenomen, zich ingezet
voor erkenning van de blues
muziek en zich verdienstelijk
gemaakt op sociaal gebied.
Al die activiteiten lagen in het
verlengde van een gedegen op
voeding in een gezin, waar de
christelijke Quaker-mentaliteit
van elk kind eiste dat het wat
voor een ander over had. Bon
nie: „Als kind had ik al het idee
dat ik de wereld moest redden.
Mijn ouders waren van huis uit
tegen elke vorm van geweld.
Het ging niet om je eigenbe
lang. Hoewel ik nu niet meer
praktizeer, geloof ik dat nog
steeds. Muziek is hartstikke be
langrijk voor me, maar nog ho
ger op de lijst van mijn per
soonlijke prioriteiten staat de
noodzaak iets te doen."
tijd om zich te verbazen over al
die smoeltjes en bekketrekkers.
„Wat een talent loopt er toch
rond in Nederland."
Zoals die alleraardigste oma uit
het noorden des lands, zeker. Ze
zei het zo mirakels leuk te
vind'n dierengeluid'n te mak'n.
Een alpinopet met brilletje hing
ook al de beest uit. Van je tok,
tok, tok, en van je kukeleku. Het
klonk nogal benepen, alsof die
vrije tijds-meneer De Bok zat
ingeklemd in een legbatterij.
En dan was er ook nog die snor,
die zo leuk Donald Duck kon
nadoen en die desgevraagd
meedeelde dat patat met mayo
naise zijn favoriete kost was.
„Kun je zo lekker mee kliederen
en vies doen."
De Gek van de Week-show
biedt zoveel voer voor psycho
logen dat ze zich er met gemak
een indigestie aan zouden kun
nen eten. Het zal toch maar je
kind wezen, zo'n op jaren geko
men persoon die z'n gezicht on-
dersmeert met tomaten
ketchup. Het slabbetje dat hij
om de hals had geknoopt bleef
overigens wel schoon.
Voor wie er benieuwd naar is,
hij werd niet de eerste gek van
de week. De juryleden die tel
kens blijmoedig een bord voor
hun kop hielden, kenden besn
orde Donald Duck die eretitel
toe. En een videocamera. Dege
nen die naar het oordeel van de
deskundige jury minder bedre
ven waren in het tonen van
kinds gedrag ontvingen als
troostprijs een step. En welk
lied zette het orkest in? Inder
daad: „Op de step, op de step,
ik ben zo blij dat ik 'm heb."
Tot slot nog even het woord aan
briesende Carlo voor de afkon
diging van de eerste aflevering:
„Tot de volgende week, als u
terimïhsïê nog zo gék bént te
kijken."
Sorry Carlo, nog een aflevering
bekijken is iets te veel gevraagd.
Om Ernst Happel, de beroemde
Oostenrijkse voetbaltrainer, na
te spreken: „Ja kaaik es, iek ben
kekke Henkie nicht.
Ster
Deze vrouw werd een ster op
haar veertigste. Haar vader, zelf
een musicalzanger van grote
naam, was er bij de uitreiking
van de Grammy's Vorig jaar bij.
Hij ving Bonnie op, nadat die
struikelend over haar kleding en
haar woorden van het podium
was gerold. Ze lieten hun tranen
vrijelijk de loop. Niet omdat
Amerikanen bij dat soort plech
tigheden nu eenmaal zo extra
vert zijn, maar omdat de grote
erkenning voor Bonnie's bui
tengewone vocale en gitaristi-
sche talent eigenlijk op het nip
pertje kwam.
„Vanaf mijn vroege jeugd ben
ik me bewust geweest van de
kracht van ongebonden muziek.
Wat later leerde ik dank zij mijn
vriend Dick Waterman de gro
ten van de blueswereld kennen,
vooral Son House, Fred McDo
well, Muddy Waters en Sippie
Wallace. Aan hen heb ik mijn
muzikale identiteit te danken
en eh...iets dat je bescheiden
heid kan noemen. Als je weet
hoeveel groten er voor jou zijn
geweest, dan heb je de neiging
wat minder hoog van de toren STRIPS
te blazen over je eigen talent."
Toch vervaardigde Raitt in de
jaren zeventig en tachtig prach
tige albums als Give it Up, Ho
me Plate, Sweet Forgiveness en
The Glow, waarop ze liet horen
dat ze als geen ander songs kon
interpreteren. Bonnie combi
neerde de soepele stem van een
soulzanger, de timing van een
jazzcat en de erotische uitstra
ling van een blues-mama die
wist waar Abrahams mosterd
verkrijgbaar was. Raitt werd de
lieveling van andere artiesten,
maar ging bijna onder de com
binatie van bescheidenheid en
verantwoordelijkheidsgevoel
ten onder.
Bankroet
„Ik zoop net zo hard als de gro
te mannen en vrouwen uit de
blueswereld, in een poging me
een houding te geven. Ik ver
waarloosde mijn gezondheid en
belandde aan het eind van de
jaren zeventig in de Los Ange-
les-scene met Jackson Browne,
The Eagles en Little Feat. Ieder
een dronk tequila en vergat te
slapen. Ik werd ongelooflijk vet
en verviel van kwaad tot erger."
Uiteindelijk verloor Raitt in
1983 haar platencontract en
eindigde de misère in een volle
dig bankroet. Ze kreeg pas weer
wat zelfrespect toen Prince haar
drie jaar later uitnodigde voor
het maken van opnamen een
project dat vroegtijdig eindigde
omdat ze beiden teveel toerden.
Een ski-ongeluk en een toevalli
ge ontmoeting met acteur Mi
chael O'Keefe (Against the Law)
veranderden Bonnie's leven in
grijpend. Ze liet de fles staan,
HEINZ
Carlo Boszhard:
„Jody Pijper
heeft haar naam
laten veranderen.
Ze vond haar
naam, aldus haar
manager Guus
van den Eikel,
nogal gênant."
FOTO KIPPA
Onvoorstelbaar wat een lawaai-
papegaai. Dat schreeuwt en tet
tert maar door, een half uur
lang. Jeroen Pauw en Loretta
Schrijver, de nieuwslezers van
RTL 4, genoten „in een extra
nieuwsflits" wèl de twijfelachti
ge eer door Carlo te worden na
gebootst. Dat ging zo: „In Rus
land heeft Jody Pijper haar
naam laten veranderen. Ze
vond haar naam, aldus haar
manager Guus van den Eikel,
nogal gênant."(..)
Heeft u 'm? Bent u al weer bij?
Mooi, dan is het nu tijd voor het
spel. Daar gaat het uiteindelijk
toch om. Wie op verjaardagen,
bruiloften en partijen altijd de
lachers op z'n hand heeft door
vaardig met boven- en onderge
bit de Kleppermars te klapper
tanden, is bij Carlo en Van den
Ende (dus bij RTL 4) aan het
goede adres. Want: „Dit is een
show waarin alles mag en alles
kan."
Onze razende presentator vond
in de eerste aflevering tussen al
het gehuppel door ook nog de
BOLLEBOOM
BOES
wijdde zich met over
gave aan het in orde
brengen van haar lijf
en leven, en nam de
afgelopen drie jaar
twee fantastische al
bums op.
Voor Nick of Time
kreeg Raitt de Gram
my's en de erkenning
die haar al die jaren
zo lang onthouden
was. Met Luck of the
Draw bevestigt ze het
beeld dat we van haar
hadden: hier heb je
een vrouw die over
volwassen onderwer
pen kan zingen. Haar
onzekerheid over de
vraag hoe ver je moet
gaan in relaties, of de
angst die je als moe
der bekruipt als je op
groeiende dochter
plotseling zelf de we
reld gaat verkennen.
Op Luck of the
Draw staat de song
One Part be my lover
(one part go away)
waarvoor Raitt de
muziek schreef op
een tekst van haar
kersverse echtgenoot
Michael. Bonnie: „Ik
ben niet getrouwd
met iemand die het
doorsnee-Amerikaan-
se gevoel van burger
lijkheid vertegen
woordigt, hoor. Mi
chael is een acteur,
geen bankier. De
tekst voor de song
werd door hem opge
krabbeld toen we een
maandje met elkaar
omgingen. Sindsdien
zijn we wel wat wijzer
geworden."
„We hebben allebei
het. nodige op de
snelweg van de liefde Bonnie Raitt: „Muziek is hartstikke belangrijk, r
meegemaakt. Hier en staat nog hoger op mijn prioriteitenlijst,
daar een botsing of
i total loss-geval. Als je hart ze anderen een dienst. Harmo-
ook maar een keer gebroken i
word je wat voorzichtiger bij
een volgende romance. Als je
dan ook nog wat ouder bent,
word je echt bang. Het thema
komt ook op andere momenten
op Luck of the Draw voor. In
Slow Ride, ja. Dat is een song
van mijn vriendin Bonnie
Hayes, waarvan de woorden óp
mijn verzoek wat zijn aangepast
aan het leven van een wat ou
dere vrouw ik dus, hahaha
door weer een andere vriend,
Larry John McNally. Dan krijg je
dus regels als: 'Kijk 'ns jongen.
Je kunt me niet bedotten: je ver
leden staat op je gezicht gete
kend."
Raitt maakt haar platen op
deze manier tot hoofdstukken
uit een persoonlijk dagboek, dat
je van 1971 tot 1991 op haar le
ven kunt naslaan. Nu ze zelf een
grote ster geworden is, bewijst
nicaspeler en zanger Delbert
McClinton is ook zo'n voor
beeld van een artiest die al ja
renlang ploetert om zijn unieke
talent onder de aandacht van
een groter publiek te brengen.
Op Luck of the Draw doet
Raitt een prachtig duet (Good
Man, Good Woman van Wo-
mack Womack) met hem. „Ik
ben él een fan van hem sinds hij
de harmonica bespeelde op Hey
Baby van Gene Chandler. Del-
bert is verreweg de beste blanke
rhythm blueszanger die ik
ken. Ik houd van Joe Cockers
stem, maar Delbert heeft de
meest sexy stem die ik ken. Van
een kerel dan, hè? Drie leden uit
zijn band maken deel uit van de
band waarmee ik komend
weekend op Torhout/Werchter
speel en een week later in Rot
terdam (13 juli, De Doelen)."
Bonnie Raitt is een specialiste
op het gebied van de zogeheten
torch-songs liedjes die Be
schrijven waaróm en hoe het
hart gebroken werd. Ze is daar
door eigenlijk de beste erfgena
me van Billie Holiday. Op Luck
of the Draw prijkt een buitenge
woon mooi exemplaar: I can't
make You love Me.
„Ik kies songs om hun tek
sten. Als een man op een derge
lijke kwetsbare manier teksten
schrijft als Mike Reid, dan moet
je je hoed diep afnemen. In
Tangled Dark heb ik zelf een
tekst geschreven over de nacht-
merrie-achtige aspecten van de
relatie tussen mij en Michael.
Als je die donkere gevoelens
niet wilt onderzoeken, dan
houdt het op. Ja, ik zing daar
over in alle openheid. Dat heb
ik. altijd gedaan. Niet omdat ik
goedkoop wil overkomen, maar
ómdat ik me nu eenmaal zo
voel. Zo ben ik."
