Dood is dood en wat goed is goed
Nog anderhalf jaar om bedrijf 'groot' te maken
Tökés spreekt in
Rijnsburgse kerk
REPORTAGE
Kerkelijk Amerika likt
wonden na Golfoorlog
DINSDAG 12 MAART 1991Ï
Vrijheid heeft niet voor elke Kuwayti dezelfde betekenis
KUWAYT-STAD Op dagen dat
er geen van de oliebrandcn
afkomstige zwarte neerslag op de
stad neerdaalt dansen Tantri al-
Al en haar vriendinnen op een
stukje grond, tussen de
uitgebrande tanks en
legervoertuigen. De muziek, die
uit een paar krakende speakers
komt, komt nauwelijks uit boven
het lawaai van een
stroomaggregaat. Het deert
Tantri niet. Wat telt is dat ze haar
vrijheid terug heeft. Vrijheid om
haar huis uit te gaan, het daglicht
te koesteren en haar vriendinnen
te ontmoeten. En om te dansen.
Vrijheid betekent niet voor ieder
een hetzelfde. Voor de vader van
een gedode jongen betekent vrij
heid wraak te kunnen nemen. Voor
een verzetsstrijdster betekent vrij
heid de mogelijkheid om te probe
ren van Kuwayt een vrijer en demo
cratischer land te maken.
Hieronder volgt het verhaal over
wat er gebeurde met mensen die
hun vrijheid verloren en weer terug
kregen en hoe ze daar voorgoed
door veranderden.
Hartzeer
Elke dag aan het begin van de mid
dag bereidt de vrouw van Moham
med Ibrahim Hussein een 43-jarige
apotheker, een maaltijd voor haar
oudste zoon, de 16-jarige Jasim. Ja-
sim, een middelbare scholier met
plannen om naar de universiteit te
gaan, is er echter niet om het scha
pevlees, de rijst en aardappelen op
te eten. Hij werd op nieuwjaarsdag
voor zijn ouderlijk huis door Iraak-
se soldaten vermoord. Zijn moeder
is gek geworden van verdriet.
"Ik weet niet wat ik moet doen
om haar te genezen", zegt Hussein.
"We hebben ze Jasim zien vermoor
den. Ze heeft hartzeer om onze jon
gen".
Jasim en twee van zijn vrienden
werden in november gearresteerd
door Iraakse soldaten, omdat ze an-
ti-Iraakse leuzen zouden hebben ge
klad op de muur van het politiebu
reau bij hen in de wijk. Een maand
lang zat Jasim gevangen op het poli
tiebureau. Zijn moeder bracht er el
ke dag de lunch naar toe die ze had
klaargemaakt voor de Iraakse sol
daten. Toen de soldaten zeiden dat
ze dekens nodig hadden bracht ze
dekens. Toen ze zeiden dat ze koffie
wilden hebben bracht ze koffie. Een
keer mocht Hussein zijn zoon be
zoeken.
"Ze martelden hem", vertelt hij,
zittend in het kantoortje op het poli
tiebureau waar hij ook zijn zoon be
zocht. "Zijn gezicht was opgezwol
len. Hij had overal bulten. Ik kon
aan zijn ogen zien dat er vreselijke
dingen met hem gebeurden".
Aan het eind van h'et bezoek zei
een Iraakse legerofficier tegen Hus
sein dat zijn zoon schuld had be
kend, maar dat hij binnenkort 'vrij
zou komen. Op 1 januari, kort nadat
Hussein klaar was met zijn ochtend
gebed, kwamen soldaten Jasim
thuis brengen. Ze riepen Hussein,
zijn vrouw en hun vijf andere zoons
naar buiten, waarop een van de
Irakezen zijn pistool tegen het voor
hoofd van Jasim zette en de trekker
overhaalde. De familie werd ge
dwongen het lichaam van Jasim tot
in de middag op straat te laten lig
gen, zodat iedereen het kon zien.
Jasim was een van de honderden,
Na het vertrek van de Iraakse troepen hebben veel Kuwaytse vrouwen de hoop gekregen dat het land wordt geliberaliseerd.
wellicht duizenden Kuwayti's die
door de Iraakse bezetters werden
vermoord. Hussein zegt dat hij
hoopt dat de Kuwaytse regering de
dood van zijn zoon zal vergelden.
"Ik ben maar een apotheker. Ik
ben al bang als ik een dooie kip zie.
Maar we moeten bloed zien voor het
bloed van mijn zoon".
Collaboratie
Amin is een in Kuwayt geboren Pa
lestijn. Na in de Verenigde Staten
een ingenieurstitel te hebben be
haald, vestigde hij zich met zijn
vrouw weer in Kuwayt, waar hij
zoals veel Palestijnen een goede
baan vond als manager op midden-
hoog niveau. Nu wil hij weg uit Ku
wayt, bang geworden door de harde
en snel genomen vergeldingsmaat
regelen van het Kuwaytse leger en
verzet tegen van collaboratie met
Irak verdachte Palestijnen.
De Palestijnse Bevrijdingsorga
nisatie PLO stond achter de Iraakse
invasie van Kuwayt, dat echter door
veel Palestijn'en, vooral zij die er
werden geboren, als hun vaderland
werd beschouwd. "Sommige men
sen denken dat de Palestijnen er
voor hebben gezorgd dat de Irak
ezen naar Kuwayt kwamen", zegt
Amin, die wil dat alleen zijn voor
naam wordt genoemd. "Het is waar
dat sommigen hebben gecollabo
reerd, maar de meesten hebben dat
niet gedaan. We waren bang, net als
iedereen".
Tijdens de bezetting versoepel
den de Irakezen veel regels die gol
den voor Palestijnen die in Kwuayt
zaken deden. Sommige handelaren
hebben daardoor veel geld ver
diend. "We konden vrij kopen en
verkopen", zegt Khaled Hassan.
"We hebben beter verdiend tijdens
de bezetting. Vroeger moesten we
vergunningen hebben, maar onder
de Irakezen konden we vrijuit za
ken doen".
Amin zegt niet te hebben geprofi
teerd van de versoepelde regels.
Wel geeft hij toe zaken te hebben ge
daan met de Irakezen, bijvoorbeeld
door ze te vervoeren. "Je leeft zeven
maanden onder een regime en je
zult toch mee moeten werken om te
overleven", zegt hij. "De Kuwayti's
hadden hun villa's, hun eten, hun
geld, dus die hoefden geen water bij
de wijn te doen. Ik werkte voor een
Duits bedrijf, waarvan iedereen ver
trok. Wat moest ik doen?"
Amin zegt dat hij bang is dat hij
en andere Palestijnen door Kuwayt
se soldaten en verzetsmensen zul
len worden opgepakt
Talloze Palestijnen liggen al
kenhuizen met gapende wonden,
brandwonden en afgerukte vinger
nagels. "Kort nadat de Irakezen wa
ren vertrokken zetten de Kuwayti's
controleposten op. Ik ben die dag
door de hel gegaan", zegt Amin. Ik
moest stoppen, ze hebben me ge
fouilleerd, ik moest op de grond
gaan liggen en ze hebben me bele
digd. Het is nu nog koud in de VS,
maar zodra het weer warm is ver
trek ik er naar toe".
Verzetsstrijdster
Staand naast haar Jaguar uit 1990
lijkt Safa Jafar meer op een carrière
vrouw dan op een verzetsstrijdster.
Voor 2 augustus was ze gewoon wat
ze was. Dertig jaar oud, een goede
baan bij een bank en bezig met een
economie-opleiding.
Toen kwam
In het begin loodste Safa Jafar
verzetsstrijders langs Iraakse con
troleposten en hield ze onderdui
kers in de kelder van het grote huis
van haar vader. Al snel mocht ze op
de uitkijk staan wanneer anderen
bommen plaatsten. Weer later ging
ze wapens smokkelen onder haar
kleren. Ze vertelt dat ze haar ver
zetswerk beschouwde als haar
plicht als Kuwaytse.
Op 20 januari doorzochten Iraak
se soldaten haar huis op zoek naar
informatie over het verzet. Een sol
daat sleurde haar haar slaapkamer
in, waar hij haar met zijn geweer op
de achterkant van haar hoofd sloeg,
tot ze begon te braken en bewuste
loos raakte.
"Ik ben geloof ik nog nooit zo
sterk geweest als toen de Irakezen
er waren", zegt ze. "Ik schreeuwde
een keer naar Iraakse soldaten en
mijn familie zei dat ik gek was en
dat de Irakezen me zouden dood
schieten. Maar als je doodgaat, ga je
dood. Dood is dood en wat goed is,
dat is goed".
Safa Jafar en honderden met haar
zeggen door hun ervaringen in het
verzet nieuwe hoop te hebben ge
kregen voor Kuwayt. Velen willen
dat de Kuwaytse samenleving plu-
ralistischer wordt, dat een echte
'verandering plaatsvindt ten opzich
te van de paternalistische, enigszins
repressieve welvaartsstaat die Ku
wayt was voor de Irakezen kwa
men. "Kuwayt zou nu geregeerd
moeten worden door het volk van
Kuwayt", zegt Jafar. "Als wij niet
waren opgestaan en tegen de Irak
ezen hadden gevochten, zou Ku
wayt nu niet vrij zijn.
Binnen zitten
Tantri is vijftien jaar. Net als duizen
den andere meisjes en jonge vrou
wen kwam ze gedurende de zeven
maanden van de bezetting haar huis
niet uit, omdat haar vader bang was
dat de zou worden verkracht door
Iraakse soldaten.
"Vanaf de derde dag, dat was op
een zaterdag, ben ik hier binnen ge
weest", zegt ze, wijzend op de zeska
merwoning van haar ouders in een
voorstad van Kuwayt-Stad. Vanuit
het huis zag ze de Irakezen de stad
binnenkomen, de geallieerde bom
men neerkomen en de Irakezen
weer de stad verlaten.
Niemand weet de precieze om
vang van de door de Irakezen aan
gerichte verschrikkingen, maar vol
gens Kuwaytse soldaten en verzets
mensen hebben vrouwen, in het bij
zonder jonge meisjes, zwaar te lij
den gehad. Tantri vertelt de maan
den in huis te hebben ervaren als
een gevangenisstraf waaraan geen
einde kwam. Al haar boeken las ze
twee keer. Ze verlangde naar school
en zelfs naar huiswerk. "Ik had geen
idee wanneer ik weer vrij zou zijn.
We zaten de hele tijd op de Ameri
kanen te wachten", zegt ze.
Haar familie had evenals de mees
te andere families aan voedsel geen
gebrek. De buurtvereniging had ge
zorgd voor voldoende meel, suiker
en rijst voor alle buurtbewoners.
Groente kochten ze voornamelijk
van Palestijnen en andere buiten
landers die naar Irak op en neer
reisden.
"Ik heb veel tijd doorgebracht in
de keuken", zegt Tantri. "Omdat
het huis zo klein is. hadden we
voortdurend ruzie. Ik wilde zo
graag een plekje voor mezelf. Maar
dat was er gewoon niet". Ze vertelt
hoe ze op een goeie dag uit het raam
Iraakse soldaten zag wegvluchten.
Zij en haar vriendinnen renden naar
buiten. "Toen we hoorden dat we
bevrijd waren, renden we naar bui
ten en we zagen overal lijken van
soldaten liggen. Sommigen zagen
eruit alsof ze nog leefden, die zaten
achter het stuur van hun auto of op
de grond. Maar ze waren allemaal
dood".
Topman Vinken wil Elsevier opstoten in vaart der volkeren
Marcel Gclauff
DEN HAAG Het geloof volgens
Pierre Vinken is eenvoudig en
overzichtelijk. Sinds de
voorzitter van de Raad van
Bestuur van uitgeverij Elsevier
in 1979 aantrad, verkondigt hij
zijn dogma's. Tegenspraak wordt
daarbij niet geduld. De strategie
van Vinken en dus van Elsevier is
gericht op het maken van zoveel
mogelijk winst en liet veroveren
van een zo groot mogelijk
marktaandeel.
Groot groeien en tot de top tien van
de wereld gaan behoren, zodat je
over je eigen toekomst kan blijven
beslissen, daar gaat het om. Het uit
geven van kranten, boeken en tijd
schriften is daarbij een buitenge
woon interessante bezigheid, maar
als de voormalige hersenchirurg uit
Aerdenhout door een toevallige
speling van het lot in de fabricage
van veelkleurige plastic wasknij
pers was beland, dan zou zijn filoso
fie over het runnen van het bedrijf
niet anders zijn geweest. Samen
werkingen, overnamen en fusies
zijn het middel om het gestelde doel
te bereiken.
Prof. P.J. Vinken moet daarom
een paar minder leuke dagen achter
de rug hebben. Het Britse uitge
versconcern Pearson maakte deze
week bekend zijn aandeel van 22.5
procent in Elsevier van de hand te
doen. Het belang van Pearson (dat
op de beurs ruim een miljard gul
den opbracht) was niet zomaar een
belegging, maar een eerste stap op
weg naar een nauwe samenwerking
en misschien wel een fusie tussen
de twee. Toen Pearson in 1988 toe
hapte, nam Elsevier daarom op zijn
beurt een aandeel van 9 procent in
de Britse uitgeverij. Volgens een of
ficiële mededeling van Pearson is
het niet gelukt "om de verloving in
zijn.
Elsevier is een eeuwenoude, ge
degen uitgever van onder andere
ruim zeshonderd wetenschappelij
ke vaktijdschriften, de Winkler
Prins Encyclopedie, tijdschriften
als Muziekkrant Oor en Elegance,
het opinieweekblad Elsevier uiter
aard en de dagbladen NRC Han
delsblad, het Algemeen Dagblad en
het Brabrants Nieuwsblad. Na
VNU (de kranten van Brabant Pers,
Story, Libelle, Margriet) is Elsevier
de tweede uitgever van Nederland
en biedt werk aan zevenduizend
mensen. De omzet was vorig jaar
zo n twee miljard gulden en de
winst steeg van 317 naar 500 miljoen
gulden. Elsevier is financieel kern
gezond en dat is al jaren zo. Het be
leid om gezonde bedrijven in bin
nen- en buitenland over te nemen
en om fusies aan te gaan. komt niet
voort uit zwakte maar uit kracht. Al
leen de grootsten en de sterksten
overleven, zegt Vinken. Elsevier is
daarmee gemaakt voor Vinken en
Vinken voor Elsevier.
Griezelig
Pierre Jacques Vinken werd in 1927
in Heerlen in een katholiek gezin
geboren. Hij is een buitengewoon
veelzijdig en intelligent man. Aan
sport en geloof moet hij een hekel
hebben. Bomen omhakken in zijn
eigen tuin schijnt hij een ontspan
nend tijdverdrijf te vinden.
Na zijn studie geneeskunde ging
Vinken bij Uitgeverij Excerpta Me-
dica werken. Hij bleek een kundig
organisator en manager. In 1971
nam Elsevier Excerpta Medica over
en in 1976 werd Vinken in-de Raad
van Commissarissen van Elsevier
opgenomen. Drie jaar later volgde
promotie tot voorzitter. Mensen die
hem kennen, noemen hem onder
andere "een meester in het exploite-
Pierre Vinken. superintelectueel
half jaar om Elsevier bij de eerste tien
ren van ideeen van anderen" en ie
mand "die een griezelig vermogen
heeft mensen naar zijn hand te zet
ten". Een andere typering: Een pro
fessor. een super-intellectueel,
maar ook een kille rekenmeester,
die alleen naar het bedrijfsresultaat
kijkt.
In zijn Elsevier-jaren is Vinken
vooral opgevallen door zijn pogin
gen zijn bedrijf groot te maken.
Overnamen in het buitenland zijn er
altijd geweest, maar het bleven
kruimels of het ging op het laatste
moment niet door. In Nederland ge
beurde hetzelfde tijdens een onder
onsje met concurrent Kluwer.
Weerstand van Kluwer tegen de
topman van Elsevier "die altijd wil
winnen" zou een belangrijke rol ge
speeld hebben in het verzet van
Kluwer tegen samengaan met Else-
gulden noodzakelijk is om tot de
grote uitgeverijen te behoren. Nu
zou er eerder aan vijftien a twintig
miljard gedacht moeten worden,
maar dat is een omvang waar Else
vier nog steeds ver van af is. Het
mislukken van de samenwerking
met de Engelsen brengt het doel in
elk geval niet dichterbij.
Hoe Vinken zelf over het stuklo
pen van de verbinding met de Brit
ten denkt, is niet duidelijk. Hij
treedt alleen naar buiten als Else
vier zijn jaarcijfers presenteert. Bij
dergelijke gelegenheden verkon
digt Vinken zijn leerstellingen, ver
telt dat het weer buitengewoon
goed is gegaan met Elsevier, geeft
soms antwoord op de gestelde vra
gen en verdwijnt door de zijdeur.
Glorierijk
Tijdens de bijeenkomst, dit voor
jaar, waar het jaarverslag 1990
wordt gepresenteerd, zal het niet
anders gaan. Met zijn gebruikelijk
overtuigingskracht zal Vinken be
togen dat Elsevier er glorierijk voor
staat en dat de aandeelhouders hun
dividend tevreden kunnen pakken.
Wat Elsevier de komende maanden
precies gaat doen, zal hij ongetwij
feld in het ongewisse laten.
Toch is het niet moeilijk om te
voorspellen dat de top van de uitge
verij zal blijven zoeken naar part
ners om mee samen te werken of te
fuseren. De ijzeren wet van Vinken
en de buitengewoon rooskleurige
financiële positie van het bedrijf ge
bieden het. "Je kan niet eeuwig op
dat geld blijven zitten en de reser
ves maar laten oplopen", zegt een
Elsevier-ingewijde. Pierre Vinken
zal het hoogstwaarschijnlijk volle
dig beamen. Al was het maar omdat
de tijd gaat dringen. In november
1992 wordt hij 65 en loopt zijn con
tract af. Vinken heeft dus nog an
derhalfjaar om Elsevier definitief in
de vaart der volkeren op te stoten.
GEESTELIJK LEVEN
Vandaag autobiografie aangeboden
LEIDEN Bisschop Laszló
Tökés, de held van de Roe
meense revolutie, heeft van
morgen uit handen van de
hervormde synodevoorzitter,
ds. B. Wallet, de in Leiden uit
gegeven Nederlandse versie
van zijn eigen autobiografie
ontvangen. Tökés is in ons
land wegens de toekenning
van de Geuzenpenning.
Morgen krijgt Tökés deze in
Vlaardingen door premier Lub
bers uitgereikt. De penning is
hem toegekend wegens zijn prin
cipiële verzet tegen het regime
van Ceausescu.
Voordat hij naar Vlaardingen
afreist zal de voorganger van de
Hongaarstalige Hervormde (lees
ook: Gereformeerde) Kerk in
Roemenië de morgendienst bij
wonen in de gereformeerde Im-
manuëlkerk (Kerkstraat 3) in
Rijnsburg. Tijdens deze 'bid
stond voor gewas en arbeid' gaat
de plaatselijke predikant, ds. J.
Cziria (bekend om zijn contacten
met de Hongaarse Roemenen)
voor, maar ook Tökés zelf zal eni
ge woorden spreken. Aanvang
van de dienst is tien uur.
De autobiografie 'Laszlo Tökes,
de vonk in de Roemeense revolu
tie', is een uitgave van de Leidsè
uitgeverij J. J. Groen en Zoon.
Het verhaal van Tökés is opgete
kend door de Britse journalist Da
vid Porter, die voor de Neder
landse editie van het boek een re
cent nawoord schreef.
De spits van het boek wordt na
tuurlijk gevormd door de gebeur
tenissen in
Timisoara, medio december 1989,
toen de vreedzame demonstraties
bij het huis van Tökés de aanzet
vormden voor de revolutie. Tökés
zat thuis in vrijwillig huisarrest,
uit protest tegen een volgens hem
onrechtmatige overplaatsing
door zijn bisschop, Laszló Papp,
bekend om zijn collaboratie met
het regime.
Echter, het verhaal heeft ook
duidelijk een staartje. Tökés was
één van de eersten die kritiek uit
oefende op de regering Iliescu.
Sindsdien is hij als spreekbuis
van de onderdrukte Hongaarse
minderheid slachtoffer van een
lastercampagne (hij zou een be
taalde informant zijn van de Se-
curitate), terwijl hij ook bedreigd
wordt.
Porter aan het slot van zijn
boek: "Gemeten naar menselijke
maatstaven van erkenning en
succes, lijkt Laszló Tökés ge
doemd in toenemende mate naar
de rand van de maatschappij ge
drukt te worden. Maar de mensen
van Temesvar (Timisoara) heb
ben al gezien dat God Zich niet
aan menselijke verwachtingen
stoort".
(Zaterdag hopen we uitgebrei
der aandacht acm Tökés te schen
ken).
"Verbetering public relations noodzaak'
WASHINGTON (EPD/RNS) -
De kerken in de Verenigde Staten
zitten sinds de Golfoorlog met
een probleem. Hoe komt het dat
de overgrote meerderheid van de
Amerikaanse bevolking de oor
log steunde, terwijl kerkelijke lei
ders voortdurend het Pentagon
en het Witte Huis bekritiseerden?
AI voor het begin van de oorlog
hadden de meeste protestantse
kerken een militair ingrijpen in
de Golf nadrukkelijk afgewezen.
Ook vele rk bisschoppen waar
schuwden Bush. De Raad van
Kerken (NCC) riep de Ameri
kaanse christenen op zich tegen
"de onlogische logica van het mi
litarisme" te verzetten.
De NCC heefi echter niet de in
druk dat de kerkelijke stellingna-
me op een totale mislukking uit
gelopen, aldus David Weaver van
het Midden-Oosten-bureau van
de NCC. Het succes ervan mag
volgens hem niet alleen worden
afgemeten aan de reacties van de
Amerikaanse bevolking. "Voor
christenen in hei Midden-Oosten
is het kerkelijk protest heel be
langrijk geweest".
Het is duidelijk geworden dat
de Amerikaanse christenen "on
aangename" kerkelijke uitspra
ken het liefst negeren, zegt Wea
ver. De meeste Amerikanen zijn
zeer religieus; ze delen hun leven
echter in verschillende sectoren
in, waardoor het godsdienstige en
het seculiere leven van elkaar ge
scheiden blijven.
Een praktische vraag voor de
kerken is hoe zij hun boodschap
beter kunnen verkopen. Betere
public relations is volgens Wea
ver een noodzaak, want "bij de
massamedia hebben anderen de
touwtjes in handen". De Ameri
kaanse kranten hebben naar zijn
mening slechts summier bericht
over de kerkelijke protesten; de
televisie had er helemaal geen
oog voor.
Peter Steinfel6 van de New
York Times signaleerde bij veel
collega's een sceptische houding
tegenover de vele verklaringen
van kerkelijke vertegenwoordi
gers. Zij vroegen zich vooral af
"of deze mensen behalve zichzelf
wel iemand vertegenwoordig
den".
De Amerikaanse afdeling van
de rk vredesbeweging Pax Chris-
ti vindt dat de discussie over de
rechtvaardige oorlog op een fias
co is uitgelopen. De bisschoppen
hebben nog nooit een Ameri
kaanse oorlog onrechtvaardig
durven noemen, aldus Pax Chris-
ti. Zij zouden het christelijke ge
bod om de vijand lief te hebben
nu eens echt serieus moeten gaan
Secretaris-generaal James Ha
milton van de NCC: "Ontelbaar
vele miljarden zijn gespendeerd
aan de oorlog. We bidden dat de
leiders van ons land en andere na
ties met eenzelfde intentie en toe
wijding willen werken aan een
duurzame, rechtvaardige vrede".
De vrede begint volgens Hamil
ton met de volledige erkenning
van de rechten van de Palestij
nen.
Ds. Van 't Kruis
voor contact met
Molukse kerken
OEGSTGEEST - De hervormde
predikant dr. Jac van 't Kruis, wo
nend in Oegstgeest, is de nieuwe
functionaris voor het contact tus
sen de Molukse en de Nederland
se kerken. Hij volgt in die functie
ds. Sj. Runia op.
Van 't Kruis (38) was de afgelo
pen vijf jaar als zendingspredi
kant werkzaam in Midden-Sula-
wesi. Hij diende daarvoor de ge
meente van Oosternijkerk. Mor-
ra-Lioessens, Paessens c.a.
De opdrachtgever van Van 't
Kruis wordt de Kommissie Kon-
takt Molukse en Nederlandse
Kerken, waarin de hervormden
en gereformeerden samenwerken
met de Molukse Evangelische
Kerk en de Noodgemeente GPM
in Nederland.
Vrouw naar rechter. Mevrouw
Tiny van Lieshout-Van As-
seldonk uit Volkel heeft gisteren
voor de rechtbank in Den Bosch
toelating geëist tot het St. Jans
centrum, de diakenopleiding van
het bisdom Den Bosch.
Zij voelt zich in haar beroeps
trots-gegriefd en gekwetst. Zij is
al jaren in haar parochie actief,
maar kan de opleiding tot diaken
niet volgen, omdat volgens de
leer van de RK Kerk vrouwen van
het diakenambt zijn uitgesloten.
De advocate van Van Lieshout,
mr. I. van Westerlaak, meent dat
vrijheid van godsdienst kent haar
beperkingen. Als de kerk van me
ning is dat vrouwen niet geschikt
zijn voor bepaalde ambten, mag
zij dat vinden, maar er in haar
maatschappelijke instellingen
niet naar handelen, omdat zij dan
in strijd komt met allerlei natio
nale en internationale verdragen.
Van Westerlaak deed nog het
voorstel, dat Van Lieshout tot de
diakenopleiding wordt toegela
ten, maar dat zij bij voltooiing van
haar studie pas aanspraak kan
maken op de diakenwijding, als
de RK Kerk vrouwen tot het ambt
toelaat.
Dit voorstel is voor het bisdom
onaanvaardbaar, omdat de oplei
ding onverbrekelijk verbonden is
met de wijding. Advocdaat mr-
.drs. E.C.M. Wagemakers herin
nerde eraan dat de wetgever nooit
heeft getornd aan het recht van de
kerken hun eigen inrichting, bij
voorbeeld op het gebied van de
ambten, vast te stellen. Ook in het
wetsvoorstel Algemene Wet Ge
lijke Behandeling, dat vorige
maand werd ingediend, wordt dit
recht van kerken erkend.
Uitspraak op 10 mei.
