'Iedereen speelt voortdurend een rol'
Reünie van kunstwerken en knusse interieurs
Mark Kingsford heeft kantoortuinen als inspiratiebron
Graham Lustigs nieuwste
choreografie voor Introdans
GEVARIEERD I Bijdrage Bram van Leeuwen
Blauwe nacht
ZATERDAG 2 FEBRUARI 1991
LEIDEN De Leidse kunstenaar
Leon van den Eijkel is even terug in
zijn vaderland. En zijn paneeltjes
hangen tijdelijk voor een tentoon
stelling in het Stedelijk Museum De
Lakenhal. Het project Terug naar
het normale leven' van Van den Eij
kel omvat een kunstwerk van 171
losse schilderijtjes die in 1985 wer
den verkocht. Deze verspreide de
len zijn na vijf jaar weer bijeenge
bracht door 158 kopers. Slechts 13
kopers hebben het indertijd ge
kochte paneeltje niet afgestaan.
Eén liet via een briefje weten het
kunstwerkje niet meer te kunnen
vinden, en een ander had het in een
onbezonnen bui vernietigd.
Van den Eijkel treurt daar niet
om. Het uitgangspunt was immers
de mensen mogen ermee doen wat
ze willen. "De kopers zijn medever
antwoordelijk voor de uiteindelijke
vorm van het voltooide schilderij".
En dat is nu te bewonderen in De
Lakenhal.
Een reünie van kunstwerken dus.
De bedoeling van de kunstenaar
was om te zien hoe de paneeltjes, de
eigenaars en hijzelf de tand des tijds
zouden doorstaan. Hét resultaat:
een tevreden en goed uitziende
Leon, gezellig babbelende eige
naars en ouder lijkende, ingelijste
en verkleurde schilderijtjes. Voor
Leon van den Eijkel is zijn kunst
werk nu pas afgerond. "In onvol
tooide staat, toen het voor het eerst
compleet werd geëxposeerd, was
het eigenlijk volmaakt. Nu, bij deze
reünie, is het pas echt af'.
In Nieuw Zeeland, het land waar
naar hij is geëmigreerd, haalde hij
hetzelfde met foto's uit. 55 foto's
van Hollandse interieurs gingen
naar Nieuw Zeelandse kopers, die
ook het adres van het afgebeelde in
terieur kregen. Volgens Van den
Eijkel is daarmee de kiem gelegd
voor een mondiaal netwerk.
Hollands
mensionale opstelling
dendaags Hollands
in de televisie een dominante plaats
inneemt. Het ideaal van Van den
Eijkel is dat de bezoeker de indruk
krijgt een levensgrote kijkdoos bin
nen te stappen De televisie ver
toont fragmenten van populaire se
ries, onderbroken door een inter
view met de uitvinder van de neu
tronenbom. Juist dat interview
heeft een diepere betekenis voor
Van den Eijkel. "Deze uitvinder is
een ontzettend aardige man, heel
humaan, maar heeft iets gemaakt
wat alles kan vernietigen. Ik heb
met mijn schilderij ook een bom la
ten ontploffen, maar een humane
bom. Een bom die weer bij elkaar
kon worden geharkt".
Naar aanleiding van de heden
daagse Hollandse interieurs van
Van den Eijkel en als aanvulling op
zijn tentoonstelling toont het muse
um ook schilderijen uit eigen col
lectie met het interieur als onder
werp. Van de 17de tot in de 20ste
eeuw is het Hollandse interieur een
dankbare inspiratiebron voor kun
stenaars. In de oude schilderkunst
komen verschillende genres voor
zoals: herberginteneurs, stal- en
keukenstukken, kraam- en slaapka
mers, kunstkabinetten, salons en
kamers van drank en spel.
Van den Eijkel merkt terecht op:
"Kijk. de geschiedenis herhaalt
zich". Zijn foto's met hedendaagse
interieurs verschillen niet wezenlijk
van de interieurs uit vroegere eeu
wen. Allemaal knusse, gezellige (fa
milie) taferelen. Zo ook deze reünie
van kunstwerken.
NORMAAL GESPREK - Leon
van den Eijkel geeft zondagmiddag
(15.00 uur) in de filmzaal van het
Museum De Lakenhal een toelich
ting op zijn tentoonstelling 'Terug
naar het normale leven'. Aan de
hand van dia's wordt een beeld ge
geven van de ontwikkeling van het
project in Nieuw Zeeland en van het
kunstklimaat ter plaatse.
AMSTERDAM - Het kan
toor is een bron van inspira
tie voor Mark Kingsford. Hij
is mateloos geboeid door
mensen die duur doen met
gevulde aktetassen en door
de onofficiële, maar duide
lijk waarneembare pikorde
die er in de hedendaagse
kantoortuin heerst. Om het
kantoorleven te kunnen ob
serveren bivakkeerde de uit
Engeland afkomstige ko
miek enige tijd in een rekla-
mebureau en het Amster
damse stadhuis. Daar deed
hij stof op voor zijn produk-
tie De gang van zaken, een
'visuele komedie' die zich af
speelt in het rijk van de ord
ner en de paperclip.
Mark Kingsford (38) heeft zijn kop
mee voor het beroep van komiek.
Met zijn elastieken gezicht, omlijst
door wilde haren, redt hij zich uit de
komische en netelige situaties,
waarin hij in 'De gang van zaken' als
schoonmaker Norman, compleet
met stofjas en bezem, terechtkomt.
Die strategie paste hij in zijn jeugd
ook al toe, vertelt Kingsford, die op
groeide in de Londense wijk Brix
ton.
"Ik was niet erg sterk, zag er ma
gertjes uit en bovendien was ik 'ge
zegend' met een grote neus. De eni
ge manier waarop ik toch met de an
dere jongens kon optrekken, was
hun aan het lachen te maken. Zo
compenseerde ik mijn gebrek aan
spierballen. Het was ook een uitda
ging om die griezels waar iedereen
op school bang voor was, aan het la
chen te krijgen. Als dat lukte, gaf
me dat een gevoel van macht. De
clown spelen was een leuke positie.
Veel komieken zeggen dat ze een
moeilijke jeugd hebben gehad, dat
was bij mij niet zo. Wel groeide ik op
in armoede en een van de dingen
waar je niet voor hoefde te betalen,
was lachen".
Kingsford is van oorsprong een
mimespeler, maar beschouwt zich
zelf meer als visueel komiek. In
Londen kwam hij in contact met het
werk van mimer Rob van Reijn en
in 1974 kwam hij naar Nederland
om bij hem in de leer te gaan. Hij
maakte deel uit van de Haarlemse
technische theatergroep Perspekt,
richtte onder de naam Limited
Company zijn eigen gezelschap op
en speelt op vele festivals in binnen-
en buitenland.
Krijtstreeppak
De gang van zaken speelt zich af op
de gang van een ultramodern kan
toorgebouw. Gekleed in driedelig
krijtstreeppak de dames in een
vrouwelijke variant daarop spoe
den de personages zich via deze
ruimte naar een belangrijke verga
dering, wisselen roddelverhalen uit
of betrappen hun collega's in com
promitterende situaties. In het be
drijf gaan ingrijpende veranderin
gen plaatsvinden. De termen in
krimping, afslanking en reorganisa
tie vallen. Wie neemt de beslissin
gen en welke koppen gaan er rol
len?
Het door Kingsford geschreven
scenario vormt na 'The Perfect No-
body', waarin hij een kantoorklerk
speelt die niets om handen heeft, de
basis voor zijn tweede produktie
rond het kantoorleven. Kingsford
was vroeger als de dood dat hij op
een kantoor zou moeten gaan wer
ken, vertelt hij. "Ik ken de muffe, in
geslapen geur ervan zo goed uit
mijn jeugd, mijn vader bracht die
mee. Hij kon me nooit precies uit
leggen wat hij deed, maar hij had
het altijd heel druk. Hij speelde ge
woon een soort spel".
Kingsford heeft zich voor deze
produktie een tijdlang opgehouden
in de gangen van een reklamebq-
reau, het Amsterdamse stadhuis en
op een afdeling bij WVC. Hij vertelt
dat hij soms het gevoel had naar een
film te kijken. "Je zag mensen bij
een spiegel aldoor even checken
hoe ze over zouden komen. Een
man stond er een tekst voor te oefe
nen en vrouwen controleerden
steeds hun uiterlijk. Door kleding
en gedrag werd je onmiddellijk dui
delijk wie de baas speelde. Het was
interessant om te zien dat veel men
sen heel weinig te doen hadden en
hoe ze dat camoufleerden. Iedereen
speelde voortdurend een rol en leek
dat heel gewoon te vinden".
Jacques Tati
Het observeren van de werkelijk
heid en die vervolgens omwerken
tot komische situaties leerde Kings
ford van Jacques Tati, een van zijn
Gebral contra zwijgen in 'Yvonne'
Pro Regie'bewerking Guy Joosten Mei
Theo Pont, Els Ingeborg Smits, Marieke van
Leeuwen en anderen. Gezien op 1 (ebruan
in het LAK. Aldaar nog vanavond te zien
LEIDEN - Bij Gombrowicz is
Yvonne al niet bepaald het toon
beeld van spraakzaamheid, in de
bewerking van regisseur Guy
Joosten is zij een en al zwijgzaam
heid. En het is juist haar conse
quente zwijgen dat aan de ande
ren een hevige woordenbrij ont
lokt. De koning, de prins, de ko
ningin en de rest van de hofkliek
voelen zich door haar onver
murwbare houding in hoge mate
verontrust. Met hun gebral probe
ren zij die gevoelens te onder
drukken en hun eigen leegheid te
maskeren. Des te meer zij dat ech
ter proberen, des te 'harder'
zwijgt Yvonne en des te kwets
baarder zij blijken te ziin.
De acteurs van het gezelschap
'Art Pro' zijn specialisten in de
manier van toneelspelen die wel
als 'hilarische speelstijl' wordt
omschreven. Dat is acteren in ver
hevigde vorm, waarbij het niet
gaat om psychologische inleving
in het personage maar vooral om
een grotesk vergrovingseffect.
Dat werkt hier prima. Het onder
streept hier op overtuigende wij
ze de strijd van het gebral contra
het zwijgen.
Tot ieders verbazing maakt de
prins zijn verloving bekend met
de lelijke Yvonng. Om een schan
daal te vermijden gaan de koning
en de koningin akkoord en ver
klaren de handelwijze van de
prins uit diens grote edelmoedig
heid. In de regie van Guy Joosten
is Yvonne niet onmiskenbaar le
lijk gemaakt, wat namelnk
meestal in ensceneringen van dit
stuk het geval schijnt te zijn.
Daarmee wordt het gegeven het
karakter van een boosaardig
sprookje ontnomen.
Yvonne wordt hier gespeeld
door Marieke van Leeuwen die al
haar dramatische zeggingskracht
in de uitdrukking van haar veelal
verbaasd kijkende ogen moet leg
gen. Zij is hier 'slechts' de kata
lysator die het proces van verwar
ring aan het hof op gang moet
brengen. Om daaraan een einde te
maken lijkt alleen de dood van
Yvonne een definitieve oplossing
te bieden, de prins pakt zijn mes,
de koningin een flesje met gif,
maar de kamerheer suggereert
een andere oplossing: het eten
van vis met veel graten moet haar
fataal worden. Art Pro - ditmaal
onder leiding van Guy Joosten -
heeft het gegeven als macabere
grap uitgewerkt.
WIJNAND ZEILSTRA
Carla Hardy en Mark kingsford in 'De gang van zaken
grote voorbeelden. Invloeden van
deze Franse filmer zijn terug te vin
den in De gang van zaken. De voor
stelling is een zogeheten 'visuele
komedie', waarin het beeld belang
rijker is dan de tekst. Kingsford ver
telt dat hij ook veel aan de Engelse
humorist John Cleese ontleent en
noemt 'Fawlty Towers' als een van
de voorbeelden waarin je kunt zien
dat Engelse humor vaak sterk visu
eel is en het komische van een situa
tie lang niet altijd in woorden zit
vervat.
Als komiek heeft Kingsford zich
in Nederland lange tijd een buiten
staander op eigen terrein gevoeld
en het heeft jaren geduurd voor hij
om mensen als Kees van Kooten en
Wim de Bie kon lachen.
Kingsford: "In het begin was ik
bekaf van het luisteren naar bij
voorbeeld Freek de Jonge, alleen al
door het vertalen. Maar dat kwam
ook omdat Nederlandse humor
sterk op tekst gebaseerd is en heel
direkt overkomt. Freek de Jonge is
recht voor zijn raap. Voor Engelsen
is dat keihard. Een Nederlander
zegt pats boem wat hij vindt, maar
een Engelsman doet dat altijd via
het understatement. Hij heeft het
nooit direct over seks, racisme of
oorlog, maar uit de manier waarop
hij iets zegt, kun je de betekenis wel
afleiden. In Engeland bijvoorbeeld
zouden ze over mijn neus zeggen,
wat heb jij een mooie neus, Mark, en
dan mag je zelf invullen wat dat in
houdt. Engelsen zijn subtieler, wat
niet betekent dat dat beter is. Maar
ik blijf natuurlijk affiniteit houden
met Engelse humor en gelukkig
kunnen veel Nederlanders die ook
waarderen".
Experiment
Kingsford werkt in 'De gang van za
ken' met acteurs die niet uit de mi-
mesector afkomstig zijn. Die sa
menwerking ontstond op advies
van regisseur en acteur Helmert
Woudenberg. "Vanuit onze ver
schillende achtergronden hebben
we flink gezocht naar de juiste ba
lans tussen tekst en beweging. Nu
we bijna op de helft van de negentig
voorstellingen van deze toernee zit
ten, krijg ik langzamerhand het ge
voel dat we een hecht ensemble aan
het worden zijn. Een goede kome
die ontstaat pas als je precies weet
wat je van elkaar kunt verwachten
op het podium. Net als in een jazzor
kest swingt het pas als je elkaar
haarfijn aanvoelt".
Voorstelling: De gang van za
ken. Met: Mark Kingsford. Ralph
Wingens, Koos Elfering, Cecile
Heuer, Carla Hardy. Regie: Jos
Houben. Te zien op 7 februari in
de Leidse Schouwburg; toernee in
de rest van het land tot mei.
Er wordt in Nederland dikwijls
nogal neerbuigend gedaan als we
het hebben over ons nationaal zang
talent. Watje ver haalt is lekker is de
vaak gehoorde slogan. Geheel ten
onrechte vind ik, want de afgelopen
weken ontdekte ik twee muzikale
juweeltjes van eigen bodem. In de
eerste plaats was dat de nieuwe cd
van Lenny Kuhr getiteld 'De Blau
we nacht'.
Lenny Kuhr is eigenlijk altijd een
beetje ondergewaardeerd geweest.
Ook al won ze het Eurovisie-song
festival met het in de festivaltrend
geheel afwijkende liedje "De Trou
badour'. Ook al werd haar zang be
kroond met de Zilveren Harp en een
Edison. En ook al had ze enkele gro
te hits zoals 'Visite' dat ze samen
zong met het Franse jongenskoor
'Les Poppys'.
Op haar nieuwe cd, al weer bijna 5
jaar na haar laatste lp 'Quo Vadis', is
een aantal zeer fraaie stukjes mu
ziek te beluisteren. Absoluut hoog
tepunt vind ik 'De weg van de enke
ling' waarvoor Lenny zelf de tekst
en de muziek schreef. Een tekst met
inhoud afgezet tegen een melodie
die steeds opnieuw blijft boeien.
Zo zijn er meer heerlijke luister
nummers op de plaat te vinden
zoals het gepassioneerde 'Heilig
vuur' en het meer romantisch getin
te 'Avalon'. Veel de van teksten wer
den geschreven door haar levensge
zel Herman Pieter de Boer en af en
toe stak het duo Han en Kees
Buenen (hij produceerde het al
bum) een helpende hand uit. De cd
kent een aantal korte speelse inter
mezzi zoals 'Op lichte voeten', 'De
kinderen' en 'De Bron' en wordt be
sloten met een nieuwe vertolking
van 'De Troubadour'.
Veelzijdige Rob
Mijn tweede plezierige ontdekking
gold de cd 'Koorts in de kou' van
Rob Janszen. Tussen hem en Len
ny zijn er paar parellellen te trek
ken. Ook hij treedt de laatste jaren
met steeds meer succes solo of met
zijn eigen band in het land op. Ook
hij is de bezitter van de Zilveren
Harp en kreeg voor zijn album flin
ke ondersteuning van de toetsen
man van de groep 'Bots' Kees
Buenen en zijn vaste tekstschrijf
ster Han Buenen.
De oprichter van de theatergroep
'Pluche en plastic' geeft op de nieu
we cd blijk van een enorme veelzij
digheid. Van het melancholieke 'Ei-
leen' tot lekkere meezingers als
'Hoe is het mogelijk' en 'We
reldwijf. En een groot aantal ver
schillende muzikale stijlen uiteen
lopend van pure pop tot latijnsame-
rikaanse ritmen en van blues tot
ballades met folkloristische inslag.
Rob Janszen brengt het allemaal
schijnbaar met evenveel gemak. En
het is waarschijnlijk een van de wei
nige cd's waarop tot slot een groot
aantal medemuzikanten even in het
zonnetje wordt gezet.
Historie kraakt
Een Nederlands talent uit vroeger
jaren was de revue-komiek Louis
Davids. Van deze 'grote kleine man'
verscheen dezer dagen bij EMI een
tweede compilatie van een twintig
tal historische opnamen uit de jaren
dertig. Daartoe behoren bijvoor
beeld een drietal nummers die hij
destijds voor His Masters Voice
maakte met het orkest van Bert Am
brose.
Ook vind je erop de persiflage op
de bekende schlager uit die dagen
'Adieu mijn kleine grenadier' en het
succesnummer uit de revue 't Is
voor de bakker': 'Mina, Ze zet zo'n
lekker bakkie koffie'. En niet te ver
geten 'De bokswedstrijd', het broer
tje van de zeer bekende 'Voetbal
match' alsmede 'Nou tabé dan.
Het materiaal kraakt, krast,
schuurt, spettert en sist af en toe dat
het een lieve lust is ondanks het feit
dat waar dat mogelijk was de kwali
teit zo veel mogelijk is verbeterd.
Gelukkig is geluidsrestaurateur
Harry Coster zo deskundig te werk
gegaan dat de opnamen hun
authentieke klankkleur volledig
hebben behouden Een document
voor het nageslacht en een brok
nostalgie voor de ouderen.
Opgepoetst
Een kort uitstapje naar het buiten
land. Van Dcmis Roussos, ooit met
Vangelis deel uitmakend van de
groep Aphrodite's Child, verscheen
onder de titel 'Saga' een Franse cd
waarop een groot aantal van zijn
hits in opgepoetste vorm is samen
gebracht. Zoals 'Forever and ever',
'We shall dance', 'Rain and tears',
'Lovely lady of Arcadia' en 'Good
bye my love goodbye'. Ze werden
de afgelopen 4 jaar opnieuw opge
nomen en vooral instrumentaal in
een beter jasje gestopt. De oogst is
aangevuld met een aantal minder
bekende Franse nummers, een en
kele Italiaanse en cover-versies
van 'Mamy blue' (de hit van Roger
Whitaker) en 'Let the bells ring' die
in de Nederlandse vertaling van
Rob de Nijs aanmerkelijk beter
klinkt.
Gijzel-dubbelaar
Tot slot werd een bijzondere dubbe-
laar uitgebracht in het kader van
een internationale campagne voor
de vrijlating van alle met-politieke
gijzelaars in Libanon. In samenwer
king met 'International Hostage Re
lease' kwam dezer dagen de dubbel-
-cd 'Release' uit waaraan een groot
aantal bekende namen hun belan
geloze medewerking verleenden.
Bijvoorbeeld Mike Oldfield, Steve
Winwood, Simple Minds, Tina Tur
ner, Deep Purple, Icehouse, Talk
Talk, The Moody Blues, Dire
Straits, Peter Gabriel. Kate Bush en
Chris Rea. In totaal 26 tracks met als
bijzonderheid de nieuw opgeno
men evergreen van The Korgis
Everybody's got to learn sometime.
Dc Blauwe Nacht' - Lenny Kuhr
(Free). 'Koorts in de kou - Rob Janszen
(Free). De grote kleine man. deel 2' -
Davids (EMI).
dlv. artica-
ROTTERDAM - Asabiyya is Ara
bisch voor 'saamhorigheid' en je
zou daaruit de onjuiste - conclu
sie kunnen trekken dat de nieuwste
choreografie van Graham Lustig
een politiek statement is over be
paalde gebeurtenissen in de wereld.
Het stuk van de Engelsman Lustig
maakt deel uit van een avondvul
lende voorstelling van Introdans
waarin verder te zien zijn: Sonate of
Passion van Philip Taylor en White
stream van Ed Wubbe.
"De opdracht van Introdans
was", zegt Lustig (36), "dat ik Ne
derlandse muziek moest gebruiken.
Dat was nog lastig zoeken, want het
moest een beetje vrolijk zijn, licht
van sfeer: het ging met Kerstmis in
premiere, dus het moest niet een
zwaarbeladen, betekenisvol stuk
worden. Uiteindelijk heb ik muziek
gekozen van Theo Loevendie: werk
dat is geïnspireerd op de Turkse
muziek en die uit het Midden-Oos-
Van Loevendie gebruikte
Graham Lustig Zes Turkse volksge
dichten. de suite Venus en Adonis
en het kersverse Passacaglia aila
Turca dat pas in november voor het
eerst werd uitgevoerd.
"Mijn eigen wens bij deze op
dracht was om hedendaagse mu
ziek te gebruiken. Eerdere choreo
grafieën die ik voor Introdans heb
gemaakt, waren op muziek van
Benjamin Britten en Bach, en nu
had ik een CD meegekregen met
hoogtepunten uit vierhonderd jaar
Nederlandse muziek, maar ik wilde
toch liever iets hedendaags. In die
stukken van Loevendie zit een be
hoorlijk oosterse sfeer, maar niet
echt uitgesproken in het Engels
zouden we zeggen: tongue in
cheek".
"Je wordt niet in de maling geno
men, maar het is wel grappig, licht
bedoeld allemaal. Een vorm van be
weging. Ik vond het een uitdaging
om veel met schouders, met heup
en, met een heel ander soort armbe
weging en een heel ander soort rit
me te werken".
Ook voor de dansers, die over het
algemeen een traditioneel-klassie-
ke achtergrond hebben, betekende
het uitstapje naar het nabije oosten
even wennen "Het was heel inte
ressant om die weg te bewandelen.
Niet dat ik een Turkse volksdans
wilde nadoen, ik wilde tot een sfeer
komen dat het stuk zichzelf waar
maakt. In zijn muziek heeft Loeven
die ook geen namaak-Turkse mu
ziek gemaakt. Hy heeft er draden
Vanu
r het
die belangstelling
"Toen ik deze muziek uitkoos, be
stond deze situatie nog niet. Ik ben
zelf nog nooit in Turkije geweest. Ik
heb veel naar Turkse muziek geluis
terd en over de islam gelezen De ti
tel van mijn stuk. Asabiyya. 'saam
horigheid', is ook de eerste regel
van het leven in de woestijn. Ga je in
je eentje de woestijn in, dan kom je
niet terug, dan ben je meteen ver
dwenen tussen de zandbergen;
maar ga je met een groep mensen,
die elkaar verdedigen tegen vijan
den, dan kom je er wel doorheen.
Dat vond ik een mooi gegeven, al
duizenden jaren oud".
Graham Lustig werkt sinds 1989
voor Introdans. maar hij was al veel
eerder in Nederland. Hij studeerde
twee jaar aan de Royal Ballet
School in zijn geboortestad Londen
en vond in 1974 werk by het Natio
naal Ballet in Amsterdam. Hij dans
te tot 1980 in ons land en keerde
toen terug naar Engeland. Bij het
Nationaal Ballet danste hy in cho
reografieën van Van Dantzig, Van
Schayk en Van Manen en ook be
kwaamde hy zichzelf in het schrij
ven van dansen in de choreografie-
workshop van het gezelschap. In
1979 werd een stuk van hem op het
repertoire genomen de eerste keer
dat een choreografie uit de work
shop het zo ver bracht.
Introdans; gezien op 16 Januari
in de Rotterdamse Schouwburg;
nog te zien: zaterdag 2 februari in
de Leidse Schouwburg en op 16 fe
bruari in de Stadsschouwburg,
Amsterdam.
Christo wil 3.100
paraplu's opzetten
in Japan en VS
SYDNEY (AP) - De Bulgaarse beel
dende kunstenaar Christo, die eer
der elf eilanden in Florida met roze
plastic omwikkelde en de Pont
Neuf in Parijs inpakte, is bezig met
een nieuw project het opzetten van
3.100 grote paraplu's in Califorme
en Japan in het komend najaar Ge
schatte kosten 20 miljoen dollar
In landelijk Califorme en delen
van Los Angeles wil Christo over
een lengte van 26 kilometer 1 760 re
genschermen neerzetten en in de
Japanse provincie Ibaragi ten noor
dan van Tok;..» 340 pmplu'i uit
gestrekt over een afstand van 18 ki
lometer.
