Spoorzoeken in een
berg van rijstebrij
Het volmaakte concert
Talentvol spel in 'De gebiologeerden'
Twintigste Filmfestival Rotterdam begonnen
Nonchalance Jan van der Ploeg
Raamtheater maakt van
man een droevig paard
Corrie Pronk
groeit in
haar zangrol
Doderer had beter verdiend
DONDERDAG 24 JANUARI 1991
aaajfiüMinaaam
PAGINA 21
'Tempo dell' Anima" bestaande uit Pia Els-
dörfer, blokfluit, Jean Tubéry - Cornetto,
Frans Robert Berkhout - dulciaan en Siebe
Henstra - clavecymbel, speelde en Napoli-
LEIDEN - Er zijn wel eens van die
concerten waar op de uitvoering
niets aan te merken valt; het en
semble speelt technisch vol
maakt en ook de inspiratie lijkt
niet te ontbreken. Toch dwalen
desondanks de gedachten na een
tijdje luisteren veraf van het ge
hoorde. Het is mogelijk dat in een
dergelijk concert het programma
te eenzijdig is samengesteld. Of
misschien beschikt het ensemble
of zijn dirigent toch over te wei
nig inlevingsvermogen, zodat alle
werken een beetje hetzelfde gaan
klinken.
Gelukkig leed Tempo dell' Ani
ma niet aan deze perikelen. Tech
nisch perfect, altijd even zuiver
van stemming en tóch fantasievol
en levendig van begin tot eind.
Geen moment van verveling,
dankzij een genadige greep uit
het repertoire van die dagen. We
spreken dan van zestiende en ze
ventiende eeuwse Italiaanse en
Spaanse componisten zoals Bart.
de Selma, Ant. de Cabezon en An
drea Falconiero. Siebe Henstra,
de zeer talentvolle clavecinist,
vertelde in het kort iets over de
vorm van de gespeelde werken.
De canzone met zijn afwisseling
in maatsoorten en zijn in het ge
hoor liggende melodie. De varia
ties op de bas zoals de pasacaglia.
En natuurlijk de diminuties: mu
ziek waarbij als uitgangspunt een
lied wordt gekozen, vaak een
Frans lied. De noten van de melo
die worden in kleinere noten
waarden omspeeld, zodat er al-
langs virtuoser spel ontstaat.
Virtuoos spelen deed het en
semble bijna terloops, alsof het
geen moeite koste. Voor het pu
bliek was alleen zichtbaar dat de
aanzet van cornetto een delicate
zaak is. Maar dan liet Jean Tubéry
zijn gehoor ook smelten van ge
noegen van zijn prachtige toon,
een zangstem gelijk. Het samen
spel verliep vlekkeloos en veroor
zaakte bovendien door de timing
van elkaar opvolgende instru
menten een zeker opgewonden
gevoel. Pia Elsdörfer speelde
weliswaar virtuoos, maar trok ei
genlijk iets teveel (buiten-muzi
kale) aandacht naar zich toe door
haar ongeremde bewegingen.
Dulciaan-speler Frans Robert
Berkhout liet in de Fantasia van
de Selma de mensen op hun stoel
naar voren buigen van verbazing
en ongeloof. Ook Siebe en
Henstra, intussen allang geen on
bekende meer in Leiden, bleef
trouw aan zijn zéér hoge stan
daard van intens spel en moeite- -
loze techniek. Geen toegift, ook al
werd er flink geapplaudiseerd.
Aan een volmaakt concert kan
men niets toevoegen.
MONICA SCHIKS
Voorstelling 'De gebiologeerden' door Cie. De
Koe i.s.m. De Tijd. Tekst en regie Bas Teeken
en Peter van den Eede Spel Bas Teeken, Pe
ter van den Eede en Dirk Tuypens. Gezien
LAK-theater, Leiden. Daar nog vanavond te
zien en op 1 en 2 februari m Theater a/d Haven
in Den Haag.
LEIDEN Aan de seksscènes zie je
het meteen: welk doel de theater
makers nastreven. Willen ze het pu
bliek, lekker maken? Realistisch
spelen? Een nieuwe uitdrukkings
vorm vinden? Talloos zijn de moge
lijkheden.
Bas Teeken en Peter van den
Eede doen het in hun programma
'De Gebiologeerden' als volgt: de
lampen gaan uit, beide mannen ko
men met tot op de enkels afgezakte
broeken naar voren en terwijl zij
hun tekst blijven uitspreken, lich
ten ze de inspectie van eikaars li
chaam bij met een aai)gestoken lu
cifer.
'Ah, daar hangt de piemel'. 'Oh,
wat een mooi rond gat hier'.
De theatrale vondst, de lichte
toets en de eenvoud van middelen,
dat is waar Teeken en Van den Eede
op uit zijn. Ze doen dat heel knap,
zoals het voormalige leerlingen uit
de Antwerpse school van Dora van
der Groen betaamt. En bovendien is
dit voorzichtig aftasten alvorens tot
de Daad over te gaan een logisch
uitvloeisel van de aarzelende ma
nier waarop de mannen al toenade
ring tot elkaar gezocht hadden.
Hun voorstelling begint overdre-
ROTTERDAM (GPD) - Te
gen de driehonderd films
uit meer dan dertig landen
rollen vanaf vandaag tot en
met 3 februari over ruim
tien filmdoeken en video
schermen in Rotterdam. De
twintigste editie van het
ooit onder de naam 'Film
International' begonnen
Filmfestival Rotterdam
biedt daarmee een onge
kende overdaad. Directeur
Marco Müller ziet het festi
val als een testcase, pu
bliek en critici moeten dit
jaar maar duidelijk maken
wat ze van zijn 'brede aan
pak' vinden.
Zoals de festivaldirecteur eerder in
een interview in deze krant al duide
lijk maakte, is die overdaad deels
een poging om ook de buitenlandse
gasten tevreden te stellen. Die heb
ben de vooral voor het Nederlandse
publiek bedoelde toppers als 'Het
Asthenisch Syndroom' van Kira
IMoeratova, 'The Hot Spot' van Den-
jnis Hopper, 'La captive du désert'
van Raymond Depardon en 'An An-
I gel at my Table' van Jane Campion
allang gezien, in Cannes, Berlijn,
Venetië of op een van de nog steeds
in aantal groeiende minder presti-
gieuze festivals. De buitenlandse
gasten moeten worden gelokt met
wereld- en Europese premières, of.
met oudere nog onontdekte pro-
dukties. In de laatste jaren van zijn
bewind leek Huub Bals de strijd om
premières met de concurrentie (met
name de Filmfestspiele van Berlijn
die vlak achter Rotterdam zitten) ei
genlijk een beetje opgegeven te
hebben. Müller wekt op zijn minst
de indruk dat hij het vuurtje wel
weer wil aanwakkeren.
Müllers strijdlust valt te prijzen,
maar voor de gemiddelde Neder
landse bezoeker wordt het een hele
toer een traject in de overdadige
rijstebrijberg uit te stippelen. Er be
staat zelfs een risico dat het publiek,
dat door Müller zo gewaardeerd
wordt om de open houding ten op
zichte van moeilijke en totaal onbe
kende produkties, uit wanhoop
over de veelheid maar op zeker gaat
spelen en kiest voor de bekende na
men. Maar wie weet heeft Müller de
juiste koers uitgezet en wordt zijn
tweede festival het feest der ontdek
kingen "Hat hij voor ogen heeft.
'A Thousand flowers will blos
som' stond er tenslotte boven de
laatste nieuwsbrief van het Festival.
Om risicomijdend gedrag te bestrij
den heeft de organisatie in elk geval
in diezelfde nieuwsbrief al duidelijk
gemaakt welke films in Nederland
blijven. Die kun je dus veilig over
slaan om je in het onbekendere
werk te storten, is de achterliggen
de gedachte. Het zijn er zo'n vijftig
en dat is een ongewoon grote en ver
heugende score.
Verrassing
Wie even de statistiek op het pro
gramma van het twintigste festival
loslaat, komt tot verrassende con
clusies. Müller geldt als een fan van
de Aziatische film, maar afgezien
van een retrospectief met Japanse
B-films is de actuele oogst uit dat
werelddeel beperkt. Een tiental
films uit Japan, zes uit Hongkong,
vier uit India, en nog een handjevol
uit diverse andere landen. Uit Chi
na, de laatste jaren een bron van
mooie produkties, is om begrijpelij
ke (politieke) redenen weinig te ver
wachten. Op een totaal van driehon
derd films al met al een te verwaar
lozen Aziatische inbreng, daar kan
ook 'Tinpis Run', de eerste ooit op
Papua Nieuw Guinea geproduceer
de speelfilm niets aan veranderen.
Latijns-Amerika dan misschien?
Ook op dat continent kon Marco
Müller bij zijn strooptochten weinig
vinden, en hetzelfde kan gezegd
worden van Afrika. Nee, het leeu-
wedeel van het programma komt
gewoon uit traditionele filmlanden
als de Verenigde Staten, Rusland,
Frankrijk en niet te vergeten Mül
lers vaderland Italië.
Met name de enorme Franse in
breng, tegen de veertig films, is ver
rassend groot. Zet de her en der - en
vooral in eigen land - gesignaleerde
opleving van de Franse kunstzinni
ge film dan toch echt zoden aan de
dijk? Het festival zal het leren, maar
de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat
het in een aantal gevallen gaat om
produkties van niet-Franse filmma
kers met een Franse producent. Ro
bert Franks 'C'est vrai' is een voor
beeld, Stephen Dwoskins 'L'esprit
de Brendan Behan' een ander.
Retrospectieven
Rotterdam heeft een naam hoog te
houden op het gebied van retro
spectieven. De keuze viel dit jaar op
het oeuvre van Nicholas Ray. Dat
wordt smullen tijdens het (her)zien
'Het asthenisch syndroom' van Kira Moeratova moet een topper worden in Rotterdam.
van films als 'Johnny Guitar', 'On
Dangerous Ground' of 'In a Lonely
Place'. Het programma heet 'Nick
Ray in context' en bevat ook films
die op een of andere manier aankno
pen bij het werk van Ray. En zo vin
den we in het programma-overzicht
ook 'The Naked Kiss' van Samuel
Fuller of 'Le petit soldat' van Jean-
Luc Godard.
Voor de doorgewinterde cinefiel
bevat het Ray-retrospectief natuur
lijk weinig nieuws, maar des te
meer verrassingen belooft het twee
de overzicht met films van Seijun
Suzuki, Yuzo Kawashima en Issei
Mori, in het Westen vrijwel onbe
kende Japanse filmmakers die ge
specialiseerd waren in typische B-
films. Hun voortdurende verken
ning van de eigen Japanse film-
grammatica kan, zo verwacht Mar
co Müller, verhelderend en bevrij
dend werken op Westerse geesten.
De retrospectieven zijn zeker niet
de enige bijzondere festivalonder
delen. Er is een speciaal programma
met 'eigenzinnige en experimentele
film- en videoprodukties' in Zaal De
Unie, een programma met produk
ties die een brug slaan tussen film
en andere kunstuitingen in de klei
ne zaal van de Stadsschouwburg,
een keuze van zes Nederlandse
filmcritici in Kriterion, een serie
discussies in het Hilton en het vi
deoproject 'Live' in LantarenHet
Venster.
Expositie: werk van Jan van der Ploeg; te zien
bij: Ars Aemula Naturae, Pieterskerkgracht 7,
Leiden. Tot 4 februari geopend van maandag
tot en met donderdag van 10.00 tof 12.00 uur,
vrijdag van 15.30 tot 17.30 en zaterdag en zon-
13.00 tot 16.00 uur, donderdagavond
i 19.00 tot 22.00 u
Wat mij opvalt in de ontmoeting
met sommige kunstenaars is hun
bereidwilligheid. Hoewel hun werk
er is om verkocht te worden heb ik
niet het gevoel dat ze een produkt
staan aan te prijzen. Het gaat hier
steeds om heel persoonlijke kunst
uitingen, die niettemin een prijs
hebben en een soort dure genotsar
tikelen zijn 'om de schoonheid en
gratie van het leven te verhogen'.
Jan van der Ploeg uit Amsterdam
is zo'n kunstenaar. Hij heeft de ten
toonstelling zelf georganiseerd,
subsidie gekregen van de Gemeen
te (voor een iets ander plan welis
waar, de bedoeling was namelijk
een expositie te houden samen met
zijn grootvader, die 90 jaar is en zon
dagsschilder). Hij vond een gepaste
expositieruimte in Ars, dat als 'ou
bollig' bekend staat, maar aan een
verjongingskuur bezig is. Grootva
der wilde echter niet, dus exposeert
Jan van der Ploeg nu alleen in Ars.
Voor ECI-prijsvraag
180 aanmeldingen
DEN HAAG (GPD) Honderd-
tachtig auteurs uit Nederland en
België dingen dit jaar mee naar de
ECI-prijs die 5 november in de Ko
ninklijke Schouwburg in Den Haag
wordt uitgereikt. Het onderwerp
waarover een essay of wetenschap
pelijke verhandeling moest worden
geschreven luidde: 'De lezer tussen
woord en beeld'.
Een sfeervolle expositieruimte ove
rigens, met een mooie tuin. Zijn
werk is verdeeld over twee ruimten,
een ervan komt op mij, door de cha
os aan stijlen, wat ongemakkelijk
over. Een glazen vitrine met tijd
schriftartikelen over Jan van der
Ploeg, een lange museumbank, een
enigszins verouderde aankleding
en een uitbundig bewerkt Barok-
plafond flankeren drie sierlijk ab
stracte reuzenschilderijen, die
kromgetrokken zijn en aan fresco's
moeten doen denken door het zach
te kleurgebruik en de gestileerde
Deze essayprijs, waarvan het tota
le prijzengeld 105.000 gulden be
draagt, werd in 1989 voor de eerste
keer toegekend, achtereenvolgens
aan Jet Wester, Gerrit Krol en Char
les Crombach. Behalve een eerste,
tweede en derde prijs (resp. 45.000,
I 30.000 gulden en 20.000 gulden)
worden er ook weer bedragen van
5.000 gulden uitgeloofd voor de ori-
I gineelste aanpak van het onder
werp.
De tweede ruimte is heel anders.
Klassieke beelden in een vitrine, ta
feltjes en stoeltjes, alles iets strak
ker, hier doet het werk van Jan van
der Ploeg het ineens heel goed. Drie
hele mooie werken. Een mal van
een typische Van der Ploeg-vorm
een werkvorm, zwart in grijs kar
ton; een uitgewerkte versie daar
van, zacht geel op dof zwart; en een
sterke hoorn-achtige vorm, zwart
op wit. Zijn schilderingen bestaan
uit een tiental lagen, op het doek
eerst een laag konijnelijm, om het te
beschermen tegen aantasting voor
de buitenste lagen olieverf, daartus
sen enkele lagen acrylverf. Van der
Ploeg toont niet zijn nieuwste werk,
maar een overzicht van 1987-1990.
Hij kreeg vorig jaar, samen met vier
andere Nederlandse kunstenaars,
de 'Koninklijke Subsidie voor Vrije
Schilderkunst'. Selectiecrititeria
van de jury waren: een zekere mate
van soberheid, gepaard gaand met
artistieke zelfdiscipline (van mij
zou het wel iets spannender mogen.
EF). 'Jan van der Ploeg', vermelde
de jury 'hanteert een grammaticaal-
visueel programma, dat in elk schil
derij een inhoudelijk overeenkom
stig, maar naar vorm zeer verschei
den picturaal resultaat oplevert'.
'Neo-Geo;' noemt hij het zelf. Zijn
werken zijn allemaal zonder titel,
hij kan ze niet vertalen in een
woord, de vorm ontwikkelt zich van
binnenuit. Hij is bezig een even
wicht te vinden tussen werken 'uit
de hand' en met hulpmiddelen als
een passer. Tussen het 'spontaan la
ten afkomen' en een perfecte afwer
king. Persoonlijk vind ik de op zich
sterke vormen iets te geforceerd
schilderachtig gehouden, door een
opzettelijk nonchalante techniek.
EDWINE FELSER
LEZERSSERVICE
ƒ19,50
KOJUWG
Gala Brouwenstijn
definitief afgelast
AMSTERDAM (ANP) - Het gala ter
gelegenheid van de 75ste verjaar
dag van de sopraan Gré Brou
wenstijn, dat aanvankelijk op 30
september vorig jaar plaats zou heb
ben in de Amsterdamse Stads
schouwburg, gaat definitief niet
door.
De belangstejling voor het opera
concert bleek na de aankondiging
zo groot dat werd besloten het te
verplaatsen naar het Concertge
bouw. Als datum was 18 mei ge
prikt. De stichting is er echter niet
in geslaagd voldoende financiële
middelen voor een verantwoorde
exploitatie te vinden.
Tegen inlevering van deze bon aan de kassa var
de Leidsche Schouwburg, kunnen lezers van het
Leidsch/Alphens Dagblad de voorstelling
"DE GESCHIEDENIS VAN HET PAARD" bezoeken voor slechts 13,-
in plaats van 34,50 (zolang de voorraad strekt)
De voorstelling is op donderdag 31 januari in de Leidsche Schouwburg.
teidsch Dagblad
Witte Singel 1. 2311 BG
Leiden, tel 071-16 14 00
Alphens Dagblad. Julianastraat 19.
2405 CG Alphen a/d Rijn, tel. 01720-93 9 61
ven romantisch. Muziek: een duet
voor piano en viool. Tekst: een ge
dicht varv Piet Paaltjens. Toneel
beeld: balen felgeel stro tegen een
blauwe hemel. Ander geluid: kwin
kelerende vogeltjes.
De mahnen zijn amateur-ornitho
logen. Zij praten over de grasmus,
de braamsluiper en de tuinfluiter en
zij doen dat met een lichte toets,
want eigenlijk willen ze het over an
dere dingen hebben.
In uiterlijk en attributen lijken de
mannen op elkaar. Beiden mimisch
zeer begaafd. Te zamen vormen zij
een variant op het met zelfspot neer
gezette komisch duo. Alleen is de
ene ontevreden: zijn biotoop is te
vochtig, de wereld in het algemeen
moet toch meer te bieden hebben
en hij wil, als zijn geliefde vogels,
vliegen. De ander is liever tevreden
met wat hij vast heeft, dat nemen ze
hem niet meer af. De een fladdert
met zijn armen in een poging los te
breken uit de alledaagsheid, de an
der slaat dat gade met bangig knik
kende knieën. Eenvoud van midde
len.
Na de vondst met de seksscène is
het uit met de romantiek. Er wordt
feller gesproken. Achter de balen
stro is de onderliggende partij blijk
baar 'Paradijs' genoemd, maar hij
had liever 'Hernel' willen zijn. Een
hemel die boven het paradijs hangt.
Een verwijdering volgt, de mannen
schelden elkaar uit voor specht en
koekoek en de muziek die op het
einde klinkt is van Bruce Spring
steen, en keihard.
"Een farce over liefde en een
zaamheid en alles daartussen,"
prijst het theatergroepje deze voor
stelling aan. Een farce gemaakt met
veel vakmanschap, verbeelding en
vormbewustzijn. Bij zoveel talent
zou je, een volgende keer, graag ook
een inhoud van meer betekenis
HANS STUPERS
Meer dan ooit biedt Rotterdam
'Voor elck wat wils' en het verdient
dan ook aanbeveling om vooraf
gaand aan een bezoek het program
ma of de gratis dagkrant grondig te
bestuderen. Want voor je het weet
mis je 'Scenes from the Life of Andy
Warhol' van Jonas Mekas, of 'Das
vergessene Tal' van Clemens Klop-
fenstein, of een van de vele inzen
dingen van Aleksandr Sokoerov, of
'Ave Maria' van diens landgenoot
Pelesjan.
Filmfestival Rotterdam. Van 24
januari tot en met 3 februari. Voor
informatie en reserveringen: 010-
4110933.
LEIDEN Paardeleed staat centraal in een bijzondere voorstelling
waarmee het Antwerpse Raamtheater volgende week donderdag op de
planken van de Leidse Schouwburg staat.
Het stuk 'Geschiedenis van een paard' is een bewerking door Mark
Rozowski van een novelle van Leo Tolstoj. Het verhaal speelt zich af op
de avond voor de dag dat het paard Lintmeter (Bert André) naar het
slachthuis zal worden gebracht. Lintmeter overziet zijn droevige leven,
waarin de ellende al begon toen hij op de wereld kwam. Als gevlekt
veulen werd hij door soortgenoten en mensen vanaf het begin miskend
en mishandeld.
Gecastreerd en bespot is hij steeds het bezit van een andere meester.
Iedereen mishandelt hem, maar er is één lichtpunt: op een mooie dag
komt hij in het bezit van een Russische prins en gedurende twee jaar leidl
hij een leventje als een vorst. Hoogtepunt vormen de paardenrennen
waarbij hij als deelnemer de eerste prijs in de wacht sleept.
Tragisch, vertederend en ontroerend zijn de trefwoorden waarmee de -
Belgische- pers deze voorstelling omschreef. Vooral Bert André als het
paard Lintmeter weet de suggestie te wekken dat paarden soms mensen
zijn en mensen in sommige gevallen paarden.
Regisseur Walter Tillemans goot de voorstelling in een epische vorm,
waarin koor en voorzangers elkaar afwisselen. Het decor van Mare Cnops
stelt een paardestal voor, waar tussen de bundels stro drie muzikanten
aan de gebeurtenissen deelnemen. Liedjes en muziekfragmenten zijn van
Wannes van de Velde en René Vanhove.
'Geschiedenis van een paard' is eerder al in deze regio door
amateurtoneelgezelschap Toverlei uit Leiderdorp op de planken gezet.
Ook het Raamtheater had het eerder op zijn repoertoire. Het stuk was
indertijd (1987/1988) in België zo'n succes, dat het opnieuw in het
programma is opgenomen.
Titel voorstelling: 'Geschiedenis van een paard'; te zien op donderdag
31 januari in de Leidse Schouwburg; aanvang 20.15 uur.
Schubert, Clara en Robert Schumann.
Wolf. Britten. Poulenc. Almeida en Obra-
dors. Gehoord in de Kapelzaal op 23 janu-
LEIDEN Dankzij K&O zijn
wij in Leiden een paar keren per
seizoen in de gelegenheid een
zangrecital bij te wonen, en het
is te hopen dat deze vocalisten-
serie blijft gehandhaafd, al is het
bezoekersaantal steeds gering.
Want de menselijke stem is nu
eenmaal het meest universele,
natuurlijke en directe instru
ment om ook in muzikaal op
zicht mee te communiceren.
Met een keuze van liederen uit
diverse taalgebieden maakte
Corrie Pronk het bovenstaande
duidelijk. Door die verscheiden
heid maakte zij het zich niet ge
makkelijk, want zo'n program
ma vraagt heel wat flexibiliteit
Evenals haar uitstekende bege
leider bleek zij zich in al deze
verschillende stijlen zeer thuis
te voelen.
De drie Schubertliederen
waarmee ze opende werden zeer
goed gezongen, maar nog niet
meer dan dat. Pas bij de liederen
van Clara Schumann begon zij
als het ware in de tekst te krui
pen, die dankzij haar werkelijk
onberispelijk duidelijke articu
latie woord voor woord ver
staanbaar was. Zowel Clara's
'Die stille Lotosblume' eindi
gend met een muzikaal vraagte
ken. met als tegenhanger Ro
bert's 'Du bist wie eine Blume'
werden ingetogen en daardoor
indringend gezongen.
Ook in het verhalende 'Be-
gegnung' of het grappige 'Mo
gen alle bosen Zungen' van Wolf
kwam duidelijk naar voren dat
Corrie Pronk zich zeer goed re
kenschap geeft van wat zij zingt.
Nog niet altijd ziet zij kans om
de woorden ook met de stem bij
te kleuren, maar in 'A charm of
lullabies' van Britten werd die
ideale eenheid van tekst en mu
ziek wel verwezenlijkt, smarte
lijk in 'Sephestia's lullaby', wat
dreigend in A charm' (vrij ver
taald 'stil zijn en slapen, of an
ders...'). Beeldend zong zij de
Quatre Poèmes de Guillaume
Apollinaire van Poulens met
hun ironische en soms haast ou
derwetse begeleidingen, en een
uiterste aan expressie bereikte
zij in de twee Portugese liederen
van Laurindo Almeida.
Boeiend waren de vijf liede
ren van Ferdinand Obradors,
met kleine muzikale grapjes als
het gebruik van de muzieknoten
la-mi-so-la als basis voor 'La mi
sola, Laureola', of het speel-
doosjesachtige voor- en naspel
van El mondrolon. Slechts in
zeer sterke forti verliest haar
zeer dragende stem aan glans.
Ruud van Odenhoven toonde
zich een meer dan voortreffelijk
en zorgvuldige begeleider.
MIES ALBARDA
'Op glad ijs' van Michael Pertwee en Anthony
Marriott, Met: Joop Doderer, Pamela Teves,
Diana Dobbelman. Wim Serlie, Barlho Braat,
Gertian Maassen en Tingue Dongelmans Re
gie Paul Cammermans. Decor Theo Bos
kamp. Gezien op 23 januari m de Leidse
schouwburg.
LEIDEN Het doek gaat op, een
deur vliegt open, en het publiek ver
welkomt de jubilaris met een harte
lijk applaus. Joop Doderer viert met
'Op glad ijs' zijn vijftigjarig toneel
jubileum. Nog geen twee seconden
na dit 'open doekje' struikelt hij op
zijn eigen onnavolgbare wijze per
ongeluk-expres over het toneel. Ie-
dereen in de zaal gaat er eens goéd
voor zitten, want dit belooft een
leuk feestje te worden.
Ditmaal speelt Doderer de rol van
een zekere John die voor drie mil
joen aan diamanten heeft gestolen.
Als we dat eenmaal weten, horen we
van buiten de politiesirene, John
schrikt op, kijkt naar buiten en zegt,
wanneer het gevaar blijkt geweken:
"Stel je voor zeg, dat ze me nu al
hadden gevonden - was het stuk
meteen uitgeweest en hadden jullie
direct al naar huis gekund!" Dit
soort onderonsjes met het publiek
die niets met het stuk te maken heb
ben, kun je bij Doderer verwachten.
Een paar keer wordt er ook vro
lijk op los geschmierd. Lijken schie
ten in de lach en medespelers raken
hun tekst kwijt door toedoen van de
jubilaris die dan ook nog eens de
zaal toeroept: "Rustig nou, anders
komen we niet verder en wordt het
half één". Er is er nog maar één die
zich zulke theatrale zonden kan per
mitteren. en dat is Joop Doderer.
Toch lijkt het er op, dat deze trucs
hier hard nodig waren om van het
matige stuk nog iets te maken. Do
derer had beslist een betere jubile-
umproduktie verdiend. Mede door
het spel van de acteurs verwacht het
publiek een kluchtig blijspel, maar
het thrillerelement van 'Op glad ijs'
biedt te weinig verrassingen en ere-
eert geen doldwaze situaties, waar
uit een ieder zich moet zien te red
den. Dan is namelijk Doderer op
zijn best. en hier krijgt hij die kans
te weinig.
WIJNAND ZEILSTRA
