Familie Van Haasteren
toont werken in Artopa
Les liaisons dangereuses van F ACT: kermis der lusten
RADIO GEMEENTE
Frenkel Frank moeilijk te
spelen voor amateurclubs
ZATERDAG 19 JANUARI 1991
iMHM—lUIIJl-iaBMUa
PAGINA 43
is dangereuses. on-
,„t. Regie en samen
stelling Peter Eversteyn. Gezien in het
LAK-theater. Leiden op 18 januari; aldaar
LEIDEN Na de films Valmont
en Dangerous liaisons en de to
neelvoorstelling Les liaisons dan
gereuses van The Royal Shake
speare Company die onlangs in
Rotterdam te zien was. is er op
nieuw een theaterproduktie uit
gebracht die is geïnspireerd op de
laat-achttiende-eeuwse roman
van de Fransman Choderlos de
Laclos. ditmaal door F Act en on
der regie van de jonge theaterma
ker Peter Eversteyn. Zijn Les liai
sons dangereuses biedt van de
hierboven genoemde produkties
wel de meest vrijmoedige inter
pretatie zo vrijmoedig, dat je je
afvraagt of iemand die de roman
niet kent en noch de beide films,
noch de Engelse voorstelling
heeft gezien, wel in staat is om
enige samenhang te zien in wat er
op het toneel gebeurt. Tegelijker
tijd zal degene die wèl over de no
dige voorkennis beschikt zich
wellicht storen aan de amputaties
die Eversteyn heeft toegepast.
F Act is geen toneelgezelschap,
maar een instituut dat jonge re
gisseurs na ballotage met subsi
diegelden in de gelegenheid stelt
om een theatervoorstelling met
alles erop en eraan te realiseren.
Eversteyns plan om Les liaisons
dangereuses als uitgangspunt te
nemen stamt al van voor de we
reldwijde belangstelling waarin
Laclos' roman zich de laatste ja
ren mag verheugen. Het zou dus
onterecht zijn om hem het inha
ken op een trend te verwijten,
maar vast staat dat de regisseur.
die in 1988 afstudeerde aan de
Amsterdamse Toneelschool, het
zichzelf met zijn keuze niet ge
makkelijk heeft gemaakt.
In zijn interpretatie heeft Ever
steyn van de tien belangrijkste
personages uit de roman er vijf
gehandh^fd. "Misschien varen
ze wel op de Titanic." aldus Ever
steyn. daarmee bedoelend dat we
te maken hebben met mensen die
zich grandioos vervelen en. zon
der het zelf te beseffen, hun on
dergang tegemoet gaan. Dat van
die Titanic wordt in de voorstel
ling op geen enkeje manier waar
gemaakt; geen enkel rekwisiet
verwijst naar een schip. Eerder
bevinden we ons in een boudoir
dat van alle tijden is.
Eversteyn wil 'het fin-de-siecle-
gevoel' tot uitdrukking brengen,
wat dat ook moge zijn. en hij ge
bruikt daarvoor de roman van La
clos waarin niet zonder cynisme
de seksuele aberraties van de
Franse adel aan de vooravond van
de revolutie uit de doeken wor
den gedaan.
Het boek gaat over de lusten en
leugens van een stel opgedirkte
ijdeltuiten voor wie seksuele ver
overingen uitsluitend ten dienste
staan van het opvijzelen van het
eigen prestige. Deze verwaande
kwasten spelen een spel met zich
zelf en met hun slachtoffers. Ze
zijn als de dood voor 'echte lief
de'. en terecht, want zodra die in
het spel komt vallen er doden.
Met harten speel je niet. zegt de
moralist Laclos.
Valmont is de burggraaf die sa
menzweert met de markiezin van
Merteuil. Hij ziet zich geplaatst
voor de moeilijkste veroveringen
in zijn erotische loopbaan die
van de vijftienjarige Cécile (ver
loofd met de in deze voorstelling
geschrapte jonge minnaar van de
markiezin) en die van de uitzon
derlijk kuise en deugdzame ma
dame de Tourvel. Peter Ever
steyn laat de rol van Cécile in tra
vestie spelen door Tjeerd
Bischoff. Dat heeft beslist komi
sche consequenties omdat je je
moeilijk kunt voorstellen dat een
meisje van vijftien zulke behaar
de benen heeft, maar het riekt
naar goedkoop effectbejag.
Binnen de context van het stuk
wordt ook niet duidelijk waarom
per se een man deze rol moet spe
len. net zomin als wordt verklaard
waarom voor de rol van de courti
sane Emilie eveneens vodr een
man is gekozen. Jaap ten Holt
speelt deze dame van lichte zeden
met alle gebaartjes waarvan man
nen denken dat ze verwijfd zijn.
Natifurlijk: je hebt gauw de la
chers op je hand. maar een open
deur blijft het.
Kathenka Woudenberg gooit
haar borsten in de strijd om van
haar markiezin de Merteuil een
overtuigende feeks te maken
en ze slaagt daar nog in ook. Ever
steyn heeft haar gedacht in een
soort SM-outfit. In zijn visie is
madame de Tourvel (Mijs Hees-
en) minder kuis dan we van haar
gewend zijn: zij draagt een door
zichtig hemdje dat van haar boe
zem niets te raden overlaat. Haar
verleiding door Valmont lijkt
daarom helemaal niet op de o
mogelijke opgave die Laclos
zijn roman bedoelde. Het wi
heel wat spectaculairder gewee
als Eversteyn Tourvel had laten
spelen door een vrouwelijke sol
daat van het Leger des Heils. Mar
cel Faber tenslotte zet als Val
mont een geloofwaardig goud
haantje neer.
De Liaisons van Peter Eve
steyn heeft wel iets van een 'ke
mis der lusten', zeker wanneer c
spelers gebruik maken van de m
crofoons en om het hardst door
elkaar heen bieren. Veel ge
schreeuw en weinig wol? Die op
merking ligt voor de hand. maar
ik wil de regisseur daarmee niet
te kort doen. want het blijft ir
ressant om te zien hoe een klas
siek gegeven een jonge theater
maker kan inspireren tot een ei
gentijdse voorstelling. Dat zijn in
terpretatie mij lang zal heugen,
geloof ik echter niet.
FRANK VAN DIJL
Vingerhoeden, vrouwen en gevoelens
LISSE - Vaders en dochters
willen nog wel eens verschil
len. Bij de familie Van Haas
teren is dat niet anders. Maar
vader Aad en zijn dochters
Karin en Marjolein verschil
len vooral in hun artistieke
werk. Dat leidt nu tot een ge
zamenlijke tentoonstelling
in Artopa te Lisse. Aad van
Haasteren exposeert er zijn
vingerhoeden en maskers,
Karin haar zelfportretten, en
schilderijen waarin zij de
kwetsbare positie van de
vrouw in deze tijd wil laten
zien. Marjolein laat een twin
tigtal sterk symbolische et
sen en litho's zien, die vaak
een uitdrukking vormen van
haar gevoelswereld.
"We werken apart, bemoeien ons
niet er tegen aan, maar hebben be
langstelling voor elkaar en vinden
het leuk", zegt Karin. "Wat er bij
voorbeeld van mij hangt, hadden
Karin en pa amper gezien. Omdat
het zeer recent is", vult Marjolein
aan. "Ze hadden altijd al goede cij
fers voor tekenen", zegt de nuchtere
vader.
Ze hebben alle drie wel eens apart
geexposeerd, maar Aad van Haaste
ren kwam na een bezoek aan Artopa
op het idee voor de familie-exposi
tie. "Artopa biedt een prachtig grote
ruimte, en het zou te eentonig wor
den hier alleen vingerhoeden en
maskers te exposeren. Dus toen heb
ik mijn dochters gebeld".
In Artopa is zowel ruimte voor
LEIDEN - Burgemeester C. Goekoop van Leiden reikte gisteravond in de
Waag de Golden Tulip Trophee uit aan zangeres Dianne Karr. De prijs, die
dit jaar voor het eerst tijdens de Leidse Jazzweek te behalen viel, werd haar
toegekend wegens haar kwaliteiten als zangeres en podiumpersoonlijk
heid. ('oio Loek Zuyderduin)
professionele als hobbyistische
kunst. Ook dat onderscheid loopt
door de familie Van Haasteren. De
geboren en getogen Leidenaar Aad
van Haasteren (57), nu woonachtig
in Sassenheim, genoot een timmer
mansopleiding, en werkte later op
het laboratorium van Sikkens. Dat
zijn hobby alles met hout te maken
heeft, wijt hij niet aan zijn vroegere
opleiding. Karin (27) uit Den Haag
doorliep enige jaren van de Konink
lijke Academie voor Beeldende
Kunst in Den Haag. "Maar daar ben
ik afgegaan, ik vond het te schools,
al leer je veel. Ik deed liever de din
gen, waar ik zelf zin in had", zegt ze
resoluut. Marjolein (23) uit Leiden
beviel het uiteindelijk op diezelfde
opleiding. "In het derdejaar, waarin
ik nu zit. ben je autonoom en vrij. Ik
ben, na een korte onderbreking,
voor een tweede keer op de Acade
mie van start gedaan. Zodoende
wist ik wat me te wachten stond".
Vingerhoeden
Uniek is Aad van Haasterens collec
tie van tweehonderd vingerhoeden,
waarvan nu tientallen in een kast te
zien zijn. Vijftien jaar geleden is
Van Haasteren met de vervaardi
ging begonnen. "Mijn vrouw verza
melde ze", zegt hij, "en toen ben ik
later op het idee gekomen ze zelf te
gaan ontwerpen. Nee, ik heb nooit
iemand ontmoet die dit ook maakte.
Van allerlei verschillende soorten
hout in eerste instantie. Van een
kastanjeboom, maar later ook vah
koeiehoorn, van een gewei, van kra
len en kurk. Het probleem is dat je
altijd eerst het gat moet boren en
daarna pas de buitenkant kunt be
werken, ander heb je kans op ver
splintering". Op de verscheidene
veelkleurige hoedjes bracht Aad
verschillende, vaak karikaturale ge
laatstrekken aan, een voorstadium
van zijn latere grote maskers, waar
van er een kleine dertig op de expo
sitie hangen.
De reden waarom Aad met mas
kers begon, is praktisch. "Ik mocht
op een gegeven moment niet meer
zitten en moest toen een hobby vin
den, waarin ik kon staan. En voor
het ontwerpen hiervan heb ik een
bankschroef. Ook bij de maskers
begin je de bewerking aan de bin
nenkant. Voor sommige heb ik wel
een miljoen slagen moeten geven.
Ik verkoop ook, maar als je zou gaan
rekenen verdien ik met deze hobby
dan nog geen gulden per uur. Spe
ciaal voor deze expositie heb ik de
maskers namen gegeven". 'Aquari
us' is van hout uit water afkomstig
gemaakt en 'Batavius' van hout af
komstig van het VOC-schip Batavia
dat opnieuw gebouwd is. Van een
aluminium kalender zette Van
Haasteren met behulp van popna
gels sciencefiction-achtige gezich
ten in elkaar. Levensecht lijkt 'Ma
gere Hein', een doodskop die
authentiek gemaakt is met vuil.
Verzet
Groot is de overgang naar Karin van
Haasterens schilderijen, gemaakt
van pastelkrijt, acryl- en olieverf. In
haar olieverfschilderij 'Vrouw in
verzet. Artikel 140' lijkt een bood
schap besloten te liggen, die ook
een deel van haar overige werk in
Lisse kenmerkt. "Ik zit een beetje in
de actiescene", verklaart Karin.
"Sommige mensen krijgen hier de
kriebel van. Ik heb dit eigenlijk ge
maakt uit kritiek op i
vermomd in een demonstratie
meelopen, hoewel daar tegenwoor
dig reden voor is". Bezoekers van
de tentoonstelling worden dan ook
nadrukkelijk uitgenodigd een sten
cil mee te nemen. Hierop komt Ka
rin van Haasterens stellingname te
gen Artikel 140 uit het wetboek van
Strafrecht tot uiting. "Met dat arti
kel kan alleen je aanwezigheid bij
een demonstratie of actie of verga
dering al reden tot veroordeling
zijn, zonder dat je schuld bij ge
weldpleging bewezen is. Dat leidt er
toe dat mensen zich gaan vermom
men en daar ben ik tegen" licht ze
toe. Een realistisch pastelkrijt werk
is 'Verkrachting' getiteld. Het
wordt omgeven op de muur door
advertenties voor 06-hjnen met ver-
krachtingsfantasieen. 'Angst',
waarop een man zijn hand naar een
popachtige vrouw uitsteekt. Een
plastic sekspop is in een lijst opgslo-
ten. Karin legt uit: "Dat laatste staat
voor de vrouw, die zich in een ver
wachtingspatroon gevangen voelt.
KLASSIEK Bijdragen: Paul Korenhof
Verdi
Verdi: I vespri siciliani. Cheryl
Studer, Chris Merritt, Giorgio
Zancanaro, Ferruecio Furlanetto
e.a. koor en orkest van het Teatro
alla Scala te Milaan o.l.v. Riccardo
Muti. EMI CDS 7540432 (3 cd's).
Van al Verdi's latere opera's is 'I
vespri siciliani' eigenlijk de meest
problematische. Het werk werd als
'Les vèpres siciliennes' voor Parijs
geschreven op een libretto van Eu
gene Scribe, een berucht veelschrij
ver, die dezelfde tekst onder een an
dere titel reeds jaren eerder aan Do-
i nizetti had aangeboden. Van de om-
j werking, die Verdi de illusie moest
I geven dat hij een nieuw libretto ge-
kregen had, was het toch al zwakke
tekstboek niet beter geworden, en
de thans gebruikelijke Italiaanse
vertaling lijkt het gebrek aan dra
matische logica alleen maar te ver
sterken.
Verdi zou echter Verdi niet zijn, als
de muziek geen aaneenschakeling
I was geworden van effectieve en niet
I zelden opwindende muziek, opmer-
kelijk van dramatische kracht en
met melodische vondsten die dat
nog eens extra onderstrepen. Met
een gedreven dirigent als Muti aan
1 het hoofd van het ensemble van de
Scala blijkt dan iedere zwakte in het
tekstboek vergeten en komt er een
uitvoering uit de bus die iedere
rechtgeaarde verdiaan doet water
tanden. Het betreft een live-opna-
me. maar beter van klank dan wede
afgelopen jaren uit het Milanese
theater gewend zijn, zodat het ook
een genoegen wordt om naar het or
kest te luisteren in het bijna dertig
minuten durende ballet 'De vier
jaargetijden', de langste en zeker
ook de beste balletmuziek die Verdi
geschreven heeft.
De solisten bieden een goede door
snee van wat momenteel in de grote
theaters te horen is met Chervl Stu
der als een Verdi-sopraan die zowel
warmte en lyriek als felle hartstocht
j kan uitstralen, en met Chris Merritt
i tenor die sterk aan de legen
darische Lauri-Volpi doet denken.
Ook de bronzen bariton van Giorgio
Zancanaro staat op dit niveau en al
leen de bas Ferruecio Furlanetto,
wiens aria 'O tu Palermo' een van de
bekendste fragmenten uit deze ope
ra is, doet verlangen naar de grote
stemmen uit een vorige generatie.
Jammer dat er niet meer (en beter
afgedrukte) foto's van de voorstel
ling in het tekstboek werden opge-
Nigel Kennedy
Walton: Altvioolconcert - Viool
concert, Nigel Kennedy (altviool
en viool), Royal Philharmonic Or-
EMI
Nogmaals Nigel Kennedy, de jonge,
o zo (flitsende) violist die ook in ons
land plotseling een grote populari
teit ten deel is gevallen. Ook deze
maand echter weer een iets oudere
opname, namelijk zijn registratie
uit 1987 van twee concerten van de
Britse componist William Walton
waarbij Kennedy zowel de viool als
de altviool bespeelt.
Dat hij dat met de nodige flair,
een prachtige toon en grote techni
sche beheersing doet. spreekt bijna
vanzelf, want steeds opnieuw toont
Kennedy zich op de eerste plaats
een integer en hardwerkend kun
stenaar. De belangrijkste reden om
deze cd te signaleren is echter het
feit, dat de muziek van Walton niet
alleen overtuigend gebracht wordt,
maar ook van zichzelf op zo'n hoog
niveau staat. Hopelijk zal de popu
lariteit van de solist voor sommigen
een reden worden ook deze werken
eens te beluisteren. Walton schreef
deze concerten in resp. '29 en '37 in
de melodieuze, 'ouderwets' tonale
stijl die in Engeland tot op de dag
van vandaag in zwang is gebleven,
dus angst voor moderne klankpa
tronen is totaal overbodig. Integen
deel zelfs, want beide werken stoe
len volledig op de grote romanti
sche traditie en vooral het concert
voor altviool zal menigeen een aan
gename verrassing kunnen opleve-
Sutherland
Glière: Concert voor coloratuurs
opraan, op. 82 - Harpconcert, op.
74. Glazocnov: vioolconcert, op.
82. Stravinsky: Pastorale. Cui:
Ici-bas. Gretsjanov: Lullaby. Joan
Sutherland (sopraan), Osian Ellis
(harp). Josef Sivo (viool), Londen
Symphony Orchestra o.l.v. Ri
chard Bonvnge, Ochestre de la
Suisse Romandc o.l.v. Horst Stein.
Decca 430 006-2.
Een merkwaardige cd met een mu
zikaal allegaartje, maar op meerde
re punten heel bijzonder. Zo vinden
we op deze cd de enige beschikbare
opname van het virtuoze 'colora
tuurconcert' dat de Russische com
ponist Reinhold Gliere in 1942
schreef om de mogelijkheden van
de 'coloratuursopraan' te demon
streren. Geen grote muziek maar
wel interessant om te horen en zelfs
een 'must' voor de fans van Joan
Sutherland, die op 31 december de
finitief een punt achter haar carrière
zette. Tussen haar talloze opnamen
heeft dit volledig concertstuk, dat
zij in 1968 vastlegde, altijd een
enigszins obscuur leven geleid en
talloze bewonderaars van de
Australische sopraan zullen het be
staan ervan niet eens kennen Het
duurt slechts tien minuten, maar
wellicht is dat een extra stimulans
om ook naar de rest van deze cd te
Symbolen van machteloosheid. Dat
de helft van de wereldbevolking 's
avonds laat huisarrest heeft, want
niet over straat kan. Mannen vinden
misschien wel dat dit werk een te
eenzijdig beeld geeft, maar dat mag
wel eens en daarom heb ik tot een
serie op dit thema besloten. In de
loop der eeuwen zijn er zoveel schil
derijen gemaakt waarop seksuali
teit als iets leuks en gezelligs wordt
gebracht".
Van heel andere aard is het werk
van Marjolein van Haasteren. Haar
vaal; abstracte etsen en litho's po
gen vooral gevoelens uit te druk
ken. Licht en donkerwerking zijn
heel belangrijk "Bijvoorbeeld op
de ets 'Capricornman' probeer ik
een ram of steenbok weer te geven.
Gesymboliseerd wordt de dood die
de mens met zich mee draagt. Het
gevoel angst hield me toen bezig".
Van een serie van drie drukt de eer
ste volgens Marjolein verlegenheid
uit. "Maar bij de andere drie komt
het gevoel er niet duidelijk uit". Een
rode draad in het werk vormt ook
de mythologische heldin Medusa.
"Ik vind haar sterk en strijdvaardig.
Op het olievvrtM hikirrij M. dw-.i
nadagen heb ik haar afgebeeld met
linksachter haar dodenkar".
Marjolein vindt het niet altijd no
dig dat haar werk uitleg verdraagt
Het is prima wat mensen er allemaal
in zien. Ik wil gewoon dingen weer
geven, die ik voel en meemaak.
Vaak een klein aspect ervan, dat
voor mij heel persoonlijk is. En dan
verpak ik het zo dat het voor mij
duidelijk is. maar niet voor anderen.
Het werk dat ik hiervoor maakte,
was veel duidelijker. Ik heb bewust
gekozen voor een latere periode"
Haar kleine twintig werken zijn in
zeer korte tijd gemaakt. "Als je er
bij etsen te lang aan doorwerkt, ver
lies je het contact met je afbeelding.
Over schilderijen doe ik wel lan
ger".
Expositie van Karin, Marjolein
Ui Aad VU HuiltlMi M en m«-t
27 januari in Artopa. Grevelin-
genstraat 50. Lisse. Openingstij
den: do-, za- en zondagmiddag
van 13.30 tot 16.30 uur. donderdag
avond van 19.30 tot 21.30 uur
luisteren. De lyriek van het viool
concert van Glazoenov 1904maakt
het niet verwonderlijk dat dit werk
lange tijd zo populair is geweest en
de overige werken hoort men ook
niet dagelijks.
Mozart-jaar
Mozart: Missa solemnis in e. KV
139 - Exsultate, jubilate. KV 165.
Barbara Bonncy (sopraan). Jad-
wiga Rappé (alt), Josef Protschka
(tenor), ffakan Hagegard (bas),
Arnbold Schonberg-koor. Con-
centus Musicus Wien o.l.v. Niko-
laus Harnoncourt. Teldec 2292-
44180-2.
Een platenrubriek bij de aanvang
van het Mozart-jaar zonder cd met
muziek van de alom herdachte com
ponist lijkt bijna onmogelijk, maar
gelukkig blijft de muziek van het
Salzburger genie wel altijd verras
sen. Dat doet hij ook in de zoge
naamde 'weeshuismis', die de jonge
Wolfgang in 1768 of in 1771 (hij was
toen 12 of 15 jaar oud!) gecompo
neerd moet hebben. Harnoncourt,
die vorige week in Amterdam met
het Concertgebouworkest de com
plete 'Cosi fan tutte' opnam, zorgde
met zijn eigen Weens Concentus
Musicus voor een uitvoering vol
jeugdig vuur en markante accenten,
die deze kerkmuziek een uitermate
levendig karakter verlenen.
Zijn solistenkwartet bestaat uit vier
uitmuntende zangers, van wie voor
al de sprankelende sopraan Barbara
Bonney en de warme alt Jadwiga
Rappe voor memorabele prestaties
zorgen. In de ensemblezang zijn er
een paar momenten waarop de
stemmen niet mooi naar elkaar toe
kleuren. Maar daar staat tegenover
dat Harnoncourt wel steeds meer
aandacht aan de orkestrale kleuring
lijkt te besteden. Als luxueuze toe
gift horen we het bekende motet
'Exsultate. jubilate, gezongen met
de zilveren, warm vibrerende so
praan van Barbara Bonney die de
muziek stijlbewust en minder
vanuit het bravoure-aspect bena
dert dan menige voorgangster.
a.s. zondagavond 20 januari
is er dienst van de Radio Gemeente in de Paulus
Kerk, Warmonderweg Leiden/Oegstgeest.
Voorganger: Ds A.H. van Gent
Muz. medew.: Het Ankerkoor uit Hazerswoude
Rijndijk o.l.v. Diny Houweling
Aan het orgel: Everhard Zwart
Aanvang 19.30 uur toegang vrij
LEIDEN - Wekenlang repeteren
voor slechts een gering aantal uit
voeringen: dat is het lot van vele
amateurtoneelverenigingen.
Daarom is het extra jammer, wan
neer één van de spelers wegens
persoonlijke omstandigheden op
het laatste moment niet aan de
produktie kan meedoen.
Omdat 'Bedden' van Dimitri
Frenkel Frank uit vier afzonder
lijke stukken bestaat, kon de
voorstelling toch nog doorgang
vinden door gewoon een daarvan
weg te laten.
Wat er overbleef, wist in toene
mende mate het publiek te boei
en. Dat hangt niet alleen samen
met het spel van de acteurs maar
zeker ook met de nogal verschil
lende moeilijkheidsgraad van de
drie afzonderlijke scenes. De tolk
en de diplomaat of de echtgenoot
en echtgenote hadden het aan
zienlijk moeilijker dan de fotogra
fe en de psycholoog Maar eerlijk
is eerlijk, het laatste koppel heeft
prima gebruik gemaakt van de
mogelijkheden van hun persona
ge Jan Struys treft precies die
droogkomische toon die het werk
van Frankel Frank nu juist nodig
heeft en zijn tegenspeelster Locs
Brugman wordt daardoor zicht
baar geïnspireerd.
De echtgenoot en de echtgeno
te moeten daarentegen veel meer
tussen de regels door suggereren.
Dat vergt meer van de pelei
terwijl er tegelijkertijd minder ge-
makkelijk mee te scoren valt Bo
vendien is het stukje vrij kort. zo
dat er nauwelijks gelegenheid be
staat om je rol op te bouwen. In
dat licht is het door Rod de Kolf
en Ellen Gerrese bereikte resul
taat zeer behoorlijk te noemen, al
zijn er jammer genoeg MO paav
zwakke plekken
Come van Dijck en Rien Rij
kers hebben veel steun aan de
aardige ontknoping Van hun ont
moeting. waar ze in hun gesprek
ken naar toe kunnen werken Met
de aanpak van hun tekst zit het
dan ook over het algemeen wel
goed, mits ze de verstaanbaarheid
in de gaten blijven houden Hun
zwakke punt ligt vooral in het re
gelmatig heen en weer dreutelen
over het podium dat zo onnodig
Ion Imani mwfrrtl Ehl een
voudig om te spelen zijn die stuk
jes van Dimitri Frankel Frank
overigens niet. De vertolking
door Toverlei in een sober maar
efficient decor - mag er zijn.
WIJN AND ZEILSTRA
vader Aad van Haasteren onder zijn maskers (midden 'Batav
dagen'. Moto Lo«k Zuy
Haasteren met het schilderij 'Artikel 140, Vrouw in ve
en Marjolein van Haasteren met het schilderij 'Medusa
Karin
'Aquarii
