Residentie Orkest weer in opspraak
'Ei riep jesses, wat eng'
Yerez
Zang aan regiezucht ten onder
Nationale Toneel zakt
door vloer schouwburg
Geruchten over ontslag artistiek directeur
Opvallend sopraandebuut Ellen van Haaren
Het gevecht van Dick Roukes
Haagse Danny krijgt
grote boekencollectie
WOENSDAG 9 JANUARI 1991
KUNST
PAGINA 21
GRONINGEN (GPD) - Het Na
tionale Toneel is gisteravond kort
voor het slot van 'De Revisor' van
Nicolai Gogol met twee decor
stukken door de vloer van de Gro
ninger Stadsschouwburg gezakt.
Op zeven plekken vertoont de to
neelvloer scheuren en kleine ga
ten. Via provisorische aanpassin
gen wordt ervoor gezorgd dat de
voorstelling van vanavond kan
doorgaan.
Ontwerper Santiago del Corral
heeft voor 'De Revisor' een om
vangrijk decor bedacht van twee
kamers, geconstrueerd op hoog
opgebouwde delen. Deze rusten
op onderstellen van twee wagens
die van achteren en van opzij wor
den opgeduwd. In de slotscène
bevinden zich daarop vrijwel alle
acteurs. Op dat moment begaf de
vloer het, overigens zonder dat
het publiek het merkte. De voor-,
stelling is normaal uitgespeeld.
Schouwburgdirecteur Jacques
van Veen: "De vloer is berekend
op een puntdruk van 300 kilo
gram per centimeter. Wij hadden
begrepen dat dit decor een belas
ting oplevert van 200 kilo. Het Na
tionale Toneel heeft 'De Revisor'
zonder problemen in Eindhoven
en Den Haag gespeeld. Waar
schijnlijk bevat de vloer toch en
kele zwakke plekken".
Van Veen schat de reparatie
kosten op enkele duizenden gul
dens en overweegt na te gaan wat
met de aannemer werd overeen
gekomen, toen de verbouwde
schouwburg in mei 1984 werd op
geleverd.
The Good, the Bad and the Fat', een door Mar-
grith Vrenegoor samengestelde produktie met
Astrid Seriese, Floor van Zutphen en Margrith
Vrenegoor. Muzikale leiding: Henk van Dijk.
Gezien op 8 januari in de Leidse Schouwburg.
LEIDEN - Voor het eerste deel van
de voorstelling moeten we naar de
bovenfoyer van de schouwburg.
Daar zijn we getuige van het optre
den van drie zingende zusjes: een
kruising tussen een schuifdeuren-
act en café-chantant. Margrith Vre
negoor en zeker Floor van Zutphen
en Astrid Seriese kunnen zingen,
zodat dit eerste kwartier van de pro
duktie 'The Good, the Bad and the
Fat' aangenaam verloopt.
Aan deze knusse, cabareteske ge
zelligheid komt echter al gauw een
einde. De samenstelster heeft het
publiek met dit 'stukje' louter amu
sement op het verkeerde been wil
len zetten, maar helaas is ze zelf ge
struikeld. Wat namelijk volgt, moet
een mengeling van vermzaak en
triestheid zijn. Alleen komt dat
laatste niet over. Het verhalend ka
der is niet triest-triest, want mede
dogen roepen de drie zusjes niet op.
Evenmin is het leuk-triest, want
daarvoor lijkt men het allemaal te
serieus te bedoelen. Het is gekun
steld triest, en datgaat maar al te
gauw vervelen. Op zichzelf goede
tot uitstekende zangnummers met
bekend, licht-jazzy repertoire gaan
hier ten onder aan de regiezucht van
de samenstelster die zonodig iets
aparts wi-lde maken.
Plaats van handeling is Hotel
Splendid dat zich bevindt aan de
rand van een moeras. Het eerste
deel van de voorstelling laat iets
zien uit de gloriedagen van dit hotel.
De rest speelt tien jaar later, wan
neer het hotel en de zusjes incluis in
verval zijn geraakt.
Het toneelbeeld wordt bepaald
door een rommelige stellage, waar
op onder meer een aantal WC-pot-
ten prijkt. Met regelmaat gaat een
ieder op de eigen WC-pot zitten: de
slovende Anna, de mislukte actrice
Adel en de op commando van een
wekkertje steeds pillen slikkende
Ada. Teleurstellingen en levens
moeheid typeren hun ruzieachtige
gesprekken. Zo hangt op een gege
ven moment Floor van Zutphen
met haar hoofd in de WC-pot, waar
na ze het (vooral in de versie van
Shirley Bassey) bekende 'this is my
life' gaat zingen.
Dat is dan nog één van de weinige
aardige vondsten die een bekend
nummer in een andere kontekst
plaatsen. Verder is het vrijwel al
leen maar overbodige rimram die
het zangtalent in de weg staat.
WIJNAND ZEILSTRA.
DEN HAAG (GPD) Een Haagse krant meldde het gister
avond op de voorpagina, maar de betrokkenen weten van
niets, ontkennen het in alle toonaarden of onthouden zich
van commentaar. Het bericht luidt dat de artistiek directeur
van het gerenommeerde Residentie Orkest Theo Muller ge
dwongen zou zijn om per 1 juni van dit jaar op te stappen.
Directeur Muller: "Het is onjuist dat ik opstap of gedwon
gen ben om op te stappen. Ik ben verbaasd over het hele
verhaal. Volkomen onjuist".
Woordvoerder van bestuur en di- te opereren in de muziekorganisatie
rectie drs. F. van Mierlo: "Ik neig moet Muller langzamerhand
deze berichten over de positie 1
doorn in het vlees zijn geworden.
Maar middelmatigheid is hem
vreemd. Hij is ronduit een briljante
man en een plezierige partner om
mee samen te werken".
Nieuwe directeur
Muller te ontkennen, noch te beves
tigen". Enkele orkestleden reage
ren, op voorwaarde van anonimi
teit: "Borrelpraat van iemand die
niet met zijn handen van glaasjes
kon afblijven op de nieuwjaarsre
ceptie. We weten van niets". Maar .gen van de oorzaken die aan de
ook klinkt: "De algemeen directeur dreigende ontbinding van de ver
heeft onlangs aangekondigd dat het bintenis met Muller ten grondslag
er naar uitzag dat Muller per 1 juli liggen, is de benoeming vorig jaar
het orkest zou verlaten. Het krante- van een nieuwe algemeen directeur
bericht komt niet helemaal uit de
lucht vallen, hoewel we officieel
niets weten".
i het Residentie Orkest, de heer
/an den Akker, die directeur was
i het conservatorium in Zwolle.
Orkest, of beter jie^verantwoor- Qp advies van de interim.directeur
""rTC'Q van het Residentie Orkest, de voor
malige directeur van het Rotter
dams Philharmonisch Orkest Hans
Oosterlee, besloot het bestuur
delijke bestuur van het Haagse
semble, heeft er dus een een 'affaire'
bij. Met het oog op mogelijke juridi
sche procedures houden beide par-
tijen, directeur Muller zowel als het zoncier Muller daarin te kennen - de
bestuur, hun kruit droog. Sinds het zakelijke zowel als de artistieke
eind van de jaren tachtig heeft het eindverantwoordelijkheid in han-
Residentie Orkest regelmatig te ^en ieggen van de nieuwe alge
kampen met geruchtmakende affai- ineen directeur. Daarmee zette het
res. Deze hebben alle te maken met
de dagelijkse leiding van het en
semble, niet met de musici of met
het artistiek beleid. Eerst ruimde ar- w
tistiek directeur Jan Taat het veld boeten maken."Aan"Va'n "dén Ak"
bestuur bewust een soort van 'uit
hollingscampagne' in, die het func
tioneren van Muller als artistiek di
recteur op termijn overbodig
wegens vermeende incompetentie.
Vervolgens werd directeur B. van
der Meer - die nota bene een eigen
concertzaal voor het Residentie Or
kest organiseerde - min-of-meer ge
dwongen op te stappen wegens
hoog opgelopen conflicten met
chef-dirigent^Hans Vonk.
Omdat Vonk zijn ruzie met Van
der Meer deels in de publiciteit had
uitgevochten, verloor hij het ver
trouwen van de orkestgemeen
schap. Na rijp beraad besloot hij om
het chef-dirigentschap te beëindi
gen. In het titanengevecht tussen
zakelijk directeur en chef-dirigent
raakte directeur Muller in de vuurli-
ker, die als een plezierig
boek staat, werd deze 'taak' toebe
deeld.
Opspraak
Het op zijn zachtst gezegd vervelen
de van deze hele affaire is, dat het
Residentie Orkest door het hande
len van uitgerekend zijn eigen be
stuur voor de zoveelste keer in ops
praak is gebracht. Voor de individu
ele orkestleden alsmede voor de
cultuur van het orkest - dat pas in
een rustig werkklimaat kan gedijen
- betekent het een onrustfactor er
bij. De toekomst van het orkest is
so-wie-so al onduidelijk. De nieuwe
algemeen directeur verkeert nog in
een inwerkperiode, chef-dirigent
Hans Vonk gaat vertrekken, een
nieuwe chef-dirigent moet worden
aangezocht. En de enige consisten
te kwaliteitsfactor, de artistieke lei
ding zoals thans belichaamd wordt
door Muller, dreigt teloor te gaan.
'De afgelopen driejaar heb ik die partij nogal eens ingekeken en ik bleek hem nog goed te beheersen'. (foto gpdi
Muller, violist, musicoloog en
Neerlandicus, voerde sinds zijn
aanstelling in 1989 als artistiek di
recteur een uitermate ambitieus be
leid. Als tuttiviplist van het Resi
dentie Orkest had hij zich, zoals an
dere kritische geesten uit het or-,
kest, hogelijk geërgerd aan het ui
terst matte artistieke beleid dat on
der verantwoordelijkheid van het
bestuur werd gevoerd. Hij toog rT 1
meteen na zijn benoeming heel ge- yajj T/6I I jPTTPflTTl
dreven aan het werk en schiep voor i
het seizoen 90-91 een programma
dat qua veelzijdigheid en repertoire
(o.a. de wereldpremière vorig jaar
van Liszts pas ontdekte De Profun- LONDEN (AP Steve Clark gita-
dis voor piano en orkest) met kop en ™st™n de Britse heavy metalband
schouders boven andere seizoens- Lef Leppard, is gisteren door zijn
programma's uitstak. Muller wist - o vriendin dood aangetroffen in zijn
wonder - gerenommeerde platen
maatschappijen voor het Residen
tie Orkest te interesseren. Het Brit-
Gitarist Steve Clark
dood aangetroffen
het Londense district
woning
Chelsea.
Volgens een woordvoerder van
Scotland Yard waren er geen ver-
aT- dachte omstandigheden. Vandaag
wordt sectie verricht op het lichaam
van Clark, die 30 jaar was.
Def Leppard begon ooit in een ga
rage in Sheffield, Noord-Engeland,
en tekende in 1979 een platencon
tract met Polygram. Volgens een
Amerikaans overzicht uit 1989 ver
diende de band jaarlijks zo'n 15 mil-
il joen pond.
Vier ontmoetingen
van meesterwerken
i label Chandos nam met het RO
onder meer orkestwerken
phons Diepenbrock op die in de in-
ternationele pers hoge ogen gooi
den. Mede door de kwaliteit van zijn
eerste volledige seizoensprogram
ma slikte het orkestbestuur voorge
nomen plannen tot het ontslag in.
Marianne Herzberger, concertim-
pressario en tevens voorzitter
de federatie van Nederlandse
kestdirecties en impressario's, zegt
(geheel op persoonlijke titel): "Theo
Muller voert een zakelijk beleid, ze
ker. Maar hij is deskundig, verkoopt
geen smoezen en weet waarover hij
praat. Ik denk dat hij door zijn com
promisloze houding het weer- AMSTERDAM (ANP) - Het Rijks-
standsvermogen van sommige or- museum presenteert in 1991 en 1992
kestleden en van het bestuur heeft in samenwerking met de National
aangewakkerd. Vooral degenen die Gallery in Londen vier ontmoetin-
niet gewend zijn om professioneel gen van meesterwerken. De eerste
Amsterdamse confrontatie van tel
kens twee schilderijen heeft plaats
OVERLEDEN - In zijn woonplaats van 19 januari tot en met 17 februa-
Amsterdam is vannacht de acteur ri, zo maakte het Rijksmuseum be-
Chris Baay overleden. Hij is 86 jaar kend.
geworden. De keus is gevallen op .Italiaans
Johannes Christiaan Baay, aan- landschap met tekenaar* van de Ne-
vankelijk ambtenaar, kwam pas op derlander Jan Both (ca. 1615 - 1652)
26-jarige leeftijd aan het toneel. In uit de collectie van het Rijksmuse-
1930 debuteerde hij bij het Amster- urn en .Havengezicht met de in-
damsch Toone^l onder leiding van scheping van de heilige Ursula' van
Albert van Dalsum en Eduard Ver- de Fransman Claude Lorrain (1600 -
kade. Vervolgens is hij verbonden 1682) uit Londeh. Het Rijksmuse-
geweest aan diverse toneelgezel
schappen.
wil met dit initiatief de aandacht
vestigen op de vaste collectie.
AMSTERDAM Moet je als solist
eerst in Het Muziektheater in Am
sterdam gezongen hebben, voordat
je erkenning krijgt? Nee, maar het
helpt wel. Zeker als je zo'n prestatie
levert als sopraan Ellen van Haaren
dp de voorlaatste dag van 1990 deed.
Tussen het verzoek van de Neder
landse Opera aan de vocaliste om de
zieke hoofdrolvertolkster in de ope
ra 'Un ballo in Maschera' van Gi
useppe Verdi te vervangen en de be
treffende middagvoorstelling zat
welgeteld vijftien uur.
In Nederlandse operaprodukties
wordt geen gebruik gemaakt van
een understudy. Dat is iemand die
als reserve een belangrijke zangpar
tij mee instudeert. Toen duidelijk
werd dat de Russische sopraan Lju-
bov Kazarnovskaya, die in Un Ballo
de hoofdrol van Amelia zong, met
haar gezondheid sukkelde - vlak
voor het begin van de reeks voor
stellingen - kwam de produktielei-
ding van de Nederlandse Opera bij
Van Haaren terecht. Zij heeft een
paar jaar geleden bij Opera Forum
in Enschede dezelfde rol in de uit
1859 stammende opera vertolkt.
Kazarnovskaya herstelde, maar
werd vlak voor een matineevoor
stelling wéér ziek. De daaropvol
gende dagen was de Russische wel
present, maar de Nederlandse Ope
ra nam het zekere voor het onzekere
en vroeg Van Haaren zich beschik
baar te houden. De zangeres woon
de daarop twee voorstellingen bij
om de regie te bekijken.
Wat niemand verwachtte, gebeur
de toch. Kazarnovskaya stortte op
nieuw in en op zaterdagavond half
elf belde produktieleider Hans
Krachten Van Haaren met het ver-
v zoek of ze de volgende dag half twee
wilde komen zingen. De vocaliste
zat voor de televisie bij te komen
van een zware repetitie voor de
Nieuwjaarsconcerten in de Rotter
damse Doelen.
Gil Ze riep: "O jesses,
wat eng!" tegen Krachten, maar zei
er meteen bij dat ze het wel deed.
Van Haaren: "Toen ik de telefoon
neerlegde heb ik eerst een heel har
de gil gegeven en vervolgens het
boek met de zangpartij gepakt. Ik
heb de rol van Amelia toentertijd bij
Forum op zeer gedegen wijze inge
studeerd onder dirigent August
Haltmayer en ook zing ik tijdens
concerten wel eens een aria uit Un
ballo in Maschera".
"De afgelopen driejaar heb ik die
partij nog al eens ingekeken en ik
bleek hem nog heel goed te beheer
sen. Het lijkt dan net alsof je hoofd
een computertje is waarin program
maatjes zijn ingevoerd. Alles komt,
plop, zo weer naar boven. Tijdens
de voorstelling heb ik van alle me
dewerkers aan de produktie heel
veel steun gekregen. Jard van Nes
(mezzosopraan in de rol van Ulrica
de waarzegster, red.) stormde nog
gauw even mijn kleedkamer binnen
om te vragen of ze me kon helpen
bij bepaalde moeilijke scenes. Ik
vond dat ontzettend collegiaal. Tij
dens de voorstelling seinden de an
dere solisten me in met hun ogen
waar ik moest gaan staan en Jard
pakte me in haar scene bij de hand
en stuurde me in de goede rich
ting".
Ellen van Haaren werkte als telefo
niste en receptioniste, trouwde en
kreeg twee kinderen. Ze begon haar
professionele zangcarrière later.
Haar moeder en schoonmoeder
zongen als amateurs bij de Operet
tevereniging Purmerend en Om
streken en ook Ellen werd lid. Dat
beviel zo goed, dat ze besloot een
zangopleiding aan het Utrechts
Conservatorium te volgen bij
hoofddocent Gerhard Meyer, die als
leerlingen onder anderen Wim Son-
neveld en Jan Derksen had.
Van Haaren: "Ik kwam in het po
pulaire genre terecht, maakte radio
opnamen met het orkest van Rogier
van Otterloo en zong Cole Porter en
Gershwin met Ted de Braak en Mar
co Bakker. Toen ik bij het Koor van
de Nederlandse Opera terecht
kwam, wist ik: dit is je van het. Bij
Opera Zaanstad zong ik in La Som-
nambula van Bellini en toen kreeg
ik zo de smaak van opera te pakken,
dat ik me in die richting verder wil
de ontwikkelen als soliste".
De concerten stapelden zich op
en het vaste contract dat de zange
res bij het operakoor kreeg aange
boden, wees ze daarom af. Haar pro
fessionele debuut was bij Opera Fo
rum. Afgelopen november was ze
op toernee in Canada en in april
zingt ze, opnieuw bij Forum, de par-
Expositie: Dick Roukes, schilderijen en et
sen. Tot en met 31 januari te zien in galerie
Bleijenberg, Breestraat 113 'e Leiden. Ge-
j op dinsdag ti
i tot f8.00 uui
geopend tot 21.00 u
LEIDEN - Enkele j^ren geleden
maakte Dick Roukes een groot
schilderij in een broeierige rode
kleur. Het was niet goed, het was
te rood. Met zwarte verf bond hij
de strijd aan met het uitdagende
rood. Grove kwaststreken zwart
onderdrukten de felheid, maar de
ziel van het rood bleef gespaard.
Plaatselijk is het rood nog zicht
baar, vooral langs de randen. Het
lijkt elk moment weer te kunnen
opvlammen.
Tot en met 31 januari exposeert
de Leidse kunstenaar Dick Rou
kes etsen en schilderijen in de ex
positiekelder van Bleijenberg
Lijsten. De werken hebben geen
titels en zijn volledig abstract.
Dick Roukes werkt niet volgens
een vooropgezet plan of idee. Hij
laat het werk groeien terwijl hij er
mee bezig is. Zo kan een overwe
gend rood schilderij uiteindelijk
overwegend zwart worden.
Korte tijd na de geboorte van
het zwarte (voorheen rode) schil
derij schilderde Dick Roukes een
werk van hetzelfde formaat in een
gele kleur. Roukes remde de uit
bundigheid van het geel met
zwarte streken langs de randen.
Maar het schilderij is nog steeds
een overwegend geel schilderij.
In de kelders van Belijenberg
hangt het tweetal naast elkaar.
weest.
Typerend voor de werkwijze
van Roukes is dat het toeval een
bescheiden rol speelt. Maar bij
een aantal schilderijen is de rol
van het toeval aanmerkelijk gro
ter. Hierbij heeft de kunstenaar
als een Action Painter zijn verf
verdeeld op een stuk karton. Daar
overheen heeft hij plaatselijk ter
pentijn aangebracht en er vervol
gens nog een stuk karton opge
legd. "Dan spring ik erbovenop",
zegt Roukes. Door de klap zoekt
de vloeibare olieverf zich grillig
een weg in verschillende richtin
gen. Het resultaat is een fraai pa
troon van kleuren, dat doet den
ken aan de vertakkingen van
bloedaders. Fraai, maar lang zo
expressief niet als de andere
schilderijen.
Bij de etsen valt vooral de com
positie op, omdat die overal het
zelfde is. De nadruk ligt op het
centrum van het papier. Soms
wijkt het centrum, soms komt het
juist op je af. "Ik ben heel lang aan
die centrale compositie blijven
hangen", licht Roukes toe. "Waar
om? Ik weet het niet. Het moést
gewoon. Maar nu is het op". En
inderdaad, het latere werk van
Dick Roukes is open, vinniger en
soms zelfs een tikje agressief.
Misschien is dit agressieve
toontje het zichtbare gevolg van
de "strijd" tussen kunstenaar en
kunstwerk. Een groeiproces dat
zijn sporen achterlaat.
LISETTE OOMEN
Bejaard echtpaar zocht hele land af
ber.
"Webers opera behoort tot het ro
mantische, Duitse repertoire en in
die zin is Die Freischütz een opstap
naar Wagner. Hoewel ik niet veel
haast heb, denk ik dat Wagner voor
mij op den duur tot de mogelijkhe
den gaat behoren. Mijn stem ont
wikkelt zich in die richting en een
van mijn grootste wensen is ooit
nog eens de rol van Senta in Wag
ner's Der Fliegende Hollander te
zingen".
Voor Van Haaren vertegenwoor
digt Wagner de top van het muzika
le kunnen, samen met Mozart. "De
lange vloeiende lijnen in de muziek,
het legato zingen en toch drama
tisch uitdrukking kunnen geven
aan wat de rol inhoudt, is een com
binatie die hoge eisen stelt aan je
muzikale kunnen en je techniek.
Dat te beheersen is voor mij de
grootste uitdaging".
"Wat mij trekt in opera, is de com
binatie zingen en acteren. Je moet
behalve je eigen partij ook die* van je
medespelers door en door kennen,
zodat je precies weet wat de tegen
partij gaat doen en zingen. Je moet
boven je zangpartij staan zodat je
automatisch zingt, waardoor je je
kunt concentreren op acteren. Als
solist is het belangrijk dat je je zo
veelzijdig mogelijk ontwikkelt. Ik
merk dat het feit dat ik operette en
populaire muziek heb gezongen,
me flexibel heeft gemaakt en dat is
van groot nut bij het instuderen van
operazangpartijen. Er wordt zo
gauw neergekeken op operette en
dat is zeer onterecht. Juist bij dat
genre komt heel veel kijken. Je
moet zingen, spelen en lachen tege
lijk en dat moet er ook nog eens heel
gemakkelijk uitzien".
De vraag of ze snel een vervolg
ziet komen op haar onverwachte de
buut in het Amsterdamse Muziek
theater beantwoordt Van Haaren
ontkennend. ",Ik zou wel willen,
maar zoiets kun je niet forceren. Wel
gaat mijn hart naar het theater uit,
ook vanwege het samen met colle
ga's dag in dag uit met een produk
tie bezig zijn en de saamhorigheid
die daardoor ontstaat. Als dan ver
volgens mensen ook nog graag ko
men luisteren en kijken, is dat het
mooiste wat er is".
Artistiek leider De
Dogtroep vertrekt
AMSTERDAM (GPD) - Warner van
Wely, oprichter en artistiek leider
van het spraakmakende beeldend
theatergezelschap De Dogtroep,
heeft zijn vertrek aangekondigd.
Aan zijn afscheid volgende maand
ligt geen conflict of meningsver
schil ten grondslag, verzekert Han
Bakker, sinds een jaar de zakelijk
leider van De Dogtroep. "Warner
heeft maandenlang nagedacht wat
hij zou doen. De beslissing om af te
bouwen heeft veel tijd genomen en
is een emotionele keuze geweest",
aldus Bakker.
Onder Van Wely groeide het col
lectief van beeldend kunstenaars,
muzikanten en theatermakers de af
gelopen vijftien jaar uit tot een
groot kunstbedrijf, waarin jaarlijks
700.000 gulden omgaat. De groep is
inmiddels een veelgevraagde act op
festivals in binnen- en buitenland.
PERZISCHE TAPIJTEN
HEEMSTEDE:
Bronsteeweg 2
Telefoon: 023-292509
AMSTERDAM-EINDHOVEN-GRONINGEN
HEEMSTEDE-HIIVERSUM-UTRECHT
PROMOTIE - De Hongaarse letter
kundige Judit Gera promoveert
maandag in Boedapest op een
proefschrift over Frederik van
Eeden. Dit heeft haar opponent dr.
Antal L. Sivirsky, ooit hoofd van het
Instituut voor Hongaarse Taal en
Letterkunde van de Rijksuniversi
teit in Utrecht, vandaag meege
deeld.
Met haar proefschrift wil Gera de
volgens haar belangrijke Neder
landse schrijver, die leefde van 1860
tot 1932, aan haar Hongaarse colle
ga's voorstellen.
De 13-jarige Danny Koks uit Den
Haag. (foto gpd)
WINTERSWIJK (GPD) - Chris
Wijnoogst heeft de ware gevonden:
de echte boekenliefhebber, die zijn
uitgebreide verzameling op de juis
te waarde weet te schatten. De der
tienjarige Danny Koks uit Den
Haag krijgt de kostbare collectie
van vele honderden exemplaren
toegewezen, als de Winterswijker
en zijn vrouw Nellie niet meer le
ven. "We hebben al een vriend
schappelijke verhouding", roemt
de 78-jarige zijn jeugdige erfge-
Ruim honderd brieven kreeg
Chris na zijn opmerkelijke oproep
deze zomer. Hij zocht daarin ie
mand aan wie hij na zijn dood zijn
uitgebreide boekencollectie kan
schenken. Het paar heeft geen kin
deren en geen familieleden aan wie
het de met veel liefde bij elkaar ge
spaarde collectie kan toevertrou-
Na heel wat hoofdbrekens scha
kelde Chris een weekblad in om de
juiste erfgenaam te vinden, die het
geschenk op waarde weet te schat
ten en die het zeker niet als handels
waar zou beschouwen.
Alle schrijvers hebben inmiddels
antwoord gekregen. De brief van de
dertienjarige jongen uit Den Haag
sprong er onmiddellijk in positieve
zin uit. "We dachten eigenlijk in eer
ste instantie dat we misschien een
invalide persoon met dit geschenk
blij konden maken. Nou, zo iemand
zat er niet bij. Het is anders gelopen,
maar we hebben nu een lief en eer
lijk kind gevonden. Hij schrijft zo
uitvoerig, dat ik het idee heb dat ik
hem door en door ken", aldus de
Winterswijker.
en Nellie Wijnoogst bij hun omvang
rijke collectie, die het paar met veel
liefde bij elkaar heeft gespaard.
"Voor mij is het echt een boeken
schat". (foto gpd)
Chris Wijnoogst beschouwt zijn
collectie als zijn trouwring. De ver
zameling bestaat grotendeels uit
boeken die zijn vrouw hem in de
loop der jaren heeft geschonken. De
Winterswijker zocht daarom ook ie
mand die de emotionele waarde van
de collectie kan begrijpen.
Een anonieme brief viel bij hem
verkeerd. "Eén jongeman vond dat
ik een dwaas was. Volgens hem
houdt tegenwoordig niemand meer
van lezen en kon ik de boeken het
beste één voor één weggeven. Maar
voor mij is het echt een boeken
schat".
Chris Wijnoogst raakt niet snel
uitgepraat over zijn verzameling.
Regelmatig loopt hij geëmotio
neerd naar de boekenkast om weer
één van zijn geliefde exemplaren te
tonen. Over zijn dertienjarige erfge
naam Danny Koks is hij vol lof.
