little Mary Big
'Beetje bang'
Chemische reactie van macht en onmacht
PvdA laat culturele ballonnetjes op
Koren samen
sterk in
Noordwijk
POP I bijdragen: Wim Koevoet en Erna Straatsma
Nagedachtenis
Vergeten groep
Navertelling
Rocksensatie
Ayckbourn zit
goed bij
Timdelerclub
Stijlvolle uitvoering in Stadsgehoorzaal
ZATERDAG 15 DECEMBER 1990
PAGINA 39
'Medea' van Euripides door Theater van het
Oosten. Regie' Pink Lobo. Met: Gerda Ha
vertong, Rick Nicolet, Alexander van Hete-
ren. Gezien 14 december, Parktheater, Al
phen a/d Rijn. T/m 31 januari in het hele
ALPHEN AAN DE RIJN - Is het
nu omdat ze vrouw is of omdat ze
zwart is, dat Gerda Havertong als
Medea in zo'n extreem isolement
verzeild raakt? Zelden was een
mens zo desolaat, zo vastberaden
en krachtdadig ook in haar wraak
op degenen die haar in de nesten
hebben gewerkt. En zelden zag ik
zo'n heldere, tot de elementen te
ruggebrachte klassieke tragedie.
Deze Medea van Gerda Haver
tong, Pink Lobo en niet te verge
ten vertaler Johan Boonen gaat
tot op het bot. Het is een heel toe
gankelijk, herkenbaar verhaal
over een allochtone vrouw die ten
gunste van haar man alle schepen
achter zich heeft verbrand en dan
door haar man aan de kale,
Aangrijpende Medea van Gerda Havertong
schiploze dijk wordt gezet. Vind
je het gek dat er dan onbeheers
bare, bijna onmenselijke krach
ten vrijkomen?
Als ooit een actrice iets van
zichzelf meenam in een rol, dan
nu wel. Gerda Havertong speelt
Medea als een Surinaamse. Met
rastakapsel, kleurige kleding en
rituele klaagzang en niet te verge
ten de fantasieën die je als toe
schouwer krijgt over bosgoden
en oerkrachten. Het is heel begrij
pelijk dat zo'n vrouw haar tegen
standers op afstand kan vergifti
gen, ze staat immers nog in direct
contact met de onmetelijke
kracht van de natuur. Maar dat ze
haar eigen kinderen doodt om
haar ontrouwe man in het hart te
treffen en dan nog in leven wenst
te blijven.
Op dat punt heeft Euripides de
mythologie niet in bedwang kun
nen houden. Daar verliest de the
aterfiguur Medea de menselijke
proporties. Medea was al geen lie
verdje vóór het moment dat Euri
pides haar ten tonele voerde. Zij
verleidde de dochters van Pelias
er met een list toe hun vader te do
den. Ze liet hUn in de waan dat
door toediening van kruiden Peli
as verjongd tot het leven zou te
rugkeren. Die kruiden hield ze op
zak, alleen omdat Pelias zijn be
lofte aan Jason om hem de heer
schappij te geven niet was nage
komen. Na dit akkefietje moest
het echtpaar natuurlijk vluchten.
In het verre Korinthe kan de
koningszoon Jason zich maat
schappelijk verbeteren door de
dochter van de plaatselijke ko
ning te trouwen. Verraad dus aan
zijn vrouw Medea, die de vernieti
gende godenkracht waarmee ze
Jason altijd geholpen heeft dit
maal tegen haar echtgenoot ge
bruikt.
Vraag blijft of deze zwarte Me
dea nu in de eerste plaats vrouw
of allochtone is. Haar lijdensweg
in ogenschouw nemend is ze in
haar isolement, in het feit dat ze
alles al heeft opgegeven voor die
ontrouwe man, het meest alloch
toon. Menselijkerwijs kan ze geen
kant meer op, zou ze zich haar
wraak niet eens kunnen permitte
ren.
Maar wraak is niet iets wat je je
permitteert, het overkomt je min
of meer. Daar ligt het zwaarte
punt van Medea's lijden: in haar
vrouw-zijn. De onvermijdelijke
wraak treft haar, moeder en
moordenares van haar eigen kin
deren, harder dan de man van wie
ze de kinderen kreeg. Als vrouw
is ze bedrogen, ze gaat als een
vrouw tekeer. De allochtone af
komst van Medea maakt haar lot
er alleen nog maar ellendiger op.
Het is olie op het vuur van haar
wraak, ze beschikt over mysteri
euze talenten, die door de on
rechtvaardigheid van de au
tochtone maatschappij worden
opgeroepen.
Deze aangrijpende Medea is
toch voornamelijk van Gerda Ha
vertong. Het is zonder meer een
geweldige prestatie om menselij
ke èn pnmenselijke aspecten, zo
wel Surinaamse als klassiek-
Griekse motieven, te bundelen
tot een krachtige creatie. Geen
moment laat ze het publiek in het
ongewisse over haar beweegrede
nen, ze geeft een helder inzicht in
haar benarde sociale en psycholo
gische situatie en laat er geen
twijfel over bestaan dat ze te ver
gaat. Dat ze tot te ver gaan gedre
ven is. Medea toont de chemische
reactie van macht en onmacht.
Een gevaarlijk knaleffect, waar
hedendaagse mannen en vrou
wen, machthebbers en machtelo
zen, autochtonen en allochtonen
wakker van zouden moeten wor-
den- DIRK WILLEM ROSIE
Finale Grote Prijs van Nederland
LEIDEN - De kunstuitleen zou een
centrale plaats moeten innemen in
de spreiding van kunst. En in dat
verband zou de Leidse kunstuitleen
in de toekomst misschien meer fi
guratieve schilderijen moeten uit
kiezen. Een ballonnetje dat PvdA-
lid Hans Baayens deze week in een
vergadering van de werkgroep cul
tuur van de Leidse PvdA opliet.
Tijdens die vergadering ging de
werkgroep vrijblijvend in op enkele
beleidsvoornemens van het minis
terie van wvc die in augustus van
dit jaar zijn neergelegd in een brief
aan de gemeenten. Daarin stelt het
ministerie dat het vanaf 1993 met
een aantal maatregelen 'de omvang
van het aanbod' aan beeldende
kunst wil gaan bepalen. Sleutel
woord daarbij is 'kwaliteit'. Het mi
nisterie wil onder meer projectsub
sidies aan kunstenaars geven die
werk van kwaliteit maken. En naar
het inkomen van die kunstenaars
wordt daarbij niet meer gekeken.
Directeur kunst en cultuur van de
gemeente Leiden, drs. Y. van Baar-
le, zei tijdens de bijeenkomst er best
eens over te willen praten om het
karakter van de in de kunstuitleen
geselecteerde werken in andere
richting te schuiven. Baayens, die
het idee had geopperd, tekende aan
dat de selectie voor de Leidse
kunstuitleen door één persoon
wordt gemaakt, die bovendien
slechts 24 uur in dienst is. "Het is
maar wie je wil bereiken met die
kunstuitleen. De zogenaamde mid
denklasse is enorm toegenomen,
maar dat zijn vaak mensen die nog
niet zo vertrouwd zijn met kunst
uitingen. Het huidige aanbod aan
schilderijen ligt vooral in de sfeer
van abstracte voorstellingen. Ik
vraag me af of er niet meer figuratie
ve kunst moet worden uitgezocht".
Een ander punt in de brief van
wvc is de plaats van de kunstenaar
in de samenleving. Nu, met de hui
dige subsidieregeling, is de kunste
naar te weinig 'zichtbaar'. Werken
worden opgeslagen in rijksarchie
ven en de burger ziet er maar weinig
in het straatbeeld van terug. Door
de gemeentelijke aankopen te ver
minderen en gerichte opdrachten te
verstrekken zou die situatie kunnen
verbeteren. De in opdracht vervaar
digde kunstwerken zouden dan
hun plaats kunnen vinden in de
stad. Van Baarle: "En dat hoeft niet
altijd in openbare gebouwen te zijn.
Ik zou wel eens in Frankfurt willen
gaan kijken, waar ze iets hebben ge
daan in een steeg. Leiden telt talloze
stegen, zoiets zou hier ook best kun-
GRONINGEN - Ter gelegenheid van het 950-jarig bestaan van de stad Groningen zijn bij de grenzen en in het
centrum negen kunstwerken neergezet die als moderne stadspoorten moeten dienen. Gisteravond werden zij tij
dens de slotmanifestatie officieel in gebruik genomen. (foto anp)
1
i
1
i
1
C
t
I
1
c
2
1
I
Van onze correspondent
Fred Hogendoorn
HOORN Ze maken kans
op een buitenproportionele
beker, 5.000 gulden en veel
publiciteit. Als ze tenminste
zaterdag de finale winnen
van de zevende editie van de
Grote Prijs van Nederland,
een jaarlijkse talentenjacht
voor popgroepen. 'Ze' ko
men uit het Noordhollandse
Hoorn en zijn Marike Groot
(zang), de Italiaan Antonino
Augugliaro (drums), Jacco
de Greeuw (gitaar, toetsen
en zang) en R(obert) J(an)
(bas, gitaar en zang). Samen
heten ze Little Mary Big, een
woordspeling op de naam
van de zangeres.
Little Mary Big is één van de zes
bands die zijn overgebleven van een
aantal van 600 groepen waarvan een
jury zich door de cassettes heeft ge
worsteld en 153 bands selecteerde
voor diverse voorrondes in het land.
Little Mary Big werd een jaar ge
leden opgericht onder de naam
Thank God for Us. In de zomer van
dit jaar veranderde de bezetting en
meteen ook maar de groepsnaam,
omdat die bij buitenstaanders te
veel religieuze visioenen opriep.
Met de naam 'Kneiterpop' om
schrijft de band het eigen repertoi
re. Dat houdt in: melodieuze rock
uit de new wave-school. Soms hef
tig, soms subtiel, vaak slepend, met
als belangrijkste kenmerk de avon
tuurlijke zang van de klassiek ge
schoolde Marike Groot.
'Schuchterheid'
Zijn jullie verrast door de fina
leplaats?
Jacco: "Ik had rekening gehou
den met de halve finale. Maar de fi
nale werd moeilijker, de bands wa
ren een stuk beter. Ik denk dat ori
ginaliteit waarschijnlijk bij ons de
doorslag heeft gegeven. En de uit-
Div. artiesten - 'Red, hot blue'
(Chrysalis)
Ter nagedachtenis aan Cole Por
ter heeft een aantal Amerikaanse en
Britse artiesten een speciaal album
gemaakt. Daarop staan 21 nummers
van de Amerikaanse componist en
zanger. De opbrengst van deze
schijf, met een totale speelduur 77
minuten, getiteld 'Red, hot blue'
is bestemd voor onderzoek naar de
ziekte aids.
Dóór Porter zeer populair gewor
den liedjes zoals 'Begin the begui-
ne' (1935), 'Night and day' (1932) en
'Don't fence me in' (1944) worden in
een verrassend nieuw jasje gesto
ken. Neneh Cherry kennen we al
met haar uitvoering van het num
mer 'I've got you under my skin',
dat als single van het album is ge
trokken. Verder doen onder ande
ren mee: Sinéad O'Connor, David
Byrne, Tom Waits, Annie Lennox,
U2, Iggy Pop, Debbie Harry en Az
tec Camera.
Alle deelnemers zijn er in ge
slaagd de oorspronkelijke num
mers een geheel eigen, moderne
draai te geven. Die verschilt onder
ling overigens flink. Jimmy Somer-
ville gooit er in 'From this moment
on' een stevige portie computerg-
stuurde elektronica tegenaan, An
nie Lennox houdt het op een sobe
re, met piano begeleide uitvoering
van 'Everytime we say goodbye'.
E.S.
Mother's finest - 'Subluxation'
(RCA)
Mother's Finest is al jaren een
beetje vergeten groep. De zwarte
hardrockband presteert niet veel
meer en is enigszins verdrongen
door soortgenoot Living Colour, die
ten onrechte de naam heeft een
trendsettende zwarte hardrock
band te zijn.
Eind jaren zeventig was Mother's
straling. Het juryrapport vermeld
de: 'Charmante schuchterheid'. En
de zangeres heeft veel indruk ge
maakt. Dat hadden we ook wel een
beetje verwacht, eerlijk gezegd.
Maar die finaleplaats was een echte
verrassing".
RJ"Ik zou het liever frisheid wil
len noemen, want wat is tegenwoor
dig originaliteit".
Marike (lachend): "En we hebben
niemand omgekocht. Toch?"
Waarom doen jullie mee?
RJ: "Zo'n Grote Prijs blijft na
tuurlijk iets subjectiefs, maar het
geeft je wel de mogelijkheid om op
te treden en de nodige publiciteit in
de wacht te slepen. Vroeger moes
ten we bellen om te vragen of we er
gens zouden kunnen optreden, nu
worden we gebeld".
Marike: "Je moet alleen niet te
veel van de Grote Prijs laten afhan
gen".
Jacco: "Precies, je moet er niet
heengaan met het idee 'we gaan
winnen'. Je staat eens in andere za
len, zoals in de halve finale in Tivoli
in Utrecht. Dat is toch een hele erva
ring voor ons. We zijn nooit verder
geweest dan Spierdijk geloof ik".
Gaat het niet ontzettend snel
met Little Mary Big?
Jacco: "Héél erg 'snel. Het is een
beetje absurd eigenlijk. We bestaan
in deze bezetting sinds augustus".
RJ: "Daarvoor zaten sommigen
van ons in andere bands, zoals
Yahoo en The Grabbits. Antonino
heeft in Italië in semi-professionele
bands gezeten. Podiumervaring
hebben we wel, al hebben we met
Thank God for Us en Little Mary
Big pas twaalf keer opgetreden".
Wat onderscheidt Little Mary
Big van de meeste andere bands?
RJ: "Ik denk onze zangeres en de
goede composities".
Jacco: "De zangeres is heel goed,
heel bijzonder".
RJ: "Er komt iemand het podium
op, die wel eens in kranten werd
omschreven als 'drie turven hoog',
maar daar komt dan zo'n gigantisch
geluid uit dat mensen echt met hun
oren staan te klapperen. Als we het
publiek in kijken, zie je soms men
sen met open monden staan te kii-
ken. Zo van: wat gebeurt hier?"
Les Zazous.
Finest de eerste band die funk met
hardrock mixte. Met nummers als
'Mickey's Monkey', 'Piece of the
rock' en 'Baby love' werd de band
bekend. Daarna ging het snel berg
afwaarts. Het vorige album 'Looks
could kill' (1989) was absoluut niet
overtuigend.
'Subluxation' staat een verza
meling oude, succesvolle, en nieu
we, minder geslaagde liedjes. Het
materiaal is aangevuld met twee co
vers van de Beatles, (Strawberry
fields forever') en Jefferson Airpla
ne ('Somebody to love'). Het live-al
bum is opgenomen in Duitsland en
geproduceerd door Dieter Dietz.
De groep bewijst hiermee op het
podium nog springlevend te zijn.
De spetters vliegen er af in de oude
nummers, de paar niéuwere vallen
mee, de twee covers hebben een
overtuigende zeggingskracht. De
kwaliteit van de opnamen is uitste
kend.
E.S.
Andy Taylor - 'Dangerous' (A M)
(foto p.r.)
Voormalig Duran Duran-gitarist
Andy Taylor heeft een tijdje meege
draaid in Power Station en is daarna
een solo-carrière begonnen. In 1987
maakte hij samen met ex-Sex
Pistols-gitarist Steve Jones het al
bum Thunder', onlangs verscheen
de opvolger 'Dangerous'.
De titel wekt ten onrechte de in
druk dat het hier gaat om iets span
nends. De ruim veertig minuten du
rende cd is gevuld met liedjes van
een aantal wereldbekende arties
ten. Platenmaatschappij A M
kenschetst de verzameling als 'een
korte navertelling vah de geschie
denis van rock 'n roll'.
Op 'Dangerous' staat onder meer
werk van de Rolling Stones, The
Kinks, Mott the Hoople en $od Ste
wart. Over het algemeen zijn het ta
melijk gladde, weinig spectaculaire
vertolkingen. De zang van de origi
nele nummers wordt in veel uitvoe
ringen node gemist. Bijvoorbeeld
het ironische ondertoontje van
Kinks-zanger Ray Davies in 'Lola'
of de uithalen van Mick Jagger in
'Sympathy for teh devil'. 'Dange
rous' is om die redenen een album
dat de geschiedenis van de popmu
ziek nauwelijks verrijkt.
E.S.
Les Zazous - 'Pop!' (Pasadena)
Van wat ondeugende maar toch
te onschuldige Monkees-pop naar
krachtige, volwassen gitaarrock.
Die enorme ontwikkeling heeft de
Katwijkse viermansformatie Les
Zazous doorgemaakt sinds het ver
schijnen van haar eersteling in 1987.
'Pop!' kan gerust de vaderlandse
rocksensatie van het nu bijna voor
bije jaar worden genoemd. Het eni
ge wat niet deugt aan het werkstuk
is de titel. De bandleden vinden
klaarblijkelijk van zichzelf dat ze
nog steeds lekkere liedjes maken
maar op 'Pop!' is veel meer aan de
hand.
De door zanger/gitarist/compo
nist Jan van der Plas geproduceer
de cd overtreft zelfs die andere Ne
derlandse mijlpaal, 'Pleasure
Ground' van de Amsterdamse Fatal
Flowers. In dit verband is het pi
kant te memoreren dat die plaat
door de 'echte' professional Mick
Ronson is geproduceerd. Van der
Plas is behalve een Zazou ook re
dacteur bij een muziektijdschrift
dat zich met vooral technische za
ken bezighoudt. Een ideale combi
natie, zo bewijst zijn produktie van
'Pop!'.
L^s Zazous heeft meer te bieden
dan de inmiddels uiteengevallen fa
tale bloemen. De Amsterdammers
waren toch wat eenzijdig in hun
rauwe grotestadsrock. De Katwij-
kers slaan veel vaker uiterst onvoor
spelbare zijpaden in. Wat te denken
van de Les Zazous-cover van Janet
Jackson's 'What have you done for
me lately' en het akoestisch beken
tenis-lied 'I'm in love with her'.
Bovenal blinkt 'Pop!' uit in het
fantastische gitaarspel op elk van
de dertien nummers. Ondergete
kende heeft de cd al grijs gedraaid.
Niet alleen omdat-ie zo goed is maar
ook uit ongeloof: dat zoiets kan in
Nederland.
WK
nen. Er gaan zelfs stemmen op die
zeggen dat we in die opdrachtens
feer iets kunnen doen met de praal
wagens in de 3 oktoberoptocht".
Kunstenaars dus die de praalwa
gens ontwerpen en beschilderen.
Maar zover is het nog lang niet,
want, zoals gezegd, het waren vrij
blijvend opgelaten ballonnetjes.
Kaalslag
Van Baarle zei tijdens de bijeen
komst overigens bezorgd te zijn
over de zogenaamde bijdragen in de
beroepskosten voor beeldende kun
stenaars. Die gelden worden nu ver
deeld door de gemeenten zelf, maar
wvc pleit voor zogenaamde 'externe
adviseurs' bij de toewijzing van bij
dragen in de beroepskosten. Ook
hierbij zou, volgens de wens van
wvc, een vaste kwaliteitsnorm moe
ten worden vastgesteld. Maar Van
Baarle zei dit niet zonder meer te
willen overpakken. "Per gemeente
zijn er natuurlijk altijd subjectieve
elementen die een rol spelen bij de
toewijzingsprocedure". Kijkend
naar de zes miljoen gulden die wvc
voor de beroepskostenvoorzienin
gen denkt uit te trekken, kan zij
slechts concluderen dat een en an
der tot een 'kaalslag' kan leiden.
Greetje van den Berg, voormalig
voorzitter van de PvdA-afdeling
Leiden en kersvers voorzitter van
het Fonds voor de Letteren, plaatste
de relatie tussen socialisme en
kunst in een historisch perspectief.
Volgens haar is het over met de
strijdsymboliek, zoals die naar vo
ren kwam bij de socialistische be
weging in de jaren dertig. "Na 1950
is dit een marginaal verschijnsel ge
worden en is de socialistische kunst
steeds meer gaan lijken op de bur
gerlijke".
Bij de moderne linkse kunstenaar
ziet zij een verschuiving van 'kunst
voor de gemeenschap' naar artistie
ke zelfstandigheid. Deze kunste
naar stelt zich volgens haar niet
meer in dienst van de gemeen
schap, het gaat hem niet meer om
het verheffen van het volk. "Het
paradoxale van de situatie is dat die
linkse kunstenaar van nu vaak
slechts zijn werk kan blijven doen
met behulp van het geld dat hem
door de gemeenschap in de vorm
van subsidies wordt verstrekt".
CEES VAN HOORE
Kerstconcert door het Rijnlands Chr. Man
nenkoor Vox Humana uit Leiden en da Chr.
Oratorium Ver. Cantate Deo uit Zoetermeer.
Met medewerking van Pieter C. van den
Bos, declamatie, en diverse instrumentali9-
ten. Gehoord op 14 december in de Stads
gehoorzaal.
LEIDEN Traditie en vernieu
wing: beide elementen waren gis
teravond vertegenwoordigd in
een goed gevulde Stadsgehoor
zaal. Voor de pauze overheerste
de traditie, overigens tot genoe
gen van het publiek, in de binnen
komst van het mannenkoor Vox
Humana: van achter naar voren
lopend met kaarsen in de hand
werd het lied "Wij hebben de
kaarsen ontstoken" gezongen
van de dirigent Sander van Ma
rion.
Bekende gezichten waren An
ke Anderson, Han Kapaan en
Dieks Visser, die op respectieve
lijk harp, hobo en fluit veel te
doen hadden Pianist
Jan Veenje was weer present met
o.a. virtuoze improvisaties op be
kende thema's.
in '92 in Boymans
ROTTERDAM (GPD) - De finan
ciering van de sociale vernieuwing
die de gemeente Rotterdam voor
Dgen staat heeft tot gevolg dat Mu
seum Boymans-van Beuningen
vanaf 1992 minder tentoonstellin
gen kan organiseren. Op dit mo
ment maakt Boymans dertig ten
toonstellingen per jaar. Het jaarlijk
se tentoonstellingsbudget van het
museum is 450.000 gulden. "Dat is
ap geen stukken na genoeg", aldus
Wim Crouwel, directeur van het
museum.
Nu al komt een aanzienlijke aan
vulling op dit bedrag van sponso
ring door bedrijven. Geprobeerd zal
worden om de financiële steun
langs die en andere wegen te ver
groten, aldus Crouwel. Dat geldt
cok voor de morgen te openen ten
toonstelling van tekeningen van de
Florentijnse renaissance-meester
Fra Bartolommeo (1472 tot 1517),
iie mogelijk is geworden omdat een
üeer groot deel van de restauratie-
tosten van de tekeningen is betaald
loor het verzekeringsconcern Stad
D'Ancona: 'Terreur
abonnementen breken'
RIJSWIJK (ANP) - Minister D'An
cona (wvc) gaat met het gemeente
bestuur van Amsterdam in onder
handeling over nieuwe subsidie
voorwaarden voor het Concertge
bouw met als doel incidentele be
zoekers meer kans te gunnen op een
kaartje. Zij heeft dat het Tweede-
Kamerlid Nuis (D66) laten weten,
die zich eraan stoort dat vrijwel alle
plaatsen in het Concertgebouw per
manent bezet worden door abonne
menthouders.
Het Concertgebouw verkoopt
verschillende soorten abonnemen
ten. Sommige zijn voor zeventig
procent verkocht, maar andere,
voor de woensdag- en de donder
dagavond, voor de volle honderd
procent.
'Bed-kwartet' van Alan Ayckbourn door De
Timdelerclub. Regie: Riet Krispijn-de Wolf
en Henk van der Reijden. Gezien op 14 de
cember in de Leidse schouwburg.
LEIDEN Vier echtparen en
drie slaapkamers - maak daar
maar eens een vlot lopende kome
die van. Ayckbourn kan dat ken
nelijk moeiteloos. Voor de Tim
delerclub leverde dit allereerst
een aanzienlijk probleem van
technische aard op: hoe krijg je
drie slaapkamers naast elkaar op
het podium?!
Dat is gelukt. Door een handige
plaatsing van een paar panelen en
een sobere maar wel typerende
aankleding zijn de plaatsen van
handeling goed speelbaar gemar
keerd. Daarmee is al aan een we
zenlijke voorwaarde voor een
goede Ayckbourn-produktie vol
daan. Vóór de pauze bouwt de
schrijver op om dan daarna te
kunnen scoren. Je merkt dat ook
aan het spel van de acteurs. Aan
vankelijk zijn de reacties uit de
zaal nog spaarzaam. Dat maakt de
acteurs toch iets onzeker. Een ie
der bevindt zich nog wat onwen
nig op zijn speelhelft, en ook het
naturel in het spel is er nog niet
helemaal.
Maar wie op het schrijftalent
Vox Humana liet zijn sonore
vierstemmingheid horen in "Les
Martyrs" van Gounod en een
krachtig unisono in "Glory to the
King of Kings" van Bonar. San
der van Marion haalde vanaf het
begin vele dynamiscfhe contras
ten uit zijn koor, dat een goede
eenheid vormde. Alleen de eerste
tenoren, die vaak een melodie
functie hebben, klonken soms
wat zacht in verhouding tot de an
dere stemmen, zonder dat dat
overigens stoorde. Ook vier jonge
zangsolisten zongen een toontje
mee: van boven naar beneden Ly-
dia van Dam, Jolanda de Wit, Ted
Konikx en Casper de Longe. Ver
sterkt met de microfoon, traden
ze het meest na de pauze op de
voorgrond in de Europese pre
mière van "The Promise of
Christmas" van Dan Burgers met
orkestbewerkingen vein Bob
Krogsted. Van Marion hoorde
deze muziek in Amerika en wilde
toen deze meteen met zijn koren
instuderen. Het resultaat werd
overtuigend getoond door Vox
Humana met versterking van het
gemengde koor Cantate Deo.
Kerstconcert door het Noordzeekoor 'The
Seaside Singers" o.l.v. Arend de Ru, soliste
Margreet Groenewoud - sopraan, m.m.v. de
Gem. Zangver. "Paleis Soestdijk" o.l.v. Bert
Meijer. Jan Kruithof - piano en orgel, begelei
ding door het Leiderdorps Kamerorkest. Ge
hoord 14 december in de RK St. Jeroenkerk te
Noordwijk.
LEIDEN Rondom de Kerst
overal volle kerken, met mensen die
toch één keer per jaar uit nostalgie
het "huis Gods" betreden, maar ook
met mensen die zingen gewoon
heerlijk vinden en niet te vergeten
met de grote groep familie en vrien
den van de talrijke enthousiaste
koorleden. Zo ook gisteravond in de
St. Jeroenkerk te Noordwijk. Maar
liefst twee koren traden hier om
beurten op, begeleid dqor het Lei
derdorps Kamerorkest, met een af
wisselend programma waarin het
hoofdthema natuurlijk het Kerst
kind betrof. Mede door het feit dat
de koren zevenmaal van plaats
moesten wisselen (overigens ver
liep dat rustig en gedisciplineerd)
had ik de voorkeur gegeven aan
twee concerten elk met één koor, of
één concert waar voor de pauze het
ene en daarna het andere koor was
opgetreden.
Niet alleen om het "gedoe", ook
om het grote verschil in kwaliteit
van de "Seaside Singers", dirigent
Arie de Ru en "Paleis Soestdijk" on
der leiding van Bert Meijer. Over 't
algemeen zong "Paleis Soestdijk"
een eenvoudig repertoire wat, aan
gevuld met samenzang, een aardig
Kerstconcert had kunnen zijn.
Het koor van Arend de Ru heeft
heel andere allure. Zij brachten ori
gineel en minder origineel werk,
maar alles van hoger niveau qua in
houd én uitvoering. Duidelijk had
den de "Seaside Singers" aan tech
niek en interpretatie hard gewerkt,
meteen in het eerste schitterende
lied van B. Britten al te horen. "A
Boy was bom", (a capella) het meest
homogeen gezongen met een opval
lend goed gedoseerde dynamiek,
vond ik het mooiste van de hele
avond. Ook om andere redenen dan
vakmanschap en muzikaliteit viel
er genoeg te genieten: de stralend
gezongen delen uit de Messiah,
zoals "For unto us a Child is born",
met pittige ondersteuning van het
Leiderdorps Kamerorkest, de reci
tatieven "There were shepherds" en
"And the angel said unto them",
helder gezongen door Margreet
Groenewoud, een uitstekend koor
lid van de "Seaside Singers", en tot
slot het Hallelujah dat een donde
rende ovatie opleverde.
Er zijn clubs die "Samen Sterk"
heten; zo hadden de twee gezamen
lijke koren zich deze avond kunnen
noemen. In het overbekende koraal
"Wohl mir dasz ich Jesum habe"
van J. S. Bach en in het "Ere zij
God" waar ook de volle kerk in par
ticipeerde, ging deze naam met
recht op.
LIDY VAN DER SPEK
van Ayckbourn en de spelkwali-
teiten van de Timdelerclub durft
te vertrouwen, komt niet bedro
gen uit. Als de handeling eenmaal
goed op gang is gekomen, is deze
erg knap opgebouwde komedie
bij deze club in goede handen.
Links zit een ouder echtpaar
lekker knussig in bed haring in
tomatensaus te eten. Agnes Ou-
werkerk en Nico van Leeuwen
maken daarvan een mooi minia
tuurportret van een levenslang
huwelijk.
Aan de andere kant probeert
Jane haar man te troosten die met
rugklachten in bed moet blijven.
Renate Hundersmarck speelt de
nuchtere echtgenote die echt
moeite doet om de jammerklach
ten van haar man serieus te ne
men. Ronald van Brandwijk
maakt daar een lekkere zeur met
verlaagde pijngrens van.
In het midden zien we een jong
stelletje elkaar plagende tortel
duifjes, hetgeen al snel slechts
een dun laagje vernis blijkt te
zijn. Robert Emmen en Jolanda
van Gorkum laten die geleidelij
ke omslag goed tot uiting komen.
Ordeverstoorders en daarmee
gangmakers voor het stuk zijn
tenslotte de door Ernst Jan van
Heijningen en Auke Krispijn ge
speelde personages. Met hun hu
welijkscrisis vallen ze zijn vader
en moeder (links) lastig, hun
vrienden (midden) en zijn ex-
vriendin met huidige man
(rechts). En uiteindelijk komt al
les - typisch Ayckbourn - net niet
helemaal goed.
WIJNAND ZEILSTRA
"The Promise" is een musical
achtige pendant van Handel's
Messiah, originele muziek met
klassieke en Joodse invloeden. In
plaats van de "ouderwetse" ge
zongen recitatieven is er een
spreekstem met muzikale omlijs
ting, die heel suggestief werkt.
Pieter C. van den Bos nam deze
op een natuurlijke manier voor
zijn rekening. Sander van Marion
bewerkte het geheel voor zijn ei
gen koren. Een dankbaar stuk
muziek, waarvan het "Hallelujah!
Jesus is born" swingend en ener
giek door de zaal klonk. De solis
ten kwamen aan bod in gevoelige
aria's zoals het ontroerende
"Greetings, Mary, you who are
highly favored". Voor krachtige
impulsen werd gezorgd door drie
trombones (Koen en John van 't
Hof en Arno Schipdam) en het
slagwerk (John May en An tal
Steixner). Het niet aanwezige
strijkorkest werd aardig bena
derd door Ton Scherpenzeel en
Peter Bontje op de synthesizer.
Kortom een geslaagde synthese
tussen oud en modern.
FRANK DEN HERDER
