'Inhoud kleerkast is vaak bedroevend'
'Ik erger me aan die saaie nieuwbouw'
Expositie eindexamenwerk
Van drie tassen één maken
Dressoir weer helemaal terug
met opmerkelijk Timondi
Bittertje
MAANDAG 10 DECEMBER 1
Coupeuse richt kledingadviesbureau voor mannen op
Wat er leeft onder jonge vormgevers en modeontwer
pers is van 13 tot en met 23 december te zien in de Haag
se 'Kunstpassage' (Fluwelenburgwal 18). Leerlingen
van Koninklijke Academie r.n Beeldende Kunsten die
de richting textiel- en modevormgeving kozen, tonen
daar hun eindexamenwerk. Onder de afgestudeerden de
Leidse Adelheid Lakenman, die de op de foto afgebeel
de outfit ontwierp. Haar ontwerp gaf ze de titel 'Sur les
traces des Mousquetaires' (In het spoor van de muske
tiers) mee. Haar ontwerpen zijn bedoeld voor een jonge
doelgroep. Voor haar jassen, broeken gebruikt ze vooral
fluweel en leer, contrastrijk verwerkt, de blouses zijn
vaak van zijdesatijn.
De Alphense Lisa van Roode ontwierp voor het eindexa
men een mannencollectie die ze 'Zoete Lieve Gerrit'
noemde. Zij benadrukt in haar collectie, uitgevoerd in
changeant zijde en katoenen stretch, heel gedurfd de
mannelijke lichaamsvormen.
Een collectie voor mannen en vrouwen met bewerkte
nauwaansluitende broekvormen maakte de Waddinx-
veense Diana den Boon. Haar inspiratiebron was skikle
ding met een knipoog naar de Renaissance.
De 'Kunstpassage' is van maandag tot en met zaterdag
geopend van 12.00 - 17.00 uur.
Het nieuwste op het gebied
van tassen is de compositie
tas. Deze van lichtgewicht ny
lon gemaakte set bestaat uit
drie delen: een rugzak, een re
portertas en een weekend- of
sporttas. Deze drie delen zijn
met ritsen tot één groot geheel
te maken, maar kunnen net zo
gemakkelijk apart meegeno
men worden.
Handig bij het reizen met
een groep, want in eerste in
stantie kan men de tassen bij
elkaar houden, zodat het
zoekraakrisico tot een mini
mum wordt beperkt.
Opvallend aan de nieuwe
collecties koffers en tassen is
dat de vakjes voor adreslabels
niet meer aan de buitenkant
van een koffer worden ge
maakt. Deze zitten tegen
woordig aan de binnenkant.
De theorie hiervoor werd op
Schiphol ontwikkeld en ver
volgens aangekaart bij koffer
fabrikanten.
Op de luchthaven heeft de
ervaring namelijk geleerd dat
mensen die met koffers in een
rij voor de balie van een zonni
ge vakantiebestemming
staan, vaak worden gadege
slagen door dieven. Niet al
leen kan de dief op die manier
uitvinden hoe lang iemand
van huis is, maar ook meteen
even checken waar hij moet
zijn om het huis leeg te halen.
De Utrechtse Carta
Pannen heeft een gat in
de markt gevonden met
haar 'adviesbureau voor
het aankleden van
mannen' want de
behoefte bij mannen aan
goede kledingadviezen is
groot. Met name mannen
die van baan of functie
veranderen, voelen zich
onzeker over het soort
kleding waarin ze zich
het beste kunnen
presenteren. Bij Carla
Pannen kunnen ze
terecht voor een op maat
gesneden advies.
door
Margriet Hunfeld
"Als een man mij om advies
vraagt over zijn kleding, begin
ik met een inspectie van zijn
kleerkast. Vaak ziet de men
gelmoes van bij elkaar geraap
te stukken die ik daarin aan
tref er bedroevend uit. Broe
ken die te kort zijn, overhem
den met puntkragen die echt
niet meer kunnen, slobber
truien uit het jaar nul en col
berts die te lang of te wijd zijn:
zo'n collectie is eerder regel
dan uitzondering. Aan de
hand van de nog redelijke kle
ding stel ik vervolgens een ba
sisgarderobe samen. Daarna
gaan mijn klant en ik op pad
om de rest van de garderobe
uit te zoeken".
In de winkel begint het ad
viserende gedeelte van Car-
la's werk. "Ik zoek kleding uit
die bij het figuur, de teint en
de stijl van de man passen.
Een kleine man adviseer ik
bijvoorbeeld een lang colbert
en iemand met een bleke teint
raad ik warme kleuren aan.
Om duidelijk te maken waar
om iets wel of niet bij iemand
past laat ik mijn klant ook
heel lelijke dingen aantrek
ken, zodat hij het verschil
leert zien. Bij mijn advies spe
len ook praktische overwe
gingen een rol: een man die
veel in een auto zit zal ik geen
lange, katoenen regenjas ad
viseren, want als hij daarmee
na drie uur rijden uit de wa
gen stapt, komt hij absoluut
verkreukeld binnen"
"Onlangs kwam een politi
coloog bij me voor een kle
dingadvies. Hij was net afge
studeerd en had een baan ge
kregen-bij een bank. Zijn on
zekerheid over welke kleding
nou wel en welke niet in zijn
nieuwe werkomgeving paste
was zo groot, dat ik een be
zoekje aan de bank heb ge
bracht om een indruk van de
sfeer te krijgen. Mijn cliënt
was hogelijk verbaasd toen ik
hem vertelde dat hij het echt
niet in het driedelig grijs hoef
de te zoeken, maar gewoon
een colbert met overhemd en
Forse stropdas
hoort erbij
EINDREDACTIE
HENK HOUTMAN EN
HENRIËTTE v.d. HOEVEN
Het dressoir is weer helemaal
terug, ook in de trendy interi
eurs. Het dressoir Timondi is
een van de opmerkelijkste in
deze sector. Het is vervaar
digd van het zeer duurzame
MDF-plaatmateriaal, dat in
een diepbruine, bijna zwarte
tint is gespoten. De fronten
zijn leverbaar in bloemmaho-
nie, wortelnoten of alpi.
Dit laatste is een Italiaanse
houtsoort die eerst wordt ge
bleekt en dan gekleurd.
een pantalon van mooie kwa
liteit kon dragen.
Ook mensen die van baan
veranderen komen hier voor
advies. Zoals een psycholoog,
die altijd voor het Riagg had
gewerkt en nu een carriè
reswitch maakte naar het be
drijfsleven. Toen daar de op
merking viel dat hij zijn Noor
se trui misschien eens moest
verwisselen voor een wat za
kelijker outfit, is hij erg ze
nuwachtig geworden. Ook
met hem ben ik gaan winke
len en vanaf dat moment heeft
zijn nieuwe presentatie hem
goed op weg geholpen".
Volgens Carla Pannen is het
niet zo vreemd dat mannen
voor een kledingadvies niet
naar hun moeder of vriendin
gaan, maar zich tot een bui
tenstaander wenden. "Moe
ders adviseren hun zoon de
kleding die hun eigen man al
dertig jaar draagt. Zussen
kennen de werkomgeving
van hun broer meestal niet
voldoende en vriendinnen of
vrouwen zijn te zeer gewend
aan de kleding die hun man of
vriend altijd draagt".
Carla Pannen is coupeuse,
maar komt oorspronkelijk uit
het onderwijs. "Bovendien
heb ik veel bijbaantjes gehad
in het bedrijfsleven; ik heb ge
werkt als serveerster, secreta
resse, telefoniste en receptio
niste. Daardoor weet ik wat er
gaande is in de zakenwereld".
Het tarief voor een verant
woord kledingadvies is 75,-
per uur, voor een kledingkast-
onderzoek vraagt Carla Pan
nen tweehonderd gulden.
Zuilkast
Architect lanceert plannen voor piramidewijken
Voor het opbergen van onder
meer cd's, platen, boeken,
flessen wijn en wat u verder
nog bedenken kunt, ontwier
pen de bekende designers Ma-
zirac en Boonzaaijer deze
slanke zuilkast op - bijna - ka
merhoogte. Die hoogte is 225
cm, terwijl de zuil 37 cm zowel
lang als breed is. Veel berg
ruimte dus op een uiterst be
perkt vloeroppervlak. Boven
dien is het meubel op de voet
draaibaar, zodat het ook in
een hoek kan worden ge
plaatst.
Waarom deze zuil de naam
'Cake Walk' heeft meegekre
gen, is niet duidelijk, maar on
der die naam kunt u er in de
winkel naar vragen. Lever
baar zowel in wit, in zwart als
een combinatie van zwart en
wit. Het is wel een enigszins
prijzig meubel: 2450.
Meer informatie: Hennie de
Tot zijn grote vreugde consta
teert de verkoper van Utrecht
se filiaal van de Engelse firma
Tie Rack dat steeds meer Ne
derlandse mannen er van af
zien met een los boordje naar
hun werkgever te gaan. Er is
veel belangstelling voor de
klassieke das maar ook voor
de stropdas met forse patro
nen en in felle kleuren. En die
stropdas is een stukje breder
dan de laatste tijd al het gevar
was. Wie een breedte aan
houdt van zo'n 9 centimeter
zit voorlopig gebeiteld.
Meest verkochte kleuren
zijn lila en vooral terracotta.
Niet zo verwonderlijk, want
als je er momenteel bij wilt
horen, schilder je één van je
witte muren terracotta en
staan thuis de kamerplanten
weer in vertrouwde potjes van
die kleur. Terracotta dus, met
lila de meest verkochte tint bij
de brede stropdassen met gro
te patronen. Ook de bloem
motieven zijn in.
"Nee", zegt hij, "de
bewoners krijgen geen
opgesloten gevoel. Ze
hebben hun terrasje of
tuintje, ze hebben vrij
uitzicht. Sterker nog, ze
kennen er zelfs meer
vrijheid dan elders, 't Blijft
heel open, zo'n
piramidewijk. Prima voor
sociale activiteiten. Het
wordt er veilig, gezellig en
praktisch wonen. En dan
betekent onze vorm van
bouwen ook nog eens een
enorme ruimtebesparing.
Mooi toch?".
door
Ben Wouters
Architect Aad Breed, uit de
Heerhugowaard heeft samen
met zijn partners Treffers en
Wever een ambitieus stede
bouwkundig ontwerp ge
maakt. Een plan voor pirami
dewijken, die het kunnen stel
len met pakweg een zesde van
de 'normale' hoeveelheid be
nodigde grond. Zijn wonin
gen worden vooral daardoor
zo'n dertigduizend gulden
goedkoper dan vergelijkbare
huizen, sparen het milieu, ver
hinderen vandalisme en cri
minaliteit, bevorderen de con
tacten tussen de bewoners on
derling. Heerhugowaard stu
deert inmiddels heel voor
zichtig op de haalbaarheid
van Breeds voorstellen. Een
mogelijke locatie ligt volgens
de gemeente bij het station.
Ook het nabijgelegen Alk
maar is nog altijd in beeld
voor een piramidewijk.
Honderden telkens weer
andere woningen bijeen,
trapsgewijs opeengestapeld.
Het centrum van Breeds veer
tig meter hoge piramidewijk
blijkt een plein. In een ring
daaromheen staan winkels,
kantoren, bedrijfjes, zijn uit
gaansmogelijkheden en open
bare voorzieningen. Aan de
achterzijde cirkelt een wegge
tje. De woningen vormen de
weer wat bredere en lagere
kringen. Ze hebben elk een ei
gen garage en een dakterras
van zes meter diep en vier me
ter breed. De huizen van de
onderste laag zijn bedeeld
met een tuin.
Filosofie
"Op de academie", vertelt
Aad Breed, "ergerde ik me al
tijd al aan die enorm saaie,
uniforme woningbouw. Daar
wilde ik iets aan doen, met
een- bepaalde filosofie. Kijk,
mensen zien geen dingen, ze
zien alleen de verschillen. Pas
als een huis uit een rijtje geno
men wordt, krijgt 't een eigen
identiteit. Dan is 't opeens
iets. Uniforme woningbouw
kun je dus alleen maar ophef
fen door te werken met ver
schillen. En dus probeer ik elk
huis net even iets anders te
maken". En enthousiast toont
de architect een brochure met
afbeeldingen van projecten in
een aantal plaatsen in Noord-
Holland. Woningen, allemaal
variërend in vorm en kleur.
Maar met mooie woningen
alleen ben je er nog niet, nog
lang niet. Verschil wordt im
mers niet louter en alleen vi
sueel onderkend, maar blijkt
vooral ook een mentale kwes
tie. "Je kunt", zegt Breed,
"iets voor het oog heel leuk
oplossen. Maar functioneel
gebeurt er in een stadsdeel fei
telijk niks als er verder weinig
te doen is. Neem de oude wij
ken. Daar zie je vele activitei
ten, een mengelmoes van
functies. Wonen, werken, ver
keer, recreatie. In die saaie
slaapsteden heb je dat niet
meer. Daar zijn al die functies
volkomen uit elkaar gehaald.
Werken is er zorgvuldig ge
scheiden van het wonen. In de
piramidewijken is dat pro
bleem in elk geval uit de we
reld".
Compact
Afstanden worden in de plan
nen van Aad Breed drastisch
verkleind. Nu nog kan een ge
meente als Heerhugowaard
per hectare gemiddeld zo'n
vijftien woningen met aanver
wante voorzieningen kwijt.
Het piramideconcept maakt
het mogelijk in die situatie
maar liefst honderd woningen
neer te zetten. En heeft een
stad van honderdduizend in
woners al gauw een straal van
acht kilometer, bij piramide-
bouw bedraagt die afstand
slechts 2,5 kilometer. De be
woners hoeven er voor lokaal
vervoer dan ook nauwelijks
gebruik te maken van een
auto. Exit parkeerproblemen,
geluids- en stankoverlast.
Een piramidewijk is com
pact, combineert de voorde
len van laagbouw met die van
een flat. Zo legt Breed uit dat
er volop plaats is voor parken
en plantsoenen, tussen de ver
schillende complexen in. "De
helft van zo'n buurt", zegt hij.
"zou dan groen zijn. Dat heb
je toch nergens?" De bewo
ners komen hun piramide
binnen via een gesloten trap
penhuis en liften naar het cen
trale plein. Bezoekers melden
zich met de intercom, net als
bij een appartement, en de
Heerhugowaardse architect
ziet elk complex verrijkt met
twee huismeesters. Wat de pi
ramidebewoners volgens hem
een warm gevoel van veilig
heid geeft.
"Met een dergelijke centra
le indeling van de wijk", stelt
hij, "ga je de stilte, dat geïso
leerde tegen. Mensen komen
elkaar steeds vanzelf tegen op
het plein en dat bevordert na
tuurlijk de sociale activitei
ten. Anderzijds voelen ze zich
in huis juist lekker rustig. Er
komt weinig verkeer, en door
de hoogteverschillen is er
veelal een mooi uitzicht vanaf
de balkons. Bovendien, alles
is al in zo'n afzonderlijke wijk
aanwezig. Een tocht naar zo
iets als het grote winkelcen
trum van de gemeente is dan
ook veel minder snel noodza
kelijk".
Milieu
Een piramidewijk kan wel
licht zonder aansluiting op
het aardgasnet. De Novem, de
Nederlandse organisatie voor
energie en milieu, bekijkt mo
menteel de concrete moge
lijkheden daartoe. Reguliere
stadsdelen kennen meestal
per woning een afzonderlijk
warmtesysteem. In Breeds pi-
ramidebouw kan echter alle
in de zomer opgedane energie
gemakkelijk worden opgesla
gen in de bodem, via collecto
ren en zonnecellen. Die ener
gie laat zich dan in de winter
weer aanwenden.
"Aquifer heeft dat", zegt
Breed. "Het gaat er alleen om
of al die energie inderdaad
voldoende is, of je op die ma
nier helemaal rond kan ko
men. Dat zou mooi zijn. Ik had
er niet eens op gerekend. Gas
is dan in elk geval niet meer
nodig, maar misschien kun
nen de wijken het zelfs ook
stellen zonder elektriciteit
van buitenaf. Daar wordt nu
druk op gecijferd. We hebben
er goede hoop op dat 't lukt.
Ja, dat zou pas mooi zijn".
BUREAUTAFEL - Drimini,
een ontwerp van Gerard van
den Bergm kan als tafel en als
bureau worden gebruikt. De
tafel is uitgerust met vier'la
den, waarin paperassen tot
A4-formaat kunnen worden
opgeborgen. Het meubel is er
met een blad van wortel-no
ten of bloemmahonie. De po
ten zijn van gedraaide en sa-
tijnmat gepolijste aluminium.
Aad Breed probeert elk huis net even iets anders te maken.
Eerste.
"Wat heeft die meneer een
groot pak aan in bed..." zei
het meisje waarmee ik televi
sie zat te kijken, en in mijn
hoofd verschoof iets. Door
haar ogen zag ik ineens hoe
ouderwets de hoofdrolspeler
eruit zag in zijn royale pyja-
En ik besefte dat zij naar die kleding keek als ik naar een afbeelding
van een man in een slaaprok met een bekwaste slaapmuts op 't hoofd.
Iets uit een ver, een beetje komiek verleden. Naar een uitgestorven ge
woonte, want haar vader gaat zonder iets aan naar bed. net als veel
van de jongelui van tegenwoordig denk ik en ik bedacht me hoe snel
en ongemerkt zulk soort dingen veranderen.
Maar in die film had de hoofdrolspeler nog zo'n ruime pyjama aan, was
bedekt van nek tot enkels. Ik vroeg me al kijkend af wanneer dat eigen
lijk veranderd was. Welke regiseur als eerste de moed had gehad
daarin verandering te brengen en een acteur te laten filmen die slechts
3ed in slipje het bed uitspringt. Wat tamelijk radicaal moet zijn ge
weest.
Net zo radicaal was ook de eerste man die zich in een dameskapsalon
liet permanenten. Die als eerste daar ging zitten, onder de verbaasde
en geamuseerde blikken van vrouwelijke klanten, terwijl nog maar net
de tijd voorbij was dat als een echtgenoot zijn versgekapte vrouw
kwam afhalen, hij in het voorste deel van de salon moest wachten. Zich
niet verder moest wagen, terwijl je nu amper verbaasd opkijkt als je
naast je een meneer zit die met een netje over 't hoofd geduldig zit te
wachten tot de permanentrollers uit zijn haar worden verwijderd. Of
schoon, een beetje wennen vind ik het nog steeds, zo'n veranderd
beeld en ik vraag me vaak af wie toch de eerste durfal was die daar
ging zitten, Koelbloedig plaats nam tussen al die kijkende vrouwen.
En Wie ging als eerste in de tropen zonder helm naar buiten, wie dorst
dat aan, wie was de eerste moedige? Je ziet ze nooit meer, die tropen
helmen, niet in de film en niet in 't echt, terwijl het toch eeuwenlang een
onmisbaar attribuut was. Zonder die helm zou je onherroepelijk een
zonnesteek krijgen. Dat stond vast. Tot iemand dat betwijfelde en als
eerste zonder het hoofddeksel naar buiten ging. Waarna anderen
volgden en het tegendeel bewezen was.
Maar de grootste waaghals moet wel die priester geweest zijn, die er
gens in aztekenland eeuwen geleden besloot als eerst op een avond
geen mensenoffer te brengen. Offers die al sinds onheuglijke tijden
gebracht werden omdat anders de zon de volgende ochtend niet meer
zou opgaan. Want dat was een vast gegeven, dat het een uit het ander
volgde. Tot iemand er aan twijfelde, aan dat wrede gebruik, en er mee
brak. Als eerste. En daarna waarschijnlijk in wurgende angst de vol
gende morgen afwachtte, of het misschien toch waar zou zijn geweest,
dat geloof. En hoe onmetelijk opgelucht moet hij zijn geweest toen de
eerste stralen over de horizon verschenen. Allemaal waren dat men
sen die als eerste iets, hoe klein ook, veranderden in het denkpatroon
van anderen. Onbewust, want niemand kent ze meer. Weet nog wie ze
waren. En dat allemaal naar aanleiding van een mijnheer in pyjama.
INA DE RUYTER
