'Ik ga van de tropen naar de subtropen
'Zij imponeerde met
aantal wijdse werken'
Pirn Wallis cle Vries verruilt theaterbureau voor Leidse Schouwburg
Sprankelend
'Mozaïek' in
'Les cloches
de Corneville'
Crescendo's
Suze van Duyl
steelt show in
'Walzertraum'
ZATERDAG 24 NOVEMBER 1990
PAGINA 33
Van onze redacteur
Annemiek Ruygrok
LEIDEN/AMSTERDAM -
Wie in sprookjes gelooft zou
kunnen beweren dat een to
verfee aan de wieg van Pim
Wallis de Vries heeft staan
zwaaien met haar toverstok
je "Jij wordt later schouw
burgdirecteur". In elk geval
speelt een zekere predesti
natie een rol: moeder actrice
('Ze heeft samen met Ank
van der Moer eindexamen
gedaan'), vader accountant.
Liefde voor het toneel
werd de nieuwe directeur
van de Leidse Schouwburg
van jongsafaan bijgebracht.
"Vanaf de eerste klas lagere
school speelde ik mee in to
neelstukken, regisseerde of
organiseerde toneeluitvoe
ringen".
Vlak na de middelbare school
mocht hij als regie-assistent funge
ren bij de Haagsche Comedie waar
Peter Zadek een gastregie deed in
'Voorjaarsontwaken' van We-
dekind. "Zes weken lang draaide ik
mee. Fascinerend om te doen. Die
man brak met alle huisregels van
dat in die tijd zo keurige gezelschap,
waar Paul Steenbergen met strakke
hand regeerde. Zadek gooide een
bom in die rustige vijver. Fantas
tisch".
Na zijn diensttijd kwam hij naar
Leiden om rechten te studeren.
"Nee acteur heb ik eigenlijk nooit
zo willen worden. Dat heb ik geloof
ik niet in me. Peter Faber maakt
daar weieens gekscherende opmer
kingen over, zo van "Alsjeblieft
niet". En acteren is toch eigenlijk al
leen maar leuk als je het grote werk
kunt doen. Als producent sta je
dichter bij de regisseur. Dat boeit
me. En ik kan nu zeggen dat ik lie
ver een goede schouwburgdirec
teur ben dan een slecht acteur".
De studie was voor Pim Wallis de
Vries eigenlijk bijzaak. Toneelpro-
dukties bij het studententoneel,
daar maakte hij werk van. "In die„
tijd kwam Shireen Strooker een
stuk van Leiderdorper Kees Holier-
hoek regisseren. In een lustrumjaar
van de universiteit. Oh ja. heb je dat
toen gezien in de schouwburg? Nou
die jongen met dat lange haar was
ik". Nooit heeft hij gedacht de rich
ting op te gaan van schouwburgdi
recteur. "Ach ik heb dat vak bij een
beroepstest wel eens ingevuld,
maar niet met de gedachte dat ik dat
ook daadwerkelijk zou willen wor-
Blauwe Zaal
Toch kon hij zich na zijn studie ook
niet bepaald een gedreven jurist
voelen. Voor zijn afstudeerscriptie
had hij, omdat hij toch iets leuks
wilde, de rechtspositie van de ac
teur gekozen. "Daar bestond alleen
een oud proefschrift uit 1890 of zo
iets over. Voor die scriptie kwam ik
bij schouwburg- en gezelschapsdi
recteuren over de vloer, ontmoette
veel acteurs en actrices. Uit die tijd
ken ik nu nog veel mensen. De di
recteur van Toneelgroep Centrum
vroeg me wat ik nu eigenlijk met die
rechtenstudie wilde. Juist in die tijd
werd de Blauwe Zaal van de Stads
schouwburg in Utrecht gebouwd.
Ik ben daar gaan praten en heb die
Blauwe Zaal vijfjaar lang beheerd".
Hoewel de Blauwe Zaal onder
verantwoordelijkheid van de
Schouwburgdirectie viel. kon Wal
lis de Vries daar vrij autonoom zijn
gang gaan. Hij had een eigen bud
get, de vrijheid om te programme
ren en een eigen personeelsbeleid te
voeren. Kortom schouwburgdirec
teur zijn. "Een waanzinnige tijd. Ik
heb toen veel Mickery-voorstellin-
gen hierheen gehaald. Vijfjaar heel
intensief gewerkt. Dat contact met
acteurs, het zorgen dat gezelschap
pen die de moeite waard zijn een
kans krijgen. Meesterlijk".
En dan slaan we toch maar een
stuk geschiedschrijving over en val
len pardoes in de Leidse Schouw
burg. "Een voorstelling, zo heb ik
toen geleerd, heeft alles met sfeer te
maken. Die confrontatie tussen ar
tiesten en publiek, daar gaat het om.
Je kunt nog zo'n mooie voorstelling
maken, in stad A zal hij toch anders
zijn dan in stad B. Alles helpt mee:
of de koffie in de pauze lekker is. of
de kassajuffrouw stralend achter
haar loket zit, of de technici achter
het toneel er goeie zin in hebben en
of de kleedkamers schoon zijn, zon
der de vuile watten van de voorstel
ling de avond ervoor".
Alles mee
In Leiden heeft hij naar zijn zeggen
alles mee. Een prachtige schouw
burg. goede medewerkers, een Elvi-
re Wagener als rechterhand. "Uit
eindelijk ben ik als directeur voor
alles verantwoordelijk. Maar ik
vind het heel geruststellend dat de
afdeling financieel-economische za
ken van de gemeente de financiële
controle verricht". Een adjunct-di
recteur zal er dus niet worden be
noemd. "Het is betreurenswaardig
dat Frans Boelen, de vorige direc
teur. een man die zoveel voor de
Leidse Schouwburg heeft gedaan,
zo door het^hjk is gehaald. Ik heb
zelf het gevoel dat als er niet die on
gelukkige combinatie met de ad
junct-directeur was geweest het al
lemaal anders zou zijn verlopen".
Maar een van de beschiddigingen
was het feit dat Boelen artiesten wel
eens zwart uitbetaalde. Ben je zelf
niet ook geneigd dat te doen. Is het
niet bon ton in het artiestenwereldje
dat als je per se een heel goede ar
tiest in je schouwburg wilt hebben,
maar die eist geheel of gedeeltelijk
zwart betaald të worden, dat je dat
als schouwburgdirecteur maar hebt
te doen?
Een heel verbaasde blik is het re
sultaat. "Ze kunnen wel vragen of je
een stuk vlees uit je eigen lijf wilt
snijden, dat doe je toch ook niet".
Als mede-directeur van theaterpro-
duktiebureau Stalles heeft hij erva
ren dat "als je alles wit doet, je beter
soneel hebben. Als je meer van dat
soort voorstellingen zou binnenha
len, zou je meer personeel kunnen
aannemen. Maar voorop moet staan
dat het niet ten koste gaat van de
'open' voorstellingen. Ik moet dat
de komende tijd nog bekijken".
We pakken de draad van de ge
schiedenis weer op: na de Blauwe
Zaal had Pim Wallis de Vries even
genoeg van het werk. Met echtgeno
te trok hij. voorzien van rugzak,
voor twee jaar naar Latijns- en Mid-
den-Amerika. "Maar ook daar kon
ik het niet laten. Kwam ik weer in
een theaterproject in Cusco, Peru
terecht".
Na zijn reis kwam hij te werken
bij Bor-produkties. waar Freek de
Jonge. Peter Faber. Jenny Arean en
Jan Decleir zaten. Toen Freek ver
trok, ging het bureau failliet. "Mijn
collega, Brigitte van Gooi, en ik
hadden de keus: of de ww in, of zelf
iets opzetten. We hebben voor dat
laatste gekozen en richtten Stalles-
produkties op. In een huiskamer in
de Rozenstraat. Heel primitief.
Maar het seizoen was al geboekt en
de artiesten gingen gewoon met ons
Het kleine bureautje werd een
groot theaterproduktiebedrijf. Met
alle voor- en nadelen van dien.
"Zo'n eigen bedrijf heeft ook nade
len. De theaterwereld is heel onze
ker. Je kunt nog zo'n goede voor
stelling hebben, maar vantevoren is
nooit te zeggen of het ook zal luk
ken. Zelfs de beste acteurs kunnen
floppen. Neem nou het Koekoeks
nest met Peter Faber en Petra
Laseur (vanavond nog in Leidse
Schouwburg -red.). Ik ben een jaar
lang aan het knokken geweest om
dat op de planken te krijgen. Ieder
een zei: "Dat wordt niks, na het
enorme succes van die film". Ik ben
toch eigenwijs geweest. En het is
fantastisch uitgepakt met lovende
kritieken en volle zalen. Maar het
had ook anders gekund".
Stress in het theaterproduktiebe
drijf leidde ertoe dat Wallis de Vries
in februari van dit jaar tegen zijn
medevennoot zei: Ik wil hiermee
stoppen. "Ik merkte de laatste jaren
in februari/maart, zo aan het eind
van het seizoen, dat ik zo moe was
dat ik er geen lol meer in had. Niet
in het werk en niet in mijn gezin.
Kwam ik 's nachts om twee uur uit
Meppel. was er om half drie een
kind wakker. Brigitte had er begrip
voor. En ze is nu gefuseerd met
Griinfeld. Maar je begrijpt, als er
tussen de Leidse Schouwburg en
Van Gooi Grünfeld over een pro-
duktie moet worden onderhandeld,
dan laat ik dat Elvire Wagener doen.
Want ik ben öf te aardig of te streng
voor ze. En ik denk dat laatste, dat
heb ik van m'n vader".
Als directeur van Stalles was je
autonoom, eigen baas. Nu krijg je
een wethouder en een directeur cul
turele zaken boven je. Wel een ver
schil.
"Ik vind het nu wel prettig dat al
les geregeld wordt. Dat ik die stress
niet meer achter me aan heb. Ik
kom van de tropen in de subtropen
terecht. Dat lijkt me heerlijk na die
drukke periode".
leggen. Waarschijnlijk zal die
Chansonweek nog wel een paar
keer worden gehouden. Maar ook
hier zal ik misschien andere accen
ten gaan leggen. In Utrecht heb ik
een paar dansfestivals georgani
seerd, waarvan Springdance is
overgebleven. De chansonweek
was specifiek voor Boelen. Mis
schien kan ik ook iets specifieks tot
stand brengen".
Yvonne van Baarlejouw directe
'baas' heeft onlangs gezegd dat
kunst er is voor een groter publiek
dan nu het geval is. Tegelijkertijd
zei zij niet wars te zijn van een com-
merciëler aanpak. Ze had het toen
over verhuringen in de Lakenhal en
de Waag. Zou dat ook in de Schouw
burg het geval kunnen zijn?
Na enig nadenken zegt Wallis de
Vries daar niet zo'n moeite mee te
hebben. "Maar dan wel het juiste
publiek bij de juiste voorstelling. Er
is onderscheid tussen kunst en
amusement. Dat is een ingewikkel
de materie. Maar ik ga ervan uit dat
de schouwburg in Leiden er voor ie
dereen is. En dan moet het kunnen
dat een personeelsvereniging de
schouwburg voor een voorstelling
afhuurt. Maar dan kun je geen
zwaarwichtig stuk hebben staan,
want die mensen willen een avond
geamuseerd worden".
Zou dat ten koste gaan van het
aantal voorstellingen?
"Ik heb de indruk dat de Leidse
Schouwburg niet armlastig is. Dus
echt nodig is het denk ik niet. Bo
vendien vind ik dat een openbaar
gebouw openbaar moet zijn. En dat
er niet te veel besloten voorstellin
gen mogen worden gehouden. Het
is natuurlijk het mooiste als je als
schouwburg 365 dagen van het jaar
een voorstelling hebt. Maar dat kan
nu niet, want dan moet je meer per-
Pim Wallis de
Vries: "Ik ben
liever een goede
schouwburgdi
recteur dan een
slechte acteur".
slaapt". "Niet omdat we nou zo hei
lig zijn. Ik ben heus niet roomser
dan de paus. Maar zeker in die pro
ducentenwereld is de belastingcon
trole zo sterk, dat je maar beter le
gaal kunt werken".
Boelen heeft een sterk stempel op
de programmering gedrukt. Veel
cabaretvoorstellingen naar Leiden
gehaald. Wat wordt jouw stempel, je
liefde voor toneel indachtig?
"Ik houd ook van cabaret, maar
ben meer toneelgericht. Ik zal mis
schien wat accenten verschuiven.
Leiden heeft in de theaterwereld
een heel goede naam. Ik heb met
mijn artiesten ook veel premières in
Leiden beleefd. Alles wat er hier in
Leiden is, ga ik natuurlijk niet in de
prullebak gooien. Dat zou waanzin
zijn".
"En de Chansonweek. Boelens
stokpaardje?"
"Met chansons heb ik niet zo'n af
finiteit. Maar ik ga me nu niet vast-
Nederlandse Graiiekprijs voor Manken Oltheten
Van onze redacteur
Saskia Stoelinga
LEIDEN De prijs kwam vrij
onverwacht voor graficus Mari-
ken Oltheten uit Leiden. Ze
wist dat haar werk niet zo in de
sfeer paste van de traditionele
grafiek en dacht dat het dus niet
in aanmerking zou komen voor
bekroning. Vandaag is haar
door de Amsterdamse burge
meester Van Thijn in het Sin-
germuseum in Laren de Neder
landse Grafiekprijs uitgereikt.
Mariken Oltheten (32) noemt de
prijs een erkenning voor haar werk.
"Ik houd er over het etsen nogal wat
andere ideeën op na". Schilderen en
tekenen in een ets, is lange tijd ge
zien als water en vuur. Ik doe dat in
mijn werk heel bewust wel. Niet om
een krachtige etslijn te vervagen of
te veranderen, daar kom ik niet aan.
dat is ook voor mij een heilige wet.
Nee. het gaat mij meer om vlak-
veranderingen. Ik reproduceer niet.
al mijn werken zijn unica's. Het
komt niet bij mij op om 30 keer de
zelfde handeling te doen"
"Als ik de etsplaat heb vervaar
digd, begint voor mij het eigenlijke
werk pas. Daarmee ga ik draaien en
keren, kleuren aanbrengen, om tel
kens weer een ander effect te krij
gen". Haar werken zijn in de loop
van de tijd steeds groter geworden.
Voor de Grafiekprijs zond ze vijf et
sen in van een meter bij een meter
40. Ze zijn als geheel beoordeeld. Ze
gebuikt zowel de primaire kleuren
(rood en blauw) als de wat zachtere
tinten.
Eigen pers
Marike Oltheten is in Leiden gebo
ren en getogen. Ze was vwo-leerling
van het Bonaventura College, waar
zowel haar vader als moeder docent
is geweest. In '84 studeerde ze af aan
de Academie voor Beeldende
Kunst. St. Joost in Breda. Twee jaar
later kreeg ze een startstipendium,
waarmee ze een eigen pers kon aan
schaffen. Het atelier vond ze in Am
sterdam. Ze zou graag in Leiden
willen werken en leven - al was het
maar om haar Leidse partner wat
meer te zien -, helaas een woon- en
atelierruimte is niet te vinden. "Het
hoeft geen paleis te zijn, we kunnen
zelf goed verbouwen".
Haar loopbaan als graficus loopt
heel bevredigend. Oltheten is niet
het type om allerlei openingen of
galeries af te lopen om zichzelf te
'promoten'. "Ik werk nogal op me
zelf, volgens een strikt schema.
Toch is exposeren heel belangrijk
om subsidies te krijgen. Per jaar zijn
mijn galeries beter en mijn tentoon
stellingen groter geworden". Vorig
jaar hing haar werk in de LAK-gale-
rie, nu in het Singermuseum in het
Laren. "Dat is toch een mooie
Aan de Grafiekprijs, die om de
twee jaar wordt uitgereikt, is een be
drag van 6000 gulden verbonden en
een tentoonstelling in het Singer
museum in Laren. Twee jaar. gele
den waren er 130 inzenders, nu
heeft de jury 1400 werken van 244
inzenders moeten beoordelen. Op
de tentoonstelling 'Biënnale Gra
fiek nu 4' zijn ook werken te zien
van andere inzenders voor de Gra
fiekprijs. Het juryrapport van twee
jaar geleden vermeldde overigens
dat veel van het abstracte werk niet
boven het decoratieve uitkwam. Ol
theten constateerde dat toen zelf
ook.
Graadmeter
"De tentoonstelling kun je inder
daad beschouwen als een Biënnale,
een graadmeter voor wat er op het
moment wordt gepresteerd. Ik
moet je zeggen, dat ik heel be
nieuwd ben hoe mijn werk daarin
past of juist daar buiten valt".
Het juryrapport sprak nu van:
'Het meest opvallende aan de inzen
dingen is de afwisseling aan grafi
sche technieken'. Over het werk
van Mariken Oltheten werd gezegd:
'Zij imponeerde met een aantal
wijdse werken, waarbinnen de
kleur in grote vlakken was aange
bracht. Het formaat en in de grote
vorm gedachte compositie zorgen
in deze reeks voor een aangenaam
type monumentaliteit".
"Inderdaad, dit is een omschrij
ving die mij aanspreekt. Het is be
langrijk dat de ets gaat meetellen. Ik
heb altijd het idee dat deze kunst
vorm is ondergewaardeerd. Daarin
komt dus nu verandering", aldus de
strijdlustige prijswinnares.
Tentoonstelling 'Biënnale Gra
fiek nu 4' van 25 november tot 30
december in het Singer Museum
Laren, di-za van 11.00 tot 17.00
uur; zo vanaf 12.00 uur.
Pierre Jansen voorzitter
AMSTERDAM (ANP) - De jury van
de Libris Woutertje Pieterse Prijs
1991 krijgt Pierre Jansen als voor
zitter. De andere leden zijn Aukje
Holtrop, Jacq Firmin Vogelaar en
Joost van de Woestijne.
De jury heeft tot taak uit de kin-
derboekenproduktie van het kalen
derjaar 1990 een winnaar te kiezen
die een prijs van 10.000 gulden ont
vangt. De vorige winaars waren Im-
me Dros (..Annetje Lie"), Margriet
Heymans („Lieveling boterbloem")
en het duo Anne Vegter en Geerten
ten Bosch („De dame en de neus
hoorn"). De prijsuitreiking is op 6
maart.
Faber speelt
herinnering aan
Nicholson weg
Voorstelling One Flew Over The Cuckoo's
Nest (Het Koekoeknest). Regie en bewer
king Margrith Vrenegoor. Met o.a' Peter
Faber, Petra Laseur, Lex de Regt, IJf
Blokker, Herman Bolten, Sylvia Holslijn,
Wil van der Meer. e.a.. Gisteravond in
Leidse Schouwburg, aldaar nog vanavond
te zien.
LEIDEN - Scepsis leek op zijn
plaats toen Stallesprodukties 27
jaar na de wereldpremière aan
kondigde alsnog een Neder
landse versie van het toneelstuk
One Flew Over The Cuckoo's
Nest uit te brengen.
Was de met Oscars beladen
filmversie dan met ultiem ge
noeg geweest, en getuigde het
niet van je reinste hoogmoed om
te veronderstellen dat je met een
Peter Faber de onvermijdelijke
vergelijking met de Amerikaans
hoofdrolspeler Jack Nicholson
kon doorstaan?
Er blijft nog meer dan vol
doende over voor een ijzerster-
ke toneelavond. Die conclusie
kan zonder enig voorbehoud
worden getrokken.
Het blijft ontroerend om te
zien hoe hoofdpersoon Mc-
Murphy (Max Midland in de Ne
derlandse versie) met zijn schel
menstreken leven weet te pom
pen in het vegeterende bestaan
van zijn mede-patienten. Peter
Faber ontkomt aan de herinne
ring aan Jack Nicholsons vertol
king door de hoofpersoon 'ge
woner' te maken. Ook Petra
Laseur maakt van de hoofdzus
ter een minder uitgesproken ka
rakter. Geen 'bitch'. zoals Loui
se Fletcher die neerzette, maar
een vrouw van wie je je heel
goed kunt voorstellen dat zij uit
lijfsbehoud haar eigen emoties
verborgen houdt achter het
masker van de superieure
vakvrouwe. Ze is niet per se uit
op de vernietiging van McMurp-
hy. Uit het intieme dansje dat ze
op een gegeven moment met
hem maakt valt zelfs af te leiden
dat ze affectie voor hem voelt.
Hij daagt haar uit. ze vindt hem
wel spannend.
Er wordt over de hele linie op
vallend goed geacteerd. Zo ont
roert Herman Bolten als de on
zekere Billy, typeert Lex de
Regt treffend het type dat voor
zitter van de patiëntenraad
wordt, en zet Genio de Groot
aandoenlijk een slungel van een
underdog neer. Ook het toneel
beeld en de vertaling zijn tot in
de puntjes verzorgd. Onbegrij
pelijk eigenlijk, dat dit stuk niet
eerder in Nederland is opge
voerd.
ERIC VAN DER VELDEN
"Les'Cloches de Corneville". operette van
Roberl Planquette, uitgevoerd door het
Noordwijks Operette Gezelschap 'Mozaïek
Begeleiding Het Zuid-Hollands Operette
Orkest Muzikale leiding Cees Borger Re
gie Lida Spaans Gezien op 23 november in
Tripodia. Katwijk
KATWIJK - Op 19 april 1877 ging
de operette "Les Cloches de Cor
neville" in Parijs in première. Het
verhaal van de klokken (cloches)
die spontaan gaan luiden als de
rechtmatige bezitter (Henri) te
rugkeert op zijn kasteel. Diezelf
de klokken brengen de oude
Gaspard tot waanzin. Gaspard
aan wie de zorg voor het vermo
gen en de dochter was toever
trouwd, waande zich al eigenaar
van dat alles. Hij verklaart het
dochtertje Germaine tot zijn
nichtje en gaat 's nachts spoken
in het slot om de dorpsbewoners
te weren. Aan de baljuw (rechter)
belooft hij Germaine tot vrouw,
maar zij wordt het hof gemaakt
door de visser Jean.
Mozaïek uit Noordwijk liet he
lemaal zien waarom het stuk zo
geliefd is. Buiten de muzikale en
technische kwaliteiten moet toch
eerst en vooral lof worden toege
zwaaid aan het enthousiasme dat
sprankelend over het voetlicht
kwam. Vanaf de allereerste scene
heb ik met volle teugen genoten
van de levendige en kleurrijke ta
ferelen. Alhoewel het verhaal zich
ontrolt tussen de hoofdrolspelers,
is er voor het koor toch ook een
grote rol weggelegd. Regisseuse
Lida Spaans zorgde ervoor dat
het koor geen moment stijf en on
handig deed, maar zich juist met
veel flair over het podium be
woog. De koorleden van hun kant
lieten zich meeslepen op de licht
voetige Franse melodieën en
richtten al hun levenslust op de
zaal. De karakters van de hoofd
rollen waren tegenover elkaar ge
zet. Zo zien we de gangmaakster
en flapuit Marjoleine. een rol die
haar op lijf leek geschreven, te
genover de veel bedeesdere Ger
maine, die uiteindelijk gravin
blijkt te zijn. Een zeer parmantige
uitstraling had de markies Henri,
zeker ten opzichte van de visser
Jean die een groot deel van de
voorstelling nogal bekommerd
door het leven ging, wat zijn rol
ook vereiste. Tenslotte was er de
vertegenwoordiger van de over
heid, de baljuw, die in de loop van
het stuk verandert van een lach
wekkend vrijer in een man van
gezag. Maar het meest te beleven
vond ik aan de rol van de oude
Gaspard. Als de vrek die hij is ge
worden, zien we hem zijn duiten
tellen. Dan, als de klokken begin
nen te luiden, wordt hij gek en tot
slot komt zijn gevoel voor eerlijk
heid en trouw weer tevoorschijn
MONICA SCHIKS
Graficus Mari
ken Oltheten:
'Als ik de ets
plaat heb ver
vaardigd, be
gint voor mij het
eigenlijke werk
pas'. (toto Henk
Nee. de ouverture bracht de sfeel
er niet bijster in: de eerste violen,
de altviolen, de contrabas, de
hoorn, ze klonken allemaal onze
ker. onzuiver en weinig opwin
dend. En ook in het eerste bedrijf
was er geen pret: voor de pauze
heb ik niemand ook -maar één
keer horen lachen en dat is een te
ken aan de wand. Nu is de "Wal-
zertraum" ook geen operette met
een spannende plot die van het
begin af amusant wordt opge
bouwd. Aan het stijve hof van het
mini vorstendom Flausenthurn
wordt de bruiloft gevierd van
prinses Helene met een overrom
pelende Weense luitenant, die
zijn vrouw nog nauwelijks heeft
gesproken. Spijt als haren op z'n
hoofd dus. Hij ontmoet op een
uitstapje in de "huwelijksnacht"
een Weense dirigente. Franzi. van
een damesorkestje, dat wegens
de festiviteiten in de stad aange
komen is. Hoewel Franzi holder-
debolder verliefd wordt, helpt zij
in het laatste bedrijf de lieftallige
maai tuttige Helene om haar kers
verse bruidegom weer terug te
winnen door middel van wat (aan
geleerde) Schwung en tempera
ment. Maar dat Suze van Duyl.
die de glansrol van Franzi speel
de. Schwung en temperament be
zit. valt niet te ontkennen. Met
een flair, vooral een ongekunstel
de speelsheid, gevoel voor acte
ren en niet het minst met haar hel
dere "jongemeisjes" sopraan stal
zij de show in het tweede bedrijf
en dan te bedenken dat Suze min
stens "middelbaar" is. Heel knap
en écht leuk, en daar zit je toch
voor bij een operette.
De Leidse Operettevereniging
"Crescendo" bezit overigens
meer goeie stemmen. Ook Jeani-
ne Blok als prinses Helène en
Henk de Bruijn als luitanant Niki
hadden je wat te vertellen met
hun zang. Goed articulerend en
intens waren ze bij hun rol be
trokken. De koorleden waren dui
delijk minder. Zwakke inzetten,
uitschieters in het hoge register
en rommelige passages maakten
een niet altijd even doorzichtige
indruk.
In het tweede bedrijf was merk
baar iedereen het meest op dreef,
spanning en grappen zaten vooral
in dit middendeel. De koren wer
den hier uitbundiger gezongen,
het decor was verreweg het leukst
"gestoffeerd" met goudgelakte
stoeltjes en varens, die sierlijk
binnen zweefden in handen van
de in 't zwierig wit gestoken Leid
se dansgroep "Jahn". Uitschie
ters waren prinses Helène's lied
over haar "eigener Mann", Fran-
zi's spetterende "song" over het
Weense temperament, en het du
et met de piccolo van de dirigente
en graaf Lothar. Het voltallige
operettegezelschap kreeg eigen
lijk maar weinig gelegenheid om
zich waar te maken. Zelfs een
overheerlijk meedeinend slot
koor was er in de "Walzertraum"
van Oscar Straus niet bij en zoiets
is jammer voor de hele cast.
LIDY VAN DER SPEK
