De man die de jazz
toegankelijk maakte
Geolied concert Dulfer
Van Gogh-opera niet meeslepend
'Kasimir en Karoline'
uitermate verrassend
'De Bekentenis' spreekt niet aan
Première 'Leidse suite' in De Waag
Leiderdorps
Kamerorkest:
professionele
allure
MAANDAG 19 NOVEMBER 1990
KUNST
PAGINA 19
Peter Scliilperoort, leider Dutch Swing College, overleden
HILVERSUM (GPD) - Afgelo
pen zomer nog speelde Peter
Schilperoort, zo ziek als hij was,,
met zijn Dutch Swing College
Band mee op het Loosdrechts
Jazzfestival. Dit weekeinde
overleed de man, die de Neder
landse dixielandmuziek we
reldfaam bezorgde, op 71-jarige
leeftijd in een ziekenhuis in Lei
derdorp. Hij woonde op Kaag
dorp.
Zelden is een Nederlandse muzi
kant tijdens zijn leven zo wereld
wijd bejubeld geweest en tegelij
kertijd in de vaderlandse jazzscene
met zo veel reserve bejegend omdat
hij "te commercieel" zou hebben
gespeeld.
Peter Schilperoort werd op 4 no
vember 1919 in Den Haag geboren.
Een blauwe maandag genoot hij
piano- en vioolles en uit die beperk
te 'muzikale vorming ontwikkelde
hij later een ongelooflijke handig
heid op tal van instrumenten. Hij
groeide uit tot een multi-instrumen-
talist, die behalve piano ook gitaar,
ke band tijdens de oorlogsjaren we
gens de afkeer van de oppermachti
ge bezetter tegen Amerikaanse mu
ziek de "Slinger Vaders" ging he
ten. In die tijd speelde Schilperoort
met zijn klarinetleerling Dim Kes- VARA-radio" gekluisterd
ber, die hem tijdens de hongerwin- wekelijkse uitzendingen
de lessen in natura betaal- Dutch Swing College.
pianist Teddy Wilson, tenorsaxofo
nist Bud Freeman, trompettist Billy
Butterfield en talrijke anderen.
Een groot luisterpubliek was op
zaterdagmiddagen
de
de
de.
In de meidagen van 1945 formeer
de Peter Schilperoort een kwartet
dat korte tijd later tot de oprichting
Voor een Nederlands bandje was
deze mate van succes ongekend.
Schilperoorts "oude stijl produkt"
werd gaandeweg overigens steeds
de aanvankelijk studentikoze moderner. De invloed i
Dutch Swing College Band
den. Het werd het huisorkest
Haagse Jazzclub en het verwierf ten.
zich in korte tijd een geweldige pO'
pulariteit, vergelijkbaar met die var
The Ramblers van Theo Uden Mas-
Peter Schilperoort:
binnen twee jaar terug bij
de Dutch Swing College Band.
Tragiek
Het orkest rekende resoluut af met
het studentenverleden en ging
voortaan uiterst professioneel te
klarinet, sopraan-, alt-, tenor- en ba- werk, zonder dat dit afbreuk deed
ritonsaxofoon en slagwerk speelde.
Voor de Tweede Wereldoorlog
speelde hij in zijn studententijd in
orkestjes van de Delftse Technische
Hogeschool. Uit die tijd dateert ook
de formatie de "Swing Papa's", wei-
Onder leiding van Schilperoort
werd de Dutch Swing College Band
een instituut en een levende legen
de. Bovendien was de band geheel
'self supporting'. Talrijke grammo
foonplaten werden onder een eigen
makeTHijwerktrkórtSj Fokker" kbel uitgebracht. Schilperoort be-
Half vijftiger jaren nam hij vc
korte tijd afscheid van de band c
zijn technische studie te gelde te
De DSC-band reisde over de hele
wereld en speelde met tal van be
roemde Amerikaanse musici, zoals
eigen geluidsstudio.
Alle succes ten spijt was het toch
de tragiek van Schilperoort dat zijn
muziek nooit echt geaccepteerd
werd door het jazz-establishment
en de luide stem daarin die de ver
nieuwing predikte. Hem werd ver
weten dat de DSC te commercieel
bezig was. Niettemin was het de
grote verdienste van Peter Schil
peroort dat hij de jazzmuziek voor
grote groepen mensen toegankelijk
heeft gemaakt.
NOL VAN BENNEKOM
LEIDEN - Wat moet er nog ge
schreven worden over Candy
Dulfer? Als je je als twintigjarige
al kunt beroepen op samenwer
king met Prince en Dave Stewart,
en verder al eens solo gespeeld
hebt met Van Morrison en Pink
Floyd dan mag je best even een
gepaste en zeker waarderende
stilte laten vallen. Hoewel...de op
tredens in Engeland met Funky
Stuff werden door de buitenland
se muziekpers zeker niet laaiend
enthousiast ontvangen. De En
gelse New Musical Express
schreef zelfs bij het verschijnen
van de nieuwe single 'Heavenly
City': wat zou er gebeurd zijn als
Candy Dulfer niet met Prince had
gewerkt, niet zo'n gelijkenis had
vertoond met Julia Roberts - een
playboy koningin - en de promo
tie door de platenmaatschappij
niet tot abnormale proporties zou
zijn opgevoerd? Dan had volgens
het toonaangevende muziekblad
niemand van Candy gehoord.
Toegegeven, het debuutalbum
'Saxuality' is zeker geen meester
werk, maar opzienbarend genoeg
klinken de - meeste - nummers li
ve als een klok. Dulfer heeft zich
voor deze tournee omrings met
een aantal topmuzikanten. Ulco
Bed, een vaste kracht in Funky
Stuff, schrijft niet alleen num
mers voor Candy, op de bühne
steelt hij ook nog eens de show
met prachtig gitaarwerk. Niet al
leen in 'Mr. Lee' maar zeker ook
bij het door pa Dulfer geschreven
'Home is not a House' mag hij
AMSTERDAM (GPD) - Op de dag
dat een nieuw veilingrecord voor
een tekening van Vincent Van
Gogh werd gemeld, is in de Stads
schouwburg in Amsterdam een
opera over hem en zijn broer Theo
in première gegaan: 'Un malheu-
reux vètu de nöir' (Een ongelukkige
in het zwart gekleed), gecompo
neerd door Jan van Vlijmen.
Tussen het veilingrecord en het li
bretto van de opera bestaat een
overeenkomst die alles behalve toe
vallig is: in de laatste scène zingt
Theo van Gogh dat 'het geld en het
verkopen van schilderijen' een ziek
te zijn. De opera op zich gaat, als
men het libretto van de Belgische
auteur Johan Thielemans leest, niet
over de economische kanten van
het kunstenaarschap. Hij handelt
over mensen en hun tragische be
trekkingen (tussen Vincent, Theo
en diens vrouw Jo) én over het on
begrepen kunstenaarschap.
De enscenering van de Duitse re
gisseur-ontwerper Axel Manthey
stelt een aantal aspecten van het
kunstenaarschap op de voorgrond.
n, behalve de al genoem
de ook een arts, zijn bij hem strak
bewegende poppen in schilderij
achtige décors waarop altijd wer
ken van Van Gogh als 'verwijzing'
zichtbaar zijn. Ook Jeroen Bosch
wordt even 'geciteerd': een afbeel
ding van twee oren met een mes
daartussen. De tragische gebeurte
nissen uit het verhaal - de waanzin,
het afgesneden oor en het schot in
het korenveld - worden afstandelijk
belicht. Dat is het nadrukkelijkst in
de sterfscène van Vincent, die niet
'naturalistisch' in bed ligt, maar
leunt tegen een poot van een gigan
tisch uitvergrote stoel die recht
streeks uit een van zijn schilderijen
afkomstig is.
De muziek van Van Vlijmen, en
daar gaat het natuurlijk vooral om,
wordt soms door de koelte van het
toneelbeeld bijna tegengewerkt.
Die muziek is heftig en draagt een
expressionistisch aandoende be
roering uit. Wat uit de orkestbak
(bemand door het Schönberg En
semble onder leiding van Reinbert
de Leeuw) komt is vaak zo langdu
rig heftig en beweeglijk dat de mu
zikale gebeurtenissen elkaar in de
weg zitten of het aandeel van de
zangers domineren. Bij de eerste
kennismaking kwam de emotie van
tekst en muziek het sterkst uit op
momenten dat de instrumentale be
weging grotendeels stilvalt. De zan
gers David Pittman-Jennings, Guy
de Mey, Stella Kleindienst en Wout
Oosterkamp als Vincent, Theo, Jo
en arts zijn overigens voortreffelijk.
De opera van Jan van Vlijmen
vertoont overeenkomsten met Woz-
zek van Alban Berg: in klank, in
lengte en zelfs in bepaalde situaties.
Toch. meeleven met de 'underdog'
Van Gogh kan men niet zoals men
dat met de underdog Wozzek kan.
Daarvoor is de enscenering té af
standelijk en daarvoor is de vraag
wat de muziek wil vooralsnog niet
duidelijk te beantwoorden. Na af
loop van het stuk reageerde het Am
sterdamse premièrepubliek aan
vankelijk nogal gereserveerd
'Un malheureux vètu de noir'
wordt in Amsterdam nog gespeeld
op 19,23 en 25 november. In decem
ber volgt een reeks voorstellingen
in Antwerpen.
PAUL HERRUER
Kasimir en Karoline'. Toneelstuk van Ödon
von Horvath. Door Toneelgroep Imperium.
Gezien op 16 november in Microtheater Im
perium. Regie en bewerking: Willem Kuy-
venhoven. Aldaar opnieuw te zien op 22.23,
24. 29. 30 novembér en 1
LEIDEN Een uitermate verras
sende bewerking van 'Kasimir en
Karoline' zet regisseur Willem
Kuyvenhoven de komende we
ken op de planken van Imperium.
Dit stuk. dat de Oostenrijks-Hon
gaars-Duitse auteur Von Horvath
in 1931 als een licht kritisch ker-
misstuk schreef, oogt-in Imperi
um als een sprookje in een circus.
Kuyvenhoven voegde allerlei
muzikale fragmenten uit latere
tijd toe, als Only you en Buona se
ra en bijvoorbeeld een polonaise
van de Amerikaan Crumb, vooral
als tekenaar van Fritz the Cat be
kend. Want Kuyvenhoven, zelf
professioneel acteur bij onder an
dere De Factorij en Persona, be
schouwt 'Kasimir en Karoline' als
een stripverhaal.
Het brokkelig gestructureerde
stuk, dat in een tent speelt, han
delt over de veelkantigheid van
de relaties tussen man en vrouw,
met kleine verwijzingen naar de
maatschappij waarin zij leven.
Karoline laat Kasimir in de steek,
en ze vinden anderen op hun weg.
Dat alles wordt weer becommen
tarieerd door drie 'dames uit het
leven' en 'twee zogenaamde he
ren van stand'. Monologen,
sketches, zang en dans: het wordt
in grote vaart gebracht, waarbij
de platitudes heel natuurlijk
Gedurende het gehele spel
staan en bewegen praktisch alle
twaalf spelers tegelijk op het to
neel. Zij zijn door Kees Visser,
Gijs Pool en Paul Schaminee fri
vool gekleed in zachte kleuren
wat een effect van cynische zoe
tigheid teweegbrengt. De meren
deels onervaren spelers werden
na een workshop door Kuyven
hoven allen geschikt gevonden
voor 'Kasimir en Karoline'. Om
dat de oorspronkelijke bezetting
van het stuk minder dan twaalf
personen telt, verdubbelde de re
gisseur de rol van Karoline en liet
hij twee andere personages ook
gesplitst weergeven. Grote blik-
vangsters worden daardoor Ellen
de Jong, die de elfachtige, roman
tische, kinderlijke-naïeve Karo
line speelt met een prachtige mi
miek en Ellen Rekelhof, die de
aardse, grove kant van Karoline,
overigens met veel humor, laat
Von Horvath's kritische hou
ding stond nooit zo op de voor
grond. Daardoor komt het einde
niet alleen qua tijd, het stuk duurt
vijf kwartier, maar ook qua zware
moraal enigszins uit de lucht val
len. Von Horvath verwijst daarin
naar de autosuggestieve metho-
de-Coué, waarbij mensen vooral
moeten denken dat alles altijd be
ter zal gaan. Ongetwijfeld is ook
dat cynisch bedoeld, al liet het
voorgaande uur vooral geen bitte
re smaak achter, maar een zoete.
EMIEL FANGMANN
T abaksmachine
wordt kunstwerk
ZEVENAAR (GPD) - Werknemers
'van de Turmac sigarettenfabriek in
Zevenaar die werken bij de zogehe
ten vacuümkamers, staan niet lan
ger bij een machine, maar bij een
kunstwerk. Ter gelegenheid van het
30-jarig bestaan van de Peter Stuy-
vesant Collectie in de fabriek, is de
7,5 meter hoge machine door de
Fransman Jean Dewasne beschil
derd in banen en vlakken in de
kleuren rood, wit, blauw en oranje
met hier en daar wit en zwart. De
machine is zo de 'Hommage aan
Spinoza' geworden.
De Turmac-fabriek begon 30 jaar
geleden met haar Peter Stuyvesant
kunstcollectie, óm daarmee de
werkplek op te vrolijken. Jaarlijks
rouleren de kunstwerken door de
fabrieken en kantoren; In Zevenaar
hangen ze boven de werkvloer in de
produktiehallen. Ter gelegenheid
van het jubileum kan het publiek ze
nu ook zien.
Dewasne ziet in de filosoof Spino
za de verpersoonlijking van het vrij-
heidsdenken in Nederland. De kun
stenaar brengt dat gedachtengoed
in verband met de snelheid van de
machine, die het hart van de fabriek
Cabaretier Paul de Leeuw ontving gisteravond, tijdens het Cabaret Gala in het Circustheater, de Schevenigen
Cabaret Prijs 1989/1990. De Leeuw kreeg de prijs voor zijn programma 'Beste maatjes'. <f0t0 anp>
'De Bekentenis' van Hélène Pedneault Re
gie: Marcelle Meuleman. Spel: Ingeborg El
zevier en Huib Broos. Gezien op 17 novem
ber in de Leidse schouwburg.
LEIDEN - Op een 'bekentenis'
komt het in dit stuk eigenlijk niet
eens aan. Alles is namelijk duide
lijk. Er zijn voldoende overtui
gende bewijzen aanwezig. Léna
Fulvi heeft haar moeder om het
leven gebracht. Zelf ontkent ze
dat niet, al beweert ze aanvanke
lijk dat het een ongeluk geweest
zou zijn. Dat zij haar moeder haat
te, geeft ze echter van begin af aan
zonder meer toe.
Volop duidelijkheid, zelfs zo
veel dat de politie-inspecteur is
gaan twijfelen.
Vijf kwartier zijn wij als toe
schouwers getuige van wat als
een psychologische thriller wordt
omschreven. Spannend en aan
grijpend wordt het echter niet.
Misschien zou dit in een klein the
atertje wel het geval geweest zijn.
Dan zit je er als toeschouwer als
het ware bovenop. Nu blokkeert
de grote afstand tussen de spelers
aan een karig verlicht tafeltje op
toneel en een slecht bezette zaal
dat de tragiek overkomt.
Het duurt maar liefst een half
uur "zuivere speeltijd", voordat
Huib Broos als politie-inspecteur
'ja' zegt. Al die tijd heeft hij ge
heimzinnig knikkend zitten luis
teren naar Lena die vertelt en ver
telt. Om nog iets van variatie aan
te brengen laat de regisseuse de
gesprekspartners een enkele keer
rond het tafeltje lopen.
De kettingrokende inspecteur
wordt iets spraakzamer, als hij
achter het ware motief van de
dochter tracht te komen. Toch
blijft het allemaal veel rook, wei
nig licht en ontzettend veel ge
praat. Twee getuigenverklarin
gen horen we zelfs via een bandje.
Ingeborg Elzevier doet er alles
aan om toch nog iets van de rol te
maken. Het lukt niet. Was het
maar televisie geweest, dan had
men bijvoorbeeld door middel
van snelle beeldwisselingen de
psychische spanning van dit ge
sprek kunnen suggereren. Nu is
het een kwestie van beleefd af
wachten, tot die twee mensen aan
het tafeltje daar in de verte zijn
uitgesproken.
Zelfs de 'ontknoping' is niet
meer aangrijpend. De haat van
die dochter blijkt eigenlijk onbe
antwoorde liefde te zijn geweest,
die op het laatst toch nog respons
kreeg, omdat Lena door haar
moeder in vertrouwen is geno
men: zij voldoet aan haar verzoek
tot euthanasie. Geen gering emo
tioneel probleem, maar het stuk is
te vertellerig, en waarom Léna dit
allemaal verzwegen heeft en de
politie-inspecteur dit per se wil
weten, is niet duidelijk.
WIJNAND ZEILSTRA
Russische cineast Trauberg overleden
bEN BOSCH (ANP) - De Russische
cineast Leonid Trauberg is vorige
Week op 89-jarige leeftijd overleden
in zijn woonplaats Moskou. Hij was
al geruime tijd ziek. Trauberg wordt
beschouwd als de belangrijkste
^Russische cineast uit de filmschool
van de jaren twintig, waarvan Ser-
gej Eisenstein ook deel uitmaakte.
Trauberg is vorig jaar, na een pe
riode van politieke problemen we
gens zijn joodse afkomst, gerehabi
liteerd. Hij kreeg toen een belangrij
ke Russische cultuurprijs voor zijn
gehele werk.
De beroemdste film van de in
J901 in Odessa geboren Trauberg is
Nieuw Babyion uit 1929. Bij deze
stomme film hoort muziek van de
jcomponist Sjostakovitsj te worden
•gespeeld. Trauberg is enkele jaren
geleden in Nederland geweest om
een voorstelling van deze film bij te
woneri, waarbij de filmmuziek live
werd gespeeld.
Andere bekende films van Trau
berg zijn de delen van de Maxim-
trilogie uit de jaren dertig. Zijn
laatste film maakte hij in 1960: De
dode zielen naar het werk van Niko
lai Gogol.
Taruberg was niet alleen filmma
ker, hij schreef ook boeken en sce
nario's. Hij was hoogleraar in de-ci
nematografie in Leningrad, Alma
Ata en Moskou.
Een aantal films van Trauberg is
in het Westen onderhevig geweest
aan verboden of censuur. Zo werd
zijn film Nieuw Babylon - die gaat
over de Commune van Parijs - in
1971 in Frankrijk verboden omdat
hij als te opruiend werd gezien.
Componist Peter Schat ontving zaterdag uit handen van prof.dr. Maria
V/asna de Joost van den Vondelprijs. Deze prijs, ten bedrage van 22.250
gulden, wordt beschikbaar gesteld door de Westfaalse Wilhelms Universi
teit in Munster en wordt jaarlijks toegekend aan voorbeeldige prestaties in
het Noord- en Zuidnederlandse cultuurgfebied.
Muziek van Hedendaagse Leidse componisten (Huub de Vriend, Burkhardt Söll en Volker
Blumentaler). Uitgevoerd door de Arnhemse groep 'Ereprijs' en het schoolorkest van het
gymnasium Haganum uit Den Haag. Gehoord in De Waag op 17 november.
LEIDEN Een enthousiaste, maar wat chaotische gebeurtenis: De Waag
volgepropt met zo'n 100 scholieren met instrumenten en aanhangende fa
milie, een wat bedaagdere groep muzikanten van de Ereprijs, rondlopende
componisten en dirigenten die hun laatste afspraken bevestigden of ver
zetten. Technische aanpassingen werden gemaakt van snoeren en aanslui
tingen. van belichting. Als bekroning van deze happening: een verwilder
de coördinator van De Waag die het allemaal bijna te veel werd. Een ge
trouw verslag van dit concert kan niet voorbijgaan aan de verwarrende
hoeveelheid en verscheidenheid van indrukken.
Componist Huub de Vriend stond met zijn '5 nummers voor schoolor
kest' en zijn 'Reggae' wel centraal deze avond. Als muziekleraar aan het
Leidse Agnes College probeert hij de schoolgaande jeugd vertrouwd te
maken met de wereld der muziek. Ook zijn gaven als componist zet hij
hiervoor in.
Na de pauze was het de beurt van de Arnhemse groep Ereprijs, voorna
melijk bestaande uit hout- en koperblazers met een versterking van slag
werk, piano en gitaren. De groep, die in samenstelling nogal doet denken
aan 'De Volharding' speelt voornamelijk hedendaagse muziek van eigen
bodem. Deze avond viel er zelfs een première te beluisteren van Volker
Blumentaler die een tijdlang Leids ingezetene is geweest: 'De Leidse
Suite', een boeiend werk dat verwijst naar diverse Leidse lokaties. Van de
verschillende delen sprak mij in het bijzonder het laatste deel aan, waarin
ik me de drukke en onoverzichtelijke verkeerssituatie bij het station kon
voorstellen. Voor de toehoorders die, zoals ik, achterin De Waag hun plaats
hadden ingenomen, deed zich een probleem voor. Van het scholierenor
kest was een vrij groot deel belangstellend blijven luisteren. Door hun
heen en weer-geloop werd de aandacht voortdurend afgeleid van de Ere
prijs die nu als het ware op de achtergrond aan het spelen was. In dit ge
druis begonnen de uitgevoerde werken qua volume en klankkleur nogal
op elkaar te lijken. Alleen het stuk 'Perpetuus' van de Poolse Hanna
Kulenty sprong eruit met zijn ongewone klankuithalen en zijn slagwerk-
D ANP) cariiion. MONICA SCHIKS
naar hartelust soleren. Vooral de
ingetogen en dynamische solo bij
dit laatste nummer is van topklas
se. De leden van Funky Stuff krij
gen van Candy Dulfer voldoende
individuele ruimte, wellicht soms
iets te veel.
Zo wordt het langdurige intro
van 'Home is not a House' te lang
gerekt door toetsenist Bobbie van
de Berg en krijgt drumster Eve
lien Carels wel een hele lange en
weinig verrassende drumsolo.
Dulfer Co zijn op hun best vlak
na de pauze met het door oer
woudachtige keyboardklanken
ondersteunde 'Pee Wee' en het
rustige 'Jazzid'. De funky-num
mers zoals Wrap it up', 'Get the
funk' en de in funk uitgevoerde
'Proud Mary' krijgen een meer
waarde door de prachtige vocale
soulondersteuning. En Dulfer
zelf? Als geen ander beheerst zij
de communicatie met het publiek
via haar eigen instrument. Na
tuurlijk zijn de soli goed ver
zorgd, vooral de sax in 'Pee Wee'
overtuigt. Jammer dat Candy tij
dens de Creedence cover Proud
Mary' en het jazz-achtige 'Jazzid'
te weinig naar een climax toe
werkt.
Verder laat ze de boventonen
op de saxofoon bijna geheel onbe
nut. Dat neemt niet weg dat
Funky Stuff garant staat voor een
swingend avondje. Het uitver
kochte L.V.C. vermaakte zich in
ieder geval prima. De chauvinisti
sche Engelse pers moet dan ook
de watjes uit de oren halen en bui
tenlandse topbands op hun echte
waarde schatten.
HANS KEIJZERS
Concert van het Leiderdorps Kamerorkest
o.l.v. Carl Brainich, m.m.v. Godelieve
Schrama - harp en Veronica Steinbach -
(luit. Gehoord 17 november in de Dorps
kerk te Leiderdorp.
LEIDERDORP - Het Leider
dorps Kamerorkest is een groep
enthousiaste muziekliefheb
bers, onder leiding van een in
dien mogelijk nog enthousiaste
re dirigent Carl Brainich. Een
enkele professionele kracht,
zoals de concertmeester Marjol
ein Hemmes en de fluitist Vero
nica Steinbach, en nog wat half
professionelen geven met alle
goede amateurs aan dit orkest
bijna de allure van een beroeps-
orkest. Dat ligt niet het minst
aan de dirigent, die met zijn ge
zelschap keihard oefent en zich
met hen voor dit concert een
weekend in Elspeet heeft terug
getrokken om daar van 's och
tends vroeg tot 's avonds laat te
repeteren. En daar was het re
sultaat ook n&ar.
Voor de pauze een Mozart pro
gramma. De blazers konden in
de 'Serenade nr 12 in c' tonen
wat ze zonder strijkers waard
zijn. De serenade had een Alle
gro, Andante, een Menuet en
Trio, maar veel contrasten en
echt lyrische of pastorale mo
menten kon ik toch niet ontwa
ren. 't Klonk alleszins aange
naam. zeker in het laatste alle
gro, maar 't hechte samenspel,
het naar elkaar luisteren kan
nog wat beter; dat is ook logisch
bij een eerste uitvoering. In het
Concert voor fluit en harp KV
299 van Mozart was de harpiste
Godelieve Schrama het onbe
twiste hoogtepunt. Onlangs af
gestudeerd voor 'Uitvoerend
Musicus' aan het Koninklijk
Conservatorium (Den Haag), gaf
zij blijk van een grote zelfverze
kerdheid en flair. Haar hele op
treden straalde muzikaliteit en
kracht uit, zó zelfs dat een enke
le keer haar accenten wat té fors
en romantisch werden aangezet.
De fluitiste Veronica Steinbach
gaf een veel ingetogener, soms
wel wat saaie, interpretatie aan
dit toch sprankelende concert.
Het orkest begeleidde de solis
ten met grote Schwung, meege
nomen door de inspirerende
toch wat overmatig druk zwaai
ende dirigent.
Na de pauze een heel ander
karakter, heel andere muziek.
Fauré schreef ca. 1885 toneel
muziek bij Maeterlinck's 'Pelle-
as en Mélisande' (het thema
voor Debussy's gelijknamige
opera), waarin hij de bekoorlijke
en overbekende 'Sicilienne' in
voegde, ingeleid door harp en
fluit. Hier werden de blaaspar-
tijen echt prachtig gespeeld en
goed geïntegreerd in het geheel.
Heel subtiel vertolkten de strij
kers het drama van de dood van
Mélisande. In het symfonisch
gedicht 'La oración del torero'
van Joaquin Turina (1882-1949),
een Frans impressionistisch
werk, maar met een sterke in
slag van Andalusische folklore,
speelden de strijkers ook hier
weer de zeer kwetsbare, zwoele,
tere en soms tragische melodie
lijnen overtuigend en bijna al
tijd zuiver. Een staande ovatie
was verdiend, maar het Leider
dorps Kamerorkest liet zich niet
verleiden tot een toegift.
LIDY VAN DER SPEK
