Pap in de benen, geen soepele spieren
Een zinloze reis
van zes amateurs
Renners van Swift
in de wachtkamer
Cathérine Marsal is een klasse apart
Nederlandse profwielrenners wekken laclilust op
De Belgen genieten van dubbel succes
MAANDAG 3 SEPTEMBER 1990
SPORT
PAGINA 19
Afgang in Japan
UTSUNOMIYA (ANP) - Wat Piet Kuijs heeft bezield zes amateurs
te selecteren voor de wereldtitelstrijd is voor iedereen in Japan
compleet onduidelijk gebleven. De bondscoach van de ama
teurselectie maakte in de tropische atmosfeer van de provincie Ti-
chico een nog groter drama mee dan in zijn eerste jaar als bonds
coach in Chambery.
Pech voor wielerploeg in Een
EEN Zelfs domme pech heeft de promotiekansen van Swift-
Casba niet volledig om zeep geholpen. Twee lekke banden in de
ploegentijdrit in en om het Drentse Een deden de renners van
Wim de Wilde gisteren op de zevende plaats belanden. Omdat de
concurrenten maar half profiteerden van het noodlot dat het Leid-
se kwartet trof, houdt Swift nog altijd uitzicht op de topcompeti-
tie. Het kan samen met koploper Pijnenburg promoveren, als De
Peddelaars en Het Zuiden volgende week uit hun achterstallige
wedstrijd geen al te grote score halen.
Slechts twee pupillen uit de Oranje
formatie bereikten zaterdagmiddag
uitgemergeld de streep in Utsuno-
miya, ver achter de Italiaanse we
reldkampioen Mirko Gualdi. Rober
van de Vin (26ste) en Ruud Poels
(33ste) maakten duidelijk dat Ne
derland op het zware traject niets te
zoeken had.
Kuijs is tijdens zijn leiderschap
van de amateurselectie weinig suc
cesvol geweest op wereldkam
pioenschappen. Vorig jaar in Cham
bery ging de Oranje-ploeg volledig
af tijdens de ploegentijdrit en de in
dividuele wegwedstrijd. Onder de
Japanse zon kon Kuijs nauwelijks
woorden meer vinden om de diepe
ellende te beschrijven. Volkomen
gedesillusioneerd stond de Braban
der zaterdagmiddag op zijn twee
finishers te wachten.
Belabberd
„Het amateurwielrennen in Neder
land staat er belabberd voor. Dat
mag je concluderen na dit kam
pioenschap. We hebben op dit mo
ment geen renners die trajecten als
in Chambery en Utsunomiya aan
kunnen. En ik vrees hetzelfde voor
volgend jaar in Stuttgart. Wat ik van
het parcours in Duitsland weet, is
dat het vergelijkbaar is met wat we
de laatste twee jaar voor de kiezen
kregen", luidde zijn sombere voor
spelling.
Het evenement begon voor Kuijs
met een achttiende plaats in de
ploegentijdrit. Van een medaille
was niemand bij de KNWIJ uitge
gaan, maar een klassering bij de
beste tien land moest zeker moge
lijk zijn. Alleen landen als Mongo
lië, Taiwan, Japan, Zuid-Korea de
den het slechter dan de Oranje
hemden. De nekslag volgde in de in
dividuele wegwedstrijd. Twee cou
reurs aan de finish, op nietszeggen
de plaatsen. Een dramatisch resul
taat na een maandenlange voorbe
reiding, waarin de bondscoach veel
coureurs testte en tegelijkertijd ont
dekte dat de amateurtak met een
wel zeer magere lichting voor de ko
mende jaren zit opgescheept.
„Onder Boskamp kwamen de
renners na een zwaar seizoen uitge
put op het WK. Ik zeg niet dat mijn
„Pascal, is Bouwmans er.nu ook al
niet meer bij?", informeerde vanuit
de achtergrond delegatieleider
Theo Mangnus met overslaande
emotie bij chef d'equipe Pascal
Kolkhuis Tanke. Neerlands jongste
bobo moest het antwoord éven
schuldig blijven, maar .toen Bouw
mans een ronde later inderdaad niet
meer doorkwam, kon Rudi Berg
mans het negende haaltje dichtma
ken.
Dit was een ramp, een fiasco, een
debacle en een afgang tegelijk. De
Nederlandse amateurs hadden al
niks klaargemaakt op hun WK's in
Utsunomiya, wat de Nederlandse
profs lieten zien wekte slechts de
lachlust op bij alle buitenlanders.
„Komt Nederland pas op de dag
voor de wedstrijd aan? Dat kan
aanpak ideaal is. De jongens ston
den hier fris aan de start, na een goe
de voorbereiding. Ik kan alleen con
cluderen dat het op mijn manier
ook niet is gelukt. De renners heb
ben geregeld in het buitenland gere
den, ook in zware wedstrijden. De
Fransen en de Italianen doen het
zelfde programma als wij. We be
schikken echter niet meer over de
talenten, die ook nog kunnen klim
men. En als die wel opduiken, wor
den ze direkt ingepikt door de prof-
ploegen".
Lichting
„De rest denkt vaak te gemakkelijk
over hun sport. Van een man als
Kelly kunnen ze nog veel leren",
doelde hij op het gebrek aan karak
ter bij de huidige lichting.
Direkt na afloop had Kuijs, die bij
de KNWU nog een contract heeft tot
31 december 1992 en vast van plan
is dat af te maken, geen pasklare op
lossing voor de problemen binnen
de amateurwereld. „Er moet iets
veranderen. Misschien moet ik mijn
selectie uit de topcompetitie halen
en alleen in het buitenland gaan rij
den. Of mijn grip op de gastrenners-
verenigingen vergroten. Eisen dat
ze hun beste coureurs meer ter be
schikking stellen. Maar om dingen
te veranderen ben ik afhankelijk
van honderden mensen, die bij de
algemene jaarvergadering allemaal
hun eigen huisje komen verdedi
gen. Enkele ideeën zullen op veel
weerstand stuiten. Na Utsunomiya
is het in ieder geval duidelijk" dat er
iets moet gebeuren. Daar zal ieder
een het over eens zijn".
Het WK blijft maar een moment
opname. Dat vindt Kuijs ook. „Ik
weet-dat alles op mijn rug terecht
komt. Renners van negentien jaar
mogen een mindere dag hebben. Ik
wordt voornamelijk beoordeeld op
de resultaten van het wereldkam
pioenschap. En die zijn slecht. Het
gaat echter om één race, van vier
uur. Wel belangrijk, maar niet alles
zeggend." De bondscoach ziet dan
ook geen reden na twee mislukte
mondiale evenementen zijn plaats
achter het stuur vah de volgauto in
te leveren. „Dat zou ik laf vinden.
Als de KNWU andere plannen
heeft, hoor ik het wel".
nóóit", had iedere betweter de hele
week reeds geschuddebuikt. „Die
vliegen er in de eerste de beste ron
den al vanaf', had de voorspelling
geluid. Er was zelfs op gewed, wel
ke Nederlander als eerste voor de
bijl zou gaan: Solleveld of Van dei
Poel. Het werd 'Poeleke', na twee
ronden.
De anderen rolden de Nederland
se cabine binnen alsof ze met verdo
vende middelen waren ingespoten
Pap in de benen in plaats van ge
staalde, dan wel soepele spieren.
Nico Verhoeven: „De eerste keei
dat je aanzette verloor je meteer
tien percent van je mogelijkheden
Je herstelde nooit meer. De tweede
keer was het wéér min tien percent
de derde keer nóg eens, ja, en dar
kun je het wel vergeten. Je rijdt hiei
UTSUNOMIYA (GPD) - Twee jaar
geleden, toen Cathérine Marsal ze
ventien lentes was, en ze ergens in
Frankrijk werd opgeroepen voor
een huldiging, dacht de man die
haar de bloemen uitreikte, dat hij
met een jongen van doen had.
Ze schrok zo van de reactie tij
dens die ereceremonie, dat ze ter
plekke besloot aan haar gewicht te
gaan werken: 62 kilo, dat moest on
der de 50 kunnen. De boerendoch
ter van nabij Metz dacht dat het ook
haar wielertoekomst wel ten goede
zou komen.
Zaterdag, op het WK wielrennen
voor vrouwen, diende Cathérine
Marsal zich aan als de Jeannie Lon-
go van de jaren negentig. De 19-jari-
ge Frangaise was twee klassen beter
dan de rest van het veld.
Marsal had wellicht enige tegen
stand van betekenis kunnen ver
wachten van Leontien van Moorsel,
maar de Boekelse kreeg van coach
Piet Hoekstra een startverbod op
gelegd wegens een plotselinge ver
koudheid. Nu bestond de oppositie
alleen op papier.
Vorig jaar had Marsal zich nog
moeten schikken in de suprematie
van haar Franse kopvrouwe Longo,
en moest zij genoegen nemen met
zilver. Dit keer waren twee demar
rages, in de eerste en tweede ronde
voldoende om zelf naar de 'Marseil
laise' te snellen.
niet met een stel trimmers in d«
rondte. Een normale topsporter za
van een klimmetje recupereren
hier kon dat absoluut niet".
Alleen Breukink reed de 261 km
uit; hij werd op 1.06 min 44e. Lang
handhaafde hij zich in het peloton-
netje-Bugno, maar toen de finale in
de laatste ronde werkelijk explo
deerde, moest ook hij er aan. Peter
Winnen had hetzelfde twee ronden
eerder ondergaan, Frans Maassen
daar weer twee ronden voor. En de
enige koploper van het eerste uur,
Maarten Ducrot, was na 10 ronden
uitgestapt met kramp.
Het verhaal achter het waarom
van de Nederlandse 'late late-show'
is even komisch als bedroevend te
gelijk. Vraag elke willekeurige ver
antwoordelijke, en je krijgt een
doorgeschoven antwoord. Nie
mand wil met de Zwarte Piet terug
naar de KNWU, die voor de profs al
leen 125.000 gulden heeft moeten
begroten. Een expeditie, die onge
veer vier maal zo fors is als de com
plete jaarbegroting van het baan-
wielrennen.
Begin dit jaar zouden de profs
nog een week van tevoren in het
vliegtuig stappen. Een maand gele
Pas 3.24 min later kwamen de eer
ste achtervolgsters, met twee Ne
derlandsen. Maar de toch tamelijk
snelle Cyntha Lutke Schipholt ver
gat het wiel te kiezen van Agnes
Loohuis-Damveld, waardoor de
kans op een medaille meteen was
verkeken. Het zilver ging nu naar de
Amerikaanse Ruthie Matthes, het
brons naar de Italiaanse Luisa Seg-
hezzi. Lutke Schipholt werd acht
ste.
Marsal ging zaterdag als absolute
favoriete van start. Ze had alle be
langrijke meerdaagsen van het sei
zoen gewonnen: Tour de l'Aude,
Tour de Texas, Postgirot Noorwe
gen en Giro d'Italia. Logischerwijs
was ze ook Frans kampioene gewor
den.
Alleen Van Moorsel had haar par
tij kunnen geven, maar tot een duel
tussen die twee (bijna-) leeftijdsge
noten kwam het niet. Voorhoofds
holte-ontsteking, luidde het com
muniqué over de Brabantse. „Nou
ja, al die moeilijke termen", zei
Hoekstra, „zeg maar gewoon dat er
een verkoudheid los kwam".
De definitieve beslissing over
Van Moorsel was 's ochtends bij het
ontbijt door Hoekstra zelf geno
men. „Ze wilde zelf wel, maar ze
had een te hoge pols om hier iets te
kunnen uitrichten. Zeg dat ze tach
tig percent was. Misschien had ze in
de tweede groep kunnen meeko
men, maar dan was er toch een
beetje glans van haar twee gouden
medailles afgenomen".
Hoekstra zette Cora Westland
voor Van Moorsel in. Wëstland
kwam in het verhaal van de 'tropen-
koers' (80 percent luchtvochtigheid,
28 graden) niet voor. Zo min als Ma-
non de Rooy, die al in de eerste ron
de ten val kwam. Ook Agnes Schop
en Rijnsburgse Petra Grimbergen
waren veroordeeld tot een plaats in
de achterhoede.
Alleen Lutke Schipholt en Loo
huis-Damveld konden zich in de
groep achter Marsal aardig weren.
Haagse Lutke Schipholt: „In dat
klimmetje werd het me wel eens te
veel, maar ik kon steeds terugko
men. Het had geen zin je hier over
de kop te rijden. Nu had ik nog wat
over voor de sprint. Alhoewel ik het
wel een beetje dom deed, geloof ik".
Hoekstra over haar: „Een talent.
Maar ze is er nog lang niet. Komt
nog kracht tekort en taktisch in
zicht. Duurt een jaar of twee. Als je
dat tegen haar zegt, dan klinkt het
verbaasd: 'Nog twee jaar?' Ja, zeg ik
dan, probeer eerst maar eens een ki
lometer of twee heel hard voor de
anderen uit te rijden. Dan ben je aan
het wielrennen, anders nog aan het
fietsen".
Achteraf was zij nog de meest
succesvolle van het hele niet-Ne-
derlandse weekeinde.
Dat de levensgrote promotiekansen
van Swift in zo'n hoog tempo wer
den teruggebracht als in het druile
rige Drenthe had zelfs de grootste
zwartkijker vooraf niet durven vre
zen. Al na 18 van de 57 kilometer
stond de volledige Leidse ploeg in
de berm, omdat Peter Mol zijn dich
te achterwiel vanwege een lekke
band moest inruilen voor een ge-
spaakt wiel. Het akkefietje kostte
de Zeeuw veel kracht en verstoorde
bovendien het ritme van het voort
varend gestarte viertal.
Weliswaar draaide Jan-Hendrik
Lagerweij niet fameus, maar wat de
Woubruggenaar te weinig op kop
reed, compenseerde Erik Bos dub
bel en dwars. De man uit Moord
recht houdt doorgaans niet van
bluffen, maar voelde zich gisteren
genoodzaakt de Casba-kar te trek
ken. Bos, als 'regencoureur' in zijn
nopjes in het natte Een: "Na drie ki
lometer heb ik gezegd: 'Een tandje
groter en knallen'. Ik vond toen dat
ik de leiding moest nemen. Natuur
lijk kwam ook ik kapot te zitten,
maar dat gebeurt nu eenmaal altijd.
Mijn benen gaan op een gegeven
ogenblik pijn doen als ik voortdu
rend een verzet van 53x13 en 53x14
draai".
Lek
Het moeilijkste moment van de
middag kwam op twintig kilometer
van het einde, toen Lagerweij met
een lekke band moest stoppen.
"Doorrijden", beval De Wilde de an
deren, van wie de boven Erik van
Nieuwkerk verkozen Tom de Jong
het best in de buurt van Bos kon
blijven. Lagerweij mocht met een
nieuw achterwiel roemloos 'uithol
len' richting hotel. Toen bij Mol, die
'toen hijzelf lek reed al even had
overwogen om af te stappen, het
beste er definitief af was, gloorde de
finish inmiddels. De 1.15,36 van
Swift was weliswaar niet super,
maar die tijd deed nauwelijks onder
voor die van De Peddelaars (1.15,19)
en Het Zuiden (1.14,55). Wel stak het
als tweede geëindigde Pijnenburg
de Leidse club op de ranglijst voor
bij.
Opluchting alom in de Leidse ge
lederen, waar onderweg vooral
moed was geput uit de geruststel
lende tussentijden. De Jong, na een
moeizaam begin stevig in het zadel:
"Ook de kilometeraanduidingen ga
ven ons een kick. Als je weet dat je
aan de laatste tien kilometer bent
begonnen, weet je dat je toch al een
kilometer of vijftig hebt afgelegd".
Machteloos
Toch blijft het mogelijk dat Swift op
de bochtige Drentse paden te veel
punten heeft laten liggen om de pro
motiecompetitie te kunnen ontstij
gen. De rekensom na afloop leerde
namelijk dat De Peddelaars nu 115
en Het Zuiden 126 punten op het
reeds uitgefietste Swift achterstaat.
Bij de Omloop van het Zuiden,
waarin één vereniging aanstaande
zaterdag maximaal 165 punten kan
behalen, is de ploeg van De Wilde
veroordeeld tot machteloos toe
kijken.
Werkeloos afwachten bevalt de
Zeeuwse ploegleider in het geheel
niet. Zoals hij ook zijn ongenoegen
uitte over de opzet van de ploegen
tijdrit. Deze discipline, waaraan alle
62 verenigingen deelnamen, had
het hoogtepunt van de competitie
moeten zijn. "Waarom", vroeg De
Wilde zich af, "rijden we hier dan
met viertallen, terwijl we alle ande
re competitiewedstrijden als zestal
afwerken? Een ploeg die in de
breedte sterk is, wordt nu bij de
ploegentijdrit benadeeld".
Uiteraard preekte de Kwaden-
dammer voor eigen parochie. Buur-
vereniging De Bollenstreek profi
teerde juist van de inbreng van haar
sterkste renner. De vrijwel van een
maagzweer herstelde Pascal Ver
geer sleepte de Lisser club naar een
verdienstelijke twaalfde plaats
(1.16.29). Nog sneller ging Etienne
Vergeer in de juniorenploeg van het
disctrict Zuid-Holland 1 rond. Met
onder anderen Robin van Kessel
van Swift aan zijn zijde won de Bol-
lenstreker, voor volgend jaar geko
zen in de nationale juniorenselectie,
de 57 kilometer in zijn categorie in
1.16,16.
Paul Kooijman (Swift won giste
ren een criterium voor liefhebbers
in Heemskerk. Zijn ploeggenoot
Ruud Dobbelaar legde beslag op de
derde plaats. Mark Varkevisser ein
digde het afgelopen weekeinde
twee keer hoog. In Dordrecht legde
de Swift-junior zaterdag als vierde,
in het Brabantse Ter Heiden giste
ren als derde.
TIM BROUWER DE KONING
'Van der Velde
vertelt onzin'
UTSUNOMIYA Op het tentzeil van de box van de Neder
landse profs zette verzorger 'Rudi' Bergmans met een rood
viltstift streepjes. Na tien ronden had hij er al negen staan.
Negen Nederlandse beroepsrenners, die het WK 1990 in
Utsunomiya rap voor gezien hadden gehouden. Pap in de
benen. Machteloosheid, verheven tot de negende macht.
Alleen Maassen, Winnen en Breukink waren nog in koers,
want daar had je ook Eddy Bouwmans al.
den werd besloten het reisschema
te verlaten: vrijdag weg, zaterdag
aan, zondag rijden. Dat was beter
voor het trainen, dat kon je in Japan
met geen mogelijkheid.
„Op voorstel van de ploegleider
en een paar van de toprenners", ver
weerde Mangnus, de voorzitter van
de profsectie, zich. „Dus puur een
sporttechnische beslissing. Wie zijn
wij om daar als bestuurders tegenin
te gaan?"
Post geraadpleegd, die tot het vol
gende antwoord kwam: „Er was ons
uit niets gebleken, dat je hier kon
trainen. Nou, dan moetje geen pro
blemen zoeken, want tien dagen op
gesloten zitten op een hotelkamer is
ook niks. Dan kun je beter op het
laatste moment afreizen. We heb
ben het bij de ploegartsen geïnfor
meerd, en die zagen ook geen enkel
bezwaar".
Erik Breukink, kopman: „Mij is
nooit iets gevraagd, ik weet alleen
dat Rooks voor deze opzet was.
Maar ik had het ook vervelend ge
vonden als ik hier anderhalve week
mijn benen had moeten stilhouden.
Nu heb ik thuis goed kunnen trai
nen, koersen gereden. De conditie
was ook goed".
Jan Gisbers, dit keer buiten de
Nederlandse ploeg: „Dat niet kun
nen trainen was onzin. Ja, op de
drukke doorgaande wegen; in Ne
derland moet je ook geen auto
routes opzoeken. Maar als je hier er
gens links- of rechtsaf sloeg kon je
prima, zonder verkeershinder, je ki
lometers maken".
De reis was voorbeeldig geweest.
Geen eerste, maar business class -
dat wil zeggen, geen 12.000, maar
8.500 gulden per stoel, met aftrek
van een kleine KLM-korting.
De zaterdagse autobustocht van
Tokio naar Utsunomiya liep ook
goed, met de kleine aantekening,
dat er drie renners (Van der Poel,
Maassen en Verhoeven) bij Kolk
huis Tanke in de huurauto waren
sprongen, om vervolgens drie uur
compleet te verdwalen. Maassen
had ook nog moeten overgeven.
Doch dit terzijde.
Walgend
Het Oranje-dozijn bleek 's avonds
zo uitgerust, dat de gemaakte af
spraak voor een persconferentie
walgend werd opzij geschoven. Alle
ogen waren gericht op de arbeid van
zondag. „Sorry voor dat pers-inci
dentje van zaterdagavond", zei
Post, „maar ze wilden zich volledig
op de wedstrijd concentreren. Ze
waren zeer gemotiveerd".
De ontnuchtering kwam nog
sneller dan Mangnus, Kolkhuis
Tanke, Post, Bergmans en al die an
deren konden bevroeden c.q. ver
werken. Na drie uur had Nederland
al minder renners in koers dan het
niets voorstellende thuisland Ja
pan.
En wie had gedacht, dat nu einde
lijk ruiterlijk zou worden toegege
ven, dat met die aankomst, 22 uur
voor het startschot, een grove blun
der was begaan, die had het mis.
Het lag aan het weer, de plotselinge
wanbte en de hoge vochtigheids
graad. Die factor was de doorslagge
vende geweest; die had Oranje ge
nekt. Even leek het WK zich op de
voetbalvelden in Italië 1990 af te
spelen.
Utsunomiya was het slechtste
WK profs voor Nederland in de mo
derne wielergeschiedenis. In 1980
had Bert Pronk, toen de enige uitrij-
der, tenminste nog met een zevende
plaats naar huis gekund.
Post zei wel zo'n bang voorgevoel
te hebben gehad, toen hij vorige
week even in Japan was voor Eki-
mov en Theunisse. „Het weer kan
hier fataal zijn. Dit is een heel ander
klimaat".
En daarvoor lijkt nu precies het
KNMI uitgevonden.
PETER OUWERKERK
OUDENBOSCH (GPD) - Johan
van der Velde heeft gesproken. En
hoe. In het weekblad Nieuwe Revu
staat het allemaal te lezen. Van wie-
Iervedette tot kruimeldief en junk.
Een zielig verhaal voor de ex-renner
zelf, een pijnlijk verhaal met name
voor ex-verzorger Ruud Bakker, die
bewust zou hebben meegewerkt
aan gebruik van anabolen en be
drog bij dopingcontroles.
Het zit Bakker niet mee. Eerst
kocht hij een wielerbaan, die van
Oudenbosch, die vanwege gemeen
telijke tegenstand niet te exploite
ren viel, en nu wordt zijn vroegere
werk bij Post, waar hij nog steeds zo
trots op is, ook nog in een kwaad
daglicht gesteld. Van Johan van der
Velde is niet veel meer over, maar
van Ruud Bakker, zo schijnt het,
ook niet.
Johan van der Velde in Nieuwe
Revu: „Ik had Ruud Bakker ge
vraagd me te prepareren voor Luik-
Bastenaken-Luik en vertrouwde
hem voor honderd procent. Ik
kwam immers drie keer in de week
bij hem, hij masseerde me en prepa
reerde me met allerlei vitamines.
Okay, ik win de koers, ga naar de
controle, komt Bakker in paniek
naar me toe. Zegt: als je niet in twee
maar in drie flesjes moet pissen, dan
moet je terugkomen, dan moeten
we de pis van een ander regelen. Ik
zeg: wat bedoel je? Als er drie fles
jes staan, zegt hij weer, testen ze
vandaag ook op anabole steroiden
en dan ben je positief. Nou daar sta
je dan, tien minuten na zo'n mooie
overwinning. Ik schrok me te plet
ter. Ik wist dus al meteen na aan
komst dat ik fout zat".
En zo 'onthult' Johan van der Vel
de vervolgens ook het gebruik van
amfetaminen dat uitliep op een ver
slaving. Die verslaving was er indi
rect ook de oorzaak van dat'ie op
het dievenpad ging, 's nachts, als'ie
toch niet kon slapen.
Totdat Johan van der Velde op
heterdaad werd betrapt. Hij kwam
in voorarrest, weer vrij en onder be
geleiding van de Nederlandse Sport
Federatie. De NSF vroeg de media
Van der Velde met rust te laten. Dat
gebeurde natuurlijk niet. De Rijs-
bergenaar koos Nieuwe Revu uit
voor zijn verhaal, dat alom opzien
baarde.
Echter niet bij Ruud Bakker.
„Ben je gek. Die jongen is ziek. Heb
je die foto's gezien? Dat zegt toch al
genoeg? Een jongen in zo'n labiele
toestand kun je toch alles laten zeg
gen? Heeft'ie de laatste tijd ooit wel
eens de waarheid gespoken? Nee
toch. Ze hebben hem een paar gul
den gegeven en Johan vertelt wel
wat onzin".
UTSUNOMIYA (GPD) Eddy Merckx wist een mooie oplossing: de voorkant van de regenboogtrui was de
komende twaalf maanden voor Rudy Dhaenens, de achterkant voor Dirk de Wolf. Hadden ze als 29-jarigen
allebei wat.
,,'t Is wreed voor Dirk, zunne", had sterke helper Sammie Moreels geroepen, na de voor België zo onwaar
schijnlijk mooi verlopen WK wielerprofs 1990. ,,'t Is wreed, dat één van de twee moest verliezen".
„Maar", zei ploegleider Merckx, aan zijn zesde WK en tot gisteren nog louter met nieten terug naar België,
„ge kunt beter zó tweedes worden als vijftiendes".
Dirk de Wolf beleefde het WK 1990 vanaf de eerste minuut dat er werd aangevallen. Hij maakte in de tweede
ronde al deel uit van de kopgroep van eerst 22, die werd teruggebracht tot 13, waarna de finale in ging met vijf.-
Totdat hij tenslotte met de uit het peloton gesprongen Dhaenens het beslissende gat sloeg op 10 km voor het
einde, op de laatste klim van de koers.
De finale was van hetzelfde zinderende kaliber als die van bijvoorbeeld vorig jaar. De Nederlanders waren
op Breukink na volledig weggevaagd, maar de rol van de favoriete Italianen was er een om van te smullen.
Uiteindelijk was slechts het brons van Bugno hun magere beloning.
Uittredend wereldkampioen Greg LeMond (4de) rekende volledig op de steun van de superhelpers van
Bugno, maar ook hij moest constateren, dat Chiappucci en Fondriest niet onvoorwaardelijk de daad bij het
woord voegden met de ogen dicht voor Bugno te zullen rijden, Gevolg: Dhaenens en De Wolf bleven uit de
greep van de aanstormende branding. De bloedstollende, snelwegtikkende seconden van de laatste kilome
ter waren en bleven juist genoeg.
Rudy Dhaenens is niet de allergootste vedette, die op de lijst van de regenboogtruidragers gaat prijken.
Zijn koosnaam 'Daantje' spreekt in feite voor zich. Bescheidenheid en eenvoud sieren hem. In zijn negen
profjaren was dit zijn achtste overwinning; in zijn derdejaar voor PDM pas zijn tweede zege. Rudy Dhaenens
kwam eigenlijk voor het eerst tot ontplooiing toen Kelly dit voorjaar wegviel door een gebroken sleutelbeen.
Hij greep die verantwoording goed aan. Hij werd onder andere tweede in 'Vlaanderen' en staat nu ook tweede
staat in het WB-klassement.
Zijn goede neus voor de juiste momenten viel bij andere ploegen zo in de smaak, dat hij volgend jaar bij het
Spaanse ONCE het dubbele kan gaan verdienen (ongeveer 7 ton). Jan Gisbers wil hem echter aan zijn nog
doorlopende contract houden. „De aanpassing, die hij wil kan hij bij ons ook krijgen".
Dhaenens: „We zullen er wel uitkomen. De kans is heel klein dat ik weg ga. Ik heb het er eigenlijk veel te
goed naar mijn zin. Ik ken mijn plaats: in het voorjaar kopman met Kelly voor de klassiekers, en in de grote
ronden gewoon weer voor Breukink en Alcala werken".
