Bush zou oorlog winnen,
maar tegen enorme prijs
Gijzelaars verhogen kans op snelle Amerikaanse ingreep
IN DE OLIE
Snelheid is handelsmerk
Amerika's militaire baas
REPORTAGE.
ZATERDAG 25 AUGUSTUS 1994 Z.
Van
WASHINGTON - Als de to
tale oorlog uitbreekt tussen
Amerika en Irak, dan hoeft
er weinig twijfel te bestaan
over de uiteindelijke afloop.
Amerika, met een bevolking
die 15 keer zo groot is als die
van Irak, een Bruto Natio
naal Produkt dat 80 keer zo
groot is, de meest geavan
ceerde wapens die de mens
heid ooit heeft bedacht en,
tot nu toe althans, een pla
neet vol bondgenoten, is
zwaar in het voordeel.
Of die oorlog ook uitbreekt, wat
voor vorm de oorlog krijgt, en hoe
lang die gaat duren, die vragen zijn
heel wat moeilijker te beantwoor
den. De antwoorden hangen om te
beginnen af van de vraag, wat Ame
rika eigenlijk in het Golf-gebied wil.
Merkwaardig genoeg heeft het
Witte Huis dat doel nooit helder ge
formuleerd. Wat is gezegd, is dat
Amerikaanse troepen op verzoek
van Saudi-Arabië zijn gestuurd om
dat land tegen Iraakse agressie te
beschermen.
Maar houdt het daar bij op? Presi
dent Bush heeft in redes ook gezegd
dat de Iraakse bezetting van Ku-
wayt geen stand zal houden. Is daar
mee de bevrijding van Kuwayt ook
een doel waarvoor Bush zijn leger
zou willen gebruiken?
Dr. Henry Kissinger, de vroegere
minister van buitenlandse zaken,
vindt dat de Amerikaanse militaire
aanwezigheid in ieder geval moet
leiden tot het vertrek van Irak uit
Kuwayt.
In een stuk van zijn hand dat in de
Washington Post verscheen,
schrijft hij: "Als Irak in Kuwayt
blijft of daar via een stroman indi
recte controle zou blijven uitoefe
nen, dan zou het Amerikaanse
machtsvertoon een debacle wor
den. Als uiteindelijk Irak in Kuwayt
blijft en de Amerikaanse troepen in
Saudi-Arabië blijven, dan zal de cri
sis eindigen met een demonstratie
van de onbelangrijkheid van Ame
rika in de wereldopinie".
Intimidatie
Bovendien, aldus Kissinger: "De
Arabische en Amerikaanse publie
ke opinie zouden een langdurig ver
blijf van Amerikaanse troepen in
Saudi-AFabië op den duur niet toe
staan". Het zou Saddam Hussein,
na het dus onvermijdelijke vertrek
van de Amerikanen, vrij staan door
middel van intimidatie ook Saudi-
Arabië te beheersen, en dus de olie
stroom naar het Westen.
Je kunt nog verder gaan. Zelfs al
zou Irak zich onvoorwaardelijk uit
Kuwayt terugtrekken, is dan het
probleem op de langere termijn op
gelost? Saddam Hussein, met zijn
voor zijn buren en de Westerse eco
nomieën levensgevaarlijke aspira
ties, zou dan gewoon aanblijven.
Hij zou rustig verder kunnen
gaan met het bewapenen van zijn
land. Volgens Amerikaanse experts
zou hij over twee jaar de beschik
king kunnen hebben over atoom
wapens. Als hij zich dan weer in een
avontuur zou storten, dan zou er een
nog aanzienlijk gevaarlijker situatie
ontstaan als nu al het geval is.
Bush heeft, met de harde retoriek
waarin hij Saddam Hussein voor
leugenaar heeft uitgemaakt en hem
met Hitier heeft vergeleken, duide
lijk gemaakt dat hij van de Iraakse
president af wil. Is de verwijdering
van Saddam dan het antwoord?
Amerikaanse Irak-deskundigen
beschrijven het land als "een leger
dat de beschikking heeft over een
staat". Zou de opvolger van Hus
sein minder oorlogszuchtig zijn?
Als daarover twijfels zijn, dan zou
de vernietiging van Irak's militaire
infrastructuur het uiteindelijke
doel van de Amerikanen moeten
zijn.
Laten raden
Zolang er dus twijfels bestaan over
de redenen waarom Bush zoveel
materieel en manschappen naar de
woestijn heeft gestuurd, is moeilijk
te zeggen wat precies het Ameri
kaanse militaire antwoord zal zijn.
Bush zegt dat niets en niemand in
zijn omgeving zal uittekenen wat de
Amerikaanse militairen in en rond
de Perzische Golf precies wanneer
zullen doen. Een oude strategische
les is nu eenmaal, datje de vijand al
tijd moet laten raden naar je bedoe
lingen.
De meeste commentatoren in
Amerika houden het evenwel erop,
dat het de aanvankelijke bedoeling
van Bush en de zijnen was, Saudi-
Arabië af te schermen en de econo
mische sancties het zware werk te
Het slagschip
Wisconsin op
weg naar de Ro
de Zee. Bush
laat zijn vijand
raden naar het
uiteindelijke
doel van de mili
taire aanwezig
heid in het Golf-
gebied. Is het
nog wel voldoen
de als Irak zich
uit Kuwayt te
rugtrekt of moet
ook Saddam
Hussein weg?
laten doen. De hoop was, dat de
sancties Saddam Hussein uiteinde
lijk zouden dwingen uit Kuwayt
weg te gaan. De hoop was verder,
dat hij daarmee zo'n enorm ge
zichtsverlies zou lijden, dat hij zou
worden afgezet.
Maar nu Hussein zo ongeveer alle
buitenlanders in zijn land en Ku
wayt in gijzeling heeft genomen, is
de situatie veranderd. Stel dat Sad
dam zijn dreigement waar maakt en
de gijzelaars, kinderen en baby's in
cluis, samen met de Iraakse bevol
king laat verhongeren? Een Ameri
kaanse reactie zou dan onvermijde
lijk zijn.
Publieke opinie
Afgezien daarvan: het recente verle
den leert, dat de Amerikaanse pu
blieke opinie niet tegen langdurige
gijzelingen bestand is. De roep om
"toegeven" aan de ene kant, en "kei
harde actie" aan de andere kant zou
onweerstaanbaar worden. De overi
ge landen met gijzelaars in Irak en
Kuwayt zouden de Amerikaanse
president ook onder geweldige
druk zetten.
Dat Saddam Hussein gijzelaars
heeft genomen, bemoeilijkt dus de
taak van Bush, maar vergroot tege
lijk de kans dat hij tot een of andere
vorm van snel militair ingrijpen te
gen Irak besluit.
Irak heeft er, omgekeerd, baat bij
dat de huidige situatie van geen oor
log en geen vrede zo lang mogelijk
duurt. Niet alleen gaan de gijzelaars
dan in Saddam's voordeel werken,
maar ook zal de onrust in de Arabi
sche wereld over de langdurige aan
wezigheid van de Amerikaanse on
gelovigen op de heilige Saudische
grond alleen maar toenemen.
Met andere woorden: Bush kan
zich nu slecht veroorloven om te
wachten op het moment waarop de
economische sancties werken. Dat
kan volgens de deskundigen drie
tot zes maanden duren. De gijze
laars-kwestie en gerechtvaardigde
twijfels over de houdbaarheid van
de nu grote internationale steun die
de Amerikanen hebben, staan zo
veel tijd denkelijk niet toe.
Olievelden
Nu hiermee het decor is gezet, aller
eerst de vraag: heeft Irak de militai
re middelen om een betere positie te
verwerven? Irak zou er in ieder ge
val bij gebaat zijn, de Saudische
olievelden te vernietigen. De olie-
schaarste zou dan zo groot worden,
dat de boycot van Iraakse en Ku-
waytse olie vrijwel zeker niet langer
zou kunnen standhouden.
Irak heeft in Kuwayt, bij de grens
met Saudi-Arabië, naar Amerikaan
se schattingen 160.000 manschap
pen geconcentreerd, en ten minste
700 van zijn 5500 tanks. Nog eens
40.000 Iraakse soldaten zijn, zo zei
de Amerikaanse minister van de
fensie Cheney maandag, in Zuid-
Irak, vlakbij de grens, gestatio
neerd.
Amerika heeft in deze fase nog
niet meer dan 30.000 militairen in de
woestijn, een aantal dat de komen
de weken snel zal groeien. Het heeft
ook nog relatief weinig tanks ter
plaatse (het Pentagon wil om begrij
pelijke redenen niet zeggen hoe
veel), en dus is de Amerikaanse de
fensie-capaciteit op dit moment nog
beperkt.
Wat de overige troepen in Saudi-
Arabië zelf betreft: de Saudiërs heb
ben een leger van 65.000 man. Egyp
te heeft nu 3000 man gestuurd voor
de verdediging van het land, en Sy
rië ook een klein aantal manschap
pen.
Als Irak snel zou mobiliseren - de
experts zeggen dat het land binnen
12 uur een aanval zou kunnen lance
ren - dan zou het een eind op
Saudisch grondgebied kunnen ko
men. Slechts de grote overmacht
die de Amerikanen in de lucht heb
ben, zou zo'n aanval tot staan kun
nen brengen.
Defensief
Groot is de kans op een Iraakse aan
val echter niet. Functionarissen in
het Pentagon zeiden begin deze
week dat het opvallend is, dat de
Iraakse troepen in Kuwayt hun po
sitie hebben gewijzigd. Aanvanke
lijk was sprake van een offensieve
opstelling, langs de voornaamste in
vasie-routes naar Saudi-Arabië.
Maar nu hebben de Irakezen zich in
een boog om Kuwayt City opge
steld, een defensieve opstelling, die
bedoeld is om een aanval vanuit zee
en land af te slaan.
Is de kans op zo'n Amerikaanse
aanval dan groot? Het is mogelijk,
dat Bush een dergelijke militaire
operatie vroeger of later noodzake-
Nou, dat wordt een 'n mooie
goudmijn. Ook mijn buurman was
behoorlijk in zijn nopjes met het
uitbreken van de crisis in de
Perzische Golf. Daar worden we
hier in Mexico met al onze olie 'n
stuk beter van, voorspelde hij. Maar
niet dus, zo is gebleken. Sterker nog:
zelfs voor Mexico dreigt de al bijna
onvermijdelijke Golfoorlog een
penibele aangelegenheid te worden.
Een paar dagen geleden werd ik er
voor het eerst zelf mee
geconfronteerd. Argeloos reed ik
naar het gebruikelijke
benzinestation. Maar de
pompbediende in zijn vettige,
blauwe overall maakte resoluut een
verontschuldigend gebaar. "Nee
senor", zei hij met een zekere,
melancholieke blik in de ogen, "we
hebben op dit moment geen benzine.
Misschien komt het vanmiddag".
Geen man over boord. Het is me
immers wel meer gebeurd. Dus laat
in de middag opnieuw proberen.
Nog geen druppel, zo bleek. En de
volgende ochtend hetzelfde verhaal:
misschien vanmiddag.
De kriebels begonnen. Morgen moet
ik daar en daar naar toe, schoot het
door m 'n hoofd. En het
brandstofwijzertje op mijn
dashboard was inmiddels al
ruimschoots aan de rode
waarschuwingszone begonnen.
Na enig getwijfel, besloot ik maar
een kijkje te nemen bij het
pompstation in een verderop
gelegen dorp. Normaal is het een
prachtig ritje, 's Ochtends vroeg
onder de helblauwe hemel,
kronkelend door rotsachtige
bergketens waaraan moeder
natuur de meest wonderlijke
vormeri heeft gegeven.
De morgenzon stond sprankelend
voor in de auto. Het had veel van een
prachtige lentedag middenin de ook
hier hittige zomer. Maar het was
onmogelijk om daarvan tijdens
deze missie met volle teugen te
genieten.
In het slechtste geval, als ik ook daar
geen benzine vind, kom ik nog net
thuis, probeerde ik mezelf wijs te
maken. Dertig kilometer heen en
dertig kilometer terug, dat moet net
lukkeii. Aardig bedacht, maar tegen
de tijd dat ik het pompstation
naderde, begon de motor al te
hikken. Maar het geluk was met mij.
Vol
Opgelucht haalde ik diep adem. De
volgende keer al bij een halve tank
naar de pomp, aldus het heilige
voornemen. Maar krankzinnig dat
je ook in een olieland als Mexico nu
al naar benzine moet jagen.
Mexico, zo blijkt, zit niet meer zo vet
in de olie. De staatsmaatschappij
'Pemex' is volledig afgeroomd. Alle
Mexico
Rob Sprenkels
winsten uit de export worden
opgeslokt door de regering, die
daarmee een gedeelte van de
buitenlandse schuld betaalt.
Door gebrek aan nieuwe
investeringen zijn er al in jaren
geen nieuwe olievelden meer
aangeboord. En om aan de vraag
van zowel de binnenlandse als de
buitenlandse markt tegemoet te
komen, worden dein gebruik zijnde
putten op het ogenblik zwaar
overbelast.
De komende vijfjaar is er minstens
15 miljard gulden nodig om de
produktie op het huidige peil te
kunnen houden. Over zes jaar, in
1996, zal al die olie op de
binnenlandse markt nodig zijn.
Vanaf dat moment zal Mexico
brandstoffen moeten gaan
importeren in plaats van
exporteren.
Meer dan een goudmijn, dreigt de
Golfoorlog ook voor Mexico een
nationale ramp te worden. Er is al
druk uit de Verenigde Staten om
meer olie te produceren. De 100.000
vaten extra die Mexico voorlopig
heeft toegezegd, worden echter uit
de binnenlandse markt gehaald. De
schaarste is daarom reeds
begonnen. Maar het blijft vreemd:
Te weinig benzine omdat er op de
andere helft van de aardbol een
oorlog dreigt. Probeer dat in Mexico
j aan je buurman uit te
lijk gaat vinden, maar de prijs die
hij zou moeten betalen, zou enorm
zijn. Amerikaanse militairen in
Saudi-Arabië zeiden het persbu
reau AP maandag dat zo'n inval
daarom "zeer onwaarschijnlijk" zou
zijn.
Hoe dat ook zij: in ieder geval zijn
er nu nog te weinig Amerikaanse
militairen in het Golf-gebied om
een aanval op Kuwayt met succes te
kunnen lanceren. Afgezien van de
30.000 Amerikanen die nu in Saudi-
Arabië zijn, zijn er naar schatting
50.000 Amerikanen aan boord van
de inmiddels 60 oorlogsschepen die
Amerika in de Perzische Golf, de
Rode Zee en de Middellandse Zee
heeft, en zijn er nog eens 45.000 ma
riniers onderweg naar het Golf-ge
bied.
De best geïnformeerde bronnen
zeggen, dat het nog gauw twee we
ken zal duren, voor Amerika over de
manschappen en de tanks beschikt
om met enige kans van slagen een
aanval op Kuwayt te kunnen onder
nemen. En dan nog zou het een in
mensenlevens en materieel uiter
mate kostbare operatie worden.
Irak heeft de beschikking over Rus
sische T-72 tanks die door Ameri
kaanse militairen waarderend "be
paald geen rommel" worden ge
noemd. De Irakezen hebben boven
dien hun beste luchtdoel-raketten,
pantservoertuigen, en helicopters
meegenomen.
Doelen
Voor de Amerikanen zou het rela
tief pijnlozer zijn, als ze in één klap
zoveel mogelijk strategische doelen
in Irak buiten werking kunnen stel
len, in de hoop daarmee de moraal
van volk en leger zo te ondermijnen
dat verdere gevechten niet nodig
zouden zijn.
Die doelen zouden zijn: militaire
kampen, munitie-opslagplaatsen,
raketinstallaties, de opslagplaatsen
en fabrieken van chemische en bio
logische wapens en de kernreacto
ren waar Irak aan zijn atoombom
men werkt.
Dankzij satellieten als de KH-lls,
Lacrosse en SIGINT weten de Ame
rikanen nauwkeurig waar zich wat
bevindt. Dankzij de satellieten we
ten de Amerikanen niet alleen waar
letterlijk elke Iraakse tank staat,
maar kunnen ze ook telefoon- en ra
diogesprekken afluisteren.
Dat is onder alle omstandigheden
een enorm voordeel, maar speciaal
als zou worden besloten tot een
luchtaanval. De Irakezen zouden
weinig tegen zo'n aanval kunnen
uitrichten, afgezien van het gebruik
van weerloze gijzelaars die momen
teel als een menselijk schild bij de
strategische doelen worden neerge
zet.
De Amerikaanse F-117A 'Stealth'
gevechtsvliegtuigen, die niet door
radar kunnen worden gezien, zou
den diep in Irak zijn voor iemand ze
zag en alle van te voren met grote
precisie omschreven doelen kun
nen raken.
De laagvliegende Tomahawk
kruisraketten die vanaf Amerika's
marineschepen kunnen worden af
gevuurd, zijn -op basis van de gege
vens van de satellieten- zo gepro
grammeerd dat ze hun doelen tot op
enkele tientallen meters zullen ra
ken. Ze kunnen ook niet door radar
worden waargenomen.
Geen partij
De Iraakse Mirage F-1E en Su-24 ge
vechtsvliegtuigen zouden bij een
luchtslag boven Baghdad geen par
tij zijn voor de Amerikaanse F-15 en
F-16's. Als de Iraakse luchtverdedi
ging eenmaal buiten werking zou
zijn gesteld, dan zouden grote B-52
bommenwerpers, die elk 108 bom
men van 500 pond kunnen vervoe
ren, in korte tijd hele tank-divisies
kunnen vernietigen of desnoods
Baghdad totaal kunnen
ten.
De opvallende carrière van Colin Powell
WASHINGTON - Dat Amerika zo
snel besloot militair in Saudi-Ara
bië in te grijpen, en bovendien di
rect zo enorm veel manschappen
en materieel stuurde, is voor een
niet gering deel het werk van
Amerika's hoogste militair, de
voorzitter van de chefs van sta
ven, Colin Powell.
Op de dag dat de Iraakse troe
pen Kuwayt overrompelden, was
het Powell, de armen vol kaarten,
statistieken en rapporten van de
inlichtingendiensten, die op het
Witte Huis president Bush en zijn
adviseurs uitlegde wat er was ge
beurd.
Het besluit om troepen te stu
ren was uiteraard van de presi
dent zelf. Maar, zo zei Powell on
langs in de New York Times:
"Door de manier waarop de op
ties waren samengesteld, was het
duidelijk dat ik, net als wij alle
maal, voorzag dat onze collega's
naar het Midden-Oosten zouden
gaan".
Powell was vervolgens degene
die ervoor zorgde, dat het militai
re antwoord direct zo grootscha
lig mogelijk was. Het is, uiteinde
lijk, zijn werk dat aan het eind van
de maand zeker 100.000 Amerika
nen in het Golf-gebied zullen zijn,
en dat er nu al een half miljard ki
lo aan wapens en voorraden is ge
stuurd.
Er is hier sprake van een strate
gie die Powell al eens eerder (bjj
het Amerikaanse militaire ingrij
pen in Panama) volgde: als je be
sluit tot actie, zorg er dan direct
voor dat de militaire comman
danten ter plaatse meer dan ge
noeg manschappen en materieel
hebben. Veel is goed, meer is be
ter, zo zou je Powell's Filosofie
kunnen samenvatten.
De gedachte die daarachter
steekt is dat Powell zich er scherp
van bewust is dat militair optre
den in den vreemde op den duur
gehinderd kan worden door poli
tieke krachten thuis.
Als je al meteen ervoor zorgt
extra veel manschappen en mate
rieel ter plaatse te hebben, zo ge
looft hij, dan ben je voorbereid op
een moment dat altijd kan aan
breken - het moment waarop
thuis'de politieke steun afbrok
kelt, terwijl de strijd op het slag
veld juist zijn hoogtepunt bereikt
en je meer middelen nodig hebt.
In Powell's eigen woorden: "De
Amerikanen willen dat hun be
langen beschermd worden. Maar
ze hopen ook dat we het snel, effi
cient en met succes doen. Hoe
vlugger je het kunt doen, hoe be
ter af je bent".
Dat Powell in zo'n grote mate
rekening houdt met de politieke
realiteit, komt niet uit de lucht
vallen. Powèll immers heeft niet
alleen een indrukwekkende mili
taire carrière achter de rug, maar
heeft ook in het Witte Huis ge
werkt.
Begin 1987 werd hij de vice-na-
tionaal veiligheidsadviseur onder
Frank Carlucci, en in november
van dat jaar volgde hij Carlucci op
toen deze minister van defensie
werd. En in z'n Witte Huis-tijd
leerde Powell hoe hij om moest
gaan met het Congres, met de staf
van de president, de verschillen
de ministeries. Het was geen
makkelijke tijd voor hem - de
Iran- affaire echode nog na - maar
vriend en vijand van de Reagan-
regering moesten toegeven dat
hij goed werk deed.
Succesverhaal
Het levensverhaal van Colin Lu
ther Powell (53) is een van die ty
pisch Amerikaanse succesverha
len. Zijn ouders waren doodarme
Jamaïcaanse immigranten die
met hard werken - vader was
klerk, moeder een naaister - een
karig bestaan konden opbouwen.
Na de middelbare school was
Powell een niet erg opvallende
student - hij haalde maar net een
graad in geologie - toen hij in 1958
in het leger ging. Twee keer - van
1962 tot 1963 en van 1968 tot 1969 -
diende Powell in Vietnam. Hij
raakte daar gewond en kreeg
daarvoor de Purperen Hart on
derscheiding.
In zijn legertijd vielen de grote
organisatorische kwaliteiten van
Powell op. Hij kreeg in 1972 een
stage-plaats op het Witte Huis
aangeboden, een eer die ook nu
nog begaafde jonge mensen te
beurt kan vallen, studeerde
management, en maakte daarna
snel verder carrière in het leger.
Zijn eigenlijke doel, heeft hij
wel eens verteld, was 20 jaar in
het leger blijven. "Ze zeiden te
gen me toen ik in het leger kwam:
als je 20 jaar je best doet, dan kan
je met pensioen als luitenant ko
lonel. Daar ging het me om. In een
immigrantenfamilie is een pen
sioen erg belangrijk".
Maar het liep allemaal anders.
Powell werd in 1976 gevraagd me
dewerker van de toenmalige
staatsecretaris van defensie te
worden, en in 1977 werd hij de mi
litaire assistent van minister
Weinberger (defensie).
In juli 1983 kon Powell, tot zijn
immense vreugde, de kantoorcul
tuur van het Pentagon verlaten.
Hij werd toen benoemd tot com
mandant van het Vijfde Leger
corps in Europa. Dat betekent dat
hij weer gewoon militair kon zijn
en dat, zo zei hij later, "wilde ik
liever dan wat dan ook".
Het was dan ook zeer tegen zijn
zin, dat hij in 1987 werd terug
geroepen om op het Witte Huis de
tweede man van nationaal veilig
heidsadviseur Frank Carlucci te
worden.
"Toen Carlucci me benaderde,
gaf ik hem elke reden die ik maar
kon bedenken om iemand anders
%te nemen", aldus Powell. Maar
vergeefs. President Reagan belde
hem een paar dagen later op om
hem de post aan te bieden en Po
well had, als goed militair, maar
"yes sir" te zeggen.
Vlak voor Reagan begin 1989
uit het Witte Huis vertrok, be
noemde hij Powell tot vier-ster-
ren generaal. Hij behoorde daar
mee toen al tot het selecte groepje
van Amerika's hoogste militai
ren. De allerhoogste post kreeg
hy een jaar geleden, toen de voor
zitter van de chefs van staven, ad
miraal William Crowe, zei te wil
len vertrekken.
Eerste zwarte
Bush benoemde Powell in Cro
we's plaats, en dat was een opval
lende benoeming. Powell was
niet alleen de jongste voorzitter
die er ooit is geweest, hij was bo
vendien de eerste zwarte die op
deze post werd benoemd, en hij
had een veel minder sjieke ach
tergrond dan zijn voorgangers.
Maar de twijfels (en jaloezie) die
er bij delen van het militaire esta
blishment mogelijk geweest zijn,
heeft Powell het afgelopen jaar
snel weggenomen. Hij wordt van
alle kanten geprezen voor zijn ra
tionele, realistische, politiek on
afhankelijke en loyale bestuur.
Anders dan veel van zijn voor
gangers, onder wie zeker ook ad
miraal Crowe, is Powell een man
die niet aarzelt om zijn militairen
in actie te laten komen. Crowe, en
minister Weinberger met hem,
zorgden er destijds onder Reagan
geregeld voor dat voorstellen tot
militair ingrijpen van tafel ge
veegd werden.
Powell heeft geen last van der
gelijke reserves. Om senator John
McCaine te citeren: "Powell is de
eerste voorzitter sinds de Viet-
nam-oorlog die ons niet konstant
waarschuwt voor het risico van
slachtoffers".
En zo stuurde Powell troepen
naar San Salvador om daar een
groep vastzittende Groene Baret
ten te bevrijden. Hij liet Ameri
kaanse piloten de Filipijnse presi
dent Aquino helpen, toen deze
een coup te bevechten had, stuur
de mariniers naar Liberia, en leid
de de omverwerping van de Pana
mese dictator Noriega.
Powell beschouwt deze acties als
de prijs die Amerika als super
macht moet betalen. In zijn eigen
woorden: "Je hoort vaak dat wij
niet de politieman van de wereld
kunnen zijn, en ik vind ook, dat
we niet moeten zeggen: wij zijn
de politieman van de wereld.
Maar aan de andere kant: raad
eens op wie er een beroep wordt
gedaan als iemand ineens een
agent nodig heeft?"
