SF kan oogkleppen doen verdwijnen'
Jo Thomas, organisator Wereld Science Fiction- conventie:
Verfrissend
New York
Betere werk
Beste Gillespie
ZATERDAG 18 AUGUSTUS 1990
KUNST
PAGINA 31
SFIAWOL: Science Fiction Is A Way Of Life, zeggen de fans.
Vijf dagen lang, van donderdag 23 augustus tot en met maandag
27 augustus kunnen SF-liefhebbers zich onder deze hartekreet
uitleven in het Congresgebouw in Den Haag tijdens de grootste
science fiction-manifestatie die jaarlijks in de wereld wordt geor
ganiseerd.
Jo Thomas is, behalve leraar Nederlands, programmamaker en
vice-voorzitter van het organiserend comité van ConFiction, de
48e World Science Fiction Convention, die voor het eerst in de his
torie van het georganiseerd SF-fandom in Nederland wordt ge
houden. Een gesprek over science fiction, fandom, een uit de hand
gelopen hobby, auteurs, discriminatie en een wereldconventie
met een uniek programma.
Binnen het fandom zijn nu eenmaal
hele subculturen, die elkaar overi
gens allemaal gedogen en aardig
vinden. Nog een voorbeeld: tijdens
de Wereldconventie is er een pro
gramma rond Pem, de Drakenwe-
reld van de schrijfster Ann McCaf
frey, en ja, die mensen vinden die
draakjes leuk. Ze lopen rond met
een geborduurd, handgewerkt
draakje of prachtige draakjes van
zilver en metaal, kortom, de hele
huisindustrie van overal ter wereld
barst daarop los"..
"Voor mij begon het met die witte
Meulenhofjes, die allereerste SF-
boekjes in de jaren zestig. Ik kocht
er een paar en de boekhandelaar zei
nog: 'Pas op, als je er eenmaal
"Science fiction? Dat is voor mij de
verhaalkunst waarin de schrijver
mensen of intelligente wezens be
schrijft die geconfronteerd worden
met een (on)mogelijke situatie, en
dat gezien vanuit onze eigen optiek,
vanuit wat wij denken dat wel of
niet kan. Twee punten trekken mij
aan: de karakters in de SF èn die
(on)mogelijke situaties (in de scien
ce).
Het is het gevoel van - we noemen
dat sense of wonder: het kan niet,
maar... Het kan niet, er zijn geen in
terstellaire raketten, we kunnen
niet zo klein gemaakt worden en in
een bloedbaan rondreizen, we kun
nen met de kracht van onze herse
nen geen andere mensen overheer
sen, maar... misschien, heel mis
schien... Om in dat schemerige ge
bied van 'als', vrij en ongebonden
door welke wetten dan ook mensen
te plaatsen en je af te vragen: hoe
zouden ze reageren onder die om
standigheden? Daarin schuilt de
fascinatie van science fiction".
"Die sense of wonder bindt SF-
fans, van wie ik er toch zo'n vier- tot
vijfduizend verwacht op de Wereld
conventie, uit binnen- en buiten
land. En geestdriftig zijn ze. Zeker
de helft komt uit het buitenland,
Amerika, Engeland, Japan, China,
het Oostblok, noem maar op - dat
betekent een dure reis, dure over
nachting, entree tot het congres. Ik
herinner me overigens de Wereld-
conventie in Los Angeles, daar kwa
men zo'n kleine tienduizend men
sen binnenwandelen!
Weirdo's? Die vind je overal, niet
alleen bij SF. Maar ook binnen het
fandom kun je onderscheid maken
tussen lieden die helemaal bezeten
zijn van het genre, en mensen die
het gewoon interessant en boeiend
vinden. Op zo'n conventie kom je de
bezetenen misschien wat meer te
gen, ja. Zoals je op een voetbalclub
meer voetbalfanaten aantreft. Nou
èn? Op zo'n conventie is een juf
frouw best in staat dagen rond te lo
pen in een fantasiekostuum waar
voor ze op straat nagestaard zou
worden. Dan denk ik: ik kan het
niet doen, maar zij heeft één keer in
het jaar de gelegenheid haar fanta
sie realiteit te laten worden. Als ze
het prettig vindt in een of andere
opengewerkte maliënkolder rond te
huppelen, laat haar dan. Ik zal er
nooit een moreel oordeel over uit
spreken. En ik heb altijd de hoop
dat SF dié oogkleppen wat verwij
dert. Aan de andere kant weet ik net
zo goed dat binnen het genre ele
menten aanwezig zijn, die oogklep
pen levensgroot aanbrengen. Neem
bijvoorbeeld boeken waarin vrou
wen slaven zijn, of verschillende
zwaard- en fantasy-romans. De
ideeën daarin - ik vind ze net zo eng
als een militaire macht of religieus
zo gek dat ik alles kocht wat e
scheen aan SF. Na een tijdje wilde
ik, ook al door mijn studie Neder
lands, meer weten over het genre,
de achtergronden, de secundaire li
teratuur. Die vond ik toen bij Hol
land SF, het clubblad van het Ne
derlands Contactcentrum voor
Science Fiction, dat deze maand
toevallig vijfentwintig jaar bestaat.
Daar ging ik recensies voor schrij
ven, ik kwam in de redactie. Van het
een kwam het ander. Via contacten
met uitgevers ging ik ook SF verta
len en werd ik tenslotte adviseur bij
Centrï-Press. Een heel leuke tijd,
want je kunt dan je eigen voorkeur
uitleven, zij het natuurlijk wel met
een buiging naar commercieel den
ken. Helaas werd bij een reorganisa
tie de serie gestopt, want veel lever
de (fie nog niet op. Maar je moet ge
duld hebben, vind ik nog steeds,
zo'n serie moet opgebouwd wor
den, een vast lezerspubliek krijgen.
48th World Science Fiction Con
vention. Congresgebouw, Den
Haag. 23 t/m 27 augustus. Info:
CinFiction, Postbus 95370, 2509
Den Haag.
Eeuwig zonde dat we ermee op
moesten houden, want ik had bij
voorbeeld net Gene Wolfe opgeno
men, die nu jaren later bij Meulen-
hoff verschijnt. Nu pas. Echt een
schande, want Wolfe is een taalkun
stenaar van het zuiverste water".
"Dat is ook zo typerend voor SF.
Op de Wereldconventie verschijnen
ook de schrijvers, véél schrijvers.
Behalve de eregasten Joe Halde-
man en Harry Harrison - andere ere
gasten zijn de ere-fan Andrew Por
ter, de Duitse uitgever Wolfgang
Jeschke en de schrijfster Chelsea
Quinn Yarbro, die optreedt als
Toastmistress - verwacht ik favorie
ten van me als Brian Aldiss, Greg
Bear en Tad Williams. Die laatste
heeft een schitterende fantasy-ro-
man geschreven, The Dragonbone
Chair, zelfs nog beter dan Tolkien.
En andere jonge auteurs die ik goed
vind: Rob Holdstock, Chris Priest,
Dan Simmons en onze Peter
Schaap.
Je zult in dat rijtje een naam mis
sen als Asimov. Die komt vast niet,
Jo Thomas: "om in dat schemerige gebied van als, vrij en ongebonden door welke wetten dan ook
plaatsen en je af te vragen: hoe zouden ze reageren onder die omstandigheden? Daarin schuilt je fascinatie
Sciencefiction". (foto Wim Dijkman)
want die haat reizen. Ik vind trou
wens dat ze h^m nooit zoveel geld v
deel zoveeltien van de Founda
tion hadden moeten bieden. Mis
schien dat zijn laatste roman, Ne
mesis, goed is, maar ik verwacht er
niks van. Hy had met zijn tengels
van Foundation moeten afblijven.
Als historisc he SF kun je zijn boe
ken nog best lezen, maar wat hij
daarna geflikt heeft, dat is echt het
vermoorden van die sense of won
der.
Ach, er komen interessante r
Het is een publieksprijs, in tegen- niet het genre slecht is, maar dat er
stelling tot de Nebula Award, de hoogstens slechte schrijvers zijn, of
prijs die de auteurs zelf onderling slecht geproduceerde boeken of
toekennen, merkwaardig genoeg slecht verzorgde boeken,
wijkt die prijs de laatste jaren vry- In Amerika is een vermenging
wel nooit af van de Hugo. Je mag van SF en SF-liefheber, de geïnte-
dus heel optimistisch hopen dat de resseerde buitenstaander, heel ge-
smaak van de lezer zich ontwik- bruikelyk. Op een Wereldconventie
kelt". Boston kwam een Nobelprijs
winnaar voor natuurkunde een toe-
"Het is zo gek, dat zogenaamde spraak houden, evenals een paar
verschil tussen science fiction en vooraanstaande wetenschappers,
'officiële literatuur' of'mainstream'. Niemand kijkt daar reuze van op.
Neem nou Paul Theroux, een vaste
genoeg: Brian Stableford, Peter schrijver in het fonds van De Arbei- ESA Noordwijk
Nic holls, Poul Anderson, Sheri derspers. Nu heeft hy onlangs een Maar by ons weigeret de European
futuristische roman geschreven, Space Agency in Noordwijk mede
een SF-roman zou je kunnen zeg- werking aan het programma, omdat
gen. Een goed boek, vind ik, maar ze de vermenging tussen SF
Tepper.
Een van de hoogtepunten
Wereldconventie is trouwens de uit
reiking van de Hugo Awards, zeg tot mijn stomme verbazing willen liteit niet ziet zitten.
het niet uitgeven, op dat moment Het grootste congres in Neder-
denk ik: je loopt niet alleen met oog- land in 1990, te openen door minis-
kleppen voor, je bent ook discrimi- ter D'Ancona, duizenden buiten-
Hugo Gernsback, de nerend bezig. Het is zo verrekte Ne- landse bezoekers, veel aandacht in
derlands die houding tegenover SF: de pers...maar het is science fiction,
doe maar gewoon, dan doe je al gek Doe maar gewoon, dan doe je al gek
genoeg. Maar ik blijf erop wijzen dat genoeg. Diezelfde hooghartige hou-
maar de Oscars op SF-geb ied, die
wordt bijgewoond door de Ameri
kaanse ambassadeur. De Hugo
genoemd naar Hugo Gernsback
'vader' van de moderne SF,
wordt verstrekt aparte categorieën:
het beste boek, het beste verhaal.
ding, die ik vaak ook bij uitgevers
en besprekers aantref. Voor mij
hoeft SF niet de hemel in geprezen
te worden, maar ook voor dit genre
verwacht ik gewoon een beoorde
ling zonder vooroordelen. Zoals
thrillers in Vrij nederland en De
Volkskrant, zoals SF in Pe Volks
krant en deze krant".
"In Amerika is SF nu eenmaal
veel populairder: daar dringen de
boeken door tot de bestsellerslijs
ten en verschijnen ze in miljoenen
oplages. Daarom is het zo uniek dat
er ineens een Wereldconventie naar
Den Haag komt. Wel een enorme or
ganisatie hoor. Al met al schat ik het
aantal medewerkers op zo'n vijf
honderd. Ja, het prorgramma valt
onder mijn verantwoordelijkheid,
maar verder verheug ik me er net zo
op als elke andere SF-fan. Zelf vind
ik het het leukste om weer mensen
te ontmoeten die ik ken van andere
bijeenkomsten. En voor nieuwe
fans is het aardig om met andere en
thousiastelingen kennis te maken,
wat meer over SF te horen van der
den of stomweg om boeken te ko
pen. Vrijwel alles wat er momenteel
aan SF, horror en fantasy verkrijg
baar is, ligt er wel. En natuurlijk is
er opvang voor nieuwe fans, in di
verse talen. Mensen die 'koud' bin
nenstappen, krijgen zo een idee wat
er zich allemaal afspeelt".
"Het Congresgebouw zit-tot de
nok toe vool met programma's, zes
tien per dag, van de zolder tot de
kelder. Er is zoveel moois en boei
ends dat ik zelf maar moeilijk kan
kiezen. Veel films natuurlijk, maar
ook programma's over censuur en
Rhusdie, over communicatie: de
veranderingen in Oost-Europa, over
het milieu, mijn persoonlijke stok
paardje. Er zijn zelfs aparte kinder
programma's. Wat ik zelf heel graag
wil zien is het praatje van Bob Shaw
op zaterdag, dat zogenaamde we
tenschappelijke babbeltje, waarin
hij op een geheel eigen manier de
draak steekt met van alles en nog
wat. Andere hoogtepunten zijn de
uitreiking van de Awards, ook van
de King Kong Award voor het beste
Nederlandse SF-verhaal, het pro
gramma over SF Wereldwijd en na
tuurlijk hoop ik op een Fancy Dress
Parade zondagavond, op vorige
conventies een vaak schitterende
maskerade. En dan het Tolkien-pro-
gramma (Tom Shippy), de filk'mu-
sic, een SF-variant op folk, de
schrijvers-workshops of gewoon
pretprogramma's met onzinnige ti
tels als 'My Teddy is not a Bedfel
low', 'I hate Hugo's' en 'Are Angels
Hookers?'. Er is zo veel.
heater
Deze Wereldconventie is echter
vooral uniek, omdat we meer thea
termanifestaties hebben dan ge
bruikelijk. Ik weet ook dat we daar
mee een veel zwaarder cultureel ac
cent zetten op zo'n conventie. Wij
hebben het namelijk verzonnen om
een Philip K. Dick-play te doen! Dat
is een monoloog van een Engelse
acteur, John Joyce, op basis van
teksten van de bekende SF-auteur
Philip Dick. We hebben bedacht om
The Oracle te doen, een horror-thril-
ler-toneelstuk van avondlengte. Om
SF-Blues van Brian Aldiss uit Enge
land hier te halen. Om een balletuit
voering op een thema van Tolkien
in het programma op te nemen. Om
een pantomime-show te presente
ren. Ja, ik weet dat het kan misluk
ken, maar ik weet dat het de moeite
waard is.
Ik denk dat zo'n wereldconventie
ook een van de plaatsen moet zyn
om heel veel aspecten van science
fiction, fantasy, horror, aan te bie
den. Om erover te praten, te luiste
ren, na te denken en je niet alleen te
beperken tot bewondering voor het
boekje, de schrijver, het genre.
Want op zich vind ik dat een hele en
ge bewondering. Zo gauw iemand
eigenlijk alleen maar bewondert op
grond van een etiket, zonder na te
denken, dan wordt het eng. Maar
dat geldt ook voor voetballen en
duivenmelken".
Bijdrage: Ken Vos
Corrie en de Brokken: 'Alles be
weegt' (BV Haast CD 9005)
Achter deze speelse naam gaat al
enkele jaren de groep van de gitaris-
te Corrie van Binsbergen schuil. Al
in 1986 vielen de Brokken op door
originaliteit. Sindsdien is de band
alleen maar gegroeid. Van Binsber
gen is iemand die niet tot de jazzgi-
taristen mag worden gerekend,
daarvoor is haar frasering te rock-
achtig. Wel is zij een muzikant die
het risico niet schuwt en die zeer
functioneel speelt. Wat dat betreft
kunnen we de andere leden van de
Brokken meer tot de jazzstilisten re
kenen. Angelo Verploegen (trom
pet), Tobias Delius (tenorsax) en
Joost Buis (trombone) zijn allen bla-
zers die in diverse andere jazzgroe-
pen actief zyn.
Behalve de overzichtelijke mu
ziek - het meeste materiaal is van de
leidster - speelt de ritmesectie een
doorslaggevende rol in deze muziek
tussen fusion en geïmproviseerde
muziek. Op een enkel cliché na, ken
ik geen groepen die ook maar in de
verte op deze band lijken. Dat mag
in deze tijd van muzikale overpro-
duktie een hele prestatie worden
genoemd. Dze verfrissende en aan
stekelijke muziek is zeer goed opge-
seerde muziek. Deel twee is wat dat
betreft een stuk beter, hoewel op
enkele puntjes weer af te dingen
valt. Ook dit maal zijn het live-opna
men van artiesten die meest in New
York actief zyn.
Op de cd is veel elektronisch ge
stuurde en door rock beïnvloedde
percussie opgenomen, kortom de
soort muziek die associaties op
roept met het huidige New York.
Veel slagwerkers dus, met Samm
Benett, Joey Baron, Pheeroan Ak
Laff en Glen Velez in de hoofdrol
len. Tussen die vaak harde ritmi
sche klanken door zijn meer melo
dische solo-stukken te horen, by-
voorbeeld een zeer originele coun
try blues-achtige interpretatie op
steel body gitaar door Gary Lucas
van Albert Aylers 'Ghosts'. Een an
dere vreemde eend in de bijt is het
zeer romantische Some Kind o
Blues van Myra Meiford (piano), dai.
nergens naar toe gaat of lijkt te
gaan.
In scherp contrast met werk van
menden als Sonny Sharrock (heavy
metal improvisaties op de jazzgi-
taar) of Ned Rothenberg (vrije gelui
den in een strakke omgeving) staan
de twee opnamen van Glen Velez
c.s., die het midden houden tussen
world music en new age. Ondanks
de opnieuw enigszins vreemde sa
menstelling een cd om aan te schaf
fen voor de recente New Yorkse ge
luiden. De opnamekwaliteit is vari
abel.
Diverse artiesten: 'Live at the
Knitting Factory, New York City.
(A&M CD 5276)
Gezien de vele publiciteit rond de-
activiteiten van het in 1986 opge
richte podium The Knitting Factory
viel de eerste verzamelplaat mij wat.
tegen. De selectie leek nogal wille
keurig - van de meeste artiesten had
ik vergelijkbaar werk in betere
vorm gehoord - en bevestigde niet
bepaald de naam van The Factory
als centrum voor nieuwere ontwik
kelingen in de jazz en geïmprovi-
Art Ensemble of Chicago with
Amabutho: 'Soweto' (December
1989 Januari 1990. DIW lp; D1W-
8038; cd: DIW-837)
In de ruim twintig jaar dat het Art
Ensemble of Chicago heeft bestaan,
is het concept van de groep nauwe
lijks veranderd. Je zou hoogstens
kunnen zeggen dat het kwintet
meer openingen heeft gemaakt in
de richting van de mainstream, met
onder meer als gevolg dat de groep
misschien weliswaar minder revo
lutionair, maar ook gevarieerder is
Dizzy Gillespie. (archieffoto)
gaan klinken. Op drie van de zeven
stukken op hun laatste uitgave
speelt het uit vijf man bestaande
Zuidafrikaanse mannenkoor Ama
butho de hoofdrol. Deze inderdaad
op typisch Zuidafrikaanse wijze
opererende formatie is verantwoor
delijk voor het politieke element
van de produktie. Behalve in het
wat flauw en voorspelbaar klinken
de 'African woman' is de aanwezig
heid van deze groep in ballingschap
levende vocalisten een welkome
verrijking en aanvulling op het be
kende Art Ensemble-geluid.
De overige vier stukken van dit
album passen precies in het beken
de patroon van de Amerikaanse
groep; vrij uitgewerkte stukken
met duidelijke verwijzingen naar de
traditionele zwarte Amerikaanse
muziek, die veel gebruik maken van
contrasten in de dynamiek en de
klankkleur. Een fraai voorbeeld
daarvan is 'The Bottom Line', een
compositie die eigenlijk niets meer
dan uitgewerkte baslijn is, waarin
de bas- en baritonsaxen van Joseph
Jarman en Roscoe Mitchell de bo
ventoon voeren. In de andere in
strumentale stukken valt als ge
bruikelijk te genieten van het spot
tende geluid van Lester Bowies
trompet. Opvallend is ook het strak
ke slagwerk van Don Moye. Duide
lijk een van de betere produkties
van deze groep van de laatste jaren.
Zeer goed opgenomen.
KEN VOS
Dizzy Gillespie and the United
Nation Orchestra: 'Live at the
Royal festival Hall' (10 juni
1989.cd: Enja 6044-2)
Dizzy Gillespie mag zich de
laatste jaren verdiend verheugen in
een vergrote belangstelling voor
zijn muziek. Het vreemde daarbij is
dat zijn trompetwerk er, op zijn
zachtst gezegd, niet bepaald op
vooruit is gegaan. Van de spranke
lende toon van vroeger is eigenlijk
niet veel meer over dan een ritmisch
verantwoord gepruttel, dat op zich
best te verteren is. Veeleer moet de
hernieuwde populariteit op het con
to van zijn uitstekende orkest ge
schreven worden.
Deze cd is een selectie van een
concert in Londen op zijn vorige
Europese toernee, waarin groten
deels (over)bekend materiaal aan
bod komt, zoals 'Tin Tin Deo', 'And
then she stopped', 'Kush' en natuur
lijk 'A night in Tunesia'. Gillespie
heeft gelukkig nooit zijn preoccu
patie met de Afro-Cubaanse en an
dere Latijnse ritmes vejloren en zijn
huidige grote band bestaat voor
minstens de helft uit muzikanten
met de een of andere Zuidameri-
kaanse connectie.
De stersolisten van dit orkest zyn
ongetwyfeld de Cubanen Paquita
D'Rivera (altsax, klarinet) en Arturo
Sandoval (trompet en bugel), die
technisch geen barrières lijken te
kennen. Ook ritmisch, maar dat
ziJn we van Gillespie gewoon, is het
dik in orde met dit orkest. Eigenlijk
is deze opname een bevestiging van
wat we al wisten en zeker een van de
beste van de laatste tien jaar. Wie
moet kiezen uit de vele tientallen
platen van deze legendarische
trompettist, kan met deze cd begin
nen. De opnamekwaliteit is overi
gens zeer goed.
Donald Woods op een persconferentie naar aanleiding van de Nederland
se vertaling van zijn boek ov er Steve Biko. (archieffoto)
Donald Woods terug in Z.-Afrika
'Informatie in
muziek- wereldje
ontbreekt'
AMSTERDAM (ANP) - „Het cultu
rele klimaat in Europa vertoont gro
te verschillen. Er is binnen Europa
bovendien sprake van een informa-
tiekloof over ontwikkelingen in de
muziekwereld. Het is daarom mijn
bedoeling de onderlinge contacten
te intensiveren. Dat kan bij voor
beeld door het stimuleren van co-
produkties op het terrein van de ei
gentijdse muziek en de barokope-
Dat zegt de directeur van het Ko
ninklijk Conservatorium Frans de
Ruiter naar aanleiding van een
reeks bezoeken die hij deze zomer
aan Europese muziekfestivals
bracht. Dat gebeurde in zijn functie
van voorzitter van de Association
Européenne des Festivals de Musi-
que (AEFM), waarbij nu 53 Europe
se muziekfestivals zijn aangesloten.
De Ruiter werd vorig jaar oktober
gekozen voor een zittingstermijn
van vier jaar, zodat zijn reizen tij
dens het festivalseizoen kunnen
worden beschouwd als kennisma
kingsbezoeken.
De AEFM werd in januari 1952
opgericht door Igor Markevitch en
Denis de Rougemont. Hun oog
merk was de bevordering van de
verbroedering in het Europa van na
de Tweede Wereldoorlog door mid
del van culturele samenwerking.
Bovendien moest de vereniging een
rol gaan spelen bij de bewaking van
het Europese culturele erfgoed.
Aanvankelijk waren er 15 festi
vals aangesloten by de vereniging,
waaronder het Holland Festival en
dat van Bayreuth, Aix-en-Provence,
Venetië en Wenen. „De toelating
sindsdien is zeker niet zonder slag
of stoot gegaan. De kwaliteit van het
gebodene en het internationale ka
rakter van een festival zijn daarvoor
essentieel en lang niet alle Europese
festivals voldoen nu eenmaal aan
die eisen. Ik signaleer in dat ver
band een inflatie van het begrip fes
tival", aldus De Ruiter. Als voor
beeld noemt hij Frankrijk, waar
jaarlijks zo'n 250 festivals worden
georganiseerd.
De AEFM, waarvan het hoofd
kwartier is ondergebracht bij het
Europese Centrum van Cultuur in
Genève, heeft geen bemoeienis met
de programmering. De Ruiter: „Net
als de andere bestuursleden heb ik
wel een functie bij de kwaliteitsbe-
waking van de leden en constateer
ik zwakke plekken of leemtes in de
programmering. Ik beperk me ech
ter tot het geven van suggesties als
ik denk dat zich een geschikte gele
genheid aandient. De programme
ring zou overigens hier en daar ze
ker een haartje fantasievoller kun
nen. De keus voor Vivaldi en
Beethoven hgt nog vaak erg voor de
hand".
Voor scholing en voorlichting
van de leden, lijkt De Ruiter het
ijzer te willen smeden als het heet is.
Zo heeft hij voor de algemene ver
gadering van 12,13 en 14 oktober in
Athene de hedendaagse Griekse
componist Xenakis uitgenodigd.
„Veel festivaldirecteuren hebben
nog nooit kennis gemaakt met zijn
werk. De vergadering leek me een
goede gelegenheid daar verande
ring in te brengen. Ik streef ernaar
deze vergaderingen zo op te waar
deren dat ook andere belangrijke en
drukbezette componisten het de
moeite waard gaan vinden er tijd
voor vrij te maken. Themagroepen
over onderwerpen als oude muziek,
co-produkties en marketing moeten
ook bijdragen aan het inhoudelijke
niveau van deze bijeenkomsten".
Cultuur en politiek werden na de
Tweede Wereldoorlog beschouwd
als twee werelden, waarbij er bin
nen de AEFM naar werd gestreefd
de verhouding met de leden uit de
Warschau-Pact-landen goed te hou
den. Mede mogelijk gemaakt door
de nieuwe politieke verhoudingen
in Europa, wil De Ruiter echter een
actieve rol gaan spelen in Brussel:
„Wij moeten als volwaardige ge
sprekspartner worden beschouwd
op bij voorbeeld het terrein van wet
geving en belastingzaken. Daar
naast wil ik gebruik maken van Eu
ropese subsidiestromen om co-pro
dukties te realiseren die langs diver
se festivals trekken. Zo kan de inter
ne communicatie worden bevor
derd".
De voorzitter zou de vereniging
de komende jaren graag met multi
disciplinaire festivals zien uitge
breid. Deze festivals tonen ook the
ater, dans en beeldende kunst en
beperken zich niet tot concerten, al
blijft de muziek een centrale rol spe
len. De Ruiter: „Een goed festival
moet een verhaal vertellen en daar
voor vind ik een dergelijke opzét
het meest interessant."
JOHANNESBURG (Rtr) - Na
twaalf jaar ballingschap is de jour
nalist Donald Woods die de inspira
tiebron was voor de film 'Cry Free
dom', teruggekeerd in Zuid-Afrika.
Hij w'l een televisiedocumentaire
maken over zijn vaderland.
Woods ontvluchtte Zuid-Afrika
in 1977 nadat hij vijfjaar huisarrest
had gekregen vanwege zijn uitspra
ken tegen apartheid en zyn acties
om de onderste steen boven te krij
gen over de ware toedracht rond de
dood van zijn zwarte vriend Steve
Biko, de oprichter van de zwarte be
weging 'Black Consciousness Mo
vement*.
Tina Turner in Thialf
HEERENVEEN (GPD) - De Ame
rikaanse zangeres Tina Turner geeft
op zaterdag 20 oktober een concert
in ijsstadion Thialf te Heerenveen.
Dit wordt het eerste popconcert op
ijs in Thialf. De ijsvloer wordt met
vlonders afgedekt. De voorverkoop
begint op 25 augustus. Turner is vol
gende week vrijdag ook te bewon
deren in het Utrechtse stadion Gal-
gewaard en op 21 oktober in Ahoy'
in Rotterdam.
De politie viel zyn gezin lastig,
zijn woning werd beschoten en een
van zijn kinderen raakte gewond
doordat zijn t-shirt met giftig zuur
was bewerkt.
Woods' boek over Biko, die naakt
overleed achterin een politievracht-
wagen klaarblijkelijk na langdurige
marteling, en zyn vriendschap met
de charismatische zwarte leider
vormden de basis voor de film van
Richard Attenborough.
Bij aankomst op het Vliegveld in
Johannesburg, waar vrienden en
collega's hem stonden op te wach
ten, verklaarde Woods optimistisch
te zijn over de toekomst van Zuid-
Afrika ondanks de recente golf van
geweld in de zwarte woonoorden.
Hij zei ook artikelen en mogelijk
een boek te willen schrijven over
het veranderde gezicht van Zuid-
Afrika onder het bewind van presi
dent F.W. de Klerk. „Toen ik weg
ging was dit een hopeloos land dat
afgleed naar een totaal gebrek aan
verzoening. De meeste zwarten en
blanken zoeken nu toenadering. De
gewelddadigheden zijn eerder de
problemen van herstel dan van
neergang", zei Woods.
Acht dirigenten in
meesterklas NOS
HILVERSUM (ANP) - Acht jon-
ge dirigenten zyn doorgedron
gen tot de Europese Internatio
nale Dirigenten Meesterklas, die
de NOS organiseert in samen
werking met het NOB en de
BBC.
De dirigenten werden gese
lecteerd uit 101 inzendingen af
komstig uit 27 landen uit de hele
wereld. De selectiecommissie
werd voorgezeten door de artis
tieke leider van de meesterklas,
de Japanse dirigent Hiroyuki
Iwaki. Aan de meesterklas mo
gen twee Nederlanders deelne
men, Peter Santa en Juijen
Hempel.
Deze acht dirigenten zullen na
een aantal sessies met twee pia
no's vanaf maandag 20 augustus'
het Radio Symfonie Orkest diri
geren. Aan het eind van de week
besluit de selectiecommissie
welke dirigenten (maximaal
vier) het openbare slotconcert
van het Radio Symfonie Orkest
zullen dirigeren. Dit concert
wordt gegeven op vry dag 31 au
gustus om 20.15 uur in het Con
certgebouw in Amsterdam.
