Finse cultuur voor ons geen vreemde
Museum voor oud straatmeubilair in Amsterdam
rii$ o :'v^
Nieuw hoofd van
Anglicaanse Kerk
grote verrassing
Nederlandse fabriek NKF Kabel went snel aan nieuwe moeder Nolda
A.\.
'lil
iREPORTAGEq
DONDERDAG 26 JULI 1
Van onze medewerker
Thea van Beek
AMSTERDAM Waar zie je ze nog
staan, de krulvormige latjesbank,
de rode gietijzeren brandmelder, de
peperbus of de ouderwetse Ako-
kiosk met achter het loket de dame
of heer die kranten en tijdschriften
verkoopt. Het oude straatmeubilair
behoort tot een verdwijnend stads
beeld.
Daarvoor in de plaats kwamen de
glimmend schone abri's en recla-
memuppi's van Publex. In de Am
sterdamse Spaarndammerbuurt be
treuren ze het verdwijnen van dat
oude stadsmeubilair. Eind dit jaar
wordt daar dan ook een 'Buitenmu
seum' ingericht met voorbeelden
van straatmeubilair uit de periode
van de Amsterdamse School.
Volgens Joger de Jong van het
wijkopbouworgaan in de Spaarn
dammerbuurt is het plan voor het
Buitenmuseum langzaamaan ge
groeid. "Veel Japanners en Ameri
kanen kwamen hier geregeld kijken
naar de voorbeelden van woningen
die zijn gebouwd in de stijl van de
Amsterdamse School. Vijftien jaar
geleden verscheen er in Japan zelfs
een fotoboek over 't Schip van ar
chitect De Klerk. Maar ook speelde
mee hoe iets te doen aan het beheer
van de openbare ruimte. We beke
ken wat hier nog aan oud straat
meubilair aanwezig was. Dat ble
ken wat oude bussen van de inmid
dels opgeheven gemeentegiro, vuil
nisbakken en kasten van het ener
giebedrijf'.
Na een inventarisatie van wat er
ooit bestond aan straatmeubilair uit
deze bouwperiode, begon vervol
gens een speurtocht naar wat daar
van nog overbleef. Het spoor leidde
zelfs naar Texel, waar nog een oude,
rode brandmelder stond. Gul stond
de bewoner die af voor het toekom
stige museum. Vaak wordt nog ge
peurd uit de opslagdepots van de
gemeente. En in de omgeving van
het Amstelstation bleek nog de
laatste houten abri te staan.
De speurtocht bracht lang niet al
les boven water. Zo bleek de kran
tenkiosk een stille dood gestorven.
Op basis van oude werktekeningen
wordt die binnenkort herbouwd. In
totaal komen er in de omgeving van
't Schip een twintigtal voorbeelden
van het vroegere straatmeubilair te
staan. "Het moet vooral niet aan
doen als een museum", meent Mar
cel van Tilburg van de Stichting Be
heer Spaarndammer-/Zeehelden-
buurt. "Je moet er langs kunnen lo
pen, zonder dat het echt opvalt als
iets buitensporigs".
Dat neemt niet weg dat in samen
werking met de VW en de gemeen
telijke Dienst Ruimtelijke Orde
ning rondwandelingen in de buurt
worden georganiseerd. Bovendien
verscheen onlangs een gids waarin
al dat moois uitvoerig wordt be
schreven. Een aardig voorbeeld
daarvan valt opnieuw te zien in-het
zo befaamde 't Schip. In dit woning
complex is een piepklein postkan
toortje gevestigd, dat nog vrijwel in
de oude, originele staat verkeert. De
wanden zijn voorzien van lichtblau
we tegels en in een hoek bevindt
zich nog een ouderwetse telefoon
cel.
"Het tweede component aan dit
Buitenmuseum", zegt De Jong, „is
dat wij mensen uit de buurt gaan
opleiden tot gids. Velen wonen hier
al hun hele leven en weten de leuk
ste dingen te vertellen over hun
buurt. Maar daarnaast blijkt dit
straatmeubilair ook zeer onder
houdsgevoelig. Eén van de redenen
waarom het verdween. Daarom ne
men jongeren uit een werkerva
ringsproject het onderhoud en de
opbouw voor hun rekening. De
plaatsing van de abri met daarin
vijftig ruitjes, was tevens hun exa
menstuk".
Geld voor de inrichting van het
Buitenmuseum kwam er echter
niet. De Jong: "Elk stukje meubilair
was een slag apart. Soms zijn het be
drijven die meewerken, soms krij
gen we medewerking van gemeen
telijke diensten. Wat dat betreft is
een kritische noot toch wel op zijn
plaats. Notabene in het Europese
Jaar van het Toerisme kwam er
geen cent voor vrij".
Van onze redacteur Raymond Peil
LEIDENAVADDINX VEEN/DELFT Bij tegenstanders van
een bedrijfsovernemingen is 'verschil in bedrijfscultuur' een
veel gehoord argument. Een argument dat door de voorstan
ders vaak net zo hard als 'onzin' wordt afgedaan. Maar als een
overname mislukt gebruiken betrokkenen vaak hetzelfde alibi
(Elsevier-NDU).
De hiervoor genoemde zaken spelen in Nederland. Maar als
een Nederlands bedrijf in de handen van buitenlandse onder
neming valt, komt daar nog een extra verschil in landscultuur
bij. De NKF Holding nv, in oktober vorig jaar overgenomen
door het snel expanderende, Finse industrieconcern Nokia,
heeft er goede ervaringen mee. Daar vinden ze dat de interna
tionale cultuurverschillen wel meevallen. "Tachtig procent is
hetzelfde en twintig procent is te overbruggen", zo schetste
een topman het onlangs.
Van de door de Finnen overgeno
men holding is NKF Kabel nv een
dochtermaatschappij, die kjabels
vervaardigt voor elektriciteit en te
lecommunicatie. Er zijn drie kabel-
fabrieken, in Waddinxveen, Delft
en Delfzijl, waarvan de eerstge
noemde overigens gedoemd
de overneming door Nokia rappor
ten aan het NKF-hoofdkwartier in
Delft al vaak in het Engels werden
opgesteld.
Zoals gemeld was NKF van 1986
tot en met 1989 zelfstandig, maar
daarvoor onderdeel van Philips.
Rubay Bouwan: "Toen werd ook
paar jaar te sluiten, omdat veel in het Engels gedaan. Ik
de produktie wordt overgeheveld
naar Delfzijl. In totaal werken er
zo'n 1400 werknemers, terwijl de
jaaromzet een half miljard gulden
beloopt. NKF heeft van 1970 tot
1986 deel uitgemaakt van Philips.
Nokia is een Finse industriegi
gant met een jaaromzet van (omge
rekend) zo'n 11 miljard gulden en
41.000 werknemers. Tweederde van
zijn omzet zit in de elektronica: tv's,
autoluidsprekers, beeldschermen,
satellietontvangers en ook kantoor
computers en mobiele telefoons.
Het bedrijf is van oudsher en nu nog
steeds actief in papier (tissues en als
grondstof), kabels en rubber. Nokia
is marktleider in Scandinavië wat
rubberlaarzen betreft.
Een niet onbelangrijk onderdeel
van het concern is Nokia Cables,
met fabrieken in Finland, West-
Duitsland en Turkije. Deze zetten
jaarlijks voor ruim 1,1 miljard gul
den om en er werken 2000 mensen.
NKF Kabel is aan deze divisie toe
gevoegd en werd van een zelfstan
dig, middelgroot bedrijf onderdeel
van een toonaangevende Europese
kabelproducent.
Niet vreemd
Volgens directiewoordvoerder R.
Rubay Bouman van NKF hebben
beide bedrijven er veel werk van ge
maakt om de verschillende vesti
gingen in de verschillende landen
met elkaar vertrouwd te maken.
"Het is goed bevallen. We hebben
ons snel aangepast aan elkaar. De
bedrijfsculturen liggen niet zo ver
van elkaar. De Finse cultuur is voor
ons geen vreemde", aldus Bouman,
die sinds een halfjaar dagelijks met
Finnen heeft te maken, in functieni
veau variërend van secretaresse tot
directeur.
Hij constateert dat beide bedrij
ven van nature gewend zijn in de
praktijk worstelen met een taal die
elders in de wereld niet wordt ge
sproken. Alletwee zijn ze in oor
sprong gevestigd in een klein land
dat een enorm buitenland heeft. Het
vermogen van het bedrijf om zich
aan het buitenland aan te passen is
in dergelijke gevallen van groot be
lang voor succes buiten de lands
grenzen.
In de kabeldochters van Nokia is
Engels de voertaal. Rubay Bouman:
"Dat dwingt je om extra zuiver te
formuleren. Ik vind dat een een
voordeel. Het dwingt je om zorgvul
dig je vreemde talen te beheersen".
Hij tekent daarbij aan dat ook vóór
wacht dat we nu weer mensen gaan
aannemen die mede op grond van
hun beheersing van het Engels wor
den geselecteerd".
Synergie
Binnen de kabelbedrijven van No
kia worden mensen uit verschillen
de delen van de wereld geregeld bij
elkaar gezet, om synergie-effecten
te bereiken. 'Synergie' is in het be
drijfsleven de gevleugelde en gang
bare term voor samenwerkingsver
banden waarin één en één meer dan
twee opleveren: de toegevoegde of
meerwaarde die samenwerken
heeft boven de optelsom van de af
zonderlijke prestaties.
Hierop voortbordurend organise
ren de kabelbedrijven van Nokia
geregeld 'synergiebijeenkomsten'.
Per geleding (kabels, inkoop, ont
wikkeling) van de onderneming ko
men geregeld lieden van verschil
lende nationaliteiten bij elkaar, met
in het begin vooral het doel om el
kaar en elkanders werkwijze beter
te leren kenen.
Volgens Rubay Bouman wordt
met de grensoverschrijdende bij
eenkomsten tevens beoogd om de
verschillende vestigingen van el-
kaars mogelijkheden te laten profi
teren. Bouman laat zich er zeer posi
tief over uit. "Er is vrij veel bereikt.
Er wordt, als het om bepaalde vak
gebieden gaat, inderdaad net zo
makkelijk met Waddinxveen als
met Istanbul gebeld. Zo is het ook
bedoeld en in gang gezet".
Bouman heeft het over 'synergie
over heel Europa' en 'merkbaar be
wust van eikaars mogelijkheden'.
Zo worden er, als een vestiging iets
niet alleen aan kan, samen zaken
aangepakt. Gezamenlijk hebben de
partners inmiddels activiteiten ont
plooid in offertes en projecten, on
der meer in het Verre Oosten (Indo
nesië en Malaysia). Als regel is
voorts vastgesteld dat uitbreidings
investeringen voor het hele concern
van belang moeten zijn.
Bescheiden
Wat de onderzoek en ontwikkeling
betreft is de samenwerking nog niet
zo intensief. "Er is een bescheiden
begin gemaakt", zegt Rubay Bou
man desgevraagd. Hij voorziet dat
de Finnen kunnen profiteren van de
kennis en produktie van NKF op
het gebied van glasvezelkabel. De
Finnen hebben de Nederlandse
maatschappij onder meer randap
paratuur in telecommunicatie te
bieden. "Wat we vroeger bij Philips
vonden, vinden we nu breder bij
Nokia".
De directie zoals veel grote con
cerns: raad van bestuur van Noki
a's kabelbedrijven is een toonbeeld
van internationale samenwerking
voor de rest van het bedrijf. In de
raad van bestuur zitten twee Finnen
en twee Nederlander en daar wordt
de strategie bepaald. De voorzitter
is een Fin.
De verantwoordelijkheid voor de
produktgroepen is over de verschil
lende leden van de raad van bestuur
gespreid. Dat betekent bijvoor
beeld dat A.P.G. Appel voor de
overneming president-directeur
van NKF de baas is over de tele-
communicatiekabels is en tevens
de zegenschap heeft over de ook de
baas over de Nederlandse, Finse,
Turkse en Duitse kabels. 'Transna
tionale produktgroepen' heet dat.
Wordt het beleid voor het kabel-
concern centraal vastgesteld, de
verschillende Europese filialen zijn
wel vrij bij de uitvoering ervan, zo
benadrukt Bouman. "Dat uitvoe
ring geschiedt nationaal: operatio
neel zijn er veel vrijheden, bijvoor
beeld in de toelevering".
Concurrentie
Nokia heeft wereldwijd het is
hiervoor al geschetst nogal wat
verschillende activiteiten. De ka
beldivisie moet daardoor de con
currentie met de andere takken van
het concern aan. Bouman: "Je moet
je case aantrekkelijk presenteren".
Zelf ziet hij binnen Nokia Cables
een leuke rol voor Nederland weg
gelegd, nu het beleidscentrum voor
kabels in Nederland is gevestigd. In
Delft worden de lijnen uitgezet voor
hele kabelconcern. Het is tevens de
bedoeling dat 'Nederland' de juridi
sche eigendom krijgt van alle kabel-
fabrieken van Nokia, behalve die in
Finland. Voor de Finse kabelfa-
briek krijgt NKF Kabel een mana
gement contract.
Binnen deze nauwe samenwer
king moest de afstand tussen de be-
drijfs- en nationale -culturen wor
den overbrugd. De verschillen tus
sen de Finse en Nederlandse in
borst zijn volgens Rubay Bouman
echter niet erg groot. De Finnen be
oordeelt hij als hardnekkiger en
doelgericht, wat zou worden ver
klaard uit het feit dat zij altijd heb
ben moeten vechten tegen de po
tentiële overheersing van de Sov
jetunie.
Bouman bespeurt voorts een
christelijke achtergrond. Dit luthe-
raanse stempel is naar zijn idee wel
vergelijkbaar met de Nederlandse,
calvinistische inslag. De Finnen
zijn bovendien behept met hoge op
vattingen van moraal en ethiek, wat
stijfjes en rechtlijnig. Bouman
meent ook dat Finnen wat strenger
zijn dan de wat mildere Nederlan
ders, wat te maken zou hebben met
het feit dat zij van oudsher gedwon
gen zijn te overleven in barre weers
omstandigheden.
Deze zomer staat er in deze krant
een serie verhalen over de culturele
problemen die kunnen ontstaan, wan
neer twee bedrijven uit verschillende
landen versmelten. Vandaag het eerste
In glasvezelka
bels heeft Nokia
door de overne
ming van NKF
Kabel haar
marktpositie
aanzienlijk ver
sterkt. De sa
menvoeging
van de Finse en
Nederlandse
manier van za
kendoen blijken
daarin geen be
letsel.
(foto GPD)
iU'lt J
20
Hoewel op de afgesproken tijd,
had ik een verkeerd moment geko
zen om het portaal van de 'Smulp
aap' te betreden. Ik kon me welis
waar buiten de vijandelijkheden
houden lussen Hein de uitsmijter en
het in leer gestoken trio door me te
gen de muur te drukken, maar ook
op die plek kwam een uithaal met
een baseball knuppeltje gevaarlijk
dicht in mijn richting.
De knuppel was bestemd voor
Heins achterhoofd, terwijl hij vak
kundig bezig was de anderen de
deur uit te werken. Dat kon ik niet
goed aanzien. Want eigenlijk was
Hein wel een aardige man, die me
bovendien had behoed voor de ka
ken van de pitbull. Daarom greep ik
impulsief naar het langs me heen
vliegende slaghout en gaf er een ruk
De eigenaar van het wapen wan
kelde even en uitte een verraste
kreet. Hein had net zijn laatste te
genstander eruit gegooid en keek
verrast op. Daarna zag ik hem met
een verrukte glimlach op knuppel
mans inlopen en zijn arm onder de
oksel van de opnieuw geheven arm
wrikken, waarna hij zijn biceps
EEN AVONDJE STAPPEN
spande en doorboog in het middel
waardoor man en knuppel een
fraaie boog beschreven alvorens ze
tegen de grond sloegen. Hein raapte
het slagwapen van de grond, trak
teerde de bezitter op een paar misse
lijkmakende meppen en haalde in
het voorbijgaan het eind hout nog
even over de neus van de een terug
gekomen vriendje, waarna hij ze sa
men de deur uit smeet.
Heins eerste zorg gold zijn vlin
derdasje dat op half twee stond. Pas
daarna zag hij mij. "Was jij het die
dat knuppeltje afleidde?", vroeg hij.
Hij hijgde niet eens. Ik knikte
woordloos. "De baas is net binnen",
zei Hein droogjes. "Ik zal je even
aankondigen". "Hadden die lui het
op Groeneboom voorzien?", vroeg
ik. Hein schokte met zijn brede
schouders. "Ik denk het wel. Een
knokploegje van de concurrentie,
die even iets kwam rechtzetten. Eh...
nog bedankt voor je hulp". Hij
staarde peinzend naar het glim
mende eind hout in zijn hand.
"Graag gedaan". Ik wierp een
schichtige blik naar de klapdeur.
"Oh, die komen voorlopig niet meer
terug", klonk 'het vol zelfvertrou
wen, waarna Hein me alleen liet in
het nu uitgestorven portaal.
Er woei een vlaag Dixyland door
de dubbelen klapdeuren van het res
taurant toen hij terugkeerde met op
zijn hielen een tengere, goedgeklede
man van achterin de vijftig. Hij had
grijzende slapen en een waakzame
oogopslag en zou even goed de nota
ris als de kroegenkoning kunnen
zijn. Beter zelfs. Met een glimlach en
een uitgestoken hand kwam hij op
me af. "De Klerk, het spijt me dat je
bezoek vanavond zo slecht uitkomt.
Laten we afspreken voor een andere
keer. Ik bel wel met de bank voor een
nieuwe afspraak. Hier" - hij had na
mijn hand gedrukt te hebben, zijn
portefeuille getrokken en er een
paar bankbiljetten uit gehaald die
hij in mijn nog uitgestoken hand
stopte - "voor de moeite en de onkos
ten. Neem morgen maar contact op
met Colland om te horen wanneer
het me schikt!".
Voor ik een woord had kunnen
uitbrengen, was hij als een duveltje
in een doosje weer achter de klap
deuren verdwenen. Verbluft keek ik
vragen naar Hein. "Als je het mij
vraagt, omdat zijn vriendin en
partner Van Zuylen erbij zit",
grijnsde Hein. "Om wat jij van
avond tegen haar zei...".
Verstrooid stopte ik de twee brief
jes van tweehonderdvijftig in mijn
zak en dacht aan Colland. Hein
zwaaide vriendelijk naar me en
even later stond ik buiten, zonder
ook maar te denken aan de knok
ploeg. Mijn schaduw was er echter
nog steeds, zoals na een paar minu
ten lopen door het nachtelijke Gro
ningen gertiakkelijk viel te constate
ren. Eigenijk wel een veilig gevoel,
zo'n politieman op je hielen. Ik per
mitteerde me een korte wandeling.
Op een vijfsprong zag ik in de verte
het woord 'Casino' oplichten. Gro
ningen in de vaart der volkeren. Zo
gewonnen zo geronnen. In ieder ge
val hielp de speeltafel me de nacht
door te komen tot de eerste trein
naar het Westen vertrok.
Ik en mijn schaduw zetten, nog
voor de kantoren open gingen, voet
aan land aan de oever van Het IJ.
Hij volgde me trouw naar mijn huis,
waar ik de oprit insloeg en hij recht
door reed.
Misschien omdat ik in de trein een
uurtje had geslapen, reageerden
mijn zintuigen scherper dan ge
woonlijk op dit uur van cle dag. Nog
maar nauwelijks was ik gekleed,
maar met mijn schoenen uit, op het.
tweepersoons bed gaan liggen, of ik
merkte dat er iets niet in orde was.
Moest ik aan mijn vrouw Lizzy den
ken omdat ze me eergister op dit on
mogelijke uur had gebeld, of was er
iets anders? Ik wierp me op mijn zij
en sperde meteen daarna mijn ogen
wijd open. Haar kussen. Het kussen
waarop Lizzy's hoofd gewoonlijk
placht te rusten, was spoorloos ver
dwenen!
George Carey 'volstrekte outsider'
LONDEN (GPD/Rtr) -
Volslagen onverwacht
heeft de Britse vorstin de
54-jarige George Carey tot
aartsbisschop van Canter
bury benoemd. Vrijwel
niemand had erop gere
kend dat de zoon van een
Londense ziekenhuispor
tier tot hoofd van de we
reldwijde Anglicaanse
Kérk gepromoveerd zou
worden.
De benoeming van Carey (54), bis
schop van Bath en Wells, komt als
een volkomen verrassing. Hij
werd nauwelijks tot de kansheb
bers gerekend, nadat Runcie be
gin dit jaar zijn aftreden had aan
gekondigd. Runcie legt zijn func
tie op 31 januari 1991 neer, negen
maanden voordat hij 70 jaar
wordt, de leeftijd waarop hij zou
moeten aftreden.
Het was de verwachting dat
premier Margaret Thatcher haar
keus zou laten vallen op aartsbis
schop John Habgood van York of
op bisschop David Sheppard van
Liverpool. De Britse premier
heeft gekozen uit de twee namen
die een commissie van 16 anglica
nen haar had voorgelegd. Konin
gin Elizabeth, die formeel aan het
hoofd van de Kerk staat, heeft
daarna de benoeming goedge
keurd.
Carey heeft geen onderwijs ge
noten aan een Engelse kostschool
en al evenmin de universiteiten
van Cambridge of Oxford doorlo
pen. Hij was bovendien nog maar
drie jaar bisschop. In de eerste
commentaren wordt Carey, ge
huwd en vader van vier kinderen,
dan ook een 'volstrekte outsider'
genoemd.
Carey behoort tot de evangeli-
Boesak breekt
definitief met
kerk en vrouw
KAAPSTAD (RTR/ANP) - Dr.
Allan Boesak heeft definitief zijn
ontslag aangekondigd als predi
kant van de Nederduitse Gerefor
meerde Sendingkerk (NGSK).
Tegelijk maakte de 45-jarige anti-
apartheidsstrijder bekend dat hij
gaat scheiden van zijn vrouw.
De kerkeraad van Bellville had
Boesak gevraagd geen ontslag te
nemen. De kerk gaf hem drie we
ken bedenktijd om terug te ko
men van het besluit dat hij had
genomen na onthullingen over
een buitenechtelijke relatie met
de blanke tv-prodücer Elna Bo
tha. Voorwaarde was wel dat hij
deze verhouding zou verbreken.
Boesak treedt tevens af als sy
nodevoorzitter van de NGSK. Hij
blijft voorlopig nog wel voorzitter
van de WARC, de Wereldbond
van Hervormde en Gereformeer
de Kerken. Hij blijft in deze func
tie, die hij sinds 1982 vervult, tot
dat het bestuur van de WARC
zich volgende maand over zijn po
sitie heeft beraden.
Boesak schrijft in een verkla
ring dat hij actief zal blijven in de
Zuidafrikaanse politiek, waarin
hij sinds ruim tien jaar een voor
aanstaande rol speelt. "Ik ben be
reid elke rol te spelen waartoe ik
word geroepen", aldus Boesak.
"De mislukking van mijn hu
welijk was al een feit voordat ik
Elna ontmoette en wat er tussen
ons bestaat is een persoonlijke
aangelegenheid en niet iets waar
ik me voor schaam. Ik zie dan ook
geen geldige reden om dit contact
te verbreken", schrijft Boesak,
die 21 jaar getrouwd is geweest.
Hij is vader van vier kinderen.
Boesaks stap zal ongetwijfeld
invloed hebben op de hereniging
van de NGSK (de voormalige NG-
Kerk voor kleurlingen) en de NG-
Kerk in Afrika (zwarten) die dit
najaar een feit moet worden. Boe
sak gold tot voor kort als de be
langrijkste kandidaat om voorzit
ter van de nieuwe kerk te worden.
sche vleugel van de kerk, die na
druk legt op de traditionele ma
nier van geloven. Hij draagt de oe
cumene een warm hart toe en
schijnt ook voorstander te zijn
van de priesterwijding van vrou
wen, een gevoelig onderwerp in
de wereldwijde anglicaanse ge
meenschap, die ongeveer zeven
tig miljoen leden telt.
Hij staat verder bekend als de
'groene bisschop'. Op zijn pers
conferentie maakte hij gisteren
duidelijk dat hij ook als aartsbis
schop geen blad voor de mond zal
nemen. "Ik voel me verbonden
met God, maar ook met het aard
se leven", zo sprak hij.
Carey geeft toe dat hij een bui
tenstaander is, maar gelooft niet
dat zijn benoeming een compro
mis is. "Ik ben nooit iemand voor
het compromis geweest. Mis
schien ben ik vanwege mijn leef
tijd of mijn bijzondere gaven be
noemd. Ik neem aan dat men mij
heeft aangewezen om datgene
wat ik te bieden heb", aldus de
nieuwe aartsbisschop.
Carey heeft acht boeken op zijn
naam staan over uiteenlopende
onderwerpen als het bestaan van
God en de samenwerking met de
RK Kerk. "Ik zal me net als in het
verleden blijven uitspreken over
verschillende onderwerpen. Ik
wil een rijke en creatieve dialoog
tussen kerk en staat, die zich bei
de voor belangrijke morele, socia
le en geestelijke problemen in on
ze samenleving geplaatst zien".
De bisschop van Bath en Wells,
die eind vorige week op de hoogte
werd gebracht, voelt zich zeer
vereerd nu hij de 103e aartsbis
schop van Canterbury wordt. "Ik
voel me duizelig en onwaardig",
zei hij in een eerste reactie. Carey
wil graag 'een pastorale aartsbis
schop' worden, met beide benen
in de wereld. Hij is getrouwd en
heeft vier kinderen.
Dr. George Carey doorliep een
gewone lagere en middelbare
school. Op 15-jarige leeftijd kreeg
hij een eenvoudige baan bij het
Londese electriciteitsbedrijf. Zijn
dienstijd bracht hij door bij de
Britse luchtmacht. Pas op vrij late
leeftijd studeerde hij af aan het
King's College in Londen. Hij be
gon zijn werk voor de kerk als
hulppredikant te Islington. Tus
sen'1975 en 1982 was hij predi
kant in Durham.
Aartsbisschop Robert Runcie,
die in 1980 primaat van de Angli
caanse Kerk werd, bestempelde
de keuze voor Carey als 'fantasie
rijk' en noemde zijn opvolger een
theoloog die veel respect af
dwingt.
Baptisten VS. In de grootste
protestantse kerk van de Verenig
de Staten, de Southern Baptist
Convention, is opnieuw de strijd
tussen liberalen en conservatie
ven opgelaaid. Er wordt over een
dreigende scheuring gesproken,
nu het dagelijks bestuur twee me
dewerkers van de kerkelijke pers
dienst heeft ontslagen.
Liberale kerkleden hebben te
gen deze daad geprotesteerd met
de oprichting van een alternatie
ve persdienst. Zij zijn hevig gepi
keerd over het feit dat het bestuur
in een besloten vergadering de
Baptist Press-redacteuren Al
Shackefold en Dan Martin na ja
ren trouwe dienst zonder opgaaf
van redenen aan de dijk heeft ge
zet.
Martin vreest dat het bestuur,
waarin de conservatieven de
meerderheid vormen, de pers
dienst wil muilkorven en alleen
nog fundamentalisten aan het
woord wil laten. Waarnemers vin
den de berichtgeving van Baptist
Press over de jarenlange richtin
genstrijd tot nu toe objectief en
betrouwbaar.
Beroepingswerk
Hervormde Kerk: aangenomen naar
Luxemburg (Ned.Prot.Gemeente) H.
Stam eervol ontheven predikant (le
raar godsdienstonderwijs) Nijverdal.
Gereformeerde Gemeenten: beroe
pen te Nieuwerkerk (Z.) E. Venema El-
