'Je bent met Beethoven nooit klaar
Ik hou veel van dit vak, maar de prijs is hoog'
Kleur uit eigen apotheek
Stelling terug in de Burcht
Rebellen' Theaterschool
mogen eigen plan maken
WOENSDAG 4 JULI 1990
PAGINA 27
Herman Krebbers in Alkmaar bij Holland Music and Session
Het publiek mist hem nog steeds. Herman Krebbers, jaren
lang concertmeester van het Concertgebouworkest. Een
ongeluk met zijn handen maakte een aantal jaren gelden
een eind aan zijn podiumcarrière.
Zeven jaar kon hij niet spelen, een periode waarin Kreb
bers zich meer dan ooit als pedagoog kon doen gelden. Nog
altijd is hij docent aan het Sweelinck conservatorium in
Amsterdam, maar daarnaast duikt hij overal ter wereld op
als jurylid bij belangrijke concoursen en voor het geven van
internationale masterclasses, lessen voor 'gevorderden' die
eens onder belegeleiding van een andere pedagoog willen
werken.
De komende maanden reist hij onder meer naar Londen,
Montreal, Tokyo, Kyoto, Hirosjima, maar tot en met 14 juli
is hij te vinden in Alkmaar en Bergen, waar het derde inter
nationale Holland Music and Session wordt gehouden. Een
evenement met openbare masterclasses en concerten.
ten. respect voor elkaar krijgen, het
maakt dat je niet met oogkleppen
op loopt. Je komt er Russen en
Amerikanen tegen".
„En ook van de leerlingen kun je
dan weer leren, dingen die je weer
kunt opnemen in je eigen werk.
Neem bij voorbeeld het aantal no
ten dat je kunt spelen op een
strijkstok. De lengte van de stok is
beperkt, dus moet je altijd tot een
goede verdeling komen. Het kan
dan zijn dat je voor een bepaald
stuk een oplossing hebt die je al ja
ren toepast. Maar dan ben je bij zo'n
concours en dan zie je iemand een
heel andere oplossing gebruiken
die veel beter is".
Van onze correspondent
Hans Visser
ALKMAAR Dat festival maakt
op mij indruk omdat het zo intiem
is. Je logeert met de andere docen
ten samen in hetzelfde hotel in Ber
gen, wat je ondanks het werk toch
een gevoel van vakantie geeft. Bo
vendien is het conservatorium in
Alkmaar waar de masterclasses
worden gehouden uniek. Het is
klein, maar er heerst daarom een
grote amicaliteit. In de kantine eet
je met elkaar, je hebt het idee datje
thuis bent".
„Als docenten hebben wij tijdens
die masterclasses en concoursen de
mogelijkheid om met collega's te
praten. Maar het leuke%is toch voor
al ook het ontmoeten van al die jon
ge mensen die het er voor over heb
ben om in hun vakantie nog eens te
gaan studeren. Vorig jaar heb ik me
in Alkmaar kapot gewerkt. Er wa
ren zelfs mensen die medelijden
met me hadden, wat helemaal niet
nodig was, want ik werk graag met
jonge mensen".
„Vorige week heb ik wat dat be
treft een record gevestigd: 11,5 uur
lesgeven. Het is fijn om te doen, als
je maar merkt datje met jonge men
sen iets bereikt".
Reizen
„Toen ik nog studeerde was dat rei
zen en elkaar ontmoeten nog niet
mogelijk. Het is allemaal veel inter-
nationaler geworden. Kijk maar
naar mijn eigen leerlingen in Am
sterdam. Er komen er maar twee uit
Nederland. Maar het Sweelinck
conservatorium wil zich dan ook in
ternationaal presenteren. Daarom
zijn voor mij ook de concoursen erg
belangrijk. Je kunt elkaar ontmoe-
„Zo'n moment vind ik grandioos,
dan ben ik zo blij als een kind, het is
mooier dan een cadeau. Een schil
derij kan op zeker moment klaar
zijn, daar valt niets meer aan toe te
voegen, maar bij ons houdt het
nooit op. Je kunt Beethoven im
mers op wel duizend manieren spe
len. Als ik mijn eigen platen hoor,
dan vind ik ze niet slecht, maar dan
zit ik toch altijd weer te zoeken naar
een manier waarop ik het nog beter
zou kunpen doen".
Barok
„Er zijn de laatste tijd ook veel as
pecten bij gekomen. Het Orkest van
de Achttiende Eeuw en die prachti
ge Engelse barokorkesten had je
vroeger niet. Maar het werken in
zo'n orkest vraagt ook een heel an
dere manier van spelen en als peda
goog kom ik daar niet meer aan toe.
Jonge mensen die zich in zulke af
wijkende speelstijlen willen verdie
pen, adviseer ik naar een specialist
op dat gebied te gaan. Toch heb ik
John Mayall in
Nederland
ALKMAAR (GPD) - John Mayall
komt voor het eerst sinds lange tijd
weer naar Nederland. De inmiddels
57-jarige aartsvader van de witte
blues geeft op 14 oktober een con
cert in de Alkmaarse veilinghal. Het
optreden van Mayall. met zijn bege
leidingsgroep The Bluesbreakers,
vormt de hoofdschotel van een
bluesfestival waarvoor ook 'enkele
belangrijke Nederlandse bluesgroe-
pen' zijn uitgenodigd.
Mayalls produktie is vastgelegd
op ruim dertig langspeelplaten,
waarvan de één na laatste dateert
van 1980; onlangs verscheen zijn
meest recente plaat.
-'Als concertmeester dien je flexibel te zijn'.
indertijd ook op die manier moeten
spelen".
„Bij voorbeeld toen Nicolaus
Harnoncourt, een barokspecialist,
voor het eerst bij het Concertge
bouworkest de Matthaus Passion
kwam dirigeren. Toen hij hoorde
dat ik daarin de solo 'Erbarme dich'
zou spelen, geloofde hij niet dat ik
die zou uitvoeren zoals hij dat wilde.
Harnoncourt had me immers in de
tijd waarin hij nog cellist was bij de
Wiener Philharmoniker, bij dat or
kest als solist een Paganini-concert
horen spelen. Ik heb hem daarop
uitgelegd dat ik als concertmeester
flexibel diende te zijn en me be
hoorde te richten naar de inzichten
van de dirigent, ook al gaat dat te
gen je eigen natuur in".
„Later begreep ik waarom hij zo
bang voor mij was. Hij had de 'Matt
haus' in de Scala van Milaan ge
bracht. De concertmeester ging
daar juist wél zijn eigen gang en
hielp daarmee de interpretatie van
Harnoncourt om zeep. Naderhand
heb ik veel van Harnoncourt ge
leerd. Als ik wel eens wat tegen hem
zei, kreeg ik ook altijd een antwoord
waar je niet van terug had. Hij weet
heel goed waar hij het over heeft".
„Er zijn wel eens critici geweest die
vonden dat ik te weinig modern
werk speelde, maar als ik een lijstje
maak met alle stukken, die in mijn
tijd nieuw waren, dan valt dat echt
mee. Je moet open staan, ook nu
nog. Zo wil een leerling van mij
meedoen aan het Oscar Bak-con-
cours en een Fantasie van Schön-
berg spelen. Zelf heb ik dat stuk
nog nooit uitgevoerd, dus dat ga ik
eerst zelf instuderen. En op het
vioolconcours van Scheveningen
werd dit jaar een stuk van An-
driessen verplicht uitgevoerd. Maat
voor maat heb ik dat doorgeno-
„Gelukkig is er de laatste tijd in
de programmering van de orkesten
veel veranderd. Ze spelen niet meer
alleen het geijkte repertoire, de mo
dernen verdienen ook een kans en
het is zeker ook goed om daarmee
de vergrijzing in de concertzalen te
gen te gaan. Ik heb niets tegen
Beethoven maar het was wel eens
moeilijk te verwerken als je weer
eens een Beethovencyclus kreeg.
De enige afwisseling zat in de opvat
ting van de dirigent".
„Moderne muziek is moeilijk uit
te voeren. Het verlangt veel meer
nauwgezetheid, accuratesse en
moet met veel meer overtuiging
worden gespeeld dan het bekende
werk, want dat blijft altijd mooi. En
dan reken ik Strawinsky als niet
eens meer tot de modernen".
Japan
„De aanstormende jonge generatie
wordt steeds groter. Er komen
steeds meer Russen. En dan de Ko-
reanen en de Chinezen, om de Japa-
ners niet te vergeten. Het knappe
van die Aziaten is, dat ze zich zo
goed in onze cultuur kunnen inle
ven, terwijl de Japanse muziek mij
juist helemaal niets zegt. Het is na
tuurlijk wel zo, dat ze vaak al heel
lang in het Westen leven, dus dat
maakt het voor hen wat makkelij
ker. Maar of zij ook grote interpre
ten zullen worden...?"
„Er zijn tegenwoordig veel con
coursen. De markt zou overvoerd
kunnen raken, dat is waar. Maar als
een concours zijn niveau zou verlie
zen, dan merk je dat gauw genoeg
aan het aanbod. Dan komen er deel
nemers die niet echt goed zijn. Zelf
vind ik Scheveningen een voor
beeld van een uitstekend concours.
Qua opzet kan het wedijveren met
Kunst in 'De Beukenhof'
Expositie: 'Beelden in de Tuin', schilderijen
en beeldhouwwerken van Mattheus Ger-
mann. Helen Nagel en Joke Crul in restau
rant De Beukenhof. Terweeweg 2-4, Oegst-
geest. Vrij toegankelijk tot 1 september op
maandag tot en met donderdag van 10.00
tot 12.00 en van 15.00 tot 18.00 uur en op
zaterdag van 13.00 tot 18,00 uur.
OEGSTGEEST - Beelden in de
Tuin' is de wat merkwaardige ti
tel van de nieuwe zomerexpositie
in restaurant 'De Beukenhof in
Oegstgeest. Merkwaardig omdat
er behalve beelden in de tuin ook
een aantal schilderijen in het res
taurant zelf te zien zijn. De beel
den zijn van Mattheus Germann;
de schilderijen van Helen Nagel
en Joke Crul.
Mattheus Germann heeft in
middels een verdienstelijke carri
ère als fotograaf achter de rug.
Enkele jaren geleden begon hij
beeldhouwwerken te maken:
menselijke gestalten, gladgepo-
lijst, gestileerd en gesloten van
vorm.
Helen Nagel schilderde het zo
merse Franse landschap in aqua
rel en gouache. Daarvoor ge
bruikt zij vooral diepblauw, ci
troengeel en mosgroen. De land
schappen zijn opgebouwd uit
vlakken en toch heeft Helen Na
gel er soms een kolkende dyna
miek in weten leggen. Behalve
landschappen worden er ook re
centere schilderijen van Helen
Nagel geëxposeerd, dat stillevens
en modellen.
Boeiend tot dusverre, maar
eenmaal aangeland bij het werk
van Joke, Crul word ik pas echt
enthousiast. Joke Crul heeft een
eigen apotheek, waaruit zij haar
kleurstoffen put. Het jodium-
bruin en Fenolrood geven haar
schilderijen een bijzondere
warmte. In gemengde technieken
(onder andere inkt. verf, krijt, lijm
en collages) verbeeldt de kunste
nares de relaties tussen mensen,
zowel abstrakt als figuratief.
Wanneer een schilderij af is,
schrijft Joke Crul er soms een ge
dichtje bij. Of sterker nog: soms
schrijft ze dichtregels öp het
schilderij. Ze zijn nauwelijks lees
baar en dat hoeft ook niet. Het
schrift 'heeft ook een beeldende
waarde.
Eén van de schilderijen heet
'Receptie'. Mensen opgedoft voor
de feestelijke bijeenkomst, met
glazen in hun handen, het gezicht
in de plooi en 'party-talk' als doel.
In het bijbehorende cynische ge
dicht spreekt Joke Crul over
mensen, die hun tongen alvast
'loskwakelen', over 'leegte' en
over 'eenzaamheid'. De gelijkenis
tussen het schilderij en de ope
ningsreceptie van de expositie in
De Beukenhof was bijzonder tref
fend...
Een aardige expositie in een
fraaie omgeving en met de schil
derijen van Joke Crul als hoogte
punt. Het is alleen zo ontzettend
jammer dat de slechte verlichting
de schilderijen geen recht aan
doet.
LISETTE OOMEN
(foto GPD)
bij voorbeeld Tokyo. Con-
zouden ook niet elk jaar
moeten worden gehouden. Om de
drie of vier jaar, dat is het beste".
„Zelf speel ik ook nog wel, maar
niet geregeld. Soms geeft dat mis
verstanden, want als de mensen me
zien, denken ze al gauw aan een co
me-back. Ik speel nog wel eens met
jonge mensen voor de Krebbers
Stichting, maar dat is niet meer dan
een leuke bijkomstigheid.
Solisten
„Niet iedereen kan solist worden.
Het aantal echt grote solisten is dan
ook op de vingers van een hand te
tellen. Want wie wordt er nu echt so
list? Daar is zo veel voor nodig. Ik
ken er een die me bekende dat hij al
na twee weken op tournee, het liefst
naar huis zou gaan. En wat voor le
ven heb je eigenlijk, als je steeds in
allerlei hotelkamers woont. Zelf
heb ik dat nooit geambieerd".
„Indertijd koos ik bewust voor ze
kerheid, voor een baan bij een or
kest. En zeker de positie van con
certmeester maakt dat je all-round
bent. Je kunt aan alles proeven en
veel leren. Zo heeft Frank Peter
Zimmermann mij als pedagoog niet
nodig, maar nu hij de Franse vioolli
teratuur gaat opnemen, de sonates
van Debussy en Ravel, komt hij
voor de interpretatie daarvan naar
mij toe en dan werken we daar da
gen op".
„Als concertmeester heb ik een
belangrijke taak gehad. Misschien
is het zelfs moeilijker om een goede
concertmeester te zijn dan een diri
gent. Je moet niet alleen aanvoelen
wat de dirigent wil, je moet dat ook
op de orkestleden kunnen over
brengen, je bent de schakel tussen
beiden. In die positie kun je de diri
gent maken en breken, tot en met
de grootste aan toe".
'Stekeligheden verdwenen'
LEIDEN Galerie Stelling komt
weer terug in het Burchtcomplex,
zij het met enige vertraging. Stich
ting Kunstkring Burcht zegde Stel
ling per 1 maart van dit jaar de huur
op in verband met het niet voldoen
van de huurpenningen en
de gebrekkige communicatie. Na
diepgaand overleg tussen de be
trokken partijen en Yvonne van
Baerle, hoofd van de afdeling Cul
tuur, lijkt het conflict nu uit de we
reld geholpen. Per 1 september zal
Stelling weer gehuisvest worden in
De Burcht. Maar eerst moeten er
tussen beide partijen in een zoge
naamd convenant nog bindende af
spraken worden gemaakt over het
gebruik van de ruimte.
Dirk Ketting, voorzitter van de
Kunstkring Burcht is optimistisch
over de hernieuwde samenwerking.
"De stekeligheden wederzijds zijn
verdwenen. Zoals het er nu uitziet,
is er geen vuiltje meer aan de lucht.
We hebben een aantal verhelderen
de gesprekken met elkaar gevoerd
en ik hoop nu maar dat de proble
men die we hebben gehad in de toe
komst vermeden kunnen worden.
In een convenant zullen bindende
afspraken worden gemaakt over
huur en verhuur en over het ge
bruik van de Burchtruimte. Wij wil
len daar toch lezingen en literaire
avonden blijven geven en daarom
moeten de objecten die Stelling ten
toonstelt verplaatsbaar zijn. Maar er
zullen afspraken worden gemaakt
waarin beide partijen zo ruim moge
lijk kunnen programmeren".
Joyce de Gruyter, lid van het
nieuwe bestuur van Stelling: "Ja,
we zouden er eigenlijk op 1 april
weer ingaan maar het is wat later ge
worden. We hadden al in augustus
kunnen beginnen, maar in verband
met een kleine verbouwing en de
voorbereiding vinden wij het ver
standiger om er per 1 september
weer in te trekken. Inderdaad zul
len er door beide partijen afspraken
worden gemaakt over het gebruik
van die ruimte en het ziet er naar uit
dat dat wel zal lukken. En wat die
verplaatsbaarheid van de door ons
tentoongestelde objecten betreft,
dat klopt ook. Daarmee kunnen be
schadigingen tijdens de, door de
Kunstkring Burcht georganiseerde,
avonden worden voorkomen".
Zijn die beschadigingen er dan
ooit geweest?
'Dat moet u aan het oude bestuur
vragen'.
Dus de kruitdampen zijn opge
trokken?
'Die kruitdampen zijn er wat ons
betreft nooit geweest. Kunstkring
Burcht had een conflict met het ou
de bestuur, niet met het nieuwe. Het
is jammer dat wjj moesten begin
nen met eerst maandenlang alles
maar goed te praten. Het is niet leuk
om zo te moeten starten. Maar goed,
we zijn alweer hard bezig met het
programma".
Hoe zit het eigenlijk met het filiaal
van Stelling in Keulen, die ruimte
waarmee Stelling een afzetgebied
voor jonge Nederlandse kunste
naars wilde creëren Draait dat
nog gewoon door?
"Ja, hoor, maar alleen wordt die
ruimte nu gebruikt als eh atelier
door eh... Nederlandse en Duitse
kunstenaars. Dat blijft gewoon be
staan. We krijgen ook gewoon weer
subsidie. Maar daar wil ik niks over
zeggen, daar moet het gehele be
stuur zich maar over uitspreken".
Zangeres Anita Baker over Vaughan, melancholie en haar miskraam
AMSTERDAM Een van
de grootste vocale talenten
van dit tijdperk is Anita Ba
ker. Deze 32-jarige Ameri
kaanse zangeres zit met wat
zij brengt net tussen soul en
jazz in. Haar stemgeluid is
weergaloos en dynamisch en
laat zich vergelijken met dat
van Whitney Houston. Anita
Baker beschikt evenwel
over een groter bereik en een
boeiender frasering. Haar
fans wachten al jaren met
smart op een Nederlands
concertdebuut. Dit najaar
komt ze.
Anita Baker is een innemende per
soonlijkheid. Door haar geringe
lengte lijkt zij een vrouwelijke en
donkere tegenhanger van Napo
leon. Iemand die je kan overrompe
len met een guitige blik. Ze is inte
ger. Als Diana Ross tegen haar con
certbezoekers roept dat ze van hen
houdt, dan neem je dat op de koop
toe. Bij Anita Baker ga je blind op
zo'n mededeling af.
Op haar nieuwe album, dat vol
gende week in de winkels ligt, roept
Bakers stem de herinnering op aan
het prachtige geluid van Sarah
Vaughan. Dezelfde flexibele balans,
diezelfde diep-bronzen kleuren en
emoties. Rillingen. Anita moet zelf
niets van die voorzichtig geplaatste
vergelijking weten. "Nee. Kan ik
niet aan tippen. Sarah...". En na een
korte stilte: "God hebbe haar ziel".
Weer een stilte, maar dan: "Ik heb
zelfs geprobeerd te 'scatten' op mijn
plaat Lonely', net zoals
Vaughan dat kon. Maar de ritmesec
tie was er al vandoor. Die jongens
waren me de baas, zo krachtig
speelden ze. En ik kon ze met geen
mogelijkheid meer inhalen. Wat zou
't! Je moet als zangeres ook ruimte
gunnen aan de muzikanten. Als ik
er dan niet meer tussen kom... jam
mer, maar ik zal nooit proberen de
bedoeling van een song of iemands
solo proberen te vergallen omdat ik
óók zo nodig moet".
"'Lonely' heb ik zelf geschreven.
Toen het ontstond, had het een zeer
traag tempo met een onbedwingba
re, donkere klankkleur. Toen mijn
band het nummer te pakken kreeg,
veranderde het volledig van karak
ter. Ik vind dat een waanzinnig fe
nomeen. Een song die je zelf schrijft
is zoiets als een kind dat je ter we
reld brengt, en dan voeden anderen
het op. Bij wijze van contrast zou ik
zelf mijn songs aan de piano moeten
durven uitvoeren, maar ik ben gees
telijk nog niet aan die uitdaging toe.
Op de piano ben ik een autodidact".
Mahalia Jackson
Anita Baker werd geboren in Tole
do, Ohio, maar groeide op in Detroit
- bij uitstek een metropool voor wat
de Amerikaanse muziekgeschiede
nis betreft. Detroit, dat was Motor-
town, of kortwerg Motown, de stad
waar klassieke soul-opnamen met
dezelfde regelmaat van de lopende
band af liepen als de Pontiacs en
Chewies van de assemblagelijn.
Baker zou er zelf niet opnemen
dat gebeurde vanaf 1982 in Los An
geles bij het Beverley Glen-label,
waaraan ze overigens minder pretti
ge herinneringen bewaart maar
de invloed van de stad Detroit deed
zdch wel degelijk gelden.
"Mijn ouders draaiden thuis werk
van Nat King Cole, Sarah Vaughan,
Dinah Washington. Mijn zusjes
maakten het huis op hun beurt on
veilig met The Supremes en Mavis
Staples. Je bent nu eenmaal wat je
binnen krijgt. You are what you eat.
En dat vrat ik met huid en haar op,
acht dagen in de week. Daar kwam
opa nog bij ik kan het ook niet
helpen: maar hij beantwoordde aan
het cliché. Hij was predikant en
draaide thuis Mahalia Jackson. Je
kent dat wel: als kleine meid imi
teerde ik alles. Met hart en ziel".
Anita Baker is evenwel vooral
schatplichtig aan de manier waarop
Sarah Vaughan songs kon interpre
teren. Waar soulzangers gewoon
hun hart laten spreken en de bete
kenis van een liedtekst met hun
stem als het ware duidelijk kunnen
onderstrepen, daar verstond Vaug
han de kunst om slechts één be
paald facet van de tekst te laten uit
komen.
Baker noemt het onderscheid
tussen jazz-songs en soul-songs niet
zo groot. "Dat is een eeuwenoud de
bat waar de Oude Wijzen al niet uit
kwamen. In soulmuziek gaat het er
naar mijn smaak om je tot het uiter
ste te kunnen uiten. Als je op je kop
wilt staan, nou doe dat dan. Zet de
knop op tien. Jazz heeft dat ook,
maar bestaat bovendien uit een be
wust toepassen van je techniek:
breder opgebouwde akkoorden, an
dere toonschalen. Bovendien is de
techniek van de improvisatie bij
soul een andere dan bij jazz. Bij jazz
kun je in wezen met je emoties alle
kanten op, zolang je maar weer te
rugkomt by watje te zeggen hebt".
Interview
Ze beschouwt zichzelf niet als een
jazz-vocaliste. "Omdat Carmen Mc-
Crae mij niet als zodanig ziet. En ik
denk dat Carmen recht van spreken
heeft. Ik heb een heel hoge achting
voor haar. Ze liet in een interview
voor Downbeat (een muziekvak
blad red.) los dat ik ook commer
ciële aspiraties koester. Ik begrijp
dat wel van haar. Zij is van mening
datje als zangeres niet zo avontuur
lijk kunt zijn als je wel zou willen als
je tegelijkertijd met zakelijke over
wegingen rekening moet houden".
"Ik wil mijn publiek het beste ge
ven van wat ik inmiddels beheers.
Het uiterste van wat ik heb. En ho
pelijk zie jij, zien de mensen, daar
dan vooruitgang in. Voor wat be
treft jazz ben ik er nog niet. Mijn oor
wijst me nog onvoldoende de weg".
De teksten die Anita schrijft, vol
gen de sfeer die uit elke songmelo
die spreekt. "Ik schrijf over ellende
als de noten in mineur staan. Dat
gaat automatisch zo. Het is veel
moeilijker om je vrolijke en geluk
kige momenten te beschrijven. Het
is nét alsof je negatieve momenten
meer indruk maken, zelfs lang na
dat je diepe onlustgevoelens al heel
lang verleden tijd zijn. In een song
kan je als het ware je eigen ellende
terugvinden en je zonder moeite in
leven in hoe het was. Dat komt om
dat we het geluk, als het al komt,
voor lief nemen. Zo van: ik ben ge
lukkig, zo hoort het'nou eenmaal.
De melancholie, daar leef je mee,
dat draag je met je mee. Het is net
als die asbak. Je drukt er voortdu
rend je sigaret in uit".
Baker moest vorig jaar haar Eu
ropese tournee afgelasten toen ze
een miskraam kreeg. "Je betaalt
voor je gelukkige momenten met el
lendige ogenblikken. Niemand wist
dat van die miskraam, vorig jaar. De
platenmaatschappij, de impresa
rio's nodigden me maar uit. Goed
bedoeld. En ik kon maar niet zeg
gen: ik stop nu, met zo'n kleintje in
je buik moet je ophouden, Anita.
Het ging fout en de consequenties
draag ik nu zelf. Ik zit in dit vak, ik
houd van dit vak, maar God, de prijs
is hoog".
Ze lacht haar vochtige ogen weg.
"Walter en ik komen er wel uit.
Eerst een concerttournee over de
wereld, en dan alle tijd voor dat an
dere project: een kindje. De volgen
de keer dat ik in verwachting ben
zal ik het huis niet uit komen. Zo'n
klein zangeresje in huis, 't lijkt me
prachtig".
AMSTERDAM (ANP) - De studieleiders van de zeven afdelingen van de
Amsterdamse Theaterschool, die zich verzetten tegen de bezuinigings
plannen van hun directie, mogen van bemiddelaar A. Mulder met een ei
gen plan komen. Mulder zei desgevraagd dat een andere invulling van de
bezuinigingen zoals die de studieleiders voor ogen staat „binnen dezelfde
financiële kaders" moet gebeuren.
Het actiecomité zegt in principe positief te staan tegenover het initiatief
van Mulder, die verbonden is aan de Hogeschool voor de Kunsten.
Het conflict kwam op 22 juni naar buiten, toen de studieleiders van ze
ven opleidingen in een verklaring het aftreden eisten van de directeuren
Ben Hurkmans en Wim Warner. Volgens de zeven maakten zij een verdere
samenwerking onmogelijk door bezuinigingen te misbruiken voor het 'op
leggen van eigenmachtig, slecht gemotiveerd beleid'.
