I
Duivelspact tussen RAF en Stasi
Terschelling wil af
van alcohol-imago
WZm
IREPORTAGE I
HULPPAKKET
Van studentenprotest tot een traditie van moorden en aanslagen
B
km \nXSt
ZATERDAG 23 JUNI is
Van c
correspondent Anko de Jong
TERSCHELLING - Terschel
ling een 'eiland van rust en stilte'?
Voor de natuurliefhebber in bos
en duin wel. Maar legioenen kam
perende jongeren zien dat anders,
zo blijkt uit een onderzoek naar
criminaliteit onder recreanten op
de Waddeneilanden. Hun groot
ste belangstelling gaat naar de
kroeg. Voldoening uiten ze in
nachtelijk gezang, boompjes
knakken en een robbertje stoei-
Terschelling komt ongunstig
uit de de cijfers in het onderzoek.
Veel bezoekers misdragen zich,
vaak onder invloed van drank. Er
is geen sprake van harde crimina
liteit, maar vandalisme, buiten
sporig gedrag en diefstallen ko
men vaak voor. Tot grote ergernis
van de eilanders.
"Ze hebben geen enkele affini
teit met het eiland", zegt VW-di-
recteur Peter Winter. "Ze bestel
len bier per meter in plaats van
een glaasje". Dat geeft het eiland
een negatief imago. "Zoiets gaat
van mond tot mond. Sommigen
zijn nog nooit op Terschelling ge
weest, maar als ze van de boot ko
men weten ze precies dat ze in
Midsland moeten zijn op die ene
camping en in die en die kroeg".
Ronkend
Volgens Winter wordt dit negatie
ve beeld "lichtelijk onderhou
den" door wat hij noemt 'het
Pinkstergebeuren'. Terschelling
ziet dan blauw van de ronkende
motoren en zwart van de bijbeho
rende kledij. "Daar is geen echte
remedie voor, door bijvoorbeeld
het bier duurder te maken. Het
gaat ook niet aan om een groep de
schuld te geven".
De schuld treft net zo goed de
opvarenden van de 'bruine zeil-
vloot'. Jaarlijks doen nu al hon
derd charterschepen Terschel
ling aan. "Dat zijn drieduizend
jongelui. Het avondvertier in de
haven kan die stroom niet opvan
gen. Dus slepen ze kratjes bier
naar het Groene Strand bij West-
Terschelling om daar te feesten".
Er is geprobeerd een alternatief
programma in elkaar te zetten,
maar daar was geen intersse voor.
De vloot moet daarom, in overleg,
worden teruggebracht naar vijf
tig schepen, vindt Mulder. "En
binnen niet al te lange tijd. Het
wordt te druk. de overlast neemt
toe en dan zal iedereen ontevre
den zijn". Ook de schippers, en
daarom verwacht Winter dat ze
mee zullen werken. Dat moet ook
wel, want juridisch houvast om
de zeilklippers te weren is er niet,
erkent de VW-directeur. Ter
schelling heeft een vrije haven.
De gemeente is in ieder geval
van plan met de schippers te pra
ten, onder andere over de mati
ging van het alcoholgebruik. Bur
gemeester Cootje van Beukering-
Dijk wil ook overleg met winke
liers, campinghouders en horeca
ondernemers. Het gaat om een
onderdeel van het project Alco
holmatiging Friese Waddeneilan
den, dat aansluit op de aanbeve
lingen in het rapport. De sleutel
woorden zijn 'preventie' en 're
pressie': voorkomen en overtre
dingen flink bestraffen.
Joop Mulder, eigenaar van De
Stoep in Midsland, organisator
van het cultureel festival Oerol
dat deze week plaatsheeft en
sinds kort voorzitter van de afde
ling Terschelling van Horeca-Ne-
derland, kwam al met een aantal
initiatieven. 'Ssst...denk aan de
buren' luidt de tekst op een ont
werp voor t-shirts. Glazenopha-
lers en portiers moeten die t-
shirts gaan dragen. Ook organi
seerde de afdeling een informa
tie-middag voor horeca-personeel
onder de titel: 'Alcohol en agres
sie: hoe ga je daar mee om'.
Het is niet dat de horeca-onder-
nemers bang zijn. "Criminaliteit?
Dat hebben we hier niet eens",
zegt Mulder. Als al sprake is van
criminaliteit, dan wordt dat snel
minder. "In de jaren zestig reed
de politie te paard hier door de
straat met wapenlatten". Het rap
port doet hij af met 'een storm in
een heel klein borrelglaasje'.
"Ik heb nu 13 jaar een kroeg,
maar hier is nog nooit een klap
uitgedeeld". Een keer ging er ie
mand door het raam maar dat was
een artiest op rolschaatsen". De
initiatieven van de horeca zijn
volgens Mulder meer preventief
bedoeld. "Want als je wacht tot er
werkelijk criminaliteit is, ben je
te laat".
Eigenlijk past Oerol ook in dat
verhaal, vindt hij. Activiteiten be
palen het publiek. "Als je niets
doet, hou je alleen het uitschot
over. Het ene publiek verdrijft het
andere. Maar zoiets kost tijd. Wat
twintig jaar zo geweest is veran
der je niet van de ene dag op de
andere. En je zult erin moeten in
vesteren". Zo komt hij uit bij Win
ters idee van een beter Terschel-
linger imago. Natuurliefhebbers
in plaats van bierdrinkende van-
dalen. Mulder: "Natuurliefheb
bers hebben het het liefst eenvou
dig en goed en dat is toevallig het
Oerol-publiek".
Bierkratjes
Bovendien is terugdringen van
het biergebruik volgens hem niet
alleen een zaak van kroeghou
ders. In vakantiehuisjes en vooral
op campings wordt heel wat ge
dronken. Poortje bouwen met
bierkratjes op campings is be
rucht. "En 's avonds komen ze zat
het dorp in rollen. Een uur later
sluiten de kroegen. Dan staan ze
weer op straat en doen ze wie het
leukste liedje kent".
Overlast is ergerlijk, beaamt
Mulder. "Ze zullen maar door je
brievenbus staan pissen zeg".
Maar lawaai is nooit te voorko
men. "Een paar weken per jaar is
dat zo. Dat brengt de economie
van het eiland met zich mee".
Ook de klagers "vreten van dat
zelfde toeristische produkt".
Toch ergert de helft van het aan
tal ondervraagden op Terschel
ling zich aan de overlast.
Zoals de bewoners van Mids
land, die tussen de kroegen wo
nen. "Voor ons is de grens be
reikt", schreven ze vorig jaar aan
de burgemeester. Ze wijzen op
het gebrek aan politiètoezicht en
noemen de straat vol kroegen,
Oosterburen, "in de zomer een
varkensstal". Maar desgevraagd
willen ze er niets over zeggen.
"Het is maar een kleine gemeen
schap", luidt de verklaring. "We
zijn positief afwachtend", zegt
een bewoner over de aangekon
digde maatregelen. "Als ze er
maar mee doorgaan, van nu tot in
de eeuwigheid".
"Smaakt het?", vroeg onze
Nederlandse vriendin
belangstellend. Ja prima,
antwoordden we. Er was inderdaad
niets aan te merken op de stukjes
chocoladecake die haar buurvrouw
eerder op de avond had gebracht. Of
we konden raden waar het gebak
van gemaakt was, was haar
volgende vraag. Het begon tot ons
door te dringen.
De benedenbuurvrouw, een oudere
en waardige weduwe is de nazaat
van een breed vertakt Hongaars
geslacht. Ze heeft verwanten in
Slowakije en bezit een uitgebreide
familie in Roemenië. Sinds daar de
grenzen geopend zijn, staan de
nichten, neven en kleinkinderen uit
de Roemeense Zevenburgen in
bosjes bij Oma in Budapest op de
stoep. Ze bevolken het tuinhuisje,
vullen de tuin met matrassen en
luieren de hele dag in de zon.
De benedenbuurvrouw moppert wel
eens over de aanloop, maar
ontvangt hen desondanks met open
armen. Ze is begaan met hun lot en
De historie van de Rote Armee Fraktion
gaat terug naar 2 juni 1967. Op die dag
wordt de Berlijnse student Benno
Ohnesorg, wanneer hij staat toe te kijken
bij een studentendemonstratie tegen een
bezoek van de sjah, dodelijk getroffen
door een politiekogel.
Ohnesorg wordt de martelaar voor het
linkse radicalisme. Zijn dood is symbool
voor het door de studenten als autoritair
en repressief ervaren overheidssysteem in
de Bondsrepubliek. Terwijl een deel van
het studentenprotest in de daarop
volgende periode verzandt in eindeloos
gepraat en getheoretiseer zijn er ook
studenten en jongeren die tot de conclusie
komen dat alleen geweld een opening
biedt naar een nieuwe maatschappij.
Tot deze groep behoren Andreas Baader,
zijn vriendin Gudrun Esslin, de student
Thorwald Proll, de acteur Horst Söhnlein
en Cornelia Vogel die technisch werk doet
bij de Hessische Rundfunk.
UIrike Meinhof
Op 2 april 1968 komen ze voor het eerst tot
actie. Ze stichten brand bij twee Berlijnse
warenhuizen. Het duurt niet lang of de
politie weet het vijftal te arresteren. In de
rechtzaak die volgt ontstaat de band met
UIrike Meinhof, columniste bij het linkse
populaire blad Konkret.
In de daarop volgende jaren raken de vijf
steeds verder in de illegaliteit en wanneer
Baader in 1970 opnieuw gevangen wordt,
verwisselt Meinhof haar passieve rol als
collumniste voor die van actief bendelid.
De eerste actie is het met geweld
bevrijden van Baader.
Kort daarop kondigt Meinhof in het
anarchistenblad Agit 883 de oprichting
aan van de Rote Armee Fraktion. In de
publiciteit wordt het echter de Baader-
Meinhofbende die zich voornamelijk
manifesteert met roofovervallen. Als
politiek alibi laat men zo'n overval een
pamflet achter met de oproep "de
vijanden van het volk te onteigenen". Het
is het begin van een steeds fellere strijd
tussen justitie en de Baader-
Meinhofgroep, waarbij aan beide zijden
doden vallen.
Vanaf mei 1972 gebruikt de groep ook
bommen in de strijd tegen de gevestigde
orde. Het wordt een kort maar hevig
offensief want nog geen maand later
vallen Jan Carl Raspe, Holger Meins en
Andreas Baader in handen van de politie.
Nog geen week later is Gudrun Esslin aan
de beurt, drie dagen later Birgitte
Mohnhaupt en Bernhard Braun en een
week daarna weet de politie ook UIrike
Meinhof te arresteren.
Bedwongen
Opgelucht haalt Duitsland adem, het
terrorisme lijkt bedwongen. Al snel blijkt
dit een vergissing te zijn. Weliswaar heeft
justitie de harde kern van de bende in
handen maar al snel ontstaat rond de
overblijvers een nieuwe groep die de
terroristische fakkel overneemt. Tot deze
generatie behoort ook de Nederlander
Ronald Augustin die op 23 juli 1973 door de
Duitse douane in de trein van Hengelo
naar Bentheim wordt gearresteerd
wanneer hij eerst weigert zijn bagage te
laten onderzoeken en vervolgens een
pistool trekt.
In de loop van 1973 staan de RAF-leden
over heel Duitland terecht voor de
rechtbanken en horen straffen uitspreken,
variërend van drie maanden tot veertien
jaar. De RAF blijkt niet gebroken en
pleegt in 1974 een lange reeks aanslagen
met als belangrijkste de moord op de
Westberlijnse rechtbankpresident Günter
von Drenkman. De RAF tooit zich voor
deze gelegenheid met de naam 'Beweging
van 2 juni'.
Het volgende grote wapenfeit is op 27
februari de ontvoering van de
Westberlijnse CDU-voorzitter Peter
Lorenz. De kidnappers eisen de vrijlating
van vijf geestverwanten. De autoriteiten
geven toe en een Lufthansa-machine
brengt vier RAF-leden (nummer vijf
weigerde te gaan) naar Zuid-Jemen. Tot
de onvoerders van Lorenz behoren onder
anderen Inge Viett, die nu in de DDR
gepakt is en Angela Luther (nog steeds
gezocht).
Het is niet de laatste terreur-actie van de
RAF om leden uit de gevangenis te
krijgen.
Op 24 april 1974 bezet de RAF de
Westduitse ambassade in Stockholm. De
eis vrijlating van 26 gevangen. Om de
eisen kracht bij te zetten schieten de
bezetters de militaire attaché neer. Hij
later aan zijn verwondingen overlijden.
Later vermoorden de RAF-leden de
economische attaché.
De autoriteiten geven niet toe en
arresteren na een schotenwisseling vijf
man. Eens zesde bezetter pleegt
zelfmoord. Onder de vijf gearresteerden is
Hanna Krabbe uit Bentheim, die evenals
haar zusje Friederike tot de harde kern
behoort. Van Friederike wordt vermoedt
dat ook zij nog in de DDR woont.
In 1976 pleegt UIrike Meinhof in haar cel
zelfmoord. Zij is niet het laatste RAF-lid
dat in gevangenschap de dood kiest. Het
jaar daarop maken Raspe, Ensslin en
Baader een eind aan hun leven wanneet
het niet lukt hen middels de kaping van
het Lufthansa-toestel Landhut vrij te
kopen. Ook als drukmiddel om de RAF-
leden vrij te krijgen had de
terroristenorganisatie de Westduitse
werkgeversvoorzitter Hans Martin
Schleyer ontvoerd. De zelfmoord van
Baader en de zijnen betekende zijn
doodvonnis. Kort daarop vindt de politit
zijn lijk.
Verdacht van de ontvoering en moord zijt1
Friederike Krabbe, Jörg Lang, Silke
Maier-Witt, Brigitte Mohnhaupt, Susann
Albrecht, Elisabeth van Dijck, Rolf
Heissler, Christian Klar, Willy Peter Stol
Inge Viett, Rolf Clemens Wagner,
Christoph Michael Wackernagel, Juliane
Plambeck, Barbara Adelheid Schulz,
Angelika Speitel en Sigrid Sternebeck.
Behalve van deze moord stelt de politie
hen ook verantwoordelijk voor de
moorden op de bankier Ponto en de
officier van justitie Buback. Een aantal
van hen wordt in de loop der jaren
gearresteerd maar een deel van hen prijk
nog steeds op de lijst van gezochten of is
eerst nu via de DDR gepakt.
Traditie
De 16 hebben, als beheerder van de erfenl'
van Baader en Meinhof, op hun beurt hut
eigen opvolgers geworven. Deze jongerei
hebben gedurende de jaren '80 geheel
volgens de RAF-traditie een eigen
traditie van moorden, brandstichting en
bomaanslagen opgebouwd. Een deel van
hen is inmiddels weer afgezwaaid, maar
het Bundes Kriminalamt gaat er, tot het
tegendeel is bewezen, vanuit dat er nog
steed% ongbveer 15 man in parate dienst
zijn voor de Rote Armee Fraktion.
Voor het Bundes Krimina
lamt in Wiesbaden kan de
Duitse hereniging niet meer
stuk. Waar zij meer dan twin
tig jaar met grote verbeten
heid, vaak vergeefs, achter
aan heeft gejaagd, valt deze
Westduitse politiedienst nu
zo in de schoot. Het ene na
het andere lid van de Rote
Armee Fraktion (in ruste, ac
tief of met verlof) wordt hen
vanuit de DDR aangeboden.
Voorlopig lijkt er nog geen
einde te komen aan het op
rollen van deze linkse ter
reurorganisatie.
Is het onschadelijk maken van de
RAF, die vanaf het eind van de jaren
zestig onder diverse nam
spoor van geweld heeft achtergela
ten, een positief nevenprodukt van
de hereniging, de opleving van deze
organisatie sinds november vorig
jaar is.evenzeer een bijverschijnsel
van deze ontwikkeling. Terwijl voor
de modale Duitser, westelijk en oos
telijk van de zonegrens, het wegval
len van de muur de overwinning op
een veertig jaar voordurend onrecht
is, voelt men in de kringen van de
RAF die gebeurtenis als een capitu
latie voor het door hen zo verfoeide
kapitalistische systeem.
Gepantserd
Alfred Herrhausen, voorzitter van
de zo machtige Deutsche Bank,
moest als symbool voor deze over
winning van het Duitse kapitalisme
met zijn leven boeten. Zijn zwaar
gepantserde Mercedes blijkt niet
bestand tegen het bomgeweld van
het Kommando Wolfgang Beer, dat
kort daarop deze moord opeiste.
Met deze aanslag gaf de jongste ge
neratie erfgenamen van het gedach-
tengoed van Andreas Baader en UI
rike Meinhoff zijn macabere visite
kaartje af.
De wel voorbereide maar niet uit
gevoerde aanslag van het Komman-
do Juliane Plambeck in maart dit
jaar op de landbouwminister Ignaz
Kiechle, was bedoeld als een straf
oefening voor zijn inspanningen
voor de EG-binnenmarkt. In beide
gevallen noemden de daders hun
groep nadrukkelijk naar voormali
ge leden van de RAF, in dit geval
naar twee terroristen die in 1980 bij
een auto-ongeval om het leven kwa
men.
De
ge
pantserde Mer
cedes van de
president van
de Deutsche
Bank, Alfred
Herrhausen,
bleek in decem
ber niet bestand
tegen de bom
aanslag die de
RAF pleegde.
(archief
Het waren niet de enige aansla
gen in het laatste halve jaar. Op 10
december ontplofte een RAF-bom
bij een Bayer-vestiging in de buurt
van Leverkusen, op 4 februari was
het raak bij een elektriciteitscentra
le in de binnenstad van Essen, op 25
februari ontdekte de politié nog net
bijtijds een autobom bij een vesti
ging van de Deutsche Bank en twee
dagen later richtte een brandbom
aanzienlijke schade aan in een op-
leidingsintituut van de electronica-
gigant Siemens.
Haviken
Het waren de haviken binnen de ou
dere RAF-garde die vorig jaar kort
na Pinksteren het signaal voor deze
nieuwe geweldsgolf gaven. Nadat
de ongeveer veertig gevangen RAF-
leden vergeefs hadden geprobeerd
via een hongerstaking de autoritei
ten te dwingen een eind te maken
aan hun isolatie, werd in de gevan
genis van Schwalmstadt in Hessen
een brief onderschept van de als
die-hard bekend staande Helmut
Pohl waarin hij oproept tot nieuwe
acties. "Wij moeten ons op een nieu
we fase van de strijd bezinnen",
heet het.
loopt over van emotie bij berichten
over pogroms tegen Hongaren in
Transsylvanië. Ze is een van de
weinige Hongaren die openlijk over
grenscorrecties spreekt.
Als ze praat, herleeft het Hongarije
van begin deze eeuw, toen
Bratislava nog Pozsony heette "en
zo'n mooie Hongaarse stad was".
Dat Transsylvanië beter af zou zijn
in het Hongaarse moederland, staat
voor haar buiten kijf al weet ze ook
niet watje dan met de Roemeense
inwoners zou moeten doen.
De hele dag is ze bezig haar arme
Roemeense familieleden bij te
voeren na zoveel jaren hongeren
ontbering onder Ceausescu. Koekjes
zijn haar specialiteit en ze staat
regelmatig in de keuken en bakt en
bakt en bakt. Onderwijl kankert ze
op de Hongaarse regering, die een
halt heeft toegeroepen aan een al te
uitbundige uitvoer van Hongaarse
etenswaren naar Roemenië.
Maar eerlijk is eerlijk, de arme
verwanten komen zelf ook niet met
lege handen. Al is de gave nog zo
klein, een goede gast hoort toch iets
mee te nemen. En zo kwam Oma in
bezit van dat geheimzinnige zakje
met droge, grijsbruine knikkertjes.
Wat het was, en watje er mee moest,
daar hadden de neven en nichten
geen idee van. Ze hadden het zakje
toebedeeld gekregen na een
uitdeling van Nederlandse
voedselpakketten en de
Nederlandstalige
gebruiksaanwijzing was helaas
onbegrijpelijk.
Oma kwam er ook niet uit, maar zij
was inventiever. De koffiemolen
bleek geen enkele moeite met de
knikkertjes te hebben. En met
suiker, bakpoeder en chocolade had
de koekjesspecialiste al snel een
bruikbaar recept bedacht.
Pas in tweede instantie besloot ze
toch eens bij de Nederlandse
bovenburen te gaan vragen wat ze
in haar gebak had gestopt en hoe je
de inhoud van het zakje eigenlijk
hoorde te bereiden. Maar de
menusuggestie 'kook de geweekte
kapucijners en dien ze op met
gebakken uien, spek en stroop' kon
haar nauwelijks bekoren.
Trouwens, stroop had niet in het
hulppakket gezeten.
Maar.het is waarschijnlijk niet al
leen de teleurstelling over de om
wenteling die hem deze oproep doet
schrijven. Wat hem zeker net zo
dwars zal zitten is dat er steeds meer
barsten komen in het bastion van de
RAF. Zelfs de gestaalde kaders blij
ken gevoelig voor zaken als straf
vermindering en gratie, en zweren
officieel hun verleden af als een
noodlottige dwaling.
De mislukte hongerstaking
maakt nog duidelijker dat de ter
reurorganisatie binnen de gevange
nismuren aan interne kracht en
standvastigheid heeft verloren. De
nieuwe oriëntering waartoe Pohl
oproept, is ook duidelijk een poging
de rijen weer te sluiten.
De gevangenisautoriteiten mo
gen die brief dan onderschept heb
ben, een ander levensteken heeft
waarschijnlijk de achterban buiten
de gevangenis wel bereikt. In elk
geval ziet West-Duitsland zich van
af november 1989 geconfronteerd
met een nieuwe geweldsgolf.
Handschoenen
Het enige succes waarop de West
duitse politie sinds die tijd kan bo
gen is de arrestatie in december van
de vermoedelijke RAF-leden Ute
Hladki (34) en Holger Deilke (34) in
het dorpje Husum. De vrouw van
wie zij in Husum een vakantiehuisje
hadden gehuurd vond het zo
vreemd dat haar huurders ook bin
nenshuis steeds handschoenen
droegen, dat zij de politie waar
schuwde.
Hoewel de verse arrestaties in de
DDR de politie de hoop geven nu
eindelijk het RAF-geweld te kun
nen elimineren, zit justitie toch met
een hoop vragen. Dat de Oostduitse
geheime dient Stasi, of op z'n minst
bepaalde kringen binnen die dienst
een actieve rol hebben gespeeld bij
de opvang van RAF-leden, is nu wel
een vaststaand feit.
Een stuk onduidelijker is het ant
woord op de vraag wanneer en hoe
definitief de diverse RAF-leden
zich tijdens hun Oostduitse retraite
uit de actieve dienst terugtrokken.
Henning Beer bijvoorbeeld geniet
al sinds 1982 gastvrijheid en Stasi-
bescherming in de DDR, de West
duitsers verdenken hem echter niet
alleen van medeplichtigheid aan de
moord op Herrhausen maar ook van
het beramen van een aanslag op een
NAVO-bijeenkomst in het Spaanse
Rota in 1988. Dat riekt nu niet direct
naar het afzweren van terroristische
acties.
Hetzelfde zien we bij Sigrid Ster
nebeck en Werner Lotze, die zich in
1980 terugtrokken in Honeckers ar
beidersparadijs. Sternebeck, die af
gelopen dinsdag in de cel haar 41ste
verjaardag vierde, wordt ervan ver
dacht in 1985 nog in actie te zijn ge
komen bij de moord op een Ameri
kaanse militair en een aanslag op
het Amerikaanse deel van de lucht
haven Frankfurt. Lotze zou in dat
jaar in München hebben meege
daan aan de moord op de wapenfa
brikant Zimmermann.
Het zal niemand verbazen dat
Sternebeck, die in haar actieve pe
riode geholpen heeft met de voorbe
reiding van een - voortijdig ontdek
te - raketaanval op het kantoor van
de officier van justitie in Karlsruhe,
in alle toonaarden ontkent. Het is
ook het minste wat zij kan doen te
genover de Oostduitse gastheren
die zich op alle mogelijke manieren
hebben uitgesloofd om het de RAF-
leden aangenaam te maken en die
het op dit moment zeer moeilijk
hebben om zich tegenover hun toe
komstige landgenoten wit te was-
Lelieblank
Aanvankelijk heette het de Stasi te
zijn die de RAF onderdak had gebo
den, maar al snel kwam, met steun
van de huidige minister van binnen
landse zaken Diestel, de officiële
ontkenning. En ook de voormalige
spionage-chef Marcus Wolf be
streed betrokkenheid van zijn
dienst. De Stasi als organisatie zou
op dit punt lelieblank zijn; die hele
RAF affaire was een privé-liefheb-
berij van Erich Honecker en de al
lerhoogste Stasi-baas minister
Erich Mielke.
Als goede ooms zouden zij de
RAF-leden, die toch met zoveel
ijver tegen het kapitalisme hadden
gestreden, onderdak hebben gebo
den in ruil voor de plechtige belofte
"het nooit meer te doen". Bijna per
kerende post heeft de voormalige
DDR-leider vanaf zijn ziekbed laten
weten nooit dit soort onderonsjes te
hebben gemaakt met terroristen.
De Westduitse justitie neemt die
ontkenning met een korreltje zout
en heeft in elk geval laten weten
Honecker te zullen vervolgen om
dat hij het Westduitse opsporings
bevel tegen de RAF-leden heeft ge
negeerd. Mielke, die dement is, was
niet in staat te reageren.
De ontkenningen bleken nauwe
lijks vol te houden en nu is de miii of
meer officiële lezing dat die hele
RAF-zaak een actie was van een
hoogst speciale afdeling, die aan
AFP)
niets of niemand verantwoording
schuldig was of het zou een man
moeten zijn als Mielke, die vanwege
zijn seniliteit buiten schot blijft.
Is op "die manier de zaak naar bo
ven toe afgegrendeld, naar de RAF-
leden zelf blijft er genoeg te onder
zoeken. Van Beer, Lotze en Sterne
beck heeft het Bundes Kriminalamt
in elk geval het vermoeden in de
tussentijd weer actief te zyn ge
weest. Maar hoe is het met de ande
ren. Waren die echt met pensioen of
fungeerden ze als een soort generale
staf voor de jongste RAF-generatie
en deden ze dat dan op eigen houtje
of met mpdeweten van de Oostduit-
Dwarsverbanden
Daarnaast is er nog de vraag over de
vele dwarsverbanden in het terro
ristische wereldje. De volgelingen
van Baader en Meinhoff hebben, al
bijna van&f het begin, contacten
met organisaties in het Midden-
Oosten. Hoe innig die banden wel
zijn bleek ondermeer in oktober
1977 toen Palestijnse terroristen de
boeing-737 Landshut van de Luft
hansa kaapten en onder meer de
vrijlating eisten van Adreas Baader
en andere RAF-coryfeeën.
Verder is het voor de kenners van
het terrorisme wel zeker dat in het
verleden RAF-leden een opleiding
hebben gehad aan de Palestijnse
hogescholen van het internationale
terrorisme. Die oude banden zou
den de basis kunnen vormen voor
vriendendiensten aan de huidige
generatie terroristen uit het Mid
den-Oosten. Deze contacten zouden
voor een deel via de DDR lopen,
waar het voor een Palestijn veel
makkelijker is zonder lastige vra
gen of onderzoek van bagage bin
nen te komen dan elders in Europa.
Maar ook binnen West-Europa is
er sprake van een netwerk. In het
verleden werkte de RAF innig sa
men met geestverwante organisa
ties als de Rode Brigades in Italië,
de Action Directe in Frankrijk en de
Strijdende Communistische Cellen
in België. Verder verdenkt het BKA
de Duitse terreur-organisatie van
collegiale hand en spandiensten
aan het verboden Ierse Republi
keinse Leger IRA.
Vragen genoeg dus, maar of het
ook lukt ze beantwoord te krijgen
zal sterk afhangen van de medewer
king van de RAF-leden zelf. Moge
lijk dat de belofte van de Westduitse
justitie dat een kroongetuige er, ook
na moord(en), vanaf komt met een
maximumstraf van drie jaar, een of
meer van de gearresteerden wat los-
lippiger maakt.
