Bush wacht tevergeefs opval Castro
Roetmop, zigeuner: discriminatie in de rechtszaal
Kerken Oost-Azië
missen echte steun
OPINIE
Kortzichtigheid typeert Amerikaanse Cuba-strategie
m 9 jm
'j
AU PAIR
Vrijgemaakten reageren
koel op schuldbelijdenis
VRIJDAG 22 JUNI 199^
GEESTELIJK LEVEN
n, onderscheid maken
wegens sekse, ras of overtuiging is
bij de wet verboden. Toch maakte
de overheid zelf zich onlangs
schuldig aan discriminatie door
kinderbijslagformulieren gemerkt
met de Z van zigeuner te gebruiken.
Al eerder werd een politieformulier
uit de roulatie genomen waarop bij
'bekende dader' kon worden
aangekruist: homoseksueel, neger,
halfbloed of woonwagentype.
Een halve eeuw nadat de nazi's
paspoorten met een J merkten en
mensen dwongen een jodenster te
dragen, blijkt onze overheid zich
nog van een zelfde handelwijze te
bedienden om een bevolkingsgroep
te onderscheiden. De
verantwoordelijke ministers van
binnenlandse zaken en justitie
zullen echtér niet wegens
ambtsmisdrijf worden vervolgd, zo
heeft de procureur-generaal bij de
Hoge Raad de belangenvereniging
voor zigeuners (ROM) eind mei
laten weten.
Dat ligt ook wat moeilijk, want
daartoe zou minister Hirsch Ballin
(justitie) om zijn eigen vervolging
en die van minister Dales
(binnenlandse zaken) moeten
verzoeken. Wel lopen beide
ministers na het aanvaarden van
hun ambt met boter op hun hoofd.
De vereniging ROM bepleit
namelijk al sinds 1977 dat de term
'zigeuner' uit politieregisters en
formulieren verdwijnt maar heeft
dat verzoek niet gehonoreerd
gekregen. Uiteraard zou die
maatregel geen einde aan de
discriminatie maken. Maar dient de
overheid bij het streven daarnaar
dan niet voorop te lopen?
Discriminatie is een sluipend
kwaad. Wie de aanduiding
zigeuner, halfbloed of zuidelijk type
gebruikt, kan weten dat hij een
beeld oproept van zwervende
analfabeten in kleurige lappen, bij
wier nadering maar beter de was
kan worden binnengehaald.
Kort geleden moest een vrouw
wegens winkeldiefstal voor de
politierechter verschijnen. Zij
kwam echter niet opdagen en haar
zaak werd bij verstek behandeld.
Verstekzaken worden op een
strafzitting meestal behandeld als
er een gaatje valt doordat enkele
verdachten, aansluitend, niet zijn
verschenen. Hoewel de zitting ook
dan openbaar is, is de publieke
belangstelling doorgaans nihil.
Officier en rechter beperken zich
dan tot hoofdzaken en uiten zich
vaak wat minder formeel dan
wanneer er publiek in de zaal zit.
"En dan die zigeunerin nog, al vaker
voor diefstal veroordeeld, dat wordt
volgens de richtlijn wat mij betreft
een week zitten", zo eiste de officier.
Haar eis werd met een 'conform'
door de rechter bekrachtigd. De
zaak zou te midden van alle andere
oninteressant zijn geweest als de
rechter niet zou hebben opgemerkt
dat het door de politie opgemaakte
proces-verbaal, waarop de
aanklacht was gebaseerd, wemelde
van zinnetjes als 'ik zag
zigeunerachtige types mijn zaak
binnenkomen' en 'ik zag die
zigeunerin iets onder haar kleren
stoppen'.
De nationaliteit van de vrouw bleef
tijdens de behandeling in het
ongewisse. Die kwam pas aan de
orde toen daar naar werd gevraagd.
Pools dacht de rechter
aanvankelijk, maar het bleek
uiteindelijk om een Hongaarse te
gaan. Tot het moment dat haar
nationaliteit bekend werd, hadden
alle zigeuners uit Polen, Hongarije,
Roemenië, Joegoslavië en van waar
ook, al een beetje meegedeeld in de
criminele reputatie van deze vrouw.
Bij de aanduiding zigeunerin stelt
men zich nu eenmaal iets anders
voor dan bij een willekeurige
Hongaarse. Een oeroud
vooroordeel werds weer eens
bevestigd.
Een ander geval. Onlangs kreeg een
Afrikaanse man, die met zijn gezin
al jaren door zijn racistische buren
werd getreiterd en ten slotte ook
werd mishandeld, door de rechter
geen straf opgelegd. De Afrikaan
had zich verweerd toen hij door zijn
buurman werd aangevallen. Zijn
klap was hard aangekomen en de
buurman had hem onmiddellijk
aangeklaagd. Na zes jaar van
bovenmenselijke beheersing past
geen straf, zo oordeelde de rechter.
Uit de politieverklaring bleek dat
de buurman de politie al jaren
placht op te bellen met woorden als:
"Die roetmoppen veroorzaken weer
overlast".
Dat een overbuur vrijwillig was
komen getuigen dat het Afrikaanse
gezin al jaren geen leven had, was
moedig en fatsoenlijk èn het sprak
boekdelen. Dat de 'tolerante'
politieambtenaren deze racist jaren
zijn gang hadden laten gaan zonder
ooit in te grijpen, sprak eveneens
boekdelen. Het bewijst maar weer
eens hoe onverschilligheid jegens
discriminatie er toe kan leiden dat
mensen volstrekt in het nauw
kunnen worden gedreven.
Wie in Nederland geen
vooroordelen wil oproepen kan
maar beter donkerblond en van
gemiddelde lengte en postuur zijn.
Die mensen moeten zich ook vooral
niet opvallend kleden, in een net
rijtjeshuis in een stille straat gaan
wonen en zich nergens mee
bemoeien. Maar als zulke mensen
onverhoopt een kind met rood haar
krijgen, dan sluipt de discriminatie
vroeg of laat toch wel hun
angstvallig grijsgehouden
bolwerkje binnen.
Terwijl in Oost-Europa het communisme op sterven na dood is,
wacht de regering in Washington op haar gemak af tot ook het
bewind van Fidel Castro in Cuba spontaan ter ziele zal gaan.
De Cubaanse leider, zo werd deze week bekend, zou Japan
hebben gevraagd een ontmoeting met Bush te arrangeren,
maar de kans is groot dat de VS niet willen meewerken. De
Amerikaanse hoogleraar en ex-diplomaat Wayne Smith voert
aan dat het Amerikaanse Cuba-beleid altijd fout is geweest, en
dat Washington zich ook nu vergist. Castro, voorspelt hij, zal
niet vallen.
Meer dan dertig jaar zijn de Ameri
kaanse inschattingen van de Cu
baanse werkelijkheid getekend
door kortzichtigheid, met als gevolg
dat het Amerikaanse beleid ineffec
tief was, tot op het komische af.
Men hoeft slechts de denken aan
de crisis die ontstond toen de Ame
rikaanse inlichtingendienst in 1979
een kleine brigade Sovjet-troepen
in Cuba 'ontdekte', die direct door
de regering Carter werd opgevoerd
als bewijs van de toenemende Sov
jet-agressie.
De brigade was al in Cuba sinds
1962, en ondanks het kabaal van
Washington over soldaten die geen
enkele dreiging betekenden voor de
Verenigde Staten en die ook geen
schending betekenden van het
Kennedy-Chroesjtsjov-akkoord uit
dat jaar, weigerden de Sovjets ze
weg te halen, of Washington te hel
pen de public-relationscrisis van
Amerikaanse makelij op te lossen.
Uiteindelijk bleek de status q,uo
toch aanvaardbaar te zijn, maar niet
voordat enorme schade was aange
richt aan de geloofwaardigheid en
het gezicht van de regering Carter.
Opnieuw hadden wij oris in de eigen
voet geschoten.
Kwaadaardigste
Het inzicht van Washington in Cuba
is vandaag de dag nauwelijks beter;
dat geldt ook voor de omgang met
dat land. De regering Reagan begon
Cuba te behandelen als het kwaad
aardigste lid van het 'Rijk van het
Kwaad', maar kwam uiteindelijk
toch op een aantal punten terecht
aan de onderhandelingstafel.
Als gevolg'van serieuze onder
handelingen, waarbij rekening
werd gehouden met de vèiligheids-
belangen van beide partijen (en niet
alleen met die van de Verenigde
Staten), werd in december 1988 een
akkoord bereikt over de terugtrek
king van Cubaanse troepen uit An
gola, en de Zuidafrikaanse aftocht
uit Namibia, dat daardoor een onaf
hankelijk land werd.
Door in goed vertrouwen in zui
delijk Afrika te onderhandelen en
bereidheid te tonen tot overleg over
alle andere meningsverschillen met
Washington, dacht de Cubaanse re
gering de weg te bereiden naar meer
normale betrekkingen met de Vere
nigde Staten. Het toegenomen res
pect voor de rechten van de mens
had, in elk geval, gedeeltelijk, de
zelfde bedoeling. Eind 1988 waren
op twee- tot driehonderd na alle po
litieke gevangenen vrijgelaten.
Binnen Cuba waren verschillen
de kleine mensenrechtengroepen
actief, en een aantal internationale
mensenrechtengroepen, waaronder
de mensenrechtencommissie van
de Verenigde Naties, had toestem
ming gekregen om Cuba te bezoe
ken, gevangenissen te inspecteren
en te praten met gevangenen. De
ontwikkelingen leken de goede
kant op te gaan.
Afwijzend
Verwacht werd dat de regering
Bush, die van meet af aan minder
ideologisch was dan die van
Reagan, zou voortbouwen op die
succesvolle onderhandelingen en
gunstige ontwikkelingen op het ge
bied van de mensenrechten, door
de agenda voor de besprekingen uit
te breiden.
Dat bleek niet het geval. De nieu
we regering reageerde al voor haar
installatie afwijzend op Cubaanse
toenaderingspogingen. Kort na zijn
beëdiging gaf de nieuwe minister
van buitenlandse zaken, James Ba
ker, een memo uit waarin hij de af
wijzing formeel maakte. De Vere
nigde Staten, zo schreef hij, zijn niet
van plan de betrekkingen met Cuba
te verbeteren. Hij stelde eenvoudig
weg vast dat Cuba weigerde zijn
houding en beleid te veranderen.
Een factor die een rol speelde bij
het besluit om Cuba de deur in het
gezicht te gooien, was de vrees de
kleine, maar zeer luidruchtige en
politiek machtige groep van rechtse
Cubaans-Amerikanen voor het
hoofd te stoten, die worden aange
voerd door Jorge Mas Canosa, een
vertrouweling van de zoon van de
president, Jeb Bush.
Die groep wil niets weten van eni
ge opening naar het Cuba van Fidel
Castro. De spanning moest integen
deel worden opgevoerd door te be
ginnen met TV-Marti, en door wets
voorstellen in te dienen om het be
staande Amerikaanse embargo te
gen Cuba te verscherpen. De groep
slaagde erin de steun te verwerven
van conservatieve leden van beide
huizen van het Amerikaanse Con
gres.
Nicaragua
Een andere factor die het besluit be-
invloedde, was de berekening dat
de snelle ontwikkelingen in de we
reld onderhandelingen met Cuba
onnodig maakten. Sloeg de Sov
jetunie uiteindelijk niet een weg in
die Cuba onvermijdelijk in een
ixfCtMOs^
f^CfCïf,
jfVMi
Castro greep de macht zonder hulp en stonds aan het hoofd van een volksrevolutie. Zijn positie is daarom niet
vergelijkbaar met die van Oosteuropese leiders, ook al heeft hij aan populariteit ingeboet. (Archieffoto)
kwetsbare positie zou achterlaten?
Terwijl het jaar 1989 vorderde le
ken de verwachtingen van de Ame
rikaanse regering uit te komen.
Communistische regimes werden
veijaagd uit Oost-Europa en de Ber-
lijnse muur werd neergehaald. In
tussen vielen de Verenigde Staten
Panama binnen en zetten generaal
Manuel Noriega af. Er werd gepro
testeerd door andere regeringen en
door de Organisatie van Ameri
kaanse Staten, maar in feite kon de
regering Bush vanuit een onaan
tastbare positie aan iedereen haar
wil opleggen.
Toen op 25 februari 1990 de San
dinisten in Nicaragua de verkiezin
gen verloren, leek Castro, wat Was
hington betreft, volledig geisoleerd
te zijn. Castro zelf wees intussen
ideeen over 'perestrojka' en 'glas
nost' van de hand en kwam steeds
meer tegenover het 'nieuwe den
ken' van Sovjet-president Michail
Gorbatsjov te staan.
Wat Washington betreft is het on
vermijdelijk dat Moskou de steun
aan Cuba zal verminderen, of, liever
nog, geheel zal staken. "Castro ver
keert in een onmogelijke situatie.
Het is onze bedoeling hem totaal te
isoleren, en niet met hem te praten",
zei een functionaris van het ministe
rie van buitenlandse zaken kort ge
leden.
Strategie
In de internationale arena probeert
Washington de Sovjetunie onder
druk te zetten om de hulp aan Cuba
te staken, en worden Latijnsameri-
kaanse regeringen gewaarschuwd
de betrekkingen met Cuba niet uit
te breiden. Heeft deze strategie
kans van slagen? Zullen de Sovjets
Cuba laten vallen? Staat Castro op
het punt te vertrekken? In Miami
staan honderden Cubaanse ballin
gen met gepakte koffers klaar terug
te keren, maar zullen zij echt kerst
mis vieren in Havana, zoals zij op
hun bumperstickers beweren?
Al deze vragen kunnen met een
krachtig "Nee" worden beant
woord.
De Verenigde Staten zullen Cuba
niet binnenvallen om Castro af te
zetten, zoals dat in Panama met No
riega gebeurde. Het is onwaar
schijnlijk dat Castro zelf zijn positie
inzet zal maken van verkiezingen,
zoals Daniel Ortega dat wel deed in
Nicaragua. En de positie van Castro
is beslist niet vergelijkbaar met die
van de voormalige communistische
leiders in Oost-Europa, die allen
met hulp van Russische bajonetten
de macht grepen en hielden.
Castro greep de macht zonder
hulp, aan het hoofd van een gewel
dige volksrevolutie. Het is waar dat
zijn populariteit in de loop der jaren
is verminderd, maar hij heeft nog al
tijd meer steun dan de Oosteurope
se leiders ooit hebben genoten. Er
bestaat onvrede in Cuba, jazeker,
maar beslist geen georganiseerde
oppositie van betekenis. De strijd-
'Het eerste waar Nederlanders aan
denken, als ze iets willen verkrijgen
dat hun eigen land niet oplevert, is
niet het zelf te gaan maken, maar
het te zoeken in den vreemde'.
Met deze krukkige openingszin
begint 'Au Pair', de laatste roman
van W.F. Hermans. Fans en
geleerden hebben zich afgevraagd
met welke bedoeling Nederlands
grootste schrijver zich in 'Au Pair'
van zulk een harkerig Nederlands
bedient.
De theorie dat hij, op de leeftijd
gekomen waarop anderen er toe
worden gedwongen 'vervroegd uit
te tredenniet meer zou beschikken
over al die geestelijke vermogens die
hem tot een groot schrijver maakten,
werd onlangs geloochenstraft toen
zijn 'Vincent Literator'verscheen.
In dit essay over de leesgewoonten
van Vincent van Gogh jaagt
Hermans de lezer met zijn
taalgebruik.niet langer de boom in.
Waarom in 'Au Pair' dan wel?
Vindt hij au pairs even overbodig
als professoren?
'Au pair' stelt niet alleen het raadsel
van de taal. Want ondanks het feit
dat het Nederlands er pijn aan de
ziel doet, beleeft het vele
herdrukken. Hierover doen
verschillende theorieen de ronde.
Een hooggeleerde dame fluisterde
me op een caféterras toe dat de
schrijver een Geheime Bedoeling
had gehad met de taaiverkrachting.
Ze meende zelfs de sleutel tot het
raadsel te bezitten en ze nodigde me
uit het boek dan ook maar eens goed
te lezen en haar daarna te komen
vertellen wat ik er van dacht. Ik heb
dat trouw gedaan en dacht er toen
niet beter over dan aan het begin. Ik
bleef het een harkerig boek vinden.
Een andere theorie die ik hoorde
over het succes van 'Au Pair' is, dat
'Au pair' voornamelijk door au
pairs wordt gekocht die er achter
willen komen wat ze zelf over het au-
pairschap nog niet wisten. Deze
theorie zou uit te breiden zijn met de
stelling dat 'au pair' wordt gekocht
door meisjes die in Vlissingen zijn
geboren, waar hun 'vader een
tamelijk hoge functie bij het
gemeentebestuur bekleedde' en die
willen weten wat er met je gebeurt
als je naar Parijs gaat wanneer je
1.92 lang bent.
Hoewel ik daarover intussen bij die
en gene in Parijs navraag heb
gedaan, is het me nog niet duidelijk
of het aanbod aan Nederlandse au
pairs in Parijs na het verschijnen
van 'Au pair' aanzienlijJq is
Parijs
Rudolph Bakker
afgenomen, zoals men zou mogen
vermoeden. Vast staat dat de
Katholieke Missie in Parijs, die een
tehuis voor Nederlandse au pairs
onderhield, intussen is opgeheven.
Dit gebeurde overigens betrekkelijk
kort voor het verschijnen van
Hermans laatste roman. Men zou de
geestelijke, die 'de leiding had over
dit tehuis en die voor zover ik weet
naar Nederland terugkeerde,
moeten achterhalen en hem vragen
of hij de bui heeft zien aankomen.
Soms kom ik een enkele au pair op
een boulevard nog wel tegen. Ik
vraag dan bezorgd hoe het ze nu
vergaat. Toch hebben ze hun
croissant nooit zelf hoeven te
betalen, door Marokkanen waren ze
op hun kamer nooit besprongen en
meneer had zich nimmer in al zijn
harige naaktheid aan hen
gepresenteerd. Nog gisteren sprak
ik er een. Ze deed weliswaar haar
beklag, maar dat kwam omdat ze
binnen een paar weken wel vijf kilo
was aangekomen. 'Twee keer per
dag warm eten kennen we in
Holland niet' zo vertelde deze au
pair, die door haar mevrouw met al
het goede der aarde werd vol
gepropt.
'Heb je 'Au Pair' van W.F. Hermans
gelezen', vroeg ik haar. Nee, dat had
ze niet. Ik keek haar eens beter aan.
Ze kwam beslist niet boven de 1.75
m. Pas toen begreep ik waarom niet.
macht en de veiligheidsdienst blij
ven inovergrote meerderheid
trouw aan Castro.
Niet bedreigd
Kortom, Castro wordt niet bedreigd
door een potentiele volksopstand of
staatsgreep. Ook zullen de Sovjets
hem niet laten vallen. Gorbatsjov
zelf heeft categorisch gezegd dat de
hulp niet ingrijpend zal worden ver
minderd. Weliswaar kan er, onge
acht wat Gorbatsjov wil, het mo
ment komen dat de hulp aan Cuba
wordt teruggedraaid, maar zelfs
dan zal dat niet zo snel of zodanig
gebeuren dat Cuba kwetsbaar zal
worden voor Amerikaanse druk.
Zoals een Sovjet-diplomaat het
uitdrukt: "Het mag niet zo lijken dat
wij Cuba overleveren aan de Ameri
kaanse wolf. Als je daarom wil dat
er een vermindering komt van de
Sovjet-Cubaanse betrekkingen, is
het beste wat je kunt doen streven
naar een vermindering van de span
ningen tussen Washington en Hava
na, en vervolgens naar normalise
ring van de betrekkingen."
Het huidige Amerikaanse beleid
leidt met andere woorden tot voort
bestaan van de as Havana-Moskou.
Waarschijnlijk is het ook contra-
produktief als het erom gaat Castro
te dwingen een beleid te voeren dat
meer aansluit bij de Amerikaanse
belangen. Castro beweegt zich al in
die richting. De beste manier om
hem daarin aan te moedigen was ge
weest de deuren te openen voor nor
male betrekkingen met de Verenig
de Staten.
Zinloos
Castro reageert altijd op druk door
zich schrap te zetten en zijn minach
ting te tonen. Hij doet nu niet an
ders. Het Amerikaanse beleid van
vandaag is waarschijnlijk dus even
zinloos als het beleid ten tijde van
de 'Sovjet brigade-crisis' van 1979.
De omverwerping van Castro is niet
op handen. Hij heeft economische
problemen, maar welk ontwikke
lingsland heeft die niet? En zolang
Moskou de geldkraan niet abrupt
dichtdraait, kan hij ze makkelijk
overleven.
De Amerikaanse pogingen om
hem onder druk te zetten, helpen
hem slechts de banden met Moskou
te handhaven, terwijl hem elke
prikkel wordt ontnomen om aan
Amerikaanse belangen en zorgen
tegemoet te komen. Het is voorwaar
een oefening in absurdisme.
WAYNE S. SMITH
(De auteur was 25 jaar lang in dienst
van het Amerikaanse ministerie van
buitenlandse zaken als adviseur op het
gebied van Cubaanse zaken. Van 1979
tot 1982 was hij hoofd van de Ameri
kaanse (onofficiële) vertegenwoordi
ging in Havana. Hij is nu directeur van
het programma voor Cuba-studies van
de John Hopkins universiteit in Was
hington. Hij schreef een boek over de
geschiedenis van de betrekkingen tus
sen Havana en Washington sinds 1959,
onder de titel "The Closest of Ene
mies').
Rapport verkiest
Bethlehemkerk
boven Petrakerk
LEIDEN - In een rapport van
een Leidse hervormd-gerefor-
meerde commissie is gekozen
voor het gebruik van de Bethle
hemkerk voor de erediensten bo
ven de Petrakerk. De kerkeraden
nemen dezer dagen kennis van
het rapport en zullen in dit najaar
beslissen over het lot van de Pet
rakerk.
De Bethlehemkerk (Driftstraat)
en de Petrakerk (Cura^aostraat)
worden wisselend door de her
vormden en gereformeerden ge
bruikt. de hervormde gemeente
en gereformeerde kerk, volop be
zig met het Samen op Weg-pro-
ces, overwegen al langere tijd om
één van de kerkgebouwen afsto
ten.
Vorig jaar verscheen reeds een
rapport van een gezamenlijke
commissie, die uitsluitend geke
ken had naar de gebouwen en
koos voor de Bethlehemkerk. De
kerkeraden besloten echter om
een nieuwe 'commissie van acht'
in het leven te roepen, die het hele
'totaalpakket' voor het Samen op
Weg-proces onder de loep moest
nemen. Deze commissie heeft
ook de voorkeur gegeven aan de
Bethlehemkerk.
Congres Zendingsraad in Oegstgeest:
OEGSTGEEST - De kerken in Oost-Azië krijgen geen werke
lijke steun van de oecumenische en evangelische beweging. De
voornaamste reden waarom de internationale visies op Azië
niet zijn toe te passen, is dat ze uiteindelijk puur westers zijn.
Dit betoogde Raymond Fung, se
cretaris voor evangelisatie van de
Wereldraad van Kerken in Genè-
ve, gisteren tijdens een conferen
tie in Oegstgeest van de Neder
landse Zendingsraad over de ker
ken in Oost-Azië. Met dit sympo-*
sium vierde de Zendingsraad zijn
zestigjarig jubileum.
De kerken in met name Japan,
Korea, Taiwan, Hong Kong en
Singapore voeren een eenzame
strijd, aldus Fung. De internatio
nale christelijke bewegingen heb
ben geen begrip voor de wijze
waarop de kerken proberen aan
te sluiten bij de traditionele le
venswijze in Oost-Azië.
Het verwijt van de evangelica-
len is dat de kerken in Oost-Azië
bij de 'rijke club' horen. Tegelij
kertijd, zo zei Fung, zien de oecu-
menischen door hun bril alleen
maar dat armoede en verdruk
king het deel van de kerken in
Azië is. "Het westers kapitalisme
drinkt jullie bloed".
De oecumenischen denken vol
gens Fung nog helemaal vanuit
de visie van het rijke Westen.
"Het is de houding van de bevoor
rechten tot de minderbedeel
den". Er is veel meer behoefte aan
echte vriendschap en solidariteit,
maar die moeten we nog missen,
aldus Fung.
De evangelicalen voorspelden
tijdens de grote zendingsconfe
rentie in Manila, vorig jaar, dat in
Oost-Azië de grootste missionaire
kerken zullen ontstaan. Nee, zeg
gen de oecumenischen, jullie zijn
niet meer dan een slechte imitatie
van het westen, zo schetste Fung
wrang.
Fung vindt beide analyses on
juist. De kerken in Oost-Azië kun
nen. zichzelf prima bedruipen,
maar ze staan midden in de ar
moe, aldus Fung. Liever theologi
sche ondersteuning uit het Wes
ten, zeker wanneer het gaat om de
zaak van de mensenrechten, dan
de 'links-radicale retoriek' van de
oecumenischen, die toch niet
wordt begrepen, zo betoogde
Fung.
Volgens het staflid van de We
reldraad, zelf afkomstig uit Hong
Kong, komen de evangelicale en
oecumenische beweging niet ver
der dan plannen maken vóór
Oost-Azië en daardoor blijven die
in de lucht hangen. "Erg jam
mer", vindt h(j, want de Oostazia-
tische kerken hebben juist de uit
daging van anderen nodig.
LEEUWARDEN (GPD) - De
schuldbekentenis van de gerefor
meerde synode voor haar aandeel
in kerkscheuring van 1944 (de
Vrijmaking) is slechts een uiting
van het 'tolerantiedenken' dat de
Gereformeerde Kerken ook han
teren "om ernstige dwalingen on
gemoeid te laten".
Rabbijn wil weg
uit Amsterdam
AMSTERDAM (ANP) - Rabbijn
Lody B. van de Kamp wenst een
andere rabbinale functie dan die
bij de Nederlands-Israëlitische
Hoofdsynagoge te Amsterdam.
Dit bericht in het Nieuw Israëli
tisch Weekblad van deze week
heeft Van de Kamp tegenover het
ANP bevestigd.
In afwachting van de vergade
ring van de raad (bestuur) van de
NIHS, volgende week donder
dag, wil hij zich van commentaar
onthouden. Hij is elders met ori
ënterende gesprekken bezig. "Ik
ben in een situatie terecht geko
men waarin het onmogelijk is tot
zaken te komen", is het enige dat
hij op dit moment kwijt wil.
"Voor mij hebben andere rabbij
nen dezelfde ervaringen in Am
sterdam opgedaan".
Rabbijn Van de Kamp kwam
twee jaar geleden van de Joodse
Gemeente Den Haag naar Am
sterdam. Vrijwel gelijktijdig
werd de Engelse rabbijn Frank
Lewis in Amsterdam benoemd en
werd de Amstelveense voorgan
ger les Vorst in het Amsterdamse
rabbinaat opgenomen. De taak
verdeling tussen de drie rabbij
nen werkt niet, zo meldt het NIW.
Veel tyd gaat verloren met onder
linge meningsverschillen.
Dat schrijft de synode van de
Gereformeerde Kerken (vrijge
maakt) in een reactie op de
schuldbekentenis die de 'gewo
ne' gereformeerden twee jaar ge
leden uitspraken. De bekentenis
wordt door de vrijgemaakte syno
de wel aanvaard, maar zij kan er
geen bijdrage in zien 'tot heling
van de breuk'.
De synode aanvaardde gister
avond met algemene stemmen de
tekst van een brief die naar de 'sy
nodale kerken' zal worden ge
stuurd. De brief werd in nog geen
kwartier afgehandeld. Hadden de
'synodalen' 'zeer geachte broe
ders' boven hun brief gezet, de
vrijgemaakten zullen antwoor
den, met 'zeer geachte vergade
ring'.
In het najaar van 1988 besloot
de gereformeerde synode de vrij
gemaakten een brief te sturen
naar aanleiding van de IKON-se-
rie 'De nazaten' waarin prof. Ber-
kouwer, in de jaren veertig syno-
devborzitter, bekende zich schul
dig te voelen voor de Vrijmaking
van 1944. In de brief werd droef
heid uitgesproken "over het aan
deel- van onze kerken in de
scheur".
De vrijgemaakte synode ant
woordt dat de brief 'met gemeng
de gevoelens' is gelezen. In de
brief wordt 'pijnlijk gemist' "dat
in de bindende leeruitspraken
van 1942 en volgende jaren niet
slechts aan mensen onrecht werd
aangedaan, maar ongehoorzaam
heid aan de Heer van de kerk aan
de dag trad, waarvan verstrooiing
van de kudde het onvermijdelijke
gevolg was".
De vrijgemaakten zijn ver
baasd dat nog altijd wordt volge
houden dat de besluiten van 1942
genomen werden uit zorg over de
zuiverheid van de leer.
De vrijgemaakte synode heeft
gisteren ook besloten een de-
putaatschap (adviescollege) in te
stellen dat de kerkelijke eenheid
moet bevorderen met kerken en
groeperingen die als 'gerefor
meerd' beschouwd kunnen wor
den. Een voorstel om een publiek
appel te doen uitgaan aan alle 'ge
reformeerde belijders' in ons
land, werd verworpen.
Kozakken. Het Don-Kozakken-
koor werkt zondag mee aan een
dienst in de Leidse Hooglandse
kerk, waarin ds. A. Alblas voor
gaat. Aanvang tien uur.
Beroepingswerk
Hervormde Kerk: beroepen te
Opijnen en Tuijl Ph. van Wijk, 1.1. zen
dingspredikant te Kenia, Bodegra-
Gcreformeerde Kerken: beroepen te
Bovensmilde drs. P. Wattel en mw.
drs. W. C. Wattel-de Heer kand. Am
sterdam; aangenomen naar Leiden F.
D. Rooze Alkmaar.
Gereformeerde Gemeenten: be
dankt voor Ridderkerk G. J. van Aalst
Benthuizen.
