Crisis in de IRA
De twijfel van Andrée van Es, Kamerlid
I REPORTAGE)
Waarom de Ierse 'professionals' blunder op blunderstapelen
WAAROM
Grote teleurstelling
vrijgemaakten over
houding 'broeders'
'Westen moet
christenen in
Israël helpen'
WOENSDAG 20 JUNI 19a)
GEESTELIJK LEVEN
LONDEN - Toen de IRA in
1968 de wapens (weer) op
nam tegen de Britse bezet
ter, bestonden die wapens
uit negen pistolen, een ge
weer, een stengun en een
tweetal halfautomatische
geweren van het merk
Thomson. Nu, aan het begin
van de jaren negentig, be
schikt de IRA over raketten,
eigengemaakte ontstekings
mechanismen, tonnen aan
Semtex-explosieven en gea
vanceerde machinegeweren
- genoeg om de strijd tot in
de volgende eeuw voort te
zetten.
De primitieve organisatie die 22 jaar
geleden wortel schoot in de katho
lieke achterbuurten van London
derry en Belfast heeft zich ontwik
keld tot een geavanceerde strijd
kracht met talloze buitenlandse ver
takkingen. Geheel in de geest van
het verenigde Europa is het Ierse
Republikeinse Leger een Europese
terreurbeweging geworden.
Een enkele verdwaalde terrorist
van de Rote Armee Fraktion, de Ro
de Brigades of de Baskische ETA
wilde ook wel eens in het buiten
land terecht komen, maar meestal
was dit toeval. Bij de IRA zijn ope
raties in het buitenland wetmatig
heid. De IRA heeft in Europa een
heel netwerk van sympathisanten
opgezet en zijn terreur-eenheden
verplaatsen zich snel van land tot
land. Hun doelen: Britse militairen
en hun gebouwen.
De IRA is zo professioneel gewor
den dat eigenlijk alleen een enkele
vakbekwame Arabische terrorist
zich nog met zijn Ierse collega kan
meten. Des te dringender is de
vraag waarom de IRA de laatste
maanden zoveel blunders heeft be
gaan.
De laatste van die blunders maak
te voor de verandering slachtoffers
in eigen gelederen. Een groepje van
drie Ieren vestigde de aandacht op
zich door schietoefeningen te hou
den in de bossen onder Chaam,
waar in een beetje weekeinde jog
gers, wandelaars, vogelaars en an
dere natuurliefhebbers file lopen.
Het drietal werd opgepakt, maar
een terrorist wist met handboeien
en al te ontkomen. In Chaam belde
hij, nog steeds gehandboeid, dood
gemoedereerd een compaan op die
hem -jawel- in een auto met Engels
kenteken kwam ophalen. Ergo: vier
Ieren achter de tralies.
Ook vermakelijk was de aanslag
vorige week op het West Green
House in Sussex, de statige residen
tie van een voormalige voorzitter
van de Britse Conservatieve Partij.
De bom sloeg een flinke bres in de
gevel van het landhuis, maar per
soonlijke ongelukken deden zich
niet voor. Dat kon ook niet, want
Lord McAlpine had twee weken te
voren de verhuiswagen laten vorr-
rijden. Hoewel de verhuizing van de
Conservatieve politicus was bege
leid met een lawine aan krantenbe
richten, was zij door de IRA over
het hoofd gezien.
Zoveelste foutje
Pijnlijker was de vergisssing kort
De moordaanslag op twee Australische toeristen in Roermond was het zoveelste foutje in een reeks.
(foto AP)
daarvoor in Roermond, waar twee
argeloze Australische terroristen
werden aangezien voor Britse mili
tairen. Maar de dood van de twee
Australiërs was eigenlijk slechts het
zoveelste foutje waarbij bloed vloei
de. Talloze anderen waren hen de
afgelopen jaren voorgegaan.
Zijn grootste blunder maakte de
IRA bij de laatste herdenking van
'Bloody Sunday' (de zondag in 1972
toen het Britse leger in Belfast 13
ongewapende demonstranten
doodschoot). Een IRA-bom die
langs de route van de herdenkings
mars was geplaatst voor een bege
leidende politie-eenheid ging af
toen de patrouille al voorbij was. In
plaats van een politieman werd een
met de IRA sympathiserende teena
ger gedood.
Wie zuiver naar de cijfers kijkt,
ontkomt niet aan de conclusie dat
IRA-werknemers echte workaho
lics zijn. Tussen 1986 en 1988 steeg
het aantal bomaanslagen van 220 tot
448 per jaar, het aantal schietpartij
en van 285 tot 448 en het aantal do
delijke slachtoffers van 61 tot 93.
Ook in 1989 en de eerste helft van
1990 haalde de IRA hele behoorlijke
produktiecijfers gehaald, maar in
toenemende mate werden daarbij
fouten begaan. Steeds vaker moest
de IRA achteraf zijn excuses aan
bieden aan de nabestaanden van
onschuldige slachtoffers. Boven
dien: steeds vaker ook werden zin
loze aanslagen gepleegd, zoals vori
ge week die op een leegstaand ge
bouwtje van het Britse Rijnleger.
Infiltratie
De vraag is waarom. Weten de terro
risten plotseling niet meer hoe het
moet? Heeft het geluk hen in de
steek gelaten?
Het antwoord moet volgens de
meeste deskundigen worden ge
zocht in het succes van de Britse po
litie tegen de IRA. Het is een merk
waardige paradox: omdat de politie
meer vat krijgt op de terroristen,
vallen er meer burgerslachtoffers.
Het grootste succes van de politie
is de infiltratie van de terreurbewe-
r arresteren na schietoefeningen in
t de politie kinderlijk eenvoudig, (foto
ANP)
ging. Doordat een substantieel aan
tal IRA-leden hun bestaan als terro
rist combineren met het ambt van
politie-informant, moet de IRA-top
de terreur-cellen steeds meer de
vrije hand laten.
Vroeger werd stelde de IRA-top
op basis van zijn inlichtingendienst
de doelwitten voor aanslagen vast,
waarna er een directief uitging naar
de moordcommando's te velde. De
communicatie tussen het hoofd
kwartier en deze commando's ver
liep via speciale koeriers, maar het
zijn deze koeriers die gemakkelijk
te werven bleken als politie-infor
mant.
Omdat het nu voor de IRA-lei-
ding te riskant is geworden om dit
communicatiekanaal nog langer te
gebruiken, hebben de moordcom
mando's in feite een vrije opdracht
gekregen: val naar eigen inzicht zo
veel mogelijk militaire doelen aan.
Het gevolg is dat overal in Europa
groepjes terroristen aanslagen ple
gen zonder over goede inlichtingen
te beschikken omtrent de doelwit
ten.
'Zachte doelen'
Dat is volgens deskundigen in Lon
den een reden voor de litanie van
blunders. De andere reden is dat het
Britse ministerie van defensie het
afgelopen jaar ruim 300 miljoen gul
den heeft uitgegeven aan de beveili
ging van militaire objecten. Barak
ken werden voorzien van hekken en
camera's, elders werden patrouilles
ingesteld.
Deze verhoogde beveiliging heeft
de IRA ertoe genoopt zijn toevlucht
te nemen tot gebouwen van 'defen
sie' die geen directe militaire func
tie hebben, zoals scholen. Het wa
ren vooral de. aanslagen op deze
'zachte doelen' die de afgelopen
maanden talloze burger-slachtof
fers maakten.
Hoewel de IRA dezer dagen beter
bewapend is dan ooit tevoren, is de
organisatie door deze ontwikkelin
gen in een diepe crisis beland. Dat is
des te opmerkelijker omdat de Brit
se autoriteiten de afgelopen maan
den hebben moeten toegeven dat
ook zij enkele onvergeeflijke blun
ders hebben begaan.
Vorig jaar moest zij drie mannen
en een vrouw vrijlaten die hun hal
ve leven hadden vastgezeten voor
bomaanslagen die zij nooit hadden
gepleegd. Vorige week bleken ze
ven anderen vele jaren onschuldig
achter de tralies te hebben doorge
bracht wegens een ander vermeend
vergrijp.
De IRA wist uit deze dwalingen
van de Britse justitie echter geen
enkel propagandistisch voordeel te
halen. Begin 1989 behaalde de Sinn
Fein, de politieke arm van de IRA,
nog 11,2 procent van de stemmen
bij lokale verkiezingen in Noord-
Ierland, nog geen halfjaar later ver
schrompelde dit percentage bij de
Europese verkiezingen tot 2,4. De
katholieke gemeenschap in Belfast
en Londonderry, van oudsher een
reservoir waar de IRA uit kon put
ten, begon zich tegen de terreurbe
weging te keren.
Tweespalt
Volgens sommige Britse kranten
manifesteert de crisis zich in de
vorm van hevige tweespalt over de
te volgen koers. Gerry Adams, de
voorzitter van Sinn Fein, zou willen
aansturen op een politiek compro
mis met de protestantse meerder
heid in Noord-Ierland om te voor
komen dat zijn partij als een voet
noot in het geschiedenisboek te
recht komt. Martin McGuinness
daarentegen, zijn militaire tegen
voeter, is van mening dat een derge
lijk politiek compromis alleen met
militaire middelen kan worden af
gedwongen.
Voorlopig lijkt de militaire vleu
gel van de IRA echter te sterk om op
vrede te kunnen rekenen. De oor
log, deze zomer precies 300 jaar oud,
wordt voorlopig nog even geprolon
geerd. Wat de IRA betreft echter
niet wegens succes.
DEN HAAG - Uit de Haagse poli
tiek vertrek je niet zomaar. Je ver
laat de arena onder druk van je par
tij omdat je gefaald hebt, omdat je
ergens anders een prachtige baan of
positie krijgt aangeboden of omdat
je de partij en het land zoveel dien
sten hebt bewezen dat je met opge
heven hoofd kunt vertrekken.
Meestal met een extra lintje als
dank voor de bewezen diensten.
Het is misschien wel daarom dat
de mededeling van het Groen
Links-Kamerlid Andrée van Es (37)
dat zij de Kamer nog voor de Ka
merverkiezingen van 1994 gaat ver
laten, aanleiding heeft gegeven tot
de enige commotie op het Binnen
hof. Daar moet iets achter zitten, zo
luidde de algemene reactie. 'In
Groen Links draait het niet zo als
het zou moeten'; 'Van Es voelt zich
ongelukkig': de voor de hand lig
gende argumenten.
Zelf ziet ze het anders. Juist om
dat het met Groen Links zo goed
gaat, de organisatie op poten staat,
de fractie goed draait en de drie 'ou
de' kleine linkse partijen PPR, PSP
en CPN allemaal besloten hebben
in Groen Links op te gaan, achtte
Van Es de tijd rijp met haar mede
deling te komen. "Ik heb daardoor
juist de ruimte gekregen om te zeg
gen wat ik altijd al wilde: een punt
zetten achter mijn Kamerlidmaat
schap".
"Ik heb steeds gezegd dat als het
met Groen Links goed gaat, het in
het politieke belang van de partij is
als nieuwe mensen de fakkel over
nemen. Dat de partij niet vertegen
woordigd zou moeten zijn door
mensen van de 'oude' partijen.
Waarom zou ik dat dan niet als een
van de eersten het voorbeeld ge
ven?" Maar er speelt nog iets. Ze er
kent dat de combinatie Kamerlid
moeder fysiek heel zwaar is. Van
Es: "Ik merk steeds meer dat ik ge
woon moe ben. Oververmoeid. Dat
ik het werk niet zo goed kan doen
als het zou moeten".
Praktijk
Andrée van Es heeft altijd twijfels
gehad over het Kamerlidmaat
schap. Een citaat in de Haagsche
Post van 5 december 1981, zes
maanden nadat Van Es haar intrede
in de Kamer deed: "Er is veel dis
crepantie tussen de formele regelin
gen die hier in de Kamer worden ge
troffen en de dagelijkse praktijk".
En medio 1983 zegt ze in het blad Vi
va dat zij zich in Kamerdebatten
minder emotioneel opstelt omdat
haar verhaal anders geen zoden aan
de dijk zet. "Dus word je voorzich
tig en probeer je alles zo feitelijk en
rationeel mogelijk te houden".
Maar tegelijk erkent ze dat ze het
alleen in de politiek volhoudt "om
dat ik me emotioneel juist zo be
trokken voel bij een aantal dingen".
"Juist die dingen waar je emotio
neel voor staat, maken het de moei
te waard datje zo hard werkt, al die
energie erin steekt, het land afreist,
nachten doorwerkt. Als je*de emotie
Andrée van
Es: "Op het Bin
nenhof doe je
geen energie op,
je stopt er alleen
maar energie
(foto GPD)
weghaalt, kun je er net zo goed ro
bots neerzetten".
Trouw, maart 1984. "Het werk in
de Kamer heeft iets verslavends, er
gaat een raar stuk aantrekkings
kracht van uit. Ik vind het fascine
rend steeds weer voor onverwachte
dingen te staan en dan te bekijken
watje politieke mogelijkheden zijn.
Spanningen in mijn werk heb ik no
dig, anders word ik ziek". Even ver
der echter: "Bovendien doe je op
het Binnenhof geen energie op, je
stopt er alleen maar energie in".
Kinderen krijgen
In hetzelfde interview sprak Van Es
ook al over haar toekomst. Ze wil
ophouden als haar motivatie weg is.
"Ik weet niet hoe het gaat lopen.
Kinderen krijgen is een mogelijk
heid voor een deel van de rest van
mijn leven. Is dat te combineren
met het Kamerwerk?"
Enkele maanden later in Vrij Ne
derland: "Waarom kom ik niet door
die politiek heen? Waarom is het
niet zo simpel als een gewone baan?
Bij mij is er sprake van een steeds
grotere gekte, naarmate het ideaal
groter wordt. Dat ideaal ligt het in
het veranderen van de maatschap
pij of het aanvaarden van mezelf?
Nou ja, dat ideaal ligt in het even
wicht in jezelf. Dat realiseren maar
weinig Kamerleden zich en dat er
gert me mateloos. Het biedt geen
uitkomst. Je sjokt maar door.
Het is voor mij nooit geweest: Wie
ben ik dat ik dit doen mag? Het is
steeds meer geworden: Mag ik soms
de ruimte hebben om het te doen?
Ik verlies alsmaar meer de vat op
mezelf'.
Eind 1985 splijt de PSP. Van Es
'wint' het van haar grote voorbeeld
en collega in de Kamer, Fred van
der Spek. Minder dogmatisch en
een koers gericht op samenwerking
met PPR en CPN om zo in de slag te
gaan met een te weinig radicale
PvdA en met het rechts machtsbol-
werk van CDA en WD. Na de Ka
merverkiezingen van medio 1986 zit
Van Es alleen in de Kamer. Maar de
twijfel blijft. De Volkskrant, okto
ber 1987. "Wat ik niet wil, is dat ik
hier zou zitten als een soort zaak
waarneemster. Dat zou een moment
zijn waarop ik zou afhaken".
Zwangerschapsverlof
Begin 1988 wordt bekend dat Van
Es in verwachting is. Koppen in de
krant, De reactie van het Kamerlid
zelf: "Ik voelde me 'n bedreigde
diersoort. Een zwanger Kamerlid is
kennelijk bijzonder". Binnen haar
partij leidt het zwangerschapsverlof
van Van Es tot een echte rel. Wie
moet haar gedurende het zwanger
schapsverlof gaan vervangen? Oud-
PSP-Kamerlid Wilbert Willems of
Titia Bos, zoals de vrouwen in de
PSP willen.
De strijd eindigt onbeslist en Van
Es, zwanger en wel, blijft op haar
Haagse post. Maar het valt niet mee.
In september 1988 schrijft ze in de
NRC (Hollands Dagboek): "Maan
dag. Ben te laat op de fractieverga
dering, nog steeds niet gewend aan
het feit dat dagelijkse handelingen
twee maal zoveel tijd kosten met
een baby van twee maanden".
Terug naar vandaag. Binnen
Groen Links liep Van Es al enige
tijd 'verloren' rond. Geen bevlogen
heid. Moe. Toch werd er binnen de
fractie niet verwacht dat Van Es zou
opstappen. Integendeel. Met het ze
kere vertrek van Ria Beckers bij de
komende verkiezingen zou Van Es
lijsttrekster en fractieleidster in de
Kamer kunnen worden. Dat zou
voor nieuw elan moeten hebben
zorgen.
Van Es besliste anders. Ze wil iets
nieuws opbouwen. Een nieuwe stap
in haar leven. Een laatste citaat,
april 1990 in een ochtendblad. Ge
spreksonderwerp: het werk in de
Kamer. "Het is Kafka-achtig en
soms overvalt me dan ook de wan
hoop. Altijd strijden tegen een van
zelfsprekende meerderheid".
ADVERTENTIE
ZIJN VEEL MENSEN SOMS
DEPRESSIEF
René Diekstra
•cheisi in dit boek
DiekstrA
ALS LEVEN
PIJN DOET
I ALS LEVEN
I PIJN DOET
Lcidscb Dagblad
■Als Iet-en pijn doel1st
'De vele soorten pijn, die 20 nadrukkelijk lot
ons beslaan behoren, u-orden door Diekstra
teruggebracht tot overzichtelijke proporties.
Synode bespreekt contact chr.-geref.
LEEUWARDEN (GPD) - Te
leurstelling, verontwaardi
ging, frustratie. Dat waren
woorden die gisteravond
veelvuldig vielen tijdens de
zitting die de synode van de
Gereformeerde Kerken (vrij
gemaakt) wijdde aan de rela
tie met de Christelijke Gere
formeerde Kerken.
Het zit de vrijgemaakten aller
minst lekker dat de vorig jaar ge
houden christelijk-gereformeer-
de synode zo koel heeft gerea
geerd op de op gang gekomen ge
sprekken.
"Maar de broederband blijft
trekken", verwoordde ds. Cnos-
sen (Ureterp) de gevoelens van de
meeste synodeleden dat beide
kerken elkaar niet los mogen la
ten. De synodezitting vond plaats
onder grote publieke belangstel
ling. Van de Christelijke Gerefor
meerde Kerken was een delegatie
van drie predikanten aanwezig.
Ds. Vreugdenhil (Emmen) kon
in de stagnatie nog wel een licht
puntje zien. "Dat we zo teleurge
steld zijn, bewijst alleen maar hoe
hoog de verwachtingen gespan
nen waren. In die zin staan we nu
misschien wat meer met beide be
nen op de grond. Er blijkt meer
werk te doen dan we hadden ge
hoopt, maar we moeten er wel
mee door".
Drie jaar geleden kwamen de
gesprekken tussen de beide ker
ken weer opgang, na jaren van
windstilte. Eerdere jarenlange
contacten hadden niets opgele
verd. Beide kerken herkennen el
kaar wel als schriftgetrouwe en
aan de klassieke gereformeerde
belijdenis gebonden gemeen
schappen, maar het lukt niet om
de bestaande kloof te overbrug
gen.
De recente gesprekken tussen
delegaties van beide kerken ver
liepen boven verwachting goed.
De aanzet was gegeven door de
vrijgemaakte synode, die wel als
eis had gesteld dat deze gespreks
ronde niet net zo oeverloos moest
worden als de vorige.
Toch besloot de christelijk-ge-
reformeerde synode het vorig na
jaar in Groningen dat de verschil
len zó ernstig zijn, dat het gesprek
moet worden voortgezet. Er zou
den nog teveel 'belemmeringen
voor kerkelijke eenheid' zijn. De
Groninger synode weigerde ech
ter om duidelijke uitspraken te
doen over de onderwerpen die
volgens haar 'de broeders' ver
deeld houden.
Mét de deputaten die de ge
sprekken met de christelijk-gere-
formeerden hebben gevoerd, is
het bestuur dan ook van mening
dat er alle reden is om de gesprek
ken te beëindigen. "De synode
van Groningen heeft precies één
uur over de contacten met ons ge
sproken en het ging alleen maar
over formele zaken, dat heeft ons
diep, diep teleurgesteld", aldus
dr. Hendriks (Amersfoort), voor
zitter van de vorige vrijgemaakte
synode en in die functie ook voor
zitter van het deputaatschap. "La
ten de christelijke gereformeer
den nu eindelijk eens zeggen
waarom ze geen antwoord geven
op onze vragen. Het kan best zijn
dat men bang is de eigen interne
spanningen aan te wakkeren,
maar kom daar dan eerlijk voor
uit".
Alleen de vaste overtuiging dat
eenheid een roeping en een op
dracht is, moet ons ervan weer
houden het contact af te breken,
schrijven de deputaten in hun
verslag. En het bestuur van de
Leeuwarder synode zegt hen dat
De synode kon gisteravond
door tijdnood nog niet tot beslui
ten komen, maar alles wijst erop
dat er inderdaad zal worden aan
gedrongen op voortgang van de
gesprekken. De synode zal echter
niet nalaten om haar teleurstel
ling onder woorden te brengen.
LUZERN (KIPA) - De Israëli
sche samenleving valt in twee
klassen uiteen: aan de ene kant
staan de joden en aan de andere
kant de Palestijnen, christenen
en moslims. De laatste groep leeft
in een ontwikkelingsland, aldus
de analyse van .aartsbisschop
Maximos Salloum van Galilea.
Salloum staat aan het hoofd
van de Melkitische (Grieks-Ka
tholieke) Kerk, met 43.000 leden
de grootste christelijke gemeen
schap in Israël. Net als de leiders
van de Grieks-Orthodoxe Kerk
(25.000), de Rooms-Katholieke
Kerk (15.000) en de Maronitische
Kerk (5.000) voelt hij zich in de
steek gelaten door de westerse
christenen.
"De christenen in het westen
moeten zich afvragen of zij hun
bezittingen in het Heilig Land
willen behouden of de steeds klei
ner wordende groep christenen
daadwerkelijk ondersteunen", al
dus Salloum tijdens een bezoek
aan Zwitserland. Volgens de
aartsbisschop is de exodus van
christenen uit Israël nu in de der
de fase beland.
De eerste fase brak in 1948 aan,
meteen na de oprichting van de
staat Israël, toen Palestijnse
christenen massaal het land ver
lieten om zich met hun familie in
Libanon, Jordanië en Egypte te
verenigen. In de tweede fase, die
nog steeds voortduurt, verlieten
christelijke studenten het land.
Het grote probleem nu is, dat hele
families Israël verlaten, aldus Sal
loum.
De aartsbisschop van Galilea
rekent niet alleen op de financiële
steun van westerse christenen,
maar ook op hun creativiteit. Er
moeten banen geschapen worden
voor Israëlische christenen om te
voorkomen "dat ook de christelij
ke elite het land verlaat". Christe
lijke toeristen moeten in Israël
niet alleen de heilige plaatsen te
bezoeken, maar ook hun geloofs
genoten.
Ook de rk patriarch van Jeruza
lem, Michel Sabbah, heeft gelovi
gen uit de hele wereld opgeroe
pen het Heilige Land te bezoeken.
De christelijke pelgrimage bete
kent "een belangrijke bijdrage
aan de wedergeboorte van de
kerk van Jerusalem", aldus Sab
bah in een brief aan alle rk bis
schoppenconferenties.
Bisschop Bomers.
Vietnam weigert
Bomers visum
HAARLEM Bisschop H. J. A.
Bomers van Haarlem krijgt geen
visum voor Vietnam. De bisschop
wilde in september twee weken
het land bezoeken.
Samen met pastoor A. Cassee
van Alkmaar-Noord en twee 'le-
ken-reizigers' wilde Bomers de
positie van de rooms-katholieken
in Vietnam in ogenschouw ne
men. In het Haarlemse bisdom,
met name in de parochie van Cas
see, wonen veel rk Vietnamezen.
Pastoor Cassee heeft per tele
foon van de Vietnamese ambassa
de vernomen dat alleen de twee
'leken-reizigers' een visum kun
nen krijgen. Bomers en Cassee
was overigens wel een visum toe
gezegd.
Bomers, die een paar jaar gele
den China bezocht, weet uit eigen
ervaring "hoeveel behoefte aan
contacten daar bij de gelovigen
is". Volgens hem bestaat bij de
Vietnamese regering de overtui
ging dat de omwenteling in Oost-
Europa voor een belangrijk deel
toegeschreven moet worden aan
de kerken. De druk op de christe
nen in Vietnam is de laatste tijd
toegenomen.
Ds. Van de Mey
(48) overleden
LEIDEN Na een langdurig
ziekteproces is gisteren de Leidse
hervormde ds. S. T. de Mey-Meu-
lendijk overleden. De predikante
is 48 jaar oud geworden.
Ds. Van de Mey werd in 1978 in
Leiden bevestigd als voorganger
van de wijkgemeente Staalwijk-
Vredeskerk. Zij was de eerste
vrouwelijke dominee in her
vormd Leiden. Daarvoor was zij
reeds acht jaar als ouderling in
dezelfde wijk werkzaam. Ook was
zij enige jaren pastoraal mede
werker in de Merenwijk.
Syrisch-orthodoxen. De Sy-
risch-Orthodoxe gemeenschap in
Turkije, in aantal deze eeuw sterk
geslonken, wordt ernstig be
dreigd. Om hun bezorgdheid tot
uitdrukking te brengen hielden
de Syrisch-Orthodoxe gelovigen
in Nederland vandaag in Den
Haag een protestmars.
Beroepingswerk
Hervormde Kerk: beroepen te Gorin-
chem B. E. Th. Rutgers studentenpre
dikant Utrecht, te Linschoten M. D.
Geuze Noorden; aangenomen naar de
Toeristengemeente Gulpen-Vaals me
vr. A. A. de Fluiter kand. Amsterdam;
beroepbaar: ds. K. Veldman, Maple-
loosefarm RR1 Burgessville, NOJ 1
CO Ontario (Can).
