'Ik wilde geen onduidelijke aanhangselfunctie'
Willem Vos, van Rotterdams Philharmonisch Orkest naar AVRO
'Bezuinigingen druisen in
degen eis van kwaliteit'
Suite concertante 'redt'
concert in Hartebrugkerk
POPI Bijdragen: Erna Straatsma. Henny van Egmond. Jan Rijsdam en Wim Koevoet
Herrijzenis
Van alles wat
Hoge kwaliteit
Grote klasse
Goede soul
PAGINA 38
ZATERDAG 16 JUNI 1990
Muziektheater in jaarverslag:
Willem Vos: "Wie weet zijn concertbezoekers beter van een aantal muzïka-
leonderwerpen op de hoogte dan de beroepsmusici". (foto gpd>
AMSTERDAM (ANP) - Wil het Mu
ziektheater een podium van inter
nationale allure blijven, dan dient
*de overheid zich in hoge mate te re
aliseren dat de tot nu toe opgelegde
♦bezuinigingen in tegenspraak zijn
Smet de gewenste kwaliteit. Dat
schrijft de directie van de Stichting
*Het Muziektheater in de hoofdstad
*?n het jaarverslag over 1989. Het is
•daarbij gegaan om 10 procent van
5de gemeentelijke subsidie sinds
4987.
Op de begroting van de stichting,
-waarin die van de Technische Orga
nisatie Muziektheater is opgeno
men, stond vorig jaar een bedrag
van 27 miljoen gulden. De directie
wijst erop dat dit een „uitgeklede"
begroting was waarbij elke post ui'
terst kritisch was bekeken. De re
serves zijn vrijwel nihil. Bij gelijk-
jblijven of een verminderd niveau
van de gemeentelijke subsidie kan
volgens het jaarverslag de begro
ting 1990 niet sluitend worden ge
maakt, tenzij wordt gekozen voor
vermindering van de dienstverle
ning en/of een kwalitatief lager ni
veau van de programmering.
Er is met de gemeente nog over
leg gaande over de begroting voor
1990, zo deelde adjunct-directeur F.
Ossel gisteren mee in een toelich
ting. Er is opnieuw een subsidie
aangevraagd van zeven miljoen gul
den, maar daarnaast is extra geld
podig voor herstelwerkzaamheden
aan het nu enige jaren oude ge
bouw, preventief onderhoud en de
vervanging van apparatuur. Ossel
wil met het oog op de onderhande
lingen geen uitspraak doen over de
hoogte van de aangevraagde extra
subsidie.
De programmering in het mu
ziektheater aan de Amstel wordt be
halve door de Stichting Het Muziek
theater verzorgd door de Neder
landse Opera (met acht produkties
en 72 voorstellingen in 1989) en het
Nationale Ballet (met vorig jaar zes
produkties en 68 voorstellingen).
De „eigen" programmering van
de stichting resulteerde in 54 voor
stellingen die 61.868 bezoekers
trokken. Het gemiddelde zaalbezet
tingspercentage steeg licht tot 77 en
duidelijk hoger was de stijging met
29 procent van de abonnementen
verkoop, aldus het jaarverslag.
Adjunct-directeur Ossel en hoofd
programmering en publiciteit P.
Hofman, die de directie ad interim
vormen, wijzen erop dat de Muziek
theater-bezoeker nu vier seizoenen
kennis heeft kunnen maken met
bijna 40 voornamelijk westerse
gastgezelschappen. Zij achten de
tijd daarom rijp voor „een beperkte
geografische heroriëntatie" met een
grotere nadruk op culturele ver
scheidenheid in de programmering.
Dat betekent echter niet dat de
stichting de artistieke ontwikkelin
gen in het westerse deel van de we
reld wil laten liggen, aldus het jaar-
Concert door het Leiden Sinfonietta met
werken van J. S. Bach, J. C. Bach, J. C.
Schikhardt, Aart de Kort en Albert de Klerk.
Medewerking: Theo Olof - viool en Aart de
Kort - orgel. Het geheel stond onder leiding
LEIDEN In deze dagen waarin
voetbalwedstrijden de mensen
uit de concertzalen houden, kan
een muziekrecensent zijn verge
lijkingen beter ook maar aanpas
sen. Met een concert is het als met
een wedstrijd: ook na de pauze
kan nog altijd een winnend doel
punt gemaakt worden. Zó was het
tenminste wel met het bovenge
noemd concert. Afgezien van het
feit dat de pauze was afgeschaft,
gaf de eerste helft niet veel belof
ten voor het vervolg van de
avond. De galmende akoestiek
van de Hartebrugkerk speelde
daarin een grote rol. De sinfonia
van Bachs zoon Johan Christiaan
kwam door de frisse inzet nog wel
uit de verf. Maar het óver- en over
bekende vioolconcert in E majeur
van de grote Bach met Theo Olof
als solist veranderde in een kari
katurale cliché van zichzelf. Alle
noten waren er, maar door de
galm leek het een soort bokswed
strijd tussen orkest en solist,
waarbij de laatste helaas vaak het
onderspit moest delven. Dat is
bovendien het nadeel van beken
de werken uitgevoerd door een
amateurensemble. Het voegt in
ieder geval niets nieuws toe.
Heel anders was daarentegen
het laatste werk: Suite concertan
te voor orgel en strijkorkest van
organist/componist Albert de
Klerk. Muziek waar je met frisse
oren tegenaan gaat. Boeiend sa
menspel tussen het prachtige, ro
mantische Maarschalkerweerd-
orgel en een door René Verhoeff
fel opgezwèept Sinfonietta. Orga
nist Aart de Kort die in 1989 het
Nationaal Improvisatie Concours
had gewonnen iiet ons bovendien
kennismaken met een tweetal
verrassend speelse orgelwerken
van eigen hand.
Naast een strijkersgroep bevat
te het Sinfonietta ook enkele bla
zers die zich afzonderlijk presen
teerden in een werk van Schick-
hardt, maar waarom in 's hemels
naam verborgen achter een woud
van standaards. Ook al liet de zui
verheid wat te wensen over, men
deed dapper zijn duit in het zakje.
Het allermooist echter van het
hele concert was de Bachs Cha
conne voor vioolsolo. Theo Olof
liet gedurende het hele werk met
meesterschap de spanning voort
duren. Geen bravoure, geen uiter
lijk vertoon, maar een beschei
den, ingetogen musicus die op
ontroerend mooie wijze Bachs
muziek gestalte gaf. Waarmee het
hele concert in het voordeel van
de muziek werd beslecht.
MONICA SCHIKS
Directeur Nederlands Instituut Rome stapt op
JtOME (ANP) - Dr. T. Meijer stapt cultuur van de Nederlandse ambas- tuut onder te brengen bij het minis
ter 1 september volgend jaar op als sade in Italië. terie van onderwijs en wetenschap
directeur van het Nederlands Insti- Meijers' vertrek van het instituut pen en rechtstreeks te laten vallen
Juut in Rome. Hij zou op 1 januari al vloeit yoort uit de beslissing van de onder de Rijksuniversiteit van Gro-
stoppen als hoofd van de afdeling regering om het Nederlands Insti- ningen. Volgens Meijer is die beslis
sing overbodig en tegenstrijdig te
gelijk.
Meijer denkt dat de universiteit
het accent zal leggen op de weten
schappelijke activiteiten van het in
stituut. Volgens de regeringsbeslis
sing blijft de culturele component
van het instituut gehandhaafd,
maar Meijer gelooft daar niet erg in.
ROTTERDAM - „Ik heb
het hier ontzettend naar
mijn zin gehad", zegt Willem
Vos die binnenkort bij het
Rotterdams -Philharmo
nisch Orkest vertrekt en
hoofd van de klassieke mu
ziekafdeling van de AVRO
wordt. „Dit orkest is zo'n be
langrijk deel van m'n leven
geweest, daar heb ik zoveel
tijd, zorg en liefde in geïn
vesteerd; dat wil ik noch ver
geten, noch negeren".
Vos kwam in 1968 als artis
tieke adviseur bij het RphO
in dienst, na 6 jaar als musi
cologisch medewerker aan
Het Gelders Orkest verbon
den te zijn geweest. In die 22
jaar heeft het RPhO - dat
naast Rattle en Sanderling
ook opereert onder dirigen
ten als Haitink en Giergev -
zich van een goed orkest tot
een topensemble ontwik
keld, dat ternauwernood in
kwaliteit van het Koninklijk
Concertgebouworkest valt
te onderscheiden.
Vos kijkt op die tijd met voldoening
terug en verklaart met nadruk geen
wrok te koesteren over het feit, dat
Kees Hillen onlangs als artistiek di
recteur bij het RphO is benoemd:
„Ik ben zeer goed bevriend met
Kees en over veel dingen, zoals het
te voeren dirigentenbeleid, zijn we
het hartgrondig eens. Iets anders is,
dat mijn functie binnen die nieuwe
constellatie is afgeroomd tot een ac
tiviteit aan de zijlijn".
„Nu is de functie van artistiek ad
viseur bij het RphO al eerder aan
enige verandering onderhevig ge
weest. Eén ding staat echter altijd
voorop en dat is dat de chef-diriri-
gent het hier per definitie voor het
zeggen heeft. Alléén: niet iedereen
vult dat op dezelfde manier in. Onze
vorige chef, James Conlon, had
nauwelijks behoefte aan adviezen,
David Zinman juist wel. Ergo, ik
heb altijd zeer flexibel moeten zijn,
maar dat heeft nooit betekend, dat
ik geen plezier in m'n werk heb ge
had. Wel is er met de komst van
Conlon een nieuwe functie gecre
ëerd, namelijk die van concert
manager, bekleed door Wouter
Hoekstra. Hierdoor is het leeuwe-
deel van de seizoensplanning uit
mijn handen genomen. Conlon had
duidelijk behoefte aan iemand, die
louter uitvoerend werkt. Allengs
breidden de taken van Hoekstra
zich in die zin uit, dat er overlappin
gen zijn ontstaan met de functie van
artistiek adviseur. Vooral voor wat
de programmering betreft. Een ge
bied, waarop ik jarenlang een cen
trale rol heb vervuld".
Ambities
In 1986 is Hans van Beers aange
steld als algemeen directeur van het
RPhO. Ook hij vertrekt; hij wordt
tv-directeur bij de VPRO. Nog niet
bekend is wanneer hij precies op
stapt. Een woordvoerder van het or
kest deelt desgevraagd mee dat er
een 'open sollicitatie' voor de func
tie van algemeen directeur zal wor
den gehouden en dat er vanaf deze
week nationaal en internationaal
geadverteerd zal worden, omdat 'er
in Nederland maar weinigen zijn
die voor deze functie de noodzake
lijke capaciteiten bezitten', aldus de
woordvoerder.
Wat is er in de periode-Van
Beers met het orkest precies ge
beurd?
„Hij heeft de zaak eerst eens aan
gekeken. Voorts heeft het Stich
tingsbestuur hem de opdracht ge
geven na te gaan wat er eventueel
aan de organisatie verbeterd zou
kunnen worden. Van Beers is uit
eindelijk tot de conclusie gekomen,
dat het ideaal zou zijn als de func
ties van concert-manager en artis
tiek adviseur in een zwaardere fi
guur gecombineerd konden wor
den. Hoekstra en ik hebben toen te
horen gekregen dat wij naar zijn
mening niet aan het gewenste pro
fiel voldeden. Eerstgenoemde heeft
daaruit consequenties getrokken en
inmiddels elders een aantrekkelijke
baan aanvaard, maar ikzelf heb nog
even afgewacht hoe één en ander
z'n beslag zou vinden".
Je hoefde niet weg?
„Nee. Ik kon zo lang blijven als ik
wilde. Maar, ik heb nu eenmaal
meer ambities dan het fungeren in
een onduidelijke aanhangselfunc
tie. Daarbij: Kees Hillen is niet al
leen een voortreffelijk musicoloog
maar ook iemand met veel manage-
ment-ervaring. Hij beantwoordde
dus aan het profiel. Toen zijn benoe
ming een voldongen feit was, heb ik
die AVRO-baan dankbaar met bei
de handen aangegrepen".
Primeur
„Als zeer gunstig. We hebben
contacten met dirigenten weten te
leggen, die uiterst heilzaam zijn
voor de klankcultuur van ons or
kest. Een orkest, dat zich aanvanke
lijk in kwaliteit amper onder
scheidde van de regionale orkesten.
Voor de oorlog stond het USO wat
dat aangaat zelfs hoger aangeschre
ven dan het RphO. Wel heeft Rotter
dam altijd een interessante pro
grammering gekend. Eduard Flipse
haalde Bartok - die de Nederlandse
première van zijn Tweede piano
concert met het RphO speelde - en
Roussel naar Rotterdam en voerde
bovendien met vaste regelmaat we
reldpremières van Nederlandse
componisten uit, daarortder de 4de
symfonie van Matthijs Vermeulen.
Ook voor de Franse muziek heeft
Flipse onnoemelijk veel betekend.
Bovendien heeft hy nagenoeg alle
Mahlersymfonieen gespeeld, de -
zeker toen - ontoegankelijke 6de en
7de symfonie incluis. Zijn plaatop
name van de 8ste - een fonografi
sche primeur! - in nog steeds boei
end om te beluisteren, alle techni
sche onvolkomenheden ten spijt".
'Shocktherapie'
„Toen Franz-Paul Decker begon, is
ook het speelniveau van het RphO
heftig in discussie geraakt. Mede
ook tengevolge van de concurrentie
van de grammofoonplaat. Die ten
dens naar. een verregaande perfec
tie - die uiteraard ook weer een keer
zijde heeft - is met de komst van de
compact disc alleen nog maar extre
mer géworden. Na Decker kwam
Jean Fournet met naast hem Edo de
Waart, die in '73 tot chefdirigent is
benoemd. In. die jaren - de tijd van
de grote omwentelingen - heeft het
orkest een verdere repertoirever
breding ondergaan. Onze nieuwe
zaal, De Doelen, was hierin een ui
terst stimulerende factor. Het was
ook de periode van de 'sandwich
formule' in extreme zin, met als
hoogtepunt Van Vlijmens 'Interpo
lations' (of 'Interpolutions' zoals
sommige orkestleden in een ondeu
gende bui boven hun partijen schre
ven). Van Vlijmen broederlijk ge
plaatst tussen een orgelconcert van
Brixi en het Vioolconcert van
Beethoven".
„Deze opzet heeft doorgewerkt
tot in de periode van David Zinman
en na de komst van James Conlon is
in principe al besloten om de schei-
Joan Armatrading 'Hearts and
flowers' (A&M)
Uit de samenwerking van zange-
res/gitariste Joan Armatrading met
producer Steve Lillywhite in het be
gin van de jaren tachtig werden al
bums met potige rock geboren.
Daarmee wist de 39-jarige Armatra
ding een nieuw publiek aan zich te
binden. Tegelijkertijd echter haak
ten fikse delen van de reeds be
staande aanhang definitief af. Lilly
white, die ook U2 en de Simple
Minds al had verleid tot het maken
van onstuitbare marsen met pom
peus slagwerk, rekende genadeloos
af met de intieme, zwoele song waar
Armatrading het patent op had. En
yermoordde daarmee de Joan van
het onvolprezen 'Show some emo
tion' uit 1977.
Na de Li llywhite-periode volgden
wat onbestemde platen en werd Ar-
inatrading links en rechts voorbij
gestreefd door de Tracie Chapmans
en Suzanne Vega's. De concurren
tie was van een mindere kwaliteit
'maar scoorde toch enorm bij het
ferote publiek door het gat in de
markt te vullen dat Armatrading
zelf had achtergelaten.
Inmiddels echter zijn de vervolg-
platen van Chapman en Vega in de
,tiitverkoopbakken terechtgekomen
omdat beide dames ze hebben vol
gepropt met saaie herhalingsoefe
ningen. Alleen daarom al is Arma-
trading's nieuwste een staaltje van
perfecte timing. De zangeres slaat
onverbiddelijk toe op 'Hearts and
.Flowers'. De intieme Joan is herre
zen met als enig verschil dat de
plaats van de akoestische gitaar is
ingenomen door de synthesizer en
de elektrische gitaar. Dat ze wel de
gelijk goed kan rocken blijkt uit het
seksueel geladen 'Good Times' dat
nu eens niet mank gaat aan een
overkill van instrumentaties en ar
rangementen.
Armatrading glorieert op haar
nieuwe album bovenal met haar
zang, die de laatste jaren wel heel
erg vlak was geworden. Ze durft
weer grote stembuigingen aan
waardoor de spanningscurve in
vooral 'Always' en 'Can't let go' heel
hoog oploopt. 'Hearts and Flowers;
is kortom een verbazingwekkend
krachtige come back.
W.K.
Marc Almond - Enchanted - EMI
Marc Almonds gloednieuwe al
bum Enchanted past perfect in deze
eclectische tijd. Een tijd waarin al
om stijlen en motieven van het
voorgeslacht worden geleend om te
versmelten tot iets nieuws. Marc Al-
mond doet dat ook. Zyn nieuwe al
bum heeft een beetje flamenco rit
mes, een beetje oriëntaalse gelui
den, een beetje soul en een beetje
diéco, een beetje van dit en een
beetje van dat.
Het album bevat tien nieuwe
nummers met titels als 'Madame De
La Luna', 'Toreador In the Rain' en
het op single verschenen 'Despera
te Hours'. Zo nu en dan krijgt Al-
mond, behalve van Zuideuropese
klanken, bijval van ene Betsy Cook
die doet denken aan de kwelerige
vocalen van de zangeres in de vroe
gere George Baker Selection. Aan
de ene kant is het om beroerd van te
worden, en aan de andere kant heeft
Joan Armatrading. (foto p.r.)
Marc Almond toch iets wat telkens
weer intrigeert. Het is vooral zijn
melancholische, hartstochtelijke
stemgeluid dat de toch overwegend
simpele melodietjes op 'Enchanted'
het beluisteren waard maakt.
Bekend was al dat Marc Almond
met zijn vorige album 'Jacques',
waarop hij uitsluitend chansons
van Jacques Brei vertolkte, een een
malige muzikale zijsprong maakte.
Het nieuwe album borduurt voort
op de stijl van Almonds voorlaatste
album 'The Stars We Are' met de
hitsingles 'Tears Run Rings' en het
op de traanklieren inwerkende 'So
mething Gotten Hold Of My Heart'.
Het is, kortom, de vertrouwde com
binatie van kitsch en hartstocht dat
de muzikale prestaties van Mare Al-
mond telkens weer de moeite waard
maakt.
J,R.
Hothouse Flowers - 'Home'
(London/Phonogram)
Hun debuutalbum 'People' ver
scheen al weer twee jaar geleden.
De Hothouse Flowers imponeerden
met hun 'Gaelic blues' en maakten
gelijk naam als de beste Ierse band
na U2. Na het succes van hun eer
steling ging de band meteen op
tournee door Europa, Amerika (2
keer) en Japan. Terug in Ierland
brengen ze, na twee jaar, hun opvol
ger uit met de toepasselijke titel
'Home'.
De tournees door Amerika heb
ben de groep duidelijk beïnvloed.
De Hothouse Flowers zijn op 'Ho
me' minder 'gaelic' en meer Ameri
kaans. Traditionele Ierse instru
menten zoals de bodhran worden
nog wel gebruikt, maar sporadisch.
Leo Barnes heeft met zijn saxofoon
daarentegen veel meer speelruimte
gekregen.
'Home' is niettemin een waardige
opvolger van 'People'. De cd telt
minder hoogstandjes dan het de
buutalbum, maar nummers als 'Gi
ve it op', 'Movies' en 'Giving it all
away' zijn van hoge kwaliteit.
E.S.
The Breeders - 'Pod' (4AD)
Pixies-zanger Black Francis is
een bazig kereltje. Bassiste Kim
Deal mocht op de laatste plaat van
de Pixies ('Doolittle') maar een paar
noten zingen. Ze wilde wel meer,
maar ze mocht niet. Francis vond
dat het zijn band was, de bassiste
moest op de achtergrond blijven.
Na een ontmoeting met Tanya
Donelly, gitariste van de Throwing
Muses, besloot Kim Deal dus maar
een eigen band te beginnen, The
Breeders. Het resultaat van die sa-
Paul Young. (foto p.r.)
menwerking, vastgelegd op album
'Pod', is van grote klasse. Kim Deal
schreef elf schitterende songs, en
bewerkte 'Happiness is a warm gun'
van de Beatles. Qua sfeer doet de
muziek sterk denken aan het meest
recente werk van de Pixies. Gedre
ven post-punk met de hese sexy
zang van Kim Deal, waar Black
Francis absoluut niet tegen kan op
boksen.
Overigens kunnen The Breeders
voorlopig niet optreden. Kim Deal
moet gelijk de studio in, om met
baasje Black Francis opnamen te
maken voor het nieuwe Pixies-al-
bum. Hopelijk is Francis nu wel be
reid een stapje terug te doen ten
gunste van 'zijn bassiste.
E.S.
Paul Young - 'Other Voices' (CBS)
Problemen met zijn stem weer
hielden Paul Young er jaren van een
nieuwe lp te maken. Na 'Between
two fires' uit 1986 bleef het stil.
Maar niet voor altyd, zoals blijkt uit
de nieuwe cd Other Voices. Hij
klinkt alsof Young nimmer is weg
geweest.
Bij zijn comeback wordt Paul
Young ondersteund door tal van be
kende musici. Stevie Wonder, Steve
Winwood, Dave Gilmour en zangers
Chaka Khan zijn zomaar wat groot
heden die op een of meer nummers
meewerken. Van Youngs eigen
Royal Family, waarmee hij hits
scoorde als 'Come back and stay' en
'Love of the common people' is al
leen basgitarist Pino Palladino
De cd is gemaakt volgens het be
proefde recept. Young zingt hoofd
zakelijk bekende en minder beken
de covers, zoals het prachtige Stop
on by (geschreven door Bobby Wo-
mack), Softly wishpering I love you
(van Greenaway and Cook, die ook
voor bij voorbeeld The Fortunes en
The Drifters schreven) en It's what
she didn't say, het mooiste nummer
van de plaat. Daarnaast zijn er ook
twee nummers die Young samen
met Martin Page schreef - Together
en Right about now - en die zeker
niet misstaan tussen de oude soul.
Het is al met al een prachtige cd
geworden waarvan de opnames
over meer dan twee jaar werden ver
spreid. Young zingt zuiver, soms
lijkt het wat schor en altijd vol emo
tie. Zoals het een goede soulzanger
betaamt.
H.v.E.
ding in repertoiregebieden minder
rigide toe te passen. Onze nieuwe
chefdirigent. Jeffrey Tate, denkt er
net zo over als ik nu. Dat wil zeggen,
natuurlijk geen stupide 'sandwich
formule', maar een intelligente mix,
zodanig dat de stukken hoe dan ook
iets met elkaar te maken hebben.
Daarbij moet je uiteraard wel op
passen voor 'papieren thematiek'.
Het moet in de praktijk werken".
Kwaliteit
Ik ben heel nieuwsgierig naar
wat je bij de AVRO gaat doen.
„Historische gezien is de AVRO
al positief 'erfelijk belast'. Dit was
immers de omroep die eertijds de
Mengelbergconcerten uitzond en
het leuke is nu, dat er juist een ex
clusief contract is afgesloten met
het Koninklijk Concertgebouwor
kest voor 20 radio- en 6 tv-concer-
ten. Ik zal dus geregeld contact heb
ben met het KCO en ik verheug mij
daar enorm op. Bovendien, ik was
net al - maar voordat ik mijn functie
bij de AVRO aanvaardde - gevraagd
om zitting te nemen in de redactie
van 'Preludium'. Ik heb daar pas
aarzelend 'ja' op gezegd, omdat ik
vond, dat je dit eigenlijk niet kon
combineren met het redacteur
schap van 'Intrada' (Informatie-bul
letin van het RphO). Maar terugko
mend óp de AVRO: ik geloof dat er
alle plaats is voor een interessante
muziekprogrammering. Met ook
meer aandacht voor de oude en de
nieuwe muziek. Twee gebieden, die
nu te marginaal aan de orde komen.
Ik heb de wind ook wel een beetje
mee, want net als zoveel omroepen,
worstelt ook de AVRO met een ze
kere identiteitscrisis. De clubtrouw
aan de omroepen is de laatste tijd
behoorlijk afgenomen. De mensen
gaan louter af op de programma's
die ze 't leukst vinden en bekomme
ren zich nauwelijks om het karakter
van een omroep. Ik denk dat de EO
en de VPRO wat dat betreft de eni
ge uitzonderingen op deze regel
zyn".
Toch is er een kolossale kijk-en
luistercijferterreur. Daar kun je
■moeilijk je ogen voor sluiten.
„Vanzelfsprekend ben je heel
dom bezig, als je je in een ivoren to
ren opsluit en net doet alsof die cij
fers er niet zijn. Toch is het volstrekt
duidelijk dat we ons in deze tijd niet
alleen maar door die cijfertërreur
kunnen laten dicteren. Veronique,
Veronica en de TROS zijn helemaal
de populaire toer op gegaan. Dat
geeft dus al voldoende aan, dat er
angst is in omroepland. Nu meen ik,
en daarin wordt ik bijgevallen door
de directeur van de AVRO-radio en
-TV, Boudewijn Klap, dat kwaliteit
in de jaren '90 het trefwoord zal
moeten zijn en dat er vooral geke
ken moet worden naar de program
ma-inhoudelijke aspecten".
'Verholen didactiek'
Dus bij voorbeeld meer symfonie
concerten op de TV.
„Zeker. Hoewel ik geloof, dat er
nog wel andere aardige dingen met
klassieke muziek voor dit medium
mogelijk zijn. Ik denk dan aan meer
muziekdocumentaires en - als ik
even mag dagdromen - ook aan een
muziekkwis a la het niveau 'Per Se
conde Wijzer'. Zou het niet ontzet
tend leuk kunnen zijn om twee pa
nels te hebben: een samengesteld
uit regelmatige concertbezoekers
en een uit beroepsmusici? Wie weet
zijn de concertbezoekers beter van
een aantal muzikale onderwerpen
op de hoogte dan de beroepsmusici.
Wat mij voor ogen staat, en wat dat
betreft is er eigenlijk geen verschil
met de gang van zaken bij een sym
fonie-orkest, is een intelligente pro
grammering. Een programmering,
geschraagd door wat ik zou willen
noemen, een 'verholen didactiek'
en daar bedoel ik niets schoolmees
terachtigs mee. Kijk, elke goede
progra'mmering heeft een opvoe
dende waarde. En daar is niets te
gen, zolang het er maar niet dui-
mendik bovenop ligt, want als de
mensen merken, dat ze worden op
gevoed, gaan ze steigeren. Nee, het
punt is, dat ook klassieke muziek
leuk is. En dan heb ik het niet over
lolbroekerij. Het wil er bij mij alleen
niet in, dat slechts lichte muziek een
amusementswaarde zou hebben en
klassieke muziek niet en daarbm
vervelend zou zijn. Niets is minder
waar. Het feit dat iets amusements
waarde heeft, zegt niets over kwali
teit. Mozarts 'Eine kleine Nachtmu-
sik' is toch net zo goed amuse
mentsmuziek?"
Choreografie
AMSTERDAM (ANP) - Het Amster-
dams Fonds voor de Kunst heeft de
opdrachten choreografie voor dit
jaar verleend aan Jacqueline
Knoops, Michael Beards/Jan Hes
sels, Tatiana de la Fuente en Ties
Louwerse. Met deze opdrachten is
30.000 gulden gemoeid.
De aanmoedigingsprijs choreo
grafie is dit jaar toegekend aan Adé-
la van der Weide voor haar produk-
tie „Gruis".
ADVERTENTIE
René Diekstra
Denk nog wijzer
Psychologische schetsen,
eerder verschenen in de
dagbladen van de
Gemeenschappelijke
Persdienst.
188 blz -ƒ25,00
In de boekhandel
AMBO
