Met
dank aan
El-Gohar
en Alia
Problemen
Maqdi Abdel Ghani
Fantastisch
Voetbal in Egypte is meer dan
sport, het is religie. Schreeu
wend, huilend en joelend vier
den de Egyptenaren vorig jaar
november de overwinning op
Algerije en daarmee de kwalifi
catie voor het WK in Italië.
Voor de eerste keer sinds 1934.
Allah is groot, jubelden de ra
dioverslaggevers met bijna
overslaande stem. Want het
succes, zo wil het verhaal, is
niet te danken aan het missie
werk van Dietrich Weise, de
Duitser, aan het enthousiasme
van bondscoach Machmoud El-
Gohary of aan de dribbelkunst
van Tahir Abou Said, nee, hier
had Allah zelf de hand in.
Allahu Achbar, God is groot,
riepen de verslaggevers bij elke
Egyptische voorzet in dat alles-
beslissende kwalificatieduel in
Algiers. Prijs Allah, schreeuw
den de omroepers zodra de bal
op de Algerijnse helft kwam. En
toen eenmaal de winnende tref
fer op het scorebord stond, kon
Allah in Egypte geen kwaad
meer doen. Hij heeft het gewild,
krijsten de verslaggevers over
radio en tv. Het enthousiasme
kende geen grenzen. Tot diep in
de nacht reden de auto's luid
claxonerend in Cairo rond.
Op de 21-jarige libero Hany
Ramzy na. het grootstè voetbal
talent in Egypte, zijn alle inter
nationals gelovige Mohamme
danen. Zij voelen zich niet al
leen met elkaar verbonden door
het voetbal, maar vooral door
hun geloof. De selectie onder
houdt daarom ook buiten het
veld bijna familiaire contacten.
Omdat westerse journalisten
het kennelijk verbazingwek
kend vinden dat de religieuze
verplichtingen van de Islam
zelfs voor voetballers gelden, is
dit aspect in het dagelijks leven
van de Egyptische internatio
nals de laatste maanden breed
uit gemeten.
Bij gebrek aan fotogenieke
doelpunten onlangs in de oefen
wedstrijd tegen Oostenrijk (0-
0), verdrongen Europese persfo
tografen zich in de catacomben
van het stadion, waar de Egyp
tische spelers, officials en jour
nalisten zich in de rust op de
klaargelegde bidkleedjes over
gaven aan het middaggebed.
Uit alle hoeken van het stadion
klonk het sonore 'Allah Ach
bar'. Begin februari maakte El-
Gohary met de voltallige selec
tie een bedevaartstocht naar
Mekka. Eind mei, kort voor het
vertrek naar Italië, werd die
tocht herhaald.
Dietrich Weise kent de specifie
ke problemen die een trainers-
bestaan in Egypte voor een Eu
ropeaan mee zich meebrengt.
De voormalige Bundesliga-trai-
ner en in Frankfurt de ontdek
ker van Andy Möller trainde
twee jaar de Egyptische kam
pioensclub Al Ahly en staat nu
bondscoach El-Gohary met
raad en daad terzijde. Minimaal
eens per maand vliegt hij naar
Cairo. Hij kent het enorme en
thousiasme dat de WK-kwalifi
catie in Egypte heeft losge
maakt, hij heeft echter bovenal
kennis gemaakt met de beper
kingen van het Egyptische top
voetbal. ,,Het probleem in
Egypte is de structuur van de
bond. Er zijn twee liga's van elk
veertien clubs, daarnaast zijn er
alleen bedrijfscompetities. De
talrijke talenten die in Egypte
rondlopen, verdwijnen naar
clubs van banken of hotels. De
sportieve prestatie telt daar
nauwelijks, wel de gezellig
heid".
Als het aan El-Gohary ligt,
komt in die situatie snel een
einde. De 52-jarige kolonel b.d.
heeft in de voorbije anderhalf
jaar al meer voor het Egypti
sche voetbal betekend dan alle
nationale coaches voor hem. El-
Gohary wil de plaatsing voor
het WK aangrijpen om snelle
hervormingen door te voeren.
Over populariteit heeft het
voetbal in zijn land immers niet
te klagen, wel aan de mogelijk
heden om daarop in te spelen.
Egypte heeft 56 miljoen inwo
ners en een immense belang
stelling voor voet
bal, maar niet meer
dan 15.000 actieve
spelers in de compe
titie.
Na een zwerftocht
door de Golfstaten
keerde El-Gohary
een paar jaar gele
den terug bij zijn
oude club, Al Ahly
in Cairo. Op dat
moment stond zijn
besluit vast: hij wil
de bondscoach wor
den en professioneel
voetbal invoeren.
De voormalige le
gerofficier begon
aan een flitsende
one man-show, die
twee jaar geleden
resulteerde in een
lijvig rapport.
Daarin moesten
vooral de bondsbe-
stuurders het ont
gelden. Het weer
hield hem er niet
van ongevraagd te
solliciteren naar de
functie van bonds
coach. De bobo's
waren razend en
weigerden El-Go
hary aan te stellen
als opvolger van de
Engelsman Michael Smith.
De minister van sport- en
jeugdzaken dacht daar echter
anders over. Hij benoemde El-
Gohary tot bondscoach en ont
sloeg in één klap het complete
bestuur. Voorzitter Hassan Ab-
dun stapte gepikeerd naar de
rechter en werd in het gelijk ge
steld. De benoeming van El-
Gohary kon hij echter niet on
gedaan maken. De strijd die
vanaf dat moment ontbrandde
tussen het bestuur en zijn
bondscoach was een ongelijke:
El-Gohary kwam, zag en over
won.
De Egyptische bondscoach El-Gohary wordt door zijn selectie op handen gedragen.
Tot grote woede van het be
stuur begon hij met een grondi
ge renovatie van het elftal. Een
fiks aantal ervaren spelers van
Al Ahly en Zamalek, de twee
topclubs met grote invloed in
het bestuur, werd aan de kant
gezet en moesten het veld rui
men voor minder ervaren spe
lers. In een mum van tijd
smeedde El-Gohary de nationa
le ploeg tot een eenheid. De re
sultaten bleven niet uit. Ten
koste van Liberia, Malawai,
Kenya en Algerije plaatste de
Met bijna 90 interlands achter z'n naam is de 'Maradona van de Nijl' de
meest ervaren speler bij de eerste tegenstander van Oranje. De aanval
ler staat sinds twee jaar onder contract bij het Portugese Beira Mar,
daarvoor speelde hij in eigen land bij Al Ahly. Met Zamalek, eveneens
uit Cairo, is dat de club met de rijkste traditie. Zijn populariteit dankt
Ghani aan zijn winnende doelpunt vier jaar geleden in de finale van het
Afnkaans kampioenschap tegen Cameroon. Net als de meeste Egypte
naren is Ghani een gelovige Mohammedaan, die zich strikt houdt aan
de regels van de koran. Voor de ontwikkeling van het voetbal in Egypte
is het volgens Ghani een bittere noodzaak dat meer spelers naar het
buitenland gaan. „Mijn oude club Al Ahly speelt beter dan Beira Mar.
maar ik heb in Portugal ervaring opgedaan tegen internationals uit an
dere landen".
ploeg zich in november voor het
WK en werd drie maanden later
het complete bestuur wegge
stemd en vervangen door een
nieuw, wel veranderingsgezind
college onder leiding van Mo
hammed Achmed.
Voor de inmiddels immens po
pulaire bondscoach lijkt daar
mee de weg vrij om het Egypti
sche voetbal te verlossen uit
zijn isolement. „De organisatie
is ronduit slecht", neemt El-
Gohary nu geen blad meer voor
de mond. „Dat komt doordat
bestuurders alleen zijn geïnte
resseerd in resultaten op korte
termijn. Een ander wrijfpunt is
dat ik het vertrek van goede
spelers naar het buitenland sti
muleer. Voor het voetbal in ons
land is het belangrijk dat spe
lers een carrière in het buiten
land opbouwen. Ik wil uitein
delijk een nationale ploeg met
elf professionals. Dat is niet
naar de zin van de clubs. Die
denken nog puur amateuris
tisch".
Het aantal clubs en beschikbare
speelvelden in de woestijnstaat
is omgekeerd evenredig aan de
belangstelling voor
voetbal. Elk jaar
melden zich tien
duizend jongeren
bij Al Ahly, maar is
er slechts plaats
voor twintig tot der
tig jeugspelers. Als
argument wordt
aangevoerd dat in
de snel groeiende
wereldstad Cairo
(15 miljoen inwo
ners) per hoofd van
de bevolking maar
tien vierkente centi
meter groen be
schikbaar is. Sport
accommodaties vra
gen een groot op
pervlak en zijn der
halve schreeuwend
duur.
Toch denk El-Go
hary dat een arm
land als Egypte zich
wel de luxe kan ver
oorloven van het
lange termijnbeleid
dat hem voor ogen
staat. „Als we de
zaken goed aanpak
ken, komt er geld
genoeg beschik
baar". El-Gohary's
theorie dat succes
geld losmaakt snijdt
houdt. Uit enthousiasme over
de WK-kwalificatie deed Mach
moud el-Mukadem, een in Lon
den wonende Egyptische za
kenman, spontaan de toezeg
ging alle buitenlandse trai
ningskampen te financieren.
Daarmee was een bedrag ge
moeid van een miljoen Egypti
sche ponden, zo'n driekwart
miljoen gulden. Andere bemid
delde Egyptenaren droegen bij
aan de premie van 3.000 dollar,
die iedere speler ontving als be
loning voor de ky/alificatie.
„Als we het in Italië goed
doen", weet El-Gohary daarom
zeker, „zal dat een enorme sti
mulans zijn om een professio
nele competitie op poten te zet
ten. Er zijn in dit land zes grote
bedrijven die behalve een eigen
voetbalclub ook veel geld heb
ben. Mijn plan voorziet in twee
divisies van profspelers en
daaronder een amateurcompe
titie van vier afdelingen. Hele
maal volgens Europees model.
Daarnaast is het van groot be
lang dat we meer aandacht
gaan besteden aan het jeugd
voetbal".
Binnen de selectie wordt El-
Gohary inmiddels op handen
gedragen. „Een fantastische
coach", zegt aanvoerder Gamal
Abdel Hamid, met 70 interlands
een van de meest ervaren inter
nationals. „Ik had persoonlijk
niets tegen Smith, maar El-Go
hary is een nu eenmaal een
Egyptenaar. En dat is een
enorm voordeel als je met
Egyptische spelers moet wer
ken. Hij voelt ons erg goed aan.
Onder hem trainen we nu met
veel meer plezier".
De activiteiten van de bonds
coach strekken zich echter ook
uit tot buiten het veld. De voet
bal-farao fungeert niet alleen
als trainer, maar ook als pers
voorlichter en organisator. Hij
is de oprichter van de suppor
tersclub van de nationale ploeg.
Daardoor konden vorig jaar no
vember duizenden Egyptenaren
met de ploeg meereizen naar
Algiers en zullen er op 12 juni
tweeduizend supporters wor
den overgevlogen naar Palermo
voor de ontmoeting tegen Ne
derland.
„El-Gohary is een fenomeen",
zegt een Egypte-kenner. „Net
als Marco van Basten", meent
Ashraf Kassem, die zich al hele
maal heeft ingeleefd in de rol
als bewaker van de Oranje-
spits. „Hij wordt de beste speler
van het WK, denk ik Ik heb
hem veel in actie gezien in de
Italiaanse competitie, die we
hier op de tv op de voet volgen.
Ongelooflijk, zo gemakkelijk
als Van Basten scoort. Of we
door de eerste ronde komen
Dat is een kwestie van geluk. In
1986 eindigde Marokko boven
aan in de groep en in 1982 ver
sloeg Algerije de Duitsers. Je
weet het dus maar nooit".
