'Contrabas spelen topsport'
Komedie 'Ernst' acteerfeest
Twee intieme miniaturen
'Bailegangaire' prestatie
van indrukwekkend formaat
Ontspannen Flora Concert
Internationaal Liedconcours
DEN HAAG - Tijdens een
door hemzelf samengesteld
concert, waaraan behalve
door de eigen formatie Sca
pes ook wordt meegewerkt
door de Amerikanen David
Murray (tenorsax) en Sunny
Murray (drums), kreeg jazz-
bassist Tony Overwater in
het Korzo-theater in Den
Haag de Podiumprijs '89 uit
gereikt. De SJIN (Stichting
Jazz Geïmproviseerde
muziek in Nederland) kende
de prijs voor de zevende
keer toe aan een jonge musi
cus die 'van belang kan wor
den geacht voor de ontwik
keling van de jazz en geïm
proviseerde muziek in Ne
derland'.
door
Ton Ouwhand
Behalve een geldbedrag van drie
duizend gulden én het concert, be
staat de prijs ook uit een een tour
nee langs verschillende jazzpodia in
het najaar. Het is de bedoeling dat
de compact disc, die Overwater on
langs met zijn kwintet Scapes op
nam, tijdens die tour kan worden
gepresenteerd.
Overwater speelt behalve in Sca
pes ook in de groep Chazz, in het
trio van gitarist Olaf Tarenskeen en
in het trio van pianist Marc van
Roon.
Met laatstgenoemde leidt hij de
stichting Jazz in Motion, een groep
musici uit Den Haag die zich bezig
houdt met eén soort muziek die
men gemakshalve met freebop' om
schrijft. 'Gestructureerde muziek
met vrije bestanddelen'.
"Ik kom aan basspelen de laatste
tijd haast niet meer toe", erkent een
trotse Tony Overwater in zijn appar
tement in de binnenstad van Den
Haag. Zijn dagen zijn gevuld met in
terviews, plaatopnames en oefenen
met verschillende formaties voor
het naderend eindexamen.
"Ik vond het een enorme eer, die
podiumprijs. Met Scapes hebben
we de laatste tijd erg veel prijzen ge
wonnen, maar deze prijs is niet aan
een concours verbonden. Je wordt
beoordeeld voor alles wat je doet.
Eigenlijk was ik verbaasd dat de or
ganisatie inging op mijn wens om
voor het concert David en Sunny
Murray naar Nederland te halen. Zij
zijn heel belangrijk geweest voor
mijn carrière. Twee jaar geleden
speelden ze hier in Den Haag, in Het
Paard".
"Ik ging er naartoe om de bassist
te horen, Fred Hopkins. Deze was
echter ziek. Hij werd vervangen
door een Nederlander van wie ik
dacht: dat kan ik beter. De coördi
nator van de jazzafdeling van het
conservatorium regelde dat ik een
stuk mocht meespelen. David en
Sunny zeiden dat ik de hele set
moest blijven staan. Na afloop van
het concert vroeg de manager of ik
de andere twee concerten van Da
vid en Sunny ook mee mocht spe
len".
Fysieke kant
"Nota bene de eerste concert moest
ik verstek laten gaan omdat ik
moest optreden met het Haags ma-
trozenkoor. 's Nachts na het concert
belden ze me op of ik met ze in Eind
hoven wilde spelen en daarna
mocht ik de rest van de Europese
tournee meedoen. Ik kende hun
muziek eigenlijk niet. Ik ben als een
gek platen gaan luisteren. Ze heb
ben me ontzettend geholpen en ge
stimuleerd en het contact is geble-
"Eigenlijk is hun muziek geba
seerd op bebop, maar dan vijftig
jaar later. Je hoort meestal alleen de
ruige buitenkant, maar er zit ontzet
tend veel traditie in. Het lijkt alle
maal vrij en 'doe maar wat je leuk
vindt', maar als je hun taal niet kent
- en die gaat terug naar de oudste
jazz en blues - dan kun je niet met
spelen".
'Ruiters naar zeeVIn de schaduw van het
dal' van John Millington Synge door het
Theater van het Oosten. Regie: Annette
Apon. Spel: Rick Nicolet, Jaap ten Holt. Yo-
landa Entius. Miryanna Boom, Sacco van
der Made en Alexander van Heteren. Ge
zien op 29 april in de Leidse schouwburg.
dingskracht
LEIDEN - Helaas heeft het Thea
ter van het Oosten de twee korte
stukken van John Millington
Synge in een verkeerde volgorde
geprogrammeerd. Het zijn welis
waar twee intieme miniaturen,
maar door de afwijkende aanpak
is er toch een opvallend (kwali-
teits-) verschil. 'In de schaduw
van het dal' is aanmerkelijk min
der dan 'Ruiters naar zee' waar
mee het tweeluik begon. Had
men het laatstgenoemde stuk na
'In de schaduw van het dak' ge
speeld, was een anti-climax voor
komen.
Door de aanpak en de 'setting'
is 'Ruiters naar zee' iets aparts.
Spelers en publiek zitten op het
toneel, waar door de technici van
de Leidse schouwburg een mini-
theatertje is geïmproviseerd. Zo
doende ontstaat een grote mate
van intimiteit, en kunnen wij als
toeschouwers de acteurs van zeer
nabij volgen. De gekozen vorm
mag nauwelijks de naam van een
toneelvoorstelling hebben. Eer
der is het een geënsceneerde
tekstrepetitie die zich nog tot een
voorstelling zou moeten ontwik
kelen. Juist dat ongepolijste ka
rakter maakt echter het 30 minu
ten durende 'Ruiters naar zee' in
trigerend. Het stuk zelf vertelt al
meer dan het toont, door deze be
nadering wordt nog eens extra
een beroep gedaan op de verbeel-
We horen slechts de stemmen
van vier op een stoel gezeten ac
teurs en zien dankzij de speciale
zaalopstelling hun gelaatsuit
drukking. Rick Nicolet draagt het
geheel. Zij geeft met uitgekiende
soberheid gestalte aan een vrouw
die haar man en vijf van haar ze
ven zonen aan de zee heeft geof
ferd. Als zij dan ook nog haar bei
de laatste zonen verliest, heeft ze
tenminste de zekerheid dat haar
dit leed niet meer kan overko-
'In de schaduw van het dal'
daarentegen is als een gewoon to
neelstuk aangepakt. Wat in het
eerste stuk als het ware onuitge
sproken blijft, zou hier in het spel
tot uitdrukking moeten komen.
Dat lukt maar gedeeltelijk. Daar
door mist het spanning, ook al ko
men acteurs als Rick Nicolet,
Alexander van Heteren en Sacco
van der Made van goede huize.
Getrouwd met een oude man
heeft Nora op een volledig geïso
leerde boerderij. Wanneer zij in
de waan verkeert dat haar echtge
noot dood in bed ligt, dienen er
zich twee andere mannen aan,
een zwerver en een jonge herder.
Als de oude man blijkt te leven,
verstoot hij Nora. Zij kiest voor
de zwerver en verlaat met hem
het huis, een nieuw moeilijk,
maar vrij leven tegemoet. De tra
giek die 'Ruiters naar zee' in de
voorstellingswereld van de toe
schouwers oproept, blijft in het
echt gespeelde tragikomische 'In
de schaduw van het dal' aan de
buitenkant, en het aanwezige ko
mische element komt bovendien
onvoldoende uit de verf.
WIJNAND ZEILSTRA
Bailegangaire van Thomas Murphy. Door
Theater van het Oosten. Met Pim Lambeau,
Petra Laseur en Elja Pelgrom. Regie/verta
ling: Willem van de Sande Bakhuyzen. Ge
zien op zaterdag 28 april in Micro Theater
Imperium.
LEIDEN - Voor slechts een
handje vol toeschouwers werd za
terdagavond (en vermoedelijk
ook zondagavond) een acteer
prestatie van formaat geleverd. In
het kader van het Ierse festival
gingen drie actrices gedurende
bijna tweëeneenhalf uur tot het
uiterste in het zeer emotionele
Bailegangaire. Zo emotioneel, dat
de humor die ik af en toe ook
proefde, slechts tot een ingehou
den glimlach bij de toeschouwers
leidde. Mogen we hierom wel la
chen? scheen men te denken.
In de eenakter Bailegangaire
(1986) van Thomas Murphy, di
recteur van het Abbey Theatre,
ligt de negentigjarige Mommo in
bed, voortdurend hetzelfde ver
haal zonder eind vertellend en
geen notie meer hebbend van
haar kleindochter Maria. Zij moet
als een soort verplegende huis
sloof altijd en eeuwig het verhaal
over Bailegangaire, het dorp
waar niet gelachen werd, aanho
ren. Maria's zus Dolly is de wilde
meid. die af en toe langs komt,
verlaten door haar echtgenoot en
in de laatste scenes ook nog onge
wenst zwanger.
Het beklemmende van het stuk
zit hierin dat het verhaal van
Mommo voor het publiek in het
begin ook abacadabra is, maar
gaandeweg steeds interessanter
wordt. Dit komt omdat Maria de
ernstige problemen van haar zus
opzij zet, om zich geheel op het
merkwaardige verhaal te richten,
waarvan ze de afloop wel eens wil
horen. Ze slaagt uiteindelijk erin
om haar grootmoeder iets om
trent de problemen van de klein
dochters mee te delen, door de
huiselijke situatie ook in de ken
merkende verhaalvorm van
Mommo te gieten. Het einde is
min of meer bevrijdend omdat
Mommo het verhaal tot een einde
brengt en Maria hierdoor uit de
benauwde huiskamersituatie,
psychisch althans, lijkt te ont
snappen.
Afgezien van al het typisch Ier
se dat in het stuk zit, zoals de
metafoor van het belang van het
verleden en de geschiedenis, die
niet aan zijn eind komt, is het stuk
van een algemene thematiek.
Pim Lambeau (Mommo) is, bij
zonder genoeg, bekend uit Me
disch Centrum West, waarin ze
een zeer naturel gespeelde bijrol
had als de patiënt op leeftijd, die
correspondeert met een man in
Frankrijk. Beiden liegen ze over
hun léeftijd. Maar in Bailegangai
re kon ze wel tot het uiterste gaan.
Ze lag daar ook wel voortdurend
in bed, maar dat was dan ook de
enige overeenkomst. Zeer over
tuigend viel ze midden in de ern-
tige situaties van de zussen in met
alweer die merkwaardig onsa
menhangende verhaalfragmen
ten. Dan weer zeer aards schreeu
wend, dan weer mystiek, maar
vooral menselijk. Petra Laseur
(Maria) had het niet gemakkelijk,
want zij werd telkens in de verde
diging gedrongen en ging zeer
overtuigend bijna ten onder in de
lawine aan communicatiestoor
nissen. Want begripsvol waren de
personages voor elkaar bepaald
niet. Elja Pelgrom had als Dolly
schijnbaar de grootste proble
men. maar de gemakkelijkste rol
waarin je je lekker kon laten gaan.
En waarom er volgens Mommo
in het dorp Bailegangaire niet ge
lachen werd? Bij een zogenaam
de lachwedstijd - 'Wie het laat
lacht, lacht het best' is er een in
gebleven. EMIEL FANGMANN
"Bij contrabas kies je wel voor
een soort gevecht. Je merkt dat je
tegen je fysieke grenzen aanloopt.
Contrabasspelen is gewoon top
sport. Daar heb je begeleiding bij
nodig. En dat is altijd onderontwik
keld geweest. Het begint nu te ko
men dat er aandacht wordt besteed
aan de fysieke kant van de musicus.
Er lopen zoveel mensen rond met
een verkeerde houding. Bijna de
helft van de muziekstudenten loopt
bij een fysiotherapeut".
"Ik heb veel baat gevonden bij
Tai Chi. Je moet iets doen dat je li
chaam en geest in balans houdt. Je
ziet heel veel mensen in drank en
drugs verzeild raken. Wil je overle
ven in muziek, in kunst, dan moetje
jezelf heel goed in balans houden".
"Het is gemakkelijk om in ex
tremen te vervallen. Als je muziek
maakt, speel je vaak in horeca-gele-
genheden. Je komt veel met drank
in aanraking en je bent daar ook tot
na sluitingstijd, dan zie je ook de
minder prettige kanten van 'gezelli
ge' caféleven. Mensen moeten eruit
gegooid worden. En dan moet jij la
ter weer met je instrumenten over
straat. Veel musici hebben daar
moeite mee. Ik heb geluk. Alles gaat
goed met mijn carrière maar je hebt
een hoop musici die het net niet ha
len. En dit is een van de vervelend
ste vakken om in te blijven hangen.
Je hebt geen redelijke baan. Het is
vriezen of dooien".
"Het interessante van deze tijd is
dat we in een soort multimediaal
tijdperk leven. Ik heb evenveel affi
niteit met de de Afrikaanse cultuur
als met de Nederlandse klompen
dans. Ik weet van allebei evenveel:
eigenlijk dus bijna niets. Voor mij is
jazz meer de muziek waarmee ik
ben opgegroeid, dan fanfaremu
ziek. Ik heb wel eens een fanfare ho
ren langskomen, maar ik hoorde
vroeger veel meer jazz".
"Er is langzamerhand iets heel
vreemds aan het gebeuren met heel
de kunst. Iedereen heeft de be
schikking over bijna alles. Je kunt
niet meer zeggen dat je Nederland
se muziek maakt, er zijn zoveel in
vloeden. Maar een Braziliaanse
vriendin zei me laatst dat ik in feite
wel typisch Nederlandse muziek
maak. Ik ben toch Nederlander, ik
gedraag me Nederlands. Nederlan
ders hebben zo'n recht-door-zee
mentaliteit, willen geen overdreven
poespas, enzovoort".
Invloeden
Als bassist ben ik beïnvloed door
Charlie Haden en Dave Holland.
Van allebei heb ik les gehad. Het
zijn tegenpolen waar ik tussenin wil
zitten. Als je Charlie Haden analy
seert dan klopt er niets van: hij
heeft geen techniek, hij heeft een
slechte timing, hij speelt verkeerde
noten en het is vals. Maar wat er
klinkt, hoort tot de mooiste muziek
die ik ken".
"Hij is een typisch voorbeeld van
een intuïtieve bassist: geen noot te
veel en de goede noot op de goede
plek. Dave Holland heeft ontzet
tend veel gestudeerd en alles wat hij
speelt is bijna bemeten. Het is onge
looflijk doordacht. Daar wil ik tus
sen zitten: die pure intuïtie en ge
woon maar wat doen, zoals Charlie
Haden. En aan de andere kant die
enorme instrumentbeheersing en
die analytische benadering van Da
ve Holland".
Tony Overwater,
erg oppassen datje niet
i drank en drugs verzeild raken. Je moet
Annet Nieuwenhuijzen, Jeroen Willems en Eric van der Donk maakten i
'Een avond met Oscar' door het Theater van
het Oosten. Samenstelling: Neil Titley. Spel:
Jeroen Kranenburg. Regie: Jackie Fletcher.
'Ernst' van Oscar Wilde door het Theater
van het Oosten. Regie: Peter te Nuyl. Verta
ling: Willem Jan Otten. Gezien op 28 april in
de Leidse schouwburg.
LEIDEN - Als er één schrijver is,
bij wie enige nadere introductie
overbodig lijkt, dan is het wel Os
car Wilde. Zonder details te ken
nen, hebben we toch allemaal het
beeld voor ogen van een op en top
Britse dandy wiens extravagante
levensstijl voor velen in zijn tijd
gevierd of omstreden en aan
stootgevend was. Befaamd zijn
eveneens zijn virtuoze taalvaar
digheid en scherpzinnige opmer
kingsgave. Leven en werk bieden
bij uitstek geschikt materiaal
voor biografieschrijvers, televi
siemakers, satirische persiflages
enzovoort.
Voorafgaand aan 'Ernst', een
komedie van zijn hand, laat het
Theater van het Oosten, Jeroen
Kranenburg de rol van Oscar Wil
de spelen. We zitten in de foyer
van de Leidse schouwburg, waar
Oscar al pratend rondloopt. Het is
de monoloog van een man die na
zijn gevangenisperiode verarmd
en maatschappelijk gekelderd te
rugkijkt op zijn leven.
Een dankbaar onderwerp dus
dat integer is aangepakt, hoewel
je als acteur niet zo een, twee, drie
aan een fenomeen als Oscar Wilde
gestalte kunt geven. Ronduit
merkwaardig is het dat Jeroen
Kranenburg met een Engels ac
cent spreekt. Is dat opzet of
spreekt deze acteur echt zo?! In
het laatste geval zou hij als acteur
hiervoor ongeschikt zijn. Heeft
hij dat toontje bewust ingestu
deerd, is dat vergeefse moeite. Als
luisteraar hou je dat namelijk
geen uur vol; het gaat al snel irri
teren. Neen, dan maar liever het
hele verhaal in het Engels, want
dat klonk - afgaande op enkele
passages - erg prachtig.
'Ernst' zelf, de strakke bewer
king van 'The Importance of Be
ing Earnest', was één groot ac
teerfeest. Door de sterke rolbezet
ting kwam deze knap geconstru
eerde 'Trivial Comedy for Serious
People' op voorbeeldige wijze tot
zijn recht. Zonder uitzondering
vertolkt iedere speler op zijn of
haar manier een soort stereotype
gekunsteldheid die het stuk moet
hebben. Bijna elke zin bevat im
mers een bonmot, die bijvoor
beeld een Porgy Franssen en een
Jeroen Willems met schaamte
loos bravour a la Oscar Wilde ten
beste gaven.
Met fantasie hopen de persona
ges in dit stuk de werkelijkheid
een beetje naar hun hand te zet
ten. Een zekere Ernst en Bunbury
bewijzen daarbij goede diensten.
Aleen - deze Ernst en Bunbury
bestaan niet. Als Bunbury niet
meer nodig is, laat zijn bedenker
hem eenvoudig een zachte dood
sterven. Jack Worthing komt
minder gemakkelijk van zijn ver
zonnen broer Ernst af. Een lief
desaffaire dreigt mis te gaan en
bovendien verschijnt zijn vriend
bij wijze van grap als Ernst ten to
nele, wat ook weer verwikkelin
gen veroorzaakt. Alles komt
goed, als tenslotte blijkt dat Jack
eigenlijk Ernst heet en van goede
komaf is.
Eén van de leuke bijkomstighe
den in deze voorstelling is het toe
voegen van dubbelrollen die het
kunstmatige van de hele verto
ning dienen te onderstrepen. An
net Nieuwenhuijzen speelt de
zelfbewuste hoogdravende Lady
Brackwell en de nietige gouver
nante Miss Prism; Eric van der
Donk neemt maar liefst twee be
dienden, de pastor en de advocaat
voor zijn rekening. Het leuke nu
is het grote vakmanschap waar
mee die rolverwisseling gebeurt,
en vooral het feit dat dit hier ei
genlijk helemaal niet kan. Dub
belrollen zijn hier onmogelijk,
omdat sommige personages tege
lijkertijd op het podium dienen te
staan.
Dat alles wordt gespeeld in een
overwegend wit decor dat een
passende onwerkelijke en esthe
tische sfeer ademt. Kortom, een
hoogst stijlvol gepresenteerde
'Spielerei'.
WIJNAND ZEILSTRA
Viering 400-jarig bestaan Hortus Botanicus
Flora Concert door het Leiderdorps Kamer
koor o.l.v. Wim van Meeuwen m.m.v. Peter
Entsinger: piano. Werken van o.a. Bach,
Brahms en Mozart. Gehoord op 29 april in
de Leidse H
LEIDEN - De Hortus Botanicus
viert zijn vierhonderd jarig be
staan met o.a. vier "Flora-concer
ten". Muziek in het teken van de
bloemen- en plantenwereld. Het
blijkt echter niet zo eenvoudig de
concerten geheel plantaardig te
houden. Componisten lieten zich
nl. vooral inspireren door de sym
bolische waarde van plant of
bloem: rozen voor liefde, roosma-
rijn als symbool van de dood en
de brandnetel voor de onaange
name medemens. Zelfs de zon als
bron van licht voor mens en plant
kreeg een plaats in het program
ma.
Zoals in de winter de Limoen
en Oranjebomen dicht aaneenge-
schoven staan in de Oranjerie, zó
zat het talrijke publiek op deze
warme lentemiddag te genieten
van het eerste Floraconcert. Er
heerste de ontspannen sfeer van
een echte zondagmiddag. Alleen
de glaasjes Ranja en de muziek-
kiosk op het gras ontbraken nog.
Alles was er aan gedaan om de be
zoeker te herinneren dat het om
een bloemrijke aangelegenheid
ging. Het programmaboekje
wemelde van de toespelingen op
de plantewereld en ook de koorle
den waren op kleurrijke wijze op
gesierd. Even wennen was het
echter wel: de akoestiek was ab
soluut niet galmend, eerder droog
en zeer direkt en genadeloos. Als
een stevige bries golfde de zang
op ons af, nu eens in de luwte dan
weer aanzwellend tot een forse
branding. Maar... geen kwaad
woord over deze golfslag! Inte
gendeel: zangtechnisch werd de
klank gesteund door een goede
ademtechniek. Door de levendige
stuwing van het ritme en de dyna
miek werd er sfeer en karakter
aan de muzikale inhoud gegeven.
Omdat het hier een bloemle
zing betrof van muziek door de
eeuwen moest het koor soms gro
te overgangen van de ene stijlpe
riode naar de andere overbruggen
en het pleit enorm voor dirigent
en zangers dat men daarin slaag
de. Waar een minder getraind en
semble eenheidspap zou maken
van de componisten John Wilbye,
J.S. Bach en Joh. Brahms, daar
liet het Leiderdorps Kamerkoor
met groot succes de verschillen in
stemming, en karakter tussen
Bach en Brahms of tussen Mozart
en Saint-Saëns tot zijn recht ko-
Jammer genoeg was het de
akoestiek die als i
fungeerde en die kleine
heden bij het articuleren en mi
nieme toonhoogteverschillen
duidelijker deed uitkomen.
Het applaus was zo enthousiast
en zo dwingend na de laatste
"Tulpen uit Amsterdam" dat diri
gent Wim van Meeuwen er ten
slotte niet onderuit kwam om de
middag te besluiten met het nog
maals zingen van "Hortus Botani
cus, lebe nog lang!", vrij naar J.S.
Bachs "Blühet ihr Linden" wat
nu ten tweede male enorme bijval
aan het publiek ontlokte.
MONICA SCHIKS
Het Leiderdorps Kamerkoor, gedirigeerd door Wim van Meeu
wen, verzorgde als eerste een 'Flora Concert' ter gelegenheid van
het vierhonderdjarig bestaan van de Leidse Hortus. (foto Henk
Meer dan 800 bezoekers op de
kaartenmarkt Holland Festival
DEN HAAG (ANP) - Voor het twee
de Internationaal Liedconcours, dat
van 26 mei tot 4 juni in Den Haag
wordt gehouden, hebben zich 35
zangers en zangeressen geplaatst.
Ze komen uit elf Europese lan
den, uit Canada, de Volksrepubliek
China, Japan, en de Verenigde Sta
ten van Amerika en brengen vrijwel
allen hun eigen begeleider mee.
Dit heeft de organiserende stich
ting Elly Ameling-concours vrijdag
meegedeeld.
Er hadden zich 42 kandidaten
aangemeld. De deelnemers zijn ten
hoogste 34 jaar. Ze strijden om prij
zen die een totaal van 25.500 gulden
belopen. De voorronden zijn van 26
tot 29 mei, de halve finales op 30 en
31 mei en de finale op 2 juni. Aan het
slotconcert op 3 juni werken de fi-
nalsiten mee.
Bij het eerste concours, in 1988,
bleek grote internationale belang
stelling. Er namen 57 vocalisten aan
deel.
Het werd gewonnen door de Fin
se sopraan Soile Isoksi.
De beste Nederlandse finalist was
de tenor Nico van der Meel.
AMSTERDAM (ANP) - Meer dan 800 mensen hebben zaterdag in Amster
dam de Holland Festival-kaartenmarkt bezocht. Op deze markt werd be
zoekers voor het eerst sinds driejaar de mogelijkheid geboden om voor al
le voorstellingen van het festival kaarten te kopen zonder extra kosten.
Een woordvoerster van het Holland Festival, dat traditiegetrouw de hele
maand juni duurt, heeft dit zaterdag meegedeeld.
Tijdens de periode dat alleen schriftelijk kon worden besteld, werd geen
korting gegeven op aan CJP'ers en houders van een pas 65. Tijdens de
markt kregen deze mensen wel kortingen. De schriftelijke verkoop is in
middels beëindigd.
De omzet van de voor het eerst gecombineerde verkoop (schriftelijk en
op de kaartenmarkt) bedroeg bijna 40.000 gulden. De Pas 65-houders zorg
den voor de helft van de omzet.
De grootste belangstelling van het publiek ging uit naar kaarten voor
'The English Baroque Solists' en 'Das Gewandhaus Orchester Leipzig'.
Tony Overwater, winnaar van de Podiumprijs '89:
