'Rijm geeft houvast,
ook aan de lezer'
Leo Vroman hoopt op een rustige verjaardag
Op haar plaats
Uitdagend
Techno-pop
Samenzang
POP bijdragen: Paul van der Kooij, Henny van Egmond, Ermna Straatsma
Commercieel
Jong 'Litferis'
op komedietoer
Dolle pretband doet niet moeilijk
Wraakneming op dansvloer
ZATERDAG 7 APRIL 1990
PAGINA 37
AMSTERDAM - Leo Vroman heeft als dichter een impo
sant oeuvre opgebouwd. Zijn werk werd in 1964 bekroond
met de P.C. Hooftprijs voor poëzie. Op 10 april wordt hij
vijfenzeventig jaar. Een gesprek over het rijm als houvast
en over de regels die 's nachts in zijn hoofd ontstaan.
De dichter maakt een bijna broze indruk. Zijn stem is
zacht en hij schuwt boude uitspraken. Op mijn vraag hoe hij
tegen zijn oeuvre aankijkt, zucht hij even. "Vrij kritisch. Ik
vind het wel aardig geslaagd, maar ik heb nooit het gevoel
dat het groots is. Dat zou ook niet gezond zijn. Maar het is
wel veel. ja. Zeker de laatste jaren heb ik veel geschreven".
landse auteurs. Soms kwam er eens
iemand langs. Hermans heeft bij
ons geslapen. En Simon Vinken
oog. Maar dat waren in die tijd prak
tisch nog kinderen. Van de Vijfti
gers hebben we niets gemerkt. Ik
had het ook veel te druk met overle
ven. Mijn eerste geld verdiende ik
als illustrator van boeken. En later
had ik het veel te druk met mijn re
search. Tot een literaire groep heb
ik nooit behoord, hoewel ik het wel
fijn vond als mensen zeiden dat ik
bij de Barbarber-groep hoorde".
Vrijheid
Vroman schrijft in het Nederlands
en Engels, maar in welke taal denkt
hij? "In de taal waarin ik op dat mo
ment schrijf. Als ik mijn Nederland
se werk vertaal, herdenk ik het in
het Engels en daardoor wordt het
iets heel anders. Een vertaler durft
die vrijheid niet te nemen en kan
het daarom nooit zo goed doen".
Is hij niet bang dat hij in Amerika
het contact met de Nederlandse taal
verliest? Hij kijkt zorgelijk. "Wij
denken dat voortdurend. Ik vind
het toch wel fijn om te horen dat dat
niet zo is". Tineke: "In dat opzicht is
poezie gemakkelijker dan proza.
Dialogen worden al snel ouder
wets".
Wanneer zijn poëzie ter sprake
komt, toont Vroman zijn medisch-
biologische gezicht. "Ik vind het
fascinerend dat wij veel sneller den
ken dan praten. En zoveel langza
mer schrijven dan praten. En nog
weer langzamer dichten dan schrij
ven. Er gaat onderweg dus veel ver
loren. Een gedicht is een experi
ment met mijn eigen hersens. Het
zou het beste zijn als je elke stap van
het proces over kunt dragen op de
hersens van de lezer. En dan maar
Op uitnodiging van zijn uitgever
verblijft Vroman met zijn vrouw Ti
neke voor een maand in Nederland
om zijn verjaardag met de nodige
toeters en bellen te vieren. Op stapel
staan een schrijversprentenboek en
een nieuwe gedichtenbundel:
"Toen ik nog leefde". Vroman lijkt
het feestprogramma als een noodza
kelijk kwaad te beschouwen. "Ik
hoop dat ik een beetje met rust
word gelaten".
door
Gerlof Leistra
Na de oorlog, die hij grotendeels in
een Jappenkamp doorbracht, zou
Vroman via Amerika naar Holland
terugreizen. Hij bleef echter in
Amerika hangen en werd in '51 zelfs
Amerikaans staatsburger. "Als je
besluit ergens te blijven, moet je er
ook bijhoren. Stemmen enzo. De
band met Holland was ook ver
zwakt omdat veel familie dood was
of weg. Toen Tineke bij mij kwam,
hoefde ik helemaal niet meer te
rug".
Via een oom kreeg Vroman een
baan in een ziekenhuis in New
York, waar hij zich bezighield met
bloedonderzoek. Tegenwoordig is
hij nog twee dagen in de week als
wetenschappelijk medewerker ver-,
bonden aan de Columbia Universi
ty.
In 1946 publiceerde Vroman zijn
eerste poëziebundel: 'Gedichten'.
En vanaf die tijd verscheen regel
matig nieuw werk. voornamelijk
poëzie, maar ook proza en tekenin
gen. Als schrijver bevond hij zich in
een zelfverkozen ballingschap. "Ik
had nauwelijks contact met Neder-
hopen dat hij hetzelfde voelt. Soms
komt het behoorlijk in de buurt. Er
zijn besprekingen waarvan ik denk:
verdomd, dat is precies wat ik be
doel. En dat is wel heerlijk hoor".
Hij zwijgt even en vervolgt dan
peinzend: "Maar de lezer denkt na
tuurlijk ook sneller dan hij leest".
Zijn gedichten schrijft Vroman 's
nachts, in zijn hoofd. "Dan heb ik
maximaal twintig regels en daar
verander ik voortdurend in. In mijn
hoofd streep ik woorden door. Als
het teveel wordt, sta ik op en schrijf
het even over".
Zit er in zijn hersens dan een
soort schoolbord? "Ja, hoewel het
niet een echt beeld is waarop ik
mijn handschrift zie staan. Maar er
moet een ander beeld zijn. Anders
kun je niet doorstrepen en verande
ren. Rijm geeft houvast, ook aan de
lezer. Als ik iets geschreven heb dat
ik voor mijzelf openbarend vind,
wil ik graag dat het blijft hangen.
Vannacht heb ik een gedicht ge
schreven van zestien regels waarin
ik niets hoefde door te strepen. Dat
heb ik vanochtend vroeg op papier
gezet".
Geheugen
Angela The Rude - 'Young souls'
(EMI)
Angela Groothuizen heeft zich
negen jaar lang enorm moeten in
houden. Dat is mijn eerste gedachte
bij het horen van haar nieuwe al
bum 'Young souls', dat ze samen
met ex-Spargo gitarist Ruud Mul
der maakte. De voormalige Dolly
Dot houdt helemaal niet van vrolij
ke meidenpop. maar heeft een dui
delijke voorkeur voor het ruigere
werk. Groothuizen en Mulder leven
zich op 'Young souls' uit in Bryan
Adams-achtige rock. Echt verras
send is dat nou ook weer niet want
Groothuizen zong voor de Dolly
Dots-periode in de hardrockband
The Howling Hurricanes.
'Young souls' bevat melodieuze
en soulvolle rock naar Amerikaans
voorbeeld. Naast negen eigen com-
posties heeft het nieuwe Neder
landse duo een cover van Dianne
Warren opgenomen, 'Look away'.
Angela's zangprestaties zijn een
aangename verrassing. In 'livin' on
love' en 'Find me' horen we Groot
huizen zoals we haar nog niet ken
nen: stevig rockend. Angela The
Rude lijken hun plaats in de mu
ziekwereld gevonden te hebben.
E.S.
Gueseh Patti Encore - 'Noma-
des' (EMI)
'Etienne' was zo'n single die we
kenlang in je hoofd bleef zitten.
Guesch Patti vestigde daarmee
haar naam als uitdagende rockzan-
geres, niet in het minst door de bij
behorende gewaagde videoclip. De
nieuwe single 'Fleurs carnivores',
over de extreem rechtse Franse po
liticus Jean-Marie Le Pen, staat ook
meteen in mijn geheugen gegrift.
Net als op haar debuutalbum 'La-
byrinthe' bevat 'Nomades' een mix
van westerse rock, funk en Franse
chanson. De teksten gaan over
drugs, fascisme, en werkloosheid.
Patti heeft dezelfde seksueel agres
sieve uitsraling als haar Italiaanse
evenknie Gianna Nannini. Ook qua
vocalen zijn beide zangeressen met
elkaar te vergelijken. Patti heeft de
zelfde hese soms een beetje
schreeuwerige stem. Hopelijk heeft
Patti in Nederland meer succes dan
Nannini.
Depeche Mode - 'Violator' (Indisc)
Lang niets gehoord van de jon
gens van Depeche Mode, maar met
'Violator' zijn ze er weer. Het is het
eerste studio-album sinds drie jaar
en de opvolger van de vorig jaar ver
schenen live-dubbelaar '101'.
De techno-pop van Depeche Mo
de vormde begin jaren tachtig de
voorbode van de house, die nu op
haar hoogtepunt lijkt in Nederland.
Misschien dat de 'band' het daarom
Angela Groothuizen en Ruud Mulder: n
nog steeds goed doet.
'Violator' is niet veel anders dan
de voorgaande DM-produkten. Het
album bevat voornamelijk vlotte
dansnummers als 'World in my
eyes' en (de single) 'Enjoy the silen
ce'. Geen vooruitgang, maar wel
constante kwaliteit.
E.S.
Loïs Lane - 'Fortune Fairytales'
(LowLand Records)
De eerste echte cd van Lois Lane
is een schot in de roos. De vorig jaar
uitgekomen mini-cd van de groep
beloofde al veel en die belofte wordt
op 'Fortune fairytales', de eersteling
van de Nederlandse band, volledig
ingelost. De elf eigen nummers ma
ken de nieuwe cd tot een prima ge
heel.
Lois Lane, vernoemd naar de
vriendin van Superman, bestaat
sinds het begin van de jaren '80. Be
kend werd de band pas in 1989 toen
het nummer 'It's the first time' een
hit werd. De mini-cd was direct
een succes: tot nu toe zijn er meer
dan 90.000 exemplaren van ver
kocht.
Evert Abbing was als producer
mede-verantwoordelijk voor het
succes van de mini-cd. Hij heeft sa
men met Walter Samuel ook de
nieuwe langspeler geproduceerd.
Bovendien schreef hij de muziek
van bijna alle nummers en blijkt hij
daarbij uiterst hitgevoelig te zijn.
Een goed voorbeeld daarvan is het
titelnummer, waarmee Lois Lane
op dit moment weer hoge ogen
gooit als single. Maar hetzelfde
geldt voor 'Just can't help myself,
dat op de b-kant van de cd-single
is te vinden. Behalve snellere num
mers telt de cd ook een aantal fraaie
Is hij nooit bang dat hij een gedicht
in zijn slaap weer vergeet? "Soms
waag ik het er op. Vaak moet ik dan
wel flink werken om het te recon
strueren als ik wakker word. Ik ben
het ook wel eens helemaal kwijtge
raakt". En dan weer met een pein
zend gezicht: "Ik vraag mij af of er
een punt is waarop je nog terug
kunt. Datje zegt: ik heb twee mooie
regels maar ik heb geen zin daar een
heel gedicht van te maken. Bij mij is
het na vier, vijf regels orivermijde-
lijk".
Zijn geheugen is nog uitstekend,
maar soms heeft hij een beeld voor
ogen van een oude verlamde dich
ter die midden in de nacht ontwaakt
met een paar regels in zijn hoofd.
"Dat is afschrikwekkend. Zijn
dochter moet het licht aandoen en
opschrijven wat hij zegt. En dan
stelt het nog niks voor ook".
De moeilijkheidsgraad van Vro-
7
♦Leo Vroman:
'Als het weten
schappelijk
dreigt te wor
den, ben ik be
reid dingen uit
te leggen'.
(foto GPD)
mans gedichten varieert sterk.
Sommige gedichten zijn direct toe
gankelijk, andere geven zich min
der snel gewonnen. Vroman la
chend: "Ik heb wel eens mededo
gen met mijn lezer. Als het weten
schappelijk dreigt te worden, ben ik
bereid dingen uit te leggen. Maar als
ik een nieuw woord bedenk - wat ik
niet meer zo graag doe - moet het
duidelijk zijn of net zo duister als
voor mijzelf. Waarom ik zo'n woord
O, M
dan toch gebruik? Omdat het op die
plaats hoort. Maar als het herme
tisch is, probeer ik zo duidelijk mo
gelijk onbegrijpelijk te zijn. Snap
je?"
Het werk van Leo Vroman ver
schijnt bij uitgeverij Querido. Zo
wel van zijn proza als van zijn
poëzie bestaan verzamelbundels.
georganiseerd. In Gouda, de stad waar
hij werd geboren, wordt in de week van
19 tot 26 april een literatuurfestival
over Vroman gehouden, waarin aan
dacht wordt besteed aan de dichtkunst
in' samenhang met het bedrijven van
wetenschap. Het Letterkundig Muse
um in Den Haag wijdt een tentoonstel
ling aan de schrijver en brengt op 18
april een schrijversprentenboek uit
met de titel 'Het Vroman-effect'. Op 28
aprii begint in het Catherina Gasthuis
in Gouda de tentoonstelling Tekenin
gen en Illustraties van Vroman.
Vlaamse lezers
1
i,
bekronen Raskin!
ANTWERPEN (GPD) - De Prijs
van de Vlaamse Lezer voor hetja$r
1989 Is toegekend aan de schrijfstfr
Brigitte Raskin die vorig jaar mêt
haar roman Het koekoeksjong al cje
AKO-prijs voor literatuur won. j
De andere genomineerden war^i
Aster Berkhof, Luc Boudens, Jef
Geeraerts, Kristien Hemmerechtk,
Hubert Lampo, Tom Lanoye, Hug*o
Matthijssen, Leo Pleysier en Wam
Ruyslinck. De prijs. 150.000 Bfrs
groot, werd eerder toegekend a£«i
Hugo Claus. Monika van Paemel efi
Elisabeth Marain.
In haar reactie zegt Brigitte Ras
kin onder meer: "Ik heb er de besfe
ervaringen mee dat Nederland*
prijzen ook voor Vlamingen haal
baar zijn. Het omgekeerde zou ook
het geval moeten zijn".
De Prijs van de Vlaamse Lezer ie
ingesteld door de zuidelijke tegen
hanger van de CPNB. de VBVB. Dfc
tien best verkochte boeken wordeïi
voorgedragen voor de prijs. s
1
Dure catalogus van
Van Gogh vliegt weg
AMSTERDAM (GPD) - De dui§;
uitgave van de tweedelige Van
Gogh-catalogus vliegt de winkJl
uit. De eerste druk van 4000 exerrj-
plaren was volgens Rob Mendel van
uitgeverij Meulenhoff (in Nede|-
land de distributeur namen
Mondadori, de Italiaanse prodiK
cent) binnen drie dagen weg. "DA
had niemand verwacht. De geborl-
den versie kost toch honderdneg^
nenzeventig gulden". Een tweed*
druk van 4000 exemplaren wdfc
reeds besteld, maar MeulenhoÉ"
probeert de order te vergroten. 7
Museum moderne i
kunst Amsterdam;
AMSTERDAM (ANP) - In ee
bankgebouw aan de Spiegelstra^
in de hoofdstad wordt een mi
voor moderne kunst geopend. De
initiatiefnemer is een particuliëï"
van wie de naam nog niet bekend i|.
In het pand wil hij zijn eigen collec
tie kunst en objecten van vriende*
en relaties tentoonstellen.
Het pand staat volgens eeft
woordvoerder van de dienst ruimte
lijke ordening al enkele maanden
leeg. De werkzaamheden zullen
waarschijnlijk al dit jaar beginnen.
ballads, waarbij 'Keep on moving'
en vooral 'I can't sleep without you
baby' er uitschieten.
'Keep on moving' is een van de
twee nummers waarvoor Abbing
ook de tekst schreef. Bijna alle an
dere teksten kwamen van de hand
van Monique Kleman, die samen
met haar zusje Suzanne de zang
voor haar rekening neemt. Dat de
twee uitstekend kunnen (samen-
)zingen blijkt ondermeer uit het
vrolijk klinkende 'Step on the
train', dat tot de betere nummers op
deze goede cd behoort.
H.v.E.
Sam Brown - 'April moon' (A M)
Van haar eerste album 'Stop' wer
den wereldwijd zo'n twee miljoen
exemplaren verkocht en het titel
nummer was een van de grote hits
van 1989. Nu is er dan het tweede al
bum. Het heet 'April moon', biedt 65
minuten muziek en zit al een week
in mijn cd-speler.
Ondanks de soms wat kitscherige
geluiden, de niet altijd even sterke
refreinen en afgezaagde intermez
zo's, is het een hele lekkere plaat.
Commercieel, maar net niet te glad,
afwisselend, maar toch samenhan-
'gend.
Sam kan een flinke scheur open
zetten, maar staat ook in de gevoeli
ge nummers haar mannetje. Ze doet
daarin sterk denken aan de vroege
re Kate Bush, voordat die verdronk
in elektronische rimram. Is 'Kissing
gate' een flauwe reprise van het
'Stop'-gedoe, op de rest van het al
bum is Sam - geholpen door vader,
moeder, broer en Dave Gilmour -
een heel eind verder.
PvdK
'De Zonderlingen', komedie van Robert
Merle door toneelgroep Litteris Sacrum. Re
gie: Hein Snijders. Decor: Bob Hagman.
Gezien op 6 april in het Imperiumtheater. Al
daar nog vanavond (om 19.30 en 22.30 uur)
LEIDEN - Een merkwaardige fa
milie staat centraal in de nieuwe
'Litteris'-produktie met de veel
zeggende titel 'De Zonderlingen'.
Een nieuwe generatie 'Litteris'-
spelers presenteert zich daarmee
in een gekke komedie waarva
absurditeit eerder kolderiek dan
bedoeld is.
Negen kinderen, een vader er
een grootmoeder: we leren ze alle
maal kennen in de loop van het
stuk. De handeling wordt door
een aloude en altijd weer effectie
ve truc op gang gebracht - een
buitenstaander komt op bezoek.
Een zekere César wil namelijk
ëén van de zes dochters ten huwe
lijk vragen. De kennismaking
mondt al gauw uit in een uitwij
dingsritueel in de denkbeelden
van de afzonderlijke familiele
den.
Deze bonte stoet van min of
meer vreemde snuiters bepaalt
grotendeels de inhoud van het
stuk. Veel jonge spelers (naast
vertrouwde gezichten nieuwe na
men en nazaten van bekende 'Lit-
teris'-Leden) krijgen aldus een rol
waarin ze zich enigermate kun
nen uitleven. Deze 'absurde ko
medie' kan immers wel enige
overdrijving hebben. Daarop
wordt dan ook - soms met wat stu
dentikoos bravoure - binnen be
paalde grenzen gemikt; en dat"
werkt. Er wordt enthousiast en
gelukkig ook goed op tempo ge
speeld.
Het toneelbeeld wordt beheerst
door zes deuren. Bij uitstek is de
ze opstelling gechikt voor een ko
medie vol van komende en gaan
de gezinsleden. Alleen is het jam
mer dat de tussenschotten ge
deeltelijk open zijn, zodat we de
spelers ook als het ware achter de
schermen kunnen zien. Dat
schaadt het illusieversterkende
kiekeboe-effect waarmee dit stuk
gediend zou zijn.
Ook al is de ontknoping van dit
soort stukken vaak nogal mager,
deze repertoirekeuze voor een
grote groep (nieuwe) spelers valt
op zichzelf goed te verdedigen.
Het stuk is luchtig genoeg om
spel-technisch te hoge eisen te
vermijden en het echte spelple-
zier vrij baan te laten.
WIJNAND ZEILSTRA
The Quireboys morgen in Paradiso
ROTTERDAM (GPD) - Voor de
komende jaren heeft de Britse pla
tenmaatschappij EMI haar hoop ge
vestigd op The Quireboys, zo blijkt
uit de pompeuze lancering van deze
dolle pretband die morgen haar op
wachting maakt in het Amsterdam
se Paradiso.
Ondanks de beperkte muzikale
bagage, slaat de muziek van The
Quireboys voorlopig enorm aan, tot
niet geringe verwondering van de
internationale muziekpers en eigen
lijk ook de zes bandleden zelf.
Zanger Spike kan voor deze uit
bundige ontvangst slechts een aan
nemelijke verklaring vinden. "Onze
generatie is niet zo vertrouwd met
de muziek die twintig jaar geleden
werd gemaakt. Voor hen zijn we wel
totaal nieuw", aldus de als Jonathan
Grey geboren frontman, voorheen
bouwvakker van beroep, maar in
tussen voor menige jonge landge
note een waar sexsymbool.
De gelijkenis met Rod Stewart
ten tijde .van The Faces is zo frap
pant, dat eigenlijk elk ander etiket
schromelijk tekort schiet. Ook Spi
ke zélf zal de laatste zijn om te ont
kennen dat hij goed heeft geluisterd
naar de jonge Rocking Rod. "Maar
dat wil ook weer niet zeggen dat hij
als inspiratiebron zaligmakend is
geweest. Andere rauwe stemmen
als die van Mick Jagger, Joe Cocker,
Paul Rodgers (Bad Company) heb
ben me altijd net zo zeer aangespro
ken. Ik neem aan, omdat ik van na
ture eenzelfde geluid reproduceer".
Min of meer bij toeval heeft de
muzikale koers van The Quireboys
meteen de zegen gekregen van Ste
wart. "Toen we in Los Angeles aan
het opnemen waren, is hij even bij
ons in de studio langs geweest, sa
men met zijn fraaie echtgenote,
Paul Young en een hele lading
champagne. Nadat hij zo'n beetje al
les had beluisterd, kondigde hij
heel serieus aan dat we via zijn ad
vocaat nog wel van hem zouden ho
ren. Maar dat was een grapje, want
even riep hij "Maak je geen zorgen,
toen ik begon jatte ik ook alles en
nog wat van iedereen, vooral van
The Stones". Het degelijke de
buutalbum van The Quireboys, 'A
Bit Of What You Fancy' werd gepro
duceerd door Jim Cregan, vooral
bekend als Stewarts gitarist.
Meer pretenties dan alleen maar
het verkopen van een flinke portie
lol hebben The Quireboys niet.
"Waarom zouden we? Wie op een
groep als de onze afkomt, wil toch
de ellende van alledag even van zich
afzetten? Moeten we doen moeilijk
gaan doen, terwijl we er zelf ook al
leen maar op uit zijn om ons zo goed
mogelijk te vermaken? Lukt dat
niet meer, nou dan ben ik<niet te be
roerd om terug te keren naar New
castle en weer een baantje in de
bouw te gaan zoeken".
Zanger Spike met zijn handelsmerk: een bonte brede haarband, (foto gpdi
Dillen/Henk van der Meulen. "Widow'' van
Bappie Blankert/Louis Andrlessen. Toneel
beeld: Mathias Fischer- Dieskau. Licht
Marc van Gelder. Gezien op 6 april in het
LAK-theater alwaar nog vanavond.
LEIDEN - In het bewegingslabo-
ratorium van de Stichting Dans-
produktie leek in het recente ver
leden meer gezocht dan te wor
den gevonden. De voorstellingen
van artistiek leidster Bianca van
Dillen blonken uit door wiskun
dige berekendheid en abstracte
afstandelijkheid. Met "Parlando"
rekent Van Dillen echter af met
alle kilte in een choreografie
waarin een warm danshart klopt.
Zes dansers balanceren op een
platform dat doet denken aan een
vierkante gatenkaas. Vloeiend en
bijna meditatief geven ze de be
wegingen over die gaten heen,
aan elkaar door. Acrobatisch
kronkelen de dansers zich lang
zaam om eikaars lichamen in in
ventieve bewegingscomposities.
Het verstilde tempo en het liefde
volle contact onderling, geeft
"Parlando" zowel de aangename
roes van de minimal dance als
ook de dramatische spanning tus
i vlees en bloed
De theatraliteit wordt nog
sterkt door de geluidscollage die
interviewfragmenten van compo
nist John Cage en choreograaf
Merce Cunningham, als een
ziekstuk laat klinken. Henk
der Meulen vertraagt, mixt
sampelt hun uitspraken over
dans tot een feest voor het oor.
Voeg daar het prachtige licht en
toneelbeeld aan toe en Van Dillen
mag in haar laboratorium met
recht een 'eureka' claimen.
Choreografe Beppie Blankert,
ex-lid van Dansproduktie, zocht
haar artistiek heil de laatste jaren
in het zogenaamde multi-media-
spektakel. Tekst, film, muziek,
beeldende kunst en dans; het ex
perimenteren met al deze afdelin
gen levert weinig hartverwar
mends op. Net als Van Dillen re-
- vanceert Blankert zich nu in
"Widow". Blankert kon dit keer
geen gebruik maken van spre
kende akteurs en die beperking
tot de dans zelf levert juist wat
emotionaliteit op. Een kersverse
weduwe vindt bij vijf anderen
geen aansluiting. Men wacht (af)
en heel langzaam ontstaat er een
dansend contact. De vijf werpen
elkaar bijvoorbeeld jaloerse blik
ken toe als de in jaren dertig kle
ding gestoken partners wisselen.
De sfeer is even uitbundig als
geladen. Maar de weduwe ver
werkt het verdriet op haar eigen
manier. Alleen. Ook "Widow"
wordt opgesierd door een prach
tig toneelbeeld en lichtontwerp
en muziek van Andriessen die de
oren nu eens niet treitert.
"Widow" is weliswaar geen abso
lute hit, maar wel een verademing
na Blankerts laatste voorstellin
gen.
INGRID
VAN FRANKENHUYZEN
