Tennissen tegen de
muur van Auschwitz
Tweegevecht tussen
penseel en potlood
Kunst waar
muziek in zit
Van Gogh terug
Debuut joodse
schrijfster
Irene Disch
stormachtig
ontvangen
Marillion-freaks kunnen
Haitink leidt herdenldngsconcert
Galerie Stelling nog niet terug
best zonder boegbeeld Fish
WOENSDAG 4 APRIL 1990
Expositie: 'Met de muziek mee', schilderij
en van Ria Koot, Fanny Mazure, Tineke
Wernsen-Smith, Leendert Verkijk en Al-
bert Lauer. Galerie Coup d'art, Nieuwe
Rijn 27, Leiden. Geopend tot 21 april op
woensdag en vrijdag van 10.00 uur tot
18.00 uur, op zaterdag van 10.00 tot 17.00
uur en op donderdag van 10.00 tot 21.00
LEIDEN 'Met de muziek
mee' is de titel van de nieuwe
expositie in galerie Coup d'art.
Tot 21 april exposeren Ria Koot,
Albert Lauer, Fanny Mazure, Ti
neke Wernsen-Smith en Leen
dert Verkijk schilderijen waar
muziek in zit.
Muziek en schilderkunst zijn
geen vreemden voor elkaar.
Niet voor niets bestaan er woor
den, die op een zekere overeen
komst duiden. 'Compositie' bij
voorbeeld, of 'klankkleur' en
'harmonie'. De kunstenaar
Kandinsky (1866-1944) heeft
schilderkunst en muziek uitvoe
rig met elkaar vergeleken in zijn
geschriften. Hij liet zich trou
wens ook inspireren door mu
ziek, net als de exposanten van
Coup d'art.
Leendert Verkijk vertaalt in
zijn schilderij 'Symfonie' klan
ken in kleuren en melodie in
vormen en lijnen. We zién ver
schillende partijen in een orkest
naar een gemeenschappelijk ge
luidseffect streven, zonder daar
bij hun eigen karakter te verlie
zen. Het schilderij is heel ver
standelijk en blijft sterk gebon
den aan de muziek.
De schilderijen van Tineke
Wernsen-Smith zijn daarente
gen spontaan en vrij geschil
derd. 'Dans' is een schilderij,
waarin duidelijk naar voren
komt wat de kunstenares (voor
heen dansdocente) boeit: ritme,
natuur, instincten, beweging en
calligrafie. Schriftachtige verf-
toetsen zijn ritmisch gerang-
scnikt over het doek. Ze dragen
bij tot de vervaging van de dan
sende Figuren. De dansers lijken
een oerdans uit te voeren.
Maar het zijn de schilderijen
van Fanny Mazure, die mij het
meest aanspreken. Ook hier do
mineert de natuur, maar op een
heel andere manier. Fanny Ma
zure gebruikt graag fragmenten
van insekten, koraal en inscrip
ties als voorbeeld. De blauwe
planeet op het schilderij 'Ik voel
de lucht van de andere plane
ten', naar muziek van de compo
nist Arnold Schönberg, heeft de
structuur van koraal. Het he
mellichaam gaat ten dele schuil
achter andere mysterieuze vor
men. Het kleurpalet is sober,
licht en koel. Een mystiek plaat
je, zonder al te zwaar beladen te
zijn.
De expositie 'Met de muziek
mee' in Coup d'art toont aan, dat
muziek als bron van inspiratie
voor de beeldend kunstenaar
nog niet is uitgeput.
LISETTE OOMEN
ZURICH (AP) - In de buurt van de
Zwitserse stad Zürichzijn drie Itali
anen gearresteerd die een schilderij
van Vincent van Gogh hadden ge
stolen. Het doek 'Korenveld met
Schoven' was op 12 maart uit de
kluis van een transportbedrijf ont
vreemd. Elf dagen daarna ontving
de verzekeraar van het schilderij
een brief, waarin een losgeld van
ruim 2,5 miljoen gulden werd ge
ëist.
Expositie met recent werk van Dick Donker,
tof'29 april. Galerie AZL, Gebouw 1Acade
misch Ziekenhuis Leiden, Rijnsburgerweg
10, Leiden. Geopend: dagelijks van 10.00-
17.00 uur.
LEIDEN - Obk al bestaat de keu
ze uit het recente werk van Dick
Donker alleen uit schilderijen,
aan de snelle, impusieve bewe
ging herkent men de tekenaar. In
de twaalf doeken gaat de te
kenachtige lijn een confrontatie
aan met de schilderkunstige be
nadering. De onherroepelijke, li
neaire streek, zet zich af tegen de
doorwerkte kleurvlakken die
vaak uit meerdere lagen bestaan.
In veel stukken keert deze tweele
digheid terug, wat niet wil zeggen
dat Donkers schilderijen in visu
eel opzicht sterk overeenkomen.
In de toelichting op de expositie
in de AZL-galerie wordt een ver
klaring voor het veranderlijke ka
rakter van het werk gevonden in
de gewoonte van Donker om in
een klein notitieboek met enige
regelmaat beelden vast te leggen
die, evenals dagboekaantekenin
gen, door wisselende stemmin
gen bepaald worden. Het zijn ook
deze snelle tekeningen die de ba
sis vormen voor de schilderijen.
Een tweeluik uit 1989 met op het
linkerpaneel een ondertekening
in zwart, slechts geaccentueerd
door oker, en een meer uitge
werkt rechterdeel, illustreren de
tegenstelling tussen het te
kenachtige en het schilderachtige
in het werk van Dick Donker. De
ze twee elementen leiden door
gaans een eigen leven, zonder het
juiste samenspel te vinden. Bin
nen het geheel zijn de plaatsing
van een vorm, het gewicht van
het kleurvak en de kleurstelling
met elkaar van belang voor het re
sultaat, maar in veel composities
ontbreekt de verbindende kracht.
Soms is een reeks tekens wel
overwogen geplaatst, maar on
danks de schetsen in het voorbe
reidende stadium, blijft de ge
dachte aan een uiterst intuïtief
.werkproces overheersen. Het li
neaire patroon in 'Wear your
Thorns tonight' is bijvoorbeeld
niet in staat om de verschillende
niveaus samenhang te geven.
Hoezeer Donker enerzijds streeft
naar vrije bewegingen, anderzijds
naar een zekere gebondenheid
van het vlak, is op te maken uit
'Would you know the Thruth
from a Lie'. Naast een smalle, rose
baan met gebogen lijnen, plaatste
Donker een recht afgescheiden
partij met verschillende lagen,
uitgevoerd in contrasterende
kleuren, waarover een netwerk
van lijnen is gezet. Ook in deze
tweedelige schildering ontbreekt
een nauw verband. Soortgelijke
composities tonen de verschillen
de stappen in het ontstaan van
het werk, maar de ene stap komt
niet vanzelfsprekend voort uit de
andere, zodat Donker regelmatig
van richting verandert, zonder te
weten waar hij uitkomt. Opmer
kelijk genoeg past hij een heel an
dere manier van werken toe in het
schilderij 'Jazz', waarin duidelijk
omschreven lijnen en vormen het
vlak in beslag nemen. Deze, op de
muziek geïnspireerde, titel roept
associaties op met improvisatie;
improviseren liet Donker juist in
dit werk achterwege, maar voor
het overige werk is dit de meest
passende term.
NANCY STOOP
De oude wereld (Europa)
tegenover de nieuwe
(Amerika), de joden
tegenover hun meest
rabiate vervolgers,
mannen tegenover
vrouwen, en individuen
tegenover de
ontluisterende waarheid
over zichzelf. Deze thema's
komen op vélerlei
manieren voor in het
internationaal stormachtig
ontvangen debuut van de
37-jarige schrijfster Irene
Dische. In Nederland is het
boek zojuist bij uitgeverij
Van Gennep verschenen
als 'Vrome Leugens'. Een
interview met de Duits-
Amerikaanse, katholieke
joodse schrijfster.
door
Ed van Eeden
AMSTERDAM De tweesnijdend
heid van haar boek is tegelijk de
kenmerkende dualiteit van Irene
Dische zelf. Haar voornaam wordt
op zijn Engels, haar achternaam op
zijn Duits uitgesproken. Zij is de
dochter van uit Duitsland gevluch
te ouders, werd in 1953 in New York
geboren, sprak thuis Duits, maar
beschouwt Engels als haar moeder
taal. Sinds tien jaar woont ze in Ber
lijn. Ze schrijft in het Engels, leest
uitsluitend Engels, maar spreekt in
het dagelijks leven tegenwoordig
slechts Duits. Ze is een joodse uit
Washington Heights, het gedeelte
van Manhattan waar veel uit Duits
land ontkomen joden wonen, en is
streng katholiek opgevoed.
Hoewel ze er niet over denkt om
nog met haar man en twee kinderen
uit Berlijn weg te gaan, leeft ze op
een Amerikaans paspoort en een al
lang niet meer geldig toeristenvi
sum. Dische ziet zichzelf als een
permanente buitenstaander, een
immigrant in het kwadraat. Zijzelf
vindt die rol "zeer comfortabel",
omdat ze geen verantwoording
hoeft te dragen voor het beleid van
welk land dan ook.
Zoals veel auteurs, heeft Irene
Dische in haar debuut hele stukken
uit haar autobiografie van zich af ge
schreven. De zeven verhalen gaan
allemaal over immigratie, en veelal
ook over het jodendom. De oude
mannen in het boek hebben stuk
voor stuk trekken van haar inmid
dels overleden vader, ooit een No
belprijs-kandidaat voor biochemie.
Haar moeder heeft zich tranen gela
chen bij het lezen van die passages,
vertelt Dische.
En ook de moeder, een sterke
vrouw die jarenlang gerechtelijk
patholoog-anatoom is geweest en
nu meewerkt aan Aids-onderzoek,
komt in verschillende gedaanten
voor. Dische ging in haar jeugd
vaak met haar mee naar de snijzaal,
en was al vroeg helemaal gewend
aan lijken. Sally, de vrouw uit het ti
telverhaal heeft eveneens een moe
der die secties verricht, en die haar
voor eens en altijd laat zien dat een
echt hart "er heel anders uitziet dan
een hart van peperkoek".
De verhalen zijn echter geen auto-
biografische zoekplaatjes, maar
subtiele, scherpe, ironische en ner
gens sentimentele vertellingen van
een rasauteur. Er zijn weinig schrij
vers die het gegeven aankunnen
van een Duitse jodin die op het kari
katurale af joods is, en zich tegen
over een katholieke, Amerikaanse
jood zó dominant gedraagt, dat deze
maar één manier weet om haar te
straffen, wanneer blijkt dat ze ei
genlijk de blonde dochter van een
SS-er is: door haar te verkrachten.
Dische: "Dat verhaal 'Een jodin
voor Charles Allen' heb ik geschre
ven om lezers hun verborgen antise
mitisme te laten zien, de onuitge
sproken vooronderstelling dat jo
den met hun handen praten bijvoor
beeld. Joden vinden dat verhaal
prachtig. Een oude man kwam bij
een lezing van mij, en vertelde dat
hij het boek na de eerste twintig
bladzijden in de hoek had gesme
ten, en zó boos was op mijn 'antise
mitische stereotypen', dat hij pro
beerde me op te bellen om me te
vertellen hoe hij me haatte. Maar
mijn naam stond niet in de telefoon
gids, en hij las zijns ondanks verder.
Toen hij het uit had, heeft hij direct
nog vijf exemplaren gekocht en die
aan de Joodse Gemeente geschon
ken. Tijdens rryjn lezing zei hij
steeds het laatste woord van de zin
die ik aan het beëindigen was. Hij
kende het verhaal zo goed als uit
zijn hoofd, en vertelde aan iedereen
die het horen wilde, dat mijn boek
hem een lesje had geleerd".
De Muur
Onlangs sprak Dische haar afkeu
ring uit over de 'Wiedervereini-
gung' van de twee Duitslanden. Dat
'wieder' verraadt volgens haar dat
de Duitsers naar een zekere situatie
terugwillen. De reactionairen in
Duitsland reageerden verontwaar
digd. Maar Dische trekt zich van
geen taboe iets aan. Toen een paar
oude dames tijdens haar training te
gen haar schreeuwden dat het 'hei
ligschennis' was om tegen De Muur
te tennissen, repliceerde ze kalm
dat er wat haar betreft geen heilige
dingen bestaan, en dat zij zelfs nog
tennis zou spelen tegen de muren
van Auschwitz. Zo maakt een
schrijver zich natuurlijk niet erg po
pulair in het land waar ze woont, en
verschillende kranten verbonden
hun afkeuring dan ook met citaten
uit haar boek als 'Tolerantie is een
ontzettend saai gezelschapsspelle
tje'.
Irene Dische en haar broer wer
den door hun ouders langdurig on
wetend gehouden over hun joden
dom. "Wij wilden de volgende gene
ratie de schaamte van het weten be
sparen. Niet alle weten is het nastre
ven waard", heet het bij een verge
lijkbare situatie in het boek. De kin
deren werden katholiek opgevoed,
en nóg houdt Irene Dische niet van
Woody Allen-films en de boeken
van Philip Roth of Malamud.
Om haar muzikale gaven verder
te ontwikkelen, wordt ze op haar
achttiende door haar ouders naar
Salzburg gestuurd voor een studie
cembalo, een oud model klavier
("een verschrikkelijk instrument").
Ze gaat er met haar schoolgeld van
door, en reist achterop een motor
via Iran naar Noord-Afrika. Uitein
delijk komt ze terecht in Kenia,
waar ze zich weet aan te sluiten bij
apendeskundige Louis Leakey. Op
Leakey's voorspraak kan ze enkele
jaren later, zonder een enkel diplo
ma, op Harvard antropologie gaan
studeren. Na zijn dood werkt ze nog
wel enige tijd met dwergchimpan
sees, maar stapt dan over naar de
letterenfaculteit, en volgt schrijf-
De hier beschreven periode is er
een waarover Irene Dische niet
graag meer praat. De tijd bij de
apenkolonies heeft echter wel haar
observatievermogen aangescherpt,
en dat kwam haar van pas bij haar
volgende beroep: dat van journalis
te. Al in de Verenigde Staten
schreef Dische voor verschillende
bladen, en in Berlijn werkte ze voor
tijdschriften als Die Zeit. Hoewel ze
verschillende doorwrochte re-
search-artikelen heeft geschreven,
is ze recentelijk gestopt met de jour
nalistieke praktijk. De reden: ze
heeft "een hartgrondige hekel aan
feiten" en staat zichzelf liever toe
meer fictie in haar teksten onder te
brengen.
Pervers
"Alles wat naar een wetenschappe
lijke benadering zweemt, hebben
mijn ouders mij tegengemaakt.
Mijn vader las altijd, en als reactie
daarop heb ik een aversie tegen le
zen. Ik houd eigenlijk alleen van
William Faulkner en de humorist
Ambrose Bierce; die laatste dan
vooral om zijn structuren. Al van
jongs af aan vind ik dat een goed
verhaal gestructureerd moet zijn als
een verhaal van Bierce, met een cli
max-opbouw en een pointe".
Haar definitieve keuze lijkt er dus
een voor de literatuur te zijn, al
waarschuwt Dische daarbij voor
het zelfbedrog dat het hoofdthema
van Vrome Leugens is: "Sommige
mensen geloven wat ze zelf aan fei
ten in elkaar hebben gezet. Mis
schien heeft het wel iets pervers, om
andermans levensleugens bloot te
leggen, maar ik heb dat in mijn
boek alleen gedaan als ik die leu
gens gevaarlijk vond. En het is zo
verleidelijk om tegen jezelf te lie
gen!"
"Ik betrapte mezelf er laatst op
dat ik me liever geen professionele
schrijver noem. Ik ben ooit uit de
Duitse schrijversvakbond gegooid,
die zorgde voor sociale verzekerin
gen en dergelijke, omdat ik een hob
byist zou zijn. Met die kwalificatie
was ik werkelijk in mijn sas, en ik
heb hem tot voor kort gebruikt als
teken van bescheidenheid. Alsof ik
daarmee kon zeggen: kijk eens, ik
geef geen zak om formaliteiten! Je
moet jezelf durven bekennen dat
zoiets een kunstgreep is."
Irene Dische, Vrome Leugens.
Vertaling Tinke Davids. Uitgeve
rij Van Gennep, 270 blz., prijs f
38,50.
Schrijfster Irene Dische: "Ik heb een hartgrondige hekel aan feiten'
GPD)
Vierdaags Mahler-congres in Rotterdamse Doelen
ROTTERDAM (GPD) - Don
derdag 10 mei is de eerste dag
van een vierdaags congres over
de componist en dirigent
Gustav Mahler. Het is de dag
waarop Bernard Haitink en het
Rotterdams Philharmonisch
Orkest beginnen aan de repeti
ties voor de uitvoering van de
Tweede Symfonie van Mahler,
waarmee op 14 mei het bombar
dement op Rotterdam wordt
herdacht.
Mahler-deskundigen uit de hele we
reld zullen met elkaar de thematiek
leven, dood, opstanding in het
werk van Mahler (1860-1911) be-
VIOOLCONCOURS - De 28-jari-
ge Jeroen .de Groot heeft als enige
Nederlander de finales bereikt van
het Scheveningen Internationaal
Vioolconcours. De andere finalisten
zijn de 20-jarige Joji Hattori en Lati-
ca Honda-Rosenberg (18) uit Japan,
Oleg Pokhanovski (19) uit de Sov
jetunie en de 22-jarige Zheng Rong
Wang uit China.
spreken. In aansluiting daarop
wordt onder leiding van de sopraan
Evelyn Lear en de bariton Udo Rei-
een masterclass gehouden,
afgestudeerde studenten
onservatoria kunnen deel-
Voor Haitink, doctor honoris cau
sa en in Engeland, waar hij muzi
kaal directeur is van The Royal Ope
ra Hou*»e Covent Garden, Sir Ber
nard, is het de eerste keer sinds zijn
afscheid als dirigent van het Con
certgebouworkest dat hij in Neder
land een Mahler-symfonie leidt.
Mahlers Tweede, bijgenaamd de
Opstandingssymfonie, wordt op 14
mei, als het op de kop af vijftig jaar
geleden is dat Duitse bommen het
centrum van Rotterdam verwoest
ten, in de Doelen gespeeld in aan
wezigheid van 'hoge gasten', over
wier identiteit gisteren nog geheim
zinnig gedaan moest worden. Vast
staat dat vertegenwoordigers van
andere gebombardeerde steden
naar Rotterdam zullen komen.
Het plechtige herdenkingscon
cert wordt rechtstreeks uitgezon
den via Nederland 3 en Radio 4.
Waarschijnlijk zullen verschillende
LEIDEN Galerie Stelling is nog niet terug in De Burcht. De onderhan
delingen tussen het bestuur van de Stichting Kunstkring Burcht en de ga
lerie zijn nog steeds gaande. De Stichting zegde de galerie per 1 maart de
huur op omdat er betalingsachterstand zou zijn en de communicatie ui-
ters* gebrekkig verliep. De gemeente zorgde voor een bemiddelaarster tus
sen de twee partijen. Het bestuur van Stelling verwachtte dat per 1 ap'ril
het pand in de Burchtruimte weer zou kunnen worden betreden.
Dirk Ketting, voorzitter van de Stichting Burcht: "Veel kan ik er nog
niet over zeggen. We zijn nog aan het praten met elkaar. Nee, verder wil ik
niets zeggen. Je moet een broedende kip niet van zijn eieren afhalen".
Joyce de Gruyter, bestuurslid van Galerie Stelling: "Als we wat te vertel
len hebben, dan bellen we u zelf wel. Of ik een positief resultaat verwacht?
Dat kan ik u niet zeggen". De besluitvormingsprocedure wordt volgens De
Gruyter nogal vertraagd doordat de belanghebbenden niet altijd even
makkelijk "bereikbaar" zijn.
landen, waaronder enkele in het
oostblok, de uitzending al dan niet
rechtstreeks overnemen.
„Het congres geeft het concert in
het kader van de grote vredesmani-
festatie in Rotterdam een bijzonder
cachet", zei gisteren de musicologe
dr. Eveline Nikkels, voorzitter van
de stichting Rondom Mahler II die
speciaal met het oog op het gelijk
namige congres werd opgericht.
Gekozen is voor de combinatie van
congres en masterclass om de we
tenschap en de uitvoeringspraktijk
dichter bij elkaar te brengen.
„Op congressen wordt vaak al
leen over muziek gesproken. Er is
dan wel eens iemand die een casset
terecorder bij zich heeft met een
bandje van vaak inferieure kwali
teit, maar meer muziek' valt er
meestal niet te horen", aldus me
vrouw Nikkels. In de masterclass-
lessen (voor vrouwen solo, voor
mannen solo en voor beiden) staan
de Soldatenliederen en de liederen
die met Mahlers Tweede Symfonie
te maken hebben centraal. „Als je
naar de teksten kijkt, heeft een goed
verstaander maar een half woord
nodig om te beseffen dat Mahler het
militarisme niet omhelsde".
De stichting weet zich financieel
gesteund door een groot Rotter
dams beleggingsconcern en een
aantal andere bedrijven en instellin
gen. De congresdagen zijn opge
bouwd rond drie thema's. Óp 10 mei
wordt het geestelijke klimaat in We
nen rond 1900 behandeld. De vol
gende dag behandelt men de Wun-
derhorn-liederen van Mahler en op
de derde en vierde dag worden di
verse aspecten van zijn Tweede
Symfonie belicht. Eén van de spre
kers over het laatste thema is de Ne-
wyorker Gilbert Kaplan die zich
van amateur- dirigent heeft ontwik
keld tot groot Mahler-kenner.
Het congres Rondom Mahler II
wordt op 13 mei afgesloten met een
Bernard Haitink.
slotconcert door Evelyn Lear, Udo
Reinemann en de masterclass-leer-
llngen. Deelnemers aan het congres
kunnen die avond de generale repe
titie van de Tweede Symfonie door
het Rotterdams Philharmonisch
Orkest onder leiding van Bernard
Haitink bijwonen.
Samenvallend met het congres
wordtin samenwerking met de
Oostenrijkse ambassade in de Doe-
(foto GPD)
len een tentoonstelling over leven
en werk van Gustav Mahler gehou
den.
Congres: Rondom Mahler II. De
Doelen, 10 tot en met 13 mei.
Concert: Tweede Symfonie
'Opstanding' van Gustav Mahler
Rotterdams Philharmonisch
Orkest o.l.v. Bernard Haitink. De
Doelen, 14 mei.
ROTTERDAM - Marillion staat
in de onderlinge prestigeslag met
haar voormalige boegbeeld Fish
voor wat Nederland betreft na
gisteravond weer op- voorsprong.
Met nieuwe zanger Steve Hogarth
als gedreven aanvoerder had de
Britse symfo-rockformatie geen
enkele moeite om het vrijwel uit
verkochte Ahoy' twee uur lang in
een ware gloriastemming te laten
vertoeven. Alsof Fish - die ruim
drie weken geleden in hetzelfde
(toen slechts halfvolle) sportpa
leis overtuigend soleerde - nooit
als onmisbaar geachte voorman
van het kwintet heeft bestaan!
Uit de massale opkomst alleen
al kon eigenlijk meteen worden
geconcludeerd dat de 'Freaks',
zoals de trouwe aanhang zich
naar een Manllion-'klassieker'
hebben vernoemd, de noodge
dwongen zangerswissel volledig
hebben geaccepteerd. De zowel
aanbeden als verguisde groep
lijkt zich derhalve op dezelfde
manier te kunnen gaan ontwikke
len als inspiratiebron Genesis,
waar na het vertrek van zanger
Peter Gabriel opvolger Phil Col
lins de aanzet gaf tot een nog suc
cesvoller concept.
Zover is Marillion met de omge
turnde new wave-muzikant Steve
Hogarth echter nog lang niet, ge
tuige het eerste gezamenlijke al
bum 'Seasons End' en gegeven de
inhoud van het verbroederings
pakket op de huidige wereldtoer-
nee. Weliswaar werd het uit
gangspunt van de maandenlange
concertreis, de promotie van
voornoemde plaat, geen geweld
aan gedaan, maar het waren toch
weer de oude bekende werken,
die de meeste respons oplever
den. Met name in de finale greep
Marillion stevig op dergelijke vei
lige keuzes terug, via onder meer
'Kayleigh', 'Incommunicado' en
'Market Square Heroes'.
Op de vocale kwaliteiten van
Steve Hogarth valt weinig af te
dingen. Sterker nog, hij zingt ge
woon veel beter dan zijn illustere
voorganger, die het net als pak
weg Joe Cocker altijd meer van
rauwe charme moest en moet
hebben.
Bovendien heeft Hogarth's fris
sere voorkomen bijgedragen tot
een regelrechte verjonging van
het groepsimago.
Tegenover al deze pré's staat
voorlopig nog wel een flink tekort
aan charisma in vergelijking met
de massieve Fish, die in tien jaar
tijd zonder meer is uitgegroeid tot
een bijzondere podiumpersoon
lijkheid. Steve Hogarth heeft op
zijn beurt weer het geluk dat hij
wordt gedragen door een hechte
band in bezit van een uitgebreid
repertoire, waarvan het overgrote
deel door de 'Freaks' beslist heilig
is verklaard.
Als extraatje kregen de 8500
Marrillion-fans vooraf Pendragon
voorgeschoteld. De overduidelij
ke verwantschap van deze sym
pathieke groep met de hoofdact
stond borg voor een enthousiaste
ontvangst plus na enig aandrin
gen zelfs een toegift.
LOUIS DU MOULIN
VEILING Het veilinghuis Christie's in Amsterdam toont van 18 tot en
met 20 april een selectie van 35 bladen uit de collectie tekeningen van Nor-
bert L.H. Roesier (1901-1983). Zijn verzameling Europese tekeningen uit
de 16de tot en met de 20ste eeuw wordt op 31 mei in New York geveild.
Roesier, Nederlander maar van Oostenrijkse afkomst, verhuisde aan het
einde van de jaren veertig naar New York.
