'Nederland telt wel een
miljoen naaktfotografen'
De grootste schatjes van de wereld
Pin up-girl Marisca krijgt de meest verrassende voorstellen
Unieke olifantentuin in Ouwehands Dierenpark
ZATERDAG 17 MAART 1990 PAGINA 43
Het rumoer laat haar koud. Ze
gebruikt weliswaar een aanzienlijk
sterkere uitdrukking, maar heeft liever
niet dat die in de krant komt. Want als
je in je blootje op de televisie bent
geweest krijg je toch al zo'n stempel
opgedrukt. Zo zijn de mensen nu
eenmaal. Niemand kent je, maar mooi
dat iedereen ogenblikkelijk denkt dat
je een vrouw van eh. ..lichte zeden
bent. Terwijl je toch alleen maar in de
Pin Up Club bent opgetreden. Lees de
brieven in de kranten er maar op na.
Alsof ze ik weet niet wat heeft gedaan,
iets schandelijks, iets misdadigs.
Verzoek daarom: mocht ze per
ongeluk hier en daar een krachtterm
laten vallen, zet die dan niet in de
krant. Ze wil het graag netjes houden.
door Rob van den Dobbelsteen
"Als je bloot voor de camera gaat liggen
moetje de fotograaf kunnen vertrouwen. Hij
moet precies weten hoe ver ik wil gaan. Niet
zeggen dat hij het ene neemt en stiekem iets
anders fotograferen. Ik bedoel, het moet niet
te gynaecologisch worden". (foto gpd>
Marisca Martosatiman arriveert samen
met een vriendin op de afgesproken
plek. Die vriendin wilde graag mee, zegt
ze. omdat ze wel eens wilde zien hoe dat
nou gaat, zo'n interview. Het zou ook
kunnen dat Marisca niet zeker wist of er
inderdaad een journalist op haar zat te
wachten, maar daarover houdt ze haar
mond. Wel geeft ze toe last te hebben van
manspersonen die haar herkennen van
naaktfoto's uit het blad 'Aktueel'. Of van
uitzendingen van de Pin Up Club. En
maar opbellen met doorzichtige smoes
jes.
Marisca: "Je zou het zo niet zeggen,
maar het lijkt wel of er in Nederland een
miljoen naaktfotografen zijn. Je krijgt de
meest verrassende voorstellen". Waar ze
overigens niet op ingaat. Marisca Marto
satiman, laat dat alle beunhazen duide
lijk zijn, heeft haar vaste fotografen. Daar
is een reden voor. "Als je bloot voor de
camera gaat liggen moet je de fotograaf
kunnen vertrouwen. Hij moet precies
weten hoe ver ik wil gaan. Niet zeggen
dat hij het ene neemt en stiekem iets an
ders fotograferen. Ik bedoel, het moet
niet te gynaecologisch worden".
Duizend gulden
Wat dan wel, weet de 26-jarige Rotter
damse helaas ook niet precies. Wel onge-
véér natuurlijk, maar het lastige is: niet
iedere man schijnt hetzelfde te zijn. Dus
met die opnamen, daar bemoeit ze zich
verder niet mee. De fotograaf of de came
raman gaan hun gang maar. Maar dat wil
geenszins zeggen dat ze uitsluitend en al
leen poseert voor het gewin. Om de een
voudige reden dat je er 'niets' mee ver
dient. Duizend gulden, meldt Marisca
opgewekt, is veel voor een sessie. En dan
ben je nog een week bezig ook. Laatst zei
iemand haar nog dat voor zo'n bedrag de
loodgieter niet eens zou langskomen.
Hetgeen ze best wil geloven. Te meer
daar die man die dat vertelde, zelf lood
gieter was.
Dat ze zich in haar blootje laat filmen
en fotograferen om mannen te behagen,
moet ze tot haar spijt kwalificeren als een
opmerking die slaat als..., pardon, die
nergens op slaat. Ja, de ingezonden brie
venschrijvers hebben het daar wel
steeds over. Dat is haar ook opgevallen.
Maar niemand gelooft toch zeker dat zij
voor de camera plaatsneemt en denkt:
zo, nu ga ik eens lekker mannen beha
gen? Zo werkt dat niet.
"Tja, ik heb er eerlijk gezegd nooit zo
over nagedacht waarom ik het doe. Maar
nou ik er zo over praat....ik denk dat ik
het gewoon leuk vind. Ik vind van mezelf
dat ik er best aardig uitzie en omdat ik
daar trots op ben...(schouderopha
lend)...nou ja, zoiets dus".
Maar, rijst het vermoeden, dan moet ze
wel een madame sans géne zijn. Fout. Al
weer zo'n stomme opmerking. Marisca,
fier: "Ik kan nog ontzettend blozen, hoor.
En ik trek mijn grenzen natuurlijk. Vorig
jaar heeft Penthouse me gevraagd voor
een fotoserie. Moest ik iets doen met een
ander meisje. Dat heb ik dus geweigerd.
Vond ik te heavy. Meisjes die het wel
doen, zou ik er nooit op aankijken, hoor.
Moeten zij weten. Maar ik doe het niet.
Het moet lief blijven, soft".
Het storende is echter dat bijvoorbeeld
bij meneer Dorenbos, die vroeger de EO
aanvoerde en nu iets bij het christelijke
zeden bevorderende Rainbow doet, heel
andere opvattingen leven over wat 'lief
en 'soft' is dan bij Marisca. En hij is niet
de enige, gezien de commotie die is ont
staan rond 'natuuruitzendingen', zoals
de pornografische programma's in jar
gon schijnen te worden genoemd.
De uit zeer fraaie kluiten gewassen Pin
Up Girl met een ondeugende schittering
in haar espresso-bruine ogen: "Ja, dat
kan best wezen, maar dat is dan het pro
bleem van Dorenbos en niet het mijne. Ik
begrijp eerlijk gezegd al die opwinding
niet. Je bent toch niet verplicht naar de
Pin Up Club of naar Vérotique te kijken?
Als je het vies vindt draai je de knop om.
Zo eenvoudig is dat. Ik heb lang niet alle
ingezopden brieven gelezen, maar waar
ik me over verbaas zijn de details die al
die mensen weten. Echt hoor, als je niet
beter wist zou je haast gaan geloven dat
ze geen uitzending missen".
Haar carrière in het bloot begon zo'n zes
jaar terug. Na een miss-verkiezing in
Brabant waaraan ze had deelgenomen,
kwam het gesprek op naaktfotografie.
Marisca, exotische dochter van een Ja
vaans/Surinaamse vader en een 'mik
mak' (van alles wat) moeder: "Ik zei toen
met m'n grote mond dat ik dat best zou
durven. Dat is doorgespeeld, blijkbaar.
Niet lang daarna belde een fotograaf. Of
ik nog steeds bij die bewering bleef.
Toen kon ik niet meer terug. Ik was trou
wens helemaal niet nerveus die eerste
keer. Nee, nee, het ging me eigenlijk heel
makkelijk af'.
Zenuwachtig was ze pas, toen ze voor
het eerst bloot op de televisie zou ver
schijnen. Als een van haar onschuld niet
bewust boerenmeisje (want anders ,doe
je zoiets niet naakt, natuurlijk) dat si
naasappels plukt in de boomgaard. Ma
risca, giechelend: "Ik kroop bijna achter
de bank van schaamte. Niet omdat ik
niets aan had, maar het was zo'n stomme
act. Het was helemaal niet erotisch, vond
ik. Maar ja, ze hadden me ervoorge
vraagd en we moesten ervoor naar Grie
kenland. Een week lang. Je verdient jian
wel niet zo veel, maar wat erbij ko'mt,
da's allemaal hartstikke leuk. Later ben
ik met de Pin Up Club ook nog een week
naar Egypte geweest. Fantastisch toch?"
Zolang je tenminste niet hoeft te
vluchten. Wat nogal eens schijnt voor te
komen als je midden op straat uit de kle
ren gaat teneinde de cameraman in de
gelegenheid te stellen een aantal opwin
dende plaatjes te schieten.
Vooral in Griekenland was het inder
tijd hollen geblazen. Hetgeen, weet Ma
risca zich nog haarscherp te herinneren,
een heel karwei was, omdat ze slechts^ge-
kleed ging in een paar naaldhakken.
"Opeens riep iemand van ons: rennen.
Die mannen daar werden steeds opdrin
geriger".
Erotische act
Ze heeft geleerd van die gebeurtenis.
Zolang er tussen haar blote vel en zijn
ogen een televisiescherm zit, beperken
de problemen zich tot wat hijgtelefoon-
tjes. Maar zoek wel eerst de horizon af als
je de opdracht wordt gegeven in de vrije
natuur je slipje uit te trekken. Of béter
nog, adviseert Marisca, hou het aan. "ka
rnen met twee meisje heb ik nu een eroti
sche dans- en zangact. Cherish heten we.
Heel leuk. Wel topless en jarretelles en
zo, maar de broekjes blijven aan. We tre
den op in disco's en nightclubs en het
loopt fantastisch. Helemaal geen lést.
Laatst hebben we nog vier avonden ach
ter elkaar opgetreden in Duitsland. Pri
ma publiek daar. Klapte wanneer het
klappen moest, joelde wanneer het joe
len moest. Dat kom je toch weinig tegen
hoor".
Maar ervan leven kan ze nog niet, van
Cherish. Zoals ze ook niet kan leven van
de veelbesproken performances in -de
Pin Up Club. Vandaar dat ze in haar vrije
tijd televisietoestellen verkoopt en ver
huurt. "Best wel leuk werk", vindt ze.
Maar de showbizz blijft trekken. En dan
niet ze geeft het eerlijk toe de shdw-
bizz waarbij je met je blote kont in een
bos brandnetels moet zitten, omdat je
dan voor de camera zo mooi afsteekt -te
gen de blauwe lucht.
Of het zal lukken? Marisca Martosati
man: "Misschien dat Cherish een groot
succes wordt. Maar in de modewerêld
kan ik het vergeten, denk ik. Weetje, als
je eenmaal naakt hebt geposeerd, dan
lijkt het wel of iedereen z'n neus voor je
ophaalt. Echt, daar begrijp ik niets vèn.
Ben ik dan zo veel minder dan die mann
equin die met lingerie in de Wehkamp-
gids staat?"
In de hokken zet hij als toetje bij "xle
avondmaaltijd emmers vol appels, bana
nen, uien en wortels neer: de fruitmelan-
ge voor de bodemloze put van de olifan
tenmaag. "Tja, die vrouwtjes eten toch al
gauw zo'n 60 kilo per dag. Als ze volwas
sen zijn zitten ze op 100. U begrijp:'-de
mest-produktie is navenant".
Terwijl Van Hees aan het ritueel begint
van een teder trommelpartijtje op het
dichstbijzijnde achterwerk, steekt vpn
het buitenplaatsje een volgende slurf
vragend om de hoek. Met een kort com
mando drijft hij de olifant terug. "Kijk,
waar ze ook om vragen dat is leiding. In
de olifantenfamilies die altijd samen
door het oerwoud trekken is het ook zo.
Eén vrouwtje is de baas, of ze nou links-
afslaat of gaat slapen, de andere vrouw
tjes en de nakomelingen volgen. Maar
hier moet ik de baas zijn. Ze zien me als
een soortgenoot die de rol van het eerste
vrouwtje heeft overgenomen".
Verbazend
Schatjes zijn het, grappige en tedöre
reuzinnen die met hun oeroude achter
grond tot de populairste diersoorten be
horen, al geldt dat ook voor de reusachti
ge jachtpartijen van een hogere soort.
Wanneer straks te Ouwehands ook liet
.mannetje vanuit Birma arriveert, krijgt
Nederland een olifantenfamilie om een
beetje lief te hebben.
Hun onderlinge band blijft zelfs de ken
ners verbazen. "Stoot je er één even uit.
dan reageert de hele groep", zegt Van
Hees, "als er een jong geboren wordt,
komt de hele troep om de moeder heen
staan, ook om te helpen".
Misschien is het opmerkelijkste facet
van de olifanten het,omgaan met de
dood. "Ik vond een kadaver van een jong
wijfje", schreef Cynthia Moss in Ond?r
Olifanten, "op hetzelfde moment kwam
een olifantenfamilie langs. Ze bleven
staan, roken aan het kadaver, en begon
nen toen de aarde er omheen los te
schoppen om op het lijk te deponeren.
Een paar dieren braken takken en palm
bladeren van de bomen en legden die op
het dode dier".
Geen enkele andere diersoort gaat zo
vol blijvende aanhankelijkheid met zijn
soortgenoten om. Martin van Hees be
vestigt die opmerking met een warme
glimlach. "Zelfs wij mensen niet. Het is
uniek wat hier gebeuren gaat".
De liefde tot de olifant staat centraal in
de bijzondere uitbreidings-plannen van
het dierenpark op de Grebbeberg. Met
een investeringsprogramma van 9,4 mil
joen gulden Wordt er de komende tien
jaar 8 ha grond toegevoegd aan de tuin.
Van de nieuwe hallen die er gaan verrij
zen is de Amazonehal, met de imitatie
an het regenwoud, het opmerkelijkst.
Van internationale allure is de olifanten-
tuin van 2 ha die de uit 1935 daterende
stal gaat vervangen. In die ruimte kon
een olifant zijn kont nauwelijks keren.
"We willen", zegt directeur Gerard
Baars, "niet alleen dieren mét een slurf
en een staart laten zien. Onze nieuwe oli-
fantentuin wordt uniek in West-Europa".
Baars hééft ook iets met olifanten, al
vindt hij de uitleg niet gemakkelijk. "Tja,
ze zijn in al hun logheid zo menselijk.
Met onze twee vrouwen, en de zes jonge
vrouwtjes die we nu uit Birma hebben la
ten overkomen, is hier straks een unieke
kans om via een ideale samenstelling te
tonen hoe het er in een olifantengroep
toegaat".
De vrolijk trompetterende olifant
wordt straks ook het 'verkoopplaatje'
van Ouwehands, de tuin die de huidige
dierenparken-filosofie van "eigenheid
voor de dieren" opzichtig in praktijk wil
brengen met de elders door weer andere
mensen wreed achtervolgde grijze reus.
Ondanks allerlei internationale actie te
gen de ivoorhandel suizen de helikopters
met de stropers en de automatische wa
pens nog steeds op de Afrikaanse kud
des af om de goedmoedige dieren af te
slachten. Alleen al in een land als Kenia
liep het olifantenbestand de afgelopen 10
jaar terug van 170.000 tot 35.000. Hoe
menselijk is het onder de olifanten?
Terwijl Martin van Hees met een halve
supermarkt aan levensmiddelen onder
weg is naar zijn zes Birmaanse vrouw
tjes, vertelt hij over het speelse gedrag
waaraan de olifanten zich, ook in het oer
woud, zo gaarne overgeven. "Stoeien, ra
votten, elkaar pootje haken, het zijn dus
weer net grote mensenkinderen. Ver
stoppertje spelen vinden ze ook heerlijk.
Ik sta dan achter een boom, ze zoeken je
overal, en ze vinden het hardstikke leuk
als ze je gevonden hebben".
",Ach, zo wandelen we samen ook veel
rond. Maar neem je te vaak dezelfde rou
te dan beginnen ze te sloffen, de oortjes
gaan hangen, dan hoor je ze denken: al
weer diezelfde weg, laat mij maar thuis".
*"Straks
uniek in West-
Europa". Op
passers Van
Hees (rechts)
en Van der
Fang met Ou-
wehands-oli-
fanten. (foto
GPD)
In de uitbreidingsplannen van
Ouwehands Dierenpark in Rhenen staat
de liefde voor het dier centraal. Zo wordt
er voor de olifanten een tuin van 2
hectare aangelegd, die de ouderwetse
'stal'vervangt. "Daarin konden ze hun
kont nauwelijks keren. De nieuwe
olifantentuin wordt uniek in Europa".
door Ary Jassies
Hoe menselijk is een olifant? "Hun intelligentie is in
elk geval die van een kind van zeven", zegt Martin van
Hees, olifantenman in Ouwehands Dierenpark, "maar
wat me altijd nog veel meer aanspreekt dat is dat ont
zettend vriendelijke en om liefde vragende karakter
van die enorme lompe dieren. Als je ze maar beloont,
om iets anders vragen ze niet. En dat hoeft dus niet
eens met voer. Nee hoor, het allerbelangrijkste voor
hen is tederheid, het ook eens lekker geknuffeld wor
den. Het fijnste vinden ze als ik ze over de kont aai. Zo
doen ze het zelf ook. Hebben ze het prettig dan willen
het ook samen weten, dan staan ze heerlijk met hun
achterwerken tegen elkaar te schurken".
Van Hees, al bijna tien jaar jaar onder de olifanten,
begint aan een knuffelpartij met een teder antwoord
gevende meisjesolifant van nog geen negen jaren. Een
andere olifant, die de scene vanuit zijn ooghoekjes ga
deslaat. komt haastig aangesloft om ook eens recht
hartelijk de klop van een mensenhand te voelen. "Ze
zijn zo ontzettend lief, zo ontzettend sociaal ook met
elkaar en de oppassers, is het niet bijzonder?". Van
Hees knikt glimlachend na het antwoord van zijn be
zoeker. 'Waren alle mensen maar zo menselijk als de
olifant'.
