'Het ontbreekt musea
aan een eigen gezicht'
iy
V 1
1
V
A
Roeland Duijne: rascellist
'Playmates': integere komedie
Onbekende kanten in
werk Maja van Hall
Stormachtige ovaties voor Carreras
15 MAART 199(T
PAGINA 23
Goekoop wil verbod op verkoop 'nationale topkunst'
Ons cultureel erfgoed is in gevaar. Archieven rotten
weg, ongesorteerd en wel. Beelden brokkelen af en
schilderijen verschimmelen in het duister van
uitpuilende museum-magazijnen. Tegelijkertijd gooien
twee musea hun 'nationale toppers' in de
(internationale) verkoop, wanhopig op zoek naar extra
financiële armslag. Het cultuurbeleid van minister
d'Ancona richt zich noodgedwongen op conservering; op
inventarisatie en behoud van wat we hebben.
Vernieuwende 'levende kunst' daarentegen moet pas op
de plaats maken. "Klopt, maar zonder een verleden is er
ook geen sprake van vernieuwing", pareert de Leidse
burgemeester mr. C.H. Goekoop. Hij is de voorzitter van
de vandaag geïnstalleerde Raad voor het Cultuurbeheer
ofwel de geestelijk vader van de erflaters van onze
culturele beschaving. Want de Raad voor het
Cultuurbeheer wordt het enige adviesorgaan van de
regering voor de archeologie, de archieven, de
monumenten en de musea.
DEN HAAG/LEIDEN - Als de
Leidse liberale burgemeester zich
ergens met graagte in vastbijt, dan
is het wel in het verschijnsel hobby
isme in het culturele circuit. In 'zijn'
Raad voor het Cultuurbeheer wordt
met hobbyisme korte metten ge
maakt, belooft Goekoop in zijn
nieuwe nevenfunctie. Hobbyistisch
gedrag verwijt hij bij voorbeeld de
Raad voor de Kunst. "Ik wil niet
zeggen dat deze Raad op extreme
wijze altijd voorrang geeft aan het
vernieuwende, maar ze doet dat
toch wel op tamelijk geprononceer
de wijze. Dat gaat elke keer ten kos
te van alles wat zijn waarde al bewe
zen heeft", aldus Goekoop. Volgens
hem wordt dat in de hand gewerkt
door een eenzijdige samenstelling
van de adviesraden. "Te veel weten
schappers en deskundigen en te
weinig bestuurders".
"Als wethouder in Amsterdam
heb ik het zelf ook meegemaakt. In
het begin van de jaren zeventig
moest alles met alle geweld terug
worden gerestaureerd naar de ze
ventiende eeuw. Alles wat er in de
negentiende eeuw tegenaan was ge
bouwd, moest worden verwijderd,
want de negentiende eeuw stond
gelijk aan verval. In de tweede helft
van de jaren zeventig moesten alle
aanbouwsels juist per sé gehand
haafd blijven. Opeens ging het erom
dat de hele bouwgeschiedenis
zichtbaar moest blijven", aldus
Goedkoop, die meent dat de waar
heid wel ergens in het midden zal
liggen.
Maar niet alleen hobbyisme en de
waan van de dag knagen aan het ge
zag van de adviesraden in het cultu
rele circuit. "Het is niet ongebruike
lijk dat hoge ambtenaren zichzelf
moeten adviseren. Zo heeft de rijks
archivaris zitting in de archiefraad
en schrijft dus rapporten aan zich
zelf. Hetzelfde geldt voor de direc-
door
Margreet Vermeulen
teuren van de Rijksmusea, die zich
zelf tot op de dag van vandaag als le
den van de museumraad van advies
dienen. Dat kan vanaf vandaag niet
meer", constateert Goekoop tevre
den.
Dichtslibben
De verhouding deskundigen en be
stuurders in de Raad voor het Cul
tuurbeheer is wettelijk vastgelegd.
"De komst van bestuurders in de
Raad voor het Cultuurbeheer bete
kent pure winst voor het politieke
gewicht van de Raad. De adviezen
van de Raad kunnen voortaan reke
nen op een breed draagvlak, omdat
de bestuurders van verschillende
politieke signatuur zijn. Dat bete
kent natuurlijk dat er gemakkelij
ker politiek vervolg aan de adviezen
wordt gegeven".
Krijgt de Tweede Kamer
voortaan voorgekookte adviezen?
Goekoop: "Nee, maar de Kamer zal
misschien meer in zijn mars moeten
hebben om van onze adviezen af te
wijken".
Goekoop vindt dat er zo snel mo
gelijk een selectie gemaakt moet
worden van 'onze nationale top' of
tewel een inventarisatie van schil
derijen die, nooit en te nimmer aan
het buitenland verkocht mogen
worden. "Er is natuurlijk niks mooi
er voor de gemeente Leiden dan
'Het Laatste Oordeel' van Lucas van
Leyden te verkopen. Een paar hon
derd miljoen heb je tegenwoordig
zo", schampert de Leidse burge
meester met een verwijzing naar de
Haagse museumdirecteur Fuchs en
de gemeente Hilversum waar de
verkoop van onder meer Picasso's
en Mondriaans wordt overwogen.
Voor een algemeen verbod op de
verkoop van kunstwerken in ge
meentelijk bezit, voelt Goekoop
niet. "Het hoort natuurlijk ook een
beetje bij mijn verhaal over de se
lectie. Als niets verkocht mag wor-
den, slibt een museum teveel dicht.
Maar men mag de opbrengst alleen
gebruiken voor de aankoop van an
dere kunstwerken. Er mag onder
geen beding een verbouwing mee
worden betaald".
Het liefst ziet Goekoop een sys
teem waarbij musea gemakkelijker
collecties ruilen. "Veel musea heb
ben van alles wat, het ontbreekt hen
aan een eigen gezicht. Door ruilen
wordt het makkelijker een eigen ka
rakter te ontwikkelen", aldus Goe
koop, die een hekel heeft aan 'grab
belton-musea'. "Daar moeten we
vanaf, van die musea dvie uit elke pe
riode wel wat in huis hebben".
WC-raampje
Goekoop heeft één droom. "Dat de
rijksmusea straks zelfstandig wor
den. Dat de musea niet langer over
de grootte van het WC-raampje hoe
ven te debatteren met de Rijksge-
bouwendienst. Dat ze slagvaardig
en publieksvriendelijk kunnen ope-
Voor de ietwat bangelijke hou
ding van de Tweede Kamer ten op
zichte van de verzelfstandiging van
de Rijksmusea heeft Goekoop geen
goed woord over. Het parlement
vindt verzelfstandiging,van de mu
sea pas verantwoord als de chaos in
de musea is opgelost, als de achter
standen in restauratie en reparatie
zijn weggewerkt, als de beveiliging
tegen diefstal normaal functioneert
en de financiële problemen in kaart
zijn gebracht.
Goekoop: "Dan krijg je de kwes
tie wat was er eerder, de kip of het
ei Het is een chaos in de musea om
dat ze onder curatele staan van het
Rijk. Je kunt niet met verzelfstandi
ging wachten tot de chaos is opge
lost, want die lost zich niet op zo
lang de musea afhankelijk zijn van
vier departementen". Volgens Goe
koop moet de politiek er nog aan
wennen dat verzelfstandiging risi
co's met zich mee brengt. "Maar dat
is toch niet erg. Als je maar een goed
vangnet construeert".
Een van Goekoops grootste uit
dagingen wordt 'verstoffing' van
het cultuurbehoud te voorkomen,
zodat de culturele erfenis ook ge
bruikt kan worden. Eerste voor
waarde is een weloverwogen selec
tie. Goekoop: "Dat is soms heel
moeilijk. Want sommige onooglijke
monumentjes hebben op zichzelf
niet zo'n grote waarde, maar als on
derdeel van een hele rij gevels, bij
voorbeeld langs een gracht, kan
zo'n pandje van onschatbare waar
de zijn". Door alleen patriciërswo
ningen te behoeden voor verval en
Roeland Duijne cello, en Paul Prenen piano.
Werken van Beethoven, Schumann, Cassa-
dó, Fauré en Prokovjev. Gehoord in de Ka
pelzaal op woensdag 14 maart.
LEIDEN - Met tussenpozen doet
Roeland Duijne, wiens carrière
zich in hoofdzaak in het buiten
land afspeelt, Nederland aan voor
een aantal recitals. Zijn opireden
gisteravond in de Kapelzaal
maakte duidelijk dat die carrière
nog steeds een opgaande lijn ver
toont. Roeland Duijne heeft zich
ontwikkeld tot een rascellist,
wiens voortreffelijke techniek in
muzikaal inzicht hand in hand
gaan.
De Sonate in g op. 5/2 van
Beethoven is haast een sonate
voor piano met cellobegeleiding,
te vergelijken met Mozarts sona
tes voor piano met vioolbegelei
ding. In de dialoog tussen de zeer
beweeglijke en onstuimige piano
en de rustiger antwoordende cel
lo bleek dat cellist en pianist op
één golflenge zaten.
In de Phantasiestücke op. 73,
van Schumann, een werk dat hij
een paar jaar geleden ook op zijn
programma had staan, kon Duij
ne zich vrij ontplooien. Zijn
grootste kracht ligt in de flexibele
toon, die kracht en warmte, maar
evenzeer poëzie en verstilling
heeft.
De Suite voor cello solo van
Gaspar Cassadó was een kolfje
naar zijn hand. Cassadó, zelf vir
tuoos cellist, schreef een stuk
waarin de cello kon schitteren
met alle mogelijkheden van
klank en kleur: brede melodieën
met Spaanse inslag, felle strakke
dansritmen, en verschillende
klankkleuren door een veelvul
dig gebruik te maken van flageo
letten, een in alle opzichten boei
end en kleurrijk stuk. Ook de Elé
gie van Fauré, met zijn lange me
lodische lijnen, mooi uitgefra-
seerd gespeeld, was Duijne op het
lijf geschreven.
Tot slot van dit allerminst luch
tige programma klonk de Sonate
op. 119 van Prokovjev een werk
dat vrij somber beginnend, al
lengs van karakter verandert, wat
lichter van toon met een vleugje
ironie in het middendeel, en in
het slotdeel van een ingehouden
vrolijkheid. Dat mij dit stuk min
der kon boeien lag meer aan de
zwakke plekken in het stuk zelf,
dan aan het doorleefde spel van
Roeland Duijne en zijn gelijk-
stemde partner Paul Prenen.
In april zal Roeland Duijne een
concert geven in de serie 'Jonge
Nederlanders in het Concertge
bouw'.
MIES ALBARDA
arbeiders woninkjes uit dezelfde
tijd te laten verkrotten, doe je on
recht aan de geschiedenis, meent
Goekoop.
Dat neemt niet weg dat ons beeld
van vroeger altijd behoorlijk verte
kend zal blijven. "Wij kijken bij
voorbeeld naar de zeventiende
eeuw als door een omgekeerde ver
rekijker. Dat hindert niet, als je er
maar in slaagt de zeventiende eeuw
in verband te brengen met de eeu
wen daarna. En als je vervolgens
maar iets doet met die kennis in je
achterzak".
Als voorbeeld noemt Goekoop de
stadsvernieuwing. "De stad is van
oorsprong een kleinschalige samen
leving, een hechte, sociale eenheid.
Met stadsvernieuwing is gepro
beerd terug te grijpen op dat klein
schalige. De bedoeling was te voor
komen dat mensen ten onder gin
gen in de massaliteit van de stad.
Verdubbeld
Dat is misschien niet altijd gelukt,
maar wat ik wil zeggen, is dat er zon
der verleden ook geen vernieuwing
mogelijk is".
In de monumentenzorg verwacht
Goekoop een forse verschuiving
van geldstromen. Goekoop: "Mis
schien moeten we een aantal monu
menten uit de zeventiende en acht
tiende eeuw maar eens gaan schrap
pen, ten gunste van monumenten
uit het begin van deze eeuw. Want
als wij zo doorgaan, is het aantal
monumenten binnen een jaar of
drie verdubbeld."
Goekoop zal zich vooral moeten
specialiseren in de kunst van het
weggooien. Want lang niet alles wat
zich in de onderaardse gewelven
van musea opstapelt, is het bewaren
waard, laat staan dat het gerestau
reerd moet worden. Maar zelfs voor
het inventariseren, registreren, re
pareren en restaureren van alleen
de waardevolle erfenissen is te wei
nig geld. "Veel te weinig", beaamt
Goekoop. Maar hij is 'allang blij' dat
er extra geld komt. "Het is evident
dat het nu aankomt op selectie. Wat
bewaren we en wat gooien we weg?
We moeten af van de situatie dat
kunstwerken en monumenten door
verwaarlozing vanzelf worden gese
lecteerd".
'Playmates' van Haye van der Heyden. Met:
Margot Keune en Sylvia Millecam. (Stem:
Marieke van der Pol). Regie: Paul Vermeu
len Windsant. Gezien op 14 maart in de
Leidse Schouwburg.
LEIDEN - Als een toneelstuk zo
dicht bij de werkelijkheid staat, is
dat artistiek riskant - zeker wan
neer die realiteit hard en ontluis
terend is. 'Playmates' gaat over
een vriendschap tussen twee
vrouwen, van wie er één ernstig
gehandicapt is. Directe aanlei
ding voor het verhaal is de vriend
schap tussen actrice Sylvia Mille
cam en free-lance journaliste en
voormalig fotomodel Margot
Keune die in 1984 ten gevolge van
een herseninfarct verlamd raakte.
Toneelschrijver Haye van der
Heyden heeft de relatie tussen die
twee vrouwen van zeer nabij kun
nen gadeslaan. Zijn observaties
verwerkte hij in 'Playmates' tot
een komedie, waarbij hij de wer
kelijkheid in een fictief jasje heeft
gestoken.
Het uitgangspunt in verzon
nen. Sylvia Millecam speelt de
nieuwe vriendin van de ex-vriend
van de gehandicapte vrouw. De
eerste kennismaking is dan ook
allesbehalve vriendelijk. Er wor
den over en weer harde dingen
gezegd. Wie op zieligheid speelt
of op de liefdadigheidstoer wenst
te gaan, wordt stevig en vaak
geestig van repliek gediend. Ter
wijl bij dit soort confrontaties
pijnlijke onderwerpen nogal eens
worden ontweken,
beide vrouwen hier de
dingen gewoon bij hun naam.
Als zij op een gegeven moment
alle twee zonder man zitten,
wordt er overwogen een contact
advertentie te plaatsen. Ook al
zijn ze dus gezamenlijk op man
nenjacht, hun positie is dermate
verschillend dat van concurrentie
geen sprake kan zijn. In 'Playma
tes' wordt zoiets hardop gezegd.
De gehandicapte vrouw bekent
best wel weer eens lustobject te
willen zijn en als Playmate in de
Playboy te verschijnen, wanneer
ze ziet hoe de ander uitdagend
mooi durft te zijn.
Met dit soort uitspraken wordt
sentimenteel effectbejag voorko
men. Bovendien zijn schrijver en
actrices in hun persoonlijk leven
nauw bij elkaar betrokken. Dat
waarborgt de integriteit, waar
door deze artistiek riskante on
derneming zo'n waardevolle ko
medie is geworden. Dat daarbij
de mogelijkheden beperkt zijn,
mag gewoon duidelijk blijken.
Margot Keune praat moeizaam,
zodat haar tekst grotendeels door
een andere actrice op band is in
gesproken. En de bandrecorder
staat voor iedereen zichtbaar
midden op het toneel. Na afloop
van het vijf kwartier durende
stuk (ook hier bewust een beper
king) nemen beide actrices zit
tend het applaus in ontvangs. Dat
symboliseert hun wederzijds res
pect, dat beide vriendinnen dit
stuk geleidelijk hebben opge
bouwd.
WIJNAND ZEILSTRA
"Expositie met beelden en werken op papier
van Maja van Hall, t/m 24 maart. Galerie
Bleijenberg, Breestraat 113, Leiden. Ope
ningstijden: Ma. van 13.00 - 18.00 uur. Di.
t/m za. van 9.00 -18.00 uur en do. t/m 21.00
LEIDEN - Sinds galerie Bleijen-
berg een jaar geleden haar poor
ten opende passeerde in de reeks
opeenvolgende tentoonstellingen
zeer uiteenlopende werk de re
vue. Bleijenberg profileerde zich -
bewust - niet als een voorstander
van een bepaalde richting. Een
vast gegeven was wel dat het ging
om twee-dimensionaal .werk van
kunstenaars uit Leiden en omge
ving die enige naam hadden of
hoopten te krijgen. De huidige
presentatie wijkt in enkele op
zichten af van voorgaande expo
sities, want tot en met 24 maart
staat het werk van een beeld
houwster met grote faam cen
traal, Maja van Hall.
Het is vanzelfsprekend dat
sculptuur deel uitmaakt van de
tentoonstelling, al ligt hierop niet
de meeste nadruk. Behalve mo
numentale beelden zoals 'Stilte'
en het in brons uitgevoerde werk
'Omhelzing' geven ook kleinere
stukken belangrijke momenten
in de ontwikkeling van Van Halls
oeuvre aan. Dergelijke beelden
herinneren aan de grote over
zichtstentoonstelling, die in het
voorjaar van 1984 in de Lakenhal
te zien was. Nu, zes jaar later,
krijgt een andere kant van het
werk ruime aandacht, namelijk
de werken op papier. Dit deel valt
niet onder de categorie studies
voor het beeldhouwwerk, maar
om zelfstandige stukken, die in
alle verscheidenheid in de afgelo
pen vijfjaar ontstaan zijn.
y -"■■h
V i
y
I Si
>i Maja van Hall: met rode stip.
De aard van het werk in ge
mengde technieken verraadt aan
dacht voor het experimenteren
met materiaal en voor de werking
van het vlak. Al zijn er op het eer
ste gezicht geen overeenkomsten
met de beelden te zien, toch zijn
er enkele raakpunten te ontdek
ken. In 'Angst voor het beeld'
draait het om de wisselwerking
tussen twee lagen van de compo
sitie. Onder het vlak waarop een
lineaire vorm zich losmaakt uit
een cirkel, is een tweede laag met
yage, roze cirkels te ontdekken.
Zowel de titel als de benadering
laten zich in verband brengen
met elementen uit sommige beel
den van Maja van Hall, bijvoor
beeld het doorbreken van een be
schermende laag en het tevoor
schijn brengen van vormen. Ook
begrippen, zoals lichtheid en
zwaarte, in de benaming van en
kele composities en de formele
benadering van de landschappe
lijke impressies van de Sahara
maken de invloed van het ruimte
lijke werk duidelijk voelbaar.
Een licht bewerkte steen waar
in een kop en profil te herkennen
is, vormt een motief dat ook in het
werk op papier terugkeert. De ti
tel 'Gedachten' doet vermoeden
dat hier geestelijke activiteit het
uitgangspunt vormt, terwijl in
kleurrijke werken met imaginaire
tekens die 'Verlangen' genoemd
zijn meer verbonden zijn met
emoties. Dergelijke op Chinese
karakters gelijkende tekens staan
los van het overige geëxposeerde
werk. Voor de presentatie is op
originele wijze gebruik gemaakt
van de ruimte door ook objecten
in de kleine nissen op op consoles
te plaatsen. Een installatie met
een blauwe hond completeert het
geheel. Bekende, maar ook nieu
we aspecten komen hier aan bod.
Gezien de bescheiden omvang
van de expositie laat de keuze een
versnipperd beeld zien. Ondanks
aardige momenten boeit het werk
op papier mij minder dan de
sculptuur. Veel kunstliefhebbers
(of verzamelaars) denken hier
duidelijk anders over, gezien de
vele rode stickers ('verkocht') op
de indrukwekkende prijslijst.
NANCY STOOPl
het ovationele applaus, gisteravond i
Recital José Carreras, gehoord op woens
dagavond 14 maart in het Concertgebouw
in Amsterdam.
AMSTERDAM Over één ding
kan geen twijfel bestaan: José
Carreras heeft ook in ons land een
grote schare bewonderaars, die
hem op handen draagt. Na elk
van de door hem gezongen liede
ren brak er een enthousiast ap
plaus los, meer dan eens uitmon
dend in een stormachtige ovatie,
en die bijval nam aan het slot zui
delijke allures aan. Zijn fans
stroomden samen rond het podi
um van het Concertgebouw en de
merkbaar verbouwereerde Carre
ras, die toch wel wat gewend
moet zijn, kreeg van alle kanten
boeketten aangereikt, die de vleu
gel geleidelijk omtoverden in een
eiland van bloemen.
Dat enthousiasme was begrij
pelijk. Niet alleen beschikt de 43-
jarige Spaanse zanger over één
van de mooiste stemmen van dit
moment, maar bovendien is hij
bij wijze van spreken uit de dood
herrezen. Toen in de zomer van
1987 bekend werd, dat hij leed
aan een ernstige vorm van leuke
mie, leek zijn carrière ten einde.
Er brak een lijdensweg voor hem
aan, maar met een enorme wils
kracht en veel doorzettingsver
mogen en dankzij de inzet van de
medici van het Amerikaanse Hut
chinson Centre wist hij zijn ziekte
te overwinnen. En daarna kwam
het grote wonder: zijn stem was
onaangetast- en zowel psychisch
als fysiek bleek hij in staat de
draad (voorzichtig) weer op te vat
ten. Zijn populariteit in ons land
bleek al tijdens een persbijeen
komst enkele uren eerder. Bij die.
gelegenheid werd hem door Cris-
tina Deutekom een platina-cd
overhandigd voor de verkoop in
Nederland van 25.000 exempla
ren van de 'Missa Criolla', die hij
kort vóór zijn ziekte had opgeno
men. Bovendien werd bekend dat
de totale verkoop nu reeds het
voor Nederland ongekend hoge
aantal van 50.000 nadert.
Het concert daarna werd voor
zijn bewonderaars desondanks
een soort 'uur der waarheid',
maar al bij de eerste maten ver
dween elke twijfel. Door de vele
dramatische operapartijen die hij
in de afgelopen jaren gezongen
heeft, bleek zijn stem krachtiger
en kernachtiger dan toen hij in
1975 voor het eerst in ons land op
trad. De helderheid en draag
kracht ervan vulden het Concert
gebouw echter met het grootste
gemak, en een enkele intonatie
daargelaten bleek zijn hoogte
even zelfverzekerd als vroeger.
Evident was bovendien de com
binatie van muzikaliteit met ex
pressiviteit. Dat hij ook tijdens
zijn toegiften geen enkele opera-
aria ten gehore bracht, zal een en
keling misschien teleurgesteld
hebben, maar strekt Carreras uit
eindelijk tot eer. Het recital met
Italiaanse, Franse en Spaanse lie
deren (bekwaam begeleid door
Lorenzo Bavaj) bleef aldus een
homogeen geheel, maar getuigde
ook van grote integriteit. Een aria
met pianobegeleiding blijft surro
gaat en wekt maar al te makkelijk
de indruk van een streven naar
gemakkelijk succes. Men kan van
Carreras' stem houden of niet,
men ken het oneens zijn met som
mige rollen die hij zingt of de ma
nier waarop hij dat doet, maar
men zal deze uiterst beminnelijke
Spaanse tenor er nooit van kun
nen beschuldigen dat hij het zich
gemakkelijk maakt.
PAUL KORENHOF
Cristina Deutekom
gaat weer zingen
AMSTERDAM (ANP) - Cristina
Deutekom gaat weer zingen en mo
gelijk zelfs weer in opera's optre
den. Dit heeft de sopraan gisteren in
Amsterdam bekend gemaakt na de
overhandiging van een platina plaat
aan de Spaanse tenor José Carreras.
La Deutekom verklaarde dat zij
dit voorjaar kerstliederen gaat op
nemen voor een cd, die in december
moet uitkomen. "Als dit zonder pro
blemen verloopt dan ga ik waar
schijnlijk weer in opera's zingen.
Zoals bekend heeft Cristina
Deutekom in 1985 een zware opera
tie ondergaan. Ruim twee jaar gele
den heeft zij .definitief een punt
achter haar zangcarrière gezet.
Henriette Roland
Holst-prijs voor
Wim de Bie
LEIDEN Wim de Bie krijgt voor
zijn boek 'Schoftentuig' de Henriet-
te Roland Holst-prijs. Het bestuur
van de Maatschappij der Neder
landse Letterkunde heeft de prijs
(3000 gulden) aan De Bie toege
kend, omdat 'Schoftentuig een niet
aflatende aanklacht tegen het on
heil vandaag de dag behelst en om
dat het boek een nieuw literair gen
re vertegenwoordigt.
De jury bestaande uit Frida Balk-
Smit Duyzentkunst, Wiel Kusters
en Pim de Vroomen waren unaniem
in hun oordeel. De prijs wordt eens
in de drie jaren toegekend voor een
letterkundig werk dat zowel uit
munt door sociale bewogenheid als
door literair niveau. De onderschei
ding wordt op 9 juni in Leiden uit
gereikt.
Collectie Picasso
voor Frankrijk
PARIJS (Rtr) Frankrijk komt in
het bezit van een aanzienlijke col
lectie werken van wijlen Pablo Pi
casso na een akkoord over de suc
cessierechten met de dochter van
Picasso's in 1986 overleden wedu
we Jacqueline.
Het ministerie van cultuur deelde
mee dat de collectie 49 schilderijen,
38 tekeningen, 24 schetsboeken,
twee beeldhouwwerken, 19 kera-
mieken, zeven lithografieën en 240
prenten omvat.
Voorzitter Raad voor het Cultuurbeheer: Het
hoge ambtenaren zichzelf moeten adviseren"
liet ongebruikelijk dat
(foto GI'D)
