'De kerk stopt seks in een keurslijf
Duurste show ooit in Nederland
Italiaanse roek-zanger Zucchero Fornaciari vanavond in Den Haag
Bar neemt rol van bemiddelaar op zich
Trust boeit met
onspeelbare
'Penthesilea'
JAZZ
Time Peace
Love Call
Taboo
Gonzales
ROME (GPD) 'Het beste dat Italië heeft uitgevonden
na de Ferrari', zo werd hij onlangs genoemd. Een hoed op
z'n sluike lange haren, een intens bleek gezicht, en een
paar afgetrapte laarzen.
Sinds een paar jaar is Zucchero
i Sugar Fornaciari, letterlijk 'Sui-
ker', de grootste roek-zanger
van Italië. Zijn laatste album,
'Goud Wierook Bier', is de
best verkochte plaat van Italië
van de afgelopen twintig jaar.
Jongeren, kinderen en ouderen
van elke kleur en pluimage ken
nen zijn teksten uit het hoofd.
Mijn buurjongetje van vier
zingt met een ernstig gezicht op
de trap: 'Liefde, seks, seks. Ik
ben een uitgehongerde'. Waar je
ook komt, in discotheken, in de
bar, of in de pizzeria op de hoek,
overal klinkt de muziek van
Zucchero: 'Hallo broeder, we
zitten in de stront. Tussen haak
jes, hoe gaat het ermee?' Het
nummer is in Italië bijna een
standaardgroet geworden.
I Eenmaal op het podium ver
liest Zucchero al zijn schuchter
heid. Met rauwe, hese stem slin-
I gert hij zijn teksten de zaal in.
'Er zit een duivel in mij! Glorie
hoog in de hemel, maar hier be
neden is geen vrede. Ik heb
I geen behoefte aan sluiers. Mijn
engel dat ben jij'. Maar dan in
het Italiaans, en met een on-
weerstaanbare swing. Zuc-
chero maait met z'n armen door
de lucht. Het publiek komt
rechtop uit z'n stoel en zingt uit
I volle borst mee: 'Haa, we zijn
geen Heiligen! De verleidingen
van de aarde, dat zijn pikante
zaken. Er zit een duivel in mij.
Baby, steek de duivel in mij
j aan'. De gezichten glunderen.
'Er zit een duivel in mij!'. Zoiets
godslasterlijks is hier in Italië
nog nooit gezongen.
I 'Hoe is je enorme succes te verkla
ren?', vragen we Zucchero in de
I pluche suite van een hotel in Bolog
na. Het is vlak voor zijn tournee
door Europa samen met de Engelse
zanger Eric Clapton. Begin deze
maand gaf hij met Clapton 12 duo-
concerten in de Royal Albert Hall in
Londen en vanavond treden ze op
in de Statenhal in Den Haag. De
kaartjes zijn al wekenlang uitver
kocht, maar dat is waarschijnlijk
eerder te danken aan de populari
teit van Eric Clapton, dan aan die
van Zucchero.
door
Marjon van Rooijen
Zal het niet moeilijk worden om in
het buitenland het succes te evena
ren dat je in Italië hebt?
"Buiten Italië ben ik nog vrij on
bekend. Maar dankzij Eric Clapton
heb ik nu de mogelijkheid om me te
meten met een niet-Italiaans pu
bliek. Ik zie daar eerlijk gezegd wel
tegenop. Mijn teksten zijn in het Ita
liaans en de mensen komen natuur
lijk in eerste instantie voor Clapton.
Toch hoop ik dat er een vonk over
slaat. Het gaat tenslotte niet alleen
om de woorden. Twee jaar geleden
heb ik al eens een optreden gehad in
Utrecht. Dat werd een fantastisch
concert. De zaal was heel enthou
siast, er hing de juiste stemming en
ik denk niet dat er veel mensen wa
ren die Italiaans spraken".
Je muziek is een vreemde menge
ling van 'zwarte' Amerikaanse
blues- en soulritmen, met Italiaanse
teksten. Is dat de reden waarom de
muziekcritici in Italië je 'de enige
Italiaan van internationaal for
maat' noemen?
"Ze hebben nogal veel vertrou
wen in mij. Misschien wel meer dan
ik zelf heb. In elk geval is mijn mu
ziek een volledige breuk met de Ita
liaanse traditie van de zogeheten
'cantautore' zangers zoals Poalo
Conté of Lucio Dalla, mensen die ik
overigens erg waardeer. Maar mijn
muziek komt voort uit de Ameri
kaanse bluestraditie. Mensen als
Ray Charles, en later Joe Cocker
hebben me geïnspireerd vanaf het
moment dat ik heel klein was. Een
De Italiaanse rockzanger Zucchero: 'De beste Italiaanse uitvinding na de Ferrari'.
Amerikaanse vriend hier in Bolog
na leerde me gitaar spelen. Vanaf
m'n elfde trok ik met een aantal
vrienden door het land. We liepen
we alle blues-festivals af. We sliepen
in parken en aten broodjes. Geen
geld. Meestal werkte ik in een bak
kerij of in de fabriek, en al het geld
ging in instrumenten zitten. Op m'n
dertiende had ik m'n eerste rithm
blues band. Ik heb drie verschillen
de bands gehad en daarin speelde ik
saxofoon. Maar in Italië was men
niet geinteresseerd in die muziek".
Wat was het moment van de om
slag voor jou; het moment waarop je
succes kreeg?
"Er brak een periode aan dat ik el
ke hoop verloren had. Om te kun
nen eten, was ik gedwongen om
commerciële, heel 'Italiaanse' melo
dische nummers te schrijven. Voor
anderen wel te verstaan. Ik schreef
Alwin Bar: eerste concert van de serie Ro
mantische Pianomuziek met werken van
Schubert en Schumann. Gehoord in de Ka
pelzaal op vrijdag 23 februari.
Bij ieder recital is één van de
spannende aspecten of de uit
voerder daar op dat podium zich
zal ontpoppen als ambachtsman,
als bemiddelaar, of als een combi
natie van beiden. Wordt wat de
componist in zijn hoofd en hart
hoorde en opschreef alleen ge
spééld, of worden de noten echt
tot leven gewekt? En hoe beter je
een stuk kent hoe spannender
zo'n recital kan zijn. Bij de eerste
tonen van Am Abend uit Schu
mann's Fantasiestücke op. 12 was
duidelijk dat Alwin Bar ditmaal
niet alleen pianist wilde zijn,
maar de rol van bemiddelaar op
zich had genomen. Hoewel Schu
mann's muziek voldoende pianis
tische uitdagingen bevat om een
pianist letterlijk handen vol werk
te geven, ging Alwin Bar gelukkig
verder dan het ambachtelijke, dat
middel werd om te komen tot
waar het in deze muziek om gaat:
het overdragen van het hele scala
aan menselijke emoties. Met een
zingende en rijk geschakeerde
pianoklank, waarin ingehouden
fluisteren evenveel zeggings
kracht had als grote uitbundig
heid, trof Alwin Bar de poëzie van
de Fantasiestücke in de kern.
In de Etudes Symfoniques, een
misleidende titel, laat Schumann
in een negental variaties een een
voudig gegeven van gedaante en
karakter veranderen op weerga
loos knappe wijze. Ook in dit
werk, waarin de etude zijn school
se betekenis afgelegd heeft en tot
expressiemiddel omgevormd is,
werden de voor Schumann zo
kenmerkende wisselende stem
mingen indringend en poëtisch
weergegeven. Schubert's Sonate
in A werd door Alwin Bar op de
zelfde wijze benaderd: ook hier
nam hij zijn publiek als het ware
bij de hand om het deelgenoot te
maken van de schoonheid die hij
in deze muziek gevonden had. En
ook voor wie deze stukken goed
kende, werd het een ontdek
kingsreis vol verrassingen. In de
toegift, het Andante uit de Sonate
K.V. 330 van Mozart werd de ver
wantschap van deze beide We
ners hoorbaar in de melodische
rijkdommen die beiden te bieden
hadden. In dit recital heeft Alwin
Bar het begrip ver-tolk-er alle eer
a§n gedaan.
De twee volgende concerten in
deze cyclus vinden plaats op 30
maart en 2 mei. Alwin Bar speelt
dan de Sonates in bes en in fis, en
vier Impromptus van Schubert,
en Schumann's Carnaval, Arabe
sque en de Sonate in fis.
MIES ALBARDA
>r zangers die meede
den aan het populaire songfestival
van het Italiaanse lied in San Remo.
Ze eindigden nog aan de top van
klassement ook. Zelf heb ik ook een
keer meegedaan, in '84. Ik eindigde
als een na laatste. Je kunt de men
sen niet in de maling nemen. Ze
voelen heus wel als er geen betrok
kenheid bijzit".
"Ik wilde alles opgeven. Maar een
vriend van mij, Agostino, heeft mij
toen een vliegticket gegeven voor
een reis naar San Francisco. Zijn
vrouw had die gewonnen in de
prijsvraag van een of ander spijker-
broekenmerk. Het leven is vreemd;
in San Francisco heb ik toen een
bandopname gemaakt met een
groep zwarte musici die ik daar had
gevonden. Het resultaat stuurde ik,
anoniem, naar mijn Italiaanse pla
tenmaatschappij. Ze stonden op het
punt mijn contract te verbreken,
maar toen ze dat bandje hoorden,
zeiden ze: 'Cazzo! Dat is een goeie.
Die willen we onder contract'. Zuc
chero lacht: "Vanaf dat moment is
alles gaan lopen".
Je hebt in de afgelopen jaren ge
speeld met grote musici als Miles
Davis, Joe Cocker, Paul Young, en
nu weer met Eric Clapton. Zoiets
heeft zich nog nooit voorgedaan in
de Italiaanse muziekgeschiedenis.
"Ik begrijp het zelf ook niet. Ze
zijn geïnteresseerd in mijn muziek.
Die contacten zijn nooit van mijzelf
uitgegaan. Het is meer toeval elke
keer. Miles Davis bijvoorbeeld die
was hier in Italië op tournee. Toe
vallig hoorde hij op de radio een
nummer van mij. Toen heeft hij zijn
manager opdracht gegeven om mij
te bellen. Hij wilde dat nummer sa
men met mij opnemen in zijn studio
in New York. Ik dacht eerst dat het
een grap was, maar Miles had alles
geregeld, daarna zijn we samen op
tournee in italie gegaan, ik denk dat
ze afkomen op de mengeling in mijn
muziek van niet-italiaanse ritmen
en een italiaanse klank".
Over Italië gesproken. Wat heb je
toch met de rooms-katholieke kerk?
Vrijwel al je teksten zitten vol met
de combinatie godsdienst en seks.
Bijvoorbeeld het nummer waarin je
zingt: 'Ik wil je zien klaarkomen
voor het altaar', of 'Er zit een duivel
in mij'.
"De katholieke kerk stopt seks in
een keurslijf, dat is een van de
grootste problemen waar de men
sen hier mee worstelen. Overal voel
je het gewicht van de paus. Ik ken
vrouwen die seksueel echt verdor
ven zouden zijn. Maar omdat ze elke
zondag naar de kerk gaan, verbie
den ze zich dat soort dingen. Uit
schijnheiligheid. En dat geven ze
weer door aan hun kinderen. Die
worden geboren met het idee dat
seks iets duivels is. Ik heb er zelf
ook problemen mee, anders zou ik
er niet over zingen".
Ben je gelovig opgevoed?
"Dat hebben ze geprobeerd. Mijn
familie was niet gelovig, maar ik
woonde recht tegenover de kerk. Al
toen ik een heel klein jongetje was,
werd ik aangetrokken door het ge
luid van het orgel. De priester be
sloot toen om me orgel te leren spe
len, als er niemand in de kerk was.
Er ontstond 'een ongelofelijke
vriendschap tussen mij en die pries
ter. Zoals er trouwens altijd vriend
schap heeft bestaan tussen mijn fa
milie en de kerk. Mijn vader en mijn
grootvader werkten gratis in de tuin
van de priester. Ze onderhielden
zijn erwten en zijn tomatenplanten.
Maar als er dan werd gesproken
over godsdienst, de kerk, de katho
lieke beweging, dan werd het ruzie.
Dan botsten die twee dingen. En zo
is het nu nog steeds. Ik gebruik,
voor Italiaanse begrippen, heel di
recte teksten. Het gaat mij ook om
provocatie".
Is dat de reden waarom je naast
heel poëtische teksten ook plotseling
woorden als 'neuken' gebruikt?
"Ik denk het wel, maar ik wil geen
echte boodschap geven. Ik probeer
alleen signalen uit te zenden, zoals
de godsdienst, daar ben ik zelf nog
helemaal niet uit. ik twijfel, het fas
cineert me. ik heb ook teksten, zoals
in het nummer 'overdosis aan lief
de', dan zeg ik: 'ik heb behoefte aan
liefde. Van een vrouw, van een man,
van een hond. En aan de liefde van
God". Als je het dan toch een bood
schap wilt noemen. Ik behandel in
mijn muziek redelijk serieuze za
ken, als godsdienst, liefde, en seks.
Maar ik behandel die dingen niet op
de zwaarwegende of ingewikkelde
manier zoals we in de Italiaanse mu
ziektraditie gewend zijn. Ik voer iro
nie in, en ritme. Ik denk dat dat
'Penthesilea' van Heinrich von Kleist door
De Trust. Regie: Theu Boermans. Vormge
ving: Guus van Geffen, Remmelt van Kleef,
Pilo Pilkes, Vincent Lafeber. Titelrol: Marie-
LEIDEN - 'Penthesile(i)a'
Kleist is een onspeelbaar stuk
met desondanks een grote
trekkingskracht. De onmogelij
ke, tot mislukken gedoemde
trekkingskracht tussen de
j Griekse held Achillos en de i
zonenkoningin Penthesileia met
constant contrasterende emoties
ook binnen de personages, is eer
theatrale uitdaging van de eerste
orde. Het probleem schuilt echter
in de structuur van het stuk, die
niet alleen de andere personages
iedere diepte ontneemt, maai
ook de handeling aan bandenI
legt. Veldslagen, tweegevechten
en hinderlagen volgen elkaar op
met een snelheid die een Holly
wood-regisseur zich in zijn stout-
ste dromen niet kon voorstellen,
maar op het toneel zelf gebeurt
absoluut niets. Alles wat een|
beetje leven in de brouwerij
kunnen brengen, wordt door der
den verteld, zelfs het merendaal
van de beslissende ontmoetingen
tussen de beide hoofdpersonen.!
Jaren geleden leverde 'Penthe-
sileia' het toenmalig Rotterdams
Toneel een debacle op, waarover
|nu nog wordt nagegniffeld en vo
rige maand besloot het Nationale
Toneel halverwege de repetitie-]
periode de voorstelling af te ge
lasten. De Trust zou echter De
Trust niet zijn, als zij niet iets heel
bijzonders had gevonden om juist
dit onspeelbare stuk in een tot de
laatste minuut boeiende voorstel
ling om te buigen. Gedurende de
eerste twintig minuten volgen ef
fecten en verrassingen elkaar in
hoog tempo op en krijgt men de
indruk dat Kleist's teksten eigen
lijk alleen maar gebruikt worden
voor een vermakelijk brok antito
neel. Gaandeweg blijkt echter dat
het stuk desondanks overeind
blyft en dat alle tijd genomen
wordt om vooral de centrale con
frontatie tussen de beide hoofd
personen en de slotscène een
maximale kracht te geven. De in-
van de spelers blijkt daarbij
fenomenaal, maar voor de recen
sent dient zich een probleem aan:
elk woord over de voorstelling be
derft een deel van de verrassing.
We zullen het laten bij de consta
tering dat het LAK zelden zo'n
complexe toneelbouw heeft ge
en dat een bezoek aan deze j
voorstelling alleszins de moeite
loont.
PAUL KORENHOF
'Les Miserables':
AMSTERDAM (GPD) - De
spectaculaire musical 'Les Mi
serables' die over ruim een jaar
in Nederland in première gaat,
zal de duurste show zijn die ooit
in Nederland is opgevoerd. De
produktiekosten bedragen zo'n
twaalf miljoen gulden en daar
bij wordt uitgegaan van een
overheidssubsidie van 500.000
gulden. Dat maakte producent
Joo» van den Ende deze week
sarrfen met de directie van thea
ter Carré bekend bij de presen
tatie van de plannen.
bijdrage: Ken Vos.
Al MacDowell: 'Time Peace'
(1989. Gramavision cd: R2-79450;
lp Rl-79450)
Basgitarist Al MacDowell speelt
al vijftien jaar bij Ornette Coleman.
Desondanks is dit album, voor zo
ver ik weet, het eerste dat hij onder
eigen naam heeft gemaakt. De mu
ziek van MacDowell, die voor tien
van-de elf korte stukken hier tekent,
is echter toegankelijker en minder
eigenzinniog dan die van Coleman.
Met een basisopstelling bestaande
uit Jack O'Neil (tenor- en sopraan
sax), Dave Bryant (drums) en Jeff
Ciampa (gitaar) produceert MacDo
well heel lichtvoetig en fris klinken
de funk-fusion, die gevarieerd ge
noeg is om niet verwisseld te wor
den met de vele gezichtloze produk-
ten op fusion-gebied.
MacDowell is een behendig com
ponist, die clichés weet te omzeilen
door die spanning er in te houden,
die de muziek net dat extra jazz-ka-
rakter geeft. Opvallendste solist is
Ciampa, die dat scherpe gitaarge
luid bezit dat tegenwoordig zo ge
zocht is. Daarnaast zijn onder meer
op enkele nummers vibrafonist Jay
Hoggard en Coleman zelf, de laatste
niet bijzonder opvallend, te horen.
Een aangename produktie, die ve
len aan zal spreken, of het zou moe
ten zijn dat de luisteraar zich stoort
aan de drumcomputer, die op enke
le plaatsen nadrukkelijk aanwezig
is. Goed opgepomen.
Monk' (27 en 28 oktober 1988,16 fe
bruari en 3 maart 1989. Sunnyside
CD: SSC 1036d)
Kort na elkaar verschenen deze
elkaar goed aanvullende cd's onder
leiding van trompettist en percus
sionist Gonzalez. Jerry Gonzalez is
een Newyorkse Puertoricaan met
een grote reputatie onder zijn colle
ga-muzikanten. Ook maakte hij veel
indruk tijens concerten in Neder
land in de afgelopen jaren door zijn
techniek, zowel op de trompet en de
bugel, als op conga's. Op beide cd's
is moderne jazz met vooral Afro-Cu-
baanse ritmiek te horen, gebaseerd
op bekende standards. 'Rumba Pa
ra Mon' is een uitstekend opgenoen
studio-plaat met een kleine groep
bestaande uit Steve Berrios op
drums en percussie, Andy Gonzalez
op bas, Carter Jeffërsonop tenorsax
en Larry Willis op piano. Hierop
worden uitsluitend Thelonious
Monkcomposities geïnterpreteerd,
die de solisten veel ruimte bieden.
van muzikale kwaliteit. Wat betreft
jazz met latin percussie kan ik mij
nauwelijks voorstellen dan deze
twee van Gonzalez.
Jerrry Gonzalez The Fort Apa
che Band: 'Obatala' (6 november
1988. Enja CD 5095-2)
Jerry Gonzalez: 'Rumba Para
De meest opvallende musicus ook
in dit gezelschap Gonzalez zelf, die
heel helder fraseert en precies arti
culeert op de trompet. Harmonisch
wordt er weinig raars gedaan met
Monks stukken, want als je e latin-
percussie zou weghalen, zou je
haast zeggen dat hier een goede
mainstream bop-groep aan het
werk was. Iets meer in de Afro-Cu-
baanse traditie past de live-opname
van Gonzalez' grote Fort Apache
Band, waarin meer percussionisten
figureren. Ook hier weer standards,
waaronder Monks 'Jackie-ing' dat
op beide cd's voorkomt, maar ook
twee uitgesproken latin-stukken,r
het titelnummer van Milton Carde-
na en een compositie van Pepe Del-
gado. Vergeleken met de Monk-
plaat duidelijk uitbundiger en spec
taculairder. Ook deze cd is zeer
goed opgenomen.
47)
Sinds zijn eerste plaat met wat
toen de Decoding Society heette, is
er niet veel veranderd aan het muzi
kale concept van drummer Jack
son. Die eerste albums behoorden
tot de interessantste in het opko
mende genre van de free funk. Ge
bleven zijn de lange, dikwijls dro
merig klinkende melodielijnen van
de blazers tegen een nerveuze basis
van stevige ritmiek gecreëerd door
gitaar, basgitaren en drums... Jack
son is nog steeds veel in de weer
met mars-achtige patronen, terwijl
de bassen voor de doorlopende
funk-patronen zorgen.
'Taboo' is beter geproduceerd
dan zijn vorige 'Texas', een nogal
onevenwichtig uitgevallen album.
Jackson heeft het geluid van hier en,
daar wat meer aangepast aan het
gangbare funk- of fusiongeluid
door de keyboards meer ruimte te
geven in de arrangementen. Dit is
gelukkig niet ten koste gegaan van
het herkenbare karakter van Jack
sons werk, te meer daar hij nog im
mer hyperactief accenten op de
bekkens slaat. 'Taboo' begint met
een vijfdelige, romantische klin
kende suite, die wordt gevolgd door
een vijftal compacte composities,
die meer associaties oproepen met
het vroegere werk van de slagwer
ker. Over het algemeen zijn er geen
verrassingen op muzikaal gebied,
het is wel de meest uitgerijpte plaat
van Jackson tot nu toe. Het geluid is
vrij ondoorzichtig van kwaliteit.
Ornette Coleman: 'Love Call' (29
april en 7 mei 1968. Blue Note cd
CDP7 84356-2)
De Blue Note-albums 'New York
Is Now' en 'Love Call', beide van de
zelfde studio-sessies, waren jaren
lang niet verkrijgbaar. Veel liefheb
bers van Colemans muziek waren er
bijzonder nieuwsgierig naar, omdat
deze lp's werden gemaakt in een
soort overgangsperiode in het werk
van de altsaxofonist en componist.
Nu zijn ze beide met extra stukken
op cd uitgekomen, terwijl het knip-
en monteerwerk van de oorspron
kelijke utgaven achterwege is ge
bleven. Van de twee cd's is 'Love
Call' het aardigst, omdat daar drie
stukken (twee alternate takes en
één eerder alleen op een Europese
verzamelaar verkrijgbaar nummer)
aan toegevoegd zijn.
Bij beluistering blijkt dat de oor
spronkelijke selectie van opnamen
inderdaad de beste geweest moet
zijn, hoewel de extra takes nogal
verschillen van de bekende
Coleman op sax en Dewey Redman
op met stemgeluid vermengde te
norsax zijn van bekende kwaliteit,
maar Colemans trompetwerk is een
stuk minder aantrekkelijk vanuit
technisch oogpunt. Een toegevoeg
de waarde krijgen deze opnamen
door de aanwezigheid van bassist
Jimmy Garrison en vooral drum
mer Elvis Jones, een koppel waar
mee Coleman verder nooit opna
men heeft gemaakt. Jones past zich
uitstekend aan aan Colemans con
cept en speelt heel anders dan bij
voorbeeld met zijn eigen groepen.
'Love Call' is zeker niet een van Co
lemans beste platen, wel een van
zijn interessantste. De geluidskwa
liteit is behoorlijk
Voor cjie prijs staan volgend
jaar achtentwintig acteurs en
zangers op het toneel, worden
vier invallers ingewerkt, spelen
drie kinderen mee, zitten acht
tien muzikanten in de bak en
zijn achter de schermen veertig
technici actief. Bovendien gaat
Van den Ende uit van nog eens
drie ton subsidie voor de ver
bouwing van de zaal tot een ne
gentiende eeuws operahuis.
De Britse producent Cameron Ma
cintosh, internationaal rechtheb
bende van de show, had een derge
lijke aanpassing bedongen, omdat
de zaal van Carré in de huidige staat
niet intiem zou zijn. De stoelen die
bij theatervoorstelingen niet wor
den verkocht omdat van daaruit het
toneel niet goed zichtbaar is, gaan
straks schuil achter wanden die
worden uitgevoerd in de stijl van
het ruim 100-jarige theater. Die
wanden zijn naar een ontwerp van
de Belg Misjel Vermeiren, die voor
Van den Ende eerder de musical
'Cabaret' in een indrukwekkend de
cor zette.
Van de bijna duizend aanmeldin
gen voor de audities zqn er nu 750
beoordeeld. In de loop van het voor
jaar hoopt de Britse regisseur Ken
Caswell de definitieve spelersgroep
te presenteren. Tot de spelers beho
ren ook drie kinderen. Daarover
zijn al kamervragen gesteld, maar
volgens Van den Ende hoeft nie
mand zich over hun aandeel in de
show zorgen te maken. "Dat doen
wij wel. En we beloven dat het voor
hen geen kinderarbeid maar een
feest zal worden".
Ook de vertaalopdracht is nog
niet vergeven. Drie auteurs maken
een proef op basis waarvan volgen
de maand wordt gekozen. "Het gaat
erom dat dit typsch Franse verhaal
toch een Nederlands karakter
krijgt, zonder dat het verhaal ge
weld wordt aangedaan", aldus Car
ré-directeur Hubert Atjak.
'Les Misérables' is het verhaal,
zoals Victor Hugo dat ooit vertelde
in zijn beroemde roman, van een
Franse arbeider in het vuur van de
Parijse commune (1830). Het ver
haal speelt zich af op de barricade.
Parijs
Na het succes van 'Les Miserables'
in Parijs, werd de show bij Cameron
Macintosh aangeboden, die het on
bestaanbaar achtte dat Fransen een
musical konden schrijven. Tot hij
de muziek hoorde. De Londende
première leek een ramp te veroorza
ken, want de kranten kraakten de
show. Maar vlak daarop begon het
publiek een stormloop op de kas
sa's, die sindsdien nog altijd onder
druk staan.
De Belg Misjel Vermeiren met de maquette t
verbouwing uit gaat zien.
Carré zoals dat e
Het succes blijft Schönberg nog
altijd verbazen: talloze bekroningen
en jarenlange series in steden als
Londen, New York, Tokyo, Wenen,
Budapest en voorstellingen in
Stockholm en Oost-Berlijn staan
nog op stapel.
De show is alleen in Amsterdam
te zien, omdat reizen technisch on
mogelijk is. Elk theater vereist een
complete aanpassing voor het in
drukwekkende decor. Daarom
hoopt Van den Ende met 'Barnum',
'Cabaret' en 'Sweet Charity' zo veel
goodwill te hebben gekweekt dat
het publiek nu toch graag de reis
naar Amsterdam er voor over heeft.
Daarom zijn er contacten over spe
ciale hotel-arrangementen en bus
reizen. Ook ziet hij een markt in be
drijven die personeel en klanten
een avondje theater cadeau willen
doen. Bovendien moeten de subsi
dies er voor zorgen dat de en
treeprijzen niet hoger dan 75 gulden
worden.
Om het risico te beperken sluiten
van den Ende en Carré met de ar
tiesten contracten af die niet langer
lopen dan vier maanden. Flopt de
show, dan is iedereen op korte ter
mijn van zijn verplichtingen af en
hoeft de musical niet nog eens vier
maanden voor lege zalen te spelen,
om de acht vol te maken.
Maar slaat de show aan en zou er
langer kunnen worden gespeeld
dan de beoogde acht maanden, dan
kan Van den Ende hooguit probe
ren een volgend seizoen terug te ko
men. Carré heeft te veel andere
klanten die graag aan de Amstel
staan.
