'Voor angst is absoluut
geen plaats in politiek'
Het schimmige pad van een Roemenië Comité
I REPORTAGE i
Wim Meijer: PvdA moet nog wennen aan nieuwe rol
'Apevlees moet heel lekker zijn
ZATERDAG 24 FEBRUARI 1
ASSEN - Zacht en beschei
den zegt Wim Meijer: "Je
raakt er heel snel uit, hoor,
als je niet meer elke dag op
het Binnenhof komt". Zijn
opmerkingen over 'De Poli
tiek' horen thuis in de cate
gorie 'wijze raadgevingen uit
de provincie', verzekert de
Commissaris der Koningin
in Drenthe. Maar al snel
schudt Meijer de terughou
dendheid van zich af, en
leert oom Wim de Haagse
neefjes schaken. De PvdA
moet, legt hij uit, "niet bij de
eerste de beste tegenslag
voor de verantwoordelijk
heid weglopen, en moet zich
het hoofd niet op hol laten
brengen".
door Peter de Vries
en Henri Kruithof
Bijna een jaar geleden trok Wim
Meijer de deuren van het Binnenhof
achter zich dicht, na een verblijf van
twintig jaar als kamerlid, staatsse
cretaris en tweede man onder Den
Uyl en Kok. Zijn politiek instinct en
inzicht hebben hun oude scherpte
niet verloren. Bedachtzaam geko
zen woorden: milde ironie verpakt
hij in fluwelen zinnen.
Binnen de PvdA-achterban slui
mert de teleurstelling, en Meijer
kan zich dat goed voorstellen. In de
opiniepeilingen staat de partij
zwak; zelfs onder CDA-ers is het
vertrouwen in de nieuwe ministers
ploeg groter dan onder de eigen
PvdA-kiezers. "Is dit nou links re
geren?" vraagt hij zich hardop af
over de start van het kabinet-Lub-
bers-Kok.
Hij geeft zelf het antwoord. "Er is
sinds het kabinet Den Uyl binnen
het partijkader een hele nieuwe ge
neratie aangetreden, die met nogal
wat verwachtingen dit kabinet in is
gestapt. Wat nu blijkt is hoeveel
energie het kost om regeringsver-
antwoordeijkheid te dragen en pro
blemen op te lossen. Daar zijn al die
ministers mee geconfronteerd. Ie
der is bezig met z'n eigen segment:
de bewindslieden met hun nieuwe
departement, de fractie met een
nieuwe leiding. Laat ik het zo zeg
gen; het leger blijkt nog niet in
slagorde te staan. Daar moet zo
langzamerhand wat aan gebeuren".
Eerlijk delen
in de aanloop naar de verkiezingen
voor nieuwe gemeenteraden moet
de PvdA "grote nadruk leggen op
elementen die haar aanwezigheid in
het kabinet rechtvaardigen. Bij toe
nemende welvaart gaat het om het
klassieke thema van het eerlijk de
len. Ik vind het ook een goede zaak
om het recht op arbeid te koppelen
aan de plicht op het aanvaarden van
werk. Solidariteit met beide benen
op de grond, dat moet de PvdA uit
stralen".
De stemming onder de spraakma
kende PvdA-goegemeente doet
hem terugdenken aan de eerste
maanden van het legendarische ka
binet-Den Uyl. De toenmalige
staatssecretaris stuitte in die dagen
op een muur van scepcis; later
bleek Den Uyl het "meest hervor
mingsgezinde kabinet uit te ge
schiedenis" te hebben geleid. Er is
nog hoop voor Lubbers-Kok.
"Je mag een regering niet op z'n
eerste honderd dagen beoordelen.
Er worden nu aanzetten gegeven
voor ander beleid, bijvoorbeeld in
de gezondheidszorg, maar het zal
nog enige tijd duren voor dat zich-
baar wordt. Een paar herkenbare
zaken heeft de PvdA al tijdens de
formatie kunnen regelen, zoals de
koppeling van lonen en uitkeringen
en het afschaffen van de medicij
nenknaak. Andere zaken zullen
meer tijd vergen. Dat hindert niets,
CDA en PvdA zijn een contract aan
gegaan voor vier jaar. Wat absoluut
moet worden voorkomen, is dat de
PvdA bij de eerste de beste moei
lijkheid de kop in het zand steekt,
en voor de verantwoordelijkheid
wegloopt. Daar hebben de kiezers
een enorme hekel aan".
Bange indruk
Het trauma van 1981, toen de PvdA
na een paar weken regeren met het
CDA weer uit het kabinet ver
dween, lijkt de partij nog steeds in
haar greep te hebben. De omzichtig
heid waarmee de christendemocra
ten worden bejegend maakt op de
buitenstaander soms een bijna ban
ge indruk.
"Ik sta er iets te ver vanaf om dat
te kunnen beoordelen. Maar in de
politiek is voor twee dingen geen
plaats: voor bange mensen en voor
zelfoverschatting of arrogantie. De
PvdA mag best een beetje zelfbe
wust zijn, want de sociaal-democra
tie staat voor goede, humane, uit
gangspunten die moeilijk te realise
ren zijn. Het organiseren van solida
riteit is nu eenmaal kwetsbaarder
dan het najagen van eigenbelang".
"Een vergelijking met 1981 leert
dat er nu een coalitie zit die door de
leiders van de twee partijen is ge
wild. De verstandhouding is beter,
en de achterban van de PvdA is
meer bereid om te regeren op basis
'van onderhandelingen en compro-
Wim Meijer: "We moeten niet zo smalend en snierend doen over c
soortgelijk debat nodig als het CDA de afgelopen tien jaar voerde".
missen. De PvdA moet leren leven
met verantwoordelijkheden, ook
als het regeren moeilijker wordt. En dat
het wordt moeilijker de komende
tijd, door een stijgende rente, door
de ontwikkelingen in Europa. Dan
moeten we niet ongeduldig worden,
of ons uit het veld laten slaan".
"De situatie vraagt ook van het
CDA een beetjehoe zal ik het
zeggen? Geen gunsten, want we zijn
mekaar niets verschuldigd. Maar spijt, zijn
het is in het belang van het CDA om
voor deze coalitie de tijd te nemen.
Als de een de ander op de grond
gaat drukken, is deze coalitie bin
nen de kortste keren kapot".
Gevoel
Wim Meijer vertelt hoe hij in
Drenthe het gevoel
lend gedrag", zegt hij. "Van jonge
ren onder de 27 jaar verwachten we
_jc>iets op de arbeidsmarkt: werk of
v. "kennis ontwikkelen, Wijven scholing, maar niet zonder meer een
hardnekkige achterstandssitua- uitkering ontvangen. Bestrijding
de verzorgingsstaat. "Ondanks de
gestegen welvaart, ondanks het feit
meer kansen krijgen
de criminaliteit is niet alleen
maar meer politie en cellen. Dat
helpt niks zolang we niet appelleren
aan maatschappelijke verantwoor
delijkheid van mensen. Wat meer
vólkshuTsvesting ten milieu-regels helpen niet als ze niet
er niet in geslaagd die stoelen op de overtuiging dat we
groepen uit hun achterstand weg te zWf wat kunnen doen aan de vervui-
ties bestaan. En de problemen blij
ken telkens bij bepaalde groepen in
grote steden of op het platteland sa
men te komen. Alle inspanningen
van arbeidsmarktbeleid, onderwijs,
welzijn
halen. Daar
werpen is niet
formule op te ont- ling".
npel. Dat het ka- De overheid terug i
i de rol
binet gedacht heeft binnen drie denmeester en moralist, onderbre-
maanden helderheid te geven, leek
me al wat optimistisch. Het is een
hell of a job"
"In de jaren zeventig hebben we
grote projecten gekend als de ka-
terugvond. "In Den Haag dook derwet specifiek welzijn
de
je 's ochtend het Binnenhof
stadsvernieuwing. Ik heb daar twee snierend doen
ken we zijn woordenstroom. Op
dergelijk gedachtengoed had het
CDA toch patent aangevraagd met
haar 'zorgzame samenleving'? Meij
er is niet van zijn stuk te brengen:
"We moeten niet zo smalend
kwam je er's avonds als het donker conclusies uitgetrokken, die wel
licht relevant zijn. Allereerst: be-
die CDA-dis-
wat er buitenl_
beurde had je eigenlijk geen weet".
Hij herhaalt de klacht van politici
de residentie achter zich hebben tussen onderwijs, milieu
perk je nooit tot één onderdeel, gelopen tien jaar voerde. De sociaal-
kijk naar de samenhangen democratie vertegenwoordigt een
i onderwijs, milieu en sociaal- grote traditie in fundamentele
gelaten: "Den Haag is teveel met culturele omstandigheden. En de waarden als solidariteit en gelijk-
zichzelf bezig".
Een bestuur dat achter de burgers lijk bij de
afbraak van de bureaucratie zijn "Het ambtelijk verzet in Den
daar onlosmakelijk mee verbonden, Haag tegen decentralisatie zal taai
meent Meijer. Het voert het gesprek zijn. Het vergt een reuze krachtsin-
tweede les: doe alles zo dicht moge- waardigheid als grondslag 1
decentraliseer, samenleving. Daarbij heeft het al
tijd het publieke karakter en de ei
gen verantwoordelijkheid van de
overheid benadrukt. Daarover gaat
het ook nu weer".
Den Haag is niet de plaats waar inte
gratie van beleid tot stand kan wor
de sociale vernieuwing, het spanning,
laatste Haagse modewoord, waar ze
in de provincie al lang het hunne
van denken
ik ben benieuwd wei-
komen wanneer het
zover is. Maar het is dringend nood
zakelijk: de ervaring die ik hier heb
"Ik ben het wel met d'Ancona °P«^aa" is dat Den H.aag alt«d
eens dat het begrip belachelijk de,ldt' iats ™et aen rage!mg gere-
dreigt te worden, en dat het kabinet gald te hel?ben- Terw.jl wij ons hier
er misschien niet goed mee is omge- ?£™a8™:„h°eJ??5",we d'e ge
gaan. Als je het gevoel hebt dat de }jng zonder er last van te heb-
kleren die je draagt geen kleren zijn, bem De buitengebieden zijn niet
zeg dat dan, in plaats van je bol te °"ge
blazen met abstracte begrippen
waar niemand wat voor koopt".
Sociale vernieuwing is niets meer
of minder dan een opknapbeurt van
heb
ben zo onze methoden gevonden
om met Den Haag om te gaan".
Wim Meijer raakt op dreef. Socia
le vernieuwing is ook "normstel-
"Als de discussie over sociale ver
nieuwing goed gevoerd wordt, gaat-
ie op het scherpst van de snede.
Moeten we alles maar overlaten aan
maatschappelijke of levensbe
schouwelijke organisaties in de
maatschappij, zoals het CDA eigen
lijk wil, of houdt de overheid een
•verantwoordelijkheid voor de kans
armen? Dat is een kwestie van prin
cipes. En vervolgens is het een
kwestie van goed politiek manage
ment om de compromissen te slui
ten. Dat is lastig, maar we hadden
ook niet afgesproken dat het van
een leien dakje zou gaan. Dan had
de oude coalitie wel kunnen blijven
zitten".
ROTTERDAM De Rotterdamse
douane stuit in het havengebied re
gelmatig op de meest vreemde, exo
tische, al dan niet levende wezens,
die op de lijst van berschermde
diersoorten voorkomen. De levende
have, opgezette beesten of delen
van dieren worden gesmokkeld, zo
lang er nog grof geld voor wordt be
taald. Nog altijd geldt dat wat niet
mag soms zeer gewild is.
Enkele voorbeelden. In 1988
werd onder meer een lading van
7600 gedroogde huiden in beslag ge
nomen, een koningsarend,, een In
disch olifantje, een Malaysische
beer, 18 krokodillepenissen, tiental
len schildpadden, 20 krokodillen,
en andere tropische beesten zoals
vogels en reptielen, al dan niet op
gezet. In 1989 werd de lijst aange
vuld met onder andere 98 hoorns
van neushoorns, 11 levende apen,
25 huiden van verschillende dier
soorten, schilden van schildpadden
en slangen.
Het vermoeden bestaat dat veel
grotere aantallen beschermde dier
soorten het Rijnmondgebied passe
ren. De Algemene Inspectiedienst
(AID) de instantie die voor de
controle op illegale aanvoer van die
ren verantwoordelijk is heeft
geen idee van de werkelijke om
vang van de duistere praktijken om
dat veel containers op doorreis ver
zegeld blijven. De hoop is nu geves
tigd op drie nieuwe AID-inspec-
teurs, die zich intensiever met de il
legale aanvoer van beschermde die
ren gaan bezighouden.
Delicatesse
Volgens woordvoerster J. van de
Wouw van het ministerie van Finan
ciën, waaronder de douane valt, is
bij het vervoer van bedreigde die
ren niet altijd sprake van smokkel.
Als voorbeeld noemt ze Afrikaanse
bemanningen, die apevlees als een
delicatesse beschouwen. "Het komt
voor dat een kok als verassings
maaltijd dus enkele apen bij zich
heeft. In zo'n geval wordt geen pro
ces-verbaal opgemaakt. Ook de ma
troos die zijn scheerapparaat in een
doosje van schildpaddehuid heeft
zitten wordt niet lastig gevallen".
Een ex-medewerker
Zwarte Bendeeen speciaal opgelei
de douane-eenheid die schepen vi-*
siteert en onderzoekt op drugs en
andere smokkelwaar, beaamt deze
werkwijze. "Als iemand artikelen
voor eigen gebruik bij zich had
werd niet moeilijk gedaan. Pas wan
neer een stuk of tien tasjes van kro-
kodillehuid in de machinekamer za
ten verstopt werden we vervelend".
Ook werden soms apen aange
troffen. "Je zag snel genoeg of dat
beest het maatje van de kok was, of
bestemd was voor de handel. Zat
zo'n kaal, mager dier ineengedoken
verstopt in een kooi, dan namen we
het mee. Soms lieten we het voor de
grap op de sectie los: lachen als zo'n
beest in paniek in de gordijnen
klom". Na het lachen wordt voor in-
beslaggenomen dieren doorgaans
onderdak gezocht in dierentuinen.
Muskusrat
Volgens de ex-douanier was het
niet altijd eenvoudig te bepalen of
'dat bruine opgezette dier' bij wijze
van spreken een Axis Calamianen-
sis Huede was, een Genus Ne-
morhaedus of gewoon een muskus
rat. "Kortom, die lijst van be
schermde dieren is zo onduidelijk
en langdradig, dat we het niet altijd
wisten. Je moet als douanier al an
derhalve meter studieboeken door
worstelen".
Behalve door de Zwarte Bende
wordt vooral door verificateurs, die
de afhandeling regelen van de im-
en exportpapieren, op mogelijke
wetsovertreders gelet. Maar de hoe
veelheden (delen van) beschermde
dieren die in het douane-net ver
strikt raken, zijn gering vergeleken
bij de aantallen die in Europa om
moeten gaan.
Astrid Schild van de Stichting
Traffic - die met steun van het We
reld Natuurfonds wereldwijd de
miljardenhandel in wilde dieren en
-planten in kaart brengt tast over
de rol van Rotterdam in het duister.
Ze rekent op opzienbarende resul
taten van de vernieuwde AID-aan-
dacht. "Met name de rol die Neder
land zou kunnen spelen bij het
ivoor-transport zou wel eens groter
kunnen blijken dan uit de huidige
gegevens valt op te maken", aldus
Schild.
Van de wereldhandel in ivoor
wordt voor zover bekend ongeveer
vijftien percent via Europa verhan
deld. Het zijn vooral Oosterse ha
vensteden, Singapore en Hong-
de kong, die een belangrijkere plaats
Neerschieten
Het aanbod neemt overigens af.
Neerschieten van olifanten en neus
hoorns wordt lastiger, nu er nauwe
lijks meer exemplaren over zijn. In
de afgelopen tien jaar is het olifan
tenbestand (1 kilo tand brengt 400
gulden op) gehalveerd tot ruim zes
honderdduizend. Met de neushoorn
(1 kilo ivoor is goed voor enkele
tienduizenden guldens) is het nog
slechter gesteld: maar een paar dui
zend van de zwaargewichten heb
ben de jacht overleefd.
In tegenstelling tot België en
West-Duitsland heeft Nederland
geen bedrijven meer die zich toeleg
gen op het verwerken van ivoor in
sieraden. Juweliers stellen klanten
die toch zonodig een ivoren sieraad
wensen, tevreden met goed imita
tiemateriaal.
Wel telt Nederland een groot aan
tal verzamelaars van reptielen,
waarvan er jaarlijks enkele tiendui
zenden het land binnenkomen. Het
gros komt waarschijnlijk via Schip
hol binnen, hoewel Antwerpen ook
een flink deel voor haar rekening
neemt. Gewoon het kruipend ge
dierte per postpakket verzenden
komt
Verwerpelijk
De Wet Bedreigde Uitheemse Dier
soorten (BUD), moest paal en perk
stellen aan de verwerpelijke handel.
Volgens de stichting Natuur en
Milieu had de invoering in 1977 een
min of meer verwacht, maar onge
wenst neveneffect tot gevolg. De
dierenhandel, die zich in de jaren
zeventig in Nederland afspeelde,
verplaatste zich meer en meer naar
landen met een soepelere regelge
ving.
Gefokte papegaaien hebben gro
tendeels de plaats ingenomen van
wilde papegaaien, waarvan er hon
derdduizenden uit de jungle wer
den geplukt. -Volgens AID-inspec-
teur F. Reinhardt behoren wilde pa
pegaaien nog steeds aantrekkelijke
(illegale) handel. "Want naarmate er
minder zijn, wordt de prijs hoger. Er
zijn" koppels waarvoor tienduizen
den guldens worden betaald".
Apen worden niet meer op grote
schaal via Nederland verscheept.
Wel wordt zo af en toe een lading in
gevroren apevlees aan land ge
bracht. A. Schild van Stichting
Traffic: "Apevlees moet heel spe
ciaal zijn. Als ik de kans krijg er
eens van te proeven..."
LEIDEN Nederlanders, we
weten het allemaal, zijn gek op het
Goede Doel. Oorlog, droogte,
honger, een epidemie, een
overstroming of een aardbeving:
geen ellende of er worden
landelijke acties georganiseerd en
de miljoenen stromen binnen.
Prima zaak natuurlijk, tenzij....
door
Eric Lorier
Zaterdag 3 februari stond er een
advertentie van het Nederlands
Comité Roemenië in deze krant met
de oproep: het is nu of nooit, steun
Roemenië, gevolgd door de oproep
geld te storten.
Een interessant initiatief, dachten
wij als krant, waar u als lezer wel
wat meer over zou willen weten.
Veel houvast was er niet. Geen
naam, geen adres - behalve dan een
postbus in Leiden. En natuurlijk
het nummer van een bankrekening.
Eerst maar eens de advertentie
afdeling geraadpleegd, maar nee,
dat leverde niets op: de 180 gulden
voor de advertentie was contant
betaald. Geen naam, geen adres.
Dan maar de gevestigde instituten,
lokaal en landelijk, gevraagd om
een aanknopingspunt.
Helaas. De reactie van het
Roemenië Comité in Amsterdam:
"Nee, nooit van gehoord. Wij
kennen geen Nederlands Comité
Roemenië in Leiden". Het bondige
commentaar van het Nederlandse
Rode Kruis, dat alle Roemenië-
acties coördineert: "Wij kennen
alleen een Roemenië Comité in
Amsterdam". Zou Buitenlandse
Zaken misschien iets weten? Nee
dus. "Wij houden dat soort dingen
nooit bij. Dat doet het Rode Kruis",
aldus de woordvoerder van het
ministerie. En ook de Roemeense
Ambassade in Den Haag wist niets
van een Leids comité.
Dan maar naar de Kamer van
Koophandel. Zo'n comité is
tenslotte bijna altijd een stichting,
omdat anders de financiën
comité en die van de
initiatiefnemers zo moeilijk uit
elkaar zijn te houden. En dat kan
toch de bedoeling niet zijn?
Jammer maar helaas, het
Nederlands Comité Roemenië
bleek niet ingeschreven bij de KvK.
Maar goed, dat is ook geen
verplichting. Iedereen kan een
comité oprichten en mensen vragen
geld te storten. Een vergunning,
zoals voor collectes bijvoorbeeld is
vereist, is niet nodig. De colportage
wet heeft alleen betrekking op het
aan de deur om geld vragen.
Toch begon de achterdocht te
knagen. Natuurlijk, het Comité
een spontane inval kunnen zijn
enkele goedbedoelende
medemensen, die gewoon iets op
poten hebben gezet. Eigen
initiatief, u weet wel. Maar een
rondvraag in de regio leverde al
evenmin iets op.
Ook de Leidse dominee Dronkers,
actief betrokken by de Roemenië-
acties, stond voor een raadsel. Net
als de gemeenteraadsleden, de
ambtenaren en de wethouder die
we belden. Niemand - ook de politie
niet - kende het Nederlands Comité
Roemenië, dat zo langzamerhand
wel in een erg dubieus daglicht
kwam te staan.
Intussen hadden we al bij de PTT
geïnformeerd naar de
persoon/personen achter het
postbusnummer. Dat kan uiteraard
zomaar niet; je moet daarvoor eerst
schriftelijk een aanvraag doen.
Maar het leverde wel een klein
succesje op. Nog geen naam
(behalve dan van dat Nederlands
Comité Roemenië), maar wel een
adres: een straat in Oegstgeest. Oh
ja, via de bankgirocentrale in
Amsterdam waren we er inmiddels
ook achtergekomen dat het
rekeningnummer afkomstig was
van de Leidse Nutsspaarbank.
De volgende stap lag voor de hand:
op naar Oegstgeest. Op het adres
bleek een zekere W. te wonen.
Aanbellen leverde geen reactie op.
En opbellen bleek niet mogelijk,
want W. stond niet in het
telefoonboek. De PTT
inlichtingendienst wist te melden
dat hij een geheim nummer had.
Geen nood, een brief (zowel naar de
postbus als naar het huisadres) met
het verzoek contact met ons op te
nemen zou wonderen moeten doen.
Zo'n comité heeft toch alle baat by
publiciteit? Maar na een paar dagen
is er nog geen antwoord. Nogmaals
naar Oegstgeest dan maar, waar
onze prooi (we zijn nu echt op jacht)
opnieuw niet thuis geeft. Een
buurvrouw wel: zij weet te melden
dat de man bij het GAK werkt.
Het is inmiddels maandag 12
februari als we meneer W. op zijn
werk aan de telefoon krijgen.
Inderdaad, hij is één van de
initiatiefnemers van het Comité.
Maar dat is ook alles wat hij kwijt
wil, want hij moet eerst met de
andere bestuursleden overleggen.
Ja, hij heeft onze brieven
ontvangen. Maar willen we hem
maar niet meer thuis of op zijn werk
lastig vallen? Hij zegt expres geen
naam en adres in de advertentie
gezet te hebben, omdat hij thuis
liever geen post wil ontvangen.
W. belooft die zelfde week nog
contact op te nemen. Enkele dagen
later ontvangen we een brief
ondertekend door ene J. v.d. Berg,
bestuurslid van het Nederlands
Comité Roemenië. Het briefhoofd
ziet er amateuristisch uit.
Plakletters en ordinair
kopieerwerk. Opnieuw geen adres
of telefoonnummer. De man laat
slechts weten pas in de publiciteit te
willen treden als de actie succesvol
is gebleken. De actie in Leiden, zo
meldt hij ook nog, is slechts een
proef, die in geval van succes een
landelijk vervolg moet krijgen.
Verder een verzoek om alleen
gebruik te maken van het
postbusnummer. Contact via privé-
en werkadres wordt niet op prijs
gesteld.
Dat is dan jammer, maar we hebben
zo langzamerhand meer kluitjes
dan we in het riet kwijt kunnen.
Opnieuw het GAK gebeld, met de
bedoeling meneer W. maar eens wat
steviger aan de tand te voelen.
"Balend" omdat hij weer op zijn
werk wordt lastig gevallen, verwijst
hij voor alle vragen naar het
postbusnummer. Namen van
andere bestuursleden wil hij niet
geven.
Op de vragen of er al geld is gestort
en wat daar precies mee wordt
gedaan komt geen antwoord. "Het
doel lijkt me duidelijk", is alles wat
hij nog kwijt wil. Dat we ons
genoodzaakt voelen de lezer (dus
potentiële geldstorter) over de nog
altijd schimmige wegen van het
Nederlands Roemenië Comité te
informeren, is voor hem geen reden
opening van zaken te geven. "Dan
hoort u nog wel van ons", is
voorlopig het laatste wat we van
meneer W. horen.
Wij wachten in spanning af. Voor de
lezer hebben we intussen één raad.
die
a de
Consumentenbond: stort geen geld
op rekening van een vage of
onbekende instelling, als die niet
staat ingeschreven bij de Stichting
Centraal Archief voor het
Inzamelingswezen in Amsterdam
(020-181754). Dit Centraal Archief
(waarbij alle gemeenten in
Nederland zijn aangesloten)
beoordeelt of een actie
'steunwaardig' is.
Het zal u niet verbazen dat het
Nederlands Comité Roemenië te
Leiden er niet bekend is.
