'Mensen immigreren niet zomaar
'Deze generatie wordt passief
f Peter Bruyn
Negen oscarnominaties voor Driving Miss Daisy*
Reclamebureau wil een
miljoen van V.d. Ende
Fluit en harp door de tijd (heen)
'Grootste koor ter wereld' in Ahoy'
DONDERDAG 15 FEBRUARI 1990
PAGINA 21
De melancholie van het Schotse Del Amitri
Dc opvallende single
'Nothing Ever Happens'
van de Schotse popgroep
Del Amitri maakt sinds
kort deel uit van de
Nederlandse tipparade.
S Het nummer wordt veel
gedraaid op de radio en is
in Engeland al een grote
hit. Een interview.
door
BUSSUM (GPD) - Stel je voor: Je
I staat in de file. Het stortregent. En
over de autoradio klinkt de nieuwe
single van Del Amitri. Nothing ever
Happens. Een akoestische gitaar,
een accordeon, een desperate zang
stem. "And we'll all be lonely to
night and lonely tomorrow." Kan
een mens zich melancholieker voe
len?
"Ja, die sfeer moet het
ook oproepen," bevestigt bassist/s
ongschrijver Justin Currie. „Het is
een heel persoonlijke visie op de
wereld. Heel subjectief. En ik
schrijf ook altijd als ik alleen ben."
'Nothing ever Happens' is de op
vallendste song op het album Wa
king Hours, waarmee de Schotse
rockgroep na een eerder album in
'85 en een tournee als voorprogram
ma van Lloyd Cole, kort daarna, ein
delijk weer iets van zich laat horen.
Luik verkoopt schiderij Picasso
BRUSSEL (ANP) - De financieel zwaar berooide Belgische stad Luik over-
weegt een schilderij van Picasso dat zij in haar bezit heeft, te verkopen. De
Luikse schepen (wethouder) voor cultuurzaken, Hector Magotte, heeft dat
((bevestigd. Het gaat om het schilderij 'La Familie Soler'.
In Luik rekent men erop dat het schilderij ruim tachtig miljoen gulden
zal opbrengen. Dat geld wil men niet aanbreken; alleen de rente die het ka-
l pitaal oplevert wil men gebruiken voor het ondersteunen van culturele ac-
tiviteiten. Volgens schepen Magotte zal de gemeenteraad waarschijnlijk
op 19 maart officieel tot de verkoop besluiten.
De stad Luik bezit nog meer waardevolle schilderijen, onder meer van
Chagall en Gauguin. Het is niet de bedoéling van het stadsbestuur om een
uitverkoop te houden van het historisch erfgoed, aldus Magotte.
Del Amitri leek van de aardbodem
verdwenen.
"Dat waren we in zekere zin ook,"
reageert Currie. Hij vertelt over een
platencontract dat afliep, een ge
deeltelijk geslaagd Amerikaans
avontuurtje en tenslotte de terug
keer naar Glasgow. Daar werd voor
overdag weer een gewone baan aan
genomen, terwijl de groep in de
avonduren doorging met schrijven
en repeteren. Wachtend op een seri
euze nieuwe aanbieding van een
platenmaatschappij.
Die aanbieding kwam uiteinde
lijk - van A&M - en het resultaat is
wederom een melodieuze roek-
plaat Songs met sterke refreinen en
zang die soms aan andere Schotse
bands als Big Country en Deacon
Blue doet denken. Hoe 'Schots' is
Del Amitri?
"Als mens zijn we Schotten, maar
zelf herkennen we dat niet in onze
muziek. Maar het is heel goed moge
lijk, dat buitenstaanders dat wel ho
ren. Want een Manchester groep of
een Noordierse groep herken ik ook
meteen."
"Het afgelopen jaar was wel het
jaar dat heel veel groepen uit Glas
gow een platendeal kregen. Als je
tegenwoordig bij ons met je gitaar
koffer in een taxi stapt, schrijft de
chauffeur automatisch een bonne
tje voor je uit. Ze gaan er al vanuit
dat je prof bent en beroepskosten
declareert; zoveel bands met een
platencontract zijn er vandaag de
dag in Glasgow, haha."
Folk
Del Amitri, dat behalve Justin Cur
rie bestaat uit de gitaristen Iain Har-
vie en Michael Slaven en drummer
Paul Tyagi, begon een jaar of zeven
geleden als gitaarband en dat is het
in principe nog altijd. Toch valt de
nieuwe plaat vooral op door het ge
bruik van typische 'folk'-instru-
menten als viool, mondharmonica
en accordeon. "Omdat de songs
daarom vroegen," meent gitarist
Harvie. „We vragen ons niet af waar
het vandaan komt. We hebben ook
nooit naar echte folk geluisterd. De
invloeden zijn eerder Bob Dylan of
Gasoline Alley van Rod Stewart.
Folk uit de tweede hand, eigenlijk."
Wat niet wegneemt dat zinnen als
'Stone cold sober, looking for bott
les of love' en .Throw me away,
throw me away again. 'Cos I don't
mind' optimaal gedijen in een tra
nentrekkende vioolpartij of bij de
troostende blues van een accorde
on. De teksten van Currie hangen
van metaforen aan elkaar, maar ze
staan allemaal voor datzelfde ge
voel: eenzaamheid.
"Verstoten zijn, zou je ook kun
nen zeggen. Volgens mij is dat in
'Stone Cold Sober' en 'Nothing ever
Happens' nog het best gelukt. Op
Justin Currey (links) en Iain Harvey van de Schotse groep Del AmITRI.
die songs ben ik ook echt trots. Het te veranderen. Wat telt is status en
laat niet alleen zien hoe ik mijzelf conformisme. En wie nog een rebel
voel, maar ook hoe ik de jongeren,
mijn generatie, heb zien worden in
de jaren tachtig. Eenzaam. Ieder
voor zich. Er is geen collectieve
wil zijn maakt zich in de ogen
zijn generatiegenoten belachelijk.
Dat was vroeger wel anders. De
laatste regels van Nothing Ev<
iets aan de wereld Happens ('They'll burn down the
synagogues at six o'clock. And we'll
all go along like before') worden in
Engeland als nogal provocerend er
varen. En dat zijn ze ook. Want ik zie
deze generatie passief en onver
schillig worden en dat vind ik heel
gevaarlijk."
Couiitry-zarigeres Tish Hinojosa op zoek naar culturele wortels
BUSSUM (GPD) - "Ik ben
een nieuwe artieste voor het
publiek. Daarom vond ik het
belangrijk om een 'state
ment' te maken", zegt Tish
Hinojosa. Ze gooit het hoofd
in de schouders, het lange
zwarte haar naar achteren.
„Door de plaat te openen
met de 'Border Trilogy', de
boodschap, maak ik de men
sen meteen duidelijk dat het
niet het zoveelste gewone
country-album is".
De 'Border Trilogy', drie songs
waarin het wel en wee van Mexi
caanse immigranten in de - zuidelij
ke - Verenigde Staten wordt bezon
gen. Eén daarvan, het Spaanstalige
'Donde Voy' (Where I go) is in Ne
derland op single uitgebracht. Bij
Tish, zelf een Mexicaanse immi
grantendochter, staat niet de ar
moede en ellende van de Ameri
kaanse Mexicanen centraal, maar
de hoop en trots van mensen die op
zoek zijn naar een nieuw bestaan.
„Het is een gevoelig onderwerp",
zegt de zangeres. „Als je er al te bit
ter over zingt, dan luistert er geen
mens meer naar je. En daarbij komt,
dat ik nogal een opgeruimd type
ben; al zijn er weldegelijk zaken in
deze wereld waar ik mij zorgen over
maak".
Als ze de benen over elkaar slaat,
waaiert haar gebloemde rok wijduit
over de bank in de hotelkamer. Een
lichtbruine huid, diepzwart haar,
felrode lippen. Alleen de blote
schouder ontbreekt, anders zou
Tish Hinojosa helemaal de personi
ficatie zijn van dat beroemde - of be
ruchte - schilderij datje op alle rom
melmarkten, tegenkomt en meestal
als summum van 'kitsch' wordt be
schouwd. Maar tegelijk houdt dat
schilderij een ontembare aantrek
kingskracht op miljoei
En voor Tish Hinojosas album
'Homeland' geldt iets dergelijks. De
muziek volgt gebaande wegen; alles
klinkt vertrouwd. Country in de
Emmylou-Harristraditie. Mexi
caanse 'musica nortega' zoals we
die van Los Lobos kennen. Senti
mentele, maar prachtige pop zoals
Abba die al maakte met 'The Day
before you came' of The Carpenters
met 'Top of the World'. Tish zingt
het. Een stortvloed van gebroken
'corazonzs' en cowgirl-fantasiën.
Brok-in-de-keel-muziek met daar
bij de accordeon van de onvermij
delijke Flaco Jimenez. Melodién die
de tranen doen biggelen. Haar lief is
weg, maar ze draagt haar verdriet
blijmoedig; 'Let me remember how
I loved you'. Zulke teksten dus. Mu
zikale kitsch die alle harten doet
smelten.
Koffiehuizen
Maar terug naar de Bussurnse hotel
kamer, waar Tish vertelt hoe ze als
schoolmeisje, halverwege de jaren
zeventig, folkmuziek zong. „Joan
Baez, Dan Fogelberg, John Denver,
Jackson Browne. Het waren de na
dagen van die 'koffiehuisscene'.
Muzikaal eigenlijk een heel kalme
tijd, vergeleken met de 'sixties"'. Er
volgde een korte carrière als coun-
try-zangeres in Nashville, maar daar
was men alleen geïnteresseerd in
haar stem, .voor achtergrond
koortjes op countryplaten. „Naar
mijn songs werd nauwelijks geluis
terd; die vonden ze blijkbaar niet
'country' genoeg".
Tish besloot terug te gaan, eerst
naar Taos en later naar Austin,
Texas, waar haar man - ze hebben
inmiddels twee kinderen - besloot
zijn rechtenstudie af te maken.
Daar, vlakbij de grens met Mexico,
werd ze ook weer met haar neus op
de zaak van de immigranten ge
drukt en groeide haar belangstel
ling voor muziek waarin Ameri
kaanse en Mexicaanse invloeden
gemengd worden, zoals bij Los Lo
bos. Het is ook niet toevallig dat Los
„Ja, in zekere zin voel ik dat ik als
vertegenwoordigster van een min
derheidsgroep een missie heb",
zegt ze. „Tien jaar geleden zou ik
nog tevreden zijn geweest als ik een
willekeurige popplaat had mogen
opnemen. Maar nu ik getrouwd ben
en kinderen heb, zie ik dat anders.
Toen mijn ouders destijds naar de
Verenigde Staten kwamen, waren
ze gelukkig omdat ze het beter had
den dan voorheen in Mexico. Maar
de generatie die volgde, de genera
tie die in de Verenigde Staten gebo
ren is, mijn generatie, begon zich te
realiseren dat niet alles rozegeur en
maneschijn was. Het is de generatie
die niet meer aan de Mexicaanse af
komst herinnerd en zo snel moge
lijk 'All American' wil worden".
Voor die ontwortelde generatie
zegt Tish te willen zingen. En daar
over gaat ook de 'Border Trilogy' op
haar album. „Want als je je eigen
achtergrond leert kennen, kun je
ook meer begrip opbrengen voor
andere culturen". En begrip voor
immigranten in het algemeen.
„Want mensen immigreren niet zo
maar; Zij zouden ook liever in hun
eigen land een bestaan opbouwen.
En omdat wij in het rijke Westen
medeverantwoordelijk zijn voor de
armoede in de derde wereld, mogen
we die mensen ook niet zomaar te
rugsturen. In Amerika zijn we trou
wens bijna allemaal immigranten".
Verlangen
Achter op het tekstboekje bij 'Ho
meland' staat een Spaanse spreuk
afgedrukt: 'Querer es Poder' wat zo
veel betekent als 'Verlangen is
kracht'. „Ja, dat is een oud Mexi
caans gezegde, dat mijn moeder ons
altijd voorhield. Zij was de drijven
de kracht achter ons gezin met elf
meisjes en twee jongens - ik was de
jongste en had het daardoor het ge
makkelijkste. Moeder stimuleerde
ons om door te leren en iets van ons
leven te maken. Later begreep ik
ook wat ze met dat 'Querer es Po-
der' bedoelde: „Niemand geeft je
iets. Je moet het zelf doen. Je moet
jezelf in beweging houden".
BEVERLY HILLS (Rtr/AFP) - De
film 'Driving miss Daisy' over djs
vriendschap tussen een blanke
joodse vrouw uit het zuiden van de
VS en haar zwarte chauffeur heeft
woensdag negen nominaties gekre
gen voor een Oscar. De winnaars
van deze belangrijke Amerikaanse
filmonderscheiding zullön op 26
maart worden bekendgemaakt.
Onder de negen nominaties zijn
er twee voor de hoofdrolspelers Jes
sica Tandy en Morgan Freeman als
beste actrice en beste acteur. Twee
de op de lijst met acht nominaties is
de Vietnam-film 'Born on the fourth
of july', waaronder een voor regis
seur Oliver Stone en een voor
hoofdrolspeler Tom Cruise.
Cruise speelt in de film de rol van
de marinier Ron Kovic die verlamd
terugkeert uit Vietnam en vredesac
tivist wordt. Andere oscarnomina
ties voor de beste acteur zijn Robin
HILVERSUM (GPD) - Het re
clamebureau Prad heeft met de
beslaglegging op het huis van
Joop van den Ende in Blaricum
de tv-producent persoonlijk ver
antwoordelijk gesteld voor de
vordering die het bedrijf nog
heeft op TV10. Van den Ende
overweegt volgens een woord
voerster van zijn produktiebe-
drijf stappen te ondernemen te
gen de beslaglegging.
„Prad heeft een vordering op
TV10. Joop van den Ende heeft
daar niets meer mee te maken.
Als Prad beslag laat leggen op het
huis van Van den Ende, is het ge
woon bij de verkeerde", aldus de
woordvoerster van Joop van den
Ende Productions.
Het zogenoemde conservatoir
(voorlopig) beslag is, naar nu
blijkt, al op 12 januari door de
Amsterdamse arrondissements-
rechter toegestaan. Dat betekent
dat Van den Ende zijn huis niet
kan verkopen voordat hij Prad
heeft betaald. Prad vordert via
het beslag op het huis een miljoen
gulden op Van den Ende. Mocht
de producent niet betalen, dan
kan Prad de verkoop per opbod
van het huis eisen. Daarvoor moet
de rechter het beslag omzetten in
een definitief beslag.
Prad is een van de grootste re
clamebureaus in Nederland en
organiseerde voor TV10.de recla
mecampagne. Voor dat werk zou
het bedrijf geen geld hebben ont
vangen. Managing-director Wal
ter van der Mee van Prad weigert
commentaar op het beslag. Ook
het Hilversumse deurwaarder-
kantoor Hermes, dat de be
slaglegging zou hebben uitge
voerd, weigert commentaar. Vol
gens het kadaster in Amsterdam
klopt het dat er beslag is gelegd
op het pand.
Over de hoogte van het bedrag
dat Prad van Van den Ende te
goed denkt te hebben, wil nie
mand mededelingen doen, maar
uit gegevens uit het kadaster
blijkt dat het om een vordering
van een miljoen gulden gaat. Vol
gens diverse bronnen zou Van
den Ende in totaal nog zes tot acht
miljoen gulden aan rekeningen
gepresenteerd kunnen krijgen.
Volgens een van de zegslieden
zou dit beslag kunnen leiden tot
het persoonlijk faillissement van
Joop van den Ende.
Het bericht over de mogelijke
persoonlijke aansprakelijkheid
van Van den Ende voor het TV10-
echec komt voor Van den Ende
op een uiterst ongelegen mo
ment. De sterren uit zijn stal pre
senteerden zich gisteravond voor
het eerst op RTL-Veronique. De
stap van Prad om de aanval op
Van den Ende persoonlijk te ope
nen, zou zijn genomen nadat Van
den Ende zijn contacten met dat
bedrijf, dat voorheen ook publici
teit voor Joop van den Ende Pro
ductions verzorgde, stopzette.
Het pand in Blaricum kocht
Van den Ende in december 1987
voor 800.000 gulden.
Williams ('Dead Poets Society'
waarvan regisseur Peter Weir ook
kans maakt op een Oscar), Daniel
Day Lewis die in 'My Left Foot' de
rol speelt van de zwaar gehandicap
te Ierse schrijver en schilder Chris
ty Brown en tot slot Kenneth Brana-
gh die de hoofdrol speelt in 'Henry
V'.
Voor de oscar voor de beste actri
ce is Isabelle Adjani genomineerd
voor haar rol in 'Camille Claudel'.
Haar concurrenten zijn Pauline Col
lins ('Shirley Valentine'), Jessica
Lange die de hoofdrol speelt in 'Mu
sic Box', Michelle Pfeiffer ('The Fa
bulous Baker Boys') en de 81-jarige
Jessica Tendy in Driving Miss Dai-
sey'.
Behalve Peter Weir en Oliver Sto
ne zijn ook Woody Allen ('Crimes
and Misdemeanors'), Kenneth Bra-
nagh ('Henry V') en Jim Sheridan
('My left foot') genomineerd als bes
te regisseur.
My left foot' en 'Glory', een film
over een regiment zwarten tijdens,
de Amerikaanse Burgeroorlog, zijn
elk met vijf nominaties bedeeld.
Denzei Washington, die in 'Glory'
een weggelopen slaaf speelt die sol
daat wordt, staat op de lijst van kan-
didatep voor een Oscar voor de bes
te mannelijke bijrol. Daarop staan
ook Dan Aykroyd ('Driving miss
Daisy') en Marlon Brando ('A dry
white season').
De nominaties als beste vrouwe
lijke bijrol zijn voor Brenda Fricker
('My Left Foot', Anjelica Huston en
Lena Olin (beiden in 'Enemies a Lo
ve Story'), Julia Roberts voor haar
rol in 'Steel Magnolias' en Dianne
Wiest ('Parenthood').
Voor een Oscar als beste buiten
landse film staan ten slotte genomi
neerd 'Camille Claudel' (Frankrijk),
'Cinema Paradiso' (Italië), 'Jesus of
Montreal' (Canada), 'Santiago, the
story of his new life' (Puerto Rico)
en 'Waltzing Regitze' (Denemar
ken).
EXPOSITIE In het Nederlands
letterkundig Museum in Den Haag
vindt van 9 maart tot 30 april een ex
positie plaats over het leven en
werk van de schrijver van het boe
kenweekgeschenk 'Sterremeer', F.
Springer, pseudoniem van de diplo
maat Carel Jan Schneider (57).
(foto afp) Jessica Tandy.
Theaterfestival weg uit Rotterdam
ROTTERDAM (ANP) Het Theaterfestival, dat jaarlijks een selectie laat
zien an de beste Vlaamse en Nederlandse voorstellingen van het afgelopen
seizoen, wordt de komende zomer voor de derde en de laatste keer in Rot
terdam gehouden.
Wethouder Linthorst van financiën en kunstzaken ziet geen mogelijkhe
den meer het evenement voor Rotterdam te behouden. Hij wordt hierin ge
steund door de raadscommissie kunstzaken.
Linthorst heeft zijn standpunt aan de leiding van het festival meege
deeld in een brief die mede is ondertekend door de directies van de Rotter
damse Kunststichting en de Rotterdamse Schouwburg.
De gemeente Rotterdam, die het festival per aflevering met 100.000 gul
den subsidieert, wilde dat het bestuur van Het Theaterfestival Rotterdam
als permanente en enige standplaats zou kiezen. Die toezegging wilde het
festivalbestuur echter-niet doen; gezien de plannen die het heeft voor een
tweede lokatie in België.
De twee voorgaande afleveringen van het festival, gehouden in de Rot
terdamse Schouwburg, verliepen niet zonder conflicten. Zo staakte vorig
jaar de jury die de selectie maakten uit de diverse theaterprodukties op een
gegeven moment haar werkzaamheden wegens een verschil van mening
met het festivalbestuur over de benoeming van nieuwe juryleden.
Het Theaterfestival, waarop tevens de jaarlijkse toneelprijzen werden
uitgereikt, werd voor het eerst gehouden in Amsterdam, en verhuisde ver
volgens naar Rotterdam. Er is nog geen nieuwe lokatie voor het festival ge
vonden.
Concert door Sara Strumphler, harp, en
Henk Vos, (luit met werken van Daniel Pur-
cell, Donizetti, De Bois e.a. Gehoord op 14
februari in de Kapelzaal.
LEIDEN - Bij de combinatie
harp-fluit denk ik al gauw aan het
Frans impressionistische reper
toire van rond 1900. In deze tijd
had de harp zich tot volwaardig
orkestinstrument ontwikkeld en
werd o.a. door Berlioz, Ravel en
Debussy veel in het orkest voor
geschreven. Door een uitgebreide
pedaaltechniek was men toen in
staat in alle toonsoorten te spelen
en veel componisten van deze
eeuw hebben daar gebruik van
gemaakt. Zo lieten gisteravond
de fluistist Henk Vos en de har
piste Sara Strumphler ook min
der bekende componisten horen
zoals Marguerite Roesgen Cham
pion (1894 - 1976) die de musici
nog persoonlijk gekend hebben.
Deze van origine Zwitserse com
poniste heeft het grootste deel
van haar leven in Parijs gewoond,
zo vertelde de fluitist in zijn toe
lichting. Hij beschreef haar als
'impressioniste après la lettre',
dus een late vertegenwoordiger
van de stijl van Debussy. Haar
"Suite Frangaise" bleek een licht
vloeiend en onderhoudend stuk,
evenals de fantasie van de Oos
tenrijkse harpist-componist Jo
seph Molnar, die in Japan een
harp-school heeft gesticht en in
een zorgeloze stijl componeert.
Ook "une flüte dans les vergers'''
van Pierre de Breville hoort in de
ze stijl thuis, met het verschil dat
hierin de fluit als
herder alleen begint en alleen
digt.
Het programma bevatte geluk
kig ook vele andere stijlperioden,
van barok (Purcell sonate) tot de
avant-garde van de jaren zestig
(Rob de Bois). Van de laatste
componist klonk het aan het duo
opgedragen werk grillig en agres
sief ook door wrange accoorden
in de harp. Henk Vos en Sara
Strumphler vormen al 28 jaar een
duo en zijn uiteraard ritmisch
perfect op elkaar in gespeeld.
Toch was de intohatie van de bei
de instrumenten niet vlekkeloos.
Voor de harp zou nog kunnen gel
den dat de hogere octaven door
atmosferische invloeden snel ont
stemmen. Storender waren be
paalde zachte tonen in het mid-
denregister van de fluit, die aan
de lage kant waren.
Technisch was het spel van
Henk Vos aardig verzorgd, hoe
wel snelle en korte noten soms
valse lucht meekregen en daar
door minder exact klonken, zoals
in het allegro van Purcell en de
Rossini-variaties van Chopin
(oorspronkelijk voor piano en
fluit). Maar er waren ook mooie
momenten, bijvoorbeeld in de
tweedelige sonate van Donizetti,
die hierin zijn operavoorliefde
niet verloochent en bel-canto-me-
lodieën voor de fluit. Interessant
was ook de fantasie voor harp al
leen van Saint-Saëns, door zijn
aparte harmonieën en soms orke
straal karakter. Sara Strumphler
trok in dit werk alle registers van
haar instrument open en liet de
mogelijkheden in klankkleur ho
ren met alle flageoletten en glis-
sando's die de harp zo'n eigen ge
luid geven. Kortom, een afwisse
lend programma voor een select
(13 man) maar dankbaar publiek.
FRANK DEN HERDER
ROTTERDAM (GPD) Een gele
genheidskoor van bijna driedui
zend zangeressen en zangers sluit
op zaterdag 27 oktober in het Rot
terdamse Sportpaleis Ahoy' de on
langs begonnen korenmanifestatie
'Rotterdam zingt' af. Waarschijnlijk
is dit koor het grootste ter wereld.
Na een optreden van de acht ko
ren, die tot de eindronde van de ma
nifestatie zijn doorgedrongen, bren
gen alle deelnemers onder leiding
van dirigent Piet Struijk een 'Rot
terdam hymne' ten gehore. Die
wordt speciaal voor deze gelegen
heid geschreven door troubadour
Peter Blanker.
Volgens Blanker zal het koor het
grootste ter wereld zijn. "Ik ken
geen groter koor dan de Fischer
Chore in Duitsland en dat telt 'maar'
elfhonderd
Blanker, die hoopt dat een opna
me van dit bijzondere concert enke
le dagen later op cd kan worden ui-
gebracht, denkt aan een 'gedragen'
werk. "Men moet het kunnen zin
gen, maar het moet ook nog te ver
staan zijn", zegt hij, "Zoiets als
Land of hope and glory, waarmee
we het slotconcert waarschijnlijk
zullen beginnen. Om die cd te kun
nen vullen moeten we nog een paar
andere gelijksoortige werken vin
den".
Voor Blanker is de verstaanbaar
heid van het koor heel belangrijk.
"We repeteren eerst met alle koorle
den in een andere zaal. Bovendien
oefenen de koorleden de hymne en
de andere stukken thuis", vertelt
Blanker. "Iedereen neemt natuur
lijk wel een familielid mee naar
Ahoy'. Daarmee zit Ahoy' in één
klap vol met bijna twee keer drie
duizend mensen, die die liederen
kennen. Dus wat krijg je? Gaat de
ene helft van Ahoy' zingen voor de
andere helft van Ahoy', maar die an
dere helft zingt meteen mee. Ber
nieuwd wat er dan met het dak ge
beurt"?
