'Een vrolijke rol is niet zo interessant
'Tappen is trainen en ook
een opdracht van de Heer'
'Hartzeer':
genoeglijke
toneelavond
Man in 't Veld vindt theaterliefde
WOENSDAG 14 FEBRUARI 1990
PAGINA 23
Wereldkampioen Marcel Peneux schittert in musical
Marcel Peneux: "Tappen is een bepaald ritme maken'
ROTTERDAM (GPD) Op de
affiches staat hij aangekon
digd als speciale gast: Marcel
Peneux, tweevoudig wereld
kampioen tapdansen (1988 en
1989). 'A night at The Cotton
Club' wegens overweldi
gend succes tot en met 18 fe
bruari weer terug in Luxor in
Rotterdam en daarna In ande
re plaatsen van ons land is
zijn eerste musical. Toch ziet
de zesentwintigjarige zijn rol
als Bill 'Bojangles' Robinson,
de legendarische tapdanser
uit het New York van de jaren
twintig, niet als een voorlopig
hoogtepunt in zijn carrière:
daarvan zou, vertelt hij in de
catacomben van het Luxor
Theater, pas sprake zijn als
hij dit jaar voor de derde ach
tereenvolgende keer kans zag
de wereldtitel te veroveren.
door
Frank van Dijl
"Tappen is een bepaald ritme ma
ken, net als met drums, maar dan
met je voeten", vertelt de jonge ster
als hem naar de bekende weg wordt
gevraagd. Het ritme is belangrijker
dan de beweging die de tapdanser
maakt: "En je moet geluid maken
natuurlijk, want het moet wel hoor
baar zijn watje doet. Daarom heb je
tapijzers onder je schoenen. Daar
zijn verschillertde soorten van: mas-
tertaps, teletonen. Als je met je voe
ten veel verschillende ritmen kunt
maken, dan ontstaat er wel iets mu
zikaals".
Hoe wordt iemand tapdanser?
Marcel Peneux: "Tapdanser, ja...
Iedereen kan het leren. Er zijn er die
er aanleg voor hebben. Zelf ben ik
er helemaal gek van, vooral als het
om ritme gaat, een bepaalde soort
ritme. Ja, je bent net een drummer".
Waarom ben je dan geen drum
mer geworden?
"O, dat kan ik ook makkelijk wor
den, maar ik vind het tappen veel
leuker".
Marcel Peneux is sinds zijn elfde
bezig met het zich eigen maken van
de tapkunst. Vijftien jaar dus tapt
hij al, een lange periode. "Ja, dat
kun je wel zeggen. Vijftien jaar is
niet niets. Maar in die tijd heb ik na
tuurlijk ook andere dingen gedaan:
zang, acteerwerk, andere soorten
dans: Latijnsamerikaans, ballroom,
jazz".
Heb je dat van huis uit meege
kregen? Waren ze bij jou thuis alle
maal van die dansers?
"Dansers niet, wel artiest. Ze wa
ren allemaal muzikaal aangelegd.
Ze keken dus niet gek op dat ik het
vak in ging. Ze waren juist blij dat ik
iets goeds ging doen".
Dat hij nu in de cast van een grote
musical langs de belangrijkste Ne
derlandse theaters reist, heeft overi
gens niets te maken met net twee
voudig wereldkampioenschap dat
Marcel Peneux op zijn naam heeft
staan.
"Men had van mij gehoord dat ik
goed kon dansen", vertelt hij, "tap
pen en zo, maar men wist voordat ik
auditie deed voor The Cotton Club,
nog niet dat ik Europees kampioen
was en dat ik me voorbereidde voor
de wereldkampioenschappen. De
producent noch de mensen die de
auditie hebben afgenomen wisten
daar iets van. Pas daarna kwam dat
even ter sprake. Dus men was hele
maal blij, en toen ik wereldkam
pioen werd had ik dat contract al.
Het was voor de producent natuur
lijk ook mooi meegenomen".
'A night at The Cotton Club'
speelt in New York tijdens de jaren
van de drooglegging. Ster van deze
befaamde nachtclub was Bill 'Bo
jangles' Robinson: "De vader van
de tapdans" noemt Marcel Peneux
hem liefdevol. "Hij beheerste alle
tap. Hij was de meester, de grootste
van de groten. Daarna kreeg je King
Brown, The Nicholas Brothers, en
tijden daarna kwam Sammy Davis,
Buster Brown..".
Heb je aan die voorbeelden ook
wat gehad?
"Heel veel, ja. Ze hebben me alle
maal geinspireerd, vooral Bill Ro
binson. Hij is in 1949 overleden, hij
bestaat dus alleen nog op film, maar
zijn films zijn haast niet te krijgen.
Films van Fred Astaire kun je zo
krijgen, maar zwarte musicals-
.Stormy v weather bijvoorbeeld-
...heel moeilijk".
Peneux heeft ook veel te danken
aan zijn danslerares Iris Ray: "Die
heeft me zoveel geleerd. Veel met
me gepraat ook, over het dansen,
hoe het is ontstaan, wat de technie
ken zijn, wat de geheimen. Tappen
is ook een kwestie van geduld heb
ben, je hebt het niet een-twee-drie
in je voeten. Je moet er de tijd voor
nemen. Regelmatig trainen. Acht
uur per dag. Een hele werkdag, zeg
maar. Soms merkje niet datje bent
vooruitgegaan, en dan denk je: ach,
ik houd er maar mee op, maar toch
moet je dan juist doorgaan. Jij ziet
het misschien niet, maar iemand an
ders denkt: nou, die is wel ver geko
men... Je ziet het zelf niet, het gaat
gewoon vanzelf, blijkt later, maar
het is wél hard werken.
Nee, mijn rol in The Cotton Club
is niet bepaald een hoogtepunt in
mijn carrière. Als het me lukt voor
de derde keer wereldkampioen te
worden, heb ik mijn taak volbracht.
Dan hoop ik dat ik in het Guinness'
Book of Records kom te staan als
eerste Europeaan die dat heeft be
reikt. Dan heb je een goede uit
gangspositie.
Maar natuurlijk is het ook leuk
om voor het eerst in een musical te
spelen, vooral in een die een door
slaand succes is geworden, zoals
The Cotton Club, dat is te gek".
Denk je aan een internationale
Lacht: "Ja, van kindsafaan. Ik wil
steeds verdér gaan. Binnen-, bui
tenland... Daar ben ik nu ook mee
bezig. Maar ik wil niet te hard van
stapel lopen, daarom ga ik nu ge
woon geduldig aan het werk. Alles
op zijn tijd. Na 'The Cotton Club' ga
ik gewoon verder met mijn studie.
Tap, zang, dans... In Amerika, ik
krijg misschien een studiebeurs,
dan kan ik in New York gaan stude
ren bij Henry Latang, één van de
meesters in de tap. Hij heeft The Ni
cholas Brothers begeleid en wordt
altijd gevraagd voor films en shows.
Als ik mijn studie maar heb vol
bracht en dat wereldkampioen
schap nog eens haal, dan zie ik ver
der wel wat er komt. Er kan zoveel
gebeuren... Als ik de taak maar heb
volbracht die ik van de Heer heb ge
had... Mijn taak is om mensen blij te
maken zolang als ik leef'.
Subsidieregeling
brengt orkesten
in moeilijkheden
AMSTERDAM (ANP) - Als minister
d'Ancona van cultuur niet terug
komt op haar besluit een nieuw sub
sidiesysteem voor de grote orkesten
in te voeren, dreigt het Koninklijk
Concertgebouworkest in grote
moeilijkheden te komen. Daarom
heeft de Nederlandse Toonkunste
naars Bond dinsdag bij de minister
geprotesteerd tegen dit besluit.
D'Ancona voert het nieuwe subsi
diesysteem onder meer in omdat er
van de kant van de orkesten niet
over werd geklaagd. Het plan vloeit
voort uit besluiten van vorige
kabinetten. De bond heeft d'Anco
na gevraagd om te overleggen over
de invoering van het nieuwe stelsel,
maar daar heeft de minister niet op
gereageerd. De bond vindt het on
begrijpelijk dat de minister zegt
geen bezwaren te hebben onder
vonden tegen de uitvoering van de
plannen terwijl ze weigert de musici
te ontvangen. De bond vraagt op
nieuw overleg op korte termijn.
Bij de behandeling van de begro
ting voor cultuur heeft d'Ancona
maandag in de Tweede Kamer mee
gedeeld het plan van haar voorgan
ger uit te voeren om de symfonie-or
kesten te subsidiëren naar normbe
trekkingen van de orkestleden en
algemene kosten. Voor veel musici
betekent dit dat ze geen volledige
betrekking meer bij het orkest heb
ben. Over het algemeen houdt dit
een verlaging in van de subsidies
voor de orkesten. Maar omdat het
ene orkest rijker is dan het andere
komt de pijn voor sommige harder
De vakgroep Symfonie-orkesten
en Muziekdramatische Kunst van
de bond beslist vandaag wat gedaan
moet worden als de minister haar
besluit Voor een ander subsidiesys
teem niet ongedaan maakt.
ErnaSassen:. "Soins bestellen ze kaartjes voor Suzanne'
'Hartzeer' ('Crimes of the heart') van Beth
Henley in de regie van Frans Weisz. Verta
ling: Saskia van Basten Batenburg en Judith
Hees. Gezien op 13 februari in de Leidse
Schouwburg. Aldaar nog 17 en 19 februari
Volgens de Van Dale betekent de
titel van het stuk: harteleed, ziele-
smart, innig verdriet, en ook: zeer
veel spijt over iets hebben. 'Hart
zeer' dreigde dus een nogal lar
moyant geheel te worden. Dat
blijkt echter reusachtig mee te
vallen: de regisseur kiest met on
verbiddelijke consequentie voor
een opgewekte toon. Drie zusters
lijden ieder aan hun eigen vorm
van hartzeer. Jessica heeft haar
carrière als nachtclubzangeres
opgegeven en enige tijd in een
psychiatrische inrichting doorge
bracht. Barbara schoot haar echt
genoot neer, en wacht nu op haar
proces. De oudste zuster Anna
heeft haar enige kortstondige re
latie met een man afgebroken,
omdat ze geen kinderen kan krij
gen.
Om de sfeer van dat alles te be
schrijven is bijvoorbeeld veelzeg
gend, dat. het publiek lachte, toen
Jessica haar verhaal had verteld.
Op zichzelf is dat trouwens geen
onbekend gegeven voor een tragi
komedie: leed met lichte toets.
Desondanks heeft de toepassing
ervan in deze produktie iets
merkwaardigs. Net alsof je het
stuk maar niet serieus moet ne
men, hoewel het als zodanig meer
pretendeert te zijn dan slechts
een niemendalletje.
Een soortgelijke ongrijpbaar
heid kenmerkt de combinatie van
decor en acteerprestaties.» Op de
ccn of andere manier past dat niet
bij elkaar. Het op 'naturel' afge
stemde spel doet aan een of ande
re familieserie op de televisie den
ken. Het suggereert meer huise
lijkheid dan je op grond van de
kale enscenering zou verwach
ten. Gewoon het weerzien van
drie zusjes: er wordt gelachen, ge
huild, geroddeld en geruzied.
Hoogstens zijn hun ervaringen
wat extremer; ze doen er in elk ge-
va] gewoon over. Daarbij wordt
de babbeltoon vaak net iets te na
drukkelijk uitgespeeld. Onge
twijfeld een bewuste keuze die
toch wel wat schril afsteekt bij
het bijna abstracte decor. De
vloer doet aan een maanland
schap denken. Een ronde achter
wand omsluit de speelruimte;
waarin zich een aan touwen opge
hangen raam, een bed, een tafel,
een oven en een prominent aan
wezige wenteltrap bevinden.
Veel een belangrijk deel is
'Hartzeer' aantrekkelijk, omdat
we twee filmsterren als Monique
van de Ven en Thorn Hoffman -
nota bene onder leiding van film
regisseur Frans Weisz - nu eens in
het theater aan het werk kunnen
zien. De schouwburg was dan ook
zeer goed bezet. Hoffman heeft
als de advocaat van Barbara en de
ex van Jessica zelfs een dubbel
rol. Echt veel verder dan een ty
pering van die twee totaal ver
schillende personages komt hij
(mede door de bescheiden om
vang van die rollen) toch helaas
niet. Monique van de Ven is als de
wat hoerige zuster geloofwaardig,
evenals Judith Hees als de oudste
zuster en Saskia van Basten Ba
tenburg als de grillige Barbara.
Moniek Kramer tenslotte vervult
de vierde vrouwenrol, al wordt
niet duidelijk wie die vrouw is.
De dialogen zijn best aardig, zo
dat 'Hartzeer' een genoeglijke
avond oplevert. Hoe een en ander
binnen het verhaal zich verder
ontwikkelt, komt niet meer ter
sprake. Het stuk is ploteling en
vrij vroeg (kwart over tien) afgelo
pen.
WIJNAND ZEILSTRA
Erna Sassen op tournee met solo-programma
Ze werd bekend als zuster Suzanne Lievegoed. Maar ze is
meer dan alleen die toffe, vrolijke meid uit Medisch
Centrum West. Erna Sassen (28) heeft ook een serieuze kant
en die toont ze in haar eerste avondvullende
soloprogramma 'Je kan wel gek worden'. Een eigenzinnige
mengeling van toneel en cabaret. Wie lachen, gieren,
brullen verwacht, komt bedrogen uit. Het is een
voorstelling over afhankelijkheid, verlatingsangst en de
relatie tussen ouders en kinderen. Erna Sassen trekt tot
eind maart en misschien ook nog volgend seizoen met dit
programma door het land.
AMSTERDAM - Het is de tijd van
de publiciteit. De ene journalist na
de andere wil een interview, en dat
terwijl Erna Sassen helemaal niet zo
van interviews houdt. De grote aan
dacht voor haar nieuwe programma
heeft natuurlijk veel te maken met
haar rol in Medisch Centrum West.
"Als ik niet in die serie zou zitten,
was er minder publiciteit geweest.
Dat denk ik wel, ja. Nu profiteer ik
van die bekendheid. Er komen
daardoor meer mensen naar de zaal,
het programma loopt behoorlijk
goed. En dat komt echt omdat ze
mij kennen van de televisie".
"Ik vind het vreemd dat televisie
zo sterk werkt. De laatste tijd word
ik niet meer zo erg herkend, omdat
ik m'n haar anders heb en dat
scheelt een stuk. Maar toen ik die
stekels nog had, werd ik ontzettend
vaak herkend. En dan word je ook
anders behandeld. Het is vaak aar
dig bedoeld, maar toch vind ik het
raar. Bij zo'n theaterprogramma is
het een kwestie van rekening hou
den met die dingen. Het is eigenlijk
een beetje plannen. Je weet dat tele
visie heel erg werkt en dat kan je ge
bruiken".
"Het is ook een gevaar, het kan
ook de verkeerde kant op werken.
door
Robert Grijsen
Sommige mensen komen bij de
kassa en bestellen dan kaartjes voor
Suzanne. Dan verwachten ze mij in
die rol. Ik kan het me ergens wel
voorstellen, want bij die serie is het
vaak typecasting, dus mijn manier
van doen komt natuurlijk wel over
een met die van Suzanne. Maar ik
ben ouder en veel bedachtzamer en
de dingen die ik schrijf zijn harder.
Tenminste, mensen vinden het wel
eens hard. Somms hoor ik dat in de
pauze. Dan zijn ze geschokt en dan
gaan ze weg. Maar dat vind ik niet zo
erg".
Slachtoffer
Erna Sassen vindt het wel logisch
dat mensen met een bepaald beeld
van haar naar het theater komen.
"Maar het is voor mij natuurlijk het
prettigst als mensen toch een soort
openheid hebben, zo van: nou eens
kijken wat ze daar gaat doen. Dat ze
meegaan in mijn verhaal. Het wordt
vervelend als mensen denken dat ze
naar die gezellige meid gaan kijken
en dat ze dan dichtklappen bij het
eerste woord wat hun niet aanstaat.
Dat is naar. Maar dat valt over het al
gemeen wel mee, geloof ik".
De identificatie met de rol van
zuster Suzanne gaat soms heel ver.
"Ik krijg wel brieven van kinderen
en dan schrijven ze: je moet oppas
sen voor die man in de Fietsenstal
ling. Die waarschuwen mij dus voor
wat er in de serie gebeurt. En brie
ven van jonge vrouwen die met in
cest te maken hebben gehad. Dan
denken ze dat ik dat heel goed be
grijp. Alsof ik ook één van die
slachtoffers ben. En dat is niet zo.
Ja, het onderwerp incest zit ook in
mijn programma. Niet toevallig.
Het houdt me gewoon heel erg be-
zig hoe dat gaat tussen kinderen en
ouders. En dan kom je toch al snel
bij de dingen die fout gaan. Ik kan
me hartstikke druk maken over wat
mensen met kinderen doen. Omdat
kinderen zo afhankelijk zijn, er niet
tegenin kunnen gaan, hun mond
niet open mogen doen want dan ge
beurt er dit of dat. Dat vind ik zo
verschrikkelijk".
Ik ben altijd al dol geweest op
kinderen. Het fascineert me ge
woon, hoe kinderen denken en wat
ze zeggen. Vroeger was ik altijd met
mijn kleine neefjes en nichtjes in de
weer. En toen ik zes jaar was kreeg
ik nog een broertje. Ik weet nog heel
goed: dat was een feest. En ik vind
het nog steeds een soort kado: een
baby. Als je in een huis komt en het
ruikt naar baby.... Ja, ik vind het ge
woon een kado, het grootste kado
dat er bestaat".
Jonge hond
Erna Sassen kwam in 1985 van de
Kleinkunstacademie, sleepte de
eerste prijs weg op het Cameretten-
festival en speelde vervolgens op
andere festivals en in kleine thea
ters. Daarna kreeg ze een rol in de
musical Publiek. En toen kwam
Medisch Centrum West. "Nico
Knapper, de regisseur, vroeg mij
daarvoor. Hij had mij gezien in het
Cameretten-programma. Ik heb
toen heel lang nagedacht of ik het
zou doen. Vooral omdat ik niet pre
cies wist wat het inhield. Maar wat
ik er uiteindelijk leuk aan vond, dat
was dat die rol twee kanten had. Ik
moest wel een vrolijke meid zijn,
maar er zaten ook serieuze scnes in.
En dat vond ik interessant, omdat ik
bang was om weer een jonge hon
den-rol te doen. Dat werd mij toen
ook steeds gezegd: je moet niet al
leen maar jonge honden-rollen
doen. Vrolijk zijn, een beetje rond
springen en zo. Wat ik ook in Pu
bliek deed. Dat is eigenlijk hele
maal niet zo interessant".
"In die tijd werd ik al heel gauw in
zo'n rol gecast. Ik geloof niet dat het
nu nog zo is. Omdat ik wat ouder
ben en ook omdat ik wat meer seri
euze dingen doe. Eigenlijk vind ik
dat dus het makkelijkste, veel mak
kelijker dan komische dingen doen.
Als Medisch Centrum West een ko
mische serie was geweest, dan had
ik het misschien niet gedaan. Ik hou
ook helemaal niet van de komische
series die wij hier hebben".
Dinsdag is de voorlopig laatste af
levering van Medisch Centrum
West. Er komt wel weer een nieuwe
reeks, maar Erna Sassen zit alleen
in de eerste vier afleveringen. Zus
ter Suzanne gaat de serie uit. Op
verzoek van de zuster zelf. "Ik wilde
er mee.ophouden. Ik vond het lang
genoeg, het leek me goed om weer
eens wat anders te doen. Het was
best leuk om te doen, hoor. Maar op
een gegeven moment weten de
mensen het wel, denk ik. Dan weten
ze wel wie je bent. Ik vind datje niet
zo'n meubelstuk moet worden in de
huiskamer. Dat ze iets hebben van:
o, daar heb je haar weer".
Expositie miniaturen koningin Beatrix
DEN HAAG (ANP) Het Koninklijk Huisarchief stelt uit de verzameling
van ongeveer zevenhonderd miniaturen uit het bezit van koningin Beatrix
een tentoonstelling samen die wordt gehouden in het voorjaar van 1991 in
het Mauritshuis in Den Haag
Het archief beheert onder andere de kunstverzameling van de koningin.
Het initiatief past in de doelstellingen van het archief, zoals ook wordt
meegewerkt aan andere exposities. Daarbij zijn de tentoonstelling die
thans over koningin Emma wordt gehouden op Paleis Het Loo en de re
cent gehouden manifestatie Europalia in Brussel.
Miniaturen zijn fijne schilderwerkjes, meestal portretten, vooral op
ivoorkarton, ivoor en albast. Uit het koninklijk bezit waren in de loop der
jaren her en der wel miniaturen te zien, onderdeel van een tentoonstelling
over een bepaald thema of onderwerp.
Minder vaak wordt er een afzonderlijke expositie van gemaakt. Enige ja
ren geleden was een keuze uit de collectie een aparte inzending op de Oude
Kunst- en Antiekbeurs in Delft. Voor de Tweede Wereldoorlog werd in
Rotterdam een aparte tentoonstelling gewijd aan miniaturen uit konink
lijk bezit, aldus drs. B. Woelderink, directeur van het Koninklijk Huisar
chief.
AMSTERDAM In augustus
vertrekt Hans Man in 't Veld, nu
nog directeur van de Theater
unie in Amsterdam, naar Ham
burg om daar artistiek leider te
worden van het Kampnagel-
Theater. 'Wat Milaan betekent
voor voetballers, is Hamburg
voor theatermakers. Kampna
gel is uniek, ik ben echt verliefd
op die ruimte.'
door
Gerlof Leistra
In zijn blik ligt nog steeds iets van
ongeloof. De onderhandelingen
over zijn transfer naar Duitsland
zijn zo razendsnel verlopen, dat
Hans Man in 't Veld (44) nog niet he
lemaal aan de nieuwe situatie is ge
wend. Maar één ding staat vast: hij
brandt van verlangen om in Ham
burg aan de slag te gaan. Het Kamp
nagel-Theater is een voormalige fa
briek aan de rand van het centrum
en bestaat uit vier zalen, met een ca
paciteit van respectievelijk twee-,
vier-, zes- en ruim achthonderd
plaatsen. Daarnaast beschikt het
complex over een aantal repetitie-
zalen. Man in 't Veld: 'Ik ben echt
verliefd op die ruimte. De grote zaal
is de ideale vierkante doos waar Ge-
rardjan Rijnders het altijd over
heeft.'
Bedoeling is dat het theater - tot
'86 wegens een verbouwing het tij-
Muntencollectie brengt miljoen op
BUSSUM De veiling van oude munten en bankbiljetten, die deze week
in het Bussumse hotel Jan Tabak werd gehouden, heeft in totaal ruim een
miljoen gulden opgebracht. De helft daarvan werd betaald voor een deel
van de Randwijkse muntencollectie, die in '87 werd opgegraven. De hoog
ste prijs werd betaald voor een Friese munt uit 1600. Die bracht 20.000 gul
den op. De veiling werd gehouden door de Bussumse munthandelaar Lau
rens Schulman.
Schulman werd vorig jaar september in zijn woning door drie gewapen
de overvallers beroofd. De daders namen een zeer exclusieve collectie
munten mee, waarvan de waarde werd geschat op 1,4 miljoen gulden. Een
deel van de buit betrof de eeuwenoude gbuden munten uit Randwijk. Het
grootste deel van de gestolen munten en bankbiljetten werd in november
teruggevonden in Noord-Holland.
Het eerste deel van de Randwijkcollectie heeft Schulman vorig jaar ge
veild in Utrecht, waar de munten 450.000 gulden opbrachten. Het tweede
deel zou deze internationaal bekende munthandelaar, taxateur en veiling
meester in oktober onder de hamer brengen in Jan Tabak. Deze veiling
werd uitgesteld en werd de afgelopen twee dagen gehouden.
Schulman noemde de opbrengst „ongelooflijk" en toonde zich na afloop
van de veiling zeer geëmotioneerd. „Ik ben blij dat alles nu achter de rug is.
delijke onderkomen van het Schau-
spielhaus - de komende jaren uit
groeit tot een internationaal cen
trum voor vrije groepen. Het budget
bedraagt op jaarbasis vier miljoen
mark. Voor Duitse begrippen is dat
mager, maar Man in 't Veld ver
wacht geen problemen. 'We hebben
een potentieel bereik van circa ne
gen miljoen mensen. Het afgelopen
seizoen waren er in Kampnagel
honderdvijftig voorstellingen te
zien. Dat aantal moeten we zeker
kunnen uitbreiden tot vierhonderd.
En daarbij willen we de prijzen zo
laag mogelijk houden. Elders vra
gen ze minstens vijfenvijftig mark
voor een kaartje, bij ons betaalt het
publiek tussen de tien en vijftien
mark.'
De eerste beginselen van het the
atervak leerde Man in 't Veld in
Haarlem, waar hij een paar jaar bij
de Stadsschouwburg werkte. Mid
den jaren zestig richtte hij samen
met Jan van Galen de Toneelschuur
op, een theater dat in de loop der
tijd is uitgegroeid tot de smaakma
ker en spelbepaler van het tweede
circuit. Hij maakte als acteur furore
met het Werkteater en werd vijf jaar
geleden directeur van de Theater-
unie in Amsterdam. In die rol is hij
niet alleen verantwoordelijk .voor
de exploitatie van Frascati en De
Brakke Grond, maar is hij als (co
producent ook betrokken bij aller
lei theaterprojecten.
Duitsland is voor Man in 't Veld
geen onbekend terrein. In het verle
den speelde hij er vaak met het
Werkteater en de afgelopen jaren re
gisseerde hij in Kampnagel drie
produkties. 'Ik dacht eerst dat ik
een tolk nodig zou hebben, maar je
blijkt toch een universele taal te
Hans Man
spreken. Mijn Duits is goed, alleen
zal ik in het begin moeite hebben
een stuk op zijn toneel-literaire
waarde te beoordelen. Dan kan ik
wel wat externe adviezen gebrui
ken.'
Kloof
In Duitsland bestaat volgens Man in
't Veld een enorme kloof tussen de
staatsgezelschappen en de vrije
groepen. 'Van enige uitwisseling is
geen sprake. Die grote gezelschap
pen zijn heel star en bureaucratisch.
En dat leidt voortdurend tot proble
men. Toen ik eèn regie deed bij zo'n
gezelschap wilde ik op een gegeven
moment iets met een klein groepje
doornemen. Dus ik zei tegen die an
dere acteurs dat ze naar huis kon
den gaan. Dat bleek onmogelijk te
zijn. Dan moest je eerst allerlei pa
pieren ondertekenen. Die acteurs
waren ook stomverbaasd: zoiets
was nog nooit gebeurd.'
Plannen heeft Man in 't Veld in
overvloed. Op het ogenblik wordt
'Gesprekken over Goethe' - de suc
cesvoorstelling die Frans Strijards
voor Toneelgroep Amsterdam
schreef - in het Duits vertaald. Be
doeling is dat het stuk met een on
gewijzigde bezetting in Kampnagel
zijn première beleeft. Daarnaast wil
Man in 't Veld ook de Trust-voor
stelling 'Oorlog' van Goetz naar
Duitsland halen. 'En uiteraard gaan
we iets doen met de DDR. Er is
sprake van een enorme opleving
van creativiteit waar we op in moe
ten spelen. Zeker met Europa '92
voor de deur hebben internationale
co-producties de toekomst. Wat dat
betreft kunnen wij hier een schat
aan ervaring opdoen. Mijn benoe
ming is in principe voor vier jaar.
Wat ik daarna ga doen, zie ik dan
wel weer. Maar eerst wacht het
Duitse avontuur.'
