Alles moet hier
zo zwaar zijn'
"Het Trio" voor lege Waag
ISMr
Bergtaal: sprakeloos
Delle-
Vigne:
robuust
en
trefzeker
Liesje in Medialand
Zeer produktief
Sfeertekening
JAZZ I Bijdrage: Ken Vos.
Commentaren
Buma wil geld zien
van carnavalsbands
Expositie
ZATERDAG 3 FEBRUARI 1990
KUNST
PAGINA 37
Regisseur Cocheret van musical 'Up on the Roof:
LEIDEN Na de popmusi
cal My Generation doet pro
ducent en regisseur Jan Co
cheret een nieuwe poging de
harten van het publiek te
veroveren met een Neder
landse bewerking van de
Engelse musical 'Up on the
Roof. Naar zijn zeggen lukt
dat heel aardig maar veel re
censies liegen er niet om; het
zou een saai, oppervlakkig
verhaal zijn, gelardeerd met
flauwe doobiedoo-liedjes.
Door
Dominique Gelderman
Tijdens de voorbereidingen van de
Nederlandse produktie 'My Gene
ration' ontdekte Cocheret in 1987
'Up on the Roof in een klein Lon-
dens theater. Hij was stomverbaasd
toe hij constateerde dat beide musi
cals zoveel overeenkomsten ver
toonden. De Hilversummer Coche
ret, van oorsprong balletdanser,
vervolgens acteur en later regis
seur, maakte met 'My Generation'
zijn debuut als vrije theaterprodu
cent en toneelschrijver. Het stuk
dat hij overigens samen schreef met
acteur Hans van der Woude- gaat
over de jaren zestig (Cocherets ge
neratie) en wat er van de idealen van
Gary Burton: 'Reunion' 1989
Bobby Hutcherson: 'Ambios
Mundos' 1989
Burton en Hutcherson zijn de
twee meest invloedrijke vibrafonis-
ten in de jazz na Milt Jackson. Van
beide artiesten kun je zeggen dat ze
op stilistisch en technisch gebied
veel aanhangers en volgelingen
hebben. Ze zijn beiden ook zeer pro
duktief met twee platen per jaar. De
cd van Burton is vooral interessant
door de aanwezigheid van Pat Me-
theny - daar slaat deels de titel van
de produktie op.
De gitarist begon zijn professio
nele loopbaan en is sindsdien een
even gevestigde naam op zijn in
strument. De toonzetting van 'Reu
nion' is over het algemeen bedaard
met licht fusion- en latin-onderto-
nen, terwijl Metheny vrijwel net zo
veel soloruimte krijgt als de leider.
De luisteraar wordt op de zeer goed
opgenomen cd niet geconfronteerd
met baanbrekende nieuwigheden,
maar krijgt een makkelijk in het ge
hoor liggend dieet van verantwoor
de muziek voorgeschoteld.
Vanuit jazz oogpunt is de plaats
van Hutcherson, die altijd al veel
met latin-elementen werkte, mis
schien interessanter. Ook in dit ge
val wijkt de leider niet af van wat we
van hem kennen, maar de arrange
menten klinken wat frisser en min
der gericht op mogelijke 'airplay' op
de Amerikaanse radio. Steelt op
Burtons plaat Metheny de show
met enkele gerichte frase,'hier is de
opvallende solist naast de leider,
fluitist James Spaulding. 'Ambios
Mundos' (beide werelden) is zeer de
moeite waard door de percussieve
prestaties van de oorspronkelijke
toen is terecht gekomen. Hits uit de
hippietijd vormen het muzikale ge
deelte.
Toeval
'Up on the Roof is gebaseerd op
hetzelfde recept, behalve dat er
wordt uitgegaan van de jaren zeven
tig. "Puur toeval", zegt Cocheret.
'Up on the Roof voldeed helemaal
aan zijn ideaal: theater, popmuziek
en een goed verhaal. Meteen besloot
hij de rechten van het schrijversduo
Jane Prowse en Simon Moore te ko
pen, overtuigd van het succes van
hun musical op de Nederlandse po
dia. "Het leek mij een leuke aanslui
ting op 'My Generation'". Kort na
dat Cocheret 'Up on the Roof zag,
werd de produktie genomineerd als
'best musical of the year'. Het resul
taat was een tweede prijs bij de jaar
lijkse uitreiking van de Laurence
Olivier-theaterprijzen.
'Up on the Roof is ontstaan tij
dens improvisatieworkshops met
vijf acteurs, onder regie van de sce
narioschrijvers Prowse en Moore.
Het script is de acteurs op het lijf ge
schreven. Cocheret: "Met toestem
ming van Prowse en Moore is er
veel in de tekst voor de Nederlandse
versie veranderd. Ik had te maken
met vijf andere mensen. De Neder
landse acteurs (Cilly D^rtell, Maeve
van der Steen, Marnix Kappers,
Rob Fruithof en Rik Luycx, DG)
hebben er heel veel van zichzelf in
gestopt. Dat was gewoon nodig; de
karakters zijn heel belangrijk in de
ze musical. Ook moest het stuk wor-
•'■•■rX&Bi
WJmm
Bobby Hutcherson.
Cubaanse musici Francisco Agua-
bella (conga's) en Orestes Vilato
(timbales). Hutcherson zelf verkeert
in goede vorm, geïnspireerd door de
percussie, en nam een van zijn bete
re albums van de laatste jaren op.
Hutcherson klonk bij recente be
zoeken aan Nederland nogal eens
mat en routineus, maar daar is hier
weinig van te merken. De cd, die
een extra nummer bevat, is minder
doorzichtig opgenomen dan die van
Burton.
David Friessen: 'Other Times-
Other Places' (1989-Global Paci
fic)
Bassist David Friessen, ondanks
zijn bewezen capaciteiten, heeft in
Europa nooit veel naam kunnen
maken. Waarschijnlijk is dit te wij
ten aan zijn pre-occupatie met het
geluid van zijn instrument en zijn
den herschreven naar de Neder
landse situatie".
Typerend
Wellicht komt het door genoemde
veranderingen dat een aantal critici
het verhaal afkeurt. Zij schrijven
bijvoorbeeld dat het verhaal te saai
is. Te oppervlakkig. Te grappig.
"Nou moet ik zeggen dat het stuk
op de première (22 december, red.)
slecht op gang kwam", verontschul
digt Cocheret zich. "Ik zat me op te
vreten. Maar het ligt er ook aan of
het verhaal je al dan niet raakt. 'Up
on the Roof en ook 'My Generation'
gaan over een periode die veel men
sen bewust hebben meegemaakt en
daar hun eigen invulling aan geven.
Die is voor iedereen natuurlijk weer
anders. Voor mij zaten in beide mu
sicals heel veel dingen die heel type
rend waren voor die tijd. Natuurlijk
is het de gecomprimeerde werke
lijkheid. Je kan in zo'n korte tijd
niet alles weergeven".
Geïrriteerd vervolgt hij: "Bepaal
de kranten schrijven dan- en dat de
den ze ook bij 'My Generation'-: 'De
jaren zeventig zijn met een verfrol
ler geschilderd'. En: 'Gemakzucht'.
Hoezo gemakzucht? Er is jaren kei
hard aan gewerkt. Daar heb ik nou
wel eens moeite mee, dat al dat
werk van die ongeveer dertig men
sen die intensief bij de produktie
betrokken zijn geweest, even wordt
afgedaan met 'gemakzucht'. Kijk,
dat je het niet leuk of niet goed
vindt, is een kwestie van smaak. Er
is ook geschreven dat het tè leuk is.
Er wordt zelfs gesproken over een
'te grote grapdichtheid'. Dit is die
typisch Engelse c.q. Amerikaanse
comedy-stijl, ook wel 'light enter
tainment' genoemd. Daar hebben
we bewust voor gekozen. Ik vind
het typisch Nederlands dat alles zo
zwaar moet zijn. Voor mij moet er in
een musical wel wat te lachen zijn.
Niet te veel drama".
Vals
In 'Up on the Roof worden hits uit
de jaren '70, zoals 'In the Summerti
me', 'Ding-a-Dong' en 'Reach Out',
op bijzondere wijze aan het publiek
gepresenteerd: a-capella, zonder or
kestband. Hoewel dit natuurlijk ui
termate moeilijk is, mag van een
musical verwacht worden dat het
muzikale gedeelte dik in orde is.
Maar ook wat dit betreft zijn veel
op- en aanmerkingen geplaatst,
zoals 'vals', 'niet om aan te horen' en
'flauw gedoobiedoo'.
Cocheret: "Ik vind het fantastisch
wat de acteurs voor elkaar krijgen.
In Engeland waren de zangpartijen
veel slechter. Het was een zootje:
vier van de vijf acteurs hadden nog
nooit op toneel gezongen. De karak
ters en het spel zijn veel belangrij-
JAN MANKES - Het Dordrechts
Museum houdt van 10 februari tot
20- maart een tentoonstelling die is
gewijd aan Jan Mankes (1889 - 1920)
en eerder te zien was in Heerenveen
en Arnhem. Een keuze is gemaakt
uit de paar honderd schilderijen en
de meer dan 170 prenten en tekenin
gen van de kunstenaars die maar
dertig jaar mocht worden. De expo
sitie bestaat uit schilderijen, teke
ningen, etsen, houtsneden en gra
vures met dieren, stillevens, zelf
portretten, interieurs met figuren
en landschappen.
(p.r.-foto)
voorliefde voor kamermuziek-ach-
tige combinaties. Lp's als 'Star dan
ce' en 'Amber Skies' horen toch wel
thuis in een breed georiënteerde
jazzverzameling. Zijn laatste album
is zeer representatief voor zijn
werkwijze. Er is geen wilde, hyper
actieve muziek op te horen, maar
Friesen concentreert zich op sfeer
tekeningen, ditmaal met een sterke
inbreng van percussionist Airto
Moreira en saxofonist Phil Dwyer,
die als een kruising van Wayne
Shorter en Jan Garbarek musiceert.
Al het materiaal is door Friesen
geschreven en varieert in kwaliteit
van vrolijk niemendalletje tot aan
stekelijk vriendelijk. Over het alge
meen komt de plaat als lichtverteer-
bare kost over, waaraan extra
smaak is toegevoegd door het bas-
geluid van Friesen. Een stuk leuker
dan new age-muziek, maar niet het
beste dat ik ken van Friesen, die als
instrumentalist meer in zijn mars
heeft dan hij hier laat horen. Door
de technische kwaliteit van de cd en
In Turkse en Nederlandse versie
Amsterdam sanat tiyatrosu (AST) speelt
Bergtaal van Harold Pinter. Regie: Ercan
Dogan en Bruin Otten. Gezien op 2 februari
in het Lak-theater. Vanavond aldaar op-
LEIDEN - Naar aanleiding van de
onderdrukte Koerden in Turkije
schreef Harold Pinter Bergtaal.
Dit een half uur durende stuk
wordt door de Turkse toneel
groep AST eerst in een Turkse en
direct aansluitend in een Neder
landse versie gebracht.
Twee vrouwen komen in een
gevangenis hun echtgenoot en
zoon opzoeken, waar twee bewa
kers zich soms zelfs letterlijk als
honden tegenover hen gedragen.
Het stuk handelt over individu
ele onderdrukking en dat vindt
zijn weerslag in een strakke
vormgeving en een strak spel,
waarin voor bijvoorbeeld soepele
bewegingen geen plaats is. Het
decor bestaat louter uit een doek
op de grond met een schildering
uit het Midden-Oosten, waarop
de in het geheel schitterende be
lichting onder meer symbolisch
een rood-geel-groene band tovert.
De vooral schreeuwende karak
ters trekken voortdurend op veel
zeggende momenten getailleerde
regenjassen aan en uit. De luid
spreker, die ook al associatief
werkt, geeft niet alleen een Leit
motiv in oosterse muziek, maar
herhaalt soms ook als een soort
echo stukken dialoog.
De bewegingen van de vijf over
het doek lijken wel wat op een
schaakspel. De manlijke rollen
ogen zeer agressief in hun moto
riek, zodat ook als je geen Turks
kent in de eerste versie de li
chaamstaal veel vergoedt. Marte
ling wordt afdoende gesugge
reerd. En het werkt vervreem
dend, om de Turkse auteurs, on
der wie enige Koerden, Neder
landse schuttingtaai te horen
spreken.
Het einde, met foto's als van
Amnesty International in bood
schappentassen, is zeer mooi en
onderstreept het universele van
dit stuk. Zoals Pinter in een inter
view over dit stuk zei, denkend
aan Thatcheriaans Engeland:
"Vraag niet voor wie de noodklok
luidt: hij luidt voor u." Het pu
bliek was gisteren dan ook, net
als de moeder wanneer ze haar
zoon toch in de eerst verboden
bergtaal mag toespreken, sprake
loos.
EMIEL FANGMANN
Aquiles Delle-Vigne, piano: Beethoven en
Chopin. Gehoord in de Kapelzaal op 2 fe-
LEIDEN - 'Slechts' twee wer
ken vulden het programma van
Aquiles Delle-Vigne, monu
mentale werken noemde hij het
zelf in de korte toelichting die
hij voor het concert gaf. Monu
mentaal in architectonische zin
zijn de in 1802 geschreven 15 Va
riaties en een fuga op. 35 van
Beethoven zeker, een wonder
van creatieve constructiviteit,
hoe op een eenvoudig muzikaal
gegeven als basis een geweldig
bouwwerk kan wordep opge
trokken. Het thema, dat Beetho
ven een jaar later in zijn Eroïca-
symfonie verwerkte, ondergaat
voortdurend gedaanteverwisse
lingen. Het wordt verpakt in
passagespel, geteisterd door ve
nijnige voorslagen, het ontmoet
zichzelf in een canon, en wordt
soms zo verstopt dat het ten on
der lijkt te gaan, maar het duikt
toch weer op in een felle fuga,
om dan nog éénmaal, maar nu
ongeschonden, te klinken.
Aquiles Delle-Vigne speelt
met een zeer volle pianoklank
met de bedoeling de klanken
van het symfonie orkest op te
roepen. Zijn spel is zeer robuust,
trefzeker, overtuigd, zonder aar
zeling, al is ook in dat laatste op
zicht niets menselijks hem
vreemd. Hij speelt als iemand
die weet dat het zö moet, niet als
iemand die op het moment zelf
her-schept en her-ontdekt.
Het ontroeringsmoment ligt
wat hem betreft in het verleden,
en misschien werd ik daardoor
niet echt geraakt, hoe zeer ik
ook onder de indruk was van
zijn pianistisch kunnen.
In het tweede monumentale
werk, Chopins grote Sonate in
b, met hetzelfde opusnummer
35, leek Delle-Vigne zich meer
over te geven aan de muziek. Hij
was geen buitenstaander meer,
maar kroop in de huid van Cho
pin zodat diens muziek met de
toverstaf der bezieling aange
raakt werd. Een eigen visie ma
nifesteerde zich in de grote,
haast ouderwetse vrijheden die
hij zich veroorloofde in het mid
dendeel van het Scherzo, in de
strak gespeelde Treurmars met
de vertroostende lyrische inter
mezzi, en een finale die zo snel
voorbij raasde dat begin en ein
de vlak naast elkaar kwamen te
liggen.
Hoewel het publiek, waaron
der veel leerlingen en trouwe
aanhangers, nadrukkelijk om
een toegift vroeg, zei Delle-Vig
ne ons liever met de herinnering
aan Beethoven en Chopin naar
huis te laat gaan, want het ging
tenslotte om de componisten,
niet om de pianist. Naar mijn ge
voel was in Beethovens Eroïca-
variaties de pianist aan het
woord, in Chopin de vertolker.
Concert door "Het Trio" bestaande uit Harry
Sparnaay: basklarinet, Harry Starreveld:
fluit en René Eckhardt: piano. Zij voerden
werken uit van o.a. Salvatore Sciarrino, Ja
mes Clarke en Paola Perezzani. Gehoord
op 2 februari in De Waag.
LEIDEN - Waarover schrijft uw
muziekrecensente? Zij bezoekt
een concert, ondergaat de sfeer
van zo'n avond, raakt al dan niet
onder de indruk van het gehoorde
en probeert vervolgens haar oor
deel te formuleren. Soms vergeet
je als luisteraar de mensen om je
heen. Het kan zijn dat het publiek
een storende factor is of in tegen
deel een stimulans bij het onder
gaan van muzikale emoties.
Een verslag van dit concert zou
niet volledig zijn zonder de dis
cussies te vermelden die zich in
de korte pauze en na afloop af
speelden tussen de coördinator
van de Waag, Frits Bruins, uw
muziekrecensente en de zeer ver
wonderde bezoekers ten getale
van drie. Is een druk bezocht con
cert louter een kwestie van publi
citeit? Is Harry Sparriaay bv. dan
in heel Nederland en ver daarbui
ten bekend behalve in Leiden?
Waarom trok "Het Trio" op zijn
tournee door Tsjechoslowakije
volle zalen en in Leiden welgeteld
drie toehoorders? Hevig teleurge
steld was de coördinator van de
Waag in ieder geval wel.
"Het Trio" zelf had zowel de
pauze als het programma wat in
gekort. Echt gezellig spelen is het
natuurlijk niet voor een vrijwel le
ge zaal. Desondanks brachten de
drie musici een heel mooi pro
gramma dat met zorg en zeer
overtuigend vakmanschap werd
uitgevoerd. Pianist René Eck
hardt, die op 16 maart met een so
loprogramma in de Waag zal spe
len, speelde van Salvatore Sci
arrino ('47) "De la Nuit". Muziek
als een woelig meer, waarin bij
vlagen voor kortere of langere
duur de contouren opduiken van
Ravels "Gaspard de la Nuit". Of
neem Harry Starreveld, in het vak
opgeleid door de Leidse fluitist
Koos Verheul, met zijn vertolking
van Furiosamente" voor picco
lo-solo van de Amerikaan Alan
Yim ('58). Geïnspireerd op een ge
dicht van Octavio Paz geeft de
piccolo het geluid weer van een
roofvogel die krijsend en
schreeuwend omhoog zweeft,
rondcirkelt en aanvalt. Werkelijk
adembenemend zoals Starreveld
dit indrukwekkende werk uit
voerde. Harry Sparnaay liet zijn
basklarinet fluisteren, ploppen
en schreeuwen in de stukken die
door het gezamenlijke Trio wer
den uitgevoerd. Zo'n dikke tien
jaar geleden was hij nog voor
vechter van dit uitzonderlijke in
strument. Nu heeft hij er de hele
wereld mee veroverd... behalve
Leiden.
MONICA SCHIKS
Leuke jeugdmusical van Hetty Heyting
en Joop Stokkermans
de muziek kan ik hem wel aanraden
aan een ieder die van mooie gelui
den houdt, maar niet. van zijn a
propos wil worden gebracht.
Thelonious Monk 'Straight No
Chaser' (Columbia CBS)
De muziek van deze cd is uitge
bracht naar aanleiding van de docu
mentaire met dezelfde titel die werd
geregisseerd door Charlotte Zwe-
rin. De plaat is geen soundtrack
zoals gebruikelijk, omdat veel ma
teriaal in die film incompleet is en
op de geluidsinstallatie niet tot zijn
recht zouden kohien. Wel zijn er en
kele gesproken commentaren in
nummers meegemixed, iets wat
toch na een paar keer moet irriteren,
omdat de muziek nodeloos onder
broken wordt. Ondanks die kantte
kening is dit album zeer zeker het
beluisteren waard, aangezien het
meeste materiaal niet eerder werd
uitgebracht. De meeste opnamen
zijn uit de periode '67-'68, toen
Monk onder contract stond bij CBS.
De pianist, die in 1982 overleed,
wordt terecht beschouwd als een
van de belangrijkste jazz-componis-
ten, terwijl hij ook als instrumenta
list een onmiskenbare originaliteit
bezat.
We krijgen een nieuw inzicht in
IVIonks capaciteiten door het af
draaien van de cd, wel muzikaal
waardevolle toevoegingen aan zijn
discografie, zeker wat betreft de so
lo-opnamen. het is jammer dat er
niet zoveel uit de jaren vijftig be
schikbaar was, want zijn latere
werk is vooral een consolidatie van
de meer creatieve voorafgaande pe
riode. Desondanks zijn ook deze la
tere opnamen duidelijk het werk
van een grote stilist. Daarbij valt
trouwens eens te meer op hoe goed
de bijdragen van tenorsaxofonist
Charlie Rouse waren. De opna
mekwaliteit is noodzakelijkerwijs
zeer variabel.
'Kijk naar je eigen', jeugdmusical van Hetty
Heyting met muziek van Joop Stokkermans
door Stichting Jeugdtheater Amsterdam.
Regie: Ad van Gessel. Met: Nancy Nijen-
huis. Rob van Houten, Annemarie Hensel-
mans, Adriaan Adriaansen, Maaike Schuur-
mans en Armand Pol. Gezien op 2 februari
in de Leidse schouwburg.
LEIDEN - Vroeger waren konin
gen in hun sprookjeskasteel
spannend. Menig meisje droom
de ervan een prinsesje te zijn, al
was het maar voor één dag. Daar
kun je tegenwoordig bij televisie
kijkende meisjes nauwelijks nog
mee aan komen. Die willen de
showbiz in. Met het oog op die
droomwens heeft Hetty Heyting
een vlotte jeugdmusical geschre
ven. En zelfs een plezierig verpak
te moraal ontbreekt niet: het kijk
je achter de schermen van de glit
ter en glamour van de televisie
wereld werkt heel ontnuchte
rend. Daarom zingen de sterren:.
'Kijk naar je eigen/En kijk niet zo
naar mij/.../Kijk naar je eigen/Ik
ben niks meer dan jij!'.
Hoofdpersoon van de musical
is Liesje die elke avond in haar
eentje naar de t.v. zit te kijken.
Plotseling gaat er iets mis met de
afstandsbediening, en hup...Lies
je bevindt zich in de televisiestu
dio, waar zij voor en achter de ca
mera de nodige avonturen be
leeft: kortom, Liesje in media
land.
Hetty Heyting heeft op een han
dige manier moderne varianten
gevonden op klassieke elemen
ten als 'grote mensen plagen' (na
melijk het kietelen van de
nieuwslezer) en 'de boze man'.
Laatstgenoemde is hier de
kwaadaardige televisieregisseur
die door uitbuiting van Liesje ho
gere kijkcijfers wil scoren.
Als er 'echt' wordt uitgezonden,
zien we dat op de tv-toestellen,
dié aan de rand van het podium
staan opgesteld. Leuk gedaan,
want het verhoogt de geloofwaar
digheid van het geheel. Daarnaast
heeft Joop Stokkermans vlotte
muziek gecomponeerd die net
dat beetje showbiz-uitstraling
heeft dat voor deze musical nodig
is. Stuk vóór stuk draagt dit alles
bij tot het succes van dit moderne
sprookje dat gisteravond in een
goed gevulde schouwburg bij
jong en oud tot de verbeelding
sprak.
WIJNAND ZEILSTRA
Opnieuw schilderij Van Gogh naar veiling
NEW YORK/AMSTERDAM (ANP) - Op 15 mei komt bij Christie's in New
York opnieuw een schilderij van Vincent van Gogh onder de veilingha
mer. Het betreft een portret van dokter Paul-Ferdinand Gachet (1828-
1909). Verwacht wordt dat het tussen de 75 en 95 miljoen gulden zal op
brengen.
Het olieverfschilderij, dat een afmeting heeft van 76 x 55,9 cm, is afkom
stig uit het bezit van wijlen Siegfried Kramarsky. Van Gogh heeft het por
tret in 1890 geschilderd, anderhalve maand voor de dood van de schilder.
ROOSENDAAL (GPD) - De Vere
niging Buma wil dat carnavals
bands voor elk optreden auteurs
rechten gaan betalen. Dat staat in
brieven die Buma/Stemra naar tal
van earnavalsorkesten in Brabant
heeft gestuurd. Westbrabantse
woordvoerders van carnavalsbands
en -stichtingen noemen het verzoek
belachelijk.
De bedragen die de Vereniging
Buma wil hebben zijn niet misse
lijk. Optreden op een carnavalsbal
of in de buitenlucht kost een bandje
per keer bijna honderd gulden.
Voor orkestjes die van de ene naar
de ander plaats trekken, zou dat
flink in de papieren gaan lopen. Bu
ma vraagt de bands de auteursrech
ten vrijwillig te betalen. Ze gaat niet
controleren in carnavalstijd.
"De waanzin ten top", zegt Paul
Moerdijk van de Leutders, een car
navalsclub in Roosendaal. "Pure
geldklopperij. Wij zijn, net als de
meeste orkesten, een vrienden-
ploegje dat muziek maakt met car
naval. Een hobby. Ze snappen bij de
Buma blijkbaar niet hoe een carna
valsfeest in elkaar steekt. Als ze het
van onze muziek moeten hebben, is
het treurig gesteld in ons land".
Moerdijk veronderstelde eerst
dat hij met gen grap te maken had
toen hij de brief van de Buma open
de en vervolgens dat de organisatie
alleen geld wil zien van bovenmoer-
dijkse liedjes. "En wij spelen net als
de meeste andere Roosendaalse ka
pellen alleen plaatselijke carnavals
liedjes".
Volgens woordvoerder J. Knops
gaat het de Vereniging Buma echter
niet alleen om landelijke carnavals-
repertoire. "We maken geen onder-
scheid. Ook componisten en tekst
dichters van Brabantse bodem wil
len wel eens geld zien van hun mu-
zikale vruchten. Onze leden hebben
Jan Cocheret: 'Hoezo gemakzucht?' (foto Chris-Paul stapels) daarvoor bij ons aangeklopt. Van
daar dat we een aantal carnavalsver
enigingen hebben aangeschreven".
ker dan het zingen. Want eigenlijk is je van de voorstelling verwacht. Knops zegt dat de Buma er niet
'Up on the Roof meer een toneel- Verwacht je heel goede a-capella, op uit is om het carnaval te ver
stuk waarin liedjes worden gezon- dan heb je een rotavond. Zo gaat dat moorden. "Daar lijkt het anders wel
gen. Bovendien gaat het verhaal altijd. Ook met de critici. Ze willen op", meent muziekboer Piet van der
over een stel studenten die een ama- iets zien wat ze niet zien, en ze wil- Hoeven van Stichting Carnaval
teur-zangclubje vormen, daarom len niet zien wat ze wel zien. Het pu- Roosendaal. „We kunnen de kapel-
mag het best wel eens fout gaan. bliek is over het algemeen heel en- len op deze manier wel opdoeken.
Dat wordt door het publiek soms als thousiast over 'Up on the Roof. Dat Dat gaat toch niet? De Buma is een
storend ervaren ja, maar ik heb ook kan ik garanderen, want doordat ik nuttig iets, maar niet voor ons car-
van veel mensen gehoord: "Wat bijna altijd aanwezig ben tijdens de naval. Overigens is het een extra sti-
leuk dat dat zo spontaan gebeurt'. voorstellingen krijg ik genoeg reac- mulans voor alle bands om alleen
Het ligt er maar helemaal aan wat ties te horen". liedjes van Roosendaalse makelij te
spelen. Daar heeft de stichting zelf
alle rechten van".
De Bergse musicus en componist
Piet Demmers noemt het verzoek
van de Buma achterlijk. "En dat bij
een volksfeest als carnaval. Hier in
Bergen staan ze zich op iedere
straathoek het schompes te blazen.
En daar zouden die tientallen orkes
ten die we hier hebben dan voor
moeten betalen?"
Demmers heeft talloze carnavals
liedjes geschreven. Wil hij daar via
de Buma dan geen geld voor zien?
"Welnee. Geld is altijd welkom,
maar niet op deze manier. Ik kan me
niet voorstellen dat makers van
Roosendaalse en Bergse liedjes bij
de Buma om steun hebben aange
klopt. Van mij mogen ze mijn lied
jes tot in den treure spelen. Hoe wil
de Buma trouwens controleren,
welke band welke nummers
speelt?"
Volgens Knops moeten orkesten
gewoon eerlijk opgeven wanneer ze
in de optocht spelen of een carna
valsfeest organiseren. "Te controle
ren is het niet. Da's inderdaad een
groot probleem. Ik trek straks wel
een kiel aan, maar niet om te komen
controleren".
LEIDEN - De kunstenaars Mary
van Delft uit Leiderdorp en Djim de
Graaf uit Sassenheim exposeren
van 8 februari tot en met 9 maart in
het provinciehuis in Den Haag. Van
Delft stelt haar aquarellen en gé-
mengde technieken ten toon, waar
in vogels, letters en oude alfabetten
een grote rol spelen. Deze elemen
ten zijn in combinaties terug te vin
den in haar werk. Haar verbonden
heid met Frankrijk laat zij tot uiting
komen door de Fricolore telkens in
haar schilderijen te verwerken. De
olieverfschilderijen en gouaches
van De Graaf zijn volgens de kun
stenaar mysterieuze werken.
De expositie is voor publiek gra
tis toegankelijk op werkdagen van
10.00 tot 16.00 uur.
