Risico uit liefde voor opera
Perikelen rond juke-box
Martine Bijl nu
'Mevrouw Bijl'
Franz Liszt
romantisch
vertolkt
Nieuw Operatijdschrift voor de Benelux
POP
Kapsones
Experimenteel
Mysterieus
KUNST
PAvjlIN A óv
Pianorecital door Toos Onderdenwijngaard
met werken van Mendelssohn. Debussy.
Rachmaninoff. Tchaikovsky en Liszt. Ge
hoord op 12 januari in de Kapelzaal.
I LEIDEN - Een mens kan zich
zeer sterk verwant voelen met een
bepaalde episode in de geschie
denis. Uitleg is dan niet nodig;
emotioneel kan men zich onmid
dellijk en zonder terughoudend
heid inleven in bijvoorbeeld de
muziek uit de vorige eeuw. Neem
nu de muziek van Franz Liszt
zoals die door Toos Onderden
wijngaard uitgevoerd werd. Meer
dan eens stond ik figuurlijk ge
sproken dan paf van de vele
uitzonderlijke kenmerken van
deze componist. Zowel de bra
voure van een klavierleeuw hoor
de ik. als de charmeur met zijn
elegante passages. Opnieuw raak
te ik onder de indruk van de
vreemde en vaak grillige en voor
die tijd vérgezochte samenklan
ken. Maar altijd keek ik er van
buitenaf tegenaan, tegen die mu
ziek. Tegen die gedachten wereld.
Voor de pianiste geldt dit waar
schijnlijk helemaal niet. Zij is al
jarenlang een warm pleitbezorg
ster van vooral de onbekende
werken van Franz Liszt, die van
hoog uit zijn ivoren toren op de
wereld neerkijkt. Onderdenwijn
gaard is een integer mens die zich
met hedendaagse ernst zózeer
heeft ingeleefd in die muziek dat
ze al dat ongelooflijk moeilijke,
pianistische metselwerk uit haar
hoofd speelt. Het is waar; ze was
wat verkouden, hield de zakdoek
bij de hand en raakte er een keer
uit. Maar zelfs dat deed ze in de
geest van Liszt en met sfeer.
Het programma vóór de pauze
was eigenlijk al weer vergeten bij
de uitvoering van al het werk van
Liszt. De duidelijk verhalende en
schilderachtige speeltrant in bij
voorbeeld de werken van Debus
sy en ook Tchaikovsky. De opval
lende wijze waarop ze het licht
liet schijnen op verrassende, ko
mische ritmes en melodische
trekies.
Liszt trok echter alle aandacht
naar zich toe. Hoe kan het ook an
ders met werken waaraan geen
einde lijkt te komen. Vooral dat
aspect van eindeloosheid is mij
als twintigste eeuws mens soms
wezensvreemd. Alsof de wereld
uit haar voegen moest worden ge
licht in die tijd. Men zocht naar
het einde der tijden. Jammerge-
noeg wekte Onderden wijngaard
wel de sfeer van de romantiek op,
maar de uiteindelijke fascinatie
die Liszt moet hebben gevoeld bij
het schrijven ervan is tenslotte
toch niet doorgedrongen in de
Kapelzaal. Bloemen kreeg ze ge
noeg en applaus ook, maar het on
middellijke, obligate oprijzen als
één man bleef achterwege.
MONICA SCHIKS
LEIDEN - Doet-ie het of doet-ie
het niet? Dat blijft de grote vraag
omtrent de juke-box op de tentoon
stelling 'De jaren zestig. Actie,
kunst en cultuur in Leiden' in de
Lakenhal. De vermelding buiten
werking op het apparaat - direct na
de opening - was er niet opgezet,
omdat er geen muziek in het muse
um mocht klinken, maar omdat het
mechanisme het had begeven. Na
slechts één dag spelen begaf de
juke-box het. "Maar laten we ho
pen, dat de kinderziektes nu voorbij
zijn" verklaart Ingrid Moerman.
Aan Ingrid Moerman,
tor historische kunst van de Laken
hal, zal het zeker niet liggen. Hoe
wel niet verantwoordelijk voor de
totale expositie was de juke-box
haar idee en omdat de Educatieve
dienst geen tijd had, werkte ze het
plan uit. "Oud-medewerker van de
Lakenhal Rob Schraven is eigenaar
van de juke-box en de honderd
singles erin zijn voornamelijk van
hem en van de bekende Leidse dee
jay Nico Bill afkomstig. Ik had een
keus uit honderdtachtig plaatjes en
met behulp van het in Leiden uitge
geven boek Hitsounds in Holland
1960/73 kon ik toonaangevende
nummers van de jaren zestig selec
teren. Ik had nog een paar originele
etiketten, die ik natuurgetrouw ko
pieerde. Met een oude schrijfmachi
ne zette ik de titels er op. Dat doe je
natuurlijk alleen als je ook wilt dat
het apparaat speelt."
Ingrid Moerman studeerde in de
jaren zestig geschiedenis in Leiden.
In 1967/68 zat ze voor een aanvullen
de studie in het Normandische
Caen, waar de Parijse Mei 1968-stu-
dentenrevolutie grondiger door
werkte dan in het Leidse. "Op de
tentoonstelling hier zie je de bezet
ting met slaapzakken van het Aca
demiegebouw. We dachten in Caen
echter dat er een burgeroorlog in
Frankrijk zou komen. Er kwam
geen post meer. Ik kon geen geld
meer krijgen, niet meer bellen. Ik
heb daar geen examen kunnen
doen en ben door mijn ouders over
haast opgehaald". Haar eigen muzi
kale herinneringen aan de jaren zes
tig gaan misschien daarom eerder
terug naar het Franstalige chanson
van Adamo, Edith Piaf en Les com
pagnons de la chanson, die ook in
de juke-box terug te vinden zijn.
"Nee, de keus tussen Beatles en
Rolling Stones heb ik toen niet ge
maakt", bekent Moerman. "Wel
herinnner ik me van van'mijn roei
vereniging dat we al aan conditie-
traning op muziek deden op Het rit
me van de regen van Rob de Nijs.
En Sophietje natuurlijk van Johnny
Lion, het Cocktail Trio". Naast De
Nijs treffen we in de juke-box bij
voorbeeld The Fortunes, The Casu
als, The Four Tops, de Leidse Sleu
teltjes en Rita Hovink ('t Is voorbij),
ook al uit Leiden afkomstig. Verder
Ketelbinkie van de pas overleden
Van Schaik en Barcelona van de
Wilmari's. En het origineel van Sea
led with a kiss van Brian Hyland,
onlangs nog een hit van Jason Don
ovan. Het hoeft haast geen betoog
dat de dames Froböss, Brokken en
Valente present zijn. En voor wie
die tijd heeft meegemaakt, zal de
strekking van Ik kan geen kikker
van de kant af duwen (van het Low-
land-trio) wel bekend zijn. Maar cu
rieus is een singletje met Maagden
huisliederen van Amsterdamse stu
denten in deze juke-box. Een appa
raat van het merk Wurlitzer, type
Zodiac, dat zelf overigens uit het be
gin van de jaren zeventig stamt.
Zou het daaraan liggen? Daags na
de opening van de expositie eind
december staakte het apparaat het
spelen en moest er een onderdeel
uit Rotterdam komen. Afgelopen
weekend vermaalde hét mechaniek
een single en wie er gisteren een
kwartje (één single) of een gulden
(vijf singles) in gooide, kwam ook
nog voor een verrassing te staan.
Tenminste, als men in de selectie
De pattefoon van Wim Kan op
neemt, een opname die blijft ste
ken. Maar behulpzame suppoosten
openen dan het apparaat en draaien
deze single even om. Wat er op de B-
kant staat? Iets van Toon Hermans:
Waar is toch die slinger van de oude
grammofoon?.
De juke-box in de Lakenhal: Doet-ie het of doet-ie het niet?
AMSTERDAM - De stem
van Luciano Pavarotti schalt
mij tegemoet in het histori
sche huis bij de kruising van
twee Amsterdamse' grach
ten. Passender welkom is
niet denkbaar, want de be
woner, Bo van der Meulen, is
oprichter en hoofdredacteur
van het eerste en enige ope
ratijdschrift in de Benelux,
getiteld 'Opera'. Een mooi
tijdschrift, maar wel een ris
kante onderneming. Tien
duizend exemplaren liggen
vanaf vandaag te koop in
kiosken, boekhandels en
theaters, maar er is nog niet
één abonnee geboekt.
Dat moet natuurlijk snel
veranderen. Er wordt op ge
rekend, dat er na dat eerste
nummer drieduizend opera
liefhebbers abonnee wor
den. Dan draait het blad, dat
per oplage 60.000 gulden
kost, quitte en gaat het een
mooie toekomst tegemoet.
Bo van der Meulen noemt zichzelf
operagek. De uit Deventer afkom
stige eeuwige student werkte twee
jaar aan de voorbereiding an het
blad, dat hij ziet als een noodzake
lijk tegenwicht van de, naar zijn op
vatting, vaak liefdeloze manier
waarop de grote dagbladen in het
westen het fenomeen opera benade-
"Ik heb de indruk, dat bij de lan
delijke kranten weinig mensen wer-
door
Joh.M. Pameijer
ken, die van opera houden. Vooral
Opera Forum in Enschede heeft
daaronder te lijden gehad. De visie
in het westen op wat Forum deed
was per definitie negatief. Als een
voorstelling wat tegenviel werd hij
door de critici absoluut met de
grond gelijk gemaakt. Er is niets
makkelijker dan iets de grond in te
boren.
Termen als 'de zangeres klonk als
een lekkende fietsband' komen niet
in mijn tijdschrift. Wij schrijven uit
liefde voor de opera. Weinig journa
listen schijnen te weten hoe moei
lijk het is om op een operapodium
terecht te komen".
"Het vak willen we met respect
behandelen zonder kritiekloos te
worden. Wat ik wil met dit blad is de
mensen naar het theater krijgen en
ze laten zien dat opera een feestelij
ke gebeurtenis is. Van Amsterdam
uit stappen ze heel gemakkelijk in
de auto naar Brussel om in de Munt
schouwburg een voorstelling van
wereldklasse te zien. Maar wat er in
Nederland gebeurt daar wordt met
de botte bijl op ingehakt. Als je echt
van opera houdt kom je bij de beide
Nederlandse gezelschappen aan je
trekken".
Verkocht
Bo van der Meulen is afkomstig uit
Deventer, deed HEAO in Enschede,
muziekwetenschappen in Amster
dam en studeert momenteel af in de
Engelse taal- en letterkunde. Hij is
zeer gehecht aan Amsterdam en
noemt zichzelf een van de weinigen,
die geen bezwaar heeft tegen het
dure Muziektheater. Hij las regel
matig buitenlandse operabladen,
maar zocht vergeefs naar een Ne
derlandstalige uitgave. In Deventer
en Enschede was hij trouw bezoe
ker van de voorstellingen van Fo
rum en hij constateerde ook in de
hoofdstad overweldigende belang
stelling voor de prestaties van de
opera uit Enschede.
"Verkocht was ik na het zien van
de 'II trovatore' met Pavarotti in
Verona en het bijwonen van een
operafestival elders in Italié. Sinds
dien zie ik, op operagebied alles wat
los en vast zit. Natuurlijk ga je je
dan ook verdiepen in wat er over ge
schreven wordt. Toen stuitte ik op
het gemis aan een operablad in het
Nederlands. Ik heb nu de sprong ge
waagd, maar het blijft riskant. Voor
af heb ik vrienden en bekenden, de
beide opera's in Nederland, de om
roep en de theaters gepolst. Daaruit
bleek dat het initiatief haalbaar is.
Iedereen is enthousiast. Alleen leeft
bijdragen: Wim Koevoet, Erna Straatsma
The Stone Roses - 'The Stone Ro
ses' (Silvertone)
De kleding en haardracht van The
Stone Roses passen absoluut niet in
het tijdsbeeld van de jaren negen
tig. Beatle-koppies ën slobbertruien
sieren het uiterlijk van deze vier
Britse jongens. Hun muziek heeft
ook niets van doen met moderne
popmuziek. The Stone Roses ma
ken oerdegelijke jaren zestig pop,
waarmee ze evenwel veel succes
oogsten bij het Britse publiek. Een
nieuwe eigenwijze gitaarband, die
weigerde om tijdens de Amerikaan
se tournee van de Rolling Stones als
voorprogramma op te treden.
Hun titelloze debuutalbum bevat
elf eenvoudige, pakkende gi
taarsongs. De muziek van deze
band uit Manchester lijkt erg op die
van hun stadsgenoten The Smiths.
Zanger Ian Brown en de zijnen kij
ken alleen veel optimistischer tegen
het leven aan. The Stone Roses heb
ben niet dat mistroostige en ironi
sche dat de muziek van The Smiths
zo kenmerkte (vooral door het stem
geluid van zanger Morrissey). The
Stones Roses zijn vrolijk en zingen
over de liefde. Hun met veel psyche
delische effecten doorspekte num
mers vallen vooral op door ver
vreemdende ritmes en tempo-ver
snellingen. De achtergrond van
'Don't stop' doet bijvoorbeeld den
ken aan een cd die snel wordt 'door
gespoeld'. Een beetje vreemd voor
deze ouderwetse Britten, maar een
mogelijke verklaring is dat de
groepsleden dol zijn op 'house'.
Arrogant zijn ze ook. 'I wanna be
adored' zingt Ian Brown, en 'I am
the resurrection'. Ach, een beetje
kapsohes mogen ze van mij wel
hebben.
E.S.
'Like a girl, I want you to keep
coming' - diverse artiesten
(Rough Trade)
John Giorno is een Newyorkse
kunstenaar die sinds de jaren zestig
actief is in de experimentele kunst.
Hij werkte onder anderen met Andy
Warhol in de film 'Sleep' (1963) en
begon in 1968 het poëzieproject
'Dial a poëm', waarbij zowel schrij
vers als muzikanten waren betrok
ken. Laurie Anderson en Patti
Smith werkten onder anderen aan
zijn projecten mee. In 1965 richtte
Giorno een eigen platenlabel op:
Giorno Poetry Systems. De hierop
verschenen platen bevatten altijd
een mengeling van gesproken
woord en muziek. Dat is ook het ge
val op zijn laatste plaat 'Like a girl, I
want you to keep coming', die in
Nederland door Rough Trade wordt
uitgebracht.
Dit compilatie-album bevat een
aantal nog nooit eerder opgenomen
stukken van onder anderen Debbie
Harry, David Byrne en New OTder.
Zo vertolkt Debbie Harry een tradi
tional uit Haiti, getiteld 'Invocation
to papa Legba', en zingt David Byr
ne een treurig bomenliedje ('Song
for the trees') begeleid door een
koortje mussen. De enige live-mu-
ziek komt van New Order, die de
Velvet Underground-klassieker
'Sister Ray' bewerkte. In de ruim ze
ven munuten durende opname, ge
maakt tijdens een concert in het
Braziliaanse Sao Paulo (december
1988), is de band op zijn best: zwaar
dreigend, en vrij monotoon. Willi
am S. Burroughs houdt, zwaar on
der invloed, een betoog over drug
gebruik Just'say no to drugs hyste
ria'). Karen Finley gaat bijna letter
lijk over haar nek van de rijke, door
en door verwende Newyorkers in
'Party animal'. De derde gesproken
tekst (met begeleiding van funk-
band) komt van projectleider Gior
no zelf in 'It's a mistake to think
your special'. Live Skull en het door
Chris Stein geprodcueerde PMS
zorgen voor een stevige portie rock;
Henry Rollins gooit er in de afslui
ter 'Hard' nog een schepje aangst-
aanjagende hardcore tegenaan. 'Li
ke a girl...' is een vreemde, maar wel
interessante verzameling.
E.S.
Laurie Anderson - 'Strange an
gels' (WEA)
De Amerikaanse mulfi-media
kunstenares Laurie Anderson zingt
op haar vijfde album 'Strange an
gels'. Dat is nieuw want tot dusverre
ging zij met haar immer mild-ironi-
sche teksten om als een dichter op
een dichtersavond. Anderson, zo
blijkt nu, beschikt over een fraaie.
Laurie Anderson: ...strijdbare fe
ministe... (foto pr)
loepzuivere stem waarmee ze niet al
haar emoties prijsgeeft. Daardoor
blijft het mysterieuze karakter van
haar ragfijne composities behou
den.
In haar nog altijd avant-gardis-
tische muziek zijn verder geen revo
lutionaire veranderingen doorge
voerd. Haar eigen synthesizer blijft
een hoofdrol vervullen en de ver
schillende gitaristen die ze heeft in
geschakeld krijgen zelden de kans
zich nadrukkelijk te profileren, laat
staan dat ze een solootje mogen
'doen'.
'Strange angels' is tot dusverre
het meest serieuze en tegelijk toe-
gasnkelijke werkstuk van Anders
on. Hoewel humor een der wezens
kenmerken van de tien stukken
blijft, handelen haar bij tijd en wijle
bevreemdende bespiegelingen over
onmogelijke vraagstukken zoals 'de
zin van het zijn'.
Dat er een strijdbare feministe in
haar schuil gaat, wordt duidelijk op
het uiterst ingetogen 'Beautiful red
dress'Heel fraai is ook het dromeri
ge 'Hiawatha' en het zwoele en toch
afstandelijke 'Coolsville'.
'Strange angels' herbergt te veel
moois om op te noemen. Laurie An
derson bewijst met deze cd dat ze
een unieke positie inneemt in hpt
gezelschap van multi-media kun
stenaars. Zij gaat door waar pakweg
een Kate Bush al driejaar geleden is
gestopt en waar Joni Mitchell on
danks haar ontdekking van de elek
tronica, nooit zal komen.
W.K.
er bij de Nederlandse Opera een
plan om ook met een operablad te
beginnen.
Een kleine uitgever stak er wat
kapitaal in en we hebben sponsors
gevonden. Daardoor werd het mo
gelijk om het eerste nummer op de
markt te brengen. Met Menno Feen-
stra voor de CD-rubriek en Sigrid
van der Linden voor de rubriek Jon
ge Nederlanders heb ik enkele vaste
medewerkers kunnen aantrekken.
Verder wordt gewerkt met jonge
muziekwetenschappers, omdat ik
vind dat er te weinig gebruik wordt
gemaakt van hun capaciteiten. Ze
komen moeilijk aan de bak. Mijn
eindredacteur. Peter van der Spek,
kent veel muziekwetenschappers,
die van armoede maar in een platen
zaak zijn gaan werken. Het is een
belangrijke taak van het tijdschrift
om mensen voor te lichten. Van de
64 pagina's zijn er tien voor de agen
da. Dat lijkt heel erg veel, maar er
blijkt verbazend veel op het gebied
van opera in Nederland te gebeu
ren. We zullen veel doen aan voor
besprekingen en aan recensies over
wat er gebeurt bij de Nederlandse
Opera, Forum en Forum Jong. We
mikken ook op België. Er is een spe
ciale Belgische medewerker be
noemd".
Vader
Met de warmte van een jonge vader
noemt Bo van der Meulen het blad
'Opera' zijn kind. "Het wordt beslist
geen blad voor vakmensen of des
kundigen. Het moet een publieks
blad zijn voor mensen, die af en toe
eens een operavoorstelling willen
zien en die op een eenvoudige ma
nier iets over een bepaalde opera
willen lezen. We gaan niet moeilijk
doen. In het eerste nummer staat
bijvoorbeeld een simpel artikel
over de opera Carmen, die bij Fo
rum gaat. We hebben de visie van
regisseur Helge Thoma op de opera
en geven aan aantal plaatopnamen, Van stond af aan heb ik mij voor denk ik: als ik er n
waarmee de mensen zich op de ogen gehouden dat ik zelf koper zou hebben dan
voorstelling kunnen voorbereiden, ben. Nu het eerste nummer klaar is willen kopen".
APPEL Toneelgroep de Appel
brengt de roman 'Noodlot' van
Louis Couperus op de planken. De
toneelbewerking van Hans de Wolf
gaat op 26 en 27 januari in première
in de eigen studio van De Appel aan
de Scheveningse Duinstraat. Het
stuk is daar al vanaf 19 januari te
zien. 'Noodlot', het verhaal over een
relatie tussen twee mannen, wordt
geregisseerd door Aram Adriaanse.
GRONINGEN Martine Bijl dat ze de gesproken tekst zélf moet
legt de laatste hand aan haar opschrijven, omdat het er dan natu-
nieuwe theatershow. Het rel u.tkom, Daarnaastdoetzeeen
vierde soloprogramma gaat SS
binnenkort beginnen onder de ^et
opmerkelijke titel: 'Mevrouw De titei .Mevrouw Byr heeft te
Bijl. Dus niet meer 'Martine,' maken met het door haar niet weg-
'Bijl' of 'Martine Bijl,' doch in gemoffelde feit dat ze inmiddels
alle eenvoud en vol ironie: eenenveertig jaar is. Op zich geen
'Mevrouw Bijl'. probleem, ze brengt de nodige uur
tjes door in de sportschool en oogt
In haar vorige show, die eind de- topfit. Maar er zit een maar aan.
cember op de televisie te zien was, Want nog steeds wordt mevrouw
koos ze voor verrassende en af en "ak <de geestigste STER-spot van
toe tamelijk stevige, pittige teksten de jaren tachtig) joviaal en met
waar vooral de oudere fans moeilijk vriendelijk bedoelde ferme klap-
konden verteren. Het is zelfs ge- Pe" °P de schouder begroet als ze
beurd dat er iemand wegliep bij dealch er6ens vertoont. Dat moet afge-
voorstelling. Alsof de oude tijden loPen zlJn-
van de Heilige Huizen der On- Martine Bijl, vol ironie: "Het zou
schendbaarheid wederom waren heel aangenaam zijn. bedacht ik. als
aangebroken. mensen me niet zo onbeschrijflijk
iSt r,in ,™ei,rI!'?SLeen hard °P mii" schouders zouden
vrouw die het podium bestijgt om slaan en in een restaurant bij de be-
een lekker nummertje mensen- stenjng van twee biefstukken niet
kwetsen weg te geven. Daarvoor zoudeS uitroepen'Hé, Bijltjo....!'Ik
heeft ze teveel klasse. Maar ze vond i::j er niet wezenlijk onder maar
S da' Jje' j>d "e,rd te breke,n "f dat alles op de achtergrond zit in het
het imago van het heve, zoete da- openmgsnummer. Het is absoluut
metje dat in 1964 debuteerde en in „fet zo *dat ik titel wist voor de
67 een Edison verwierf met haar show zoals sommigen me opeens
eerste ip. duidelijk willen maken. Mevrouw
Bijl vind ik zelfs heel aardig en het
dOOr doet het uitstekend op de affiches".
Jacques J. d'Ancona
um vestigt de oude hap zich achter
Na zes jaar met een eigen pro- haar als begeleiders: Henk van der
gramma op het toneel te hebben ge- Molen (composities), Charly Ange-
staan, is ze er nu in geslaagd duide- nois, Pierre Biersma en Louis De-
lijkheid te verschaffen over wat ze bij. Met zogeheten droogrepetities
denkt en wie ze is. Vooral de mono- enkele weken geleden m de kleine
logen zijn haar dierbaar, omdat ze schouwburg van Zaltbommel be-
daarin het meeste van haar zelf laat gon het slopende en toch altijd be
zien. Dat laat ze niet aan andere angstigende karwei van de produk-
schrijvers over. Ze gaat er van uit tie. Drie dagen geleden speelde
Martine Bijl een try out in Veen-
dam.
Ze brengt geen officiële première
met een nazit en de al dan niet ge
meende drie zoenen per persoon
van collega's uit het vak. Dat idee
benauwt haar. Wel is afgesproken
dat in Apeldoorn op 26 januari de
probeer-fase definitief is afgesloten.
De critici mogen dan binnenko
men. Mevrouw Bijl kan even voor
uit. Tot juni 1991 is ze onderweg met
ruim 200 voorstellingen.
Martine had aanvankelijk met
haar impresariaat Lumen de af
spraak gemaakt dat ze niet meer
dan vier avonden per week zou op
treden. Dat worden er dit seizoen
toch weer vijf. Er is veel vraag by de
theaters. In het seizoen 1990 - 1991
speelt ze door, maar dan wel vier
keer per week. Althans, zo liggen de
bedoelingen nu.
Befaamd zijn haar types, van wie
de roddeljournaliste Agnes de Boer
als topper herhaaldelijk opduikt.
Zo sierde deze naargeestige, komi
sche tante de uitstekende televisie-
special van Robert Long op. Met
groot en spraakmakend succes.
In haar nieuwe programma is
Martine Bijl van plan rechttoe
rechtaan te werken. Geen hoedjes
en verkleedpartijen meer die als ca
mouflage dienen. Haar figuren zet
ze herkenbaar neer zonder afleiden
de entourage. Zelfspot is haar niet
vreemd. Daaruit is een nummer
ontstaan over haar 'jubileum,' een
schertstoespraak over een vrouw
die 25 jaar in het vak zit en uiteinde
lijk een ster geworden is. Een en al
parodie.
Henk van der Molen, de leider
van het kwartet en de componist-ar
rangeur van de meeste liedjes, ziet
de onderneming met optimisme te
gemoet. "De show is voor mij en de
Martine Bijl: "Mevrouw Bijl doet
het uitstekend op affiches". Jfou»
musici lastiger dan de vorige jxaren,
maar ook interessanter. Er is geen
echt thema. Het programma is vol
ledig geënt op deze tijd. Vrij scherp,
maar ook vol vrolijkheid en met een
grote lach. Ik heb de indruk dat
Martine er gelukkig mee is".
Dat klopt. Maar in de aanvangsfa
se heerst spanning of de overgan
gen tussen de nummers vloeiend
verlopen, of de nummers het doen
en of ze alle tekst in haar hoofd
heeft. De eerste twintig voorstellin
gen vindt ze om die redenen het
moeilijkst. Daarna wordt optreden
voor haar een feest. Martine Bijl:
"Op het moment dat Adèle Bloe-
mendaal meldt dat ze er genoeg van
krijgt, begin ik het pas leuk te vin
den".
