'We zijn in de zomer van de geschiedenis beland'
Belcampo, de laatste surrealist van Nederland
'Storm haalde je bij De Vliegende Hollander'
Acteurs in actie voor Havel
Regisseurs Joosten en Uitdehaag over Gorld, hun gezamenlijke passie
Concert NSO in Leiden
Filmcriticus Charles Boost overleden
WOENSDAG 3 JANUARI 1990
PAGINA 21
GRONINGEN - Ruim twee
maanden na het verschijnen van
zijn verhalenbundel 'Pandora's
Album' is de schrijver Belcampo
gisteren thuis in zijn woonplaats
Groningen overleden. Hij is 87
jaar geworden. Zijn overlijden
werd bekend gemaakt door zijn
uitgeverij, Querido in Amster
dam. In het laatste interview dat
Belcampo gaf, eind oktober,
maakte hij nog een toespeling op
het feit dat 'Pandora's Album' wel
eens zijn laatste boek zou kunnen
zijn: "Ik voel mij als een koopman
bij het scheiden van de markt.
Dat is een gevoel, niet in woorden
te vertalen".
Zo is het ook gegaan. 'Pan
dora's Album' is het sluitstuk ge
worden van Belcampo's surrea
listische, humoristische en fan
tastische oeuvre, waarvan het in
1934 verschenen 'Verhalen' de
eerste steen was en het korte ver
haal 'Het grote gebeuren' de
meeste populariteit geniet. Want
een fanatieke schare bewonde
raars had Belcampo, de enige
echte surrealistische prozaïst van
Nederland. De waardering in lite
raire kringen bleef daarbij wat
achter. Van de prijzèn die hij ont
ving zijn de Tollensprijs en de
Hendrik de Vriesprijs van de stad
Groningen de meest tot de ver
beelding sprekende.
Belcampo werd op 21 juli 1902
als Herman Schönfeld Wichers
geboren in Naarden, maar bracht
zijn jeugd door in Sappemeer en
vooral Rijssen, het plaatsje waar
in hij in 'Het grote gebeuren' de
apocalyps laat plaatsgrijpen. In
Rijssen ook zal Belcampo worden
begraven.
Schönfeld Wichers studeerde
in Amsterdam zowel rechten als
medicijnen, hij bereisde prak
tisch heel Europa. Reizen die hem
veel stof voor zijn verhalen zou
den opleveren. In 1953 vestigde
hij zich in Groningen, als de eer
ste studentenarts van Nederland.
In die stad is hij altijd blijven
wonen. Maar de slordige intervie
wer die schreef 'de Groninger
schrijver Belcampo' kreeg te ma
ken met Belcampo's rode pen.
'De in Groningen woonachtige
schrijver Belcampo' moest het
zijn. Die gevoeligheid, die ook
een soort gespeelde geheimzin
nigheid was, was typerend voor
het strenge onderscheid dat Bel
campo maakte tussen zijn schrij
verschap en persoonlijke leven.
In interviews ging hij alle vragen
naar zijn biografie handig uit de
weg. "Het inzetten van de per
soon van de schrijver heb ik altijd
een goedkope reclamestunt ge
vonden."
Het had bovendien veel te ma
ken met Belcampo's levenshou
ding, zijn filosofie die hy ooit eens
omschreef als het Belcampisme.
Een agnosticus, noemde hij zich
zelf, en op de hem vertrouwde,
wat spottende manier heeft hij
meermalen uitgelegd wat dat
voor hem betekende. Ook in 'Pan
dora's Album' nog, waar hij de
hoofdpersoon van een van de ver
halen, een acteur 'die van het ster
ven zijn beroep heeft gemaakt'
laat zeggen: 'Een ding is zeker: al
worden we nog zo knap in de ken
nis van de levende natuur en in de
techniek, op de vraag wat deze
hocuspocus te betekenen heeft,
naar het essentiële ervan, komen
we geen stap verder'.
GERT JAN VAN SCHOONHO
VEN
Belcampo: "Ik voel mij als een
koopman bij het scheiden van de
markt". (foto anp>
ARNHEM (GPD) - De gebeurte
nissen van de laatste maanden in
Tsjechoslowakije zijn voor de ac
teurs Eric van der Donk en Peter
Bolhuis en het Theater van het Oos
ten aanleiding om de eenakter 'Het
Protest' van Vaclav Havel op te voe
ren. Van vrijdag 5 tot en met dins
dag 9 januari worden zeven voor
stellingen gegeven in Theater aan
de Rijn, in Arnhem. De minimum
toegangsprijs is f 12,50. De volledige
opbrengst wordt aan Havel, die nu
tot president van Tsjechoslowakije
is gekozen, aangeboden. Hem
wordt verzocht een zinvolle be
stemming voor het bedrag aan te
wijzen. Acteur Eric van der Donk:
"Het liefst gingen we het geld zelf
brengen, maar we hebben hier pro
fessionele verplichtingen. De be
stemming van het bedrag zal waar
schijnlijk op het kunstzinnige vlak
liggen".
De toegangsprijs is bepaald op
minimaal f 12,50, maar er is uiter
aard niets op tegen als mensen meer
willen geven. Van der Donk rekent
op volle zalen en adviseert belang
stellenden dan ook, gezien het be
perkte aantal plaatsen in Theater
aan de Rijn, tijdig te reserveren (te
lefoon: 085 - 437655).
"Wij zien de voorstellingen als
een hommage aan het sprookje dat
zich in Oost-Europa heeft voltrok
ken. Havel zat minder dan een jaar
geleden nog als politiek gevangene
achter de tralies en nu is hij presi
dent".
'Het protest' gaat over een ont
moeting tussen Jan Stanek. een
succesvol schrijver van romans en
televisie-scenario's, en Ferdinand
Vanek, een dissidente toneelschrij-
Van der Donk: "Het stuk heeft in
houdelijk een universele waarde.
Het is geënt op de situatie zoals die
tot voor kort nog in Tsjechoslowa
kije bestond, maar het gaat over al
gemene menselijke onhebbelijkhe
den. Het niet kunnen kiezen. In '40-
'45 was de situatie hier precies zo.
Een acteur kon tekenen voor de
Cultuurkamer en door spelen, of hij
was aangewezen op de schuifdeu-
OVERLEDEN - In een ziekenhuis
in Los Angeles is gisteren de Ameri
kaanse acteur Alan Hale (68) overle
den. Hale was een jaar geleden op
genomen met "kanker.
De in Los Angeles geboren Hale
speelde in 65 films, maar brak in de
jaren zestig door als de kapitein van
de televisieserie 'Gilligan's Island',
die handelde over de lotgevallen
van een groep schipbreukelingen
op een onbewoond eiland in de Stil
le Oceaan.
AMSTERDAM - In november ging Maxim Gorki's 'Zomer
gasten' (1904) in de regie van Guy Joosten bij het Zuidelijk
Toneel in première. In maart 1990 zal de première van 'Zo
mergasten' in de regie van Antoine Uitdehaag bij het RO
Theater volgen. Hoe kijken beide regisseurs tegen de the
ma's van deze Russische klassieker aan? Voor de goede or
de: Op het moment dat het gesprek plaatsvond, moest de -
inmiddels uitstekend ontvangen - versie van Guy Joosten
nog in première gaan.
door
"Of het een gelukkig toeval i
twee gezelschappen in één se
hetzelfde stuk uitbrengen? Geen rrr:« wan \/olHon
idee. En het interesseert me eigen- tnc Van ve,aen
lijk ook geen klap. Dat is een vraag
de afdeling boekhouding kijk op de werkelijkheid moest
moet buigen," zegt Guy streven, zich moest onthouden
moreel oordeel. Gorki
het
"Geen gelukkige situatie," meent daarmee niet eens: hij wilde active-
Antoine Uitdehaag. "Ik denk dat de
meeste mensen liever twee ver
schillende stukken zien, dan één
stuk in twee verschillende opvoe
ringen. Wel kan ik me voorstellen
dat een handjevol theatermakers en
recensenten het leuk vinden om te
vergelijken, maar zelf ben ik er geen
voorstander van
stellingen voor dat soort privé-de-
batten te gebruiken. Maar ja:
mijn hoofd was de behoefte gerijpt kennis met Gorki's personages
bewust maken
onrechtvaardigheden om zich heen.
Gorki sloot zich aan bij de revolutio
nairen. Tsjechov heeft zijn hele le
ven geprobeerd om zich boven de
politiek te stellen. -
Brokkelig
cültuurin- Antoine Uitdehaag: "De karakters
Gorki zijn brokkeliger, minder
'af dan die van Tsjechov. Je maakt
dit stuk te doen, en bij Guy
hetzelfde het geval. En als je een
maal
zoals je kennis kunt maken met
stationsrestauratie,
bent met het toeleven Je vangt een flard van een gesprek
regie van een bepaald stuk op, je raakt geboeid door een hande
van dit voor- ling die iemand verricht, maar voor
dat je tot een afgerond oordeel kunt
'Zomer- komen, is die persoon al weer uit je
leven verdwenen. Dat vind ik een
toneel-
is het heel moeilijk on
nemen af te stappen".
Maxim Gorki schetst
gasten' een zomers samenzijn
vertegenwoordigers van de maat- fascinerende manier
schappelijke elite. Achter de ge- schrijven",
sprekken over relaties, over de poli
tiek, over de zin van het bestaan
borrelen de individuele frustraties /bewerking die Botho Strauss van
en teleurstellingen. De melancholie 'Zomergasten' heeft gemaakt? Ook
waarmee Gorki het ongeluk van de- ik ben vanuit die versie vertrokken,
ze karakters weet te tekenen, doet maar merkte al snel dat er te veel
denken aan de toneelstukken van uitgelegd en uitgesmeerd wordt,
zijn grote voorbeeld en vriend An- Daarom hebben we een eigen be
ton Tsjechov. Gorki en Tsjechov werking gemaakt, die volgens ons
voerden een polemiek met elkaar dicht grenst aan Gorki's eigen eer-
over de plaats van de kunstenaar in ste versie van 'Zomergasten'. Be
de maatschappij. Tsjechov vond dat kend is dat hy meer dan tien jaar
een schrijver een objectiverende aan het stuk heeft gewerkt. Die eer-
moet nog met repeteren beginnen,
dus ik moet nog ontdekken wat ik
wel en wat ik niet vind werken op
toneel".
"De monoloog van Maija Lwow-
na zou ik nooit schrappen, omdat ik
hem juist nu heel frappant vind. Zij
en Warwara Michailowna verwoor
den de opvattingen die het dichtst
bij die van Gorki zelf stonden. Deze
figuren konden jarenlang rekenen
op de sympathie van het publiek.
En nu? Wat hebben deze bijna ne
gentig jaar geleden geformuleerde
ideeën Rusland gebracht? Het land
is bijna weer terug op het punt
waarop de revolutie begon: groot,
hongerig, en verdeeld in verschil
lende volkeren. Het echec van het
communisme geeft het stuk juist nu
een bijzondere betekenis. Aan het
eind zie je personages verdwijnen
naar een nieuwe toekomst. Welke
toekomst zal dat zijn? Kijk je goed
naar de kafakters die Gorki deze
nieuwe toekomst laat uitdragen,
dan vrees ik dat Gorki bedoeld of
onbedoeld zegt, dat we niet zo gek
veel van die toekomst mogen ver
wachten".
Guy Joosten: "Die mensen lullen
over politiek, net zoals ze over rela
ties lullen. Ze zeggen iets, maar ze
bedoelen eigenlijk iets heel anders.
Wat mij fascineert is de waarheid
achter de leugen. Of de leugen ach
ter de waarheid. Ik wil de tweede
laag laten zien. Er is altijd een twee
de laag. Dat komt omdat mensen
het vermogen missen om to the
point te zijn. Als mensen precies
zouden kunnen verwoorden wat
hun voor ogen staat, wat ze werke
lijk willen, dat zou Gorki een heel
ander stuk hebben geschreven. Zijn
karakters doen wel heel druk, en
heel belezen, en heel intelligent,
maar in feite hullen zij zich in een
leugen-carrousel die dat ene rotte
plekje op hun ziel aan het gezicht
moet onttrekken".
Dramatisch
de afbraak van het ijzeren gordijn
zijn we in de zomer van de geschie
denis beland, maar het wordt on
herroepelijk ook weer najaar en
winter. Dat cyclische zit ook in 'Zo
mergasten'. De titel zegt het al".
Antoine Uitdehaag: „Mijn wor
tels liggen in de jaren zestig. Ik ge
loofde, en geloof nog steeds dat het
waard is om idealen te hebben. Zon
der idealen is het heel moeilijk om
een paar millimeter geluk voor je
zelf te veroveren. Maar ik geef toe,
dat het soms een hopeloze strijd
lijkt. Dat realiseerde ik me weer
eens tijdens het concert van Paul
McCartney. Hij zong als toegift he
lemaal alleen, dus zonder verdere
begeleiding, het nummer Yester
day. Na de tweede zin, 'All my trou
bles seemed so far away', voelde je
een koude rilling door de zaal heen
gaan. Het was of al die veertigers
zich met een schok realiseerden dat
die blije, zorgeloze en optimistische
tijd voorbij was. Wat is er terecht ge
komen van al die mooie toekomst
dromen die we toen hadden? Met
die weemoed heeft 'Zomergasten'
voor mij ook te maken."
Guy Joosten: "Toen ik The Beat
les leerde waarderen, stonden hun
nummers al op cd. Nee, die wee
moed ken ik totaal niet. Voor mij
gaat het stuk over de eenzaamheid
van het individu. Een eenzaamheid,
waarvan Gorki laat zien tot welke
hilarische en onvoorstelbare toe
standen die kan leiden."
Antoine Uitdehaag: "We moeten
uitkijken dat we met als een soort
zomergast over 'Zomergasten' gaan
ouwehoeren. Voordat je het weet
spreek je waarheden als koeien uit,
en daarmee doe je een groot kunste
naar als Gorki onrecht. Je kunt be
ter naar een mooi schilderij kijken,
dan de catalogus lezen waarin het
werk wordt verklaard".
Guy Joosten: "Dat ben ik met je
'Zomergasten' van het RO The
ater gaat op 4 maart 1990 in Rot
terdam in première. Op 14 maart
is er een voorstelling in Den Haag.
'Bioscoop'-organist Bernard Drukker (80) op tournee
VARSSEVELD - De organist
Bernard Drukker gaat ter gele
genheid van zijn tachtigste ver
jaardag (1 januari) op tournee.
Deze musicus is bij de oudere
garde vooral bekend door zijn
uitzendingen voor de AVRO-ra-
dio: 'Vijftien minuten wereld
melodieën op het pijploze or
gel'. Een nog wat oudere gene
ratie kijkt om een andere reden
blij op bij de naam Bernard
Drukker; met die man aan het
orgel wist je zeker dat wat voor
stomme film er ook zou worden
vertoond, je oren in ieder geval
tevreden zouden zijn.
door
Wim Herik Bakker
Op Tweede Kerstdag is de enige Ne
derlandse filmbegeleider met vijf
enzestig jaar ervaring begonnen in
theater Tuschinski, Amsterdam,
een tournee met een filmprogram
ma dat bestaat uit Chaplins 'The
Kid' met Jacky Coogan, voorafge
gaan door Drie Fantastische Films
van Georges Meliès en Laurel
Hardy Verkopen Kerstbomen.
De huiskamer van zijn woning in
Varsseveld is voorzien van een
groot Hammond-orgel van enige ja
ren oud en de allernieuwste Tech
nics, eén sterk gecomputeriseerd
instrument, waarop 'alles' mogelijk
is. Met de Technics gaat Bernard
Drukker op tournee.
Drukker, destijds beroemd om
zijn 'Now Is The Hour', zijn radio-
herkenningsmelodie, praat vlot,
maar heeft alleen moeite met jaar
tallen. "Die zijn ook niet belangrijk;
je moet ze maar weglaten, je ordent
het maar wat". Hij vertelt: "Voor
Nederland heb ik eigenlijk het elek
tronische orgel ontdekt. Het was in
de tijd dat ik muzikaal gastheer was
in het Amstel hotel. Daar had een
grote fabrikant, Bernard van Leer,
zijn eigen suite. Op een dag komt hij
naar me toe, hij had in Amerika toch
zo'n mooi orgel gehoord. Het had
bovendien niet eens pijpen. Om
kort te gaan, hij liet zo'n instrument
komen, ik leerde mezelf er op te
spelen. Ik was enthousiast en me
neer Van Leer ook. Je moet voor me
spelen, zei hij, voor m'n relaties op
LEIDEN - Het Nederlands Studenten Orkest doet tijdens zijn jaarlijkse
tournee ditmaal ook Leiden aan. Het geeft op maandagavond 15 januari
een concert in de Stadsgehoorzaal. Er staan drie werken op het program
ma: Canzone van Barbara Woof, het Pianoconcert van Robert Schumann
en de Vijfde Symfonie van Dimitri Sjostakovitsj. Schumanns compositie
zal worden uitgevoerd door Frank van de Laar.
De tournee van het NSO wordt geleid door Roelof van Driesten, chef-di
rigent van het Nederlands Balletorkest. Hij heeft het bijna honderd leden
tellende studentenorkest samengesteld na een aantal audities.
mijn feesten die ik geef, en in m'n
fabrieken, tijdens het werk. Dan
zetten we wat luidsprekers in de
hallen, zodat de muziek over de ma
chines heenkomt. Op die manier
monter je de werkmensen wat op en
dat is altijd zinvol. Kom in vaste
dienst bij mij".
"Ik heb hem toen gezegd, dat ik
dat niet kon doen omdat ik een
langlopend contract met het Amstel
Hotel had. De directeur van het Am
stel Hotel werd erbij geroepen, hij
wou me niet laten gaan. Die wist zo
gauw niet waar hij een goede ver
vanger vandaan moest halen. Je
moet weten, ik speelde daar niet al
leen lichte muziek, maar ook
Beethoven en Mozartsonates, wan
neer er bijvoorbeeld dirigenten lo
geerden die als gast voor het Con
certgebouworkest stonden. De vol
gende dag was de zaak al rond. Van
Leer had het Amstel Hotel gekocht,
gaf de directeur nog wat meer sala
ris en nam mij mee".
Melodrama
Bernard Drukker denkt glimla
chend terug aan deze mijlpaal en de
tijd dat er nog plaats was voor 'het
grote gebaar'. De bespeler van het
Hammondorgel kijkt met trots te
rug op zijn successen van weleer, in
tussen hamerend op een goede op
leiding. Daarbij ontbreekt gevoel
voor melodrama niet. "Hele lange
dagen waren dat. Ik studeerde in de
ochtenduren op het conservatori
um en elke middag en avond moest
ik begeleiden in de bioscoop. Tot
twaalf uur 's nachts, niet later, want
de bezoekers moesten hun laatste
trammetje wel kunnen halen. Ik
ging op de fiets naar huis, door wind
en weer, met kranten onder m'n
borstrok om warm te blijven".
Op het conservatorium studeerde
Bernard Drukker onder meer orgel
bij Johan Wagenaar.. Hij werkte bij
Cinema Royal en Tuschinski in Am
sterdam. Eerst onder Hugo de
Groot, die later naar de VARA ging
en daar onder meer de nog steeds te
beluisteren melodie Hallo Hallo
Hier Is De Vara, Hier Is De Omroep
Van Het Vrije Woord componeerde.
Later werd Bernard Drukker ook
dirigent van de bioscooporkesten.
Hij moest arrangeren, de muziek
uitzoeken en zorgen dat er op kwali
tatief hoog niveau gespeeld werd,
want de concurrentie was groot.
Drukker: "Je had natuurlijk een
immense repertoire-kennis. Storm
haalde je bij de Vliegende Hollan
der, wilde paardenritten bij Wil
helm Teil, liefdesscènes bij Thais
van Massenet. En dan moest het
ook nog muzikaal kloppen. Je kon
niet van de ene toonaard zomaar
naar de andere springen, sfeer
veranderingen moest je voorberei
den. We speelden de originele par
tijen. Soms een toontje lager of ho
ger, transponeren kon je als de bes
te. Had je geen hobo beschikbaar en
was die stem onmisbaar, dan was er
wel een atviolist die het
Bernard Drukker kijkt naar z'n
orgels en denkt aan het verleden.
Hij vertelt hoe AVRO-programma-
leider Jan de Winter op het idee
kwam om hem en zijn orgel te intro
duceren v.oor de radio. "Ik moest di
rect na de Bonte Dinsdagavond-
trein, dan luisterde nog iedereen.
En dan anoniem. De Winter zei:
'Niet zeggen dat jij het bent met dat
orgel'. Ze hebben nog nooit zoveel
telefoontjes gehad".
Tijdens de Tweede Wereldoorlog
speelde er een orkest onder zijn lei
ding in de Hollandse Schouwburg.
"Allemaal joodse mensen. Heel veel
zijn nooit teruggekomen. Ik moest
zelf ook onderduiken. Verloor mijn
ouders, mijn vrouw. Gelukkig had
ik geen kinderen, ik zou het niet
overleefd hebben. Ik heb ook m'n
trauma's". Uit genoemd orkest ont
stond na de oorlog het Metropole
Orkest.
Bernard Drukker, onder.andere componist van het lied 'Hallo, hallo, hier
is de VARA, hier is de omroep van het Vrije Woord(foto gpd>
Strijd
"Natuurlijk was er het gevaar van
schmieren. Dat moet je ook kun
nen, als je het maar bewust doet.
Maar in principe doe je het niet. Ik
heb altijd gezegd, je moet een goede
basis hebben, geen kwarten en octa-
venparallellen spelen, om eens een
voorbeeld te noemen. Accoorden
moeten kloppen, het stemverloop
in horizontale zin moet logisch.zijn,
querstanden zijn uit den boze".
AMSTERDAM (ANP) - In Amster
dam is eergisteren de filmcriticus
Charles Boost overleden. Boost, al
om gerespecteerd als een groot
filmkenner, schreef sinds het begin
van de jaren dertig over films. In de
loop der jaren verschenen zijn arti
kelen in de filmbladen Filmforum
en Skoop, dagbladen (Parool, Haar
lems Dagblad, NRC/Handelsblad)
en de Groene Amsterdammer. Hij
werd 82 jaar oud.
Boost heeft zich zijn hele leven in
gezet voor wat de 'betere film'
wordt genoemdde film zoals die in
Cinéclubs en dergelijke vertoond
wordt. De Groene gaf hem nog in
een terugblik in 1987 de eretitel van
nestor van de hele Nederlands film-
journalistiek.
Van zijn hand verscheen het aan
de nagedachtenis van zijn vrouw
opgedragen 'Van Cinéclub tot film
huis' (1979). Hij schreef ook in ver
schillende voor een buitenlands pu
bliek bestemde publikaties. Te noe
men zijn: 'Film, een hedendaagse
Nederlandse kunst' (1958), dat in ve
le talen verspreid werd door het
toenmalige ministerie van O.K. en
W., en de CRM-overzichten 'Dutch
film' van '66/'68 en '78/'80. Hy bleef
altijd enigszins sceptisch over de
Nederlandse speelfilm en liet zich
vooral op latere leeftijd cynisch uit
over de hedendaagse film.
Boost was ook een van de stich
ters van het Nederlands Filmmuse
um, dat in 1946 als Nederlands His
torisch Filmarchief werd opgericht
en zijn huidige naam in 1952 kreeg
na een fusie met het Uitkijkarchiefi
In '88 kreeg hij de Cinemagia-prijs
die de Nederlandse Beroepsvereni
ging van Film- en Televisiemakers
uitreikt aan filmrecensenten.
Boost heeft ook nog (politieke) te
keningen gemaakt in onder andere
de Tijd (toen dat nog een dagblad
was). VN ('De Zetter') en Het Pa
rool.
Regisseurs Antoine Uitdehaag (linb
ste versie heette 'Zomergasten, toe
standen'. Dit omdat hij zelf vond dat
het stuk eerder een verzameling van
korte fragmenten was, dan een to
neelstuk met een verantwoorde
dramatische opbouw. Dié span
ningsboog bracht hij later aan,
evenals veel passages waaruit de
achtergronden van de personages
beter moeten blijken. Na de laatste
versie heeft men ook de kern be
paald. Die zou de sociaal geënga
geerde monoloog van Maija Lwon-
wna zijn".
"Wat blijkt nu? Dat deze mono
loog in de eerdere versies nog ont
brak. Onder de politieke druk van
zijn tijd of op aandringen van de ac
teurs die het stuk voor het eerst
speelden, daarover verschillen de
meningen, is hij steeds meer kleren
en Guy Joosten.
aan de kapstok gaan hangen. Ook
Strauss' versie is nog topzwaar. De
personages zeuren naar mijn smaak
te veel. 'Je zegt het mooi; maar ik ge
loof geen pest van wat je nu alle
maal loopt te beweren'. Dat gevoel
kreeg ik. Daarom hebben we het
stuk weer zijn oorspronkelijke frag
mentarische karakter teruggege-
Antoine Uitdehaag: "Maar dan
voelde je toch een goed soort woe
de? Gorki wilde juist dat wij ons aan
deze yups avant la lettre ergeren.
Hij laat het soort gesprekken horen
die nog steeds in trendy cafés wor
den gevoerd. Mensen die met de
grootst mogelijke aplomb een me
ning formuleren over de man
vrouw verhouding, zeveren over
hun relaties, verkondigen hoe het
anders moet in de wereld, maar on
dertussen wel zelf in een enorme
luxe-positie zitten. De enige mate
riële zorg die ze kennen is of ze wel
of niet die nieuwe cd-player zullen
aanschaffen. Ik vind 'Zomergasten'
een anti-yup stuk".
Guy Joosten: "Wat me vooral irri
teerde was de vele informatie die je
kreeg. Er bleef voor de acteurs nau
welijks wat te spelen over. Alles
werd al gezegd. Dat is mijn ervaring
met de Strauss-versie geweest,
maar ik hoop dat het jou beter af
gaat".
Antoine Uitdehaag: "Ik vind de
versie van Strauss wel degelijk heel
filmisch. Ik ben zeer te spreken over
de vertaling die Judith Herzberg
voor ons heeft gemaakt. Maar jij
hebt natuurlijk een voorsprong. Ik
