Claus
cadeau!
'Het positieve is vaak zo vervelend'
Fascinerend
solotoneel
PODIÜMBLIK
Acteur Robert Prager geïntrigeerd door zwarte humor
Concertgebouw verzoent zich
met sopraan Katia Ricciarelli
Van' Boeken Krijg Je Nooit Genoeg
DINSDAG 7 MAART 1989
KUNST
PAGINA 21
Boekenweek 1989:8 t/m 18 maart.
Hugo Claus schreef
'De Zwaardvis', een verhaal over
een redeloze misdaad. U ontvangt
deze novelle van 8 t/m 18 maart
als Boekenweekgeschenk bij
aankoop van tenminste f 19.50
aan Nederlandse boeken, zolang
de voorraad strekt.
gen die ik doe mooi vindt. Daarvoor
ben ik zelf ook te kritisch. Boven
dien wordt die zelfkritiek steeds
groter".
Negatief
"Nieuwsgierigheid naar het creatie
ve onvermogen, hang naar het nega
tieve, voortdurende twijfel over ei
gen kwaliteiten. Het zijn allemaal
elementen van mijn karakter. Bena
der de dingen zo negatief mogelijk,
dan valt het achteraf wel mee. Ik
ben in alles een pessimist en hypo
chonder. Het meest ben ik geïnte
resseerd in verval en dood. Dat fas
cineert me. Dat moet ook mijn ge
voel voor zwarte humor zijn. Als we
met een nieuw stuk beginnen, denk
ik vaak: dat kan ik niet, dat lukt me
nooit. Uit dat negatieve put ik ont
zettend veel kracht. Als ik maar
vaak genoeg zeg dat ik een prul ben,
wordt de vechter in mij wakker.
Ik zal altijd eerst proberen de
zwarte kant van een rol te ontdek
ken, daarmee ga ik aan het werk. In
het dagelijks leven ben ik ook veel
met dood en ziekte bezig. Het ouder
worden en het lichamelijk verval is
boeiend en hartverscheurend tege
lijk. Louter lichamelijk verval is al
leen niet genoeg. Het verval van de
geest is pas echt interessant. De
slechte, zieke aspecten van iemands
psychologie. De negatieve drijfve
ren die iemand ten gronde richten
en tot anti-held maken. Het positie
ve is vaak zo vervelend. Zo saai".
'Gilles!' van Hugo Claus door Jan Decleir.
Regie: Hugo Claus. Zang: Steve Dugar-
din. Toneelbeeld: Jan Decleir en Etienne
Desmet. Gezien in de Leidse Schouwburg
op 6 maart.
"Ik verzoek u meteen de zaal te
verlaten. Nu! Ik kom straks te
rug". Aldus Jan Decleir na zijn
openingszin tot een jeugdige be
zoekster, die blijkens haar ge
giechel nog niet rijp was voor se
rieus theater. Decleir verliet het
toneel onder bijval van het pu
bliek, maar er bleek ook nog eni
ge aandrang uit de zaal nodig
om het door hem beoogde doel
te bereiken. Overigens ware het
te wensen dat de strijd tegen de
kletsers, de ritselaars, de gieche
laars en de kuchers vaker vanaf
het podium kracht werd bijge
zet.
De reactie van Decleir was meer
dan begrijpelijk. Ook in de hui
dige versie, na de door Claus
aangebrachte bekortingen, is
'Gilles!, altijd nog een kracht
toer van zeven kwartier, waarin
van de acteur een uiterste aan
concentratie en inzet wordt ge
ëist. Het is eer) monoloog die
voert langs de verschillende fa
sen van het proces dat in 1440
werd aangespannen tegen de
Franse edelman Gilles de Rais.
voormalig wapenbroeder van
Jeanne d'Arc. De tegen hem in
gebrachte beschuldigingen be
helsden onder meer de wrede
moord op bijna tweehonderd
kinderen, die vóór en na hun
dood, maar bij voorkeur tijdens
hun doodsstrijd, op gruwelijke
wijze misbruikt werden. Dat
spreekt tot de verbeelding, ze
ker in combinatie met de verha
len rond Jeanne d'Arc, en de le
gendevorming bedacht al snel,
dat Gilles tot zijn daden kwam,
doordat de dood van Jeanne
hem volledig uit het lood gesla
gen had. De waarheid ligt an
ders. Over gevoelens van
vriendschap van Gilles voor Je
anne is niets bekend, maar wel
dat hij waarschijnlijk vanaf zijn
jeugd een verknipte figuur ge
weest moet zijn. Het overlijden
van zijn grootvader, die hem
nog enigszins in toom hield,
maakte de weg vrij voor een le
venswandel vol excessen die
hem uiteindelijk de doodstraf
zou opleveren.
In zijn monoloog, waarvan de
bijna drie uur durende eerste
versie vorig jaar in Brussel in
première ging, heeft Claus in
een ingenieus spel van redevoe
ringen, gedachtenflitsen en her
inneringsbeelden dit alles ge
combineerd tot een imponerend
toneelportret. Zijn Gilles is een
vat vol tegenstrijdigheden met
ene sterk schizofrene inslag. Het
ene moment waant hij zich aan.
God geljjk, het volgende raakt
hij in verwarring door de drei
gende excommunicatie, en ter
wijl hij zich uitleeft op zijn
slachtoffertjes, kunnen deze
hem tegelijkertijd tot tranen
ontroeren. De aanwezige ingre
diënten voor fascinerend soloto
neel zijn bovendien verpakt in
een beeldende woordenstroom
van grote poëtische kracht. In
Decleir vond Claus echter een
acteur die al deze elementen tot
hun recht kon laten komen, en
die de ellenlange teksten onver
moeibaar aaneenreeg tot een
hecht snoer van wisselende,
dikwijls heftige emoties. De
voorkeur voor het barokke thea
ter is Claus eigen, maar vooral
dankzij Decleir heeft dat in 'Gil
les' tot een groots hoogtepunt
geleid.
Bezonken
Actualiteit is voor de krant een
sleutelwoord. Ook in de kunstkri
tiek. Dat heeft iets vreemds.
Waarom zo'n snel oordeel over
iets dat jaren moet kunnen mee
gaan? Zonder iets te willen af
doen aan de kwaliteit van de kri
tieken die hier dagelijks verschij
nen, willen wij onze lezers in de
toekomst confronteren met een
wat 'gerijpter' oordeel. In de
reeks 'Bezonken' zullen wij in de
ze krant regelmatig artikelen pu
bliceren met een licht essayisti
sche toets. Een dezer dagen opent
Peter Bekkers de rij met een be
schouwing over literatuur.
LEIDEN Toneel en cabaret
deze week in de Leidse thea
ters, die zowel aan professione
le als aan amateurgezelschap
onderdak zullen bieden.
Valentijn
Zo zal de Leidse toneelgroep 'De
Giftige Appel' woensdagavond in
het LAK-theater de produktie
'Valentijn' in première brengen.
'Valentijn' is het fragmentarisch
vertelde verhaal van een jonge
man, die zijn hele leven nog niets
heeft uitgevoerd maar op zeker
moment door omstandigheden
wordt gedwongen om werk te
gaan zoeken. In een groot aantal
korte scènes, die wel logisch maar
niet chronologisch met elkaar zijn
I verbonden, worden de (soms ko
mische) situaties geschetst, waar
in Valentijn terecht komt bij zijn
zoektocht naar een betaalde
baan. De voorstelling is voorzien
van levende muziek. Vier saxo
foons en een contrabas zorgen
voor de swingende achtergrond,
waartegen de avonturen van Va
lentijn zich afspelen.
'De Giftige Appel' is een jonge
groep, die zelf stukken schrijft, re
gisseert en speelt. Het gezelschap,
voortgekomen uit de toneelgroep
van de vakgroep Nederlands aan
de Leidse universiteit, bestaat op
dit ogenblik uit negen spelers en
vijf muzikanten, die allen een
aandeel hebben in deze 'Valen
tijn'- produktie.
Esther
De Leidse mimegroep 'Azuur' pre
senteert zich donderdag-, vrij
dag- en zaterdagavond in het Mi
crotheater met de voorstelling
'Esther'.
'Azuur' is de voortzetting van
Gruppo Trutto Dramatico. Voor
de eerste produktie onder de nieu
we naam is gekozen voor een be
werking van de vijfjaar geleden
tot stand gekomen voorstelling
'Esther'. Onder regie van ArmancL
Perrenet vorig jaar winnaar
van een Gouden Kalf voor zijn
film 'Sostenuto') is een voorstel
ling ontstaan over het leven van
'Esther', een vrouw, die na de be
vrijding in 1945 door haar fami
lie werd opgesloten nadat ze we
gens haar relatie met een Duitse
soldaat door dorpsgenoten was
kaalgeknipt. Met haar broer An
dre leeft ze al meer van veertig
jaar in het geblindeerde huis van
haar inmiddels overleden ouders.
'Esther' is gemaakt en wordt ge
speeld door Liesbeth Huiberts en
Kees van Leeuwen.
'Azuur' afficheert zich als een
mimegroep, die zich er op toelegt
produkties tot stand te brengen
over mensen, die, door wat voor
omstandigheden dan ook, zich in
een extreme situatie bevinden.
Redactie Pieter C. Rosier
Doelstelling daarbij is niet zozeer
een verhaal te vertellen, maar om
door middel van een reeks beelden
de toeschouwer mee te nemen in
de situatie, waarin de personages
zich bevinden. Inleving en karak-
teronderzoek zijn de uitgangs
punten voor de mimografie.
Mein Kampt
Toneelgroep Amsterdam komt op
vrijdag- en zaterdagavond naar
het LAK met de veelbesproken en
(ook in deze krant) veelgeprezen
voorstelling van Tabori's wrange
komedie rond Adolf Hitier, 'Mein
Kampf.
Een berooide joodse boekverko
per en een dito kok hebben in het
Wenen van omstreeks 1908 onder
dak gevonden in een sjofel kelder
tje en houden zich daar onledig
met stereotiep joods komediespel:
flitsende dialogen vol witzen en
spitsvondigheden, die onveran
derlijk uitlopen op een redene
ring, krom of niet, die de spreker
in het gelijk stelt. In deze omge
ving raakt de jonge Hitier ver
zeild, contactgestoord (motorisch
kennelijk ook), hakkelend, maar
overtuigd van zijn redenaarsta
lent en nog breedsprakiger dan
zijn beide huisgenoten samen. Hij
wil schilder worden, maar blijkt
gespeend van talent en artistiek
inzicht, en de toelating tot de
kunstacademie wordt hem gewei
gerd. Zijn haat tegen de maat
schappij en zijn onverbloemd an
tisemitisme nemen toe, maar tege
lijkertijd ontwikkelt zich zich een
haat-liefde-verhouding tussen
hem en de boekverkoper Schlomo
Herzl, die hem koestert en be
schermt als een eigen kind.
Ondanks alle associaties, die
zijn verschijning oproept en zijn
ongenuanceerd antisemitische
uitspraken lijkt ook deze Hitier
een kluchtfigur. De Bewust ge
chargeerde maar knappe type
ring door Pierre Bokma lokt al
meteen reacties uit in de trant
van 'net echt', maar als Herzl met
schaar en kam zijn snor en haar
groei onder handen neemt geno
men is de gelijkenis verbluffend.
Dan roept Bokma volgens een al
eerder in deze kolommen afge
drukte recensie vooral herinne
ringen op aan de man die meer op
Scène uit Hugo Claus' 'Thuis' (1975) door het Mechels Theater.
(foto pr)
Hitler leek dan Hitier zelf: Charlie
Chaplin.
Halverwege de voorstelling
wordt alles op zijn kop gezet en
verandert een schijnbaar realisti
sche klucht in een snijdende alle
gorie. Een voorstelling, die naar
de mening van onze recensent
waard is om te worden gezien, al
was het alleen maar om het spel
van Pierre Bokma.
Hamlet
Theatermaker, beeldend kunste
naar en performer Harrie Hage-
man komt na het programma
'Gods Summum' (vorig jaar) te
rug naar het LAK met een andere
opvallende produktie. Hij haalde
Shakespeares mooiste stuk 'Ham
let' uit de kast en werkte als regis
seur met acht jonge acteurs en ac
trices samen aan een eigen vorm
geving, die gekenmerkt wordt
door een muzikale benadering in
plaats van de traditionele psycho
logische. Citaat van vertaler
Courteaux: 'De handeling is veel
zijdig, we zien personages uit alle
standen, we horen conversaties in
alle toonaarden, maar het zonder
linge is wel, dat dit stuk, zo volge
pakt met actie, het meest filoso
fische heet te zijn dat Shakespeare
schreef.
Purper
'Dit Verhaal' is de titel van het
nieuwe Purper-programma, dat
eerder dit seizoen in de Leidse
Schouwburg in première ging. De
in 1980 opgerichte groep, voor de
ze gelegenheid versterkt met Ina
van Faassen, pretendeert een
voorstelling te brengen, die poe-
Thuis
In het kader van de Hugo-Claus-
serie in de Leidse Schouwburg
voert het Mechels Theater er don
derdagavond 'Thuis' op. In dit in
1975 geschreven stuk, dat uit
groeit tot een bizarre komedie,
waarin dood en seksualiteit innig
met elkaar zijn verbonden, wor
stelt Claus met het conformisme,
de kloof tussen jong en oud, de
burgerlijke moraal, het fatsoen.
Zoals in een aantal van zijn ande
re stukken toont Claus aan, dat
achter het goede fatsoen heel wat
frustraties, onuitgesproken dro
men, mislukte levens en verlan
gens naar tederheid en communi
catie liggen. Het stuk, over de
Vandaeles, die de zorg van de zie
ke, seniele eigenares van het grote
herenhuis, waarin ze wonen, op
zich hebben genomen en over hun
zoon Rik en zijn vrijgevochten
tisch van toon en licht ironisch is
met behoud van de kolderachtige
Purper-traditie.In tekst en mu
ziek klinkt de vraag door of er met
'angst', 'onmacht' en 'ouder wor
den' te leven valt en of er om valt
te lachen, zo heet het in de pro
grammatoelichting. Maar naar
de mening van de recensent, die
de première destijds bijwoonde, is
Purper geen Purper meer (Karin
Bloemen en Adelheid Roosen zijn
langgeleden al vertrokken) en het
programma 'vaag en langdra
dig'. Het miste althans tijdens de
eerste voorstellingen 'vaart en
pit', vooral ook omdat de meeste
nummers (te) lang duren. Niette
min een herhaling vanavond in
het theater aan de Oude Vest.
Jos Brink, Bas Groenenberg, Lucie de Lange en Frank Sanders te
rug met cabaret. (foto Karei Helmera)
vriendin Sonja, die als verpleeg
ster heeft gewerkt, is geregisseerd
door Tuur de Weert.
Kleine Alice
"Ogenschijnlijk gaat het stuk al
leen maar over het katholicisme,
maar dat staat natuurlijk ook
voor een imperialistisch machts
blok, een instituut. Of dat nu de
staat is of de kerk, is eigenlijk het
zelfde. De kerk is overigens heel
aantrekkelijk, met haar rituelen,
jurken en buitengewoon duidelij
ke valsheid. De valsheid van het
christendom komt in dit stuk heel
sterk naar voren. De kerk is ge
woon te koop, is in de geschiedenis
eigenlijk altijd uit geweest op
geld. In dit geval krijgt de kerk
een gigantisch bedrag van ene
juffrouw Alice en offert daarvoor
één van haar onderdanen".
Toneelschrijver en regisseur Lo-
dewijk de Boer heeft 'Tiny Alice'
(1964) van Edward Albee, vrij
dag- en zaterdagavond in de
Leidse Schouwburg, altijd een in
trigerend stuk gevonden. Toneel
groep De Appel bood hem dit sei
zoen de gelegenheid het te regisse-
Lodewijk de Boer onlangs in
een interview: "Ik heb een brief
gekregen (na de première, red.)
van christelijke mensen uit Den
haag. Ze vonden het een fantasti
sche voorstelling, heel mooi ge
speeld, maar ze wilden toch iets
kwijt over de negatieve benade
ring van het christendom. Dat het
christendom ook zijn goede kan
ten heeft, het aardige vond ik dat
die mensen een hele week met el
kaar over het stuk hebben ge
praat, hoewel ze het er op sommi
ge punten hartgrondig mee on
eens waren. Op de één of andere
manier heeft het die twee dan toch
iets gedaan". Op deze pagina en
interview met één van de spelers,
de acteur Robert Prager.
Jos Brink
Jos Brink en Frank Sanders ke
ren, na een reeks musicalproduk-
ties, terug naar hun oude liefde:
het cabaret. Ze werken hard aan
het programma 'Er wordt ge
strooid', waarmee de lijn van het
voormalige Tekstpierement weer
wordt opgepakt. Mooie liedjes
zingen, gekke scènes spelen en
schaterlach veroorzakende confe
rences houden, daar is het streven
op gericht. Lucie de Lange en Bas
Groenenberg doen ook mee, even
als de pianist/componist Henk
Bokkinga. Hoe de voorstelling er
uit zal zien, in de Leiderdorpse
Muzenhof kan men er zaterdag
avond meer dan een glimp van
opvangen. Daar wordt namelijk
die avond een proefvoortstelling
gegeven, die overiogens al geheel
is uitverkocht.
Kindertoneel
Twee kindertoneelvoorstellingen
prijken eveneens op de weekagen
da van de Leidse theaters. In de
schouwburg voert de Stichting
Jeugdkomedie Amsterdam
woensdagmiddag (aanvang
14.30 uur) 'Broodje Boek' op en in
het LAK brengt Cees Brandt zon
dagmiddag (aanvang 15.00 uur)
'Kootje Kola' tot leven.
deert het altijd als je creatief werkt.
Ik heb vóór de eerste repetitie aller
lei ideeën. Ik draag dan al een soort
kostuum, dat ik zelf heb gemaakt.
Bij Butler vond ik dat rare pruiKje
wel passen. Lodewijk kwam met
het idee dat Butler zó nep was, dat
hij niet eens een pak aanheeft, maar
alleen maar een bord, een frontje en
twee manchetten. Ik vind op zo'n
moment repeteren vaak leuker dan
spelen. Je hebt een rol en die kun je
veranderen, invullen, lagen erbij
maken.
Tijdens de repetities zijn er dis
cussies over hoe iets moet. Zo had
den we problemen met de scène
tussen Butler en Advocaat, vrijwel
onspeelbaar. We dachten eerst: die
doen we niet. Voor mjj is dat een
prikkel om het dan juist te doen.
Het gesprek vervreemden: er één
grote parodie van maken.
Bij Lodewijk heerst zo'n ontspan
nen sfeer datje makkelijk met nieu
we ideeën komt. Toch vind ik het
jammer als mensen dit mijn beste
rol noemen. Butler is nogal opper
vlakkig en 'showy'. Maar er zitten
ook fijne elementen in. De bizarre
humor, de beweeglijkheid. En het is
iets dat ik niet vaak te doen krijg.
Het absurde zit er bij mij van nature
in. Als het ogenschijnlijk niet in de
rol zit, vind ik er absurdistische
trekjes in".
Schrijven
"Als ik zou stoppen met spelen zou
ik meer gaan schrijven. Ik heb nu
twee toneelstukken af en de synop
sis voor het derde zit in mijn hoofd.
Schrijven doe ik altijd al. Op mijn
vijfde maakte ik hele bizarre ge
dichten.
Deze winter heb ik bij de Haagse
amateurvereniging ADO-DVS een
stuk over mijn vader en mij geregis
seerd, 'Een vertoning'. Het gaat
over een openbare repetitie van een
toneelstuk. Het is fijn om te zien dat
iets, door jou bedacht, op een goede
manier overkomt. Ik kan niet an
ders dan in dialogen schrijven. Ik
zie het direct voor me. Veel toneel
aanwijzingen staan er dan ook niet
in, de tekst moet voor zichzelf spre
ken.
Daarna heb ik nog iets over 'on-
creativiteit' geschreven. Een groep
acteurs komt voor de eerste lezing
van een stuk bijelkaar. Verder dan
dat komen ze niet. Zoiets interes
seert me mateloos.
Ik heb die stukken wel aan Erik
Vos (de artistiek leider van De Ap
pel) laten lezen. Hij is mij zeer dier
baar en ik stel zijn mening erg op
prijs. Erik houdt meer van een posi
tieve benadering van creativiteit
terwijl ik de negatieve zijde kies.
Het stuk over die oncreativiteit heet
'Creatine', iets van creatief en mar
garine bij elkaar. Mensen die iets
creatiefs willen doen en er niet uit
komen. De ondertitel ervan is 'crea
tief onvermogen'. Dat is voor Erik al
genoeg om af te knappen. Ik ver
wacht ook niet dat iedereen de din-
Robert Prager (45) speelt
'Butler' in 'Kleine Alice' van
Edward Albee. Hij werkt al
meer dan zestien jaar bij
toneelgroep de Appel in Den
Haag. Na elk seizoen vraagt
hij zich af: 'Waar doe ik het
allemaal voor?'
Een monoloog van een
creatieve pessimist. Die in
hoofdzaak is geboeid door
dood en verval.
door
Wytzia Soetenhorst
Rober Prager: "Ik vind repeteren vaak leuker dan spelen.
DEN HAAG/LEIDEN "Ik heb
een voorliefde voor rollen waarvan
een ander zegt: wat moet je daar
nou mee? Dan begint het bij mij te
kriebelen en dan denk ik: ik zal het
wel even laten zien. Hans Croiset
(de leider van het Nationale Toneel)
noemde Kurt, de neef in 'Doden
dans', ooit de meest vervelende rol
van het Europese repertoire. Dan
wordt mijn interesse gewekt.
Mijn carrière aan het toneel be
gon pas laat. Na allerlei baantjes
kon ik niet meer om mijn 'creatieve
drang' heen. Toen ik 22 was, deed ik
voor de tweede keer toelatingsexa
men aan de Toneelschool in Am
sterdam. Wonder boven wonder
werd ik aangenomen. In 1970 deden
Fred van Hilst, Marjon Brandsma,
Olga Zuiderhoek en ik, eindexa
men. Na twee jaar Nieuwe Komedie
en één jaar Appel vertrok ik naar
Rotterdam. Cor Stedelinck en Jose
phine van Gasteren werkten daar in
de noodschouwburg. Een soort
zwembad waar je halverwege de
zaal al niets meer kon verstaan, vre
selijk! Ze wilden een nieuwe groep
opzetten, daar was voor mijn gevoel
geen bodem voor. Het was zo'n he
terogeen gezelschap datje er weinig
mee kon doen. De leiding was té on
voorspelbaar. De Appel wilde mij
terug, dus toen ben ik weer naar
Den Haag gegaan".
"Elke acteur heeft in zijn leven een
paar lievelingsrollen. In het jaar dat
ik terugkwam, mocht ik bü de Ap
pel één van mijn favoriete persona
ges spelen: Kassandra in Agamem
non. Verder zijn de baron in 'Op de
bodem' van Gorki en Aston in 'De
huisbewaarder' van Pinter prachti
ge rollen. Ik denk dat Kurt er ook
een wordt. Soms kun je pas na een
paar jaar zeggen of het zo is.
Wat dat betreft heb ik wel een
mooi seizoen gehad. Met Pinter, die
rol van Kurt en nu nog iets absur
distisch. Het kan slechter. Maar het
blijft heel moeilijk om jezelf telkens
op te krikken. Na elk seizoen over
valt het me: waar doe ik het alle
maal voor? Repeteren, spelen, rei-
'zen. Achter elkaar gaat het door. Je
leeft in een schijnwereld. En dan
komen er in de vakantie allerlei vra
gen op je af. Is de vakantie realiteit,
en wat is dan het echte leven? Wat
heb ik het hele jaar door gedaan?
Dat gevoel wordt erger. Is dat ver
moeidheid? Ouderdom? Soms
denk ik: ik moet er een jaar uit. Al
leen maar schrijven. Je kunt zo niet
doorgaan tot je in je kist ligt.
Ik ben wel iemand die ergens bij
wil horen, ik moet me thuisvoelen.
Daarom ben ik ook bij De Appel ge-
(foto Wim Dijkman)
bleven. Er wordt daar gewerkt met
een enorme vrijheid en dat spreekt
mij aan. Een regisseur moet mij niet
vastleggen. Hij moet niet zeggen:
'Nu loop je zó en dan zeg je dat zó'.
Wil ik geïnspireerd raken, dan moet
ik ruimte om me heen voelen".
Improviseren
"Het is in pns land bijna uniek om
vanuit improvisaties te werken. Bij
een repetitie heeft ieder van ons zijn
eigen inbreng. Als je met een idee
aankomt, is dat normaal. Bij andere
gezelschappen reageren ze uiterma
te verbaasd als je zo'n aanzet geeft.
Lodewijk de Boer regisseerde
'Kleine Alice'. Dat is een stuk over
het katholieke geloof waarin vier
mensen samenzweren tegen een na
ïeve lekebroeder. Juffrouw Alice
wil de kerk twintig miljoen schen
ken, in maar in ruil daarvoor moet
de lekebroeder met haar trouwen.
De kerk doet alles voor geld, zü
krijgt het bedrag en offert daarvoor
één van haar onderdanen. Butler is
in het stuk de dirigent. Daar zit ook
zijn kracht.
Ditmaal improviseerden we niet
zoveel, maar hebben we veel met el
kaar gepraat. Lodewijk staat open
voor dingen van jezelf. Hij waar
AMSTERDAM (ANP) - Het Concertgebouw heeft de eis tot schadevergoe
ding van 100.000 gulden tegen de Italiaanse sopraan Katia Ricciarelli inge
trokken. M. Sanders, directeur van het Concertgebouw, deelde gisteren
mee dat Ricciarelli zich met haar geslaagde optreden van zondagavond
„meer dan gerevancheerd" heeft voor haar wegblijven op het laatste mo
ment tijdens een concert afgelopen najaar. Dit wegblijven was het gevolg
van een dubbelboeking.
De sopraan viel zondagavond in voor haar Britse collega Margaret Price,
die haar optreden moest afzeggen wegens iiekte. Ricciarelli had tevoren
het zingen van drie toegiften gepland, maar zong daarna bovendien een
door het publiek uitgekozen compositie.
„Dat is meer dan uitzonderlijk", aldus Sanders. Na het optreden heeft hij
met Ricciarelli een toast uitgebracht op Margaret Price, door wier griep het
mogelijk werd de kwestie van de schadevergoeding in der minne te schik
ken.
