Gevaarlijke stroming
Jeugdboeken: van sf tot misdaad
DE
KEER
Drugs, boeddha's en een duistere affaire
Fuentes, Zweedse verhalen en poëzie
Papieren krabbels uit de
gevallen boekenkast
McEwan schrijft beklemmend boek
Begin van Nederlandse
experimentelen belicht
DINSDAG 29 DECEMBER 1987
De Mexicaan Carlos Fuentes aan
wie op 25 november j.l. de belang
rijkste literaire prijs in Spanje, de
Cervantes-prijs. werd toegekend is
geen onbekende. Zijn leukste
boek, Terra nostra (1975), waarin
een aantal figuren aan een spelletje
poker deelnemen die uit andere li
teratuur afkomstig zijn, bijvoor
beeld uit Marquez' Honderd jaar
eenzaamheid is nog niet vertaald.
Maar van zijn beroemdste, De dood
van Artemio Cruz (1962), kwam de
Nederlandse vertaling onlangs
weer beschikbaar.
In deze roman ziet de 71-jarige
Artemio Cruz, met een beroerte op
genomen in het ziekenhuis, zijn le
ven als een film genadeloos aan
zich voorbijtrekken. Rijk, grond
bezitter en eigenaar van een krant,
een van de invloedrijkste Mexica
nen, ooit als toegewijde jonge revo
lutionair strijdend tegen het Diaz-
regime.
Doch daarna, teleurgesteld in de
Mexicaanse Revolutie, had hij nog
maar één doel: het verwerven van
zoveel mogelijk geld en macht.
Weinig scrupuleus ging hij hierbij
te werk.
Het leven van Artemio Cruz is
daarom niet alleen de geschiedenis
van de boerenjongen die kranten
magnaat werd, maar ook die van
Mexico zelf. De absurde strijd om
macht en rijkdom schildert Fuen
tes met de associatieve techniek
van Joyce en de Franse
Eén van de belangrijke Latijn-
samerikaanse romans, kwalitatief
niet minder dan Honderd jaar een
zaamheid, Pedro Paramo of Mule-
Zweden
Zweden is dit keer aan de beurt in
Meulenhoffs serie betaalbare bui
tenlandse verhalen-anthologieën.
Het oudste verhaal dateert uit 1898.
Hjalmar Söderbergs 'Hond zonder
baas'. Een wat sentimenteel aan
onze Jacobus van Looy herinne
rende dierengeschiedenis. 'Gloria'
van Torgny Lindgren is het meest Slauerhoff
recent (1983). Het beschrijft een oldUCA AAUAA
doodarme familie aan het begin
van de eeuw, waarvan de ouders,
als de kinderen de deur uit zijn, uit
wanhoop emigreren.
Daartussen materiaal van beken
de (Dagerman, Lagerquist, En-
dquist, Johnson, Sundman, Gust-
afsson) en minder bekende au
teurs. Uit de laatste categorie zijn
Agnes von Krusenstjerna en Lars
Ahlin ware ontdekkingen.
Opvallend is hoe diverse twintig
ste eeuwse stromingen in de
Zweedse literatuur doorwerken en
hoezeer anderzijds allerlei constan
ten door de jaren heen zichtbaar
blijven. De houding van de platte
landsbevolking tegenover de barre
natuur bij voorbeeld.
Een uitstekend cadeau voor deze
barre dagen, één dat ook de ont
vanger, die uiteraard meer van de
ze schrijvers zal willen lezen, geld
gaat kosten.
Het werk van J. Slauerhoff is in de
loop van de jaren nogal mishan
deld door uitgevers en tekstbezor
gers. Er werd geschrapt om de pa
gina's op de gewenste lengte te
krijgen. Er werden verhalen in
bundels opgenomen om ze dik ge
noeg te maken. Zonder rekening te
houden met de plannen die de
dichter zelf daarvoor heeft ge
maakt, voor zijn dood in 1936.
De laatste jaren is er een gewe
tensvolle en nauwgezette bezorger
aan het werk in de persoon van
Kees Lekkerkerker. Hij redigeerde
de definitieve en door de dichter
zelf gewenste uitgave van Het len
te-eiland en andere verhalen (1982)
en onlangs de bundel Verwonderd
saam te zijn, een titel die Slauer
hoff zelf in 1935 aan zijn uitgever
had gesuggereerd.
Voor degene die met de 'oude'
edities opgegroeide is Verwonderd
saam te zijn nieuw en toch ver
trouwd. Vijf jaar geleden ver
scheen immers een tot de 'Chinese'
verhalen gereduceerd Lente-ei
land, en de toen verdwenen verha
len vinden we in de nieuwe bundel
terug. Het fraaie zeeverhaal 'Ere-
bos' bijvoorbeeld, waar het oude
schip uit de titel de hoofdpersoon
is. Andere verhalen en de eenakter
'Escale' vinden we voor het eerst in
een betaalbare editie.
Lekkerkerker heeft bovendien
zijn materiaal uit de oorspronkelij
ke, tijdens Slauerhoffs leven gepu
bliceerde tijdschrift versies geput
en een en ander van een zeer dege
lijke verantwoording
Dc dood van Artemio Cruz. Carlos
Fuentes. Vertaling Johanna Vuyk-
Bosdriesz, Uitgeverij IVIeulenhoif.
37,50.
Zweeds verhaal. Achttien moderne
Zweedse schrijvers, redactie en na
woord Egil Törnquist, Uitgeverij
Mculcnhoff, 16.90.
Verwonderd saam te zijn. J. Slauer
hoff. Uitgeverij Nijgh Van Ditmar.
ƒ24,90.
AUGUST HANS DEN BOEF
De kindertijd. Toen wij ons nog
over de regenput bogen alsof het
een safe betrof. Toen de grond onze
vriend nog was, wij er nog geen
angst voor hadden. Die tijd is weg.
Voorgoed. Maar het kind dat we
waren, we dragen het nog altijd in
ons om. Dat denken we tenminste.
We denken dat we om dat kind zijn
heen gegroeid zoals vruchtvlees
om een pit; we voelen ons een Rus
sisch poppetje dat een kleiner pop
petje herbergt. Maar het kind is
verloren geraakt. Zoek gemaakt
door de tijd.
Het is deze problematiek die Ian
McEwan behandelt in de nieuwe
roman 'Het kind in de tijd', die on
langs verscheen bij uitgeverij De
Harmonie, de 'ontdekker' van
McEwan. De zoekgeraakte jeugd
wordt in zijn boek concreet voorge
steld door Kate, het dochtertje van
Stephen en Julie. Terwijl Stephen
bij de kassa in de supermarkt staat
af te rekenen, verdwijnt Kate die
met hem is meegegaan om te win
kelen op raadselachtige wijze.
Van de manier waarop McEwan
dit verhaal vertelt gaat een grote
beklemming uit. Door toespelin
gen te maken op het woest voortra
zend verkeer op de avenue, brengt
hij de lezer op de gedachte: o god,
als dat kind zich nu maar niet los
rukt en onder een auto loopt. Die
suggestieve verteltrant verleent
McEwans roman een bijna thriller
achtige spanning. Dat geeft zijn re
laas de nodige strakheid. Wie met
liefde schrijft over kinderen, moet
ervoor waken dat hij niet al te zeer
in de greep komt van de 'ultieme
vertedering', zoals iemand dat eens
zo treffend heeft uitgedrukt. Door
de spanning in deze roman ont
komt McEwan aan dat gevaar.
De rest van het boek gaat over de
gevolgen die de verdwijning van
Kate heeft voor de ouders. Julie, de
moeder van het kind, kan haar ver
driet niet uiten en sluit zich af voor
de wereld om haar heen, Stephen
stelt wanhopige pogingen in het
werk om zijn dochter terug te vin
den. Tevergeefs.
Een en ander speelt zich af in een
maatschappij waarin de overheid
de vrijheid van de burgers sterk
aan banden legt. Binnen de rege
ring heeft men zelfs een commissie
in het leven geroepen die een alge
meen opvoedingsmodel moet con
cipiëren, een model waarin kinde
ren zo snel mogelijk tot volwasse
nen moeten worden gekneed.
Stephen, een schrijver wiens eer
ste, voor volwassenen geschreven,
roman met groot succes is uitgege
ven als kinderboek, maakt deel uit
van die
Een belangrijke rol in dit boek
speelt Charles Darke, de uitgever
van Stephen. Op een gegeven mo
ment laat deze Darke de kinderlite
ratuur voor wat zij is en stort hij
zich in de politiek. Met succes. Al
snel bekleedt hij een vooraanstaan
de positie, misschien wel dankzij
het feit dat hij in opdracht van de
regering een zeer autoritair opvoe-
dingsboek heeft geschreven, een
boek waarvan de commissie waar
in Stephen zit niets afweet.
Met Charles is iets *ierkweardigs
aan de hand: aan de ene kant heeft
hij een grote honger naar macht en
aanzien, anderzijds zou hij. eigen
lijk het liefst weer kind willen zijn.
Dat laatste verlangen wint het uit
eindelijk. Maar een man die weer
kind wordt, die de korte broek
weer aantrekt en in bomen gaat
klimmen - dat moet natuurlijk wel
verkeerd aflopen.
Tussen de bedrijven door denkt
Stephen terug aan zijn eigen jeugd.
Als hij op weg is naar zijn vrouw
Julie, die in een landelijke omge
ving is ondergedoken met haar ver
driet, ziet hij in een soort visioen
zijn ouders zitten in een café, waar
zij met elkaar bespreken of ze Step
hen al dan niet geboren moeten la
ten worden. Het fragment illu
streert McEwans opvatting over
het fenomeen tijd, waarin heden,
verleden en toekomst soms door
elkaar heen lopen. McEwan ziet
het heden als één groot uitdijend
nu waarin - en dat is zeer troostrijk -
niets verloren gaat. Ook het kind
dus niet. Het blijft als oerkracht, als
levensbeginsel in de wereld be
staan, alleen het 'jasje' waarin de
tijd dit kind hult verslijt. De roman
eindigt dan ook zeer optimistisch
met een geboorte.
De vrouwenbeweging is McE
wan niet altijd even goed gezind
geweest. Debet daaraan zijn de
boude uitspraken die de schrijver
De Canadese schrijver John Rals
ton Saul heeft meermalen het
avontuur persoonlijk opgezocht.
Hij kent drugs- en wapenhande
laars bij naam, verkeerde enige tijd
bij de verzetsbeweging Polisario
en ging diverse malen op stap met
opiumsmokkelaars en rebellen in
de 'gouden driehoek', het heroïne-
gebied op de grens van Thailand,
Burma en Laos.
Zijn jongste thriller 'The next
best thing' heeft de Nederlandse
uitgever dan ook herdoopt naar het
gebied, dat het decor vormt voor
het indringende verhaal over de
museumcurator James Spenser,
die er in zijn bezetenheid letterlijk
alles voor over heeft om boeddha
beelden te kunnen stelen uit een
vervallen tempel in dat beruchte
grensgebied.
John Ralston Saul weet dus uit
ervaring dat in dat gebied heel an
dere wetten gelden dan in de
hoofdsteden. Daar heersen welis
waar kleurrijke, maar in-en-in cor
rupte figuren, die grif gebruik ma
ken van de wetenschap dat Spen
ser royaal voor hulp wil betalen. De
mate van hulp wordt maar al te ge
makkelijk bepaald door de luimen
van die individuen. Het wordt voor
Spenser een ware martelgang. Die
de lezers echter - tegen het decor
van het Thaise landschap - een ver
bluffend karakteristiek schouw
spel oplevert.
Alleen davert de auteur in zijn
liefde voor het literaire effect af en
toe wat erg ver door: 'Spenser was
zich bewust van een bedwelmend,
gevoel van vrijheid. Vrijheid waar
van? Hij had verwacht dat die vrij
heid ergens verborgen zou liggen in
zijn liefde voor schoonheid. Dat
was wat zijn beelden hem beloof
den, half-opgesloten in hun steen -
niet een sleutel tot hun geheim
maar een manier om het lichame
lijke af te schudden. Een omgekeer
de vorm van alchemie'.
De zaak-Crabb
In 'De Crabb Affaire' wordt een
meer dan dertig jaar oude zaak op
gerakeld. De Sowjetrussische lei
ders Chroesjtsjow en Boelganin
brachten in 1956 een bezoek aan
Engeland. In de buurt van hun de
oorlogsbodem, waarmee zij in
Portsmouth waren aangekomen
werd - ondanks een nadrukkelijk
verbod om de buurt te komen - een
kikvorsman gesignaleerd. Later
spoelde het lichaam van oorlogs
held commander Lionel Crabb
De auteurs Christopher Creigh-
ton en Noel Hynd zeggen in hun
boek de ware toedracht van de af
faire aan het licht te brengen. Maar
Creighton (die op jeugdige leeftijd
door Churchill als spion zou zijn
aangeworven) maakt 'uit veilig
heidsoverwegingen' zijn identiteit
niet bekend. Daardoor is de bewe
ring, dat hij zou als lid van de Britse
geheime dienst nauw bij de kwes
tie betrokken zou zijn geweest, niet
te verifiëren. Net zo min als de rest
van zijn verhaal.
Het zou allemaal zo gecompli
ceerd in elkaar hebben kunnen zit
ten, maar zekerheid daarover kan
(nog) niet worden gegeven. Wat
blijft is een uiterst soepel geschre
ven verhaal over een geraffineerd
in elkaar gedraaid complot, dat op
zijn minst enkele uren prettig
leesplezier biedt.
KOOS POST
'De Gouden Driehoek' door John
Ralston Saul (Sijthoff - 27,50) en 'De
Crabb Affaire' door Christopher Cre
ighton en Noel Hynd (Sijthoff -
29,75).
Mijn kleine tragedie. Voor mijn li
teraire vrienden zal ik nooit iets an
ders zijn dan een journalist, mijn
journalistieke vrienden daarente
gen zeggen: 'Van Straten, ach, een
lettre".
Zo opent 'De omgevallen boe
kenkast', een verzameling anekdo
ten, aforismen en verhaaltjes, ge
schreven door Hans van Straten.
Vroeger werkte hij voor het Vrije
Volk, toen de Rode Burcht instort
te verhuisde hij als literatuurredac
teur naar het Utrechts Nieuwsblad.
De journalist had de gewoonte
om op papiertjes aantekeningen te
maken over wat hij had gelezen, hij
noteerde dromenalles wat waard
was opgeschreven te worden, krab
belde hij op zo'n papiertje. De vel
letjes werden in boeken gestopt.
"Toen het nu op een nacht, al
weer verscheidene winters gele
den, gebeurde dat ik door ontroe
ring overmand met een onbeheer
ste beweging een van mijn top
zwaar geworden boekenkasten
omverstootte, zodat de inhoud zich
verspreidde tot in alle hoeken van
cfe kamer, kwamen daarbij uit di
verse boeken enkele van die voor
het merendeel allang vergeten
schrifturen te voorschijn".
Van Straten gaf de notities in ei
gen beheer uit, in zes cahiers, be
stemd voor vrienden en kennissen.
Dat de cahiers nu in een dik boek
zijn gebundeld, is niet verwonder
lijk: de cahiers werden ook gretig
gelezen door anderen dan vrienden
en kennissen.
Niet alles wat in 'De omgevallen
boekenkast' staat is ondertussen
even interessant. Als aforist is Van
Straten niet de gelijke van iemand
als Chamfort. (Hij zal overigens de
laatste zijn die dat beweert, denk
ik) Over het genre schrijft Van
Straten: "Aforismen schrijven: de
spijkers van de waarheid zoeken
op het laag water van de burgerlij
ke moraal". Tsja, het zal wel, denk
ik, en ben dit aforisme al weer ver
geten.
Dan is deze beter: "Aforismen
zijn als dromen: als je ze niet on
middellijk opschrijft ben je ze voor
altijd kwijt".
Wat voor de aforismen geldt,
gaat ook op voor de verhalen en
anekdoten, die in 'De omgevallen
boekenkast' zijn opgenomen.
Soms denk je: waarom moet dit ge
publiceerd worden! Ik had dat ge
voel bij voorbeeld toen ik het ver
haal las over uitgever Theo Sont-
rop, die overigens 'De omgevallen
boekenkast' heeft opgenomen in
de prestigieuze reeks Privé-Do-
mein, maar dat terzijde.
Van Straten interviewde Sont-
rop. Een interessant interview, al
dus Van Straten, maar er was één
probleem: de uitgever wilde niet
op de foto omdat hij moeders mooi
ste niet is. Wat gebeurt er jaren la
ter: ziet Van Straten het portret van
Sontrop opeens in een kwaliteits
krant, "een technisch knappe,
maar belachelijk geposeerde, sterk
flatterende foto". Gebabbel.
Gelukkig revancheert Van Stra
ten zich voortdurend. Het gebab
bel wordt wat mij betreft teniet ge
daan door een flinke hoeveelheid
goed geschreven herinneringen en
anecdoten. De kroon spannen de
notities over Nescio en de herinne
ringen aan Fred Batten en Ab Vis
ser. Vooral in de langere stukken
over Batten en Visser toont Van
Straten zich een waar meester.
Het stuk over Batten, de schild
knaap van Forum, eindigt als
volgt: "Wij stapten op. Hij bracht
mij weg, pratend, pratend. Voor
het Centraal Station werd het ge
sprek vervolgd, nog zeker een half
uur. Herhaaldelijk moest ik hem
wegtrekken voor een aanstormen
de tram. Als ik er toen geen punt
achter had gezet, hadden wij daar
nu nog gestaan. Maar wie weet le
ven de doden gewoon tussen de le
venden voort, onzichtbaar, zoals in
de film 'Les jeux sont faits' van
Sartre, en staat Fred daar op dat
plein op mij te wachten als het mijn
beurt is om uit te stappen".
Wie zo kan schrijven, hoeft niet
te tobben over de vraag of hij een
journalist is of een schrijver. Zo ie
mand kan gewoon mooi schrijven.
WIM BRANDS
De omgevallen boekenkast, Hans
van Straten, uitg. De Arbeiderspers.
in het verleden heeft gedaan over
de vrouw. Zij zou genieten van de
ondergeschikte rol die zij veelal
vervult. Dat masochistische in haar
karakter was nu juist het specifiek
vrouwelijke. Hoe het ook zij, met
de beschrijving van de geboorte te
gen het einde van het boek komt
McEwan de vrouwen weer een heel
eind tegemoet. Bij geen schrijver
heb ik die gebeurtenis nog zo ont
roerend en helder beschreven ge
zien. Zo gedetailleerd ook boven
dien, iets dat voor aanstaande va
ders die op noodsituaties voorbe
reid willen zijn mooi is meegeno-
'Het kind in de tijd' is in wezen
één grote lofzang op het geluk dat
hier op aarde valt te ontdekken, als
wij tenminste willen en als de om
geving ons daartoe in staat stelt.
Dat geluk is vooral het kind be
schoren. Het denkt nog niet aan de
tijd. De tijd lees: de dood heeft
nog niet echt vat op hem. De schrij
ver heeft wel iets gemeen met het
kind. Hij weet die tijd soms zout op
de staart te leggen door de werke
lijkheid in kaart te brengen, door
zijn dromen en fantasieën te note
ren. Het kind hoeft dat niet te doen,
het 'stroomt met de tijd mee'. De
schrijver zwemt er tegenin. McE
wan doet dat met krachtige slagen.
CEES VAN HOORE
In De Gids verschenen in '86 en '87
verhalen over de begintijd van de
Nederlandse experimentelen. De
herinneringen aan het Cobra-expe
riment, waarbij dichters en schil
ders betrokken waren, waren opge
schreven door Jan Elburg. Deze
dichter schreef zijn goed gedocu
menteerde herinneringen in op
dracht van het ministerie van
WVC.
'Geen letterheren' is de titel van
het boek, dat inmiddels door uitge
verij Meulenhoff op de markt is ge
bracht. Kort samengevat zou je
kunnen zeggen dat Elburg schrijft
over de voorhistorie van de vijfti
gers, anders gezegd: over de weg
bereiders van de 'literaire revolu
tie' die na de oorlog zou worden
ontketend door de vijftigers, Luce-
bert en zijn gang, zogezegd.
Elburg heeft gekozen voor een
afstandelijke manier van beschrij
ven. Hij bezondigt zich, met andere
woorden, niet aan ik-gestamel.
Schrijft hij over zichzelf, dan lijkt
het wel alsof hij het over iemand
anders heeft. Een voorbeeld.
"De Jan Elburg van die dagen
was een magerê'jongeman met een
nogal door acné geschonden ge
zicht: iets dat hem minder deerde
dan over het algemeen werd'aange
nomen". Aanvankelijk irriteerde
deze manier van schrijven mij, la
ter ebde de ergernis weg. Door con
sequent de hij-vorm te gebruiken,
krijgt het boek het karakter van
een document - en dat was toch ook
de bedoeling, denk ik.
'Geen letterheren' lijkt me vooral
een belangrijk boek, omdat Elburg
erin slaagt om een beeld te schet
sen van het milieu waarin sommige
dichters zich van het traditionalis
me afwendden om op zoek te gaan
naar nieuwe wegen in de literatuur.
Achteraf lijkt het wel alsof de ex
perimentelen er opeens waren. Dat
een en ander niet zonder slag of
stoot verliep, blijkt telkens weer
uit het boek van Elburg. Zo weiger
de Gerard Diels, die evenals El
burg redacteur van Het Woord was,
consequent gedichten van Luce-
bert.
In dit verband is de episode over
Schierbeek ook interessant. Diels
hoort niet in het rijtje vijftigers
thuis, Schierbeek wel. Dat wil zeg
gen: een literatuurstudent aan wie
wordt gevraagd om de vijftigers op
te sommen, zal ook Schierbeek wel
Ik weet niet wat uitgevers bezielt
om aan het eind van het jaar boek
besprekers te overstelpen met zo'n
stortvloed aan nieuwe uitgaven.
Goed: de decembermaand is koop
maand bij uitstek. Maar toch
Moedeloos ren ik van de ene naar
de andere stapel, niet goed wetend
waar te beginnen. Het eerste boek
dat ik uiteindelijk koos was
'NV Ruimtetaxi brengt u
overal' van Henk van Kerkwijk,
een grappig science-fictionverhaal
voor jongeren vanaf 12 jaar. Men
sen, dieren en andere soortgelijke
wezens leven in broederschap met
elkaar verspreid door het heelal.
Dat levert komische situaties op:
mensen en dieren hijsen zich af
wisselend in lucht- of waterpakken
om eikaars ruimte te kunnen bin
nengaan. In deze wereld is ruimte-
taxichauffeur Aristoteles werk-
Op een dag krijgt hij twee merk
waardige passagiers: een tandarts
(een muis die te pas en te onpas ge
bitten controleert en moppert over
het suikergebruik) en een jongen
die niets zegt maar des te meer
doet. Hij saboteert de ruimtetaxi,
waardoor het drietal op een roerige
planeet terecht komt. Het begin
van een reeks onderhoudende
avonturen die met veel gevoel voor
humor worden verteld. Het verhaal
moet het vooral hebben van de
grappige, onwaarschijnlijke situa
ties die zich voordoen.
'De club van lelijke kinderen'
van Koos Meinderts voor kinderen
vanaf 9 jaar ligt wat dichter bij huis,
ook al is het grotendeels fantasie.
Generaal Isimo, die als een dictator
over het land regeert, heeft wat te
gen kinderen met flaporen, voor
uitstekende tanden of een grote
neus. Hij lokt ze met een school
reisje in de val, waarna ze verdwij
nen in een voormalig Hertenkamp
(de oorspronkelijke bewoners zijn
verwerkt tot kattevoer). Twee kin
deren, Paul en Eitje, weten te ont
snappen.
Ze komen terecht op de boerde
rij van mevrouw Van Soest, een
aardige huisvrouw die in werke
lijkheid de afgetreden koningin
blijkt te zijn. Wanneer zij hoort wat
er is gebeurd, gaat ze tot actie over.
Met generaal Isimo wordt op gron
dige wijze afgerekend en de kinde
ren worden bevrijd.
'De club van lelijke kinderen' is
een lichtvoetig geschreven, humo
ristisch verhaal met een serieuze
ondertoon en een duidelijke mo
raal: alle mensen zijn gelijk. Die
wijze boodschap wordt niet al te
nadrukkelijk gebracht. De talrijke
illustraties van Annette Ffenieg
zijn ongetwijfeld origineel, maar of
ze ook mooi zijn? Ik weet het niet.
'Ster' heet het nieuwste boek van
Veronica Hazelhoff voor lezers
vanaf 12 jaar. Wat kan er allemaal
gebeuren als je 17 jaar bent, op
school zit en plotseling de hoofdrol
in een film (met naaktscènes!)
krijgt aangeboden. Dan wordt je
dus een 'ster', of je wil of niet. 'Ster'
Stella (een voor de hand liggende
naam in dit geval, ster stella) is
aanvankelijk de nuchterheid zelve,
haar ouders en zus Leen winden
zich meer op over alles wat ge
beurt.
Dat verandert als de
de publiciteit rond de film regelen
steeds meer aan Stella gaan trek
ken en alles voor haar beslissen.
Het meisje wordt van hot naar her
gesleept: interviews voor de krant,
foto's, poseren voor modefoto's en
zovoorts.
Stella vervreemdt steeds meer
van haar familie en vriend Remco.
Deze voelt zich in de steek gelaten
en zoekt troost bij zus Leen. Het
eind is voorspelbaar: Stella stort
compleet in en trekt zich terug bij
een oude vriendin om tot rust te ko
men. Leen zoekt haar op en pro
beert de brokken te lijmen.
Het verhaal begint stroef: het
lijkt wel of Veronica Hazelhoff nog
op dreef moet komen. De eerste
hoofdstukken zijn slordig geschre
ven. Gaandeweg gaat het verhaal
echter lekker lopen, is er volop ac
tie en vaart. Een prima boek om in
te duiken: niet zwaar op de hand,
maar toch met stof om over na te
denken.
Uitgever Sjaloom komt met een
nieuwe misdaadserie voor de jeugd
onder de naam Pandora. Er zijn
twee leeftijdsgroepen: 9-12 jaar
(groene omslag) en 12 - 16 jaar
(blauwe omslag). Een leuk initia
tief dat hopelijk met kwaliteitsboe
ken wordt ingevuld. De eerste titel
in de reeks, 'Mes in de rug' van de
Zweedse schrijver Hans Erik
Engqvist voor 12 jaar en ouder, valt
niet tegen.
Drie jongens worden verdacht
van dg moord op een man in het
dorpshuis. De opgetrommelde po
litiecommissaris en zijn assistent
weten heel langzaam de waarheid
boven tafel te krijgen. Het is een
boeiend verhaal, niet alleen door
de ontrafeling van de moordzaak,
maar ook door de spanning tussen
de drie jongens. Het boterde al niet
zo best tussen het drietal en de-
moord doet daar nog een schepje
bovenop: paniek slaat toe, één jon
gen raakt in een shock-toestand, de
andere twee slaan elkaar bijna de
hersens in.
Een opening van een misdaad
reeks waarvoor niemand zich hoeft
te schamen. Soms is de schrijver
wat al te melodramatisch. Daar
staat echter weer zoveel humor te
genover (vooral het politieduo is
heel vermakelijk) dat je geboeid
blijft lezen.
MARGOT KLOMPMAKER
ƒ22,50.
De club van lelijke kinderen, Koos
Meinderts, ill. Annette Fienieg, uitg.
Ploegsma ƒ22,95.
Ster, Veronica Hazelhoff, uitg. Sja
loom ƒ22,50.
Mes in de rug, Hans Erik Engqvist,
Wat schrijft Elburg? "Elburg
waardeerde Schierbeeks ronde
goedlachsheid, zijn gastvrijheid,
luisterde geamuseerd wanneer
Schierbeek, ter ere van zijn bezoe
kers, achter een muziekstandaard
klassiek op een viool begon te strij
ken (Elbiirg had zelf altijd jazzgi-
taar gespeeld), maar hij zag in deze
vriend geen medestander. Het zou
tientallen jaren duren eer hij vol
doende gelatenheid had opgedaan
om op dit standpunt terug te ko-
Uit dit citaat blijkt overigens ook
dat de experimentele groep soms
wel wat weg had van Het Duistere
Genootschap De Zwarte Hand.
Een jongensclub. Lucebert schreef
niet voor niets jaren later: "Die hele
experimentele groep had toch iets
van pietje bel en de rebellenklup".
"Maar", voegt Elburg daaraan
toe, "ook dit Pietje Bel-verhaal
moest eenmaal opgeschreven wor
den". Inderdaad - en we mogen blij
zijn dat het zo goed werd opge
schreven.
WIM BRANDS
ADVERTENTIE
BOEKHANDEL
LEIDEN - LEIDERDORP
OEGSTGEEST KATWIJK
VOORSCHOTEN
Alle op deze pagina besproken
boeken zijn bij ons dlrekt lever
baar, óf vla onze TERMINAL te
bestellen en dan binnen drie da-
gen verkrijgbaar.
