Paul McCartney zingt niet voor Einsteins
Mijn leven is beslist geen sprookje
Fotomodel en zangeres Mandy Smith:
'Misschien verdwijnt je talent wel, als je weet hoe 't werkt'
WOENSDAG 9 DECEMBER 1987
KUNST
PAGINA 25
Freek de Jonge
bedreigd
ALKMAAR (GPD) - Dreige
menten van de Nederlandse
Fascisten Jongeren Organisatie
(NFJO) hebben gisteravond ge
leid tot strenge veiligheids
maatregelen rond het optreden
van Freek de Jonge in het Alk-
maarse culturele centrum De
Vest. De NFJO, die verant
woordelijk zou zijn voor de ont
voering van de acteur Jules
Croiset, had de directie in een
brief laten weten dat de 'beuk
(lees bom) erin zou gaan'. Tegen
Freek de Jonge zijn dezelfde
dreigementen geuit. Tijdens de
voorstelling, die zonder inci
denten verliep, maakte de ac
teur daar geen enkele toespe
ling op. Om de onrust niet ver
der aan te wakkeren weigerde
hij na afloop alle commentaar.
Uit voorzorg bleef de par
keergarage onder De Vest gis
teravond dicht en hielden poli
tiemensen zowel binnen als
buiten het gebouw een extra
oogje in het zeil. In een briefje
aan de bezoekers verontschul
digde de directie zich voor het
nemen van de veiligheidsmaat
regelen en de daaruit vloeiende
overlast. Ze bestonden uit het
observeren en het zonodig con
troleren van bezoekers. Maatre
gelen die ook vanavond, bij het
tweede optreden van De Jonge,
van kracht zullen zijn.
Mandy Smith: 'Ik geniet van alle bewondering
HILVERSUM (GPD) - Dodelijk
vermoeid en in de war door het vele
reizen, bracht zangeres Mandy
Smith (17) een bliksembezoek aan
Hilversum voor diverse televisie-
- optredens. Tussen de bedrijven
door stond ze deze krant te woord
in het Hilversumse hotel Laapers-
hoek. Mandy was een aantal jaar
geleden een dankbaar onderwerp
voor de vele boulevardbladen in de
wereld omdat zij op haar dertiende
een verhouding had met Stones gi
tarist Bill Wyman.
„De pers is oyer me heengeval-
len als een lawine. Ik wist niet wat
me overkwam en was te onervaren
om mezelf daar tegen te wapenen.
Nu heb ik mijn privé-leven goed
in de hand. De relatie met Bill is ten
einde en ik wil er niet meer over
praten. Wat ik naast mijn werk als
zangeres doe, gaat niemand wat
aan. Bovendien vind ik dat de
meeste mensen nu een verkeerd
beeld van mij hebben. Ze zien me
als een volwassen vrouw. Dat ben
ik niet. Goed, ik heb meer levenser
varing dan het gemiddeld meisje
van mijn leeftijd, maar ik kan ook
genieten van de dingen waar ieder
jong meisje plezier in heeft. Ik hou
van uitgaan, rolschaatsen, tennis-
door
Frederike Contant
Behalve door haar opmerkelijke
verhouding met Wyman, kenden
veel Engelsen Mandy al op jonge
leeftijd omdat ze sinds haar der
tiende ook als professioneel foto
model werkt. Zo sierde zij de co
vers van bekende bladen als Har
pers en ook de kwaliteitskrant The
Observer wijdde een reportage aan
het beeldschone meisje. Mandy ge
niet van haar leven, hoewel ze de
laatste weken als erg vermoeiend
ervaart. Om haar tweede single 'A
positive reaction' te promoten reist
ze, met in haar kielzog haar moe
der, door heel Europa. In elke grote
stad wachten tv-optredens, inter
views en foto-sessies. „Ik kom net
terug uit Duitsland, ben nu in Hol
land en reis vanavond naar Madrid.
Daarvoor waren we ook in tal van
landen. Ik ben nu drie weken van
huis geweest en verlang er nu wel
weer naar. Na Spanje heb ik twee
weken vrij. Dan wordt het afwach
ten wat de plaat gaat doen."
Twee jaar geleden kwam Mandy
door toeval in contact met het pro
ducerstrio Stock, Aitken en Water
man. Het drietal viel in eerste in
stantie op haar uiterlijk en liet haar
een zangtest doen. Dat pakte posi
tief uit en Mandy werd opgenomen
in dit hitstal van Stock, Aitken en
Waterman. „Ik had eigenlijk nooit
serieus gedacht aan een carrière als
zangeres. Ik was blij met mijn suc
ces als model. Dat was al een
droom die uit was gekomen. Nu
merk ik toch dat ik zingen het leuk
ste vind. Je hebt nu direct contact
met je fans, het publiek. Ik hou er
van op op het toneel te staan en te
dansen en te zingen. Ik geniet van
de bewondering. Maar veel leef
tijdsgenoten verkijken zich wel erg
op mijn leven. Het is beslist geen
sprookje. Het is keihard werken.
Door positief te denken en te leven
kun je het volhouden en dat is het
geheim van succesvol worden en
blijven."
Mandy zegt veel over te hebben
voor een geslaagde loopbaan als
zangeres. „Ik ontzeg mezelf heel
veel pleziertjes en lever een groot
deel van mijn privé-leven in. Maar
het allerbelangrijke in mijn leven is
toch wel het familieleven dat ik
met mijn moeder en zusje heb. Ik
ben ook heel blij dat mijn moeder
me vergezelt tijdens de reizen naar
het buitenland. Dan heb ik steun
aan haar. Tijdens optredens en za
kelijke beslommeringen is ze meer
mijn vriendin dan mijn moeder,
maar in het hotel en thuis zijn we
echt moeder en kind."
Een echt voorbeeld in de popmu
ziek of een idool heeft Mandy niet.
„Ik bewonder zoveel mensen. Bij
na iedereen in deze bussiness heeft
wel talent. Ik wil ook op niemand
lijken. Ik ben mezelf en daar moe
ten ze het maar mee doen. Zelf luis
ter ik wel graag naar Michael Jack
son, Prince en Madonna. Maar ik
zou geen tweede Madonna willen
worden."
Ballades
In januari verschijnt de eerste lp
van Mandy. Het merendeel van de
liedjes is vrolijke disco, maar er zal
ook een aantal ballads op te horen
zijn. „Ik vind dat toch wel heel fijn
om te zingen. Eigenlijk zou ik meer
ballads willen zingen dan het snel
le werk wat op single is uitge
bracht. In de toekomst wil ik ook
proberen zelf liedjes te schrijven".
"Ricky The Red Stripes?
Mijn God! Jij duikt een
beetje in het verleden,
zeg!" Paul McCartney kijkt
me aan met dat eeuwige
jongenshoofd van hem.
Zijn mimiek drukt een
mengeling van geamuseer
de argwaan en een verre
gaande blijmoedigheid uit
Onmiskenbaar een clowns-
kop, en ik moet even den
ken aan die clip van 'Say,
Say, Say' waarin hij samen
met Michael Jackson het
rondreizende vaudeville
theatergezelschap Mac-
Jack neerzette, en zijn
hand niet omdraaide voor
de standwerker die het
goedgelovige publiek knol
len voor citroenen moest
verkopen.
door
John Oornkes
Macca, inmiddels vijfen
veertig, veegt onnadenkend
met de rug van zijn hand
langs de diepe kerven in zijn
gelaat om te controleren of al
le grime intussen verwijderd
is. Niet die van de clip, maar
van de make-up-dame van
Countdown. Zojuist heeft hij
een half uur lang optreden in
het Veronica-programma
achter de rug, en hij was weer
allerbeminnelijkst. Kijken
naar een filmpje van The
Beatles live in Blokker?
Okee! Praten over toen? Wel
ja.
HILVERSUM - Aardige man die
McCartney - iemand die in zijn
vrije tijd een prima cursus public
relations zou weten te verzorgen.
Zo nu en dan steekt hij echter vol
komen freewheelend de draak met
presentatrice Simone Walraven,
zijn vrouw Linda of de jonge, inge
huurde gastmuzikanten van zijn
fake-bandje. Achteloos, op de ma
nier van de goochelaar die een
schoppenaas uit zijn mouw trekt.
Commentaar bij de beelden van
Blokker over de houterig bewe
gende Harrison: "Zeg, die George
kan dansen!" Walraven: "Waar
heeft-ie dat vandaan?" Antwoord:
"Liverpool!" Dat is McCartney ten
voeten uit: flinterdunne, ragfijne
humor als een middel om niet diep
te hoeven graven.
The Beatles traden na september
1966 nooit meer voor concertpu
bliek op. Mist McCartney dat niet?
McCartney: "Laatst heb ik nog drie
nummers live voor de Britse tv ge
daan. Leuk om te doen. In de late
night show van Jonathan Ross. We
speelden ook oud werk: Lawdy
Miss Clawdy". Hij richt zich op, en
zingt de eerste regels met de kop
stem van een rockabillyzanger -
zijn ogen blikkeren. "Te gek! Na al
die jaren. En we deden 'I Saw her
standing there'".
Drie jaar geleden waren er dui
delijke aanwijzingen dat je met
een band aan het repeteren was.
Grote namen als Dave Edmunds,
Ringo Starr, Jody LinscottChris
Spedding. Je vrouw was erbij. Op
de binnenhoes van de soundtrack
van je film-musical 'Give my Re
gards to Broad Street' prijkt een fo
to van die 'band'. Met daarboven
het opschrift: coming soon.
McCartney wil er niets van we
ten. Wappert zijn wijsvinger heen
en weer. "Nee! Nee! Geen repeti
ties, misschien een losse gedachte.
Als je vraagt of ik weer live ga op
treden. Ja, ik denk daar hard over.
Maar ik heb geen nieuw materiaal
om dat nu al te kunnen doen. Zo
nu en dan jam ik wat, speel voor
tv-programma's, of zoals bij Live
Aid voor een charitatief doel".
Liefde, geluk en vrede zijn nog
steeds de centrale thema's waarop
je je songs baseert. Wat dat betreft
is er weinig veranderd sinds het
midden van de jaren zestig toen je
'All you need is Love' schreef. In de
binnenhoes van je elpee 'Pipes of
Peace' plaats je een motto van de
Indiase wijsgeer Rabindranath
Tagore: In de liefde lossen alle te
genstrijdigheden van het leven zich
als vanzelf op.
Paul schraapt zijn keel: "Ik be
hoor tot een traditie waarin song
schrijvers als vanzelf over liefde
schrijven. Sommige lui houden
daar niet van, zoals Alan Parsons -
hij heeft het woord liefde uit zijn
songs verbannen. Ik begrijp dat
wèl; het begrip wordt vaak mis
bruikt. In de oude tijd schreef ik
altijd over mezelf in relatie met een
meisje. Uiteraard! Daarom ga je in
een bandje zitten: om aan meisjes
te komen. Zoals die knullen van A-
Ha nu. Het gaat ook om geld, maar
vooral om de meisjes. In de oude
tijd schreef je dan teksten als 'Jij
houdt van mij, schatje. Ik hou van
jou. Dankjewel-alsjeblieft!"
Toch schreef je ook in de jaren
zestig al vanuit een niet zo voor de
hand liggend standpunt over lief
de. Ik denk aan 'She's leaving ho
me', dat gaat over de gevoelens die
ouders hebben als hun kind het huis
verlaat, en aan 'When I'm 64',
waarin je de liefde tussen oude ech
telieden behandelt.
McCartney, peinzend: "Dat is
waar. Ik kan mijn werk echt niet
verklaren. Ik maak het, en dat is
dat. Ik analyseer het ook nooit
achteraf. Ik weet niet eens hoeveel
ik heb geschreven. Het komt alle
maal neer op bijgeloof. Misschien
verdwijnt je talent wel als je weet
hoe het werkt. Ken je dat gevoel?
Ik heb ook nooit les gehad. Ik heb
het allemaal opgepikt. 'Ik begrijp
ook niet wat er gebeurt. De woor
den vloeien als vanzelf uit me. Ik
weet er iets van. Een woord als
'night' zingt prettig". Zet een keel
op en zingt keihard: "Well, at ni-hi-
hi-hight!" Wijst op een handdoek
en zingt: "Well a towu-hull!" "Dat
doet het veel minder. Het komt er
vaak op neer dat ik intuïtief aan
voel wat het prettigste zingt."
Zingt wat onzinwoorden. "Dan
wacht je tot dat die klanken veran
deren in woorden. Je kunt het niet
"Ik ben het soort jongen - en dat
geldt niet alleen voor mijn songs -
dat...Tja, je hebt tegenwoordig veel
mensen die zo technisch onderlegd
zijn. Die spreken je aan: 'Hé, joh!
Wat voor versterker is dat? Zit daar
een DDL-35-35 in? Dan zeg ik:
weet ik veel! Ik wéét 't eenvoudig
niet! Ik weet alleen dat het een
Vox-versterker is. Laatst, een
Amerikaan: wat voor snaren ge
bruik je op je bas? Ik zei: van die
lange, glimmende! Ik weet 't echt
niet. 't Kan me niet schelen. Ik sla
snaren aan, verder niet."
Maar in heel wat gevallen heb je
de song wel degelijk gebruikt als
een medium. Onlangs had je die
schietpartij in Enniskillen in Ier
land. Dat deed me denken aan 'Gi
ve Ireland back to the Irish' dat je
aan het eind van de jaren zeventig
schreef na het bloedbad van Lon
donderry. Dat lied maakte nogal
wat los, toch?
McCartney: "Zo'n lied is toch
meer het resultaat van een opwel
ling, van een emotie, dan van een
beredeneerde analyse. Als kind
groeide ik op in Liverpool in een
Iers milieu. Iedereen was in die
buurt bevriend met iedereen. Je
ging samen naar de film. John
Wayne en zo. Iedereen begroette
dan iedereen, (zet stemmetje op,
praat in Iers accent) 'Hallo, goeie-
morgen! Top of the mornin'. Oh, lo
vely! You want a drink?' Dat was
mijn beeld van de Ierén. Het was
dus een grote schok voor me toen
ik te weten kwam dat mijn leger,
het Britse leger dus, onschuldige
mensen had neergeschoten. Ik was
razend! Buiten mezelf van woede!
De volgende dag kon ik het niet
helpen dat er zo'n lied ontstond. Ik
weet niet of het geholpen heeft, het
moést eruit! Ik ben niet écht een
politieke tekstdichter, hoor, maar
dat weet je".
Denk je dat je jouw houding te
genover de wereld naief kunt noe
men? Jouw houding als songschrij
ver wel te verstaan.
McCartney: "Naïef? Misschien.
Ik heb veel wereldleiders ontmoet,
en ik vind niet dat ik zo verschrik
kelijk naïef ben. Als je hen ont
moet dan blijken het heel gewone
mensen te zijn. Die mensen die van
zichzelf vinden dat ze niet naïef
zijn, houden er van die complot
theorieën op na. (Gaat verzitten,
fronst zijn wenkbrauwen, laat zijn
Paul McCartney: 'Ik houd van sterke
daar voel ik me toe aangetrokken'.
GPD)
stem dalen) Laat me eens kijken, er
wordt hier een heel knap spelletje
gespeeld. Net schaken! (Weer nor
male stem) Zo gaat het dus niet.
Veel op wereldschaal is gewoon
het resultaat van gebeurtenissen
en ongelukjes. Die wereldleiders
doen naïever aan dan ik. Vooral
Reagan".
Heb je hem ontmoet?
McCartney: "Nee, hem met.
Thatcher wel. Wilson. Gewone lui.
Je verwacht grote geesten, schaak
spelers aan te treffen. Onsterfelijk,
bijna-goden. Maar nee, hoor...Nèt
gewone mensen. Ze ruiken ook net
zo, zien er net zo uit, hebben dezelf
de tics".
Hoe zit dat in de zakenwereld? Je
hebt met je eigen multinational
MPL opgeboden tegen je goede
vriend Michael Jackson, en daarbij
ging het om de oude songrechten
van The Beatlesover de songs die
je samen met Lennon had geschre-
McCartney: "Dat is een gecom
pliceerd verhaal. Als ik die rechten
had willen hebben dan had ik sa-
1 1) Faith - George Michael 15
2 (2) Whenever you need so
mebody - Rick Astley 16 9)
3 (10) Never can say goodbye - 17 (34)
The Communards
4 7) Got my mind set on you 18 (31)
George Harrison
5 (17) My baby just cares for 19 (23)
me - Nina Simone
6(6) Full metal jacket - Abi- 20 (11)
gail Mead
21 (13)
7(4) How can we hang on to a
dream - Tim Hardin 22 (25)
8(3) Dance little sister - Te
rence Trent d'Arby '23 (21)
9 (16) The way you make me
feel - Michael Jackson 24 (12)
10 5) Maybe tomorrow - UB 40
11 8) Jack le Freak Chic 25 (15)
12 (19) Everlasting love - San
dra 26
13 (14) Love in the first degree -
Bananarama 27 (26)
14 (28) Hot girl - Sabrina
China in your hand -
T'pau
Crazy - Icehouse
Paid in full - Eric B
Rakim
Once upon a long ago -
Paul McCartney
Criticize - Alexander
O'Neal
Walk the dinosaur - Was
(Not Was)
Here I go again - White-
snake
Peacemaker - Kool
The Gang
Don't shed a tear - Paul
Carrack
Pump up the volume -
Marrs
System of survival -
Earth Wind Fire
The look of love - Madon-
28 (18) The real thing - JelLy-
29 (39) I could never take the
place of your man - Prin-
30 (20) I need love - L L Cool J
31 (32) Fight fire with fire - Mai
Tai
32 Need you tonight - Inxs
33 (24) So emotional - Whitney
Houston
34 (22) Little lies - Fleetwood
Mac
35 The time of my life - B
Medley J Wames
36 (29) Casanova Levert
37 (27) You win again - Bee
Gees
38 Mr Manic Sister Cool -
Shakatak
39 Nothin's gonna change -
Labi S iff re
40 (30) In the Dutch
The Nits
men met Yoko Ono (als erfgename
van Lennon - J.O.) een hoger bod
moeten uitbrengen. Michael kon
zijn gang gaan, ik had en heb een
emotionele verplichting naar Yoko
toe, vanwege John. Michael hoest
te 50 miljoen pond op. Hij heeft
veel geld in kas, vanwege 'Off the
Wall', 'Thriller' en 'Bad'".
"Hij belde me op. Meisjesstem
metje. 'Hello'. Ik zei: met wie? 'Mi
chael'. Welke Michael? Oh, Mi
chael Jackson! Wat wil je? 'Ik wil
wat hits maken'. Dat klinkt aardig,
zei ik. We deden wat werk samen:
Say Say Say, The Man, The Girl is
Mine. De hele tijd dat we samen
werkten, vroeg hij: zeg, kun je me
wat adviseren? Ik zei: Michael, je
krijgt heel veel poen binnen, je
moet erg voorzichtig zijn, je moet
iemand hebben die je kunt ver
trouwen - hij schopte vervolgens
zijn manager de deur uit; die doet
dus nu Madonna - en je moet wat
video's maken - hij maakte vervol
gens Thriller - en ik zei: denk eens
aan het opkopen van songrechten.
Goeie bizniz!"
Dus achteraf bekeken heb je hem
geadviseerd om je eigen songrech
ten aan te kopen?
McCartney: "De week later
dacht ik dat hij een grapje maakte.
(Weer hoog stemmetje) Ik ga jouw
songs kopen, Paul! Ik zei: pfff! La
ten we wat gaan eten, joh! 's
Avonds weer. I'm gonna buy your
songs, Paul. Ik zei: na-na-na, schiet
op, hou op met die grap! Twee we
ken later kreeg ik een telefoontje.
Michael had de rechten gekocht. Ik
kan het 'm niet kwalijk nemen.
(Gaat verzitten, kijkt slim) Toch
zou het aardig zijn als ie die songs
teruggaf. Een fijn gebaar! Haha-
ha!"
Zo half serieus, en half beledi
gend word je omschreven als The
Tunesmith (de liedjessmid) of Mr.
Tuneful (Meneer Melodieus).
"Zo word ik genoemd, ja. Het
kan me niet schelen. Sommige van
mijn favoriete songschrijvers zijn
'tunesmiths'. Het maakt wel uit
wié het zegt, als je me dat niet kwa
lijk neemt. Als John Lennon het
deed tijdens een van onze me
ningsverschillen dan wist ik: dat
zegt hij om me op de kast te krij
gen. Want hij zou niet met iemand
samen willen schrijven die alleen
maar een slijmbal was. John wist
hoe hij me kon raken - hij wist dat
ik daarin kwetsbaar ben...'
Omdat je nu eenmaal iemand
bent die makkelijk een in het ge
hoor liggende en sentimentele melo
die, een schmaltzy liedje schrijft.
"Het is erg moeilijk om met the
ma's als liefde om te springen. Als
ik zie hoe mijn zoon wordt geboren
en ik schrijf daar dan over - dan is
daar niets 'schmaltzy' aan. Of als ik
over een stervende vader schrijf
dan..."
Je raakt geagiteerd en stelt je de
fensief op als het over die dingen
gaat.
"Ja! Ik schreef Silly Love Songs,
zoals je weet. Juist omdat mensen
daarover vallen. Ik schrijf zó! Ik
heb nooit beweerd dat ik meer kan
dan wat een goeie vakman kan. De
schrijvers die ik bewonder zijn
mensen als Cole Porter en Chuck
Berry. Berry's teksten zijn mees
terlijk. Mensen als Porter schreven
voor Broadwayshows en zeurden
niet. AJs de regisseur zei: Schrijf
iets nieuws! Dan deden ze dat. Ze
traineerden niet. Hoagy Carmi-
chael kon Stardust niet verkopen,
verkeerde titel. Ik ken door mijn
vader oudere muziek dan die uit de
tijd waarin ik zelf opgroeide. Ik
kijk tegen die traditie aan, en ik
probeer me daarin te zien. Neem
Live and Let Die, niet bepaald
mijn eigen voorkeursnummer.
Maar wél een opdracht om een
nummer voor een James Bond
film te schrijven. Weetje wie dat te
gek vond? Neil Young, en dat is
toch niet bepaald iemand die je
van valse sentimentaliteit kan be
schuldigen.".
"De vraag of ik mezelf moet ver
dedigen irriteert me niet. Ik ben
niet mijn eigen favoriet. Ik verde
dig anderen. Neil Young, hij is
Je arrangementen zijn vaak heel
curieus. In Pipes of Peace gebruik
je de vreemde combinatie van een
Indiase tabla-drummer met orgel
en kinderkoor.
"Ik wilde aan dat nummer, toch
een oproep voor vrede, een inter
nationaal tintje geven. George Mel-
ly, de Londense jazzentertainer,
vroeg me of ik een song voor Unes
co wilde schrijven. Ik houd van dat
soort simpele ideëen. Ze zijn mis
schien melig, maar ik voel me al
tijd verantwoordleijk voor deposi
tie waain ik verkeer. Tegenwoor
dig meer dan vroeger. Ik besef dat
als je in staat bent om een song te
schrijven als 'Give Peace a Chan
ce', en een miljoen mensen richten
dat nummer tot Nixon, en zijn in
staat om de oorlog stop te zetten,
dan heb je macht".
Maar dat was van John Lennon.
Heb jij dergelijke dingen weten te
bereiken?
"Mmm. 'Give Ireland back to the
Irish' was politiek, maar of het ge
holpen heeft waag ik te betwijfe
len. In Ierland is de situatie nog net
zo. Maar Pipes of Peace, Ebony
and Ivory. Veel mensen hielden
daar niet van, vonden het te senti
menteel, Stevie Wonder en mezelf
achter de piano zingend over de
wil om zonder racisme in harmonie
te willen leven. Maar ik heb ook
veel brieven gekregen van mensen
die zijn getrouwd met iemand van
een andere huidskleur, en die
schrijven: bedankt, je hebt ons le
ven gered".
Ken je de kritiek van de New
York Times-journalist Robert Pal
mer op de tekst van dat nummer?
En dan merkt hij ook nog op dat de
beeldspraak van de zwarte en wit
te toetsen (ebbenhout en ivoor) die
naast elkaar zijn geplaatst en zou
den harmoniëren niet juist is...
McCartney (opeens kwaad): "Hij
vindt het een dom idee. Fuck him!
Hahaha! Fuck him! Wie kan 't wat
schelen wat hij schrijft? Ik heb lie
ver de zanger Robert Palmer. Ik
heb geen respect voor die knapen!
Als de journalist Palmer een hit
kan schrijven, of een halve hit, dan
zou ik geneigd zijn naar hem te
luisteren. Maar het idee voor het
lied is ontleend aan wat de komiek
Spike Mulligan ooit over Apart
heid zei. Ik ben trots op dat num
mer. Ik ben tegen Apartheid, en
dat lied helpt, 't Kan me niet sche
len dat de beeldspraak van die
tekst dom is. Die is dom. Maar ik
praat niet tegen fucking Einsteins!
Ik communiceer met gewone blan
ke en zwarte mensen. Ik praat te
gen de blanke vent die (slaat hard
in zijn handen) in staat is om een
neger in elkaar te slaan".
"Ik hoef alleen maar duidelijk te
maken dat er misschien een ma
nier bestaat om samen te kunnen
leven. Als ik dat red en veel men
sen worden zich dat bewust dan
heb ik gewoon genoeg gedaan. Het
hoeft niet dezelfde test te kunnen
doorstaan als de beste tekst van
Shakespeare. Daar gaat het niet
om. Het is een slogan. Net als Give
Pis geschiedenis geworden, man!
Geschiedenis! En de president
luisterde daarnaar. Ik ken een
zwarte saxofonist uit Los Angeles,
Ernie Watts, hij speelde veel bij de
Stones. Hij is getrouwd met een
blanke vrouw. En hij bedankte me.
Het kan me geen bal schelen wat
Robert Palmer vindt; ik ben er
voor mensen als Ernie Watts".
Je beeldt vrouwen in je songs als
sterke mensen af.
"Ja, houd ik van. Vooral van ster
ke dijen. Hahaha. Nee! Nee! Grap
je. Ik houd van sterke vrouwen,
voel ik me toe aangetrokken. Ik wil
dat iedereen voor zichzelf opkomt,
zegt wat hem of haar dwars zit.
Daarom heb ik Linda getrouwd. Ze
is lief, zorgzaam, maar sterk. Je
kunt haar zo'n beetje (houdt zijn
vingers drie centimeter van elkaar)
naar beneden douwen, meer niet.
Dan moetje niet verder gaan, want
ze komt terug en maakt je af!"
