'Ik wens geen deel uit te
maken van massakoor'
Drs. P. over land-, tuin- en zinsbouw
Met iets te
veel hulp
van vrienden
Een reis door
grensgebieden
Een tieneridool
als vaderfiguur
Willy stevig
op eigen benen
POP
Kunstaankopen te kijk
Bezielde muziek van
een evenwichtig duo
Drs. P: 'Ik ben geen tobber'
Robbie Robertson 'Robbie
Robertson' (WB)
De terugkeer van Robbie Ro
bertson aan het muziekfront is
eerder opmerkelijk dan dat zijn
eerste soloplaat een echte hoog
vlieger is. Bijna tien jaar nadat
hij met The Band zijn Last Waltz
danste en een tamelijk vluchtige
kennismaking met filmmuziek is
zijn Indiaanse achtergrond inspi
ratiebron geweest voor deze
soloplaat.
Geheimzinnige hoes en trom
melgeluiden in het eerste num
mer zetten wat dat betreft de
toon. Robertson droeg dat num
mer, 'Fallen Angel', op aan Ri
chard Manuel, de Band-pianist
die zelfmoord pleegde. Het is een
prachtige tekst, en als de elpee
'Robbie Robertson' één ding dui
delijk maakt, dan is het dat Ro
bertson een begenadigd tekst
schrijver is.
Muzikaal gezien kan de elpee
minder vaak boeien. Sommige
nummers hebben kop noch
staart en duren veel te lang. Een
ander probleem is de nadrukke
lijke hulp die Robertson van col
lega-muzikanten kreeg. Ze druk
ken wel heel erg hun stempel op
het geheel. Waar Peter Gabriel
zijn medewerking verleent,
klinkt het meteen als Peter
Gabriel. Waar U2 hulp bood,
worden gitarist The Edge en zan
ger Bono Vox geluidsbepalend.
Om deze recensie van een el
pee die me ondanks alles beslist
boeit, toch positief te besluiten
een laatste woord over 'Somew
here by the crazy river'. Dat is
een prachtig nummer, waarin
Robertson afwisselend bromt als
Tom Waits en gloedvol the blues
van zich af zingt. Alleen daarom
is 'Robbie Robertson' een dier
baar bezit.
B.J.
David Sylvian - 'Secrets of the
Beehive' (Virgin)
De mooiste plaat van 1987 is ge
maakt door David Sylvian. Op
^ijn^iieuwe^l^
fascinerende, mysterieuze reis in
de grensgebieden tussen klassie
ke muziek, jazz en minimal mu
sic voort. Aan het welslagen van
de plaat heeft de uiterlijk revolu
tionair veranderde zanger veel te
danken aan het Japanse toetsen-
fenomeen Ryuichi Sakomoto die
verantwoordelijk is voor de ar
rangementen.
Sylvian was de blonde mooie
jongen, perfect gekapt, immer
gekleed in peperdure kostuums
en de rust zelve. Hij is nu onher
kenbaar met zijn D66-bril en het
uitgezakte haar dat de natuurlij
ke kleur weer heeft aangenomen.
Hij wil niets meer te maken heb
ben met de make-up van het le
gendarische Japan. Sterker nog,
hij heeft verklaard zich te scha
men voor die fase in zijn leen.
Sylvian zou nu een bijkans asce
tisch leven leiden.
Die metamorfose is niet terug
te vinden in zijn muziek. In ver
gelijking met de maar voor de
helft geslaagde dubbelaar 'Gone
to earth' valt vooral het minimale
gebruik van slagwerk op. Voor
het overige is sprake van een lo
gische voortzetting.
De toon van deze herfstige
plaat wordt meteen gezet in het
heel korte 'September', waar Syl
vian zich alleen door een piano
laat begeleiden. Er is iets met die
maand en 's mans gemoed, zingt
hij met dat van hem bekende ge
kwelde stemgeluid dat nergens
overdreven aandoet.
Op het stuk over de arrogantie
van de macht ('The boy with the
gun'), toont Sylvian het ongelijk
aan van de kortzichtigen die hem
van intellectueel navelstaren be
schuldigen. Vanuit een donder
wolk bezingt hij verder 'Maria'
terwijl in 'The devil's own' op ori
ginele wijze diverse weertypen
de revue passeren.
Sylvian put zijn inspiratie veel
vuldig uit alles wat met Moeder
Aarde te maken heeft en gaat
daarbij religieuze invalshoeken
allerminst uit de weg. Pronkstuk
is het sluipende 'When poets
dreamed of angels' met folklore-
uit mij onbekende streken. Min
puntje lijkt dat hij voor de afslui
ter teruggrijpt naar het bekende
'Forbidden Colours' (uit de film
Merry Christmas, mr. Lawrence)
maar hiermee lijkt wel sprake
van de mooiste en definitieve
versie van dit plechtige stuk.
W.K.
„Het leven van een
interviewer gaat over
rozen", concludeert de
geestigste doctorandus
van Nederland en
Zwitserland. Maar hij
wordt dan ook
geconfronteerd met een
cassette-recorder en het
verzoek om het zich in dit
apparaat bevindende
geluidsbandje te vullen
met een copyright-vrij te
publiceren monoloog over
land-, tuin- en zinsbouw.
„U kunt ondertussen wel
de pinguin gaan voeren",
stelt P. voor.
Dit idee vindt echter
geen navolging en dat is
maar goed ook, want Heinz
Polzer, afgestudeerd
econoom, is even trefzeker
als gierig met woorden. Hij
beantwoordt exact de
vraag en wacht op de
volgende. Als hij een
bepaalde mededeling
herhaalt ergert hij zich aan
zijn eigen verspilling en
behalve met de rook van
een dure sigaar is P. alleen
gul met zijn twee
handelsmerken: ironie en
onderdrijving. Als dat
tegenovergestelde van
overdrijving tenminste
bestaat.
door
Dirk Willem Rosie
'Koolraap en lof, schorseneren en
prei' predikt P. op zijn nieuwe lp.
Het gaat hem niet alleen om al het
goede van de land- en tuinbouw,
maar ook om het verstrooiende en
zorgeloze van zijn liedjes en tek
sten en het plezierige effect van
een goedverkopende lp op de dikte
van de portemonnee. Eenmaal on
aanvaardbare proporties aangeno
men hebbende kan er weer een reis
naar een onbereisd werelddeel af,
één van de (in tegenstelling tot
land- en tuinbouw) ware passies
van P.
Gezien de presentatie van zijn
nieuwe lp 'Hoephoephiezee' en ge
zien het feit dat zijn platenmaat
schappij hem in het gezelschap
van een journalist terzijde van een
zwembad in een luxueus hotel
heeft gesitueerd, moet Drs. P wel
door het leven gaan als een pla-
tenartiest. „Toch heb ik mezelf
nooit in dat licht bezien", ant
woordt de academicus ietwat ge
schrokken. „Die benaming klinkt
een beetje griezelig voor mij. Mijn
leven herust werkelijk niet op pla
ten. Ik ben natuurlijk niet neer
slachtig als er weer eens een plaat
verschijnt. En ook niet als deze
George Michael - 'Faith' (CBS)
George Michael hangt bij duizen
den jonge meisjes aan de muren.
Bij de verschijning van zijn eer
ste soloplaat 'Faith' zei hij tegen
Simone Walraven (Countdown)
dat nu Wham! is ontbonden hij
zich op een breder en vooral ou
der publiek wil richten.
De stoere, ongeschoren maar
daarom nog niet bebaarde zan
ger, voegde hier onmiddellijk
aan toe dat hij zeker geen af
scheid neemt van zijn oude fans
en dat hij zich ook niet voor hen
schaamt. De tieners mogen ge
rust hun zakgeld aan hem blijven
uitgeven.
Alles wijst erop dat Michael
met 'Faith' in zijn opzet is ge
slaagd. Vrienden en bekenden,
toch echt geen tieners meer, be
kennen met enig schaamrood op
de kaken dat ze mijn exemplaar
willen opnemen, serieuze mu
ziekbladen schrijven dat ze
'Faith' een wereldplaat vinden
en de Wham-fanaten van het eer
ste uur hebben zich niet laten af
schrikken door Michael's bood
schap dat hij volwassener wil
worden in zijn muziek.
Toch zijn vooral zij door hun
idool genept, in de steek gelaten.
Michael maakt op 'Faith' name
lijk geen volwassenenmuziek
maar heeft een fase overgeslagen
en is als het ware overgestapt
naar ouweluUenmuziek. Luister
naar bevoogdende teksten zoals
in 'Father Figure' waarin hij zijn
wens uit om voor zijn veel jonge
re geliefde een vader, leraar en
prediker(!) te zijn.
De frisse titelsong moet de
schijn van jeugdigheid ophou
den, evenals 'I wan your sex' dat
in Engeland door radio en tv
werd geboycot. Dat laatste num
mer heeft Michael in een langge
rekte mix van tien minuten op de
plaat gekwakt. Je reinste vulling
en een verkrachting van eigen
werk. Op kant twee overheersen
de ballades met een langdradig
heid van een onverwoestbare
kauwgom en andermaal teksten
die hooguit in poesie-albums van
twee decennia terug gewaagd
zijn te noemen.
Niets is er meer over van de
vroijke stoere-jongenspop waar
in Michael gespecialiseerd was.
De vlakke produktie en de rond
uit fantasieloze bediening van de
toetsenborden door Michael zelf
zijn daar mede debet aan.
WK
zich zelfs over een toonbank ver
plaatst. Maar om nu te zeggen dat
mijn ziel en zaligheid daaraan ver
bonden zijn, neen".
Als Drs. P zich in een hotel moet
inschrijven vult hij dan ook nooit
'platenartiest' maar 'schrijver' in.
Schrijven vergt het meeste van zijn
tijd en energie. Daarnaast treedt hij
gemiddeld twee keer per week op.
waarbij hij zelf bepaalt welke
schnabbel wel en welke niet wordt
aangenomen. Karweitjes in België
hebben een hoge prioriteit. „Ik ver
toef graag in dat land. Het is er
comfortabel en levenslustig, men
verstaat er de kunst te leven. Let
wel: het is er voor een bezoeker een
stuk gemakkelijker dan voor een
inwoner, die blootgesteld staat aan
zeer knellende kwesties zoals de
taalstrijd. Neen, ik heb mij nooit
geroepen gevoeld om daar nu eens
een verstrooiend nummer over te
schrijven. Wel heb ik eens ten be
hoeve van een Vlaamse zangeres
een tekst geschreven waarin als te
vermijden menselijke hoedanighe
den wordt gesproken over: 'Ik ben
geen kannibaal, ik ben geen fran
cofoon'. Maar voor het overige... Er
zijn zoveel dingen die al uitvoerig
besproken worden, dan wel bespot
of betreurd. Ik heb geen zin om
deel uit te maken van het massa
koor".
Kinderen
Uit een televisie-uitzending van
de VPRO kwam Drs. P jaren gele
den naar voren als een kinderhater.
Deze kwaliteit heeft hem sindsdien
behoorlijk achtervolgd. „Het is in
grote trekken juist dat ik niet van
kinderen houd, maar niet voor
honderd procent. Deze legende be
rust op 'Het gat van Nederland',
dat mij had verzocht te fungeren
als item. Ik voelde er helemaal
niets voor dat er mannen met ca
mera's door mijn huis zouden krui
pen. Dat er een shot gemaakt zou
worden van mijn vrouw die met
thee binnenkomt enzovoort. Toen
las ik in de New York Herald Tri
bune over het met ondergang be
dreigde Café-Chantant in Brussel.
Ik wilde dat nog een keer zien voor
het tot het verleden zou gaan beho
ren. Zo ontstond het item over
mijn treinreis naar Brussel. In de
coupé stelde de regisseur de vraag:
'Reist u altijd eerste klas'. Ik zei:
'Ja, het is gerieflijk, er zijn hier
geen rondhollende kinderen'. 'Oh,
dus u haat kinderen?' Toen ant
woordde ik 'Ja'. Inwendig zei ik:
dubbele punt en vervolgde hoor-
Willy DeVille - 'Miracle' (Poly-
dor)
Mink DeVille is dood, leve Willy
DeVille. Verdwenen is het
scheurende saxofoongeluid van
Louis Cortelezzi, gebleven is de
'heart soul' van William
Borsay, de broodmagere zanger
met de messcherpe stem. Tien
jaar na het debuutalbum 'Cabret-
ta' (Spanish Stroll) heeft Borsay
Mink DeVille vaarwel gezegd en
staat hij als Willy DeVille op ei
gen benen.
Hoewel, zijn eerste solo-elpee
is vooral dankzij Mark Knopfler
een klein wondertje geworden.
De heer Dire Strait heeft zorgge
dragen voor de produktie van
'Miracle' en zonder meer vak
werk afgegeven. Ook heeft
Knopfler het meeste gitaarwerk
voor zijn rekening genomen zon
der er een egotrip van te maken.
Slechts sporadisch doet Knop-
baar: 'Ik haat lastige, slecht opge
voede kinderen. Ik haat hun ou
ders minstens zo intens. Maar er
zijn ook kinderen waarmee ik uit
stekend overweg kan; die zich we
ten te gedragen en intelligent zijn
en daarbij blijk geven van levens
lust en ondernemingszin. Enfin,
die hele tirade is geknipt. Na het
woord 'Ja' ging men verder met
een ander shot. En dat wordt mij
nu nog nagedragen door moeders
met trillende onderlip die op mij af
komen en zeggen dat ik wreed ben
en kinderen haat. Dit is niet het ge
val, afgezien van rotkinderen en,
inderdaad, die zijn er niet weinig".
„Ze zijn geboren uit ouders die
zelf in de jaren zestig zijn opge
groeid en aan opvoeding ontbrak
het toen deerlijk. Allerwegen had
het tegendeel van opvoeden plaats.
Ze hebben geen manieren geleerd,
hebben op school geen Nederlands
geleerd. Je zou haast zeggen: dat is
een verloren generatie. Want die
hebben niet het benul meegekre
gen om zelf kinderen op te voeden,
zodat hun kinderen ook voor het
merendeel afgeschreven kunnen
worden. Maar inmiddels is er toch
weer een tendens ontstaan naar
meer beschaving. Er ontstaat weel
een zeker ontzag voor omgangs
vormen. Zelfs een zeker begrip
voor taalgebruik".
Er doet zich ten aanzien van Drs.
P iets heel merkwaardigs voor. Hij
is in zeker opzicht reactionair te
noemen; in reactie op de laakbaar
heden van de moderne tijd grijpt
hij terug op oude waarden. Toch
komt hem dat niet op antipathie
van de zijde van jongeren te staan;
wie niets op heeft met reactionai
ren vermaakt zich kostelijk om
Drs. P. Wijs als de academicus is,
heeft hij daar wel een verklaring
„Dat is aan twee factoren toe te
schrijven. In de eerste plaats ben ik
geen echte artiest; het is niet mijn
levensvervulling en ik heb een an
dere achtergrond. Ik heb gestu
deerd, ik heb wat van de wereld ge
zien, ik ben geen exponent van de
showbizz. Waarschijnlijk werk ik
derhalve verkwikkend. De rasar
tiest, en daarmee bedoel ik de man
die een beperkte horizon heeft, die
alleen maar zijn vak overziet en in
teressant vind, die profileert zich
uit hoofde van zijn beroep heel na-
.drukkelijk. Terwijl bij mij heel dui
delijk te zien is dat dit eigenlijk
niet mijn beroep is, maar een eh...
hobby. In zekere zin beoefen ik het
artiestenvak op een anti-manier. Ik
Bart Jungmann
Bijdragen: wim Koevoet
Jaap Visser
fiers snarenwerk onmiddellijk
aan Dire Straits denken.
In het geval van 'Spanish Jack'
is dat beslist niet hinderlijk,
want dit prachtige pokerverhaal,
dat DeVille jaren geleden al eens
ten gehore heeft gebracht, is
dank zij Knopfler nieuw leven
ingeblazen. 'Spanish Jack' is één
van de drie fraaie covers op 'Mir
acle', dat ook nog wordt opge
sierd met een nieuwe versie van
'Southern politician' en het van
Van Morrison geleende 'Could
you, would you'.
De overige nummers zijn zon
der uitzondering heerlijke Devil-
le-creaties met uitzondering van
het openingsnummer 'Due to
gun cotrol', Willy's bijdrage aan
wapenbeheersing binnen de
Amerikaanse samenleving, dat
ondanks een sterke tekst op een
melodieus dramaatje uitdraait.
Maar tegenover deze miskleun
staan karakteristieke Borsay-
werkjes als het swingende 'An
gel Eyes' en de als single uitge
brachte titelsong van een album
boordevol heart soul en even
veel love emotion. Mink DeVil
le zal er jaloers op zijn.
ben nu eenmaal geen gebroken
man als ik me eens vergis in een
accoord of plotseling ben vergeten
hoe ook weer het tweede couplet
begint. Niet dat ik daarnaar streef;
het ligt wel in mijn bedoeling om
foutloos te zingen. Maar gaat het
een keertje fout dan kijk ik op het
spiekpapier of in bepaalde geval
len vraag ik aan het publiek: 'Hoe
gaat het ook weer verder?' Dat wil
nog wel eens helpen. Dat is natuur
lijk erg anti-professioneel en dat
beschouwt men klaarblijkelijk als
een rustgevende aanblik. Eindelijk
iemand die er niet wakker van ligt,
die niet op zijn tenen staat".
Taalgebruik
„De tweede factor die dient als
verklaring voor het feit dat sommi
gen mijn werk als verstrooiend
aanmerken, heeft te maken met
mijn taalgebruik. Dat is redelijk
ontwikkeld. Ik heb langzamerhand
geleerd om met woorden om te
gaan. Mijn Nederlands is een ander
soort dan het Nederlands wat men
elders hoort. Het zou natuurlijk
dwaas en ook vrij goedkoop zijn
om met echte archaïsmen aan te
komen. De woorden die ik gebruik
zijn weliswaar ouderwets maar ab
soluut niet onbruikbaar. Een
woord als 'aanblik'. Iedereen weet
wat ik daarmee bedoel. Ik gebruik
graag woorden d.e wel bekend
maar onvoldoends in circulatie
zijn. Daardoor krijgt mijn taalge
bruik een zekere flair, een bepaal
de aroma. Mijn taalgebruik ken
merkt zich door de nadruk waar
mee ik mij uit en daardoor wordt er
ook nadrukkelijk naar geluisterd
en krijgt het taalgebruik een wer
king op zich. Een verpozende,
glimlach opwekkende werking. Ik
denk dat dat de twee omstandighe-
Recital door Henny Ravestein, viool
en Joke Muller, piano met werken
van Lalo, Ravel, Messiaen en Fauré.
Gehoord op 27 november in de Ka
pelzaal.
LEIDEN - Het werd uiteindelijk
geen staande ovatie, maar het
publiek bleef wel applaudiseren
tot de solisten zich nog eens voor
een tweede keer lieten zien. Het
applaus was gemeend en ook ten
volle verdiend. Je hoeft
werkelijk niet tot de groten der
aarde te behoren om een avond
lang je gehoor te boeien. Maar je
moet wel geloven in wat je doet
en bezield zijn door de muziek.
En dat was wat er gisterenavond
aan de hand was.
Henny Ravestein en Joke Mul
ler vormden een evenwichtig
duo, dat evenwel niet opviel door
gloeiende eengezindheid. Maar
in de loop van het Franse pro
gramma bouwden zij een intens
muzikale spanning op. Na de
joyeuze en dansante sonate van
E. Lalo (D gr.t. opus 12) die aan
vankelijk ritmisch wat rommelig
aandeed, kwam de eendelige so
nate van M. Ravel (op. posth.
1897) aan bod. Hier wisselden
stille kleurschakeringen als van
herfstachtige bossen in de na
middag af met heftige klankont
ladingen, waarbij ik het gevoel
DELFT (ANP) - De Rijksdienst
Beeldende Kunst (RBK) presen
teert voortaan de jaarlijkse aanko
pen in een, steeds ander, museum.
Bovendien zullen er meer reizende
exposities van de aankopen ko
men. Deze zullen thematisch van
opbouw zijn of een bepaalde
kunstvorm belichten. Ze zullen
niet per se uit aankopen van het
meest recente jaar bestaan maar
worden geselecteerd uit de door de
RBK opgebouwde collectie. In ont
wikkeling zijn o.m. exposities over
fotografie, keramiek en grafiek.
Dit is donderdag in Delft bekend
gemaakt door RBK-directeur R. de
Haas tijdens een bijeenkomst ter
gelegenheid van de tentoonstelling
'Rijksaankopen 1986'. De afgelo
pen twee jaar werden de jaarlijkse
rijksaankopen getoond in het toen
leegstaande Heerenlogement,
waar nu de RBK gehuisvest is. Vari
28 november tot en met 31 januari
1988 is een deel van de 'Rijksaan
kopen 1986' te zien in stedelijk mu
seum Het Prinsenhof in Delft.
In 1986 zijn voor circa een mil
joen gulden van 188 kunstenaars
355 werken in diverse kunstvor
men aangekocht. Hiervan worden
er nu 140 tentoongesteld in het
hiervoor verder geheel ontruimde
Delftse museum. Dit jaar bestaat
de expositie nog uit in 1986 aange
kochte werken. Accent van de ten
toonstelling ligt op de schilder- en
beeldhouwkunst.
Eén van de zalen van Het Prin
senhof is ingericht met de nieuwe
reizende tentoonstelling: 'Een stil
le oceaan: kunstenaars in het spoor
van Robinson Crusoë', samenge
steld uit recent aangekocht werk,
bestaand rijksbezit en enkele wer
ken in bruikleen. Van beide ten
toonstellingen is een catalogus ver
schenen. De catalogus van de jaar
den zijn die mij genade doen vin
den bij de jeugd. En bij mijn gene
ratie-genoten natuurlijk (Polzer is
van 1919, red.) want die hebben
hetzelfde onderwijs genoten".
Getuige ook de laatste single is
het vooral de land- en tuinbouw
die Drs. P van stof voorziet. P legt
uit dat deze situatie organisch is
gegroeid.
„Mijn bemoeienis met groenten
en vruchten heb ik te danken aan
het radio-programma 'Kruis of
munt' van de KRO. Dat draaide
een seizoen lang geheel om de
land- en tuinbouw met dientenge
volge veel land- en tuinbouwkun
dig gepraat. Voor de insider na
tuurlijk adembenemend maar voor
anderen niet opwindend. Daarom
vroeg de producer aan mij of ik een
lichtere noot wilde aanbrengen.
Daar heb ik 40 nummers aan over
gehouden. Zo zou ik over alles
kunnen schrijven. Niet altijd even
deskundig, geloofwaardig, serieus
of verheffend. Ik zou haast willen
beweren dat ik in mijn leven al
over alles héb geschreven, maar
dat kan ik niet staande houden. De
Erasmus-universiteit vraagt mij
geregeld voor congressen die ein
digen met een zorgeloze avond.
Dus maak ik dan een nummer over
econometrie, of besmettelijke ziek
ten".
Drs. P is geen echte artiest en
toch heeft hij de gave om zalen vol
huisvrouwen, biochemici en
schoolkinderen te verpozen. Zelfs
een doodgewoon gesprek met hem
aan de rand van het zwembad van
een luxueus hotel doet de zorgen
verdwijnen. Betekent dat dat Drs.
P een levenslange act heeft?
„Nee, het is geen act. Ik doe me
niet anders voor dan ik ben. Ik ben
geen tobber".
had dat de violiste nog meer toon
kad kunnen geven.
De sonates van Lalo en Ravel
leken wel een 'warming up' van
alle technieken die nodig waren
om 'theme et variations' van O.
Messiaen tot een succes te ma
ken. Dit werk is geschreven in de
door Messiaen ontworpen 'acht-
toons' toonladder die bij bepaald
gebruik een bijzondere sfeer op
roept van onwereldsheid en
troosteloze verlatenheid. Nog
meer dan in Ravel's werk bou
wen beide musici een knap vol
gehouden spanmng op, waarbij
de piano ostinate akkoorden
speelt en de viool daarboven de
melodie naar een intens hoogte
punt voert. Een bijzonder mooie
compositie, die zeer bezield en
ontroerend werd uitgevoerd.
Na de pauze volgde tot slot de
sonate in A gr.t. opus 13 van G.
Fauré. Hier is de storm van ge
voelens iets milder en eleganter
dan in de variaties van Messiaen.
Met veel muzikale gloed en een
doorlopend ademend evenwicht
van spanning en ontspanning
werd het stuk gespeeld, alhoewel
ik de indruk had dat zeker de
pianste, die aan deze compositie
nog een zware kluif had, in de
laatste delen tekenen van moe
heid begon te vertonen.
MONICA SCHIKS
aankopen zal ook in de toekomst
wanneer niet alle werken in een
overzichtsexpositie van rijksaan
kopen worden getoond, een com
pleet overzicht bevatten van de
aangekochte werken. Met ingang
van dit jaar bevat de catalogus ook
biografieën van alle kunstenaars.
De jaarlijkse aankopen zullen in
1988 te zien zijn in het Stedelijk
Museum te Schiedam. In 1989 in
het Rijksmuseum Twente in En
schede en in 1990 in het Noord-Bra
bantse Museum in Den Bosch.
Zangeres Madonna
gaat scheiden
NEW YORK (AP) - Popzangeres
Madonna wil gaan scheiden van de
acteur Sean Penn, zo heeft het
Amerikaanse blad New York Daily
News gemeld. De persagent van
Penn heeft het bericht bevestigd.
De 29-jarige Madonna en de 27-jari-
ge Sean Penn trouwden twee jaar
geleden in Malibu in Californie.
Penn bouwde een slechte reputatie
op, omdat hij nogal eens op de
vuist ging. Dat gebeurde als hij ja
loers was of als hij meende dat een
fotograaf te dicht in de buurt kwam
van zijn echtgenote. De afgelopen
zomer moest hij hiervoor 33 dagen
in de gevangenis doorbrengen.
De persagent van Penn noemt de
zaak tragisch omdat de twee ster
ren volgens hem nog steeds veel
van elkaar houden. Waarom Ma
donna de scheiding nu doorzet is
niet bekend. Zij was niet voor com
mentaar bereikbaar, aldus de New
York Daily News. Madonna en Se
an Penn hebben samen een film ge
maakt, Shanghai Surprise, maar
die werd een grote flop.
