De pers en
de geruchten
in Suriname
Reportage
Centrum voor Zending en Diakonaaf in Leusden
PAGINA 2
MAANDAG 2DVEMBER 1987
Correspondente Marie Annet van Grunsven reisde onder begeleiding van het Surinaamse
nationaal leger mee naar het bosnegerdorp Pokigron Op de heenweg raakte ze verzeild in
een schietpartij, in Pokigron sprak ze met veel bewoners en ze greep de kans aan om het
leger van Bouterse te volgen tijdens een aanval op een verlaten dorp aan de overkant van
de Sunnamenvier waar zich leden van het Jungle-commando ophielden. Nadat zij van
haar belevenissen verslag deed in de dagbladen en het NOS-Journaal. barstte de kritiek
los in Nederland.
Onder aanvoering van verzetsleider Jozefzoon meldden zich een Kamerlid, een antropo
loog. een patholoog-anatoom en een reeks van collega-journalisten met een eensluidend
oordeel het driedaagse bezoek aan Pokigron was in scène gezet door het perfide regime
Bouterse. Van Grunsven was niet beschoten door het Jungle-commando maar door man
nen van Bouterse en de actie van het nationaal leger tegen het Jungle-commando was het
zoveelste voorbeeld van moord op onschuldige burgers.
Zelfs werd de mogelijkheid geopperd, dat de lijken van gesneuvelde Brunswijk-strijders
speciaal voor de verslaggevers waren neergelegd en derhalve oude lijken waren.
Nog steeds in Paramaribo, neemt Van Grunsven met stijgende verbazing kennis van het
tumult dat over haar verslag en dat van haar collega's is ontstaan. Een poging om het
vanuit. Suriname het allemaal nog eens uit te leggen.
PARAMARIBO - Hoe dicht de Ne
derlandse pers betrokken is ge
raakt bij de uitzichtloze strijd ii
het Surinaamse oerwoud blijkt ui
de onthulling van journaliste Leo
nie van Bladel in KRO's Brand
punt. Ze zei daar al een week vóói
de reis naar Pokigron op de hoogti
gesteld te zijn van de plannen var
het nationaal leger om de Neder
landse journalisten te beschieten
De verantwoordelijkheid hiervooi
zou dan in de schoenen van Ronnii
Brunswijk geschoven worden
Ze vond het nieuws niet hard ge
noeg om te publiceren, maar ver
zuimde haar collega's in Paramari
bo te waarschuwen. Die reisder
niets vermoedend per taxi de le
gercolonne achterna om een repor
tage te maken.
door
Marie-Anne van Grunsven
Of een waarschuwing van Leo
nie van Bladel ons van dat plan af
gehouden had. mag overigens be
twijfeld worden, omdat „een week
voor Pokigron" het leger zelf nog
niet wist dat het er naartoe zou
gaan. Het bezoek aan het geplaag
de dorp werd geregeld onderweg
van New York naar Paramaribo
tussen de KRO-journalist Willi
brord Frequin en Bouterse zelf
Frequin kwam in Suriname aan.
twee dagen voor de tocht naar het
binnenland.
Wij waren in de veronderstelling
dat wij ons aan zouden sluiten bij
een OAS-delegatie die de schen
ding van de mensenrechten zou
onderzoeken in en nabij het dorp
Pokigron. Een eerdere tocht met
VN-mensenrechtenwaarnemer
Amos Wako had interessant feiten
materiaal opgeleverd, zoals een
anoniem graf op het kerkhof van
Berg en Dal en resten van mense
lijke skeletten op het oliepalmbe-
drijf Victoria.
Ook Wako reisde toen met bege
leiding van het nationaal leger, wat
hem er niet van weerhield om
recht op zijn doel af te gaan. Omdat
er naar aanleiding van het verslag
over de reis van Wako geen storm
van protest was opgegaan in Ne
derland over de militaire bescher
mmg die niet alleen Wako maar
ook de journalisten ten deel was
gevallen, zagen wij geen bezwaren
om ook dit keer achter een pantser
wagen aan te rijden.
Bovendien zijn er voor journalis
ten slechts twee mogelijkheden
om het binnenland van Suriname
te bezoeken. Aan de hand van
Brunswijk, of aan de hand van het
leger van Bouterse.
Garanties
Toen de legercolonne was inge
haald, bleek dat de OAS-delegatie
op het laatste moment had afge
zien van de reis naar Pokigron.
Men vreesde dat het bezoek te veel
tijd in beslag zou nemen en was
niet overtuigd van de garanties die
het nationaal leger kon geven voor
de veiligheid van de delegatie
Maar het leger ging toch naar Po
kigron, nu uitsluitend voor de jour
nalisten en een groep 'Nederlan
ders van Surinaamse afkomst', die
zich samen met de voorzitter van
de Liga van Surinaamse Patriot
ten, Ludwich van Muiier, van de
aktuele situatie in Suriname op de
hoogte wilden stellen.
Ook zonder de OAS-delegatie
bleef Pokigron immers interes
sant. De naam van het dorp was ge
noemd door de Franse artsenorga
nisatie Aide Médicale Internatio
nale als plaats waar in de directe
omgeving een bloedbad had
plaatsgevonden onder de burger
bevolking.
Het nationaal leger had Pokigron
al eerder in het nieuws gebracht,
door te melden dat er in de directe
omgeving 'een groot deel van veer
tig bendeleden' gesneuveld was bij
een treffen met het leger.
Uit het feit dat we door dalzelfde
leger naar de plaats des onheils ge
bracht werden, wisten we dat het
nationaal leger zichzelf zou'behoe
den voor onaangename verrassin
gen. Maar was Wako niet in gezel
schap van militairen op plaatsen
gekomen waar wèl onaangenaam
heden geconstateerd werden?
We waren benieuwd in hoeverre
de plaatselijke bevolking ons zou
kunnen overtuigen „dat er niets
gebeurd was in of bij Pokigron"
Inmiddels was duidelijk geworden
dat er alle tijd zou zijn voor ge
sprekken. Want vanwege de lange
reis moest er overnacht worden in
het dorp
Schietpartij
Vlak voor Pokigron was er de
schietpartij. Omdat de journalisten
in het reisgezelschap onderweg
mochten stoppen en dat ook ge
daan hadden, was het konvooi ver
uit elkaar getrokken. Niet de auto's
van de journalisten werden be
schoten. maar het busje met ..Ne
derlandse burgers van Surinaamse
afkomst"
Chauffeur Twist, van taxibedrijf
De Paarl, bestuurde het busje van
Frequin en cameraman Colson dat
achter de beschoten bus reed
Twist en Frequin hoorden het
schieten, maar zagen niets. De be
schoten bus reed op bevel van de
militairen die erin zaten snel door
Stoppen in een hinderlaag is im
mers dom
Twist: „Frequin wilde direct
stoppen. Dat heb ik toen heel even
gedaan. Maar de militairen die bij
mij in de wagen zaten vonden het
te gevaarlijk. We hoorden nog
steeds schieten. Iedereen moest
plat liggen en ik moest snel wegrij
den". Verderop kwam het konvooi
tot stilstand. Twee wagens met
journalisten en daar tussen in een
personenbusje vol Nederlandse
burgers van Surinaamse afkomst.
De beschieting was beperkt en
werd waarschijnlijk uitgevoerd
met een jachtgeweer Op wat snij-
wonden na, ten gevolge van rond
vliegende aluminiumsplinters, was
niemand gewond, behalve de mili
tair die achter in de laadbak zat van
de bestelwagen die weer achter
Frequin reed. Hij had teruggescho
ten tot hij zelf geraakt werd in zijn
hand.
Genoeg aanleiding overigens
voor kritiek op de militaire begelei
ders. Het konvooi reed, voor een
weg door oorlogsgebied, veel te ver
uit elkaar. De personenbusjes, ge
reden door taxi-chauffeurs, had
Archieffoto van het Jungle-»
den elk hun eigen tempo en de
pantserwagen was te ver vooruit
gereden
Frequin. die zijn chauffeur dus
zelf de opdracht had gegeven te
stoppen, verklaarde later: „We le
ken wel een schietschijf. En wat
raar dat de militairen niet terug
schoten"
Enkele dagen later meende hij
dan ook dezelfde conclusie te moe
ten trekken als het Surinaams ver
zet in Nederland al een week voor
de aanslag: Bouterse had als pro
pagandastunt zijn eigen r
ten beschieten.
Verbrijzeld
De militair met de verbrijzelde
hand. die we zes dagen later op
zochten in het militaire hospitaal,
liet het verhaal over de in scène ge
zette aanval gelaten over zich heen
gaan. Hij had als militair gedaan
wat voorgeschreven is in het Hand
boek voor de Soldaat: terugschie
ten tot het' niet meer gaat.
Dat het op die plek niet gemak
kelijk was om iemand te raken was
zelfs voor leken duidelijk: de weg
op de plaats van de beschieting
was uitgegraven in een heuvel. Dat
bevordert de overzichtelijkheid
van het terrein niet bepaald.
Later kwam er een nadere ver
klaring voor de geringe omvang
van de aanval door het Jungle
commando De gevangen geno
men Ronald Adipie vertelde dat de
mannen van Brunswijk pas ge
hoord hadden over het naderende
konvooi toen het al ruim halverwe
ge de reis was. Verplaatsingen in
het oerwoud kosten tijd. vandaar
dat de aanval mislukt was.
Met een beperkt uitzicht vanwe
ge de stofwolken, werd de tocht
door het dichte bos voortgezet. Op
minstens een plaats was de weg
opgeblazen met dynamiet. Daar
werd gestopt.
Dat gebeurde inderdaad niet bn
kilometerpaal 10. 18 en 53. zoals
ons later in Nederland verweten
zou worden. Maar het probleem
was dat we noch op de heenweg,
noch op de terugweg op de hoogte
waren van de verdenking dat op
die plaats burgers vermoord zou
den zijn.
In Pokigron kregen we dezelfde
ontvangst als eerder Bouterse ten
deel was gevallen. Drie weken
daarvoor, in een anderhall' uur du
rende documentaire op de Suri
naamse televisie, hadden we dat
kunnen zien. De mensen waren af
wachtend: niet onvriendelijk en
absoluut niet bang voor de militai
ren. Ons bezoek, dat om veilig
heidsredenen tot twee nachten ver
lengd zou worden, was begonnen
Toneelstuk
Volgens de woordvoerder van
het Surinaams verzet in Neder
land. Jozefzoon. werd het een to
neelstuk vol acteurs en figuranten
die uit alle uithoeken van Surina
me opgetrommeld waren om de
OAS-commissie, en bij gebrek
daaraan de journalisten, voor de
gek te houden. Zelfs het decor
werd in twijfel getrokken
Een delegatie van het Surinaams
verzet bezocht op hoge poten de
redactie van het NOS-journaal met
de mededeling dat er sprake was
van aantoonbaar bedrog. Men had
op televisie een palmboom gezien
die absoluut niet groeide in Poki
gron.
Triomfantelijk werd een ex-ca
meraman van de Surinaamse tele
visie meegevoerd. Hij moest bewe
ren dat hij delen van de reportage
zelf opgenomen had. Maar dan veel
eerder en op een andere plaats in
Suriname. Tijdens het gesprek
hield de man overigens zijn mond
dicht en de redacteuren van het
NOS-journaal raakten niet onder
de indruk van de argumenten
In Pokigron. werd ons na de ge
bruikelijke begroetingsceremonie
te verstaan gegeven dat vrij> ge
sproken kon worden met alle
dorpsbewoners. Daar werd in de
drie dagen die het bezoek duurde
gretig gebruik van gemaakt Tij
dens de maaltijden, op de bad
plaats in de rivier, in de vele huizen
en hutten van het grote dorp.
Wij spraken, bij ons volle be
wustzijn. met tientallen mannen,
vrouwen en kinderen zonder direc
te aanwezigheid van de militairen
en nog onkundig van de woeste
reacties in Nederland. We trokken
op basis van die informatie de con
clusie dat niemand in Pokigron
wist van een bloedbad onder de
burgers in Pokigron. Ook kende
men geen verhalen van familie uil
de nabijheid van Pokigron over
een massaslachting.
Mager nieuws voor zo'n hele on
derneming, maar toch de moeite
van het brengen waard, omdat nu
juist dankzij de Franse artsenorga
nisatie alle ogen in Nederland ge
richt waren op 'in of nabij Poki
gron'
Het was verrassend dat het dorp
geen moeite had met het nationaal
leger van Bouterse en wel met
Brunswijk. Sommige bewoners
wilden dit niet voor de camera's
vertellen omdat de elektricien van
het dorp een dankwoord aan het le
ger ('dat hij blij was met de door
het leger verstrekte dieselolie voor
het aggregaat') had moeten beko
pen met twee blauwe ogen, inwen
dige kneuzingen en losgeslagen
tanden.
Twee dagen voor onze aankomst,
hadden in camouflagepakken ge
stoken leden van het Jungle-com
mando het dorp nog 'gerammeld'
vanwege het bezoek van de leger
leider aan Pokigron, zo vertelden
de dorpelingen. Volgens sommi
gen was Brunswijk daarbij gesig
naleerd in gezelschap van blanke
huurlingen en we werden meege
troond naar de vernielde bakkerso
ven en rijstpelmolen die het al eer
der hadden moeten ontgelden.
Aparte positie
Later, terug in Paramaribo, lie
ten we ons door de Nederlandse
historicus en 'kenner van het bin
nenland', Ben Scholtens, uitleggen
dat Pokigron altijd al een aparte
positie had ingenomen onder de
bosnegerdorpen. Het is het laatste
dorp over de weg bereikbaar voor
reizigers naar de dorpen stroomop
waarts aan de Surinamerivier
Het werd daardoor knooppunt
en handelscentrum, met betrekke
lijk veel contacten met Paramaribo
en de daar zittende regering.
Scholtens vond het niet verbazend,
dat het 'verwende' Pokigron na
verloop van tijd de oorlog in het ge
bied beu is geworden, al was het
alleen maar vanwege de gestag
neerde bevoorrading vanuit de
stad.
Daarnaast was Pokigron steeds
afhankelijker geworden van Para-
maribo. Het Jungle-commando
had kostgrondjes vernield en
jachtgeweren afgepakt, zoals vrou
wen in Pokigron ons verzekerden
De eerste avond en een deel van
de nacht is feest gevierd met de
dorpelingen; weinig alcohol, veel
plezier, een gemoedelijke 'dansi
dansi' van burgers en militairen,
waarvan een deel op pad was om
de omgeving van het dorp te zuive
De volgende dag werden staven
dynamiet getoond en een ketting
zaag. volgens de militairen ge
bruikt om bomen over de weg te
laten vallen De dorpelingen had
den verteld dat aan de overkant
van de rivier een verlaten dorp
was. waar zich leden van het
Jungle-commando ophielden.
Het leger besloot het dorp te zui
veren en de journalisten die dat
wilden mochten mee, als ze ten
minste bereid waren zich te ca
moufleren ten einde geen gemak
kelijk doelwit te vormen
Ik meldde me als enige Neder
lander aan. werd zwart geschminkt
en in militair pak gehesen. Uitge
rust met een video-camera met bij
na lege accu's werd ik samen met
een televisieploeg van de Suri
naamse STVS naar de overkant
van de rivier gebracht.
Daar werden de militairen opge
splitst in kleine eenheden, met als
gids dorpsbewoners van Pokigron
die op blote voeten voor gingen. Er
werd in een mars van acht kilome
ter een omtrekkende beweging ge
maakt. Niet het hele gebied was
onbewoond.
Zo nu en dan waren hoge stem
men van vrouwen en kinderen
hoorbaar. De gidsen wisten precies
waar ze naartoe moesten Aange
komen bij het verlaten dorp moest
de 'tweede aanvalsgroep' waaraan
de journalisten waren toegevoegd,
wachten in de struiken.
Opeens brak de hel los. Er werd
geschoten met lichte en zware wa
pens. De groep ging verder naar
voren en vrijwel onmiddellijk za
gen we een dode man liggen met
een kogelwond boven zijn hart.
Er bleken zeven mensen in het
bijna verlaten dorp te zijn: de kok
Adipie. die gewond raakte en ge
vangen werd genomen, vier andere
leden van het Jungle-commando,
onder wie een kapitein Matheus of
Matti - en twee bezoekers van de
kapitein die zich bij Brunswijk had
aangesloten.
Na de aanval, die werd begonnen
toen de omsingeling bijna was vol
tooid, werden nog twee gesneuvel
de Brunswijk-strijders gevonden
Om te controleren of ze nog leef
den en eventueel gewapend waren,
werden de lijken met de voet om
gekeerd.
Een luguber gezicht, maar ge
heel volgens de voorschriften, zo
verzekerde de militaire arts Hazrad
later in Pokigron. Bij de slachtof
fers werden lichte jachtgeweren
gevonden.
Ondervraging
De krijgsgevangene Ronald Adi
pie werd ondervraagd op de plaats
waar hij gevonden werd. Hij had
een schotwond in zijn bil die erg
pijnlijk was. Bijgebracht met vlug-
zout legde hij voor de televisieca
mera dezelfde verklaring af die hij
later zou herhalen in het militair
hospitaal tijdens een lang inter
view zonder bijzijn van militairen
of verplegers.
Bij het begin van de aanval had
den de militairen iets geroepen als
'sta of ik schiet' maar de Jungle
commando 's hadden teruggescho
ten 'omdat ze dapper moesten zijn'.
Adipie verklaarde zelf niet aan het
gevecht te hebben deelgenomen,
maar 'kok' te zijn.
In het allereerste verhoorgaf
Adipie bijzonderheden over de be
wapening en zei dat er een groep
van dertig Jungle-commando 's op
weg was naar Pokigron. Ook
noemde hij toen al de naam 'Van
Tussenbroek', volgens Adipie een
lange blanke man met een snor die
zich bij Brunswijk gevoegd zou
hebben als adviseur.
De groep in het verlaten dorp
was volgens Adipie aan het rusten.
Dat Adipie en zijn medestrijders
niet gekleed waren in camouflage
pakken maar in sportkleding, be
wees niet dat het hier om 'onschul
dige burgers' ging, maar dat de
achtergeblevenjngle-commando
"s zich in hun ve tijd waanden.
De verslaggers zijn bij Adipie
gebleven, terwijr verderop in het
dorp nog geschen werd. Adipie
„Toen er op n werd geschoten
heb ik mijn bom (magische arm
banden) afgegcd omdat ik bang
was dat ik doodschoten zou wor
den".
De verklaringin Ronald Adipie
direct na zijn nhouding en vijf
dagen later herbld. dient serieus
genomen te woen. Tenzij de be
wering van veraleider Eddie Jo
zefzoon in Nedland juist is. dat
ook de schietpaj aan de overkant
van de Surinarrivier in scène is
gezet, en Adipidie inmiddels aan
infecties is oveden. de rol van
zwaargewonde espeeld heeft in
een bizar tonstuk. Bovendien
werd Adipie di dagen later, op
basis van de S/S-beelden. door
in Paramaribo mende bosnegers
herkend als Bnswijk-aanhanger
Het verzet iNederland heeft
ook gezegd datdipie lid zou zijn
van een groepjtnschuldige rasta-
fari's. getuige zi kapsel. Uit eigen
waarneming ki ik zeggen dat
geen van de arere gesneuvelden
'dreadlocks' ha Verder waren ze
wel degelijk gmnd. kort tevoren
gesneuveld en et stijf, zoals een
patholoog-anatm meende te
moeten opmak uit het in Neder
land getponde tevisiebeeld dat in
mij«n bijzijn geiakt werd. Adipie
werd op eer geïmproviseerde
brancard meegomen naar Poki
gron en de geeuvelden werden
ter plekke begren
Terugtoc)
Na een tweé< nacht in het dorp.
die vooral dorde 'Nederlanders
van Surinaam afkomst' angstig
werd doorgebcht omdat de oor
log nu wel erg chtbij kwam. werd
begonnen aane terugtocht naar
Paramaribo. E werd voorzichtig
gereden, omdaiit het verhoor van
Adipie gebleki was dat men van
plan was gewöt hinderlagen aan
te leggen met mamiet.
Op de terug\g werd een bezoek
gebracht aan ?t laatste reisdoel
dat later omstden zou worden,
het kamp van lt Jungle-comman
do waarvan helationaal leger zegt
er bijna 40 Briswijk-strijders ge
dood te hebbei
Het kamp as verlaten, niet
klein en stond jl met ziekenhuis
bedden, afkomig uit het verniel
de ziekenhuisjin Brownsweg. In
tegenstelling t 'gewone' bosne
gerdorpen wari de hutten niet ge
bouwd op een «engekapte plek in
het bos maar jut goed verscholen
Een zendmast vam boven de bo
men uit.
De eerste veilaring van het na
tionaal leger daer een grote groep
Jungle-commaio 's gesneuveld
zou zijn, mag twijfel getrokken
worden. Terlocs werd later in een
persbericht vi het Surinaams
Nieuwsagentsiap gesproken van
'enkele terrorien' die gesneuveld
zouden zijp.
Ook in bosn(erkringen in Para
maribo zei medat het er niet meer
dan zeven gevast kunnen zijn. De
KRO-journalis Willebrord Fre
quin vroeg zicüus op goede gron
den af of de ojave van het natio
naal leger welorrect geweest is.
Ook verklaale Frequin, terug m
Nederland. Vc 'iemand' gehoord
te hebben datr 'best vrouwen bij
geweest hebbi kunnen zijn'. Dat
zal Frequin b.t gehoord hebben.
Er is zoveel thoren in Suriname
en NederlandMaar het was voor
de antropolooThoden van Velzen
voldoende or te verklaren dat
Brunswijk not ten strijde trekt in
het gezelscha van vrouwen, en
dat dit dus „h beste bewijs is van
het feit dat h hier ging om bur
gers die kostjondjes aanlegden".
De wetensch) op het drijfzand
van de Sunaamse geruchten
stroom.
Thoden vë Velzen. Jozefzoon
en andere tevisiekijkende des
kundigen h»ben# voornamelijk
bewezen d; dé Surinaamse
werkelijkheioiet altijd welkom is
in Nederlam En het kamerlid
Henk Knol tcnde aan, dat de Suri
naamse gewante om onverwijld
de boodsclpper van slecht
nieuws om eep te helpen, ge
schikt is vooexport naar Drente.
Het Algemeen Diakonaal Bu
reau en het Zendingscentrum
van de Gereformeerde Kerken
zijn met ingang van vandaag sa
mengevoegd tot 'Centrum voor
Zending en Diakonaat'. De nieu
we instantie is - evenals de beide
bureaus dat waren - onderge
bracht in het gereformeerde
Dienstencentrum in Leusden.
Zij zal zich bezighouden met alle
zaken betreffende zending, we-
relddiakonaat en binnenlands
diakonaat.
De directeur van het Zen
dingscentrum, ds. A. Vos, trad
vrijdag terug uit zijn functie. Hij
maakte gebruik van de vut-rege-
ling voor predikanten, De leiding
van het werk berust nu bij een
duo. Opvolger van ds. Vos is K.
Berends als algemeen secretaris
voor zending en diakonaat. Ds
H. Bijlsma, tot nu toe directeur
van het Algemeen Diakonaal Bu
reau, is directeur van het nieuwe
centrum.
Voornaamste motief voor de
fusie was, dat 'getuigenis' en
'dienst' van de kerk bij elkaar ho
ren. Ook hadden de overzeese
partners van de bureaus sterk op
samenvoeging aangedrongen.
Baptisten
Ds. A. de Vries (38) in Em
men is de nieuwe voorzitter ge
worden van de Unie van Baptis
tengemeenten in Nederland, als
opvolger van ds. Jac. Schouten.
Lid van het landelijk bestuur
(Unie-commissie) werden W. J.
Blanken (57), ouderling in IJmui-
den, G. Bosveld (43), predikant in
Musselkanaal (daarvóór in Lei
den), O. Oldenburger (55), predi
kant in Hengelo, en J. Kruizinga
(39), secretaris van de Nederland
se Baptisten-jeugdbeweging.
Eerste taak van ds. De Vries is
het leiden van een buitengewone
zitting van de algemene vergade
ring binnen zes weken. Die is no
dig omdat van de 73 agendapun
ten er de afgelopen dagen maar
48 konden worden afgewerkt.
De Vries ziet het als zijn be
langrijkste taak, de eenheid bin
nen de veelkleurige Unie-ge
meenschap te bewaren. Hij
noemde zichzelf - in een vraag
gesprek na zijn verkiezing - een
'middenfiguur'. Ook de voorge
dragen kandidaat voor de vaca
ture 'praktische theologie' aan
het seminarium, ds. Y. Hoijus
(37) uit Harlingen, typeert zich
zelf als iemand van het 'theolo
gisch midden'. De Apeldoornse
predikant H. Bijleveld werd ge
kozen tot voorzitter van de com
missie voor de opleiding.
- In Sneek is P. H. Stellinga uit
Oppenhuizen, een van de twee
consulenten van de Nederlandse
Baptisten-jeugdbeweging, plot
seling overleden. Hij werd 38
jaar. Stellinga was afgevaardigde
van de baptisten in de Federatie
van Jeugd- en Jongerenwerk en
tweede voorzitter van de jeugd
afdeling van de Europese Baptis
tenfederatie.
Voorzitter. De rooms-katho-
lieke bisschoppen hebben pro
fessor dr. E. P de Jong (42) uit
Nieuwegein benoemd tot voor
zitter van het bestuur van de
Stichting Katholieke Universi
teit Nijmegen, als opvolger van
mevrouw mr. J. Leyten-de Wij-
kerslooth de Weerdesteyn, die
lid werd van de Raad van State.
Van 1980 tot 1985 was dr. De
Jong hoogleraar sociaal recht
aan de Vrije Universiteit in Am
sterdam. In dat laatste jaar werd
hij voorzitter van de Sociale Ver
zekeringsraad, al bleef hij als
buitegewoon hoogleraar verbon
den aan de Vrije Universiteit. Per
1 december wordt De Jong presi
dent-directeifr van het Gemeen
schappelijk Administratiekan
toor (GAK) in Amsterdam.
'Gideons'
Steeds meer hotels en zie
kenhuizen vragen zelf om plaat
sing van bijbels in hun kamers.
Dat deelt de vereniging 'Neder
landse Gideons' mee in haar jaar
verslag. De vereniging houdt
zich al veertig jaar bezig met het
beschikbaar stellen van bijbels
aan ziekenhuizen, hotels, vakan
tiebungalows, schepen en gevan
genissen. Zij is geen kerkelijke
instelling, al zitten in het bestuur
wel mensen uit verschillende
protestantse kerken.
Vorig jaar werden bijna 17.000
bijbels geplaatst. Sinds de op
richting van de 'Gideons' in 1947
vonden zo'n 600.000 bijbels hun
weg naar hotels en ziekenhuizen.
Tot nu toe zijn 2100 instellingen
met bijbels bevoorraad. Maar 3,6
procent van de gecontroleerde
hotels weigerde vervanging of
herplaatsing van bijbels. Van 270
voor het eerst bezochte hotels ga
ven er 47 geen medewerking om
dat ze hun neutraliteit wilden be-
Evangelisatie. Drs. B.
Geffen, die in opdracht van de
Sint Willibrord-vereniging een
rapport maakte over 'evangelisa
tie', heeft geen goed woord over
voor de activiteiten op dit gebied
in het bisdom Roermond. "De
heisa-campagne in Limburg
heeft de vooroordelen tegen
evangelisatie nieuw leven inge
blazen". Van Geffen noemt de
Limburgse campagne ook 'ui
terst on-oecumenisch'.
"Het ergst is", zegt de opsteller
van het rapport, "dat wordt te
ruggevallen op een achterhaalde
vorm van evangelisatie. Met dit
soort propaganda (zoals borden
langs de autowegen - red.) schiet
je niets op. Het is gedoemd tot
mislukkken".
Een aanbeveling in het rapport
is dat de Willibrord-vereniging
moet waken tegen evangelisatie;
campagnes binnen de Rooms-
Katholieke Kerk die door andere
kerken als 'on-oecumenisch'
worden ervaren. Van Geffen
pleit voor vormen van evangeli
satie met nadruk op gesprek en
gemeenschap. De maatschappij
is dan geen 'bedreigende vijand',
al blijft er wel een spanning tus
sen maatschappij en geloof
Waarnemend voorzitter dr. Th
van Montfoort van de Willibrord-
vereniging wilde zaterdag op de
jaarvergadering in Driebergen
geen oordeel geven over de Lim
burgse campagne. Wel zou hij
niet-oecumenische evangelisatie
willen tegengaan.
Opgeheven. De Katholieke
Schoolraad Limburg heeft zich
na een bestaan van precies twin
tig jaar opgeheven. De besturen
bonden van de scholen waren
niet meer bereid de raad finan
cieel voldoende te steunen.
In het verleden droegen deze
bonden f2,50 per leerling bij. Dat
betekende bijna f600.000 per
jaar. Vooral het voortgezet on
derwijs in Limburg twijfelde aan
het nut van de raad. Men heeft
vaak zelf beroepsmensen in
dienst. De overgebleven vier me
dewerkers van de raad worden
nu werkloos.
Leiden. Woensdagavond om
8 uur is er in de Marekerk in Lei
den een koor- en samenzang-
avond met medewerking van het
Scheveningse Vissersvrouwen-
koor, de organist Joop de Vries
en Teun Schuppers, cornet. De
heer J. Goedhart uit Nieuwkoop
verzorgt de verbindende tekst.
Hervormde Kerk: aangeno
men naar Oqd-Beijerland G.
Schaap Poederoyen. Gerefor
meerde Kerken: beroepen te An
jum. Herwijnen en Yerseke J.
Staat Munnekezijl, te Gorin-
chem J. L. Withuis Heemstede;
aangenomerde benoeming tot
predikant i deelwerk bij de
Stichting Ezabethbode te Lo-
chem mevraw T. Bergsma Den
Haag-Oost, ce haar deeltijdbaan
in Den Haajblijft voortzetten.
Gereformerde Kerken Vrij
gemaakt: béankt voor Assen en
voor Hardeberg A. de Snoo
Harderwijk.Christelijke Gere
formeerde Kerken: bedankt
voor Spfjkeisse T. M. Hofman
Ouderkerk an de Amstel. Gere
formeerde (emeenten: bedankt
voor Middtburg P. Honkoop
Kampen, vor Dirksland J. Mijn-
ders Veenedaal, voor Lelystad
C. Harinck (ostkapelle. Baptis-
tengemeentn: bedankt voor
Groningen 0. Oldenburger Hen
gelo (CJv.).
