Schrijver Weemoedt snikt
tegenwoor
Verolme vergaat
met man en muis
Vlaanderen leeft - maar niet in Leiden
Prado dicht
door staking
Con Amore goed bij stem
Wim Sonneveld te boek:
Hij heeft het op dit moment
druk als een klein baasje,
de schrijver/dichter Lévi
VVeemoedt. Direct na het
gesprek moet hij wederom
spoorslags naar Hilversum
voor de montage van een
serie van vier
programma's voor de
VPRO-radio. Ook deze
week is er ergens in het
land een optreden, terwijl
er ook nog geschreven
moet worden "want dat is
toch m'n eigenlijke stiel".
Maar, vertelt hij in de
werkkamer van z'n
opvallend smalle
woonhuis aan de
Vlaardingse Markt, "in
januari waren de ruiten
hier dun van het naar
buiten kijken".
door
Arie Bergwerff
ALKMAAR (GPD) - Lévi Wee-
moedt (pseudoniem voor I. van
Wijk) debuteerde enkele jaren gele
den met opvallende dichtbundels
als 'Geduldig Lijden', 'Zand Er
over' en 'Geen Bloemen'. Versjes
met. zoals hij dat zelf zegt, 'een lach
en een traan'. Nadien verschenen
enkele verhalenbundels en eind
vorig jaar zag z'n eerste roman, 'De
Ziekte van Lodesteijn', het licht.
Een boek dat inmiddels tot genoe
gen van Weemoedt zijn derde druk
beleefde.
De schrijver trekt elke week het
land in om literaire avonden te ver
zorgen: "Ik hou er niet zo van om
het publiek de hele avond te laten
luisteren naar des dichters woord.
Vandaar dat ik die avonden vul sa
men met Fred Piek (voorheen ac
tief in de folkgroep Fungus en op
richter van de Amazing Stroopwa
fels). Ik heb eerst negen jaar lang
opgetreden met Hans Dorresteijn
en de Buiten Band. Toen Hans in
het dolhuis verdween, was dat af
gelopen. Fred Piek komt ook uit
Vlaardingen en heeft een prachtige
baliade-stem. We zijn in het bezit
van een auto en hebben samen een
installatie bij elkaar gespaard. Het
is bovendien prettig om bij nacht
en ontij niet alleen naar huis te rij
den. Het is overigens bepaald niet
m'n ambitie om op het toneel te
staan. We doen het dan ook maar
één keer per week, dan blijft het
leuk".
Oorlog
De VPRO zendt op het ogenblik
elke dinsdag in'het radioprogram
ma 'Passages, passanten' de serie
'Oorlog was voetbal' uit. Lévi Wee
moedt is, samen met Rob van Olm,
samensteller van deze vierdelige
serie. Weemoedt: "De Eerste We
reldoorlog is voor de Engelsen een
grote tragedie, meer nog dan de
Tweede Wereldoorlog. Ze spreken
er niet voor niets over 'the Great
War' als ze het over die oorlog heb
ben. In de serie reconstrueren we
één van de bloedigste taferelen van
deze oorlog, de slag om de Somme.
Een veldslag van jewelste, met
honderdduizenden doden".
"In het boek 'The First Day on
the Somme' van Martin Middle-
brook kwam ik een merkwaardig
verhaal tegen. Ene captain Nevill
vroeg zich af hoe hij z'n mannen in
de vier pelotons extra kon motive
ren. Op verlof in Engeland kocht
hij vier identieke voetballen. Hij
loofde eenmaal terug een geldprijs
uit voor het peloton, dat die bal het
dichtst bij de Duitse versperringen
zou schieten. De man zou ook zelf
min of meer de aftrap hebben ge
daan. Een behoorlijk schot, de bal
kwam dicht bij de Duitse linies.
Die soldaten zijn min of meer voet
ballend het spervuur tegemoet ge
gaan. Wij zijn dat verhaal gaan on
derzoeken. Getuigen zijn er nauwe
lijks meer, want vrijwel niemand
heeft de slag overleefd. Maar het
verhaal ging dat twee van de ballen
nog ergens in Engelse legermusea
zouden worden bewaard. We zijn
naar het slagveld geweest, we zijn
in Engeland op zoek gegaan naar
de ballen. Enfin, daar is nu die serie
van vier uit voortgekomen".
"Je wordt zo gauw voor een
idioot versleten, iemand die alleen
maar malle droeve versjes schrijft.
Door al die verschillende dingen te
doen hou ik de schijn op dat dit niet
zo is", verklaart Weemoedt zijn uit
eenlopende activiteiten. Eerder al
vertaalde hij een boek over Laurel
en Hardy en deed hij diverse reisre
portages. "Mijn agenda ziet er uit
alsof er een strontkar overheen ge
reden is. Ik zou wel eens een week
je rust willen hebben om weer eens
wat op papier te zetten. Maar ja, ik
ben toch een soort kleine zelfstan
dige en van het boekwerk alleen
valt niet te leven".
In zijn laatste boek draait Lodes
teijn, leraar klassieke talen op een
scholengemeenschap, de vernie
ling in. Weemoedt, zelf jaren leraar
Nederlands: "Ik ben Lodesteijn en
ben Lodesteijn ook niet. Ikzelf heb
als leraar ontslag genomen, terwijl
Lodesteijn doordreutelt. Ik heb het
in eigen hand gehouden. Het was
me te veel geworden, zeker nadat
de school van een noodgebouw
overging naar een nieuw gebouw.
Dat was een groot zeer. Ik kon niet
tegen dat zwembad, tegen die glad
de architectuur waarin alles over
zichtelijk en controleerbaar was. Ik
kon er m'n draai absoluut niet vin
den. Daarnaast scheen ik op de een
of andere manier ook altijd de
gramschap van de staf op te wek
ken. Ze wisten me altijd te vinden.
Er zat ook wel een grond van waar
heid in, want ik hield bij voorbeeld
niet van vergaderingen. Maar m'n
contacten met diegenen die voor
me zaten waren uitstekend".
Bevalling
Nadat Lodesteijn ziek de school
verlaten heeft, volgt een lange weg
langs doktoren, ziekenhuizen en
Riagg's. "Het opschrijven van al
die gebeurtenissen was een zware
bevalling. Er zijn echt momenten
geweest, dat ik dacht het niet voor
elkaar te krijgen. Het opschrijven
van die pijnlijke momenten, zoals
die keer dat ik met mijn. hoofd in
een soort trommelwasmachine
moest om een hersenfoto te laten
maken, viel me zwaar".
De schrijver noemt 'Lodesteijn'
vooral ook een protest tegen de dic
tatuur van de bureaucratie. Niet al
leen op school, maar ook in de zie
kenhuizen en bij het GAK. "Het be-
'Verolme', projekt van Het Gebeu
ren. Tekst: Hans Münstermann en
Jacques Hendrikx. Regie: Judith
Brokking. Spel: Willem Sotthewes,
Elfi de Wey, Rosana van der Wagt en
Ferry Kaljee. Decor/kleding: Frits
Hartingsveldt. Gezien op 31 ok-
DEN HAAG - Oorspronkelijk
Nederlands toneel is er maar
weinig, meestal brengt men bui
tenlands werk in vertaling, im-
provisatieprodukties of bewer
kingen van romans of verhalen.
'Verolme', het eerste Gebeuren-
projekt van dit seizoen, wordt
aangekondigd als een Neder
landse komedie, geschreven
door het schrijversduo Münster
mann en Hendrikx. Eigenlijk
zou je dus op zo'n oorspronkelij
ke produktie heel zuinig moeten
zijn, zelfs als de voorstelling een
beetje tegenvalt. Toch is hier die
mildheid maar moeilijk op te
brengen, want de teleurstelling
is groot. Van de beloofde basisin
grediënten 'humor' en 'tragiek'
valt nauwelijks iets te bespeu
ren. Bovendien duurt 'Verolme'
slechts drie kwartier.
Het mag dan wel verstandig
zijn om het stuk niet te rekken.
Anderzijds is het de vraag, of je
de mensen voor zo'n korte voor
stelling naar het theater kunt la
ten komen. Zeker geldt dat, als
er in de vooraankondiging spra
ke is geweest van een bizarre en
dwaze komedie, van een epos
over de snelle opkomst en tragi
sche ondergang van een groot-in
dustrieel. Met enige welwillend
heid kun je hoogstens een eerste
aanzet daartoe in de voorstelling
terug vinden.
Hoofdpersoon Verolme staat
model voor het type van De Za
kenman. Het is geen verhaal over
de historische persoon Verolme,
al is de vette knipoog naar de be
kende scheepsbouwer natuurlijk
mooi meegenomen. Het toneel
beeld toont zee, strand en twee
(Chinese) reclameborden - ge
makkelijk te associëren met de
grote zakenwereld, de scheeps
bouw en met een gevoel van on
metelijke verten. Het pretentieu
ze karakter wordt nog versterkt
door de zus van Verolme Odys
seus te noemen, wiens zwerf
tochten in Homerus' Odyssee be
schreven worden. Het blijft ove
rigens bij een verwijzing, want
verder wordt er niets mee ge
daan.
Verolme en zijn naaste mede
werker Paling dragen kostuums,
alsof we nog leefden in de hoog
tijdagen van het vormingstoneel.
Willem Sotthewes als Verolme
draagt een clowneske versie van
het bij autoriteiten geliefde krijt-
streepje, waarvan het colbertjas
je heel veel schoudervulling
heeft. Paling (Ferry Kaljee) heeft
een knalgeel kostuum aan met
een broek tot aan zijn schouders.
Elfi de Mey speelt de vrouw van
Verolme in een zeer nauw slui
tend mantelpakje. Alleen Rosana
van der Wagt als Verolme's zusje
Odysseus wisselt van kleding.
Wanneer zij wraak neemt op haar
broer, is zij het toonbeeld van
verleidelijkheid. Waarom dat zo
Elfi de Mey, Willem Sotthewes e
is, komt niet goed tot uitdruk
king.
Stuk voor stuk zijn deze eendi
mensionale stripfiguren kenne
lijk bedoeld "om de mechanis
men van de machtsstrijd in de
zakenwereld zichtbaar te maken.
De voorstelling maakt die opzet
geenszins waar: het resultaat is
niet ironisch, niet humoristisch
en ook allesbehalve tragisch.
Door de eenduidige rechtlijnig
heid van het verhaal is het zelfs
niet eens bizar.
WIJNAND ZEILSTRA
Gehoord op 31 oktober in het LVC op de laatse
avond van het 'Harde tijden festival' oftewel
'Vlaanderen leeft': The Whydads, The Boywon-
ders en The Scabs.
LEIDEN - Een betere benaming voor het
festival was nauwelijks denkbaar. Het wa
ren zeker harde tijden. Voor het LVC en
voor de optredende Vlaamse bands. De
groepen mochten nog zoveel vitaliteit uit
stralen, Leiden bleek zo dood als een pier.
Zaterdagavond kwart over tien. Als de
eerste band, 'The Whydads', de eerste tonen
ten gehore brengt zijn er hooguit dertig
mensen in de zaal. "En de vorige twee
avonden was er ook bijna geen hond",
meldt een medewerker van het LVC. Het
weerhoudt het trio uit Kortrijk er niet van
er stevig tegen aan te gaan. Hoekige new-
wave rock met een scheurend gitaargeluid
knalt uit de speakerboxen. Het tempo is
hoog, de technische vaardigheid redelijk.
Maar het publiek reageert lauw. Hier en
daar klapt men wat. Af en toe is een goed
keurend fluitje te horen. Na drie kwartier
houden de heren het voor gezien. Inmid
dels is het toeschouwersaantal wat ge
groeid. Zo'n honderd mensen bevolken nu
het LVC. De helft daarvan staat in de bar-
ruimte.
Wat krijgen we nu The Boywonders
staan op de planken. 'Born in the USA'
klinkt het uit de mond van zanger Peter
Slabbynck. Het blijkt het intro van 'The
American dream'. Een droom die niet is uit
gekomen, zo blijkt uit de rest van het num
mer. Ook deze Brugse groep gaat er stevig
tegenaan. En net als hun 'voorgangers'
brengen zij new-wave ten gehore. Slab
bynck schreeuwt zich bijkans de longen uit
het lijf. maar het helpt niets. Het publiek
blijft stil.
De avond wordt afgesloten door The
Scabs. Deze formatie uit Diest geldt als een
van de beste life-acts van België. Een kwali
ficatie die ze ruimschoots waarmaken. Met
melodieuze swingende rock worden de toe
schouwers bestookt. Dat zijn er op dat mo
ment ruim tweehonderd. Eindelijk komen
de Leidenaren los. Zanger Guy Swinnen
zet de bezoekers aan tot daden die aan het
begin van de avond nog onmogelijk leken.
Er wordt gedanst, geklapt en gefloten. De
band wordt zelfs teruggeroepen. De toegift,
'Proud Mary' vormt een prima sluitstuk
van deze avond. De gastrol van saxofonist
Hans Dulfer in dit nummer mag er zijn.
Maar het is de vraag of de Vlaamse bands
ooit nog zin hebben om in Leiden op te tre
den. Of het moesten The Scabs zijn. Maar
de rest van de bands trof louter 'Hollandse
zuinigheid': een lauw reagerend Leids pu
bliek.
HERMAN JOUSTRA
zoeken van de instanties, colleges,
raden en commissies heeft hij op
gegeven, in plaats daarvan ge
bruikt hij de telefoon. Vertrouwd
met het doorverwezen worden
naar weer een andere vrouwen
stem op weer een ander toestel van
weer een andere afdeling vraagt hij
meestal meteen naar de computer"
(blz 127).
"Het boek is wellicht veel werke
lijker dan mijn beslissing. Ik kon
het me veroorloven om ontslag te
nemen, omdat ik door mijn versjes
iets van naambekendheid had. An
dere leraren moeten blijven en
weer terug naar die hel. Vooral on
der oudere leraren zit veel verbor
gen leed. Die worden vermalen
door het systeem en door de leer
lingen. Ze zijn werkelijk aan de
honden overgeleverd. Die mensen
kunnen nergens op terug vallen".
Polijsten
Weemoedt: "'Lodesteijn' is een
dun boek, ruim,honderd pagina's,
maar het is het produkt van dui
zend pagina's. Dat is af en toe zeer
frustrerend. Soms hou je na al het
schaven en polijsten drie zinnen
over. Maar ja, je kunt, vind ik, een
gedachte maar op één manier uit
drukken. En dat kost tijd. Versjes
maken is voor mij ontspanning,
proza schrijven kost veel meer in
spanning. Het dichtwerk valt een
beetje stil, ja. Ik was er vroeger
meer mee bezig. Het proza is nu de
hoofdzaak voor mij. Eerst was ik
vooral bekend als de studentikoze
dichter. Mensen gingen me zien als
een sentimenteel wrakkig mens.
Dat is niet zo, die somberheid is
slechts één kant die in me zit. Ik
ben zeker ook een blijmoedig
mens. Die twee dingen zitten in
me. Zo'n gedicht schrijven was en
is een prima medicijn tegen die
somberheid".
"Als mijn versjes permanent
droevig zouden zijn, zou ik ze mis
lukt vinden. Er moet om gelachen
kunnen worden, juist omdat het al
lemaal zo treurig is. Mijn gedichtjes
gaan over een herkenbare treurnis,
maar laten de lezer daar niet mee
zitten. Ze hebben een bevrijdende
werking. Je moet je eigen ellende
belachelijk kunnen maken, vind
ik. De narigheid moet op een gege
ven ogenblik weer in een verteer
bare vorm gegoten worden".
"Het dichtwerk is echter geen
hoofdzaak meer. Een mens veran
dert: ik heb daar nooit aan gewild,
maar het is niet anders. Je gaat
meer nadenken over de buitenwe
reld en bent minder bezig met de
binnenwereld. Je wordt wat gere
serveerder, wat harder. Weemoedt
snikt tegenwoordig wat minder".
MADRID (UPD- Het wereldbe
roemde Prado museum in Madrid
zal met ingang van komende week
voor onbepaalde tijd worden geslo
ten wegens een staking van het
museumpersoneel. Eerder deze
maand stonden duizenden bezoe
kers al enkele malen voor gesloten
deuren omdat het personeel korte
stakingsacties hield. Nu geen over
eenstemming is bereikt over een
nieuwe arbeidsovereenkomst gaan
de 350 personeelsleden voor onbe
paalde tijd in staking.
Het Prado, dat onder meer vele
meesterwerken van Velasquez, El
Greco en Goya bezit, is één van de
grootste toeristenattracties in
Spanje. Het trekt jaarlijks rond
twee miljoen bezoekers.
Sotheby veilt
partituur Liszt
LONDEN (AFP) - Een onuitgege
ven pianopartituur van de jonge
Franz Liszt wordt in november ge
veild in Londen. Dit is vrijdag mee
gedeeld door een woordvoerder
van het venduhuis Sotheby's. Het
manuscript beslaat 36 bladzijden
en is geschreven in rode inkt. Het is
gekocht van een particulier.
De partituur heeft geen titel,
geen handtekening en geen datum,
maar Lisztkenners twijfelen er niet
aan dat het een authentiek stuk van
de componist is. Het werk is één
keer door Liszt genoemd, in een
brief van 12 december 1832. De uit
voering ervan vergt ongeveer een
kwartier. De tempi zijn typisch
voor de Romantiek: 'Vurig spelen.
Met woede. Wanhopig...'
Jubileumconcert van dc Christ.
Oratorium Vereniging Con Amore
o.l.v. Tiet Kiel jr.: Requiem van
Verdi, m.m.v. leden van dc Konink
lijke Gemengde zangvereniging
"Aalsmeers Koor", en het Randste
delijk Begeleidingsorkcst. Solis
ten: Ellen van Ilaaren sopraan. Jen
ny Vccninga mezzo-sopraan. Jan
Dcrkscn tenor, en Henk Smit bas.
Gehoord op 31 oktober in de Pie-
LEIDEN - Corsages van orchi
deeën, gemaakt door de Rijns-
burgse Tuinbouwschool, prach
tige bloemversieringen aangebo
den door de bloemenveiling Aal
smeer en de Universiteitsbiblio
theek Leiden en een volle Pie
terskerk vormden de feestelijke
entourage voor het concert van
het jubilerende Con Amore. In
de 75 jaar van zijn bestaan heeft
dit koor zich meermalen aan de
uitvoering van de grote werken
uit de koorliteratuur gewaagd:
Hohe Messe en Weihnachtsora-
torium van Bach, Schöpfung en
Jahreszeiten van Haydn, Messe
solenelle van Gounod, Cantate
de Noel van Honegger en het Te
Deum van Bruckner zijn maar
enkele voorbeelden uit de lange
lijst van uitgevoerde werken.
Voor dit jubileum was de keuze
gevallen op een van de meest
veeleisende werken voor groot
koor, de Messa da Requiem van
Giuseppe Verdi. In dit werk ver
loochent Verdi zijn ware aard
niet, hij blijft de operacomponist
met een fijn gevoel voor de dra
matische aspecten: de dag des
oordeels, het smeken om bevrij
ding en vergeving en de belofte
van eeuwige rust en vrede wor
den op hartstochtelijke wijze
met een ongelooflijke rijkdom
van instrumentale en vocale
kleuren uitgedrukt. De dramati
sche vormgeving gaat gepaard
met een diep religieus gevoel, en
juist hierdoor is Verdi's Requiem
zo indrukwekkend. Alle partijen
zijn buitengewoon zwaar: veel
chromatiek en daardoor verras
sende en tevens moeilijk te into
neren samenklanken, riskant
snelle fugatische passages vor
men op zich al hindernissen die
genomen moeten worden, maar
een werk als dit staat of valt met
het vermogen om alle schakering
in dynamiek en expressie te
wezenlijken, en daardoor de
boodschap aan de toehoorder
over te dragen.
Con Amore, versterkt door het
Aalsmeers Koor heeft met deze
uitvoering de kroon op zijn 75-ja-
rig bestaan gezet. Er moet onge
looflijk hard gestudeerd zijn c
dit te bereiken. Uiterlijk zt
strak dirigerend wist Piet Kiel
een grote intensiteit te bereiken
in een uitvoering die nagenoeg
smetteloos en zeker indrukwek
kend genoemd mag worden. De
solisten voegden zich over het al
gemeen goed in het geheel, maar
leken wat moeite te hebben met
de ^akoestische (on)hebbelijkhe-
1 den van de Pieterskerk, in het
bijzonder in de toch al hachelijke
a capella passages. Jan Derksen
zong als steeds prachtig en emo
tioneel, Ellen van Haaren die
Bernadette Degelin verving
heeft een zeer dragende stem;
het laatste ingehouden gezongen
'Requiem' voor sopraan met
koor werd een ontroerend hoog
tepunt. Jenny Veeninga leek wat
moeite te hebben met de lage
passages in haar partij. Het grote
vibrato van haar stem maakte
het intoneren voor haar collega's
niet gemakkelijk. Henk Smits
bas was een betrouwbaar funda
ment. Het geheel werd gedragen
door het Randstedelijk Begelei
dingsorkest dat zijn bestaans
recht voor de zoveelste maal
weer overduidelijk bewezen
heeft door gedisciplineerd en
vooral geïnspireerd spel. Iedere
dynamische nuance in de parti
tuur werd hoorbaar gemaakt, de
klank van strijkers, hout- en ko
perblazers was voortreffelijk.
Hopelijk zullen de aanwezige
hoogwaardigheidsbekleders die
voor ons het cultuurgoed behe
ren niet alleen blijk geven oog te
hebben voor materiële cijfers,
maar ook oor voor immateriële
kwaliteit. Tijdens de receptie na
het concert werd aan de aanwezi
ge burgemeesters uit de regio de
grammofoonplaat van Con Amo
re met Engelse kerkmuziek uit
gereikt.
MIES ALBARDA
Burgemeesters met de plaat van 'Con Amore'. V.l.n.r. de heer Brugge-
man (Leiderdorp), de heer Meerburg (Alkemade), de heer Goekoop
(Leiden) en de heer v.d. Have, oxid-burgemeester van Leiderdorp, nu
burgemeester van Benthuizen. (foto Henk Bouwman)
GRONINGEN (GPD) - Enter
tainment is Wim Sonneveld en
Sonneveld is entertainment. Hij
was een van de eersten die zich
met het begrip identificeerde,
omdat hij cabaret, revue, muzi
kaliteit, conférence, typering en
volkssentiment op een unieke
manier combineerde en hanteer
de.
Een groot artiest in zijn one
man shows, maar tevens als ont
dekker van talent voor zijn en
sembles. Een veelzijdig man, die
ook in zaken ging, bij de BBC
actviteiten ontplooide, zich in de
musical en op televisiewerk
stortte, in Amerika een beetje bij
de film ging en het in ons land op
zijn reputatie, maar niet erg suc
cesvol over deed.
Wim Sonneveld stierf op 8
maart 1974. Onverwacht, on
danks het feit dat we wisten dat
hij in het ziekenhuis vertoefde.
Het valt wel te begrijpen dat er
weer een boek over hem is ver
schenen. Zonder dat als aanlei
ding genoemd wordt dat hij 70
jaar geleden geboren werd.
Het boek is geschreven door
Henk van Gelder. Het werk ziet
er van vormgeving voortreffelijk
uit, met name door de illustraties
en de reproduktie van aanteke
ningen, brieven, contracten en
programmapagina's. Maar het is
zelden aangrijpend, zoals op pa
gina 15. Daar staat een brief afge
drukt van oktober 1935 waarin
Wim Sonneveld zich met Hans
Goossens aanbiedt om gezellige
avonden te verzorgen tegen 'mi
nieme voorwaarden.' Hij was
toen 18 jaar.
Mijn bezwaar is dat het zo do
cumentair is, zo stikvol gegevens
is gepropt, dat het zich niet laat
lezen als een verhaal. 'Sonne
veld', zoals de titel simpel luidt is
een magazijn geworden waarin
Van Gelder alle historische fei
ten rond het boeiende fenomeen
Sonneveld niet boeiend heeft op
geslagen.
De formule is die van een ge
schiedenisboek dat zich te bui
ten gaat aan feiten, maar zich zel
den een rustpauze veroorlooft
om afstand te nemen en de per
soonlijkheid van Sonneveld
scherper uit te lichten.
Van Gelder is er uitstekend in
geslaagd om eindeloos veel fa
cetten naar voren te halen. Hij
onthult bezigheden van Sonne
veld die tot nu toe niet bekend
waren. De lozing van fragmenten
uit recensies, beschouwingen,
reportages, citaten, sfeerverha-
len en nieuwe plukjes interview
leidt echter tot een jachtige hij
gerigheid. Deze wordt typogra
fisch versterkt door de cursive
ringen en het gebruik van vette
letters, kennelijk met de bedoe
ling om de geïnteresseerden het
materiaal handzaam aan te rei
ken. Dat er een aantal correctie-
fouten en verschrijvingen in
voorkomt, had niet mogen passe-
Henk van Gelder zou als au
teur best op een meer persoonlij
ke manier zijn visie op het leven
van Wim Sonneveld hebben mo
gen uitschrijven. Het is alsof hij
Wim Sonneveld
zich wilde verzekeren van het
compliment dat het boek histo-
risch-feitelijk deugdelijk in el
kaar zit. Dat compliment komt
hem toe. Terughoudend heeft
Van Gelder er niet naar gestreefd
om een epos aan te bieden. Toch
bevat het boek te weinig spitten
de passages als de volgende: 'Al
tijd waren er die twee kanten: de
erudiete, kunstzinnige cabare
tier en de entertainer die uit die
elitaire rol wilde breken. In elk
programma poogde hij een ev
wicht te vinden tussen artistici
teit en populariteit. Achteraf
dringt zich de gedachte op dat de
eerste one- man-show de ideale
en niet meer geëvenaarde meng
vorm vertoonde.'
Het voorwoord van Jos Brink,
die zich altijd zichtbaar met Wim
Sonneveld verwant heeft ge
voeld, concludeert dat Sonne
veld helemaal niet echt dood is.
Dat klopt, zoals in elk afgelikt cli
ché iets van waarheid schuilt.
JACQUES J. D'ANCONA
