Vakkundig gebracht (tekst)toneel
Zweedse
'Giselle'
niet echt
verassend
Nieuwe flop Toneelgroep Amsterdam
Filmactrice
Mary Astor
overleden
Expositie en
boek over
geschiedenis
'De Gids'
Nederlandse kolonie vangt artiesten op na ongeluk
PAGINA 20
MAANDAG 28 SEPTEMBER 1987
Pinters Niemandsland bij De Appel
Wille
Feld cn Robert Prager. Regie: Elisc
Hoomans. Dckor/kostuums: Tom
Schenk. Gezien op 25 september in
de Studio van het Appcltheatcr. Al
daar nog geregeld tot en met de-
DEN HAAG - Via een smalle
zoldertrap bereik je de studior
uimte van het Appeltheater. Bij
het betreden van de zaal kom je
op de speelvloer terecht, van
waaruit je naar de zitplaatsen
voor de toeschouwers kunt lo
pen. Hiervan gaat een suggestie
ve werking uit, die voor 'Nie
mandsland' van wezenlijk be
lang is. De stukken van Pinter
spelen zich immers meestal af in
de beslotenheid van éen enkele
ruimte. Dat is ook hier het geval.
Doordat wij als toeschouwers de
kamer van de dichter Hirst via
dezelfde deur binnentreden als
de toneelpersonages, is de sug
gestie des te groter, dat ook wij
ons in deze kamer bevinden.
Als op een gegeven moment de
deur op slot gaat, is dat tegelij
kertijd ook 'onze' deur. Het ver
sterkt de mate van betrokken
heid bij hetgeen zich als het ware
onontkoombaar voor onze ogen
afspeelt. Deuren afsluiten en
plotseling alle lichten uitdoen -
dit soort machtsspelletjes laat
Pinter zijn personages nu een
maal uithalen. Als reactie hierop
zegt Spooner, één van de perso
nages in dit stuk, maar liefst tot
driemaal toe: 'Dit is mij vanouds
bekend'. In dit vrij recente stuk
(1975) verwijst Pinter kennelijk
naar zijn vroegere, inmiddels
klassiek geworden stukken. Je
mag dat zeker als een knipoog
van de auteur naar zijn publiek
opvatten. Ook wij kennen deze
Pinteriaanse situaties zo langza
merhand wel.
Pinter plaatst zijn toeschou
wers in een situatie, waarin zij als
bij toeval verzeild geraakt lijken.
Voortdurend vraag je je af, wat
voor contekst past bijde verschil
lende gesprekken, waarvan wij
getuige zijn. Een concreet ant
woord op die vraag wordt niet
gegeven. Duidelijk in 'Nie-
Holland Dance Festival. Dansthea
ter aan het Spui. Den Haag. Het
Cullbcrg Ballet met 'Giselle' (Mats
Ek/Adolphe Adam). 26 en 27 sep
tember 1987. Nog te zien met 'Fi
replace', 'Down North' en 'Shaft' op
28 en 29 september. 20.15 uur.
DEN HAAG - In 1967 besloot de
Zweedse regering speciaal voor
de choreografe Birgit Cullberg
(1908) Het Cullberg Ballet op te
richten uit angst haar definitief
aan het buitenland te verliezen.
Rijkelijk laat wanneer je bedenkt
dat zij toen al negenenvijftig jaar
was en zij maar tot 1973 als cho
reografe werkzaam was. Toch
maakte zij als 68-jarige haar co
me-back als danseres in een cho-
regrafie van haar zoon Mats Ek:
'Soweto'. Sinds 1973 worden de
choreografieën dan ook gemaakt
door Mats Ek en Per Jonsson.
Ek's 'Giselle' uit 1982 is een
herinterpretatie van het bekende
ballet 'Giselle' uit 1841, waarin
het boerenmeisje Giselle verliefd
raakt op prins Albert. Beiden
zijn echter al 'verloofd' met res
pectievelijk Hilarion en Bathil-
de. Hun onmogelijke liefde
maakt haar waanzinnig en zij
sterft. In het tweede bedrijf be
zoekt Albert Giselles graf in het
woud dat bewaakt wordt door
boze elfen; de zogenaamde Wilis.
Giselle redt Albrecht weliswaar
van hun magische krachten,
maar hij is vanaf dat moment een
eenzaam iemand.
Ek's interpretatie maakt van
Giselle letterlijk een spring in 't
veld, een wildebras, een naïeve
en kinderlijke puber die geen
aansluiting vindt in haar omge
ving. Prins Albrecht is de gedis
tingeerde, in jacquet gestoken
heer die zich aangetrokken voelt
door de vrijheid en ongedwon
genheid van het boerenleven. De
mandsland' wordt wel, dat de
vier mannen in dit stuk een har
de machtsstrijd leveren om hun
onderlinge positie te verdedigen.
De komst van Spooner ver
stoort de bestaande verhoudin
gen. Spooner, is de buitenstaan
der, die het huis van de dichter
Hirst en zijn beide verzorgers
Briggs en Foster bezoekt. Uit ge
sprekken blijkt, dat Hirst en
Spooner elkaar van vroeger ken
nen. Het verbaal gevoerde ge
vecht eindigt onbeslist, als in een
Niemandsland waarin niets
meer verandert, maar slechts
voortduurt.
De acteurs laten in hun spel
merken, dat hun personages iets
te verbergen hebben. Dat ge
beurt op een subtiele manier, zo
dat hun spelbenadering die extra
dimensie krijgt, die voor het spe
len van Pinters werk vereist is.
De aldus opgebouwde spanning
voorkomt saaiheid, die op de loer
ligt. Cor van Rijn als Spooner
houdt zich vaak schuil achter
een minzaam, ironisch glim
lachje. Robert Prager zet een
Briggs neer, die ternauwernood
kan onderdrukken dat hij het ge
vecht het liefst met fysiek ge
weld zou voeren. Zijn gezucht en
lomp gedrag heeft vaak iets ko
misch. Hirst is bij Willem Wagter
de man, die steeds het onderspit
dreigt te delven. Hij klampt zich
vast aan drank en aan zijn herin
neringen. Foster (door Stef Feld)
veinst op een dandy-achtige toon
een mate van eruditie, die hem
dicht bij Hirst moet plaatsen en
hem van Briggs moet onder
scheiden. Zo zijn de uitgangspo-
Robert Prager en Stef Feld in Pinte rs 'Niemandsland
sities, van waaruit de vier man
nen hun conversatiegevecht aan
gaan.
Liefhebbers van vakkundig
gebracht teksttoneel kunnen
hier hun hart ophalen. De con
frontatie met Pinters personages
wordt in het Appeltheater nog
eens geïntensiveerd door de al
genoemde speciale verbinding
tussen zaal en speelvloer, en
door de raak getroffen sfeer van
deze ambiance.
WIJNAND ZEILSTRA
Verrukkelijke
Beethoven
Koffieconcert door Kaoru Kakudo
(viool) en Herman Uhlhorn (piano),
in de stadsgehoorzaal op 27 septem-
LEIDEN - Tijdens het eerste
koffieconcert van het nieuwe sei
zoen presenteerden de Japanse
violiste Kaoru Kakudo en pianist
Herman Uhlhorn een program
ma dat duidelijk uit twee blok
ken was opgebouwd. Het accent
lag op het gedeelte voor de pau
ze, waarin na Corelli-variaties
van Tartini in een bewerking van
Kreisler de 'Frühlingssonate'
van Beethoven op het program
ma stond. Verwijzingen naar het
jaargetijde en de zon die aarze
lend door de ramen, van de
Stadsgehoorzaal naar binnen
kwam, liggen voor de hand, maar
zij zouden de aandacht afleiden
van een opmerkelijke, uiterst
muzikale uitvoering. Kakudo en
Uhlhorn kwamen tot een lyri
sche, licht romantisch gehouden
vertolking, die behalve door de
elegante frasering ook opviel
door de rust en de homogene
sfeer, die een doorlopende cli
max naar een jubelend slotrondo
mogelijk maakten.
Het gedeelte na de pauze stond
in het teken van de Tsjechische
muziek en opende met een bom
bastisch aandoende polonaise
van Fibich, die een vioolsolo vol
pretentieuze virtuositeit combi
neerde met een monotone, zel
den interessante pianopartij.
'Aue der Heimat' van Smetana,
een aantrekkelijk concertstuk
vol afwisseling en met een folk
loristische (Boheemse) inslag,
bezit aanmerkelijk meer diep
gang. Hier kregen de beide uit
voerenden de kans weer tot een
grote wisselwerking te komen en
dat niveau bleef gehandhaafd in
het slotstuk, een 'Liebeslied' van
Suk. PAUL KORENHOF
Spectaculair fragment uit 'Giselle' door het Cullberg Ballet.
verwijzingen naar .seks en
vruchtbaarheid liggen voor het
oprapen: een achterdoek dat een
vulkaaneiland voorstelt waarop
twee vulkanen c.q. borsten die
op springen staan zijn afgeschil
derd en vier levensgrote eieren
die de dansers over de vloer rol
len. Gebruikelijke scène's als Hi
larion en Bathilde die hun gelief-
des opeisen, boeren die tegen
over de edelen staan, het gevecht
tussen Hilarion en Albrecht etc.
passeren de revue.
Het tweede bedrijf vindt in
Ek's interpretatie plaats in een
krankzinnigengesticht, in plaats
van het traditionele woud. Het
achterdoek waarop een neus, een
oor, een vinger etc. geschilderd
zijn, wijst erop dat Giselle ze niet
allemaal meer op een rijtje heeft.
Samen met lotgenoten, die op
vallend vaak refereren aan het
krijgen van kinderen door met
een rood kussen onder hun hem
den te dansen en het vervolgens
te baren, beeldt Giselle haar in
nerlijke verscheurdheid uit.
Wanneer Albrecht haar hier 's
nachts komt opzoeken, voelt ze
nog steeds voor hem maar is ze
niet in staat haar gekte af te leg
gen. Albrecht ligt na deze ver
warrende liefdesnacht naakt en
wanhopig op de grond. Hilarion
komt op en het eerste achter
doek met het vulkaaneiland rolt
weer naar beneden. Hij slaat vol
begrip een deken om Albrecht
heen.
Ek's interpretatie is niet echt
revolutionair te noemen. Hij ver
ving Giselles graf weliswaar door
een krankzinnigengesticht, maar
hij hield vast aan het oorspron
kelijke verhaal. Ek vertelt keurig
het verloop van hun liefde, die op
mij echter nogal ongeloofwaar
dig overkwam. Giselle lijkt met
haar hoekige en marionetachtige
bewegingen nog geen twaalf
jaar. Hoe kan een keurige man op
zo'n 'kind' verliefd worden? Hun
liefde had meer iets weg van een
vader-dochter relatie dan van
een 'gelijkwaardige' relatie. Ik
kon in hen geen moment twee
jonge geliefden zien: het contrast
was te groot.
Technisch gezien werd er zeer
goed gedanst: vooral Ana Lagu-
na als Giselle en Yvan Auzely als
Hilarion tonen een staaltje hoge
school-ballet dat tot nu toe op het
Holland Dance Festival, op het
Nederlands Danstheater na, nog
niet te zien was. Mats Ek heeft
een voorkeur voor krachtige en
theatrale bewegingen die aan
duidelijk niets te wensen overla
ten. Van suggestie is geen spra
ke: hét dekor. de kostuums, het
gebruik van de ruimte en dé ex
pressie vertellen exact wat er be
doeld wordt. Zijn Giselle is con
creet en wie een avondje getrak
teerd wil worden op een ouder
wets goed gedanst verhaal komt
zeker aan zijn trekken.
INGRID
VAN FRANKENHUYZEN
'Ismene of het geblindeerde tuimelraam
'Ismene of het geblindeerde tuimel
raam' door Toneelgroep Amsterdam.
Tekst: Laurens Spoor, regie: Gijs de
Lange, spelers: Kitty Courbois, Mar-
go Dames, Hans Kesting, Peter Oost
hoek en Hugo Haenen. Gezien op 25
september in theater Bellvue, Am
sterdam.
AMSTERDAM - De artistieke
leiding van toneelgroep Amster
dam, die haar eerste produktie
op de valreep nog net cachet wist
mee te geven door de voorstel
ling pijlsnel uit de roulatie te ne
men, weet wat haar ten tweede
male te doen staat. "Ismene of
het geblindeerde tuimelraam',
afgelopen vrijdag in Bellevue in
première gegaan, verrastte niet
alleen wat lengte betreft (net 35
minuten), maar vooral door de
gelatenheid waarmee de groep
de grote flop uit de hoed toverde.
Terwijl buiten honderdduizen
den zich vergaapten aan sprook
jesachtig vuurwerk, werd in Bel
levue niet eens de moeite gedaan
een nachtkaars aan te steken.
Er zijn mislukkingen en mis
lukkingen, maar de mislukking
van 'Ismene of het geblindeerde
tuimelraam', in de regie van Gijs
de Lange, tekende zich na twee
minuten al haarscherp af. Het
had niks met pretenties te ma
ken, want die kende de voorstel
ling niet; ook niet met te veel wil
len eisen van het publiek, want
er werd niks geëist. Het was pu
re, creatieve onmacht wat regis
seur Gijs de Lange, omhoogge
vallen in de schaduw van Frans
Strijards, ten toon spreidde. Gijs
de Lange is een grappige acteur,
een Pietje Bell op de planken,
maar als regisseur voor de presti
gieuze Amsterdamse toneelmo
loch lijkt hij toch verschillende
maatjes te klein. Zijn regie was
er een van het minimale soort.
Hij lardeerde de statische mise-
en-scene (eettafel met stoelen)
met wat geintjes en liet iedereen
gewoon zijn tekst opzeggen.
Geen regisseurs- of acteursto
neel maar schrijverstoneel.
'Ismene' is een (tragi-)komedie
in rijmende alexandrijnen van de
hand van de jonge Laurens
Spoor. De dramatis personae zijn
de personen uit de tragedies van
Sofocles: Oedipus, zijn vrouw Io-
kaste, zijn dochter Antigone,
Kreoon de broer van Iokaste en
Haimoon, de zoon van Kreoon.
De 'rederijkerstekst' van Spoor
heeft zeker virtuositeit maar mij
kan hij niet echt bekoren. Het is
een beetje te veel Godfried Bo-
mans en de Corpsballen-alma
nak. De tekst bevat veel woord
spelingen,' referenties naar de
teksten van Sofocles en allusies
aan en parodiëringen van vele li
teraire thema's, conventies en
stijlen. Iemand die graag iets ver
velends zegt, zou kunnen opmer
ken dat de tekst 'post-moderne'
trekjes heeft. Mij stoorde het
gbebruik van het aanstellerige
woord 'maman" en ook de lollige
benaming van het meubilair:
"piëdestallen", "chaises-lon-
ques", "spoelkeuken". Verheven
uitdrukkingen (veel beeld
spraak! worden afgewisseld met
alledaagse taal en banaliteiten.
Een voorbeeld (Iocaste);
"Ik zou het liefst alleen nog re
sumerend zeggen
Dat ik mij reeds .bij leven om
draai in mijn graf.
Maar zal nochtans met jou een
spoedberaad beleggen.
Jij, Haimoon, ruimt de vaat;
Antigone wast af'.
Kitty Courbois (Iokaste) had
grote moeite de alexandrijnen
heelhuids uit haar mond te krij
gen. Ze maakte vooral een
amechtige indruk. Op het witte
doek heeft haar 'Simone Signo-
ret-uitstraling' grote kracht, op
het toneel heb je niet de kans tus-
Hans Kesting in 'Ismene of het
geblindeerde tuimelraam'.
(foto Eduard Coblijn)
sen de 'shots' door uit te rusten.
Margo Dames (Antigone) en Pe
ter Oosthoek (Kreoon) lieten zien
dat ze kunnen acteren, iets wat
Hugo Haenen (Haimoon) heel ge
makkelijk wist te verbergen.
Tsja, en binnen 40 minuten
stonden we weer buiten: wat zul
len we vanavond gaan doen?
RADBOUD ENGBERSEN
Uitstekende
uitvoering
Voorschotens
Kamerkoor
Concert door het Voorschotens Ka
merkoor o.l.v. Rita Eriks met
werken van o.a. Sweelinck, Schütz,
Brahms en Reger. Medewerking ver
leende Jaap Spigt op clavecimbel
met werken van Joh.S. en Phil. Em.
Bach. Gehoord op 26 september in
de Ned. Hervormde Kerk in Voor
schoten.
VOORSCHOTEN - Terwijl op
het dak van de kerk een klateren
de regenbui losbarstte, maakte
binnen in het bedehuis het koor
zich op om zijn jaarlijkse uitvoe
ring te geven. Om eenheid in het
programma te brengen had men
rondom de psalmen van Swee
linck, die als leidraad waren ge
nomen, andere psalmen en cho-
raalbewerkingen gegroepeerd,
waardoor de sfeer van geestelij
ke bezinning als gist in het deeg
van de muziek doordrongen
raakte. Zelfs de gezongen
werken van twintigste eeuwse
toondichters als Kurt Thomas en
Ernst Pepping weken hooguit in
klankidioom af van hun zeven
tiende eeuwse voorgangers. De
polyfone stijl en de daaruit voort
vloeiende muzikale middelen
waarmee de werken zijn gecom
poneerd zijn dezelfde.
Alle werken voor de pauze
werden a capella gezongen, wat
aan een koor en zijn dirigent (ei
genlijk aan hun oren) hoge eisen
stelt. Niet alleen tegen deze
'moeilijkheden' was het koor re
delijk opgewassen; ook de klank
van de verschillende stemgroe
pen vormden een eenheid, zodat
aan de opbouw van de groten
deels polyfone muziek recht
werd gedaan. Een aparte plaats
werd ingenomen door 'Wie bist
du schön' van Grieg. Romanti
sche koormuziek treft mij altijd
weer door de prachtige, zinde
rende, maar toch ingehouden sa
menklanken, waardoor de mu
ziek een enorme emotionele la
ding krijgt. Met ademende geba
ren en bezwerende gelaatsmi
miek bracht de dirigente het
koor tot een zeer overtuigende
voordracht.
Het is gebruikelijk om in een
programma tegenstellingen in te
bouwen zoals geestelijke en we
reldlijke muziek. Ook zaterdag
avond was men volgens dit re
cept te werk gegaan maar naar
mijn gevoel had het wereldlijke
gedeelte wel iets luchtiger van
toon kunnen zijn of anders van
sfeer. Nu bleven we naar tame
lijk ernstige (of althans zodanig
uitgevoerde) muziek luisteren
van Óuitse makelij. Is er in het
Franse of Angelsaksische taalge
bied dan geen repertoire te vin
den? Tijdens het rondo van C.P.
Bach hing het publiek aan de lip
pen c.q. de vingers van Jaap
Spigt. Met veel gevoel voor ti
ming en op sierlijke wijze beeld
de hij de tegengestelde hart
stochten in het rondo uit.
Iets meer afwisseling in het
programma zou het overigens
uitstekende concert nog meer
goed hebben gedaan.
MONICA SCHIKS
LOS ANGELES (Reyter) - De
Amerikaanse filmactrice Mary As-
tor, 'femme fatale' van de film 'The
Maltese Falcon' en vedette in talrij
ke andere succesrijke Hollywood-
produkties, is in een verpleeghuis
in Los Angeles op 81-jarige leeftijd
overleden.
Mary Astor maakte haar debuut
op 14-jarige leeftijd in de tijd van de
stomme film. In de periode van
1921 en 1964 trad zij in meer dan
100 films op. Internationaal werd
zij vooral bekend met 'The Maltese
Falcon', waarin Humphrey Bogart
haar tegenspeler was en 'Across
the Pacific'.
Nadat haar filmcarrière was be
ëindigd schreef Mary Astor, die ei
genlijk Lucille Langhanke heette,
verscheidene succesromans. De
laatste jaren verbleef de eens zo ge
vierde diva, die' door haar storm
achtige privéleven net zo bekend
werd als door haar talloze filmrol
len, in een verpleeginrichting.
Voor haar rol in 'The Great Lie',
waarin zij optrad met Bette Davis
kreeg de actrice een Oscar. Zij
speelde voorts in onder meer 'The
Prisoner of Zenda', 'Meet Me in St
Louis', 'Little Women' en 'Return
to Peyton Place'. Haar laatste rol
was in de in 1964 uitgekomen film
'Hush Hush Sweet Charlotte.
Mary Astor is viermaal gehuwd
geweest. Haar eerste echtgenoot
was de filmregisseur Kenneth
Haws, die in 1930, twee jaar na zijn
huwelijk, bij een vliegtuigongeluk
omkwam.
AMSTERDAM - Bezoekers van het Muiderpoort Theater in Amsterdam-
Oost staan met hun stoelen buiten te wachten om binnengelaten te wor
den. Het theater, dat enkele dagen na de opening in het afgelopen voor
jaar door uitblijven van gemeentelijke exploitatiesubsidie weer gesloten
moest worden, werd vrijdagavond heropend met een proefvoorstelling
van het nieuwe programma van Freek de Jonge. De voorstelling kreeg
voor deze speciale gelegenheid de titel 'De stoelendans'. (foio anpi
DEN HAAG (ANP) - Met de uitga
ve 'De Gids sinds 1937' heeft het
Nederlands Letterkundig Museum
in Den Haag zaterdag een leemte
opgevuld: een overzicht van de
150-jarige geschiedenis van het al
gemeen-cultureel en literair tijd
schrift dat al die tijd op cultureel,
politiek en wetenschappelijk ge
bied een rol heeft gespeeld als weg
wijzer. Met de presentatie van het
boek werd tevens een tentoonstel
ling geopend die aan dit onderwerp
is gewijd. De expositie blijft tot 25
januari in het museum.
De tentoonstelling geeft niet al
leen een beeld van de geschiedenis
van het roemruchte blad, ook van
de koerswijzigingen en redactione
le controverses in de loop van de
tijd. Zo stapte oprichter E.J. Pot
gieter samen met Conrad Busken
Huet uit de redactie na een conflict
in 1865. Van 1880 tot 1890 was er
een gespannen verhouding met de
Tachtigers en Naturalisten. In 1933
bleek de redacteur-secretaris plagi
aat te hebben gepleegd in het Wil
lem van Oranje-nummer. In 1956
fuseerde De Gids met Ad Interim.
En met de 'coup' van Ed Hoornik
in de jaren zestig werd het gedegen
professorenblad weer een politiek
en geëngageerd tijdschrift werd.
Op de tentoonstelling trekken
veel handschriften en documen
ten, portretten en karikaturen de
aandacht. Dat doet evenzeer een
aantal grensverleggende, spraak
makende of merkwaardige weten
schappelijke en literaire publika-
ties. Als catalogus dient 'De Gids
sinds 1837' dat is uitgegeven als het
27ste schrijvers-prentenboek.
Daarin is ook een bloemlezing op
genomen van 150 gedichten uit de
anderhalve eeuw De Gids. Ze zijn
geselecteerd door poëzie-redacteur
Wiel Kusters. De voorgeschiedenis
en eerste jaren van het tijdschrift
zijn beschreven door Tineke Jaco-
bi en Joke Relleke. Remieg Aerts
behandelde de periode 1944-1945
en Piet Calis die van na de Tweede
Wereldoorlog.
HILVERSUM (GPD) - „Laat nie
mand zich in Hilversum zorgen om
mij maken. Ik red het wel. Ik heb
wat gekneusde ribben en een enor
me blauwe bil. Daarvan heb ik net
een foto laten maken in het zieken
huis."
Aan het woord is Annie de Reu
ver; vanuit het Travellers Inn Hotel
nabij Los Angeles. Het gaat goed
met haar. Drie dagen na het ernsti
ge verkeersongeval op de Freeway
ten noorden van San Diego, waar
bij de Nederlanders Theodora Ooft
(28), Willem Jansen alias Will Jones
(35) en Jos Richaers (48) om het le
ven kwamen, lagen vanmorgen
nog zeven van het gezelschap van
drieentwintig artiesten in zieken
huizen.
Annie de Reuver: „We zitten hier
maar te zitten. Ik ga zo naar Rita
Corita toe, die haar arm brak en en
kele kleinere verwondingen heeft.
Hopelijk kan ze het ziekenhuis bin
nen twee of drie dagen verlaten. We
laten elkaar niet in de steek. Juist
nu, hebben we elkaar zo hard no
dig. Het is daarom ook hartverwar
mend om te zien hoe de Nederland
se kolonie het ons zo enorm naar de
zin probeert te maken. Ook de
Amerikanen sloven zich enorm
uit."
ook nog erg onder de indruk van
het gebeurde. „Annnie en ik had
den het geluk dat we in het eerste
busje zaten. In de tweede bus vie
len de slachtoffers. Ik zeilde na de
klap enkele meters door de bus
heen en stond versuft weer op. Die
ravage op de weg en de ver
schrikkelijk aanblik van al mijn
collega's en vrienden; ik zal het
mijn leven lang nooit meer verge
ten," aldus Christiani.
Ook organisator van de trip en
manager van Manke Nelis, Tom
Leeflang, was nog diep onder de in
druk. „Dit is een regelrechte ramp.
Een catastrofe. Drie vrienden
dood. Gelukkig verkeert niemand
meer in levensgevaar. Ook Nelis
maakt het redelijk goed. Zijn knie
is lelijk gekneusd. En ook zijn ge
zicht ziet er niet zo fraai uit. We
denken nu alleen maar aan die ze
ven collega's van ons, die nog in
ziekenhuizen liggen. We moeten ze
steunen. En binnen een paar dagen
(waarschijnlijk woensdag a.s.) wil
len we gezamenlijk terug naar Ne
derland."
