ff X TRA
De Brusselse kermis
In vogelvlucht langs de 22 liedjes
31 jaar Eurovisie Songfestival
ZATERDAG 9 MEI ■|T"W V V JP A PAGINA 21
Jll^^^BIJLAG^ANHE^EIDSCH/ALPHEN^AGBLAD
Een overzicht van 31 jaar Eurovisie Songfestival. Achtereenvolgens het jaar,
de winaar, het vertegenwoordigde land, het liedje, en ten slotte de plaats van
handeling.
1956: Lys Assia (Zwitserland) - 'Refrain' (Lugano).
1957: Corrie Brokken (Nederland) - 'Net als toen' (Frankfurt).
1958: André Claveau (Frankrijk) - 'Dors mon amour' (Hilversum).
1959: Teddy Scholten (Nederland) - 'Een beetje' (Cannes).
1960: Jacqueline Boyer (Frankrijk) - 'Tom Pilibi' (Londen).
1961: Jean-Claude Pascal (Luxemburg) - 'Nous les amoureux' (Cannes).
1962: Isabelle Aubret (Frankrijk) - 'Premier amour' (Luxemburg).
1963: Grethe en Jórgen Ingmann (Denemarken) - 'Dansevise' (Londen).
1964: Cigliola Cinquetti (Italië) - 'Non ho l'eta' (Kopenhagen).
1965: France Gall (Luxemburg) - 'Poupée de cire, poupée de son' (Napels).
1966: Udo Jürgens (Oostenrijk) - 'Merci chérie' (Luxemburg).
1967: Sandie Shaw (Engeland) - 'Puppet on a string' (Wenen).
1968: Massiel (Spanje) - 'La la la' (Londen).
1969: Lenny Kuhr (Nederland), Frida Boccara (Frankrijk), Lulu (Engeland) en
Salomé (Spanje). Een unicum: 4 winnaressen (Madrid).
1970: Dana (Ierland) - 'AH kinds of everything' (Amsterdam).
1971: Séverine (Monaco) - 'Un banc, un arbre, une rue' (Dublin).
1972: Vicky Leandros (Luxemburg) - 'Après toi' (Edinburgh).
1973: Anne-Marie David (Luxemburg) - 'Tu te reconnaitras' (Luxemburg).
1974: Abba (Zweden) - 'Waterloo' (Brighton).
1975: Teach-In (Nederland) - 'Dinge dong' (Stockholm).
1976: Brotherhood of Man (Éngeland) - 'Save your kisses for me' (Den Haag).
1977: Marie Myriam (Frankrijk) - 'L'oiseau et l'enfant' (Londen).
1978: Izhar Cohen The Alpha Beta (Israel) - 'Abanabi' (Parijs).
1979: Milk Honey (Israel) - 'Hallelujah' (Jeruzalem).
1980: Johnny Logan (Ierland) - 'What's another year' (Den Haag).
1981: Buck's Fizz (Engeland) - 'Making your mind up' (Dublin).
1982: Nicole (West-Duitsl^nd) - 'Ein bisschen Frieden' (Harrogate).
1983: Corrine Hermes (Luxemburg) - 'Si la vie est cadeau' (München).
1984: The Herrey's (Zweden) - 'Diggi-loo diggi-ley' (Luxemburg).
1985: The Bobbysocks (Noorwegen) - 'La det swinge' (Gothenburg).
1986: Sandra Kim (België) - 'J'amime la vie' (Bergen).
1. Noorwegen:
'Mitt Liv' - Kate Gulbrandsen.
Het liedje 'Mitt Liv' ('Mijn leven') is
mede geschreven door Hanne Krogh,
de helft van het duo The Bobbysocks
dat twee jaar geleden in het Zweedse
Gothenburg met de Eurovisie-trofee er
vandoor ging. Hetgeen uiteraard niets
garandeert. Het is een kefferige ballade
vol versleten clichés, mager geïnstru
menteerd en vlak gezongen. Een bui
tengewoon slappe inzending. Hier
wordt een mens niet gelukkig van. -
2. Israël:
'Shir habatlanim' - Nathan Date-
ner Avi Kushnir.
Is dit ernst? Twee acteurs, die ook nog
als zangers en komedianten te boek
staan, met een soort klompendans
compleet met hompige saxpartijen.
Aan het slot van dit boertige lied me
nen we in een tweestemmig refrein nog
even met een belegen uitvoering
van het voormalige Deense duo Jan «Sc
Kjeld ('Bééénnnjo boy!') van doen te
hebben. Theater-ervaring kan de heren
niet worden ontzegd, maar het blijft
miserabel.
3. Oostenrijk:
'Nut noch gefühl' - Gary Lux.
Heerlijk rustig. Serene ogenblikken
breken aan, maar ondanks een aardig
stemgeluid kan deze mierzoete inzen
ding maar niet boeien. Rijp voor het
radioprogramma 'Candle-light', zo dat
nog mocht bestaan.
4. IJsland:
'Haegt og hljott' - Halla Margret
Annadottir.
Eigenlijk van hetzelfde laken een pak,
alleen is deze compositie iets boeien
der van opzet. Ook de schone 23-jarige
Halla doet het allemaal net even iets
minder gekunsteld dan haar slome
voorganger, en daarom beter. De titel
van dit liedje ('Zacht en stil') is boven
dien bijna on-Eurovisiaans dus geniet
u nog maar even van de luwte, want
weldra zal het disco-gestamp losbar
sten.
5. België:
'Soldiers of love' - Lilliane Saint
Pierre.
Een protestsong in discoverpakking
van deze Vlaamse afgevaardige met
zo'n welluidende Franse naam. Alsof
de tijd heeft stilgestaan: 'Geen kogels
meer, alle wapens neer, geen oorlog
meer'. Het zal stellig mijn leeftijd zijn,
maar hoe kun je zoiets vrolijk dansend
en met een nauwelijks onderdrukte po-
diumlach verkondigen? Om kort te
gaan: een vreselijk lied in een pakkend
arrangement, dat daarom wel weer
hoog zal eindigen.
6. Zweden:
'Boogaloo' - Lotta Engberg
Friends.
Pretentieloze pret, en daarom gewoon
leuk. Een batterij percussie-instrumen
ten omringt dit bonte gezelschap en
dat leidt tot een aanstekelijke latin-
song. Het nasale stemmetje van Lotta
is puur natuur. Niks-aan-de-hand mu
ziek van een zeker niveau, hoe vreemd
dat ook mag klinken.
7. Italië:
'Gente di mare' - Umberto Tozzi
Raffaele Riffoio.
De opkomst van de synthesizer heeft
de Italiaanse popmuziek veel nieuw le
ven ingeblazen. Men was er aanvanke
lijk zo dol op dat men schijnbaar niet
wist hoeveel glibberige toetsgeluiden
in een maat moesten worden verwerkt.
Thans is die ontwikkeling enigszins tot
rust gekomen, en dat heeft onder meer
tot dit niet onaardige herenduet geleid.
Een zeeballade zoals die enkel en al
leen in Italië kan worden bedacht. En
derhalve toch een oorspronkelijke in
zending, al zouden u en ik de plaat niet
kopen.
16. West-Duitsland:
'Lass die Sonne in dein Hertz' -
Wind.
Een Caribische schlager, sprankelend
als namaak-champagne, en geschreven
door het koppel Ralph Siegel/Bemd
Meinunger dat in 1982 het zangeresje
Nicole aan de gouden plak hielp. Na
tuurlijk zal dit lied van de 5-mans for
matie Wind hoog scoren, want het is
nep.
17. Cyprus:
'Aspro mavro' - Alexia Vasiliou.
Nee, geen flauwe grappen over aspi
rientjes, want de titel van dit liedje
staat voor 'zwart op wit'. De eerste re
gel is gestolen van een tamelijk recente
Diana Ross disco-hit waarvan de titel
me even is ontschoten. Hoe dan ook,
de 23-jarige Alexia Vasiliou schijnt
zelfs bij grootheden als Chick Corea te
hebben gezongen, maar waarom haalt
ze dan die lage tonen niet? Als achter
grondmuziekje in de supermarkt zou
dit lied u zonder meer ontgaan.
18. Finland:
'Sata Salamaa' - Vicki Rosti.
De naam van deze rondborstige zange
res doet me onwillekeurig denken aan
de Kees van Kooten-creatie Meivin
Rosbief, maar dit terzijde. Een Finse
Tina Turner gaat me persoonlijk te ver,
maar toch vormt deze disco-stamper
een solide geheel, met een leuke modu
latie aan het slot. Het kan geen kwaad.
Voor een goed begrip: de titel staat
voor 'Vuurnacht'.
19. Denemarken:
'En lille melodi' - Anna Cathrina
Herdorf.
Wat een verrassing. Zo kan het dus
ook. Deze 'kleine melodie' van Anna
Herdorf (dochter van een Deense or
kestleider) is nu precies wat zo'n song
festival al jaren ontbeert. Eindelijk
eens niet die grauwe eenheidsworst,
maar een tijdloos en oorspronkelijk
liedje, stijlvol begeleid door een man-
nenkwintet dat er zichtbaar plezier in
heeft. Anna heeft de brute uitstraling
van een Whitney Houston, ze is een
waar genoegen om naar te kijken, en
haar inzending heeft bijna dezelfde
kleur en hitpotentie als de nummer 1
van 1982 ('Ein bisschen Frieden'). Maar
het zou me wederom niet verbazen als
dit fraais bij de publieksjury als zo
vaak onopgemerkt blijft.
20. Ierland:
'Hold me now' - Johnny Logan.
De totaal onverwachte winnaar van
1980 kan er ook wat van. Deze Johnny
Logan, met die kwetsbare, explosieve
trillingen in z'n stem, weet wat zingen
is, weet wat een ballade is, heeft pre
cies op tijd dat schrapende keeltje
klaar, is kortom een vakman. Meer nog
dan vroeger heeft hij het timbre van
een Don McClean, en ook nog een heel
aardige song van eigen makelij in zijn
binnenzak. Eveneens een opleving te
midden van al die voorgaande schijn
vertoningen.
21. Joegslavië:
'Ja sam za pies' - Novi Fosili.
Een niemendalletje, een nogal gefor
ceerde poging om tot het Europse luis
terpubliek door te dringen. Maar toch
niet echt verkeerd, want het sprankelt
en het is vrolijk en humoristisch. De
groep Novi Fosili won vorig jaar het
songfestival van Dresden, en die pres
tatie bracht het viertal uiteindelijk in
Brussel. Het bedje heet 'Ik wil dansen'
- het aloude 'Do you wanna dance' van
Cbff Richard is voor de gelegenheid
maar even geleend - en het kan er alle
maal best mee door. Alleen de man die
telkens bijna brakend 'This is okay'
zingt zit me dwars.
22. Zwitserland:
'Moitié, moitié' - Carol Rich.
Na een Duitse en een Itahaanse is het
ditmaal weer de beurt aan een Fransta-
bge Zwitserse afgevaardigde: de vroe
gere kunstschaatsster Carol Rich, die
tegenwoordig een klassieke zangoplei
ding volgt. Stelüg een aardig mens,
maar als dit het Zwitserleven-gevoel is,
dan pas ik even. Tijd voor de punten.
Als het jaarlijkse Eurovisie
Songfestival de barometer is voor
hoe het in Europa met de lichte muze
is gesteld, dan staat hij thans op
'veranderlijk'. Anders gezegd: het is
wel eens erger geweest, wat
geenszins inhoudt dat u vanavond
van de ene verrassing in de andere
zult vallen. Integendeel, afgezien van
het show- en competitie-element kan
men zich afvragen wat elk jaar weer
opnieuw honderden miljoenen
kijkers aan dit evenement bindt.
Maar zoals gezegd, het tij is enigszins
kerende. Het holle spektakel van
uiterlijkheden waarvan in de
afgelopen jaren zo vaak sprake was,
lijkt weer een beetje plaats te
ruimen voor wat uiteindelijk altijd
de doelstelling van dit festival is
geweest: namelijk 'het stimuleren
door Willem Schrama
van oorspronkelijke liedjes van hoge
kwaliteit'.
Wie het lijstje van winnaars in de
afgelopen 31 jaar overziet, komt tot
de conclusie dat er slechts zelden
grote talenten uit naar voren
kwamen. Het Zweedse viertal Abba
was in dit opzicht eigenlijk de enige
grote uitzondering. Behoudens nog
een aantal vocalisten van het tweede
plan heeft het festival in de loop der
jaren slechts lichtgewichten
voortgebracht, die weer even snel
van het internationale podium
verdwenen als ze erop gekomen
waren.
De 32ste aflevering in Brussel,
waarvoor ditmaal maar liefst 22
deelnemers hebben ingetekend, is
niet in staat dat beeld finaal weg te
poetsen, maar biedt met name in de
staart toch nog enig verrassend
venijn. Dat betreft dan de geachte
afgevaardigden uit Denemarken en
Ierland, wier inzendingen
kwalitatief het meest te bieden
hebben. Doch als altijd bij dit
festival: men weet het maar nooit.
Bij gebrek aan een degelijke jury
met kennis van zaken kan de meest
in het oog springende act het
ruimschoots winnen van kwaliteit,
zoals maar al te vaak is gebleken.
Traditiegetrouw leiden we u in
vogelvlucht langs de artiesten die
vanavond op deze Brusselse kermis
hun opwachting maken.
Marcha: om kippevel van te krijgen.
Johnny Logan (Ierland): goede beurt.
8. Portugal:
'Neste baroo a vela' - Nevada.
Ook dit bedje voert ons in een bootje
over de zee. De kapitein en de stuur
man zijn Alfredo Azinheira en Jorge
Mendes, die samen het duo Nevada
vormen. Wederom van mij geen kwaad
woord. Ondanks een gebrek aan varia
tie stamt dit bed rechtstreeks uit de
Portugese fado-zangcultuur. Mandob-
nes, een steuimig koortje, en niet te
vergeten de gebronsde stem van Alfre
do ronden deze inzending naar beho
ren af. I
9. Spanje: j
'No estas solo' - Patricia Kraus.
Zowaar de dochter van de opera-tenor
Alfredo Krajas. Een bchtzinnige roek-
song, helaas wat overvloedig in elek-
tronica-saus gedompeld. Spaanse pop
muziek van nu, vertolkt door een rebë-
floos stemmetje en hevig armgezwaai.
Wat moet een mens ermee.
10. Turkije:
'Sarkin sevgi ustune' - Seyyal Ta-
ner Lokomotiff.
Men moet een goeie bui hebben om dit
mooi te vinden, dat wel. Met veel moei
te is in deze swingende disco-brij een
nerveuze melodie terug te vinden, ge
zongen door een ambitieus Turks film-
sterretje dat het nu eens op deze ma
nier probeert.
11. Griekenland:
'Stop' - Bang.
De buren doen het al niet beter. Een
niet minder angstaanjagende melodie
die rust op een gestolen Motown-ritme
motiefje ('You can't hurry love'). Het
duo Bang staat voor ene Vassibs en ene
Thanos, die respectievelijk de toetsen
(want zo heet dat tegenwoordig) en de
gitaar beroeren. Twee meisjes zingen
van 'ahahah' en wie het mooi vindt
mag het zeggen.
12. Nederland:
'Rechtop in de wind' - Marcha.
Hoe innemend onze Twentse Marga
Bult er vanavond ook zal uitzien, met
dit onsamenhangende bed van Peter
Koelewijn slaat ze een modderfiguur.
Hoe kan iemand dit voor een miljoe-
nenpubbek zingen? En dan die dictie:
"Ik heb mezelf bijna uitgetseld... .tsoen
de deur dicht viel". Om kippevel van te
krijgen. Of om je een bult te lachen,
zo men wil.
13. Luxemburg:
'Amour, amour' - Plastic Ber-
trand.
Maar kom, dit is zo mogelijk nog af
schrikwekkender. Een tot vervelens
toe herhaald refrein van dertien in een
dozijn, dat inspeelt op de laagste muzi-
kale(?) gevoelens van het pubbek. En
de synthesizer, hij gbbbert maar door.
Een Rennie helpt.
Christine Minier (Frankrijk): water.
14. Engeland:
'Only the light' - Rikki Peebles.
De stem van Gerard Joling uit het ge
zicht van Frank Boeyen, daarmee lijkt
me de Britse inzending enigszins gety
peerd. Om kort te gaan: wederom is ar
moe troef. Deze man schijnt in de voor
ronde zijn concurrenten een straat
lengte achter zich te hebben gelaten,
wat er eens te meer op wijst dat ook de
smaak van het pubbek aan gene zijde
van de plas reeds grondig is verpest.
15. Frankrijk:
'Les mots d'amour n'ont pas de di-
manche' - Christine Minier.
Als altijd is de Franse bijdrage een ve-
derbcht chanson met veel 'coeurs' en
'bonheurs', ditmaal vertolkt door een
23-jarige ex-kapster met een vibrerend
stemmetje en een bijzonder sympa
thieke uitstrahng. De hele aankleding
getuigt van eerlijkheid, maar de smaak
is die van water.
De Dèense Anna Herdorf steelt de show. De Westduitse groep 'Wind': sprankelende nep.
