Adembenemend tussendoortje van Van Schayk
'Moeder Courage': geforceerd
Drie Nederlandse choreografen bij het Nationale Ballet
Robert Paul:
teveel
afgekeken
Terecht enthousiasme
voor A Certain Ratio
Jules Deelder: nog geen theaterpersoonlijkheid
Gepassioneerd musiceren Neues Glinka Quartett
Geld voor
Multatuli-
monument
bij elkaar
PAGINA 20
KUNST
MAANDAG 16 FEBRUARI 1987
Het Nationale Ballet met premières
van 'Fantaisies Symphoniques' (Jan
Linkens/Bohuslav Martinu), 'In de
nacht kans op onweer* (Toer van
Schayk/W. A. Mozart) en 'Before
Nightfall' (Nils Christe/Martinu) en
een reprise van 'Zoals Orpheus (Van
Schayk/diversen). Gezien op 13 fe
bruari in het Muziektheater, Am
sterdam. Aldaar ook op 18 - 22 en 25
februari.
AMSTERDAM - Het vijfde pro
gramma van het Nationale Ballet
in het Muziektheater bestaat uit
sluitend uit werk van Nederland
se choreografen: Jan Linkens,
Nils Christe en Toer van Schayk.
Het is zeer opmerkelijk dat het
juist Van Schayk is, veruit de
meest gevestigde naam in dit rij
tje, die voor de grootste verras
sing zorgt.
Het was de bedoeling dat in dit
Nederlandse choreografen-pro
gramma een groot nieuw stuk
van Van Schayk in première zou
gaan. Dat ballet kwam niet op
tijd af en zal nu volgend seizoen
worden gebracht. Op het laatste
moment - het kon zelfs niet meer
in het programmaboekje worden
opgenomen - besloot Van
Schayk in plaats daarvan toch
nog een kort nieuw ballet te ma
ken. 'In de nacht kans op on
weer' is de suggestieve titel er
van. Het begint met vier vrou
wen die op het podium rondslui
pen. Tegen het achterdoek hangt
een hele rij mannen lamlendig in
een stoel. Ze nemen niet eens de
moeite om naar de vrouwen te
kijken, die zich allengs in een
helder lijnenspel verliezen.
Er is iets merkwaardigs met dit
ballet aan de hand: die nadruk
kelijke, licht kokette gebaren...,
de voorzichtige en toch zelfver
zekerde bewegingen van de
vrouwen..., de momumentale
aanwezigheid van de mannen die
zich soms in de vrouwendans
mengen..., de pianobegelei
ding..., het doet allemaal heel
sterk aan Van Manen denken.
Voeg daarbij het feit dat Van
Schayk pas zeer onlangs het be
sluit nam om alsnog een nieuw
werk te maken en tel daar de titel
bij op, dan zou dit 'In de nacht
kans op onweer' heel wel be
doeld kunnen zijn als een eerbe
toon aan hem. Het is in elk geval
een adembenemend spannende
dans, waarin Van Schayk zich
bedient van een speelse en sobe
re stijl die we niet van hem ken
nen.
Van de jonge choreografen in
ons land is Jan Linkens het
meest uitgesproken op de klas
sieke techniek georiënteerd.
'Fantaisies Symphoniques' is
zijn sterkste en vooral ook meest
expressieve werk tot nu toe.
Juist omdat hij er voor het eerst
in slaagt met behulp van het
klassieke vocabulaire een begin
van een eigen toon te vinden en
allerlei opsmuk achterwege
'Moeder Courage en haar kinderen'
van Bertolt Brecht door Baai. Met:
Kitty Courbois, Julia Henneman, Ju
dith Brokking, Jack Vecht, Rudolf
Lucieer, Nettie Blanken, Cas
Enklaar en Sylvia de Leur. Regie:
Leonard Frank. Vertaling: Gerrit
Kouwenaar. Muziek: Maurice Horst
huis. Orkest: Peter Eggenhuizen,
Jannie Pranger, Henk Ummels, Jo
hannes Leertouwer en Pieter Smi-
thuyzen. Gezien op 14 februari in
Frascati, Amsterdam.
AMSTERDAM - Baal speelt
Brecht, Baal speelt 'Moeder Cou
rage'. Dat is toch dat verhaal over
die marketenster, die in de Der
tigjarige Oorlog (1618-1648) met
de legers meetrekt en al handel
drijvend haar slag probeert te
slaan om te overleven? Inder
daad, het is het inmiddels tot
theaterklassieker geworden re
laas over de moeder en keiharde
vrouw, die ondanks het verlies
van haar drie kinderen niets
heeft geleerd en met haar huifkar
blijft rondtrekken. Moeder Cou-
'Gekkenwerk' van Robert Paul. Ge
zien op 14 februari in de Leidse
Schouwburg.
LEIDEN - Robert Paul heeft al
les wat hij doet van anderen afge
keken. Hij heeft geen eigen
ideeën, geen eigen geluid, geen
eigen stem. Kijk en luister je
naar Robert Paul dan hoor je
Henk Elsink, Toon Hermans,
André van Duin, Frans van Dus-
schoten, zelfs een beetje Freek
de Jonge, maar de stem die je het
meest hoort is die van Wim Son-
neveld. Het is gênant om te ho
ren hoe het stemgeluid van voor
al de laatste door de kleurloze
Robert Paul is toegeëigend.
Robert Paul kan goed afkijken.
Hij brengt z'n one-man show
'Gekkenwerk' professioneel. Üe
overgangen tussen de verschil
lende nummers kloppen, de pas
jes, de bekkentrekkerij, hij zingt
in de maat en het samenspel met
de musici is keurig verzorgd.
Maar dat is het dan ook wel.
'Gekkenwerk' van Robert Paul
gaat voorbij de onbenulligheid.
Het is lucht, wind; geen enkele
pikante uitspraak, geen enkele
verrassend geformuleerde ge
dachte. Er prat op gaan dat z'n
stem voor veel reclame-spots
wordt gebruikt, cliché-matig ge
zwets over 'het vak' van artiest,
flauwe grapjes over Wim Kok en
Joop den Uyl. Overdreven ge
speelde woede over het open
baar vervoer. Het ene non-pro
bleem na het andere passeert de
revue. Robert Paul is het type en
tertainer dat maar één doel heeft:
in het gevlei komen bij het pu
bliek. Dat is in zekere zin te billij
ken, bedenkelijk wordt het al
leen als hij zich als geestverwant
van de kankerende kleinburger
opwerpt.
Er is één ding wat Robert Paul
nooit moet doen en dat is zichzelf
proberen te zijn op toneel. Daar
voor is hij één te saai en twee:
daarvoor heeft hij al te veel afge
keken. Robert Paul, het moge
duidelijk zijn, bezit een zekere
meesterschap in het imiteren
van anderen. Gek genoeg moet
het publiek tot het laatste num
mer wachten voordat hij dit ta
lent aanspreekt. In dat nummer
geeft hij een raak getroffen imita
tie van de 'Sound-Mix Show' van
Henny Huisman en de diverse
jury-leden. Het is een imitatie
met parodistische, satirische
trekjes. Robert Paul zet ze stuk
voor stuk te kijk en vooral Jac
ques d'Ancona wordt in heel z'n
ijdele, winderige onbenulligheid
op z'n plaats gezet. Had Robert
Paul maar de hele avond gevuld
met dit soort imitaties, nu was al
leen het laatste nummer leuk.
Als Robert Paul zichzelf pro
beert te zijn gaat hij Wim Sonne-
veld nadoen en erger nog, hele
vervelende dingen zeggen.
RADBOUD ENGBERSEN
rage en haar huifkar - juist dat
attribuut hoort onvoorwaarde
lijk bij het stuk.
Als aan het begin van de voor
stelling bij Baal de zaallichten
doven, verschijnt Kitty Cour
bois, die (natuurlijk, wie zou iets
anders verwacht hebben) de
Moeder Courage speelt. Zij trekt
aan een touwtje langzaam iets
naar zich toe: het is een minia
tuurmodel van de traditionele
huifkar, van waaruit oorlogsge
luiden hoorbaar zijn. Op dat mo
ment lijkt het even, alsof de hele
zaal op het puntje van zijn stoel
gaat zitten. Dit belooft wat, hier
wordt verwezen naar en tegelij
kertijd afgerekend met de con
ventionele Moeder Courage-ens-
cèring. Met dit ene beeld maakt
Baal direct al duidelijk, dat het
zich wil afzetten en een andere
benadering beoogt.
Maar dan tekent zich langzaam
de grote teleurstelling af. Het
streven naar een andere benade
ring is doel op zichzelf gewor
den, dat ten koste gaat van de
helderheid en de zeggingskracht
van het verhaal. De centrale ge
stalte van Moeder Courage ver
dwijnt naar de achtergrond om
de zinloosheid van oorlogvoe
ring en de belachelijkheid van
oorlogvoerenden meer nadruk te
geven. Kitty Courbois speelt dan
ook terughoudender dan je zou
verwachten.
ïn een geforceerde poging om
het conventionele Courage-beeld
te corrigeren grijpt men naar
middelen, die niet meer overtui
gen. Alles möet zo nodig anders.
Moeder Courage bijvoorbeeld
hult zich per se niet in de be
faamde lompen, en voor de
songs is om maar anders te zijn,
nieuwe muziek gecomponeerd.
Waarom moet één van de twee
zonen van Courage door een
vrouw gespeeld worden? Is dat
in Brechtiaanse zin bedoeld: de
acteur leeft zich niet in zijn rol in
maar toont en houdt kritisch af
stand tot zijn personage om het
denkproces bij het publiek te ac
tiveren? Kinderwagens doen
dienst als oorlogstuig en vervan
gen de kar van Moeder Courage
(dus toch eigenlijk een kar!). Ra
dio's, muziekinstrumenten en
haardrogers functioneren als wa
pens. Wil Baal soms Brechtser
dan Brecht zijn?
Over Brechts 'episch theater'
en de vervreemdingstheorie den
ken we tegenwoordig genuan
ceerder. Bovendien is al zo vaak
aangetoond, dat bij Brecht de
theatermaker en de theoreticus
elkaar nog wel eens in de weg za
ten. Moeder Courage bijvoor
beeld eist als tragische theater
persoonlijkheid veel meer aan
dacht op dan volgens het theorie-
boekje toegestaan is. Ook Baal
weet dat donders goed - het is te
lezen in de bij de voorstelling uit
gegeven brochure, en het blijkt
uit de in Frascati opgezette ten
toonstelling over Moeder Coura-
ge-ensceneringen.
Hier gaat het, los van alle theo
rie, om deze voorstelling: die is
vaak langdradig en rommelig, en
wil te nadrukkelijk anders zijn.
WIJNAND ZEILSTRA
heeft gelaten. Het ballet is opge
dragen aan Alexandra Radius,
die er ook het centrale personage
in is. Zeven paren zwermen over
het podium, te midden waarvan
zij alleen blijft, ondanks een
vluchtig contact met wisselende
mannen.
Die fundamentele eenzaam
heid van Radius geeft het ballet
de spanning die het werk van
Linkens tot nu toe miste. Je zou
er zelfs een dramatisch gegeven
als een levensverhaal in kunnen
,zien, maar 'Fantaisies Sympho
niques' is toch in essentie een
muziekballet, zoals alles wat Lin
kens tot op heden maakte. Tegen
de swingende, beurtelings drei
gende en beloftevolle muziek
van Martinu legt de choreografie
het soms in heftigheid af. Soms
ook verslikt de dans zich in de
compositie en maken de vele
wisselingen de onrust te groot.
Toch, het is voor het eerst dat
Linkens erin slaagt zijn dans een
zekere noodzakelijkheid mee te
geven. Het ruimtelijke decor, dat
aan het Centre Pompidou doet
denken, en de strakke belichting
plaatsen dit ballet in een zeer
passend kader.
De ster van Nils Christe is snel
rijzende. In Europa is hij een
veelgevraagd gastchoreograaf en
binnenkort wordt hij artistiek
leider van het Scapino Ballet.
'Before Nightfall' maakte hij
twee jaar geleden voor het Ballet
van de Parijse Opera. Het is het
eerste werk van zijn hand dat bij
het Nationale Ballet op het reper
toire komt.
'Before Nightfall' speelt zich af
in een imposant decor, dat door
de belichting soms een ijle, dan
weer een ijzige sfeer oproept. Eik
van de drie delen is gegroepeerd
rond een centrale pas de deux,
die telkens door een ander van
de zes paren wordt uitgevoerd.
Het eerste deel is wervelend en
ongenaakbaar. De hectische mu
ziek - andermaal van Martinu -
wordt op de voet gevolgd. Het
tweede deel is veel dramatischer.
Coleen Davis en Robert Mach-
herndl dansen een smartelijke
pas de deux, die een harteklop
Alexandra Radius in 'Fantaisies Symphoniques' van het Nationale Ballet.
(foto Jorge Fataurus)
ontbeert en flets afsteekt bij het
onderkoelde begin en het zeer
dynamische laatste deel. Dat be
vat een fraaie pas de deux, ge
danst door Jeanette Vondersaar
en Clint Farha, waarin vooral het
dweperige liggen van de man
een vondst is.
Maar niet alles wat Christe toe
voegt aan de klassieke techniek
is even treffend. Zijn dramati
sche accenten - gekromde voe
ten, geknakt hoofd - zijn weinig
origineel en in deze context ook
gekunsteld. Wellicht wreekt zich
daarin het feit dat hij de afgelo
pen jaren zoveel om handen
heeft gehad. Bij het publiek
oogstte 'Before Nightfall' overi
gens veruit de meeste bijval.
ARIEJAN KORTEWEG
Kitty Courbois rechts) en Sylvia de Leur in 'Moeder Courage'.
(foto Hans Verh<x
A Certain Ratio (ACR), Leids Vrije
tijdscentrum (LVC). Gehoord op 14
februari.
LEIDEN - Het LVC-publiek
heeft de naam een moeilijk pu
bliek te zijn. Zij die er de plankie
ren beklimmen, slagen er zelden
in uitbundige reacties aan de he
le zaal te onffutselen. Wat dat
aangaat mag het met vele toegif
ten verlengde optreden van A
Certain Ratio, zaterdag, gerust
een unicum worden genoemd.
Er werd volop geswinged in het
volle jongerencentrum en elk
nummer werd onthaald met veel
applaus en aanmoedigend ge
schreeuw.
Muzikaal gezien was het niet
zo bijzonder wat het vijftal uit
Manchester klaarspeelde. Aan
stekelijk uitgevoerde funk, dat
'Ja, Deelder' (try-out), gespeeld en geschreven
door Jules Deelder. Gezien in het Alphense Hooft-
straattheater op zondag 15 februari.
ALPHEN AAN DEN RIJN - Als geen ander
is Jules Deelder een fanaat van de Neder
landse taal. Tevens is hij een fanatiek tegen
stander van vereenvoudiging van onze moe
dertaal. Bijzonder welbespraakt en derhalve
een stortvloed van woorden loslatend op de
zaal, in een tempo waarmee zelfs een liter een
literfles teveel zou worden.
De Rotterdamse nachtburgemeester doet
wezenlijk niets anders dan in zijn eerste thea
terprogramma Deelder Spreekt, te weten: af
geven op de huidige politieke bewindvoering
en dan met name op het sociale vlak. Afge
ven, want daar bestaat het hele gebeuren uit,
op de mentaliteit van de Nederlander. Deel
der stelt zelfs, dat mocht God bestaan, dat
dan toch niet kan zijn voor "zo'n stelletje zei
kers als wij Nederlanders".
De aalglad gekamde dichter geeft af op
Amsterdam, verhalende dat de hoofdstad al
les heeft en wanneer ze het even niet heeft,
het zeker steelt. En de liefde verkondigend
voor de Amsterdammer, die volgens Deelder
een goed hart heeft: "Het moet alleen achter
op zijn rug hangen, gekookt en wel zo laag
dat de honden er bij kunnen".
Jules Deelder is een woord-gigant, iemand
die de zaken net even anders vertelt dan de
gemiddelde Nederlander. Alleen de bewe
ring dat hij begint uit te groeien tot een thea
terpersoonlijkheid gaat me echt toch een
beetje te ver. Natuurlijk betreft het ditmaal
'slechts' een try-out, zowel tekstueel als in
houdelijk is het wat mij betreft zeker ge
slaagd. Dat neemt echter niet weg dat de pre
sentatie nog veel te wensen over laat. Het is
niet Deelders verschijning welke de mensen
op de stoelen houdt, doch diens provoceren
de opmerkingen.
Deelder is nog lang geen theaterpersoon
lijkheid, zoals het programma ons doet gelo
ven. Hij is schrijver. Hij verkoopt dan ook ter
correctie van zichzelf na afloop een door hem
geschreven boek. Volgens Deelder zou er
geen kritiek zijn zonder kunst en andersom
wist hij het zo zeker nog niet. Voor het gemak
rekent hij zichzelf tot de groep van kunste-
naars.
Voor het geschrevene geldt dit zeker, maar
voor het gesprokene nog niet. Of om in Deel
ders termen te spreken: "Wie zou Jezus ge
weest zijn als deze doofstom zou zijn ge-
weest".
Deelder is zaterdagavond a.s. met hetzelfde
programma in Katwijks Tripodia.
EVERT DONKERSTEEG
Het Neues Glinka Quartett, bestaande uit Alexan
der Arenkov en Ivan Dimitrov, viool, Gerhard
Kanzian, altviool en Jontscho Bayrov, cello. Met
werken van Mozart, Sjostakovltsch en Beethoven.
Gehoord in het Groene Kerkje op 15 februari.
OEGSTGEEST - Drie componisten die hun
sporen hebben verdiend in de strijkkwartet-
literatuur waren gistermiddag in het Groene
Kerkje te horen in op latere leeftijd geschre
ven werken. Donkere kleuren overheersen
vooral bij Sjostakovitsch en Beethoven. Moz-
arts kwartet in G K.V 387 waarmee werd be
gonnen is nog het meest opgewekt hoewel
het langzame deel met zijn harmonische
wendingen ook dramatische gedeelten heeft.
Het Neues Glinka Quartett, genoemd naar
de Russische componist Glinka, gaf blijk van
grote routine in het kwartetspel. Niet zo ver
wonderlijk als men weet dat de uitgevoerde
werken van Sjostakovitsch en Beethoven
reeds door hen op de grammofoonplaat zijn
De musici vormen een eenheid in aanpak:
fors maar niet overdreven en met een sonore
toon. De eerste twee delen van Mozart waren
mij iets aan de te zware kant, gezien het licht
voetige karakter van deze muziek. Het meer
dramatische andante lag de musici beter en
dit werd evenwichtig uitgevoerd evenals het
slotdeel, een subtiel gespeelde geestige fuga.
Gepassioneerd klonk na de pauze Beetho-
vens strijkkwartet in f op. 95, reeds vanaf de
eerste maat die met snelle afstreekjes werd
gespeeld. Afwisseling is er genoeg in dit
kwartet, door de driftige ritmische figuren in
de snelle delen en het beschouwende tweede
deel dat opvalt door zijn toonsoort (D groot)
en door een introverte fuga in het midden.
De donkere kleuren werden duidelijk ge
schilderd door de Russische musici die de
concentratie tot en met het laatste van deze
zes verschillende delen wisten vol te houden.
De meeste indruk maakte op mij de uitvoe
ring van het achtste strijkkwartet van Sjosta
kovitsch, dat begint én eindigt met een som
ber motief van vier noten op de lage snaren
van alle instrumenten. In dit kwartet zijn
driftige accenten en een macabere wals die in
zijn doorzichtigheid heel suggestief is. Het
Neues Glinka Quartett wist het geobsedeer
de karakter van het begin tot het eind vast te
houden.
Altviolist Ivan Dimitrov die in Mozart wat
bescheiden had gespeeld kwam in dit werk
duidelijker voor het voetlicht. Eerste violist
Alexander Arenkov en cellist Jontscho Bay
rov lieten zich eveneens meer gaan in de
langzaam aanzwellende tonen en de felle ac
centen. Violist Ivan Dimitrov had een be
langrijk aandeel omdat de tweede vioolpar
tijen een heel eigen karakter hebben in alle
gespeelde composities. Zijn toon is donker
der dan die van de primarius waardoor een
aardig contrast ontstaat.
FRANK DEN HERDER.
zonder meer. Maar in die wild
swingende en om al maar méér
roepende meute zou je. bijna ver
geten dat ACR met zijn eerste el
pee aan het einde van het vorige
decennium vriend en vijand ver
raste met een plaat waarvoor de
critici nu- nog naar een passende
karakterisering aan het zoeken
zijn. Ook toen was er al onmis
kenbaar funk maar die ging toen
op in een kakafonie die de mu
ziek iets heel eigenaardigs mee
gaf.
Na die debuutelpee heeft de
groep een tijd doorgemodderd.
En tevergeefs een zanger met
een goede stem gezocht. Vorig
jaar bracht de groep na een lange
periode van stilte 'Force' uit.
Vanaf de allereerste klanken was
duidelijk dat drummer/zanger
Donald Johnson meer dan ooit
tevoren de scepter zwaait in
ACR. ACR is een beetje minder
new wave geworden en een
beetje meer Level 42. En die in-
sruk werd zaterdag in het LVC
nog eens bevestigd. Het zou wel
eens kunnen dat deze koerswijzi
ging het voortbestaan van de
groep voorlopig heeft veilig ge
steld.
Johnson is een beest van een
slagwerker. Zelden heb ik er een
van zijn kaliber achter de kits in
het LVC zien zitten. Echt swin
gen doet zijn spel niet. Daarvoor
is het - gek genoeg - veel te strak,
bijna mechanisch. Ook bassist
Jeremy Kerr kweet zich van zijn
taak. Hij trok wildfunkend aan
zijn snaren en toonde zich een
aanvaardbare oplossing voor het
zangersprobleem
Het enthousiasme van het pu
bliek was heel terecht. De Brit
ten gingen er flink tegenaan en
bleken zonder al te veel proble
men eikaars taken te kunnen
overnemen. Zodoende weten we
nu ook dat Johnson een uitste
kend basisst is. ACR is in LVC-
begrippen een groep met een ta
melijk grote naam maar van ste-
rallures was geen sprake. Vier of
vijf toegiften, gaven de vijf, waar
onder een feestelijke percussie
set vol spektakel.
Toch was het middengedeelte
van het concert het meest inte
ressant. Swingen ging toen wat
moeilijker maar er viel des te
meer te beluisteren wanneer de
saxofonist in samenspraak met
de toetsenman en de (voorge-
peelde) tapes van de ACR-mu-
ziek heel bijzondere muziek
maakten. Dan leek het of je met
de wind mee langs een eindeloze
rij bergtoppen slalomde. Halluci
nerend werden die klanken op
de lange duur. Het voornoemde
ritmetandem zorgde er voor dat
je je niet al te zweverig ging voe
len.
WIM KOEVOET
AMSTERDAM (ANP) - Het geld
dat nodfg is voor een monument
voor de 100 jaar geleden overleden
schrijver en vrijdenkend moralist
Multatuli (pseudoniem voor
Eduard Doilwes Dekker) is bij el
kaar. Dat werd zaterdag bekend
gemaakt op een bijeenkomst ter
herdenking van de 100ste sterfdag
van Multatuli in de Nieuwe Kerk in
Amsterdam.
Bijdragen kwamen binnen van
het ministerie van welzijn, volks
gezondheid en cultuur, van begun
stigers en van de opbrengst van
een boekje 'Er is niets poëtischer
dan de waarheid'. Eén en ander be
tekent dat het sta'ndbeeld, gemaakt
door Hans Bayens, 15 mei op de
Torensluis in de hoofdstad onthuld
kan worden. Op 10 maart geeft de
PTT bovendien een Multatuli-post-
zegel van 55 cent uit. Op 20 maart
begint een Multatuli-tentoonstel-
ling in het Letterkundig Museum
in Den Haag.
De bijeenkomst van het Multatu-
li-genootschap werd bijgewoond
door onder méér minister Brink
man van WVC, de commissaris van
de koningin in Noord-Holland R.
de Wit, burgemeester Van Thijn
van Amsterdam en oud-fractie-
voorzitter van de PvdA in de Twee
de Kamer, Joop den Uyl.
Popmuziekprij s
Claw Boys Claw
HILVERSUM (GPD) - Minister
Brinkman van WVC heeft vrijdag
avond in het Veronica-radiopro-
gramma Countdown Café de BV
Pop-prijs uitgereikt aan de Neder
landse groep Claw Boys Claw. De
door de minister aangeboden vi
deoclip ter waarde van f 50.000
werd door de groep echter niet in
dankbaarheid aanvaard, omdat de
popmusici een dergelijk bedrag
niet aan de produktie van een clip
wensten te besteden.
De prijs werd uitgereikt op ini
tiatief van de 'BV Pop', een belan
genorganisatie van Nederlandse
popmusici onder voorzitterschap
van ex-Earth and Fire-zangeres
Jerny Kaagman. In zijn aan de
prijsuitreiking voorafgaande toe
spraak zei de minister dat hem in
een gesprek met Kaagman duide
lijk was geworden dat popgroepen
alleen succes kunnen hebben,
wanneer hun platen vergezeld
gaan van een videoclip.
De muzikanten van Claw Boys
Claw deelden vervolgens mee het
bedrag liever contant te ontvan
gen, om daarmee optredens te kun
nen financieren in door bezuinigin
gen bedreigde jeugdcentra, en om
het budget van een nog op te ne
men plaat wat ruimer te maken.
