'Televisie-serie moet voor
mij nog worden geschreven'
POP
Alan Parsons
wordt routineus
Harige sokken
in DM-boots
Up with People swingende blijheid
Songfestival
nieuw
begin voor
ex-Babe-
zangeres
Grotere podia,
nog meer hits
ZATERDAG 14 FEBRUARI 1987
Werkloze Marijke Merekens:
HILVERSUM/ARNHEM - Iro
nisch zegt Marijke Merekens: "De
tv-serie voor mij moet nog worden
geschreven, Hollywood moet nog
bellen en de gezelschappen moe
ten zich nog om mij verdringen...".
Eigenlijk is er geen enkele aanlei
ding tot gekscheren, want zoals het
er nu naar uit ziet, zit één van Neer-
lands betere actrices het volgende
zonder werk.
door
Frans Doeleman
Weliswaar is zij nog te zien in een
aantal afleveringen van het tv-pro-
gramma 'Hints', maar de opnamen
hiervoor werden reeds eerder ge
maakt en achter deze serie is in
middels na zoveel jaar een punt ge
zet. Verder werkte ze mee aan een
aflevering van 'Moordspel' van
Ron Brandsteder, maar zelf vindt
zij dat niet zo vermeldenswaard.
Nu de laatste voorstelling van de
tournee met het toneelstuk 'De
moeder van David S' van Yvonne
Keuls achter de rug is, kan Marijke
Merekens zich rustig terugtrekken
in haar Arnhemse woning. Daar is
zij echter allerminst gelukkig mee.
"Ik vrees dat het komende sei
zoen aan mijn neus voorbij gaat.
Gezelschappen krimpen in en men
gaat zich meer concentreren op
vrije produkties, zodat het steeds
moeilijker wordt om werk te krij
gen. Voor mijn leeftijdsklasse (47),
voor vrouwen van middelbare leef
tijd wordt heel weinig geschreven,
de concurrentie is groot. Op dit
moment heb ik voor het volgende
seizoen helemaal niets, geen tv,
geen film".
"Als ik er op zat, zou ik zelf stuk
ken lezen en als ik vrij was een
weekeinde naar Londen gaan.
Maar dat doe ik niet, ik ben van na
ture lui en laat het op mij afkomen.
Ik denk, als zij vinden dat ik dat
kan, dan zal dat wel mijn werk zijn.
Langzamerhand ben ik er achter
van doordrongen dat ik er zelf op
af moet. Als ik hierin door wil
gaan, moet ik gaan lezen en zien.
Linda van Dijck - zij is weliswaar
veel beroemder dan ik - doet dat
ook. Zij ziet veel, leest stukken en
zoekt zelf een regisseur uit. Ik
denk dat we die kant op moeten,
wat gelijk gestemde mensen zoe
ken en de gok wagen. Zelf het ini
tiatief nemen. En dat heeft Mere
kens tot nu toe niet gedaan, nog
nooit, ik heb nog nooit iemand op
gebeld".
Marijke Merekens: 'Hollywood heeft nog niet gebeld'.
"In het werk dat ik nu doe, wil ik
doorgaan, het combineren van je
persoonlijke interessesfeer met je
vak. De problematiek in een stuk
uitwerken, daarmee de boer op
gaan en zien dat een heleboel men
sen er door geschokt worden, men
sen die het meemaken, de herken
ning en het gesnik. De problema
tiek in 'De moeder van David S' is
griezelig actueel. Het is natuurlijk
de angst van iedere ouder dat een
kind drugs gaat gebruiken".
Marijke Merekens, die
herinneringen bewaart aan haar
tien eerste levensjaren in Indone
sië en het terugzien enkele jaren
geleden van het stoepje waarop zij
gebikkeld had als zeer emotioneel
ervoer, werd na enige tijd van de
Arnhemse toneelschool gestuurd
wegens gebrek aan talent.
"Achteraf begrijp ik dat heel
goed, omdat ik er nog niet rijp voor
was. Ik vond het doodeng wat we
daar moesten doen. Er werd ont
zettend uitje gepeurd watje gevoe
lens waren en ik was nog op een
leeftijd dat ik dat allemaal verstop
te. Ik vond het ook allemaal flau
wekul, schoolkameraadjes lagen
hun leed uit te krijten op de grond
om zichzelf open en bloot te geven.
Ik begon dan maar een improvisa
tie over kaboutertjes, want ik
dacht, het gaat toch om een vak en
niet om mijzelf? Dat dat vak ont
zettend verweven is met jezelf en
met je eigen gevoelens wist ik toen
nog niet, dat begin ik nu eigenlijk
pas goed te begrijpen".
Wim Sonneveld stelde haar als
nog in de gelegenheid om haar car
rière op het podium te beginnen en
dat doet Marijke Merekens er aan
denken dat zij sindsdien nauwe
lijks meer iets aan cabaret heeft ge
daan. Dat zou ze best wel weer
eens willen, voor de televisie bij
voorbeeld: "Maar tot de verschra
ling van de zuilen behoort ook het
ontbreken van elk satirisch pro
gramma. Ik vindt dat onbegrijpe
lijk, elke zich respecterende om
roep zou zoiets moeten doen. Maar
dat haalt dan te lage kijkcijfers,
dus dat mag niet".
Na zo'n 25 jaar is Marijke Mere
kens nog steeds verknocht aan to
neel: "Ik blijf zeggen dat het een
mooi, maar tegelijkertijd afschu
welijk rotvak is. Je moet echt wil
len toneelspelen en niet van oh, zo
prachtig, mooie kostuums, zo leuk
beroemd en dan mag je in de Story
staan. Nee, jongens, dat is het abso
luut niet. Het is keihard knokken,
tegen een slechte kritiek, tegen een
avond datje denkt, ik kan het niet.
ik breng het gewoon niet op. De
rollen die jij graag wil spelen, krijg
je niet aangeboden...".
"De repetities vind ik.het leuk
ste. Zo'n blank script waar je aan
begint, die woordjes die ik niet zelf
heb geschreven, daar moet ik het
mee doen. Dat vind ik een ontzet
tende uitdaging. Maar op dit mo
ment staat de toekomst nog open.
Ik heb wel het idee dat ik door 'De
moeder van David S' op een be
paald spoor ben gezet, dat ik wil
blijven volgen. Ik vind dit soort
stukken waardevol".
Bijdragen: Ariejan Korteweg
Wim Koevoet
Willem Schrama
De hoes van Psychedelic Furs.
niet meer en dat is de groeps-
naam. Maar die heeft nooit ge
deugd.
WK
Parsons Project
'Gaudi' - (Arista).
Alan Parsons stond destijds zo
ongeveer aan de wieg van het
verschijnsel 'concept-lp' (hij was
o.a. techneut bij de opnamen van
het Beatles-sluitstuk Abbey
Road in 1969) en hij heeft er in de
loop der jaren als enige een suc
cesformule van gemaakt. Het re
cept is als volgt: verzin een the
ma, schrijf er liedjes op, zoek er
een passend groepje muzikanten
en vocalisten bij, en draai daarna
net zo lang aan de knoppen tot
dat het eindproduct vrijwel ge
heel en al van jezelf is. Het on
langs uitgebrachte 'Gaudi' (geïn
spireerd op het leven en de
werken van de vermaarde
Spaanse architect Antonio Gau
di) is alweer het elfde album dat
op genoemde wijze werd samen
gesteld.
Wat je Parsons moet nageven
is dat hij zich temidden van de
stormachtige ontwikkelingen in
de popmuziek alweer ruim tien
jaar lang met succes heeft weten
staande te houden met een na
drukkelijk melodieus en daarom
tijdloos oeuvre, dat ook nog eens
op niet mis te verstane wijze on
derbouwd is met de meest gea
vanceerde geluidstechnieken.
Maar dat neemt niet weg dat al
dat geconcepteer zo langzamer
hand in creatief opzicht zijn ein
de begint af te bakenen.
Bij 'Gaudi' is het weer niet an
ders dan voorheen. Bij het be
luisteren van zo'n plaat bekruipt
je het gevoel dat een op zich
boeiend mens een nogal vaag
verhaal tegen je zit te vertellen.
Als je bijna van verveling in
slaap valt is er altijd wel een re
den om even op te veren, omdat
er zo nu en dan toch sprake is
van onmiskenbare kwaliteit. In
dit geval zijn dat de fraaie vocale
kwinten van Chris Rainbow in
'Standing on higher ground' en
een omfloerste rocksong van
good old John Miles ('Money
talks').
In de meeste projecten van
Alan Parsons zijn doorgaans de
krenten in de pap weggelegd
voor diens vaste co-producer
Eric Woolfson, maar ditmaal kan
daarvan geen sprake zijn. Het
zoetgevooisde gemijmer van de
ze zanglijster begint wat mij be
treft een tikje te irriteren, ge
woon omdat het gespeend is van
intonatie en inzicht. Om kort te
gaan: technisch wederom een
perfect werkstuk, maar inhoude
lijk blijft er weinig van hangen.
WS
The men they
couldn't hang
Het is geen toeval dat The
men they couldn't hang zijn
eerste bekendheid in ons land
verwierf op het festival in Wate
ringen. De muziek van de
groep vraagt om open lucht - en
liefst nog oneindige verten - en
is zeker zo op zijn plaats in een
dorp in het Westland als in de
grote stad. De kern ervan is
folk, maar dan op een harde,
swingende manier benaderd.
Met geitenwollen sokken aan
in doctor Marten boots, zoiets.
Verwantschap met The Po-
gues is er zeker. Maar de ver
houdingen zijn zo'n beetje 1 2.
The men they couldn't hang
zijn minder onstuimig, minder
losbollig en minder agressief
Dat hangt waarschijnlijk ook
samen met een lager alcohol-
promillage.
Op het podium is de muziek
dan nog aanstekelijk genoeg
om er bij in te haken en een
horlepiep te dansen. De plaat
blijft echter te vaak steken in
een aarzeling tussen echt hel
der en echt ruig, waardoor The
men they couldn't hang klinkt
als Fairport Convention met
spoiler en spykerbanden. Zo
wel de tin whistle als de ver
vormde gitaar zou er veel har
der uit mogen knallen, juist
ook omdat de groep als collec
tief musiceert en weinig ruimte
laat voor individuele hoog
standjes. Nu waden ze vaak
kniediep door de moors, en
worden alleen in uptempo
nummers als 'Dancing on the
pier' en 'Going back to Conven-
try' de toppen van de bomen
geschoren.
A.K.
Up with People mag er dan wel spontaan en ongedwongen uitzien, er ligt een strakke organisatie aan
ten grondslag. (foto Loek Zuyderduin)
'Beat of the Future', muzikale show
van Up with People. Gezien op 13 fe
bruari in de Stadsgehoorzaal. Al
daar vanavond te zien.
LEIDEN - 'Beat of the Future'
swingt twee uur lang aan een
stuk door en straalt een aanste
kelijke blijmoedigheid uit. Het is
het internationale showprogram
ma van Up with People, een on
afhankelijke, niet winstgevende,
educatieve en culturele organisa
tie van jonge mensen uit meer
dan twintig landen in de wereld.
De feestelijke sfeer slaat goed
aan bij de toeschouwers, onder
wie zich prinses Margriet en haar
echtgenoot bevinden. Van Vol
lenhoven is namelijk lid van de
Board of Directors van deze or
ganisatie, die jongeren in de leef
tijd van achttien tot vijfentwintig
jaar met andere culturen in aan
raking wil brengen.
Naast het werk voor de show
bijvoorbeeld krijgen de deelne
mers van Up with People een
cultureel programma voorge
schoteld. Om zoveel mogelijk de
plaatselijke bevolking te ont
moeten verblijven zij tijdens de
toernee veelal in gastgezinnen.
Ook voor en na de voorstelling
mengen zij zich onder het pu
bliek.
Van de verschillende activitei
ten is natuurlijk de show het
meest spectaculair. De voorstel
ling dendert met een enorme
vaart aan je voorbij. Het mag er
dan wel spontaan en ongedwon
gen uitzien; toch ligt er een strak
ke organisatie aan ten grondslag.
Anders kan een show met zo'n
groot aantal deelnemers nooit zo
soepel verlopen.
'Beat of the Future' werpt vol
gens de titel een blik vooruit op
de muziek van de volgende ee
en veronderstelt, dat vele 'gouwe
ouwen' ook dan weer populair
zullen zijn. Zo levert deze aardi
ge toekomstvisie een feestelijke
terugblik op zeer vertrouwde
muziek op. Er wordt weer even
lekker een Rock Roll-nummer
gespeeld, maar ook op Charles
ton- en Ballroommuziek wordt
enthousiast gezongen en ge
danst. Dat het gezelschap zeer in
ternationaal georiënteerd is,
blijkt nog eens uit de medley van
kenmerkend repertoire uit ver
schillende landen, zoals Afrika,
Mexico, China en de Verenigde
Staten. Tijdens de bijdrage uit
Japan kon men polonaise lopen
achter een draak; het tekent de
ongedwongen sfeer, dat ook bur
gemeester Goekoop zich daartoe
gemakkelijk liet verleiden.
WIJNAND ZEILSTRA
HILVERSUM (GPD) - In
het Hilversumse kantoor
tikken de minuten gestaag
weg. In een luie bank gaat
de tijd voorbij met luisteren
naar hits uit luidsprekers.
Het wachten is op zangeres
Marcha (spreek uit: MarGa)
Groeneveld (30). Op 9 mei
vertegenwoordigt ze ons
land tijdens het Eurovisie
Songfestival in Brussel. Ze
is met manager Ludo Voe
ten onderweg vanuit Zuid-
Frankrijk, waar ze de inter
nationale muziekbeurs Mi-
dem bezochten.
Een uurtje later dan afgesproken
zwaait de deur open. Duizend-en-
één excuses. Marcha voelt zich
ziek. Van de afgelopen vijf dagen
heeft ze er de helft in bed doorge
bracht. Griep. Angstig kijkt ze naar
de camera van fotograaf: „Ik zie er
niet uit".
Er zijn van die dagen dat het
zelfs een doorgewinterd artieste als
Marcha Groeneveld tegenzit. Door
gewinterd, Marcha Groeneveld?
Maar die naam dan? Ja, het is even
wennen. Marcha staat eigenlijk
voor Marga en Groeneveld vroeger
voor Bult. Tot juni 1986 maakte ze
met Margot en Rita deel uit van de
succesvolle formatie Babe. De
meisjes gingen elk hun weg en
Marcha koos voor een solocarrière.
Om gelijkenis met Marga van voor
heen Luv tegen te gaari werd geko
zen voor de naam Marcha. Wat
voor problemen zo'n voornaam
kan opleveren in een klein land.
Klapper
De eerste klapper in haar nieuwe
hoedanigheid dient zich nu reeds
aan: ze mag ons land vertegen
woordigen in Brussel. Op voor
dracht van producer Peter Koele-
wijn. Er waren tientallen kandida
ten. Na de eerste schifting bleven
er nog twaalf over, onder wie Mar
cha. Ze werd uiteindelijk uitverko
zen wegens haar internationale er
varing. Een team van deskundigen
j|it de vaderlandse muziekwereld
achtte haar verder eén goede repre-
sentante.
Marcha: „Eigenlijk .had ik niet
verwacht dat de keus op mij zou
door
Peter Contant
vallen. Ik veronderstelde dat An
nie Schilder of Anita Meijer veel
meer kans zouden hebben. Toen
Peter Koele wijn mij ineens belde
met de mededeling, dat ik het
mocht gaan doen, vond ik dat ont
zettend leuk".
Marcha spreekt weliswaar op en
thousiaste wijze, maar verder blijft
ze de nuchterheid zelve. „Een typi
sche eigenschap van Twentena
ren", constateert ze zelf. „Bij ons in
Denekamp, een gehucht achter
Enschede, heeft niemand ook nog
één opmerking gemaakt over mijn
uitverkiezing. De mensen zijn daar
realistisch. Doe maar gewoon,
luidt bij ons de stelregel".
Marcha ziet het songfestival zelf
als een nieuwe start. Ze moet het
nu van A tot Z zelf doen. „Natuur
lijk heb ik Babe in het begin ge
mist. Margo, Rita en ik hebben zo
veel meegemaakt; het was een
heerlijke tijd, waaraan ik met ple
zier terugdenk. Omdat we allemaal
individuen waren met een eigen
wil, is het tot een breuk gekomen.
Vergelijk het maar met een huwe
lijk waarin je op elkaar uitgekeken
raakt. De goede dingen moet je
zien te onthouden, de slechte ver
geten".
Briefjes
De vergëlijking die ze artistiek
maakt met een mislukt huwelijk,
gold ook voor Marcha privé.
„Twee, drie maanden in het jaar
was ik weg. Op een gegeven mo
ment merkje datje alles met brief
jes afdoet. En dan zegje van: waar
zijn we eigenlijk mee bezig? Privé
is er dan ook iets dierbaars stuk".
Het is de prijs die ze moet beta
len voor haar carrière als zangeres.
Want enige behoefte om het jachti
ge wereldje van de lichte muziek
vaarwel te zeggen, heeft ze nog
niet. „Ik heb er heel mijn leven
lang keihard voor gewerkt. Ik kan
nog jaren mee. Af en toe heb je een
ruggesteuntje nodig van de men
sen met wie je werkt. Maar verder
moet je het spel meespelen in dit
oppervlakkige circuit. Je weet dat
je de ene keer alles bent, terwijl je
de andere keer niets bent. Inder
daad, ik heb weinig echte vrien
den".
Marcha doet niet dramatisch en
ze is ook niet zielig. Ze kent het
klappen van de zweep. Het song
festival ziet ze als een uitdaging.
„Nu ik alleen ben is het een voor
deel dat ik beter plannen kan ma
ken. Ik heb alleen met mezelf reke
ning te houden. Of ik mijn reper
toire ook bijstel? Ik wil in het En
gels blijven zingen, terwijl het
songfestivalliedje natuurlijk in het
Nederlands gaat. Ik houd van het
zogenaamde tempo-werk, maar
ballads van Roberta Flack en Shir
ley Bassey vind ik ook prachtig".
Bij de les
De tijd dringt inmiddels voor
Marcha. Op 25 maart heeft in een
uur durende rechtstreekse televi-
Marcha Groeneveld: 'Ik zie niet
tegen het songfestival op', (foto gpd>
sie-uitzending het Nederlandse
songfestival plaats vanuit Den
Haag. „Dat betekent, dat ik in een
heel korte tijd zes totaal nieuwe
liedjes en de bijbehorende choreo
grafie moet gaan instuderen. Ik zie
er niet tegenop. Want ik houd wel
van een bepaalde gespannenheid.
Op zich is dat niet vervelend. Dat
betekent wel dat je je hoofd goed
bij de les moet houden. Ik heb met
Getty van Teach In en met de meis
jes van Frizzle Sizzle ook over hun
songfestivalervaringen gesproken.
Ze hebben me veel tips kunnen ge
ven. Maar het is natuurlijk niet
niks, als je bedenkt datje in 22 lan
den in Europa rechtstreeks op de
televisie komt. Ik zal in elk geval
mijn best doen", belooft ze tot be
sluit.
Psychedelic Furs
'Midnight to midnight' - (CBS)
Na deze plaat is er geen twijfel
meer mogelijk: de Britse Furs
zijn heel groten. Bij de cult-aan-
hang was sinds het uit 1984 date
rende 'Mirror Moves' nogal wat
twijfel gerezen. Met die plaat
hadden de gebroeders Richard
en Tim Butler die de laatste jaren
van telkens verschillende musici
de hulp inroepen, een dikke punt
gezet achter hun Velvet Under-
ground-epigonisme. Ze hadden
zelfs een hitje met de song
'Heartbeat'. De muziek was licht
voetiger maar nog altijd onheils
zwanger. De dogmatici zetten de
Furs direct bij de mini-container.
De ommezwaai werd beschouwd
als hoogverraad aan alles wat on
der de 'new wave'-vlag voer. Dit
is disco, riepen de puriteinen. En
dat was het ook maar wel heel
speciale.
'Midnight to Midnight' bor
duurt op kant één voort op Mir
ror Moves. Dat levert vier fraaie,
mysterieuze lovesongs volgens
Butler-recept op. Dat betekent
een dikke laag ironie. Butler is
een fervent aanhanger van de
naargeestige theorie dat liefde
niet meer is dan een telkens te
rugkerend prikkeltje. 'Love is
not love' zingt hij met zijn hese,
ietwat bekakte stemgeluid. Veel
galm is er, die fraai contrasteert
met het ietwat ingetogen spel
van de acht muzikanten. Heel
knap zijn de teksten. Probeer
maar eens zo veel clichés op een
rij te krijgen dat het weer origi
neel wordt.
Kant twee is ronduit indruk
wekkend. Drummer Paul Garis-
to vervult hier een hoofdrol. Wat.
kan die man stuwen! De Furs
klinken hier net als in hun hoog
tijdagen, uit de 'India'-tijd. Al
leen is het geluid veel beter (luis
ter maar eens naar de 'heruitga
ve' van 'Pretty in Pink' dat we
ook al op de tweede Furs-plaat
aantroffen). Bovendien is de mu
ziek veel transparanter gewor
den en dus beter te pruimen voor
een breder publiek.
Heel duidelijk is - en Butler
geeft dat ook gewoon toe - dat de
koerswijziging van de Furs is ge
baseerd op commerciële overwe
gingen. De groep wil nog meer
hits en grotere podia. In Amerika
is dat al gelukt. Ik gok erop dat
het de Furs met deze plaat ook
hier zal lukken. Eén ding klopt
V
