Zulke gekken hebben we precies nodig'
Ik heb geleerd te vechten'
Premier William vander Zalm even terug in Noordwijkerhout
Minus Odekerken, de wonderbaarlijke weldoener in de wielersport
Distiictsploeg: volwassen aanpak
ZATERDAG 7 FEBRUARI 1987
PAGINA 17
De profwielersport is de laatste jaren onderhevig aan
veranderingen. Elk seizoen duiken er nieuwigheden
op. Dit jaar kwam een opmerkelijke ontwikkeling op
naam van een Nederlander: Minus Odekerken. Hij
vloog de belangrijkste profploegen uit Nederland en
België naar Noord-Spanje, waar ze voor tien dagen
worden ondergebracht in een 900 bedden tellend
hotel en dagelijks een wedstrijd voorgeschoteld
krijgen. Volgens het model dat hij al negen jaar
toepaste bij de amateurs. Een aanpak die tot nog toe
onbekend was bij de beroepsrenners, maar die aan
blijkt te slaan. Odekerken als trendsetter in de
profsport. Met als belangrijkste drijfveer de Félix
Lévitan van de trainingskampen te worden.
Minus Odekerken (rechts) in geprek met Peter Post: "Ik wilde baas zijn in de koers
LLORET DE MAR (GPD) - Een
Nederlandse commentaarstem
galmt tussen de palmbomen door
over de boulevard van Lloret de
Mar. Overwinterende bejaarden
staan braaf achter de schaarse
dranghekken, waaraan een paar
fletse spandoeken zijn vastge
knoopt. Uit het open dak van een
auto, die voor een groot peloton
wielrenners staat, torent een in
rood skipak gestoken gestalte. Hij
is, dat zie je zo, hier de grote leider.
Voor zijn fluitsignalen heeft zelfs
de Guardia Civil ontzag en met zijn
vlag kan hij een groep vol wereld
vermaarde wielrenners in bewang
houden. Een machtspositie, waar
van hij iedere seconde geniet. Mi
nus (Dominicus Xaverius) Odeker
ken heeft jaren naar dit moment
toegeleefd.
Wedstrijdleider van een prof-
koers was één van zijn grootste
dromen. Toen hij een aantal jaren
terug in Zuid-Frankrijk de Ronde
van de Middellandse Zee bezocht
wist hij het zeker: „Ze fietsten daar
met één agent voorop en één
achteraan. Ik dacht: zo kan ik het
ook. Nee, ik kan het beter". De eni
ge voorwaarde die hij aan de orga
nisatie verbond was dat er geen on
duidelijkheid mocht bestaan over
de hiërarchische verhoudingen.
„Ik wilde baas zijn in de koers". In
Nederland is dat onmogelijk, maar
in Spanje kan dat wel. „Ik heb hier
een licentie als koersdirecteur".
Dat was de afgelopen jaren al het
geval met de amateurs en trim
mers, die in februari massaal via
het reisbureau van Minus Odeker
ken naar Noord-Spanje afreisden.
Hij had er een naam mee opge
bouwd en die reputatie bazuinden
neo-profs rond bij de beroepsren
ners. „Toen we twee jaar geleden
op weg hierheen langs de autobaan
in Frankrijk stopten en wat prof-
ploegleiders ontmoetten, vroegen
die me of ik voor hen ook niet
zoiets kon doen". Vanaf dat mo
ment was hij nog slechts bevangen
door één idee: de vedetten van het
professionele cyclisme een onver
getelijk trainingskamp aanbieden.
Vergeten zijn de trimmers, liefheb
bers, veteranen en amateurs die
sinds 1978 op zijn warme steun
konden rekenen. Volgend jaar doet
Odekerken alleen nog in profs.
De touroperator is altijd al ver
slingerd geweest aan de wieler
sport. Hij was zelf amateur en reed
bovendien nog een blauwe maan
dag bij de onafhankelijken. Alras
bleek dat voor hem geen grote car
rière op de pedalen was wegge
legd, hoewel hij toch een overwin
ning boekte. De Ronde van Budel
voor amateurs. Zwaar onder de
drog. „Ik had dextrine gebruikt",
geeft hij toe, „dat gebeurde toen
veel en controle was er niet in die
tijd". Een korte loopbaan, maar
lang genoeg om voor de rest van
zijn leven verslaafd te zijn aan het
hardfietsen.
Bakkersknecht
- Hij kwam er dan ook nooit van
los. Dat bleek tegen het eind van
de jaren zeventig. Odekerken. met
onzekere pas de maatschappelijke
ladder opgeklommen. Begonnen
als bakkersknecht, via sergeant bij
de luchtmacht („Maar van de ka-
derschool geschopt, omdat ik geen
lieverdje was") en hoofdconduc
teur bij de Spoorwegen bracht hij
het tot directeur van het schilders
bedrijf Van Eijk, met zestig perso
neelsleden. Onder die naam maak
te hij zijn rentree in de wielersport.
Met een amateurploeg, waarbij al
les mogelijk leek en geld geen rol
speelde.
Peter Winnen, de Limburger die
ooit kon klimmen, maakte in 1978
deel uit van dat team. Zijn herinne
ringen aan Odekerken: „Die man
was enorm ondernemend Tijdens
de winterperiode trok hij een trai-
een trainingskamp in Spanje. Dat
was in die tijd heel bijzonder".
Odekerken: „Het was die winter
bar en boos weer. Drie maanden
vorst. Ik dacht: wat die profploe
gen kunnen, kunnen wij ook. We
gaan op trainingskamp, ik maakte
een ritje naar Spanje, kwam in ho
tel Samba in Lloret de Mar terecht
waar de directeur ons min of meer
uitnodigde. Voor vijfhonderd pese
ta's, toen dertig gulden, vol pen
sion voor veertien dagen. We zijn
er onmiddellijk op ingegaan".
Daarmee werd een nieuwe episo
de in het leven van de Limburgse
huisschilder ingeluid. Senor Ode
kerken werd een gevierd man voor
het Spaanse hotel, dat zich in de
handen wreef omdat er tijdens de
stille wintermaanden toch af en toe
een redelijke bezetting was, waar
door er kostendekkend kon wor
den gewerkt.
Failliet
Zakelijk verging het hem in Ne
derland trouwens minder goed
Het schildersbedrijf was niet echt
streeploos meer. Minus Odekerken
werd tijdens de driedaagse Om
loop van Zeeuws-Vlaanderen naar
huis geroepen, omdat de zaak tot
op de grond toe was afgebrand.
Een jaar later ging hij failliet. Hij
zou. werd er beweerd, te veel geld
in zijn hobby hebben gestoken en
zo de afgrond zijn ingedoken. Zelf
houdt hij het op een combinatie
van factoren, met een te grote
schuldenlast en de instortende hui
zenmarkt - waardoor er minder ge
bouwd en dus minder geschilderd
werd - als hoofdoorzaken. „Maar
ik was toen ook verkeerd bezig",
voegt hij er aan toe. „Ik hield me
tien uur per dag bezig met de wie
lerploeg en twee uur met mijn
zaak Renners belden mij rustig
midden in de nacht op over een
paar tubes".
Winnen, die slechts een jaar voor
de ploeg van Odekerken reed, zegt:
„Het jaar nadat ik weg was, gingen
er verhalen dat hij overal renners
wegkocht" Zeker is dat wielren
ners na zijn faillissement niet hoef
den aan te kloppen bij de curator.
Zij waren nooit iets te kort geko
men. Wat het hem persoonlijk had
opgeleverd werd in beeld gebracht
door het Limburgs Dagblad. Een
föto van Odekerken in kamerjas in
zijn ontruimde, kapitale villa. Toch
hielp de wielersport hem maat
schappelijk terug in het zadel. On
deruitgezakt in een luie zetel van
hotel Samba, een dikke trui losjes
om de schouders, vertelt hij: „Ik
bracht al een paar jaar wielrenners
hier naar toe en de directeur van
het hotel vroeg me of ik ook in an
dere jaargetijden mensen kon
brengen. Eerst verkocht ik Spaan
se hotels door aan Nederlandse
tour-operators, in 1983 heb ik met
mijn vrouw het reisbureau Fiësta
Tours opgericht".
Dat telde vorig jaar 29.000 boe
kingen aan de Costa Brava, de Cos
ta Dorada en de Costa Blanca. En
altijd was er die uittocht van wiel
renners in februari. Aanvankelijk
alleen amateurs, later ook liefheb
bers. veteranen en trimmers. Drie
jaar geleden waren het er in totaal
duizend, die voor nog geen zeshon
derd gulden veertien dagen volle
dig verzorgd een wedstrijd konden
rijden. Het groeide Odekerken bo
ven het hoofd. Zeker nadat zijn
liefste wens om beroepsrenners te
lokken in vervulling was gegaan.
Hij stootte de trimmers af.
„Het is niet meer op te brengen
om drie wedstrijden te organise
ren. We hebben een staf van vijf
tien medewerkers, die dat pro deo
doen. Het enige wat ze er voor te
rugkrijgen is dat ze hier gratis met
hun echtgenote mogen blijven.
Maar vijf weken van huis af is wel
erg veel", beseft hij. Daarom sneu
velen volgend jaar waarschijnlijk
ook de amateurs. Ook al omdat de
organisator niet ingenomen is met
de aanpak van de Nederlandse
bondscoach. „Een zekere meneer
Boskamp is zulke rare dingen aan
het doen, waardoor er straks in Ne
derland niet één amateurploeg
meer is. Die man is volgens mij al
leen maar bezig voor zichzelf om in
de toekomst met een profploeg van
de grond te kunnen komen".
Dan kan hij in elk geval wel bij
Odekerken aankloppen. Want al na
een paar dagen trainingskamp
(ook wel Ronde van de Catalaanse
Kust, of Grote Prijs Fiësta Tours
genoemd) weet hij dat het een ver
volg zal krijgen. Zijn aanpak slaat
bijzonder aan, ploegleiders overla
den hem met lovende woorden en
de renners noemen hem liefkozend
„kapelaan", naar de gelijkname
geestelijke uit de televisieserie. De
enige relatie die hij tijdens deze
wedstrijden met een herdershond
had liep via zijn vlaggestok Het
beest was het peloton in gerend en
Odekerken mepte hem op zijn kop
om hem te verjagen.
Perfecte organisatie
Voor renners doet hij alles. De
bijna perfecte organisatie staat nu
al borg voor een vervolg. De Belgi
sche ploegleider Walter Godefroot
zegt bijvoorbeeld. ..Dit is ideaal
Een betere aanpak kun je niet heb
ben" Peter Winnen voegt er aan
toe: „Alleen op details kan het nog
verbeterd worden. Zoals het eten
dat op de toerist is gericht en niet
op de wielrenner. Daarom moeten
wij er in de supermarkt wat dingen
bij halen, zoals granen, volkoren
brood en muesli".
Kleine organisatorische oneffen
heden, die Odekerken volgend jaar
zeker recht zal strijken. Verder is
er nog een verandering op til. Gelet
op de gretigheid van de teams om
zich op deze wijze voor te bereiden,
zal de touroperator ongetwijfeld
ook zijn sinterklaaspak uittrekken
Nu zijn immers bijna alle formaties
op uitnodiging in Lloret de Mar
De totale kosten bedragen ruim
drie ton. Wie dat bekostigt9 In elk
geval niet de sponsors, die een
spandoekje bij de finish hebben.
„Die hadden we nog in de kast lig
gen en hebben we voor de entoura
ge opgehangen", geeft de organisa
tor toe. Wie er dan wel fors over de
brug komt blijft in het ongewisse"
Volgend jaar zullen alleen de
grote teams gratis mogen komen
en moeten anderen geld neertellen.
De kost gaat voor de baat uit. De
wonderlijke weldoener van het
wielerpeloton ontwikkelt zich van
suikeroom tot spijkerharde koers
directeur. Althans, dat zegt Ode
kerken. maar het is een image dat
niet bij hem past. Uit alles blijkt
dat hij gevangen zit in het web van
de professionele wielersport en dat
een heerlijk gevoel vindt.
„Als je zoiets organiseert moetje
een beetje gek zijn", is de algeme
ne opvatting van de vertroetelde
profs. „En zulke gekken hebben
we nodig in de wielersport. Daar
moeten we zuinig op zijn".
LEIDEN - Het vorig jaar door de KNWU ingevoer
de systeem van amateurdistnctselecties zal het ko
mende seizoen in district Zuid-Holland 1 een vol-
wassener gezicht krijgen. Vorig seizoen al wist de
groep via Axel Hermans verrassend beslag te leg
gen op de zege in de klassieke ronde van Zuid-
Friesland Verdere successen bleven toen echter
nog bij de door verzekeringsmij. De Centrale on
dersteunde wielerploeg uit.
Met het oog op het komende seizoen liggen de
ambities evenwel een stuk hoger. De sponsor be
sloot het budget tot een bedrag van 50 mille op te
voeren, terwijl KNWU arts dr. Paulus voor een pro
fessioneel medisch begeleidingsprogramma zorg
gaat dragen. Maandelijks zullen door de medische
staf conditietests worden georganiseerd. Aan de
hand van de resultaten gaat trainer Ad Kraan ver
volgens nader uit te werken trainingsopdrachten
verstrekken.
Met een klassieke zege alleen zal de selectieploeg
ditmaal geen vrede hebben. Dit temeer omdat de
deelnamemogelijkheden aan die klassiekers van
wege de bevoorrechte positie van de gastrenners-
verenigingen beperkt zijn. Men gokt nu ook op suc
cessen in meerdaagse Nederlandse wedstrijden, in
het bijzonder Olympia's toer.
Voor de uit twaalf man bestaande basisselectie
zijn diverse renners uit de Leidse regio verkozen:
Bollenstrekers Martin Schalkers. Erik Stroomber
gen, Marco Vermeij en André van Reek en Swifter
Jan-Hendrik Lagerweij. Verder zou Leidenaar Ri
chard Ippel in een later stadium nog voor een
plaats in aanmerking kunnen komen. Trainer
Kraan heeft voor de klassiekers geen speciale kop
man voor ogen, maar wil in de meerdaagsewed-
strijden wel Joost Kouwenhoven en Noordwijker
Martin Schalkers als de renners voor het klasse
ment naar voren schuiven.
wordt
minister-president.
Het is het verhaal van
Willem van der Zalm
oftewel William
vander Zalm die vlak j
na de oorlog
Noordwijkerhout
verruilde voor
Canada. Veertig Jaar
later werd hij
minister-president
van de Canadese
provincie British j
Columbia. William
vander Zalm was een
paar dagen in
Nederland en vertelde j
Het woordje 'zulks' verraadt dat
William van der Zalm zijn moers
taal enigszins is ontgroeid. Hij zegt
bijvoorbeeld: "Ik heb nu wel weer
contact met vroegere schoolkame
raden en zulks".
Met dat woord eindigen veel van zijn
zinnen en hij lijkt ermee te bedoelen:
'and such'. Maar verder is het nauwelijks
hoorbaar dat Vander Zalm veertig jaar
geleden het Nederlands*als voertaal in
ruilde voor het Engels. Hij brengt zelf
een nuancering aan: "Ik heb wel proble
men met woorden die je op latere leef
tijd leert. Woorden die je als dertienjari
ge nog niet gebruikt".
door Bart Jungmann
Die woorden komen aan de orde als
hij vertelt wat er sindsdien met hem is
gebeurd. Willem van der Zalm werd Wil
liam Vander Zalm (spreek ongeveer uit
als fend'rsèlm) en de jeugdige immi
grant groeide in Canada, zijn nieuwe va
derland, uit tot een politieke autoriteit.
Zijn carrière werd .vorig jaar bekroond
met het premierschap van de Canadese
provincie British Columbia. Een functie
waarbij het ambt van Lubbers ver
bleekt Vander Zalm: "Als je van noord
naar zuid rijdt, is dat ongeveer net zo ver
als van Nederland naar Spanje". In dat
verband nog een nuancering: dat im
mense oppervlak is voor zo'n groot ge
deelte onherbergzaam dat het slechts
door drie miljoen mensen wordt be
woond.
De premier heeft dezer dagen het roer
even overgedragen aan de andere leden
van het kabinet. Daardoor kon hij afge
lopen week voor een paar dagen in Ne
derland zijn. Met hotel Nachtegaal in
Lisse als uitvalsbasis bezochten hij en
zijn vrouw familieleden en was William
(roepnaam: Bill) vander Zalm afgelopen
dinsdag te gast in het AVRO-program-
ma Service Salon. "Er was ook nog spra
ke van dat ik mensen van het Neder
landse government zou ontmoeten, maar
dat ging op het laatste moment niet
door".
Zaken doen
Afgelopen woensdag vertrok Vander
Zalm naar Engeland waar hij wel politie
ke zaken hoopt te doen". Zeer binnen
kort is Nederland echter opnieuw reis
doel, preciezer gezegd: Coevorden. Bij
de wereldtentoonstelling Expo '86 in
Vancouver deed het Drentse dorp zich
gelden omdat de grootste stad van Bri
tish Columbia eeuwen geleden door een
familie Van Coevorden zou zijn gesticht.
Alle reden dus voor een tegenbezoek.
"Ik zal er Margriet en Pieter weer ont
moeten. Ze zijn een paar jaar geleden bij
ons op visite geweest. Leuke mensen".
Dit is kortom het verhaal van een telg
uit een geslacht van bloembollentelers
die aan de andere kant van de oceaan
opbloeide tot een politieke zwaarge
wicht. De wortels van William vander
Zalm liggen in Noordwijkerhout. Hij
werd er in 1934 geboren.
Zijn vader reisde als handelaar in
bloembollen de wereld over. Bij het uit
breken van de oorlog verbleef Willem
van der Zalm senior toevallig in Canada
en hij besloot er het einde van de oorlog
af te wachten. Van het verdiende geld
kocht hij een kwekerij in British Colum
bia, een provincie aan de oostgrens van
Canada, tegen de Stille Oceaan aan.
In de politiek
Een merkwaardige situatie: aan de ene
kant van de wereld teelde vader met veel
succes narcissen, aan de andere kant zat
de rest van het gezin in diepe ellende.
Twee maanden na het einde van de oor
log keerde de oude Van der Zalm terug
naar Noordwijkerhout om het dorp twee
jaar later - nu met het hele gezin - voor
goed de rug toe te keren. "Nee, ik vond
dat helemaal niet vervelend", beant
woordt William vander Zalm een vraag
met die strekking. "Op die leeftijd ben je
als jongen vooral geïnteresseerd in het
avontuur en zo ervoer ik dc emigratie
ook: het was een groot avontuur".
Na in Canada zijn schoolopleiding te
hebben voltooid, ging hij bij zijn vader
in de zaak en kreeg er een paar jaar later
de leiding over. "We deden goede zaken
en onder mijn leiding is de zaak verder
uitgebreid".
Eigenlijk bij toeval belandde hij hal
verwege de jaren zestig in de politiek.
Het park in de buurt waar het gezin Van
der Zalm woonde, dreigde zijn gravel
kwijt te raken. Voor het eerst die och
tend hapert het gesprek als hij zoekt
naar de vertaling van het woord. "Gravel
is een soort grint", luidt zijn beste po
ging. De suggestie van de verslaggever
dat het mogelijk hetzelfde gravel is van
de tennisbanen wordt na enig gepeins
verworpen en we komen niet verder dan
de omschrijving die echtgenote Lilian
oppert: 'little rocks'. Vander Zalm: "De
buurtbewoners zeiden: jij mag het
woord voeren. Dat heb ik ook gedaan,
maar het hielp niets. De gemeente zette
de zaak door en toen heb ik maar beslo
ten zelf in de politiek te gaan".
In zijn woonplaats, onder de rook van
Vancouver, opereerde William vander
Zalm vier jaar lang als raadslid alvorens
hij in 1969 burgemeester werd "De jong
ste burgemeester die Canada ooit heeft
gehad", voegt hij er met enige nadruk
aan toe. De politiek had hem te pakken.
"Als je er eenmaal in zit, kom je er niet
zo gemakkelijk meer uit".
Zijn ster rees snel. Vander Zalm brak
door naar de provinciale politiek. Hij
werd achtereenvolgens minister van so
ciale voorzieningen, van transport, van
binnenlandse zaken en van onderwijs.
Tot er in 1983 onverwacht een einde
kwam aan zijn carrière; voorlopig, zoals
later bleek. Vander Zalm kwam dat jaar
in conflict met minister-president Ben
nett, de leider van zijn partij. Hij trok
daaruit zijn consequenties en ging weer
in zaken, zijn eigen zaak dus. Vorig jaar
zomer werd Bennett echter terzijde ge
schoven en deed de partij een beroep op
Vander Zalm.
En zo kon, na zijn ja-woord, voor het
eerst in de geschiedenis een voormalige
Nederlander gekozen worden tot pre
mier van een Canadese provincie. "Met
de grootste meerderheid ooit in British
Columbia behaald", voegt Vander Zalm
daaraan toe.
Zijn partij kon met de overwinning 49
zetels bezetten van de 69 die het parle
ment in de provinciale hoofdstad Victo-'
ria te besteden heeft. In percentages uit
gerekend was het verschil met de groot
ste oppositiepartij niet eens zo groot
49,7 tegenover 42,3 procent.
Zelfstandigheid
Alvorens het politieke portret van Wil
liam vander Zalm in te kleuren daarom
eerst wat gegevens over het politieke
systeem. "Dat is het best met het Engel
se te vergelijken", zegt hij er zelf over.
Canada kent bij verkiezingen, net als
Groot-Brittannië, het districtenstelsel
Dat verklaart ook het verschil tussen ze
tels en percentages Met de Verenigde
Staten heeft Canada gemeen dat de pro
vincies grote zelfstandigheid genieten
en dat de landelijke overheid meest de
algemene zaken regelt. "De landsrege
ring bepaalt eigenlijk alleen de buiten
landse politiek".
Vier partijen strijden in British Co
lumbia om de macht, waarvoor er
slechts twee echt in aanmerking komen.
Enerzijds de New Democrats, door Van
der Zalm omschreven als 'socialistisch'.
Anderzijds de Sociaal-Kredietpartij,
door Vander Zalm als 'conservatief om
schreven. In dat laatste geval heeft hij
overigens zonder meer recht van spre
ken, want daarvan is hij de politiek lei
der.
De vraag zijn stijl van politiek te om
schrijven, beantwoordt hij als volgt:
"Recht voor zijn raap. Een echt Holland
se instelling, althans dat zeggen ze in Ca
nada. Ik houd er niet van om de zaken
heen te draaien. Ik zeg waar het op staat
en dat wordt blijkbaar op prijs gesteld"
Maar dat zegt nog niets over zijn poli
tieke denkbeelden. Om het begrip con
servatief in een Canadees kader te plaat
sen, kan het best worden teruggekeerd
naar de periode waarin Vander Zalm be
sloot uit de politiek te stappen. "Ik was
het niet eens met de regering. Ik wilde
de mensen meer vrijheid van handelen
geven. Minder overheidsbemoeienis.
Bijvoorbeeld op het gebied van land
schapsbescherming. Niet dat ik daar te
gen ben, integendeel zelfs, maar er wa
ren te veel regeltjes. Ik wilde daarvan af,
vooral in het belang van het bedrijfsle
ven. Maar het grootste probleem was
naar mijn mening dat de verschillen te
groot waren tussen de partijen". Zijn
verkiezingscampagne was dus vooral
verzoenend van toon.
Bezuinigen
Als premier ziet Vander Zalm het als
één van zijn eerste taken te bezuinigen
op de sociale voorzieningen. "Het weg
kappen van dood hout", zoals daarvoor
in gezamenlijkheid een Nederlandse uit
drukking wordt gevonden. "Mensen
moeten meer op hun verantwoordelijk
heid worden gewezen. Wie kan werken,
mag zich daaraan niet onttrekken. Het is
zo gemakkelijk om lekker achterover te
leunen en te leven van een uitkering"
Wat zijn ideeën over de arbeidsmoraal
betreft denkt hij gevormd te zijn door dc
oorlogsjaren in Noordwijkerhout.
"Daarmee heb ik toch een beter begrip
van een aantal waarden in het leven ge
leerd. Ik heb geleerd te vechten, in de
goede zin van het woord".
In het misbruik van sociale voorzie
ningen ziet hij een voor Nederland en
Canada gemeenschappelijk probleem.
Wat is hem verder gedurende die veertig
jaren bij zijn geregelde bezoeken aan het
land van herkomst opgevallen? "Ik
denk dat het in Nederland met veel din
gen een beetje uit de hand is gelopen
Zoals het vandalisme. Men is een beetje-
te tolerant geweest en dan is het moeilijk
om dingen terug te draaien. Al geloof ik
wel dat deze regering daartoe pogingen
onderneemt en de Nederlanders ken
nende, zullen ze er ook zeker wel weer
bovenop komen".
De slotvraag ligt voor do hand: bij wel
ke politieke party zou William vander
Zalm zich in Nederland het best thuis-
voelen? Het antwoord is eigenlijk even
voorspelbaar: "Dat zou een conservatie
ve party ziin. Ik denk dus de WD".
