Russische filmer G lierman
verrassing van Rotterdam
Van 't Hek trekt
langs elf steden
The
Royal Ballet opnieuw onberispelijk
°'i,,
Yves Allégret overleden
Paul Simon vreemde eend in
wervelende Afrikaanse bijt
Earring toont twee gezichten
MAANDAG 2 FEBRUARI 1987
KUNST
PAGINA
HOLLYWOOD (AFP/UPI) - De
Nederlandse film 'De Aanslag'
van Fons Rademakers heeft za
terdag de Amerikaanse Golden
Globe gewonnen in de categorie
de beste buitenlandse film' van
1986. De film is gebaseerd op het
gelijknamige boek van Harry
Mulisch.
De jury van het filmfestival
bestond uit 77 leden van de bui-
tenlanse persclub van Holly
wood. De uitslag van dit festi-
leden van de filmacademie die
de Oscars toekennen. De win
naars van de Oscars worden op
30 maart bekendgemaakt.
'Hannah en haar zusters' van
Woody Allen kreeg een Golden
Globe voor de beste komische
film en 'Platoon' over Ameri
kaanse infanteristen tijdens de
oorlog in Vietnam werd be
kroond met een Golden Globe
in de categorie drama.
Golden Globe
voor film
'De Aanslag'
val komt vaak overeen met die
van de stemming van de 4.300
ROTTERDAM (GPD) - De vrees dat 'Rotterdam' bezig is
een al te glad en keurig filmfestival te worden, leek in elk
geval gistermiddag te worden weersproken teen minister
president Lubbers van zijn belangstelling getuigde door
de eerste voorstelling te komen bijwonen van een film uit
de Volksrepubliek China. In de grote zaal van Luxor werd
hij prompt getracteerd op gefluit, boe-geroep en wilde kre
ten als 'cultuurbarbaar!' Met name de leden van de Chine
se delegatie zullen daar weinig van hebben begrepen,
maar ze waren niet de enigen.
Dc drukst bezochte persconferen
tie tot nu toe was die van Charlotte
Rampling en Serge Silberman,
hoofdrolspeelster en producent
van het door Nagisa Oshima gere
gisseerde Max, Mon Amour. In de
ze bizarre satire laat een in Parijs
woonachtige diplomaat zijn vrouw
schaduwen, omdat hij vermoedt
dat zij hem ontrouw is zoals hij zelf
er trouwens eveneens een buiten
echtelijke relatie op nahoudt. Wei
nig voorbereid echter is hij op de
schokkende ontdekking dat zijn
wederhelft het houdt met een
chimpansee. Aan die situatie pro
beert hij zijn huishouding aan te
door
Pieter van Lierop
Door de ironisch realistische
toon waarmee de vertelling de
bourgeoisie hekelt, komt Max,
Mon Amour nogal Bunuelesk over.
ook zonder dat je je realiseert dat
Silberman en scénarist Jean-Clau-
de Carrière 20 jaar lang Bunuels
naaste medewerkers zijn geweest.
Silberman deelde in Rotterdam
mee dat Oshima er ook in het ge
heel geen bezwaar tegen heeft als
deze film vergeleken wordt met die
van de overleden Spaanse meester,
in tegendeel zelfs. De link met eer
dere Oshima-films valt moelijker
te leggen. Max, Mon Amour draagt
zwaar het Carrière-stempel en ziet
er uit alsof hij door het even wie
geregisseerd had kunnen zijn.
Maar tijdens de opnamen zelf
had zoiets niet beweerd hebben
kunnen worden volgens Charlotte
Rampling: ,.Het script was me toe
gestuurd en ik had het bijna gewei
gerd. Maar toen ik Oshima in Parijs
ontmoette, verklaarde hij dat hij
me voor de rol wilde hebben, ervan
uitgaande dat ik zelf maar moest
zien hoe ik het wilde invullen. Ik
vroeg toen hoe intiem hij zich mijn
scènes met de aap had voorgesteld
en hij antwoorde dat het idee. de
suggestie, de hoofdzaak was en
niet de wens shockerende scènes
te maken. Toen kon ik best ak
koord gaan, want het verhaal be
viel me".
Max, Mon Amour mag wellicht
een van de vrolijkste films zijn die
er tot nu toe in Rotterdam gedraaid
zijn, een hoogvlieger is het niet.
Topkwaliteit blijkt op het festival
trouwens tainelijk schaars tot nu
toe. Wel veel bescheiden verrassin
gen zoals het door de Amerikaan
Gus van Sant in Portland gedraai
de drama Mala Noche, over de ho
mofiele relatie van een jonge win
kelier voor twee illegale Mexicaan
se immigranten. Het is een smaak
volle film die zijn nogal speciale
klimaat een vibrerende echtheid
weet mee te geven en die grote
emoties onderkoeld presenteert.
Naast films uit Thailand en Mali,
bestond de belangrijkste gebeurte
nis van het weekeinde uit de pre
sentatie van drie pas recent in de
Sovjet-Unie vrijgegeven films van
Alexei Guerman. Proces'Onder
weg dateert van 1973, speelt in 1942
en gaat over een Rus die zich had
laten dwingen om mee te vechten
aan de Duitse kant en die vervol
gens overloopt. Sommigen van zijn
landgenoten willen hem ter plekke
opknopen, maar hij weet zijn pa
triottistische instelling te bewijzen
en geeft er zelfs zijn leven voor.
Het is een voortreffelijk verteld
en gefilmd winterverhaal, waarvan
het onderwerp niet erg controver
sieel lijkt. Tenzij je weet hoe de
Russen zijn omgesprongen met
landgenoten die, om wat voor re
den dan ook, terecht waren geko-
Zo viel de belangstelling in Wor-
kum wat tegen, maar in Bolsward
zat de zaal daarentegen, aldus een
woordvoerster, „bom- en bomvol"
Daar waren zitplaatsen te weinig
voor de naar schatting 400 mensen
die op het theaterprogramma wa
ren afgekomen. Ook Ramses Shaf-
fy, Gerard Cox, Adelheid Roosen
en Brigitte Kaandorp waren van de
partij.
Ir. Kroes was op een aantal plaat
sen aanwezig. Op verzoek van de
inwoners van Bartlehiem was hij
ook daar ter plaatse toen Van 't
Hek op de heen- en terugreis een
kwartier durende voorstelling gaf.
De cabaret-marathon werd 's
avonds laat in Leeuwarden afgelo
pen, samen met alle artiesten die
onderweg belangeloos optraden.
De opbrengst van alle voorstellin-
gen'is voor It Fryske Gea (het Frie
se landschap), waarvan Kroes di
recteur is.
Ander programma
Ronald Brautigam
LEIDEN - Het programma van het
eerste van de drie concerten dat de
pianist Ronald Brautigam in de
K&O-Kapelzaal in Leiden van
avond gaat geven, moet een wijzi
ging ondergaan. Een hardnekkige
griep heeft de pianist een lange tijd
parten gespeeld waardoor zijn
werkschema behoorlijk ontregeld
is geweest. Daardoor moest het
concert van vanavond, dat geheel
uit werken van Franz Schubert zou
bestaan, veranderd worden. Het
programma ziet er nu als volgt uit:
de Sonate in G gr.t. van Haydn
staat als eerste werk op het pro
gramma vermeld. Daarna volgt het
Rondo in a kl.t. van Mozart. Het ge
deelte vóór de pauze wordt beslo
ten met de Eroica-variaties van
Ludwig van Beethoven. Het ge
deelte na de pauze wordt geheel in
beslag genomen door de grote So
nate in A gr.t., D 959 van Franz
Schubert. Het concert begint om
20.15 uur.
Fragment uitMijn vriend Iwan Lapchin' van Alexei Guerman.
men aan de verkeerde kant van de
frontlijn. Begrip opbrengen voor
een 'overloper', zelfs al ontpopte
hij zich later tot een waar oorlogs
held. dat ging in 1973 veel te ver.
In 1976, met Twintig Dagen Zon
der Oorlog (een liefdesgeschiede
nis) probeerde Guerman opnieuw
een ander gezicht te laten zien van
de Sovjet-Unie in 1942. Russen die
murw gebeukt zijn, bang, misera
bel. of ontredeerd door hun ont
wricht geraakte huwelijken. Ook
dat week grondig af van de gang
bare manier van terugblikken naar
de Grote Patriottistische Oorlog.
Guermans filmstijl blijkt nerveu
zer, meer documentair en schet
send te zijn geworden. Dat karak
ter is doorgedrukt in het buitenge
woon imponerende Mijn Vriend
Iwan Lapchin, van 1984. Op het
eerste gezicht gewoon een politie
film. spelend in een provincie
plaats, waar jacht wordt gemaakt
op een stelletje zwarthandelaars,
aangevoerd door een doortrapte
moordenaar.
Maar de methoden waarmee je
de politie ziet werken, zijn in hun
grofheid uiterst pikant, omdat ie
dere Rus weet dat ze niet exclusief
tegen moordenaars gepraktiseerd
werden en evenmin exclusief wa
ren voor de jaren dertig. Die perio
de wordt bovendien huivering
wekkend belicht in de manier
waarop Guerman een sociale con
text meelevert, zo realistisch zwart
en armoedig dat je haren te berge
rijzen. Niet alleen vanwege zijn
drang om het Sovjet-verleden met
meer eerlijkheid tegemoet te tre
den (nog voor Gorbatsjow aan de
macht kwam en zijn 'glasnost' af
kondigde). manifesteert Guerman
zich als misschien wel de belang
rijkste Sowjetrussische filmer van
het ogenblik.
Maar ook omdat hij er een in de
Russische cinema volstrekt nieuw
soort stijl voor ontwikkeld heeft,
die niets meer gemeen heeft met
FILMPRIJS - De korte Nederland
se film „Die paar zinnetjes" heeft
op een internationaal filmfestival
in het Portugese Tornar de eerste
prijs gewonnen in de categorie kin
derfilms. De film werd geregis
seerd door Reza Allahmezadeh,
een Iraanse filmer die drie jaar ge
leden als politiek vluchteling naar
Nederland kwam. De produktie
van de film was ,in handen van
Dirk Schreiner.
het beruchte socialistisch-realis-
me. Als er straks een lijst samenge
steld gaat worden van 'filmers van
de Russische lente', verdient Guer
man daarop een hoge notering.
PIETER VAN LIEROP
PARIJS (DPA/ANP) - De Franse
filmregisseur Yves Allégret is za
terdag op de leeftijd van 79 jaar in
Parijs overleden. De op 13 oktober
1907 als zoon van een dominee ge
boren Allégret was een van de be
langrijkste filmregisseurs in het
na-oorlogse Frankrijk. Hij geldt als
een vooraanstaande vertegenwoor
diger van het defaitistische 'film-
noir' genre, waarin de wereld van
de prostitutie, criminaliteit en de
armen centraal staan. Allégret was
enkele jaren getrouwd met de ac
trice Simone Signoret, die in zijn
eerste films de hoofdrol speelde.
Allégret hield zich in de jaren
twintig vooral bezig met het sur-
LEEUWARDEN (ANP) - De caba
retier Youp van 't Hek heeft giste
ren in Friesland voorstellingen ge
geven in de elf steden, die bekend
zijn door de naar deze steden ge
noemde schaatstocht. De tocht be
gon 's morgens om half negen in
Leeuwarden, waar ruim 60 belang
stellenden naar een theater aan het
water waren gekomen om de een
half uur durende voorstelling bij te
Voorafgaand aan dit optreden
was een ontbijt. Ijsmeester ir. H.
Kroes, die de morgen opende,
raadde Van 't Hek wegens het
slechte ijs een elfstedentocht op de
schaats af. Na de voorstelling zette
hij zijn handtekening op de start
kaart van de cabaretier, die daarna
met een auto, voorafgegaan door
een politieauto met zwaailicht en
sirene, koers zette naar Sneek.
Het doel van de marathon van
Van 't Hek -hij spreekt van een uit
de hand gelopen weddenschap-
was om in elke Friese elfsteden-
stad een conference van een half
uur te geven. De belangstelling
voor de tocht van de zijde van het
publiek bleek sterk afhankelijk
van de artiest die als „rayonhoofd"
optrad in een bepaalde stad.
realisme en sloot zich aan bij trotz-
kistische groepen. In 1933 bezocht
hij de Sovjet-Unie. Zijn filmcarriè
re begon Allégret als assistent van
Jean Renoir, Alberto Cavalcanti en
zijn broer Mare Allégret. Zijn be
langrijkste films, waarin hij de bur
gerij en de geldadel op de korrel
nam, maakte hij na de Tweede We
reldoorlog. In 1947 kwam 'Dédée
d'Anvers' uit en in 1948 volgde
'Une si jolie petite plage'.
Het grootste succes had hij met
zijn film 'Les Orgueilleux' (1953)
met Michèle Morgan en Gérard
Philippe. Het script was van Jean-
Paul Sartre.
De Golden Earring in de Leidse Stadsgehoorzaal. (foto Henk Bouwman)
Paul Simon met Afrikaanse groepen
in Ahoy. Gehoord op zondagavond 1
februari.
ROTTERDAM - De ouverture is
glorieus. Een kleine, in wit shirt
geklede Paul Simon laat op Mi
riam Makeba na de voltallige ta
bleau de la troupe op het podium
plaatsnemen: de magistrale
Zuidafrikaanse band Stimela.
aangevuld met trompettist Hugh
Masekela en drie vocalisten, en
de tienmans sterke zanggroep
Ladysmith Black Mambazo.
Ahoy staat op zijn kop.
Dat zal niet zo blijven. Twee
uur later is Simon's eigen in
breng gereduceerd tot die van
een veredelde presentator, die
als een vreemde eend in de bijt
rondloopt en voortdurend de in
druk wekt per ongeluk in deze
aanstekelijke, Afrikaanse muzi
kale melée te zijn terechtgeko
men. Anders dan op zijn voor
treffelijke album 'Graceland' is
Simon live niet in staat zijn eigen
Amerikaanse identiteit te verbin
den met Afrikaanse muziek.
Paul Simons wereldtournee is
zondagavond in Rotterdam
stroef van begonnen. Hij heeft
dat min of meer aan zichzelf te
danken. Evenals Little Steven,
die een jaar eerder afreisde naar
Zuid-Afrika om zelf poolshoogte
te nemen over de politieke en ar
tistieke situatie, werd hij in 1985/
1986 het slachtoffer van een ver
warrende lawine van informatie
die over hem werd uitgestort.
Simon beweerde aanvankelijk
alleen geinteresseerd te zijn in de
zwarte muziek - enerzijds de
hectische, sterk op rhythm
blues lijkende township jive, an
derzijds de ongelooflijk rijke clo
se-harmony, a capella zang van
Ladysmith Black Mambazo en
The Gaza Sisters.
Pas toen Paul Simon Ladys
mith Black Mambazo en zijn
stersolisten - gitarist Ray Phiri
en bassist Bakithi Kumalo vorig
jaar introduceerde in de Verenig
de Staten ontdekte hij hoe poli
tiek en muziek in een context als
die van Zuidelijk Afrika nooit los
van elkaar kunnen staan. Het
Amerikaanse blad Rolling Stone
noteerde hoe Simon geschokt
was toen één muzikant bij hem
informeerde waar hij zich bij dè
Newyorkse politie moest laten
registreren.
Zelfs die ervaringen hebben
Simon niet tot een echt duidelij
ke stellingname kunnen verlei
den. Zo was er tot op het laatste
moment onduidelijkheid over de
zijn werkelijke beweegredenen
om met Afrikanen te werken -
was het opportunisme? Jatte Si
mon muziek zoals Police-drum
mer Stewart Copeland had ge
daan in het geval van het album
'The Rhythmatist' met de Zaire-
se bandleider Ray Lema? Was
het een vorm van blinde bewon
dering voor een wereld van voor
hem ongekende muzikale
schoonheid?
Wie had gedacht dat deze tour
nee op die vragen een antwoord
zou geven, komt bedrogen uit.
Op twee nummers na, 'That was
your Mother' en 'All around the
World' (die Paul met Amerikaan
se bands - Rockin' Dopsie en
Los Lobos - heeft opgenomen)
komt het gehele album 'Grace
land' aan bod. Een extra teleur
stelling vormt het feit dat de
mooiste nummers van de plaat -
het titelnummer 'Graceland', het
verhalende lied 'Under African
skies' en het devote 'Homeless' -
live veel minder dynamiek bezit
ten dan op de opnamen het geval
Voor een zeer belangrijk deel
is dat gebrek te wijten aan Paul
Simon zelf, die tijdens dit con
cert gehinderd wordt door dui
delijk hoorbare keelproblemen
(een deel van het repertoire zingt
hij een octaaf te laag), maar ook
niet in staat is temidden van al
die zinderende, extatische en ge
tuigende zwarte muzikanten zijn
eigen unieke warmte uit te stra-
l8n JOHN OOMKES
The Royal Ballet met 'Young Apollo'
(David Bintley/Benjamin Britten en
Gordon Crosse), 'A month in the
country' (Frederick Ashtoa'Frédéric
Chopin) en 'Gloria' (Kenneth Mac-
Millan/Francis Poulenc). Gezien op
31 januari in het Muziektheater.
AMSTERDAM - Het tweede pro
gramma van The Royal Ballet in
het Muziektheater bestond uit
werk van drie generaties huis
choreografen: de nu 82-jarige
Frederick Ashton, de 57-jarige
Kenneth MacMillan en David
Bintley, die 29 jaar is.
Sir Frederick Ashton wordt al
gemeen beschouwd als de
grondlegger van de zeer verfijn
de Engelse stijl. 'A month in the
country' - naar het gelijknamige
toneelstuk van Toergenjev - is
een van zijn latere werken. Het is
Gehoord op 31 januari in de Stadsge
hoorzaal in Leiden: Golden Earring.
Bezetting: Barry Hay, zang en gitaar
George Kooymans, zang en gitaar
Rinus Gerritsen, bas Cesar
Zuiderwijk, drums. Met in het voor
programma: K 13.
LEIDEN - De Golden Earring
mag zich sinds jaren de meest
succesvolle rockband van Ne
derland noemen. Met een straat
lengte voorsprong op de rest. Dat
dankt de band niet in het laatst
aan haar optredens. Het concert
op het Scheveningse strand bij
voorbeeld, in de zomer van vorig
jaar, trok zo'n 150.000 bezoekers.
Weliswaar was de toegang gratis,
maar toch. En ook in de V.S., het
Mekka voor de popmuzikant, is
zij een bekende en geliefde ver
schijning op de podia. Geen
slechte prestatie, daar het Ameri
kaanse publiek als het meest kri
tische op deze aardbol bekend
staat.
Ook het concert in de Stadsge
hoorzaal werd gekenmerkt door
een enthousiaste schare toehoor
ders. Al tijdens het optreden van
K13, een Belgische band van
goede roek-kwaliteit, zat de sfeer
er goed in. Daarna werd het al
leen nog maar 'erger'. Joelende,
fluitende en dansende fans
vormden het decor waartegen de
Earring haar optreden afwerkte.
Het was aanvankelijk niet duide
lijk waarom. De band had zeker
een half uur nodig om op gang te
komen en speelde de eerste
nummers bijzonder plichtmatig.
Al te veel beweging zat er niet in.
Neem Rinus Gerritsen. Al nee-
schuddend op de maat van de
muziek, week hij de hele avond
geen meter van z'n plaats. En
Barry Hay en George Kooymans
een klassiek ballet voor niet
meer dan acht dansers. Alle in
grediënten die Ashton in Enge
land tot een fenomeen hebben
gemaakt, zijn erin terug te vin
den: een rijk decor, kluchtige
grapjes en heftige gemoedsaan
doeningen die gestalte krijgen in
zeer gevarieerde solo's en pas de
deux.
Een pianoleraar brengt de har
ten van drie vrouwen in een Rus
sisch buitenhuis in heftige be
roering. Telkens als hij met één
van hen alleen is, worden ze door
een ander betrapt. Vooral voor
de pianoleraar - gedanst door ar
tistiek leider Anthony Dowell -
heeft Ashton verbazende varia
ties bedacht, die vaak heel tref
fend zijn, maar soms ook merk
waardig houterig aandoen. De
behaagzucht van de vrouwen
blonken eveneens niet uit in mo
biliteit. Als een stel schildpad
den in een teil met stroop be
woog het hele spul zich over het
podium. Aangetast door de tand
des tijds, de groep draait al een
kwart eeuw mee, of ongeïnspi
reerd door de voor hun normen
matige opkomst? In elk geval
had de Earring in het begin de
allure van een goedkope sleutel
hanger.
Plotseling echter lieten de he
ren hun ware gezicht zien en
schakelden over van de automa
tische piloot naar de hoogste ver
snelling. Nu maakte de band wèl
kan groteske vormen aannemen
en de grapjes met tegen elkaar
opbotsende mensen en verdwe
nen sleutelbossen zijn ontroe
rend gedateerd. In al z'n gekun
steldheid en opsmuk is het een
stijlvast en karakteristiek werk.
'Gloria' van Kenneth MacMil
lan is een ballet met een surrea
listische sfeer. Het decor bestaat
uit hoge, dunne rechthoeken, de
belichting is dreigend: een land
schap na de grote slag. Mannen
met vreemde kleine helmpjes en
vrouwen met een kapje op het
hoofd bestijgen van achteraf de
schuin oplopende dansvloer. De
mannen lijken bemodderde sol
daten, voor wie de vrouw het zin
nebeeld is van de hoop. Zij wor
den op de handen gedragen en
rondgeslingerd en staan dat lijd
zaam toe.
indruk. Tijdens de grote hitsuc
cessen 'Radar Love' en Twilight
Zone' spetterde het Haagse vier
tal ineens als vanouds. Enthou
siast en bijzonder hecht. Maar
niet zozeer het muzikaal-techni-
sche vermogen bepaalt het suc
ces van de Earring. Barry, Rinus
en Gerrit tokkelen en zingen
naar internationale maatstaven
een aardig eindje weg, maar ook
niet meer dan dat. Slechts Cesar
Zuiderwijk is van topklasse.
Daar had hij niet eens zijn
werkelijk indrukwekkende
drumsolo voor nodig om dat te
laten horen. Het zijn evenwel de
'Gloria' is vooral een ballet van
prachtige plaatjes. MacMillan ge
bruikt voor het centrale trio veel
elementen uit de moderne dans;
ze kronkelen en wentelen zich in
agonie. De grote groep komt er
daarbij vergeleken wat bekaaid
af en vooral het gedoe met de
vrouwen is soms stijf en gefor
ceerd.
David Bintley mag dan veruit
de jongste van het drietal zijn,
ook hij is in essentie een klassiek
choreograaf. Zijn 'Young Apollo'
doet door de strakke aankleding,
het lijnenspel en de opbouw
sterk aan Balanchine denken.
Zelfs het thema van Apollo, de
leerling van de goden, is eerder
door hem gebruikt.
In drie episodes wordt de ge
schiedenis verteld en steeds is er
één Apollo, omringd door grote
groepen vrouwen. Het middelste
hits die voor een groot deel bepa
lend zijn voor de populariteit van
de Golden Earring.
Een band kan echter niet blij
ven teren op hits uit het verle
den. De laatste single, 'Quiet
eyes', bleek geen knaller. Een op
volger zal nog wel even op zich
laten wachten, omdat George en
Barry op dit moment met een so-
lo-lp bezig zijn. Wel wordt in
Amerika binnenkort de single
'Jane, Jane' uitgebracht en af
hankelijk van het succes zal op
nieuw een tournee worden ge
boekt. Afwachten maar.
HERMAN JOUSTRA
deel maakt daarbij veruit de
sterkste indruk. Vooral omdat
Mark Silver een Apollo op de
planken zet, die bij al zijn virtuo
siteit toch iets van onhandigheid
weet te bewaren. Bintley heeft
vernuftige en speelse variaties
bedacht op de ritmische eige
naardigheden van de muziek van
Britten, maar komt er vooral bij
het corps de ballet soms onhan
dig uit de hoek. Met de twee ou
dere choreografen heeft hij een
voorliefde voor versieringen ge
meen, die snel tot overdaad kan
leiden.
Deze staalkaart van The Royal
Ballet heeft vooral laten zien, dat
het Britse gezelschap vele tech
nisch zeer knappe dansers heeft.
De uitvoering was steeds onberi
spelijk, maar tegen het onder
koelde aan.
ARIEJAN KORTEWEG
Anti-muziek
van Die Haut
Die Haut in het Leids Vrijetijdscen
trum (LVC). Gehoord op zaterdag 31
januari.
Met Rainer Ling, Remo Park en
Jochen Arbeit op gitaar. C'hristoph
Drehcr op bas en Thomas Wydler,
drums.
LEIDEN - De vijf West-Berlij-
ners werden op de LVC-affiches
aangeduid als gitaarstructuralis
ten. In andere knipsels en sten
cils werd gestrooid met etiketten
als garage-punk, neo-psychideli-
ca en in een enkel geval zelfs sur-
frock. Eén van de schrijvers van
stukjes over de Duitse groep Die
Haut betoogde dat juist omdat
elk etiket op 'deze oosterburen
terstond zijn kleefkracht verliest,
hier wel sprake moest zijn grote
kwaliteit.
Van alle aanduidingen vooraf
bleek die van de gastheren van
het LVC het meest van toepas
sing. Want structuren waren er
en de drie hakkende gitaristen
waren daarvoor verantwoorde
lijk, of, zo men wilt: daaraan
schuldig. Marsmuziek voor op de
gitaar, geram vanuit de scheeps-
dokken. Surfen? Meer een olie
tanker die aan wal komt en dóór
gaat.
Ook de drie gitaristen van de
Red Guitars, om maar eens een
zijweg in te slaan, beoefenen het
gitaarstructuralisme. Bij deze
Britten draait het om verfijnde
weefsels met ragfijne gitaarlijn
tjes die je alleen met geoefende
oren kunt blijven volgen. Bij Die
Haut draait het om de patronen
van de hekwerken van meneer
Heras. Structuren van staal
draad, omspannen door palen en
balken. Elke afwijking of variant
gaat op in de veelheid ruitjes
waarmee die vreemderik is om
geven.
Exact 36 minuten beukten de
vijf er zaterdag op los. De toe
gangsprijs voor die avond be
droeg overigens acht en een hal
ve gulden. De heren keerde terug
voor nog een stuk, verdwenen,
keerden andermaal terug met
een hardrockachtige versie van
de westernmuziek van Ennio
Morricone om toch weer achter
de coulissen te verdwijnen.
Een groot deel van het - zeker
gezien de concurrentie in de
Stadsgehoorzaal in redelijke gro
ten getale opgekomen publiek
had toen zijn vertier al ergens an
ders gezocht. Zeer begrijpelijk
want de rauwe, stampende anti-
muziek van deze vijf chagrijnige
Duitsers levert geen moment
ook maar één ander gevoelen op
dan irritatie, culminerend in
woede. Misschien dat dat ook de
bedoeling is. Elke reactie op wel
ke muziek dan ook is er immers
één. WIM KOEVOET
