Tk heb het gevoel opnieuw geboren te zijn'
Jeroen Krabbé kan z'n
doorbraak nog maar
nauwelijks verwerken
"Twintig jaar heb ik avond aan avond op
het toneel gestaan. Nu is iedere dag opeens
een ander avontuur". Het afgelopen jaar
bracht Jeroen Krabbé een even snelle als
onverwachte internationale doorbraak.
Zelf is hij er nog steeds enigszins confuus
van. "Je wordt echt geleefd en het is dan
verdomd moeilijk om je zelf te blijven.
Maar aan de andere kant vlieg ik liever
van Boston naar Los Angeles dan 's avonds
met de auto van Amsterdam naar Meppel
te moeten".
door Hein Kropman
ZATERDAG 31 JANUAR11987 <np w mm m PAGINA 19
EXTRA
M BIJLAGE VAN HET LEIDSCH/ALPHENS DAGBLAD
"Wat je nodig hebt is één goede
film. Een soort vehikel om de in
ternationale filmwereld binnen
te komen. Als die ingang er een
maal is, weet je echt niet wat er
allemaal met en om je heen ge
beurt".
Jeroen Krabbé vond dat 'vehikel'
door zijn hoofdrol in Paul Verhoe-
vens film 'De Vierde Man', een film
die na een aardig succes hier te lande
ook in de Verenigde Staten werd uit
gebracht en daar enorm insloeg.
Na meer dan een jaar draait The
Fourth Man nog steeds in o.a.
New York, san Francisco en Los
Angeles. De film heeft in Amerika
heel wat teweeg gebracht, wordt daar
als een heel bijzondere film gezien.
In het verlengde van het succes van
De Vierde Man is ook de ster van Je
roen Krabbé in een jaar tijd enorm
gestegen. De Amsterdamse acteur
werd gevraagd voor een grote rol in
de nieuwste James Bond-film The Li
ving Daylights, waarin hij de tegen
stander speelt van de nieuwe 007, Ti
mothy Dalton. Daarnaast is Krabbé
binnenkort in de Nederlandse bio
scopen te zien als de schurkachtige
Losado in No Mercy. Tegenspelers in
die film zijn niemand minder dan Ri
chard Gere en Kim Basinger.
De carrière van de nu 42-jarige Je
roen Krabbé is kortom in een heuse
stroomversnelling gekomen. Kort
voor zijn vertrek naar Mexico, waar
Krabbé een paar weken naast Kate
Kapshaw (bekend uit Indiana Jones
and the Temple of Doom) gaat werken
aan de groots opgezette tv-film 'One
for the Dancer',, spraken we met de
nu overal in het buitenland bekende
Nederlandse filmster over VIP-be-
handelingen, reizen, filmen en de
waanzin van dat alles.
Jeroen Krabbé, ontspannen en veel
pratend in een luxe suite van een
groot Amsterdams hotel: "Wat me nu
allemaal is overkomen, is eigenlijk
heel moeilijk te verwerken. Na twin
tig jaar voornamelijk toneelspelen op
de Nederlandse planken word je op
eens opgepikt in de VS. Ben je op
eens een soort speelbal. Het is echt
een aanslag op je persoonlijkheid. Na
het internationale succes van De
Vierde Man werd ik werkelijk over
stroomd door aanbiedingen en ik heb
gemerkt dat het heel zwaar is om op
eens zoveel aandacht te krijgen".
Eenmalig
Naast zijn werk in de vaderlandse
theaters speelde Jeroen Krabbé al
eerder in een aantal (meest Neder
landse) speelfilms en de tv-serie Wil
lem van Oranje. Naast Glenda Jack
son en Ben Kingsley zette Krabbé de
eerste stappen op weg naar een inter
nationale filmcarrière in de Britse
speelfilm The Turtle Diary.
Hoe ging het verder? Krabbé: "Ik
had al contacten met regisseur Mi
chael Cimino voor een hoofdrol in
zijn nieuwe film The Sicilian. Ik was
al aan het praten over de opnamen-
schema's met producenten van
Bond-films. Tien minuten na die
lunch stond ik buiten. Met het con
tract voor de rol van Bonds tegen
stander, een KGB-agent, op zak. Ci
mino hebben we maar weer afgebeld,
zo'n grote rol in een Bond-film die
wereldwijd wordt uitgebracht is een
malig en wellicht komt er nog wel
eens een kans om met Cimino te
werken".
Vanaf het moment dat Jeroen
Krabbé de rol in de nieuwe Bond
film kreeg, viel hij ook meteen in het
met alle égards omgeven VIP-milieu.
"Overal waar ik voor de opnamen
moest zijn stond een limousine met
chauffeur voor me klaar. Bakbeesten
van auto's waar ik in m'n eentje in
ook al omdat hij plannen had om te
gaan filmen met Frans Weisz. Maar
hij legt zich bij het verbod neer. Denkt
over een jaar of twee zo'n naam te
hebben opgebouwd dat hij zelf zijn
loopbaan verder kan bepalen.
Krabbé: "Twintig jaar heb ik avond
aan avond op het toneel gestaan, nu is
iedere dag opeens een ander avon
tuur. Te weten dat beroemde regis
seurs in mij zijn geïnteresseerd, dat
doetje toch wel wat. Maar ik probeer
vooral door zoveel mogelijk te schil
deren zo 'gezond' mogelijk te leven.
Het is ontzettend prettig je te kunnen
concentreren op iets anders dan al
leen maar film. Londen is in dat op
zicht een feest, met alle schouwbur
gen en theaters".
"Ik durf te vertrouwen op mijn er
varing en dat geeft me een stuk zeker
heid. Bezig zijn met filmen op deze
manier geeft me het gevoel opnieuw
geboren te zijn. Het is een enorme be
levenis en vaak dolle pret om na twin
tig jaar keihard werken nu opeens in
de watten te worden gelegd. Overal
waar ik nu kom is dat aureool van de
meester-acteur, een paspoort voor de
meest vorstelijke behandeling".
"Reizen is leuk, aankomen op
vliegvelden is eng en het steeds kof
fers uitpakken op anonieme hotelka
mers is vreselijk. Maar daar staat toch
ook heel wat tegenover. Uit elke pro-
duktie die ik nu heb gedaan heb ik
vrienden overgehouden. Whoopi
Goldberg is een dierbare vriendin,
via haar heb ik zanger Paul Simon
weer leren kennen, zo trekt dat steeds
in cirkels rond. In Nederland kende
ik al iedereen, hier ben ik echt met
een nieuw leven bezig".
Vereerd
Eén van die nieuwe dingen is de
promotietoer voor The Living Day
lightswaarvoor hij in één week alle
grote steden van Noord-Amerika
moet bezoeken. Vereerd met alle aan
biedingen en alle toestanden rond
zijn persoon is hij zeker. Aan de ande
re kant blijft hij wat verwonderd
aankijken tegen de vreemde toestan
den in de internationale filmwereld.
Krabbé: "Wat er verder met me
gaat gebeuren? Geen idee! Zo'n rol in
de Bond-film, da's er echt een met
een gouden randje. Eigenlijk merkte
ik pas dat het iets bijzonders was
door de reacties van mijn kinderen en
door de enorme belangstelling van de
internationale pers die meteen over
me heen rolde. Aanbiedingen te over,
maar ik weet echt niet hoe mijn toe
komst er nu gaat uitzien. Als het mor
gen zou ophouden, ga ik weer het
theater in. Weer naar Meppel in plaats
van naar San Francisco of Mexico.
Weer volop schilderen. Dat ik dit alle
maal heb mogen meemaken, vind ik
al iets heel bijzonders".
Ik durf te vertrouwen op mijn ervaring en dat geeft me een stuk zekerheid".
moest. Ongelooflijk, steeds werd ik
als een vorst ontvangen en niets was
goed genoeg. Reizen, alleen eerste
klas. Speciale behandeling bij doua
nes, gigantische persconferenties".
"Je wordt echt geleefd en het is dan
verdomd moeilijk jezelf te blijven. Je
staat plotseling in een wereld waarin
je op niets kunt terugvallen. Je
hebt geen vast gebouw om tegenaan
te leunen. Maar aan de andere kant
vlieg ik liever van Boston naar Los
Angeles dan 's avonds met de auto
van Amsterdam naar Meppel te moe
ten".
Theateragenten beheersen nu voor
een groot deel het leven van Krabbé.
Hij heeft er drie, één in Londen en
twee in de Verenigde Staten, in New
York en in Los Angeles. Zij bepalen
de lijnen waarlangs de carrière van
Jeroen Krabbé de komende tijden zal
gaan.
"Wat je moet afleren, is denken in
Nederlandse maatstaven. De agenten
die ik heb en die ik volkomen ver
trouw, weten veel beter dan ik wat
goed is en wat past in mijn carrière.
Ze schiften alle aanbiedingen die ik
krijg en meer dan de helft verdwijnt
al meteen in de prullenbak, daar heb
ik geen weet van".
Alle hoeken
"Die mensen hebben zoveel erva
ring en kennen echt iedereen in de
filmwereld. Mijn agente in Los Ange
les is mevrouw Rosenberg, ze kent
echt alle hoeken en gaten van de bu
siness. Rosenberg werkt ook voor
mensen als Milos Forman, Nastassja
Kinski en Jeremy Irons. Zeg maar de
acteurs onder de filmmensen. Zij was
het ook die me aanraadde een rolletje
te nemen in de film Jumpin' Jack
Flash, waarin Whoopi Goldberg de
hoofdrol speelt".
"Aanvankelijk zag ik dat niet zit
ten. Ik dacht dat ik te duur was voor
die film en mijn rol was niet echt
groot. Maar mijn agente wist me te
overtuigen het toch te doen. Whoopi
Goldberg maakte die film vlak voor
The Color Purple, waarvoor ze een
Oscar-nominatie kreeg en waardoor
ze in één klap wereldberoemd werd.
Stomtoevallig zat ik in de film die aan
haar naam was opgehangen. Dat zo'n
planning werkt merkte ik meteen,
want direct daarop werd ik naast Ri
chard Gere gekozen voor No Mercy".
In zowel No Mercy als in The Living
Daylights speelt Jeroen Krabbé de
schurkenrolweliswaar twee totaal
verschillende karakters, maar is hij
niet bang om alleen maar voor boe-
venrollen te worden gevraagd?
Krabbé: "De schurkenrol in No
Mercy en die in The Living Daylights
zijn totaal verschillend. In No Mercy
ben ik een gevaarlijke en niets ont
ziende killer, in de Bond-film een
soort komische gek. Geen echte har
de schurk en die rol heb ik ook losser
neergezet dan aanvankelijk in het
script stond. No Mercy ging me mak
kelijk af. In (Je Bond-film was het
veel moeilijker, daar moest een lichte
touch van ironie bij komen".
"Maar nu is het uit met de schur
kenrollen, ik ga nu een heel andere
richting op, de romantische. Ik wil
me vreselijk graag concentreren op
echte krakterrollen en de tv-film die
ik nu in Mexico ga opnemen is de eer
ste stap op die nieuwe koers. Ik speel
daarin de rol van de rechterhand van
de Cubaanse dictator Fidel Castro. Er
wordt een complot tegen ons ge
smeed en dat loopt via de vrouw
waarop ik in het verhaal verliefd ben
geworden. Die rol biedt al een heel
scala van andere mogelijkheden".
Ha, meneer Bond
Zo'n VIP-behandeling, uitzicht op
een glanzende carrière, aanbiedin
gen die hem overspoelen. Het is prach
tig, maar natuurlijk zitten er ook
schaduwkanten aan zo'n bestaan.
Krabbé: "Ik kan echt geen hotelka
mer meer zien, daar word ik compleet
gek van. Wekenlang van hot naar
haar gesleept worden, vliegtuig uit,
hotel in. Hotel uit, vliegtuig in. Heel
eenzaam voel je je dan. Je mist je ge
zin, je vrouw, je kinderen. Geen kans
om iets voor jezelf op te zetten in die
tijd. Ik denk dat ik het afgelopen jaar
wel drie keer de wereld ben rondge
vlogen. Alleen al tijdens de opnamen
van The Living Daylights ben ik 25
keer van Londen naar Schiphol en
weer terug gevlogen. Bij de douane
kende iedereen me, werd ik verwel
komd met: ha meneer Bond. Na het
einde van die opnamen kwam ik op
een dinsdag thuis. Meteen werd ik
weer gebeld. Of ik op maandagmor
gen om elf uur in Los Angeles wilde
zijn voor een één uur durende bespre
king".
Voor de Bond-film werkte Jeroen
Krabbé onder meer in Londen, Wenen
en Noord-Afrika. Voor zijn Ameri
kaanse filmwerk werd hij ook over
het hele continent gejaagd. Van Chi
cago naar New Orleansvan Los An--
geles naar New York en weer terug.
Krabbé: "Die filmwereld heeft
niets met het normale leven van
doen. Het is vaak dodelijk ver
moeiend. Aan alle kanten staat men
aan je te trekken, maar je wordt ook
overal als een soort godheid gezien.
Vooral in Amerika, daar zijn acteurs
echt koningen. Alle filmspelers ter
wereld zijn dan ook heel anders dan
die in de VS. Buitenlanders vinden ze
daar bijzonder en zeer interessant.
Omdat ik als een onbeschreven blad
dat wereldje ben binnengestapt, weet
niemand eigenlijk dat ik alleen maar
een doodgewone boerenlul ben. Je
voelt je echt als de Koningin van She-
ba en dat is toch ook wel prettig".
"Leuk is het dan dat mensen als Ri
chard Gere mij komen vragen hoe ze
een rol moeten spelen en dan kan ik
ze dat met mijn enorme toneelerva
ring haarfijn uitleggen. De meeste
Amerikaanse acteurs zetten zo'n rol
op via een speciaal aangeleerde me
thode. Concentreren op je rol en je
wordt vanzelf dat personage. Alleen
kost het meestal een lange voorberei
dingstijd. Richard Gere was net zo
humeurig als de scène aangaf. Ik heb
geleerd om heel snel zo'n karakter of
zo'n gemoedstoestand neer te zetten,
het gevolg van mijn theaterervaring".
Gevangenis
De opnamen voor No Mercy liepen
danig uit. De geplande draaitijd van
zes weken moest worden verdubbeld
en Jeroen Krabbé was gedwongen op
de set te blijven, ook al moest er vaak
een week worden gewacht op het ge
schikte weertype.
Krabbé: "Ik werd er gek van, had
enorm last van heimwee. Belde drie
keer per dag twintig minuten naar
huis. Steeds werd er weer een week
bij geplakt. Mijn agente zat natuurlijk
juichend achter haar bureau de over
time te berekenen, maar ik had het
gevoel alsof ik in een gevangenis zat.
Ik mocht niet weg, maar gelukkig
werd iedereen dat gezeur van mij
goed zat en kon ik meteen na de laat
ste opname vertrekken".
"Ze hebben speciaal voor mij een
stuk van het decor op een oplegger
gezet en dat naar de plek gereden
waar ik toen aan het filmen was. Af-
schminken heb ik in het vliegtuig
naar huis gedaan. Zo heb ik ook twee
weken in een stad als Chicago moe
ten wachten om één dag te kunnen
opnemen. Dat is echt vreselijk, ik
kende niemand en wat moet je doen
in die tijd"
"Aan de andere kant is reizen - ik
ken nu echt alle stewards en stewar
dessen van de KLM - ook best aange
naam. Je ziet veel. Ik bezoek zoveel
mogelijk musea en met die privé-
chauffeur maak ik tochtjes als ik
even gemist kan worden. Daarnaast
heb ik vaak de tijd om te schilderen.
Dat zijn van die momenten waarop
filmen duidelijk op de tweede plaats
komt. Als het enigszins mogelijk is
neem ik ook mijn vrouw of mijn ge
zin mee. Ëij de Bond-film was dat
makkelijk. De hele familie is toen op
de set geweest en mijn vrouw gaat
ook mee naar Mexico. Maar toch, zo
moeten werken slaat wel je gezin uit
een".
Ander avontuur
In een Nederlandse film zullen we
Jeroen Krabbé (voorlopig?) wel niet
meer zien. Dat past niet in het sche
ma, zoals zijn agenten dat hebben op
gesteld. Jeroen Krabbé betreurt dat.
Krabbé in gezelschap van prins Charles en prinses Diana, die haar echtgenoot als stuntman gebruikt door
een 'fopfles' op zijn hoofd kapot te slaan, tafereeltje tijdens een bezoek van het prinselijk paar aan de
opnamen van de nieuwe Bond-film 'The Living Daylights'. <r0to ap>
