Niet bij wielrennen alleen
Nieuws (makers) van 1986
ZATERDAG 27 DECEMBER 1986
EXTRA
jl^BIJLAG^A^iE^EIDSCH/ALPHEN^AGBWD
PAGINA 13
Het is wel duidelijk waarom Greg
Lemond zich in de wintermaan
den gaarne mag terugtrekken in
Rancho Murietta, een dorp langs
de weg die Californiës hoofdstad
Sacramento verbindt met het 50
kilometer verderop gelegen Jack
son.
door Henk Dam
Daar zijn allereerst de twee golfba
nen, één net buiten, de ander in Ran
cho Murietta, want golf spelen is Le-
monds grote passie. De tweede reden
is: colletjes. Weliswaar van de 15e cate
gorie of daaromtrent, heuvels eigen
lijk, maar niettemin prima trainings-
grond voor een winnaar van de Tour de
France.
Rancho Murietta langzaam doorrij
dend, dient zich een andere zekerheid
aan: niemand hoeft zich over de jonge
Amerikaanse hardfietser zorgen te ma
ken. Want Lemonds dorp is een oase
voor de rijken, voor Amerikanen met
een inkomen van de eerste categorie.
Speelgoed
Dat kun je bijvoorbeeld zonneklaar
zien op het vliegveldje even buiten
Rancho Murietta. Dat staat vol met
tientallen particuliere vliegtuigen en
helikopters, het soort speelgoed voor
de jongens en meisjes die verder al al
les hebben.
En Rancho Murietta zelf kom je al
leen binnen na een wachthuisje met
veiligheidsagenten gepasseerd te zijn.
Het is een warme novembermiddag, en
het is stil in Rancho Murietta, rust die
slechts zo nu en dan wordt doorbroken
door het zoef-geluid van een langsrij
dend elektrisch golf-autootje waarmee
deze of gene dorpeling van de baan
komt.
De van donkerbruin hout opgetrok
ken woning van Lemond is verlaten.
Niets dat op leven wijst; de stilte van
een oververmoeid peloton. Het is toch
wel het goede adres? Door de voorruit
kijkend zie je een ingelijst soort diplo
ma: 'Champion du Monde'. Daarnaast
een ingelijste voorpagina van een tijd
schrift met de tekst: 'De Beste Van De
Nieuwe Generatie'. Dit is het huis van
Lemond.
Het begint langzaam donker te wor
den. Zou-ie onze afspraak vergeten
zijn? Dan komt er een Mercedes aange
reden. Greg Lemond stapt uit: "I'm
sorry. It's my wife". En hij begint te
vertellen dat zijn vrouw Cathy onver
wachts wegens een blindedarmopera
tie in het ziekenhuis is opgenomen. Er
stappen meer mensen uit de auto. Le
mond stelt routineus voor. "Dit is mijn
vader, Bob. Mijn moeder Bertha. En
dit hier is Geoffrey", zegt hij, op het
tweejarige zoontje wijzend dat als laat
ste uit de auto komt.
Koken
Hij is kleiner dan je zou denken, de
25-jarige Greg Lemond, schrieler ook.
Met kwieke tred gaat hij zijn huis bin
nen, waar vader Bob, een makelaar die
goed is voor miljoenen dollars, meteen
aan het bellen slaat over een ophanden
zijnde aankoop van onroerend goed.
"Laten we beginnen", stelt hij voor.
"Nee, wacht even. De eenden". Drie
bonken ijs waarin met moeite gevogel
te valt te herkennen, worden uit de
diepvriezer gehaald. Hij pakt een vel
letje papier: "Wat hadden we ook al
weer nodig? Sojasaus, honing, gelebo-
nensaus. M'n moeder gaat nog even
wat boodschappen halen, en dat heb ik
nodig voor de marinade. Ik ga morgen
Chinese eend maken, want dat is een
hobby van me, koken", zegt hij met
een verontschuldigend lachje. "Je ziet
wel dat er meer voor me is dan fietsen".
Dat blijkt spoedig. Greg Lemond is
niet alleen een gastronoom, hij houdt
ook van golfspelen ("Mijn handicap is
20, maar dat kan omlaag naar 16 als ik
wat meer de tijd heb om te trainen"),
skiën, jagen ("Die eenden heb ik zelf
geschoten") en "een beetje rommelen
met huizen. Huizen bouwen en die dan
verkopen".
Een vooroordeel over wielrenners
valt in gruzelementen. Greg Lemond
blijkt een veelzijdig geinteresseerde,
intelligente, vlot pratende, aardige jon
geman te zijn, achter wiens onschuldi
ge uiterlijk bovendien een hele clevere
zakenman schuilgaat. Het is die zake
lijke instelling die hem de reputatie
heeft bezorgd een geldwolf te zijn, een
wielrenner die alleen met dollartekens
in de ogen rijdt.
Greg ontkent dat, en komt keer op
keer op die beschuldiging terug. "Het
is vooral gekomen door het contract
dat ik in 1984 met Bernard Tapie heb
afgesloten. Met dat contract verbond ik
me voor een periode van drie jaar aan
de ploeg La Vie Claire. Daar was een
bedrag van een miljoen dollar mee ge
moeid, en dat heeft inderdaad nogal
wat opzien gebaard."
Gevaarlijke sport
- Vind je dat gek?.
Lemond: "Nee, achteraf is het wel te
begrijpen. Vroeger was het gewoon dat
je als wielrenner een contract voor je
neus kreeg, en dat je dan maar gelijk
tekende. Als ik over contracten moet
praten, neem ik gelijk m'n vader en een
advocaat mee, en wordt er onderhan
deld. Daar moet je zakelijk in zijn. Ik
vind dat ik daar recht op heb, want
wielrennen is een gevaarlijke sport. Bij
zo'n Tour de France stel je elke dag op
nieuw je leven in de waagschaal. Je
kunt bovendien als wielrenner maar
een korte tijd mee, dus je moet er uit
halen wat erin zit. En verder: als prof
word je verondersteld belangstelling te
hebben voor geld verdienen".
- Zijn die schampere geluiden die je
over jezelf in de sportpers leest, dus
misschien vooral jaloezie?
Lemond: "Ik denk dat het daar wel
op neer komt. Het zijn vooral de Fran
sen die op me afgeven, en dat komt,
omdat Franse wielrenners zich nooit
druk heb gemaakt over contracten. Dat
is dan gewoon stom: Nederlandse wiel
renners, zijn er over het algemeen heel
wat handiger in. En verder: als ik echt
alleen maar een geldwolf zou zijn, zou
ik veel meer kunnen verdienen. Ik had
dit jaar 100.000 tot 200.000 dollar meer
binnen kunnen krijgen als ik aan alles
had meegedaan. Dat heb ik niet ge
daan, want ik ben aan het eind van een
seizoen hondsmoe, ik heb m'n gezin en
ik ben graag in Amerika".
- Hoeveel verdien je eigenlijk?
Lemond kijkt besmuikt op, en zegt:
"Dat gaat niemand iets aan. Ik praat er
liever niet over. Iedéreen weet dat ik
330.000 dollar per jaar van La Vie Clai
re krijg, dus dat is in guldens nog niet
het miljoen dat ik in '84 verdiende,
toen de dollar nog hoog stond. Meer
vertel ik niet, alleen dat er genoeg wiel
renners zijn die even veel of meer dan
ik verdienen. Laat ik nog één ding over
het geld zeggen: ik ben nu 25, en ik
denk dat ik rond m'n 30ste stop. Dan
wil ik kapitaal hebben om met een ei
gen zaak te beginnen".
- Wat voor soort zaak?
Lemond: "Iets op het gebied van
wielrennen in elk geval. En ik doe nu al
het één en ander op het gebied van wo
ningbouw. Daar wil ik mee doorgaan,
verder uitbouwen. Dat is nu eenmaaal
de Amerikaanse mentaliteit: alle Ame
rikanen willen het liefst iets voor zich
zelf beginnen".
Greg Lemond rechtsmet rivaal Hinault tijdens de laatste Tour.
Verslaafd
- De Amerikaanse mentaliteit. Laten
we het daar over hebben. Hoe ben je als
Amerikaan in een toch on-Amerikaan-
se sport als wielrennen terechtgeko- 1 OegCWlJCl
- Als we even snel door de geschiede
nis gaan: in 1979 won je de WK wiel
rennen voor de jeugd. Twee jaar later
werd je prof, het jaar daarop was er de
overwinning in de Ronde van de Toe
komst, weer een jaar later de wereldti
tel, in '84 derde in de Tour de France,
en '85 tweede, en dit jaar eerste. Het is
natuurlijk een imposante lijst. Wat
maakt iemand een groot wielrenner?.
Lemond: "Ik zei dus al, dat ik al
gauw wist dat ik het potentieel had om
een goede prof te zijn. Daar zijn er hier
in de States wel meer van, maar die
hebben het nooit gemaakt omdat ze
niet naar Europa zijn gegaan. Dat is
misschien het verschil geweest. Ik ben
op m'n 18e naar Frankrijk gegaan, en
daar ben ik er pas achtergekomen hoe
hard de wielrensport eigenlijk is. En ik
train veel. Hier in Rancho rijd ik vier
tot vijf keer per week".
Lemond: "Bij toeval. Ik kom uit Re
no, in Nevada, en dat is in de winter
prachtig ski-gebied. Mijn vader en ik
hebben op een gegeven moment race
fietsen gekocht om in de zomer te kun
nen trainen voor het skiën. Dat ging
me makkelijk af, wielrennen, en ik be
gon echt verslaafd te raken toen ik bij
een plaatselijke fietshandelaar wielren-
blaadjes uit Europa onder ogen kreeg.
Toen het een winter niet sneeuwde,
ben ik het hele jaar blijven doorfietsen.
En ik wist al gauw dat ik wereldklasse
in me had".
- Hoe weet je zo iets?
Lemond: "Omdat ik alles won. M'n
eerste de beste wedstrijd, in Reno, won
ik. Ik won op m'n 16e amateurwedstrij
den voor alle leeftijden, ep op m'n 18e
in Frankrijk een wedstrijd voor ama
teurs en profs. Winnen en mezelf be
wijzen was het enige dat in die jaren
voor me telde".
- Op die heuveltjes hier in de buurt?
Lemond: "Heuveltjes? Dan ben je
niet ver genoeg gaan kijken. Verderop
worden het bergen, hoor, vergelijkbaar
met cols van de tweede categorie. Hoe
dan ook, ik beschouw mezelf als een
toegewijd wielrenner, hoewel niet in
die mate als sommige Europese wiel
renners. Iemand als Kelly is een fanati
cus. Die denkt en leeft alleen maar
voor wielrennen. Ik heb nog genoeg
andere dingen te doen: golf spelen bij
voorbeeld".
- Er zullen niet veel Europese wiel
renners zijn die ook golf spelen en ja
gen en cursussen Chinees koken vol'
gen...
Lemond: "Ik zie de verschillen ook
wel. Ik ben Amerikaan, en dat maakt
me anders. Het is ook moeilijker voor
me. Al dat reizen, in de zomer in Kort-
rijk wonen, ver weg van mijn familie.
En je krijgt misverstanden. Anderhal
ve week geleden won ik de Super Pres
tige Cup, de officieuze wereldtitel zeg
maar. Nou was ik net hier uit Europa
aangekomen, mijn vrouw was ziek en
bleek later blindedarmonsteking te
hebben, en het kost me bovendien
twee dagen om daar te komen. Dus ik
ben niet naar de uitreiking gegaan. Dat
is me toch kwalijk genomen... Dat be
grijpen ze niet, dat je niet altijd overal
naar toe kan. Ik probeer iedereen een
plezier te doen, en het eindigt ermee
dat iedereen kwaad op je wordt".
- Is dat ook de reden voor je slechte
pers in Frankrijk?
Lemond: "De Franse journalisten
mogen me niet. Ik zie van hen altijd
negatieve artikelen. Fransen houden
natuurlijk toch al niet van Amerika
nen, maar daar komt bij dat ik niet al
tijd voor hen beschikbaar ben. In het
seizoen kan ik dat niet zijn, en in de
winter, als ik wel tijd heb, nemen ze
ook niet de moeite hier naar toe te ko
men. En sommige journalisten zijn zo
kinderachtig! Het Amerikaanse blad
Sports Illustrated schreef een zwaar
negatief verhaal over me omdat ik bij
de WK in Colorado geen tijd had met
hun journalist te praten. Ik was ziek, ik
had 15 familieleden bij me, dus ik had
geen tijd".
meegedaan. Ik had best meer gewild,
eri je krijgt ook een hoop boze gezich
ten omdat ik dat niet heb gedaan, maar
je kunt nu eenmaal niet alles doen".
Hij is even stil, en hervat het met eni
ge hartstocht uitgesproken pleidooi
met iets zachtere stem: "Ik ben nu een
maal geen politicus, altijd maar glimla
chen en praten. De pr-kant is moeilijk,
maar ik hoop het te verbeteren".
- Laten we het weer over wielrennen
hebben. In '85 werd je in de Tour de
France tweede achter Hinault. Er
wordt altijd gezegd dat je toen had VOOrZlCntlg
kunnen winnen, maar dat je je inhield.
Hinault zei in dat jaar, dat hij jou het
volgende jaar zou laten winnen en
daar heeft hij, voorzichtig gezegd, niet
echt zijn best voor gedaan. Nu je de ge
beurtenissen van juli wat hebt kunnen
laten bezinken,' en Hinault bovendien
met fietsen is gestopt, wat vind je nu
zijn optreden?
Tour had moeten toeslaan. Maar denk
je dat de Fransen dat hadden geaccep
teerd? En bovendien: Hinault reed al
leen agressief als hij bang was dat hij
niet kon winnen. Ik wist zeker dat ik
hem kon verslaan met drie etappes die
op bergtoppen eindigden, dus ik hoef
de niet almaar aan te vallen. Zie je, Hi
nault is als een wild dier. Als hij in het
nauw zit, gaat hij aanvallen. Sommige
mensen denken dat dat ook slim
koersen is, maar daar geloof ik niets
van. Ik geloof niet, dat Hinault vaak na
dacht".
Je zal nu in zijn schoenen moeten
treden als kopman van La Vie Claire.
Hoe zie je dat? Vind je jezelf een lei
derstype, zoals Hinault toch onmisken
baar was?
Druk geweest
Lemond: "Het hoort er bij. Wielren
nen is zoiets als tennis. De organisato
ren willen dat je persconferenties
geeft. Je hebt verplichtingen ten op
zichte van je sponsors, je wordt voor
van alles gevraagd. Maar in de winter
zit ik hier, bij m'n familie, en dan ga ik
niet naar Europa. Ik heb het ook druk
genoeg gehad: dit jaar heb ik van fe
bruari tot oktober aan 135 wedstrijden
Lemond: "In 1985 had ik natuurlijk
gewoon moeten zeggen: m'n rug op,
Hinault ('Screw you, Hinault'), ik ga
hier winnen. Wat was het? Naïviteit, te
veel tegen hem opkijken. Als je vraagt
wat ik nu van Hinault vind, dan blijft
het natuurlijk in de eerste plaats een
groot wielrenner. Ik was z'n zogenaam
de protégé, en ik mocht Hinault ook,
maar nu niet meer. Hij probeert nog
steeds de Tour van '86 te winnen, getui
ge de vele interviews waarin hij zegt: ik
had Lemond op de Alpe d'Huez, waar
we gelijk over de streep gingen, moe
ten lossen en op winst moeten rijden.
Ha! Ik had hèm juist moeten laten val
len. Hinaults verraad in de Tour zelf, en
vooral die uitspraken daarna, dat doe
je een vriend niet aan".
- Er zijn mensen die vinden dat je
een worbeeld aan hem zou kunnen ne
men, waar het gaat om agressief rij
den.
Lemond: "Hinault was het dierlijke
leiderstype. Hy vertelde mensen wat ze
moesten doen. Zo ben ik niet. Als Ame
rikaan moet ik natuurlijk al voorzichti
ger met de Fransen omspringen. Maar
ik zal de leidjng op me nemen. Ze zul
len wel naar me moeten luisteren, want
als ze dat niet doen, verdienen ze geen
geld".
- Ten slotte: ga je de volgende Tour
Lemond: "O, dat is helemaal niet ze
ker. Fignon wordt een groot concur
rent, en Zimmermann ook".
- En de Amerikanen? De ploeg van
Seven-Eleven speelde vorig jaar niet al
te veel klaar. Wordt het dit jaar beter?
Lemond: "Het Seven-Eleven team
heeft de Tour onderschat. Ze wisten
niet dat het zo zwaar was. Maar in Eu
ropa rijden is heel zwaar, en als Ameri
kaan zitje nog eens extra in het nadeel,
zoals ik al heb gezegd. Nee, ik denk dus
niet dat ze het volgend jaar veel beter
zullen doen".
