'In kwaliteit zijn we gelijkwaardig'
Herenleed: wat kwam
komt dat nooit weer?
PODIÜMBLIK
Adelheid
Roosen
over de
Vijf(de)
van Purper
Nieuwe studie
Rembrandt te
boek gesteld
Korting op schouwburgkaartje geslaagd
Boeiend en afwisselend
concert van Beethoven
DINSDAG 16 DECEMBER 1986
RADIO-TV-KUNST
PAGINA 23
Redactie Pieter C. Rosier
LEIDEN - Theaterliefhebbers
kunnen deze week voor wat Lei
den betreft alleen in de schouw
burg terecht, daar het LAK tot er
gens in januari zijn deuren ge
sloten houdt. Trouwensna een
kindervoorstelling op maandag
middag a.s. gaat ook het theater
aan de Oude Vest op kerstreces.
In Imperiums Microtheater be
gint vrijdagavond een reeks
voorstellingen van een kerstspel
zoals elk jaar bij deze amateurto
neelvereniging gebruikelijk is.
Hashiwazam
De nieuwe theaterweek begint
met een opvoering van 'De magi
sche spiegel van Hashiwazam'
door De Voorziening vanavond
in de schouwburg. Het gaat, zo
als vorige week in deze kolom
men al uitvoerig aangekondigd,
om een sprookjesachtige familie
voorstelling met als bijzonder
heid de medewerking van Toby
Rix, de podiumartiest, die ooit
als muzikale komiek succes had.
De regie van 'Hashiwazam' is in
handen van de Engelsman Ale
xander Dore, die dit kluchtige
spektakel ook schreef. Het ver
haal speelt zich, zoals de titel al
aangeeft, af in de wereld van
1001 Nacht. Deze voorstelling
voor jong en oud met muziek,
zang en dans begint om 19.00
Herenleed
Herenleed op het podium. Men
kan het woensdagavond in de
Leidse Schouwburg beleven.
Cherry Duyns, Armando en
Johnny van Doom brengen daar
hun programma, dat destijds op
de televisie doortrokken was van
weemoed en verlangen, maar in
hun theatervoorstelling meer hu
moristische trekjes vertoont. Hoe-
Hugo Metsers en Pleuni Touw,
samen in 'Same time next year'.
(foto pr»
wel het accent in deze voorstel
ling dus op het komische ligt,
komt de tragiek af en toe ook om
de hoek kijken. Sommigen noe
men Herenleed een mengvorm
van toneel en cabaret, in elk ge
val is het een bijzondere vorm
van theater. Elders op deze pagi
na meer over deze Herenleed
voorstelling.
Vreemd gaan
'Het kan vreemd gaan' is de
Nederlandse titel, die het duo
Pleuni Touw en Hugo Metsers
heeft gegeven aan het toneelstuk
'Same time next year' van Ber
nard Slade. Het is een met een
vleugje bitterheid overtrokken
licht verteerbaar brok toneel
waarin het tweetal zich heeft
vastgebeten en waarmee het dit
seizoen door het land trekt. Het
thema van het stuk, dat door
Remco Campert is vertaald en
door Jules Roy aards is geregis
seerd, is de buitenechtelijke rela
tie. De schrijver laat in spitse
dialogen zien hoe twee mensen
gebukt gaan onder wroeging,
maar hun geweten sussen onder
het motto dat de helft van het ple
zier er af is als je je niet een beetje
schuldig voelt. Een schuldig ple
zier of een plezierige schuld, dat
is de vraag. Voor de beantwoor
ding daarvan kan men donder
dagavond in de Leidse Schouw
burg terecht.
Vijf(de) van Purper
Purper is een populaire caba
retgroep, die nauwelijks moeite
heeft met het verkopen van haar
programma's. Een muzikale
groep met als spil Adelheid Roo-
sen, bekend van tal van STER-
spots. Tot de groep is toegetreden
de eveneens van het televisie
scherm bekende Karin Bloemen.
Purper heeft bovendien de acteur
Bart Kiene binnengehaald, die
zijn plaats heeft gevonden naast
de 'veteranen' Frans Mulder en
Erik Brey. 'De vijffde) van Pur
per', is de toepasselijke titel van
het nieuwste programma van
Adelheid Roosen en de haren. Er
zijn voorstellingen op vrijdag- en
zaterdagavond in het theater
aan de Oude Vest, waarover el
ders op deze pagina meer.
Lelijk eendje
Voor de kleintjes is er maan
dagmiddag in de schouwburg
een voorstelling van 'Het lelijke
jonge eendje' door het kinder
theater NJT. Valt of staat vriend
schap bij hoe je er uit ziet, dat is
het centrale thema van deze voor
stelling, die speciaal is bedoeld
voor kinderen van zes tot en met
tien jaar. Aanvang 14.30 uur.
Klokkenspel
Imperium geeft vrijdagavond
de eerste van een reeks voorstel
lingen, die verband houden met
het naderende kerstfeest. Het
gaat ditmaal om 'Klokkenspel',
een naar eigen inzicht bewerkte
kerstvertelling van Charles Dic
kens. Zo is volgens een medede
ling van Imperium de tekst aan
gepast, de volgorde van het ver
haal veranderd en zijn er liedjes
aan het geheel toegevoegd. Trot-
ty, een pakjesbezorger, is de
hoofdpersoon van het verhaal.
Hij is arm en bepaald niet pessi
mistisch. Integendeel, door de
klokken van het carillon laat hij
zich bij tegenslagen bemoedigen,
totdat... anderen, rijkere mensen,
hem er van overtuigen dat hij
niets heeft in te brengen dan lege
briefjes. Imperiums kerstproduk-
tie is geregisseerd door Ans Al-
ting. Er zijn voorstellingen op 20,
22, 23 en 24 december. Aanvang
20.30 uur.
BAARN/LEIDEN (GPD) -
De drie heren van Purper -
Erik Brey, Frans Mulder
en nieuweling Bart Kiene
- zingen uit volle borst en
unisono Lacrimosa. De lo
catie is een treurig stem
mend repetitielokaaltje
met oranje plastic stoel
tjes in een zo'n handig
multi-functioneel cen
trum (van crèche tot thea
ter) in het Gooi. Dat krijg
je als een cabaretgroep
zich aan opera waagt,
maar het klinkend resul
taat is fabuleus. Dat be
looft wat voor de première
van De Vijf(de) van Pur
per, morgenavond in
Haarlems en voor de voor
stellingen op vrijdag en
zaterdag in de Leidse
Schouwburg.
Erik Brey, de muzikale leider,
zoekt nog even naar een solos
tem. Hij mist de laatste hoge no
ten volkomen. De twee dames
van Purper knijpen de ogen toe.
„Zal uk dat lijntje even zingen
vanuit de coulissen?", interrum
peert Karin Bloemen.
„Maar de mensen in de zaal
mogen je dan niet zien", zegt
Adelheid Roosen, „Vooruit, ga
eens even achter die plantenbak
staan".
Bloemen trippelt er op af: „Is-
ie breed genoeg?"
Uiteindelijk zingt ze 'het lijn
tje' vanachter een gordijn. Roo-
sen, in de wandeling 'Roet' ge
noemd, stampvoet van plezier:
„Dat is het! Wordt er iemand ver
kracht daar?"
„Natuurlijk", zegt Adelheid als
we eenmaal het repetitielokaal
hebben verruild voor een eet
huisje. Ze is verkouden en heeft
zojuist Dampo aangebracht op
de zere borstkas, terwijl Karin
tot ontsteltenis van de rest van
de bezoekers een digitaal horlo
ge temt met behulp van een mes.
„Natuurlijk. Wij kijken heel erg
naar wat een gerecht van vijf in
grediënten doet, en dat hebben
we altijd gedaan. Purper is nu
voor de derde keer van samen
stelling veranderd, en nog steeds
werkt het zo".
„Je gaat uit van de beperkin
gen en de mogelijkheden van je
mensen. We houden ook geen
audities. Ik kwam Karin in de
kroeg tegen, en dacht: dat is een
leuk wijf. We zijn een beetje aan
elkaar gewaagd. Het is voor mij
moeilijk om iemand te vinden -
en ik heb een vrij grote bek op
Purp
met
urper
Frans Mul
der, Adelheid
Roosen, Bart Kie
ne, Karin Bloe
men en Erik Brey.
het podium - die zich niet verve
lend voelt door mijn gedrag. Ik
wil me wel creatief intomen,
maar niet zódanig dat anders ie
mand niet naast me durft te
staan. En Karin heeft zelf iets
waar ik jaloers op kan zijn: een
dijk van een stem. We hebben
ongelijkwaardige kwaliteiten,
maar in kwaliteit zijn we gelijk
waardig".
De 'omgeving' heeft al voor
pret. Zo van: Bloemen en Roo
sen gaan elkaar bij Purper afma
ken. Handenwrijvend wordt het
treffen tussen de twee haaibaai
en van de VARA (Karin maakt
de quiz Zeg 't Maar; Adelheid is
presentatrice en mede-samen-
steller van de Nachtshow) afge
wacht.
Adelheid vindt het onzin, ook
al staat vast dat het voor een bui
tenstaander een hels karwei is
om met het vijftal samen te
werken. Purper doet alles zelf:
de muziek, de teksten, het affi
che, het programmaboekje.
„Dan krijg je dus zo'n beetje een
situatie dat je tijdens de voorbe
reiding bij elkaar woont. Het uit
gangspunt is een gezin te stich
ten", zegt Roosen. Wij hebben
nog nooit zo gewerkt dat een re
gisseur de eindverantwoordelijk
heid had; dat zit gewoon niet in
mijn computer. Het is niet zo dat
wij het materiaal aandragen en
dat een ander dan maar moet kie-
„Berend Boudewijn heeft ons
nu begeleid, en die werd op een
gegeven moment gèk. Hij vond
het heel moeilijk, terwijl het ge
woon een picobello regisseur is,
maar elke keer loopt hij bij ons
vast. Zegt-ie: als jij Ophelia was,
dan kan ik zeggen: zó doet Ophe
lia niet. Maar als het Adelheid
Roosen is, dan kan ik alleen
maar constateren: blijkbaar doet
Adelheid Roosen zó. Het is voor
toneelregisseurs heel moeilijk
om cabaret te regisseren".
Karin: „Wat vat je dat weer hel
der en beknopt samen, schat".
Tijdens de repetitie valt een
prachtig nummer op, een slaap
lied ten behoeve van een klein
knulletje, Balthasar. Ontroerend
zijn de regels die suggereren dat
een slaaptoestand een metafoor
is van de dood. Krijgt Purper
meer diepgang?
Adelheid: „Wellicht. Balthasar
is Eriks zoon, twee weken oud.
Eriks lijn in het programma gaat
over de dood. Zijn vader over
leed toen hijzelf elf was. Hij heeft
zoiets van: ik ben mijn hele leven
kind geweest van een dooie va
der, en ik was zélf al bijna een
'dooie vader' van een nieuw
kindje, terwijl ik nog leef. Ik wil
ophouden met een dooie man te
zijn, en hij zingt in de nieuwe
voorstelling een waanzinnig le
venslustig lied: Ik wil leven".
„Er was een heel grote span
ning in de groep tijdens de proef-
voorstellingen. Eindelijk was dat
kind daar. De dag na Balthasars
geboorte hadden we een voor
stelling in Den Helder. Ik ken
Erik meer dan tien jaar en heb
hem een keer zien huilen. In Den
Helder jankte, jankte hij tijdens
dat nummer. Janken! Toen klap
te dat ineens open".
Karin: „Is je bandje nou vol,
schat?"
JOHN OOMKES
Op het podium staan een lesse
naar en een stoel. Een bedeesd
mannetje verschijnt ten tonele.
Voorzichtig loopt hij naar de les
senaar, een beetje gebogen. Snel
raakt hij het hout aan, alsof hij er
niet zeker van is dat het hout niet
onder stroom staat.
Vervolgens gaat hij zitten op
de stoel. De redenaar komt op en
begroet de aanwezigen, zijn op
somming besluitend met de
prachtige samenvatting: mensen
nietwaar.
De aanwezigen?
Het mannetje begrijpt er niets
van. Hij is toch de enige toehoor
der! Desondanks gaan de han
den op elkaar. Hij klapt met de
zelfde mengeling van voorzich
tigheid, onderdanigheid en be
deesdheid waarmee hij eerder de
lessenaar benaderde.
De liefhebber kan bovenstaan
de beschrijving direct plaatsen:
Herenleed, toneel vol weemoed
en verlangen. Na een paar jaar te
levisie besloten de heren er mee
te stoppen, zij het dat ze voor
hun definitieve afscheid nog één
keer het theater in wilden. En dat
schijnt hen goed te zijn bevallen:
dezer dagen staan de heren we
derom op de planken.
Wegens succes geprolongeerd,
zou je kunnen zeggen. Sterker
nog: op de planken schijnen
Cherry Duyns, Armando en de
onontbeerlijke Johnny van
Doorn meer succes te hebben
dan ooit op de televisie. En dat
heeft volgens mij alles te maken
met een accentverschuiving: in
het theater is Herenleed niet zo
weemoedig als op de televisie,
maar veeleer humoristisch. Een
beetje jammer is dat wel.
Neem nu die bovenstaande
scène. Op het podium staan
'slechts' een lessenaar en een
stoel. Met die voorwerpen is niet
bijzonders aan de hand. Ze zwij
gen, wachten af, evenals het pu
bliek. Toch lacht het publiek
zich een ongeluk als het doek op
gaat, alsof die stoel net een reuze
goeie grap heeft verteld aan de
lessenaar. In de huiskamers
werd indertijd niet zo hard gela
chen om die scène, daar durf ik
om te wedden.
Maar toen 'zwommen' die les
senaar en die stoel ook in een
weids landschap, nu staan ze op
de kale planken in een kleine
ruimte, met als gevolg dat hun
aanwezigheid op het publiek het
zelfde effect heeft als de keuken
stoel van de clown die moeder
ziel alleen in de piste staat.
De heren zijn zich trouwens
bewust van die verandering.
Cherry Duyns, de gezette heer
die alles weet en kan en zelfs al
eens een vogel is geweest, zei bij
voorbeeld dat hij zich in het be
gin verbaasde over de reacties
van het publiek.
"De eerste keer dat we voor
publiek speelden, was heel
vreemd. Toen ik de mensen met
een bij de eerste zin al hoorde la
chen, dacht ik dat er iets met m'n
hoed was of dat er een vlek in
m'n jas zat. In het theater komt
de komische kant van Herenleed
beter uit de verf, in het land
schap de tragische".
De stukken die nu worden ge
speeld zijn niet nieuw. De Praal
hans en de Engel waren ook al op
de televisie te zien. Tijdens de
voorstelling die ik bezocht (Klei
ne Komedie, Amsterdam) kwam
De Engel beter uit de verf. Abso
luut hoogtepunt was beslist het
gedeelte waarin de wonderjon-
gen aan de onderdaan vertelt dat
hij wel eens een piepklein mu
ziekje zal gaan maken, waarna
hij even het toneel verlaat om te
rug te komen met een grote
trom.
Maar er zijn ook andere frag
menten die je niet makkelijk ver
geet. Zo wordt Armando op een
bepaald moment geroepen door
Duyns - Wat doet? - en op de
vraag wat hij uitspookte - Waar
was? - antwoordt de onderknup
pel dat er een torretje langs
kwam waarmee hij even heeft
gesproken.
Of de scène waarin de boven-
knuppel de onderknuppel een
hand wil geven. O, zegt de laat
ste, gaat u mij wat geven? Ja, een
hand. Maar waarom, hij heeft
toch al een hand?
Schreef ik hierboven dat in het
theater de nadruk vooral op het
komische ligt, de tragiek komt
gelukkig wel zo nu en dan even
met zijn grote neus om de hoek
kijken. Zo zijn de einden van bei
de stukken beslist weemoedig te
noemen. Wat kwam, komt dat
niet meer, vraagt de bedeesde
meneer aan de bombastische
wonderjongen. Nee, dat komt
niet meer.
Over tien jaar - en misschien al
wel eerder - zal er ongetwijfeld
een theaterwetenschapper pro-
op Herenleed. En hij of
zij zal dan natuurlijk ook uitleg
gen dat Duyns, Armando en Van
Doorn theater maakten in de tra
ditie van Beckett. Neem er maar
vast vergif op in.
Tot die tijd kunnen wij onge
stoord genieten van Herenleed.
Tenzij wat kwam echt nooit meer
komt.
WIM BRANDS
AMSTERDAM/NIJMEGEN
(GPD) - „Rembrandt is niet geof
ferd op het altaar van de religieuze
of politieke belangenstrijd. Zijn
opdrachtgevers - en de 17e-eeuwse
kunstmarkt in het algemeen - ver
zamelden kunst om de kunst, zon
der zich veel om de religieuze par
tij of gezindheid van de kunstenaar
te bekommeren. Het beeld van
Rembrandt als artistieke 'einzel-
ganger' of als moderne kunstenaar
die met de tradities brak, komt
evenmin met de werkelijkheid
overeen".
Dat zijn enkele conclusies van de
uit West-Duitsland afkomstige en
aan de Katholieke Universiteit van
Nijmegen docerende hoogleraar in
de kunstgeschiedenis, prof. Chris
tian Tümpel. Van hem is gisteren
bij uitgeverij Becht het lijvige boek
Rembrandt verschenen, de nieuw
ste studie over Nederlands groot
ste 17de-eeuwse schilder. Christian
Tümpel heeft vijftien jaar gedaan
over de nieuwe ikonografie van de
ze meester, welke beschrijving
volgt na de belangrijke studies van
Bredius en Gerson vóór de Tweede
Wereldoorlog.
Het boek werd gepresenteerd in
een passende omgeving: het Rem-
brandthuis in Amsterdam, waar de
schilder heeft gewoond van 1639
tot 1658-'60, toen hij zijn woning
wegens financiële problemen voor
goed moest verlaten.
Christian Tümpel is betrokken
bij het jaren durende internationa
le onderzoek naar Rembrandt dat
de echtheid van diens werken wil
vast stellen. „Zowel inzake zijn ate
lierpraktijk als in de manier waar
op hij vorm gaf aan de inhoud van
zijn werken, sluit hij veel meer bij
de traditie aan dan tot op heden
werd aangenomen. Dit inzicht laat
ons nu in vele gevallen ook toe, de
juiste inhoud van de werken te
achterhalen, zodat vele schilderij
en - sommige voor het eerst sinds
200 jaar - nu eindelijk opnieuw hun
juiste titel hebben gekregen. Rem
brandt heeft zelfs een beroep ge
daan op de symboliek van de vroe
ge Nederlandse schilderkunst", al
dus Christian Tümpel.
Hij waarschuwt dat bij de inter
pretatie van documenten en bron
nen sinds Rembrandts tijd met de
grootste omzichtigheid te werk
moet worden gegaan. „Al tijdens
Rembrandts leven werden immers
schilderijen van leerlingen of ko
pieën van zijn werken als origine
len verkocht. Stilistisch, inhoude
lijk en technisch onderzoek - bij
voorbeeld naar de eigen karakte
ristieken van de verschillende kun
stenaars uit Rembrandts school -
zfjn nu pas de grondslagen ge
legd".
Rembrandt gooit op het ogen
blik op de internationale kunst
markt hoge ogen. Een meisjespor
tret van hem uit 1632 bracht vorige
week het onvoorstelbare recordbe
drag van ruim f 23 miljoen op, op
een veiling van Sotheby's in Lon
den.
In het Rembrandthuis is het af
gelopen weekeinde de tentoonstel
ling Oog in Oog geopend, een serie
portretetsen van mensen, gete
kend door Rembrandt. De exposi
tie is aangevuld met prenten, boe
ken en enkele attributen die op
Rembrandt en zijn omgeving be
trekking hebben.
LUNCHCONCERT - Het lunch
concert op donderdagmiddag in de
Kapelzaal van het K&O-gebouw
wordt gegeven door de altviolist
Hans Lodders en de pianiste
Fransje Dorst. Het programma ver
meldt de Suite voor altviool en
continuo in g kl.t. van J.S. Bach,
het Allegro opus 1 van K. Stamitz
en de Fantasie voor altviool en pia
no van J.N. Hummel. Aanvang
13.30 uur.
ENSCHEDE (ANP) - Het experi
ment van de Twentse Schouwburg
om Enschedeërs met een mini
mum-inkomen een forse korting te
geven is een groot succes, aldus
een woordvoerder van de schouw
burg. Van de 8500 formulieren die
de Sociale Dienst aan mensen met
een uitkering heeft verstuurd, zijn
er inmiddels 2100 ingestuurd. In
totaal zijn er op deze wijze 1615
kaartjes besteld en „dat is aanzien
lijk meer dan we hadden durven
dromen", zo zegt hij.
De directie van de schouwburg
had verwacht dat het veel moelij-
ker zou zijn deze groep Ensche
deërs naar het theater te krijgen.
Die verwachting was gebaseerd op
eerdere pogingen van de schouw
burg om het bezoek van minder
draagkrachtigen te stimuleren.
De experimentele regeling van
de Twentse Schouwburg komt er
op neer dat per voorstelling in de
grote zaal maximaal 100 plaatsen
beschikbaar zijn ten behoeve van
PRINS BERHARDFONDS - Het
Prins Bernhardfonds gaat voor de
scheppende kunsten behalve sub
sidies op aanvraag ook op eigen
initiatief opdrachten verstrekken.
Tot deze sector worden onder meer
grekend: theaterprodukties, ballet
ten, muziekuitvoeringen, schep
pend werk op het gebied van beel
dende kunsten, kunstzinnige films
en composities.
degenen met een minimum-inko
men en in de kleine zaal 50. Zij be
talen ongeveer de helft minder
voor een kaartje. Voor bepaalde
voorstellingen is de belangstelling
zelfs groter dan er ruimte is. Favo
riete optredens zijn die van onder
anderen Tineke Schouten.
De Twentse Schouwburg heeft
van andere theaters uit het land
veel reacties gehad op haar initia
tief minima korting te geven. „Wij
hebben dan ook de indruk dat ons
voorbeeld navolging zal krijgen,
zeker nu blijkt dat het een succes
is", aldus de woordvoerder van de
schouwburg in Enschede. Hij ver
wacht dat de regeling van de
Twentse Schouwburg een perma
nent karakter krijgt.
vioolsonates van Beethoven: opus 12
no 1 in D gr.t., opus 2 no 2 in A Gr.t.
en opus 24 no 5 in F Gr.t. (de zg. Früh-
lingssonate). Gehoord op 15 decem
ber in de Kapelzaal.
LEIDEN - Is een hele avond
Beethoven nu mooier dan bij
voorbeeld een half uur Beetho
ven en blijft een hele cyclus
Beethovenconcerten nog wel
boeien? Het antwoord op beide
vragen wil ik onbeantwoord la
ten, ieder voor zich moet dat uit
maken. Johannes Leertouwer en
Julian Reynolds echter hadden
hier goed over nagedacht en ga
ven gisteravond enige toelich
ting bij de programmakeuze van
het eerste van de vier Beethoven-
concerten. De vioolsonates wer
den niet uitgevoerd in de volgor
de waarin ze zijn ontstaan, maar
er werd gestreefd naar afwisse
ling en variatie.
Na de pauze de welbekende
Frühling Sonate, daarvóór de
minder bekende eerste werken
voor viool en piano van Beetho
ven, die hij heeft opgedragen aan
de bevriende componist Antonio
Salieri. Josef Haydn die de eerste
uitvoering hiervan beleefde,
merkte enkele nieuwe, tot dan
toe niet bekende aspecten op; de
sonates duurden langer en ver
toonden meer dan voorheen con
trast tussen hard en zacht.
Het kamermuziekspel is een
kunst die beide spelers gister
avond goed verstonden. Wars
van alle sterallures brachten leer
touwer en Reynolds hun uitge
balanceerde Beethoven, waar
van de interpretatie voor beide
spelers grote oplettendheid eiste.
Om deze sonates tot hun recht
te laten komen, moet men heel
wat in zyn technische en muzika
le mars hebben en mag men dat
vooral niet laten blijken. Geen
solistische uitstapjes, nee, het sa
menspel overheerst alles.
De pianist die zeer alert speel
de leek zich af en toe zelfs te be
scheiden te bedragen. Het even
wicht dat de klassieke stijlperio
de zo voorstond, klonk vanavond
in alle aspecten van het spel
door. Ombeurten begeleidden ze
elkaar. Het tempo in de langza
me delen was zeer nauwkeurig
uitgebalanceerd. Hadden ze
vlugger of langzamer gespeeld
dan was de innerlijke samen
hang ver te zoeken geweest. Al
les bleef daarentegen boeien. De
afwisseling tussen de verschil
lende werken zorgde voor vol
doende contrasten. Al met al een
zeer onderhoudende avond. Vol
gende concerten van deze cyclus
zijn op 12 en 26 januari en op 9
febman' MONICA SCHIKS.
Cherry Duuns en Armando: Herenleed.
