Een grossier in vakantiewoningen
Grootouders willen kleinkind zien
'Iksch
F ZATERDAG 13 DECEMBER 1986
EXTRA
PAGINA 29
Net een slapstick, op dat braaklig
gende stuk grond waar straks de 220
vakantiebungalows van 'Noordzee-
park Ouddorp aan Zee' moeten ko
men. Projectontwikkelaar René
Coltof (32) maakt een kort draaiend
polsgebaar richting containerkeet,
duim en wijsvinger tegen elkaar, en
zijn medewerker komt aansnellen.
De man blijft op bedeesde afstand in
de buurt, en dat is maar goed ook, want
vijf minuten later heeft Coltof hem wéér
nodig. Hij is op de foto gegaan met een
maquêtte. Die moet terug op zijn plek in
het verkoophok. Als hij komt aanlopen,
licht hij 'l model even op en maakt oog
contact. De medewerker schiet terstond
te hulp, zodat de gastheer de handen vrij
krijgt voor het bezoek.
Zo kwiek als de medewerker zijn klus
jes doet, zo rap ontwikkelt René Coltof
zijn projecten. Allemaal tweede wonin
gen, voornamelijk in Zeeland, in minde
re mate op Texel en in Zuid-Holland. In
twee jaar tijd heeft hij 2000 huizen ver
kocht en vervolgens gebouwd. Hij heeft
plannen voor nog eens 3000 stuks, waar
onder vakantieparken met golfbanen in
Den Helder en op Texel, samen 700 hui-
i zen. Over drie, vier jaar moeten die er
zijn. Omzet: 120 miljoen per jaar.
Hausse
En zo is de razende René Coltof de ver
oorzaker van een hausse in de verkoop
van vakantiewoningen. Tot 1979 waren
op dat gebied bekende namen actief als
Buitenstee (een dochter van de Heide-
mij) en Jarino. Maar die staakten hun ac
tiviteiten onder druk van de economi
sche recessie. Die is nu kennelijk voor
velen voorbij.
Het 'Noordzeepark Ouddorp aan Zee'
heeft op dit moment nog weinig van een
park. Een stuk grasland, doorkruist met
smalle kronkelige asfaltwegen. Hier en
daar piept het gele uiteinde van een flin
ke plastic buis tevoorschijn; riolering.
Elders in het gras steken grijze elektrici
teitskabels de kop op.
„Wegen en leidingen zitten er al jaren
in. Heeft de vorige eigenaar gedaan. Zo
heb ik het terrein gekocht. De bank
waarvan het was, heeft er tien miljoen
verlies op geleden. Ik vraag me dan af,
waarom die het niet een paar jaar eerder
van de hand heeft gedaan, met minder
verlies. Maar ja, ik kan ervan proflte-
Het is een onderdeel van Coltofs werk
wijze. Hij koopt voor zachte prijzen
plannen op die vroeger zijn voorbereid
maar nooit uitgevoerd vanwege de eco
nomische teruggang. Met protesterende
mensen, dwarsliggende groepen heeft
hij daardoor niet te maken en voorberei
dende werkzaamheden zijn onnodig. Zo
kan hij snel bouwen en dus heeft hij wei
nig renteverlies.
Vervolgens verkoopt hij alle wonin
gen, dan pas bouwt hij. „Dal heeft twee
voordelen", legt René Coltof uit. „Ik
draai niet op voor de financiële lasten
van voorraden en de kopers hoeven niet
jarenlang op een bouwplaats te zitten,
wat wel het geval is wanneer je in ge
deelten bouwt".
Snel
Het verkopen moet, in Coltofs visie,
snel gebeuren. „Daarom schud ik poten
tiële kopers wakker. Ik heb een markt
gekwéékt door goede, zeer actieve recla
mecampagnes". Als oorzaak van de ko
persstaking begin jaren tachtig noemt
hij: „Toen werd er niet verkocht omdat
niemand op zijn verkooptechniek lette.
Als er een bungalow te koop was, werd
er een bord voor gezet met een telefoon
nummer erop en dan moesten de kopers
zich maar aanmelden".
Volgens de projectontwikkelaar zijn
een luisterrijke plaats voor de parken en
een sfeervolle architectuur van de wo
ningen zeker niet minder belangrijk.
„Een concurrerende prijs en aantrekke
lijke verkoopvoorwaarden doen de
rest", zegt hij.
Voor een stuk grond, dat normaal ge
sproken 50.000 gulden kost, kan hij
20.000 gulden rekenen, simpelweg door
dat hij er goedkoop aankomt. „Het ver
schil tussen die twee bedragen komt
voor rekening van degene van wie ik
koop". Vervolgens neemt hij genoegen
met vele malen een klein voordeel, in
plaats van weinig keren veel winst: „Wat
ik verkoop voor 150.000 gulden heeft me
115.000 tot 120.000 gulden gekost".
Dank zij een vast contact met één
bankinstelling hoeven kopers slechts 10
procent eigen geld te hebben en kan hij
Hij beantwoordt
volledig aan het type
van de razende
zakenman. Bené Coltof
(32),
pro jektontw ikkelaar
in vakantiewoningen.
Tot voor kort een niet
zo courant artikel,
maar sinds Coltof de
markt besprong is er
geen houden meer aan.
In twee jaar tijd gingen
er2000 als broodjes
over dë toonbank,en
de volgende 3000 zijn
'zogoed als verkocht'.
Desnoods geeft Coltof
er een Fiat Panda bij
cadeau. De basis van
zijn formulé: voor een
zacht prijsje plannen
opkopen die ooit zijn
voorbereid maar nooit
uitgevoerd vanwege de
economische
teruggang. Teruggang?
"Welnee, niemand lette
toen opzijn
verkooptechniek".
doof Jos van der Meer
een lage hypotheekrente aanbieden, zo
vervolgt hij zijn succesverhaal, dat zon
der het rode potlood te hanteren kan die
nen als tekst voor een schriftelijke cur
sus management.
Auto's
Om zo snel mogelijk een stapel van
handtekeningen voorziene koopcontrac
ten op zak te hebben, heeft Coltof deze
zomer auto's weggegeven. De eerste 80
kopers van een vakantiehuis in 'Noord
zeepark Ouddorp aan Zee' kregen een
Fiat Panda. Dat werkte zo goed dat hij er
nóg 40 bij bestelde. Voor de overige ko
pers waren er een dames- en een heren
fiets. Toch ook nog leuke cadeautjes.
Coltof ontkent dat zijn klanten dat
geld uiteindelijk zelf betalen. „Ja, na
tuurlijk wordt het uitgesmeerd over de
prijs van die 220 huizen. Maar de post
renteverlies wordt kleiner, doordat de
huizen bij zo'n actie sneller van de hand
gaan. Voor het bedrag van de rente heb
ben nu 120 mensen een auto".
Hij verkocht volgens eigen zeggen in
Ouddorp 140 huizen in twee maanden
tijd. Echter: bij projecten waar geen
Panda's in de aanbieding waren, ging de
verkoop niet minder razend. Op dit punt
moet de redenering van Coltof dus wor
den gerelativeerd: de renteverliezen in
Ouddorp waren niet minder, terwijl het
bedrag voor de aanschaf van de auto's
ook nog eens op tafel moest komen.
Coltof geeft zelf het overzicht van de
snelheid van verkopen elders, dat deze
kritische noot onderbouwt. Juni 1985
verkocht hij 63 bungalows in Cadzand-
bad binnen een maand tijd, terwijl de ge
middelde prijs van anderhalve ton niet
bepaald zacht was. Twee maanden later
begon het adverteren met 142 geschakel
de en 20 vrijstaande bungalows in 't
Zwin. Zoals bij elk project waren er dui
zenden geïnteresseerden, drie weken la
ter was hij los.
Eveneens in nog geen maand tijd deed
hij het afgelopen vooijaar 170 vakantie
huizen in Vrouwenpolder van de hand,
nadat de vorige eigenaar van het project,
een verzekeringsmaatschappij, er tien
jaar over had gedaan om 60 huizen af te
stoten. „Maar ja", glimlacht Coltof, „die
bouwde kleine huizen met eenvoudige
platte daken en vroeg wel een flinke
prijs". Een ander voorbeeld: in juni be
gon hij met de verkoop van een kleine
tweehonderd huizen in De Cocksdorp
op Texel, in augustus waren er 160 ver
kocht, het ruwe werk aan de eerste hon
derd is voor Kerstmis af.
Signaal
Het eerste project dat hij eind 1984 zelf
ontwikkelde, 300 huisjes in Nieuwvliet-
bad, liep al niet minder snel. In twee
maanden tijd waren ze weg, voor het
eerst vooral aan Nederlandse kopers.
Dat was voor Coltof het signaal dat het
weer kon op de vaderlandse markt. Voor
die tijd had hij op verschillende plekken
in Zeeland ruim driehonderd bestaande
vakantiewoningen opgekocht en ra
zendsnel doorverkocht. Aan Duitsers.
Hij was op het idee van die handel ge
komen door de verkoop van het huis van
zijn ouders in Den Helder, eind jaren ze
ventig. In Nederland lag de huizenmarkt
op z'n achterste en daarom adverteerde
hij in Duitsland. Er dienden zich tien ko
pers aan. Toeristen. „Ik dacht toen:
waarom kopen die een woonhuis voor
hun vakantie, waarom geen recreatiewo
ning? Die bleek niet te koop". Kort daar
op kocht hij zijn eerste huisje. „Nu bouw
ik eigen parken".
Zijn troetelkind van dit moment is een
plan op de Kabbelaarsbank tussen
Schouwen-Duiveland en Goeree-Over-
flakkee. Port Zélande, is de naam die hij
ervoor bedacht. De bank, als werkeiland
gebruikt bij de aanleg van de Brouwers-
dam, ligt op de grens van Zuid-Holland
en Zeeland. „De mooiste lokatie die ik
heb weten te bemachtigen", meent hij.
„Aan drie kanten Grevelingenmeer, aan
één zijde Noordzee".
Hij bouwt er een hotel en winkels bij,
een zeeaquarium en een museum over
de oude tram van Hellevoetsluis. Alle
maal bestemd voor de verkoop, evenals
de 700 vakantiehuizen die er komen.
Een klein bericht in dagbladen over de
ze plannen, zo zegt hij met zijn bijna
emotieloze stemgeluid, leverde 500 reac
ties op van belangstellenden.
„Deze maand verstuur ik 50.000 bro
chures. Iedereen die ooit informatie
vroeg krijgt die elke keer weer, ook de
genen die hebben gekocht; ze kunnen
een beter huis willen. In februari zijn er
info-dagen, in maart heb ik er - denk ik -
een paar honderd verkocht, in mei vol
gen de advertentiecampagnes, in juni
moet het park zijn uitverkocht. Is dat
niet zo, dan doe ik het niet goed".
Lovend
Zoals Coltof het vertelt, is het bijna te
mooi om waar te zijn. Brokken lijkt hij
desondanks niet te maken, de instanties
waarmee hij contacten heeft, zijn lovend
over hem.
„Hij maakt zijn beloften waar", zegt
Zeeuws provinciebestuurder J. Vente-
vogel.
„Coltof is zeer zakelijk. Niet slim, nee.
De grens tussen slim en belazeren is niet
altijd even helder en dat laatste doet hij
niet", zegt A. C. Bontebal, directeur van
de provinciale VW Zeeland. „Hij heeft
een leuke manier van verkopen, bouwt
gevarieerd en goed, legt helder uit hoe
het met de financiering gesteld is".
J. Fraapje van de Rabobank voegt er
aan toe: „Die man heeft een kennis van
zaken, dat is geweldig".
Maakt Coltof dan helemaal geen fou
ten, zelfs geen kleintjes? Toch wel. Be
halve dat zijn verklaring over de Panda's
en de renteverliezen niet helemaal wa
terdicht is, valt er ook wat af te dingen
op de volgende mededeling: „Concur-
Ze is broodmager. Slapen doet ze
al vier jaar niet meer goed. Toen is
het plotselinge gevecht tussen
haar en haar eigen zoon en
schoondochter begonnen. De inzet
was en is nog steeds: het zien van
haar kleinkind.
Want vanaf 1982 heeft de jonge oma P.
Houtveen (50) uit Rotterdam haar klein
zoontje Barry niet meer echt gesproken
of gezien. Hij woont gewoon thuis bij z'n
vader en moeder op nog geen tien minu
ten lopen van z'n oma. De school is zelfs
nog een paar minuten dichterbij. Alleen
daar ziet ze hem wel eens in de klas zit
ten of op het schoolplein spelen. Maar
het geven van een kus of een cadeautje,
zoals met Sinterklaas, is voor haar ver
boden. Z'n eigen vader en moeder ver
hinderen dat. Tot groot verdriet van de
grootmoeder.
Voor de 68-jarige mevrouw J. Jansen,
ook uit Rotterdam, is het allemaal nog
veel erger. Die heeft al 10 jaar haar klein
kind helemaal niet meer gezien. Al die
jaren heeft ze 'm niet één keer op schoot,,
kunnen nemen of gewoon 's met hem
naar de dierentuin kunnen gaan of pan
nekoeken eten. Ook verjaardagen gin
gen voorbij als elke andere dag in de
week.
Erover praten gaat haar moeilijk af.
Soms zit ze te snotteren. Dat deed ze ook
toen ze eerder dit jaar op de Belgische
televisie een oma hoorde vertellen over
haar succesvolle strijd om haar kleinkin
deren te kunnen ontmoeten. „Dat ver
haal was voor mij het licht na jarenlange
duisternis", zegt mevrouw Jansen. Het
gaf haar, na zoveel moedeloze jaren, on
verwacht nieuwe moed.
Zoiets moet hier toch ook mogelijk
zijn, dacht ze. Ze plaatste een adverten
tie die voor haar gevoel een ongekend
groot aantal reacties losweekte. Zo'n 180
brieven kwamen er binnen. Mevrouw
Jansen: „Het verdriet van grootouders is
onvoorstelbaar groot. Dat blijkt uit al die
brieven, onverschillig of ze goed zijn ge
formuleerd of ortbeholpen geschreven.
De omvang van het probleem is veel gro
ter dan veel mensen vermoeden. Die 180
brieven vormen nog maar het topje van
de ijsberg. Wie weet hoeveel opa's en
oma's jarenlang tegen de bierkaai heb
ben moeten vechten".
Omdat het contact met haar dochter
en schoonzoon is verbroken, is ze niet
alleen haar kinderen kwijt, maar ook
haar kleinkinderen. Mevrouw Jansen
over de oorzaak van de familieruzie:
„Die weet ik niet. Om het op z'n Rotter
dams te zeggen: ze motte me niet meer.
Zo heb ik het door de telefoon te horen
gekregen. Dan knap je helemaal af, na
tuurlijk".
Echtscheiding is volgens mevrouw
Houtveen, de voorzitster van de inmid
dels in het leven geroepen Stichting
Grootouders-Kleinkinderen, de belang
rijkste oorzaak van de verbroken contac
ten. „De vrouw krijgt bijvoorbeeld de
kinderen. De vader moet soms al veel
moeite doen om zijn kinderen nog te
kunnen zien. De grootouders worden
helemaal buitengesloten".
Van jaloezie is ook vaak-sprake, zoals
ook in haar geval. „Wanneer een zoon
gaat trouwen en het contact met z'n ou
ders is goed, komt het voor dat de vrouw
de ouders van haar man verbiedt om de
kinderen te zien. Zo wil zij haar man en
zijn ouders uit elkaar drijven. Om de
harmonie in zijn huwelijk te behouden,
kiest de zoon de zijde van zijn vrouw".
Ook een schoondochter uit een ander
land kan nare gevolgen hebben. Een van
de oma's schreef de stichting: „Mijn
schoondochter is een buitenlandse. Ze
heeft in Nederland geen familie en vindt
daarom dat haar man ook maar zonder
familie verder moet leven. Mijn zoon
heeft in de loop der jaren elk contact met
zijn broers en zusters en met ons verbro
ken. Wij mogen onze kleinkinderen niet
zien. Wij hadden vroeger een erg goed
contact met onze zoon. Ik denk dat zijn
vrouw daar jaloers op was".
„Met mijn zoon is redelijk te praten",
zo staat verder in de brief, „maar zij
maakt de dienst uit. Ze heeft gedreigd
dat als hij weer met ons omgaat, zij naar
haar geboorteland teruggaat en de kin
deren meeneemt". In een ander geval, zo
weet mevrouw Houtveen, is zelfs een
grootmoeder voor de deur van haar
schoondochter bij een ruzie over het
kleinkind zo geslagen dat ze nu aan een
oog blind is.
Is het verdriet van de grootouders om
hun kleinkind groot, niet bekend is hoe
dat bij de kleintjes ligt. Mevrouw Hout
veen: „Er wordt tegen ze verteld dat opa
en oma zijn geëmigreerd of dat ze hun
kleinkinderen niet meer willen zien. Ik
weet dat m'n eigen schoondochter heeft
gezegd dat ik dood zou zijn. Ik ben er
weken kapot van geweest toen ik dat
hoorde".
Mevrouw Jansen: „Wij weten hele
maal niet of onze kleinkinderen er ver
driet van hebben en hoe zij dat verwer
ken. D'r is niemand die ze eerlijk vertelt
wat er aan de hand is".
Slechte ervaringen heeft ze in dit ver
band ook met hulporganisaties als de
Kindertelefoon, Kindervuist en Vrou
wen bellen Vrouwen. „Het onbegrip
voor onze zaak is huizenhoog. Je krijgt
steeds te horen dat je zelf wel een 'kreng'
van een oma zult zijn. Maar als dat zo zou
zijn heb ik dat nog nooit kunnen bewij
zen, omdat ik m'n kleinzoon al zo'n lan
ge tijd niet heb gezien". Pijn doet het ad
vies van de Kindertelefoon dat sommige
problemen maar moeten worden opge
lost door opa of oma in de arm te nemen.
Mevrouw Houtveen: „Het moeilijkst
voor me zijn dagen als Moederdag, Sin
terklaas, Kerst en Oud en Nieuw. Deze
maand is een hel om door te komen. Wat
denkt u dat er door me heen gaat als ik
een grootmoeder met haar kleindochter
tje boodschappen zie doen? Samen een
kerstboom kopen. Dat doet vreselijk
veel pijn. Het is een wond die nooit meer
dichtgaat."
Toch gloort er enige hoop aan de hori
zon voor in de steek gelaten grootou
ders. Wat de Belgische oma heeft bereikt
- een via de rechter afgedwongen be
zoekregeling met het kleinkind - probe
ren ook twee grootouders in eigen land
via de rechter te bereiken. De stichting
wil in twee proefprocessen, volgende
maand in Utrecht en Maastricht, de
rechter tot een uitspraak lokken.
Mevrouw Houtveen heeft goede hoop
dat deze processen kunnen worden ge
wonnen. „We beroepen ons op artikel 8
van de Rechten van de Mens van het Eu
ropese Hof. Dat bepaalt dat grootouders
vanwege een bloedband het recht heb
ben hun kleinkinderen te zien. Op die
manier zal misschien ook het taboe ver
dwijnen dat op dit probleem rust. In veel
families wordt het gewoon verzwegen.
Ook grootouders verzinnen vaak smoe
zen om niet te hoeven vertellen hoe het
werkelijk in elkaar steekt"(GPD)
Het adres van de SticAting Grootouders
Kleinkinderen is: postbus 10294, 3004 AG
Rotterdam.
renten? Ik heb er geen, zelfs niet een die
minder groot is dan ik. Dat is jammer,
want van hen zou ik kunnen leren".
Geruststellend nieuws voor René Col
tof: zelfs een korte rondgang door de we
reld van projectontwikkelaars, toeris
tenindustrie en makelaars levert al een
waslijst van projecten op.
Makelaar/ontwikkelaar J. Bij de Vaate
- notabene gevestigd pal tegenover het
kantoor van Coltof aan de Nieuwe Ha
ven te Zierikzee - bouwde de afgelopen
drie jaar ruim driehonderd vakantiewo
ningen in of nabij Zeeland; de huizen
zijn doorgaans binnen vier maanden
verkocht.
Ook de grote bouwer van weleer, Jari
no, is weer actief: 70 zomerhuizen in Cal-
lantsoog, 240 appartementen op Texel.
Zë zijn in aanbouw, in beide gevallen
zijn er inmiddels 20 koopcontracten on
dertekend. „Na de val van de onroerend
goedmarkt aan het begin van de jaren
tachtig, leeft de verkoop van tweede wo
ningen sinds dik twee jaar weer op",
constateert directeur C. F. Baggerman
tevreden. „Echt gigantisch is het nog
niet wat we doen, maar als er nieu\
mogelijkheden komen, dan bouwen a
Aktief
Makelaardij Sinke én Komejan uit
Middelburg verkoopt vakantiewonin
gen voor bouwer A. W. Roose uit Zoute-
lande: het gaat om enkele tientallen per
jaar, uitsluitend in Zeeland. Daarnaast
wisselden het afgelopen jaar via de geza
menlijke Zeeuwse makelaars zo'n twee
honderd particuliere vakantiewoningen
van eigenaar.
In het dorp De Koog op Texel zet Be-
leggingsbouw BV uit Loosdrecht mo
menteel 73 appartementen neer. Make
laar C. J. Eelman verkoopt ze, evenals de
36 vakantiebungalows die Texelaar H.
Gort heeft laten bouwen op een terrein
dat hij bezit in het bosgebied nabij De
Koog. Bovendien bemiddelt de eilander,
sinds de opleving, jaarlijks bij de ver
koop van zo'n veertig, vijftig vakantie
bungalows van individuele bezitters. De
meest gangbare prijs is een ton, maar hij
raakt ook recreatiewoningen van meer
dan een half miljoen kwijt.
Ook in andere vakantiegebieden zijn
projectontwikkelaars aktief. Neem de
streek rond de Friese meren. Makelaar
dij Friesland is met 17 kantoren een hele
grote in het noorden. Ze maakt plannen,
zoekt ontwerpers, bouwers en finan
ciers, en verkoop vervolgens vakantie
woningen. Bij Stavoren verrezen dit jaar
op die manier 30 duurdere panden: tus
sen 160.000 en 200.000 gulden per stuk.
Ze zijn bijna allemaal verkocht.
In Lemmer is al een kwart gebouwd
en verkocht van een park met 400 bun
galows; de gemiddelde prijs is 175.000
gulden. De grond was al bijna twintig
jaar in het bezit van de Friesch Gro
ningse Hypotheekbank. „Nu eindelijk
durft de FGH het aan om iets met de
grond te doen", zegt de makelaar. „De
Nederlanders kopen weer een tweede
huis".
Dat blijkt ook uit de individuele trans
acties: zo'n veertig per jaar, met name in
Lemmer. Bovendien heeft de makelaar
dij twee kleinere projecten op Ameland
en in Lauwersoog. Hiermee is ook
'Friesland' een concurrent voor Coltof:
wie daar koopt, zal ook niet nog eens in
Zeeland of op Texel de knip trekken.
Toename
Wie kopen er nou voor de nodige tien-
duizendjes zo'n tweede huis? „Mensen
van midden-veertig, vaak met wat meer
kinderen, die wat vaker per jaar weg wil
len en hun vakanties door dat huisje be
taalbaar houden", zegt Coltof. „Veel
vrije beroepen zitten erbij, middenstan
ders en artsen. Maar ook nogal wat men
sen met een modaal inkomen die in een
huurhuis wonen en een buitenlandse
vakantie te duur vinden".
Volgens voorlichter B. Taanman van
de Recron (een belangenorganisatie van
bedrijven in de recreatieve sector) be
vinden zich ook veel oudere mensen on
der de kopers. „Die willen buiten wo
nen, in een wat kleiner huis. Wij hebben
er daarom bij de rijksoverheid voor ge
pleit die huizen ook voor permanente
bewoning te bestemmen Woningen zo
als Coltof ze bouwt, zijn daar prima ge
schikt voor. Belangrijk argument daar
bij is, dat er zo permanente huizen vrij
komen op de nog steeds krappe woning
markt".
Optellen leert dat de afgelopen twee,
drie jaar ten minste vierduizend vakan
tiehuizen zijn verhandeld. De komende
jaren komen daar de 3000 geplande re
creatiewoningen van Coltof bij, plus een
flink aantal van diens concurrenten. Dat
moet wel ten koste gaan van het de laat
ste jaren opgekomen verhuurgeweld
van Sporthuis Centrum en consorten, is
de veronderstelling.
„Dat is geenszins het geval", meent di
recteur Bontebal van de WV in Zee
land. „Het huren gaat eerder nog toene
men. Door de vakantiespreiding en
doordat de mensen, nu ze er financieel
weer wat beter komen voor te staan, va
ker een weekeindje gaan bijtanken in
een bungalow. Kortom, dat kopen komt
er bij. Eigenlijk is het weer terug, nadat
het inzakte tijdens de economische ma
laise".
René Coltof is het met hem eens. „Ik
heb een geheel nieuwe markt aange
boord", zegt hij. „Het huren blijft. Daar
komen de mensen met wat minder geld,
die het bovendien prettig vinden dat ze
in het park kunnen blijven doordat res
taurant, zwembad, bowlingbaan, win
kels vlak in de buurt zijn".
D. J. Verstoep, medewerker-Zeeland
bij de Recron, verwacht echter wel na
deel voor de aangesloten verhuurpar-
ken. „Coltof maakt kopers lekker door
ze een verhuurgarantie te geven. Dat le
vert hoe dan ook huurders op, en die ko
men niet meer bij onze leden".
Bouwvergunningen
Rest ten slotte de vraag of de verkoop-
markt niet ooit verzadigd zal raken. Col
tof zegt op z'n minst nog vier jaar in zijn
huidige tempo te kunnen doorbouwen.
„Daarna zal het niet het grootste pro
bleem zijn dat er geen kopers meer zijn,
ik krijg geen bouwvergunningen meer.
De provincies willen niet nóg meer
grond bestemmen voor de bouw van
koop-vakantiewoningen. Zeeland
schrijft in zijn vorig jaar verschenen be
leidsplan bijvoorbeeld, dat tot 1995 ma
ximaal 1300 eenheden erbij mogen ko
men. Dat aantal is dit jaar al ruimschoots
overschreden".
Bontebal (VW Zeeland) verdedigt de
beleidslijn van de provincie, die liever
bungalowparken bestemd ziet voor de
verhuur. „Ik vraag me af of de ontwikke
ling die met name meneer Coltof op
gang heeft gebracht op den lange duur
goed is. De grond moet zo goed mogelijk
worden gebruikt en bij verhuur zitten er
vrijwel constant mensen in een woning.
Die doen boodschappen in het dorp, dus
ook de middenstand profiteert er meer
van".
Makelaar Bij de Vaate denkt dat de
markt twee jaar korter 'willig' zal blijven
dan waarvan zijn zakelijke overbuur
man Coltof uitgaat. „Er lopen twee lij
nen naar elkaar toe: rond de tijd dat ie
dereen die interesse heeft is voorzien,
zijn er ook geen plannen meer. Als de
kopers het eerst op zijn, keldert de prijs.
Wanneer dat met de projecten het geval
is, dan krijgen we prijsstijgingen".
Op Texel is volgens directeur Bagger
man van Jarino ook vrijwel geen bouw
grond meer beschikbaar. „Elders zijn er
bouwmogelijkheden genoeg. In Drente,
Twente, Limburg, Brabant. Maar daar
komt geen koper op af'.
Intussen heeft René Coltof zijn plan al
getrokken voor de periode na de vier
jaar die hem volgens zichzelf nog resten
in de recreatieve sector. „Ik wil perma
nente woningen gaan ontwikkelen. Ik
heb één voorwaarde: wat ik bouw moet
mooi zijn, bijzonder".
